Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 25 mei 2024 om 12:00
Ja we zitten duidelijk niet in dezelfde gemoedstoestand maar nou en, ik ga je toch proberen op te beuren: ik ben ook veertig+ en het lijkt me verschrikkelijk saai als ik mezelf nu al van haver tot gort zou kennen. Alles is veranderlijk, waaronder de mens. (Al word ik bij vlagen verschrikkelijk moe van mezelf en vind ik sommige eigenschappen al decennia stom zonder dat het me lukt ze te veranderen).Twijfelaar schreef: ↑24-05-2024 11:36Sorry, maar hier moest ik van lachen met kiespijn. Er is niks hoopvols aan. Echt niet. Ik ben de 40 gepasseerd en ken mezelf niet. Dat is wel een rode draad in mijn problemen. Hoopvol omdat het beter kan worden? De wereld nog open ligt? Echt vele malen sorry, maar zo kan ik het echt niet bekijken. Het is diepe ellende!
zondag 26 mei 2024 om 20:19
Lachen als een boer met kiespijn.
Lachen omdat huilen geen optie is.
Doet me denken aan het lied van Maan (ze huilt maar ze lacht). Iemand attendeerde me hier een paar jaar geleden op. Prachtig nummer en pijnlijk toepasbaar op mezelf.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 26 mei 2024 om 20:20
zondag 26 mei 2024 om 20:23
Er zit in mijn ogen wel een verschil tussen jezelf volledig kennen en jezelf een beetje kennen.frambozentaartje schreef: ↑25-05-2024 12:00Ja we zitten duidelijk niet in dezelfde gemoedstoestand maar nou en, ik ga je toch proberen op te beuren: ik ben ook veertig+ en het lijkt me verschrikkelijk saai als ik mezelf nu al van haver tot gort zou kennen. Alles is veranderlijk, waaronder de mens. (Al word ik bij vlagen verschrikkelijk moe van mezelf en vind ik sommige eigenschappen al decennia stom zonder dat het me lukt ze te veranderen).
Ik ken mezelf totaal niet. Weet niet wat waar vanaf komt of welk doel het dient (oke, toegegeven, dat weet ik soms wel).
Jij hebt zo te lezen geleerd in bepaalde eigenschappen van jezelf te herkennen en te accepteren als zijnde “balen dat ze er zijn, maar het is niet anders”.
Wellicht lukt me dat ook nog eens op een dag.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 26 mei 2024 om 20:58
Huisarts heeft me doorverwezen naar ggz die nu de vers training gaan aanbieden.
WMO was problematisch ivm overname door andere aanbieder. Vorige week wel contact opgenomen met ze, ze zouden me volgende week terugbellen. Ik heb er echter weinig vertrouwen in. Dit heeft twee redenen.
1: de nieuwe organisatie zou zijn zaken niet op orde hebben volgens mijn oude begeleider van WMO.
2: de persoon bij ggz zei dat als ik niet voor hulp open stond (lang leve de vermijding) dat WMO zich dan snel zou terugtrekken.
WMO was problematisch ivm overname door andere aanbieder. Vorige week wel contact opgenomen met ze, ze zouden me volgende week terugbellen. Ik heb er echter weinig vertrouwen in. Dit heeft twee redenen.
1: de nieuwe organisatie zou zijn zaken niet op orde hebben volgens mijn oude begeleider van WMO.
2: de persoon bij ggz zei dat als ik niet voor hulp open stond (lang leve de vermijding) dat WMO zich dan snel zou terugtrekken.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 26 mei 2024 om 22:10
Komt denk ik bij elke aanbieder op hetzelfde neer. Maar in de praktijk zit er veel verschil, ze maken namelijk de hulp op maat voor jou.
https://www.zorgsaam.org/thuiszorg/thuisbegeleiding/
https://www.zorgsaam.org/thuiszorg/thuisbegeleiding/
•
zondag 26 mei 2024 om 23:37
Ik ga het afwachten.
De vorige begeleider was vooral fijn om mee te sparren over communicatie met ex. Uitbreiding naar thuisbegeleiding is wel bekeken door hem, maar niet opgepakt (want verhuizing). Geen idee hoe het was geweest als hij mijn begeleider was gebleven.
Ik denk dat ik vooral bang ben dat ik weer geen enkel idee van hun goed ga vinden. Dat het te dichtbij komt en ik me afsluit. Dan heeft het natuurlijk geen effect.
De vorige begeleider was vooral fijn om mee te sparren over communicatie met ex. Uitbreiding naar thuisbegeleiding is wel bekeken door hem, maar niet opgepakt (want verhuizing). Geen idee hoe het was geweest als hij mijn begeleider was gebleven.
Ik denk dat ik vooral bang ben dat ik weer geen enkel idee van hun goed ga vinden. Dat het te dichtbij komt en ik me afsluit. Dan heeft het natuurlijk geen effect.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 27 mei 2024 om 03:25
Ja en nee. Het lag nog wat ingewikkelder want ik wilde er eigenlijk ook niet zijn.
Maar ook daarin zat een dualiteit.
maandag 27 mei 2024 om 06:18
Je zou kunnen zoeken online naar een psycholoog of coach. Lees hun site en kijk of de woorden je aanspreken. Waarschijnlijk particulier, zodat je niet met wachtlijsten te maken hebt.Twijfelaar schreef: ↑26-05-2024 20:24Concrete vraag: hoe en waar start ik mijn zoektocht naar een coach/psycholoog/begeleider of wat dan ook? Iemand die ik wekelijks (of om de week) spreek en doorneem hoe het met me gaat?
maandag 27 mei 2024 om 12:55
maandag 27 mei 2024 om 13:29
Ik denk dat je het zo moet zien….dit is niks nieuws. Je voelt dit ( of eerder gebrek aan gevoel) al heel erg lange tijd. Je vertelde hierover toen je vorig jaar je topic opende en waarschijnlijk voel je het al jaren zo.Twijfelaar schreef: ↑27-05-2024 12:55Ik voel het niet.
Net mijn vriend sinds lange tijd weer gezien, maar helemaal niks. Eerder een irritatie dan blijdschap hem te zien. Het voelt zo verkeerd dat ik hem hier niks over zeg. Dit is toch niet normaal?
Alleen wordt het door een stukje in jezelf nog wat sterker belicht op het moment, nu je in de voorbereiding zit naar je training toe.
Dan staat alles iets meer op scherp en onregelmatigheden vallen des te meer op.
Als je er echt niet mee verder kan zoals de relatie met je vriend nu is kun je het eindigen.
Of je kunt uiten naar hem hoe je je voelt. Dan kun je aan hem laten wat hij er verder mee wil.
maandag 27 mei 2024 om 14:43
De angst voert de boventoon, want ik wil hem niet kwesten. Dubbel, want ik kwets heb ook als ik bij hem blijf zonder zijn gevoel te kunnen beantwoorden.
Het voelt echt enorm dubbel en de angst dat ik de foute keuze maak, dat ik spijt krijg en dat ik hem pijn doe is groot. Dus pas ik me aan en vaar ik mee in het plaatje dat gecreëerd is.
Ik neem me al langer voor hem te vertellen dat ik zijn gevoel niet deel, niet kan beantwoorden, maar ik ben een schijtluis.
Het voelt echt enorm dubbel en de angst dat ik de foute keuze maak, dat ik spijt krijg en dat ik hem pijn doe is groot. Dus pas ik me aan en vaar ik mee in het plaatje dat gecreëerd is.
Ik neem me al langer voor hem te vertellen dat ik zijn gevoel niet deel, niet kan beantwoorden, maar ik ben een schijtluis.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 28 mei 2024 om 03:48
Twijfelaar schreef: ↑27-05-2024 14:43De angst voert de boventoon, want ik wil hem niet kwesten. Dubbel, want ik kwets heb ook als ik bij hem blijf zonder zijn gevoel te kunnen beantwoorden.
Het voelt echt enorm dubbel en de angst dat ik de foute keuze maak, dat ik spijt krijg en dat ik hem pijn doe is groot. Dus pas ik me aan en vaar ik mee in het plaatje dat gecreëerd is.
Ik neem me al langer voor hem te vertellen dat ik zijn gevoel niet deel, niet kan beantwoorden, maar ik ben een schijtluis.
Ik wil nog even wat aanvullen met betrekking tot de afsluitingen in je.
Je hebt veel kennis, en ook goede waarden/ normen en weet wel degelijk hoe dingen ‘horen’ te zijn.
Daat zit veel begrip, empathie voor een ander en vooral ook weet je hoe dingen in een evenwichtige situatie behoren te zijn.
Wist je dit niet dan zou je het niet eens merken. Dan zou het je niet opvallen dat je relatie met je vriend krom is, of je relatie met anderen om je heen.
Er zijn zat mensen die hun leven dooorgaan, relaties hebben en helemaal niet merken dat ze het eigenlijk ‘fout’ doen.
Dat het anders zou kunnen.
Dat doe jij wel, je hebt veel situaties waarbij je merkt dat je wou dat je er anders mee om kon gaan.
Ik weet dat je die wijsheid/ kennis nu niet kan gebruiken maar ik wou je even een ‘lichtje’
geven.
woensdag 29 mei 2024 om 17:14
Dat klopt helemaal. Ik weet dat mijn angst en "wat als" me erg in de weg zitten. Ik doe mijn best (denk ik?) om die angst te negeren of in ieder geval niet de regie te laten nemen.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 29 mei 2024 om 17:20
Het komt niet door de training specifiek dat ik er meer aandacht voor heb. Zonder details, maar waar we meestal elke minuut bij elkaar zijn als het kan, kon dit de afgelopen periode vaker niet omdat hij voor werk weg was. Die tijd alleen vond ik ergens prettig. Niet wachten tot hij thuis is. Niet overleggen wat we gaan eten en hoe laat. Wat we in de avond gaan doen. Wat we in het weekend gaan doen. Geen overleg bij wie we slapen en ook geen overleg over alle andere dingen die samenwonen met zich meebrengt. Ik kon simpelweg mijn eigen plan trekken en juist dat is wat ik mis. Toen ik bij mijn ex aangaf te willen scheiden, had ik het vooruitzicht (wishfull thinking weet ik nu) dan ik vanalles kon gaan doen. Wandelen, fietsvakantie, sporten. Ongestoord bankhangen en series kijken. En dat lukt nu dus allemaal niet. Dat is zeker zijn schuld niet, want het zijn mijn keuzes en gesteldsheid (fysiek en mentaal) dat ik niet ga sporten of alleen op vakantie. Dat snap ik zeker wel. MAAR, ik heb dus in de tijd alleen wel beseft dat het me best wat energie kost om rekening met hem te houden. Hem te steunen of te helpen. Iets wat doodnormaal is in een vriendschap of relatie, maar iets wat nu dus ten koste gaat van de energie die ik zo hard nodig heb om zelf overeind te blijven.Verbinder schreef: ↑27-05-2024 13:29Ik denk dat je het zo moet zien….dit is niks nieuws. Je voelt dit ( of eerder gebrek aan gevoel) al heel erg lange tijd. Je vertelde hierover toen je vorig jaar je topic opende en waarschijnlijk voel je het al jaren zo.
Alleen wordt het door een stukje in jezelf nog wat sterker belicht op het moment, nu je in de voorbereiding zit naar je training toe.
Dan staat alles iets meer op scherp en onregelmatigheden vallen des te meer op.
Als je er echt niet mee verder kan zoals de relatie met je vriend nu is kun je het eindigen.
Of je kunt uiten naar hem hoe je je voelt. Dan kun je aan hem laten wat hij er verder mee wil.
Ja het levert me ook energie op, want hij steunt mij ook en ik kan over oppervlakkige dingen met hem sparren, maar de vraag is natuurlijk welke kant de balans uitslaat en ik heb het vermoeden dat die niet de goede kant uitgaat.
Ik wil gaan proberen hem een brief te schrijven, want ik vind het veel te moeilijk om het hem te zeggen. Dan maar op papier. Ooit.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 29 mei 2024 om 17:23
Soms, maar zeer weinig. In het begin van de relatie had ik dat wel meer dan nu. Dan voelde het nog als een samenzijn. Nu niet meer. Het voelt vaak als "oke, dan is dit wat van me verwacht wordt". En die verwachting maak ik zelf natuurlijk, want ik mag er een einde aan maken. Ik mag hem zeggen dat het het voor mij niet meer is.
Ik merk dat ik richting dochter ook niet vaak liefdevolle gevoelens heb. Ik ben niet blij als ze bij me is, als ik haar weer zie nadat ze bij haar vader is geweest. Ja soms, heel eventjes een klein vonkje of flits. Even een gevoel, maar dat is weg voordat ik het echt kan voelen en opmerken. Ik kan het niet doorvoelen.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
