Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 30 mei 2024 om 02:48
Twijfelaar schreef: ↑29-05-2024 17:20Het komt niet door de training specifiek dat ik er meer aandacht voor heb. Zonder details, maar waar we meestal elke minuut bij elkaar zijn als het kan, kon dit de afgelopen periode vaker niet omdat hij voor werk weg was. Die tijd alleen vond ik ergens prettig. Niet wachten tot hij thuis is. Niet overleggen wat we gaan eten en hoe laat. Wat we in de avond gaan doen. Wat we in het weekend gaan doen. Geen overleg bij wie we slapen en ook geen overleg over alle andere dingen die samenwonen met zich meebrengt. Ik kon simpelweg mijn eigen plan trekken en juist dat is wat ik mis. Toen ik bij mijn ex aangaf te willen scheiden, had ik het vooruitzicht (wishfull thinking weet ik nu) dan ik vanalles kon gaan doen. Wandelen, fietsvakantie, sporten. Ongestoord bankhangen en series kijken. En dat lukt nu dus allemaal niet. Dat is zeker zijn schuld niet, want het zijn mijn keuzes en gesteldsheid (fysiek en mentaal) dat ik niet ga sporten of alleen op vakantie. Dat snap ik zeker wel. MAAR, ik heb dus in de tijd alleen wel beseft dat het me best wat energie kost om rekening met hem te houden. Hem te steunen of te helpen. Iets wat doodnormaal is in een vriendschap of relatie, maar iets wat nu dus ten koste gaat van de energie die ik zo hard nodig heb om zelf overeind te blijven.
Ja het levert me ook energie op, want hij steunt mij ook en ik kan over oppervlakkige dingen met hem sparren, maar de vraag is natuurlijk welke kant de balans uitslaat en ik heb het vermoeden dat die niet de goede kant uitgaat.
Ik wil gaan proberen hem een brief te schrijven, want ik vind het veel te moeilijk om het hem te zeggen. Dan maar op papier. Ooit.
Aha ja, dat begrijp ik wel.
donderdag 30 mei 2024 om 15:05
Ze hebben me bij verschillende GGZ instellingen gediagnostiseerd met een langdurige depressie, waarschijnlijk vanaf mijn puberteit. Dus als het niet aan mijn relatie ligt, maar aan mijn gemoedstoestand dan zegt mijn antwoord over hoe het was toen mijn kind klein was vrij weinig.
Qua gevoel toen kind klein was: ik kan me daar weinig van herinneren (ik heb in het algemeen zeer weinig herinneringen). Ik voelde de noodzaak voor haar te zorgen, deed dit vanuit nature. Was geen (bewust) plichtsgevoel. Heb veel met haar ondernomen en gezorgd voor haar. Vader dit dat een stuk minder (lees: bijna niet). Kind leunde (en leunt nog steeds) erg op mij. Sinds de scheiding is dat wel een stuk minder, vader is nu wel (op zijn manier) in staat om er voor kind te zijn.
Als je me vraagt of ik liefde voor haar voelde toen ze klein was dan moet ik blanco antwoorden. Ik denk het wel, maar kan dat gevoel niet beschrijven, benoemen of voor de geest halen. Dat zegt echter niet alles, want ik kan meerdere gevoelens niet terughalen of beschrijven als ik ze een tijdje terug heb gevoeld.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 31-05-2024 11:14
Reden: Detail verwijderd.
Reden: Detail verwijderd.
0.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 31 mei 2024 om 02:16
Ik weet niet of het gepast is om dit te vragen en excuses bij voorbaat als je liever niet hier op in wil gaan maar heb je meerdere kinderen gehad?Twijfelaar schreef: ↑30-05-2024 15:05Ze hebben me bij verschillende GGZ instellingen gediagnostiseerd met een langdurige depressie, waarschijnlijk vanaf mijn puberteit. Dus als het niet aan mijn relatie ligt, maar aan mijn gemoedstoestand dan zegt mijn antwoord over hoe het was toen mijn kind(eren) klein waren vrij weinig.
verbinder wijzigde dit bericht op 31-05-2024 11:22
0.68% gewijzigd
vrijdag 31 mei 2024 om 11:36
Het is een feit zoals het nu is en daar kan ik niks aan veranderen. Dat geef ik telkens als reactie richting mensen die ernaar vragen. Niet over nadenken, dat lukt aardig zolang dochter er niks over zegt of iemand anders erover begint.
Ik heb geleerd dat mijn copingsmechanisme van vermijden hier heel sterk op reageert dus ik heb er niet zo'n last van. Dus geen probleem dat je ernaar vroeg.
Ik heb geleerd dat mijn copingsmechanisme van vermijden hier heel sterk op reageert dus ik heb er niet zo'n last van. Dus geen probleem dat je ernaar vroeg.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 31 mei 2024 om 12:11
Ik lees veel herkenbaarheid bij jouw angsten/twijfels mbt je relatie.
Je bent zo gefocust op voelen dat je dat bijna dwangmatig wilt afdwingen. Maar daardoor zit je in je hoofd en lukt het juist niet.
Daarnaast zet je jezelf vast uit schuldgevoel naar hem toe, en dat zorgt ervoor dat het alleen maar vervelender wordt en je alleen maar verder van je gevoel af komt te staan.
Heb je al eens over ROCD gelezen? https://nedkad.nl/nieuws/relatie-ocd-ee ... m-van-ocd/
Je bent zo gefocust op voelen dat je dat bijna dwangmatig wilt afdwingen. Maar daardoor zit je in je hoofd en lukt het juist niet.
Daarnaast zet je jezelf vast uit schuldgevoel naar hem toe, en dat zorgt ervoor dat het alleen maar vervelender wordt en je alleen maar verder van je gevoel af komt te staan.
Heb je al eens over ROCD gelezen? https://nedkad.nl/nieuws/relatie-ocd-ee ... m-van-ocd/
vrijdag 31 mei 2024 om 12:24
Ja, copingmechanismen kunnen ook gewoon gezond reageren als er een hoofdstuk in het leven is wat niet geopend hoeft te worden. Misschien zie je het wel andersTwijfelaar schreef: ↑31-05-2024 11:36Het is een feit zoals het nu is en daar kan ik niks aan veranderen. Dat geef ik telkens als reactie richting mensen die ernaar vragen. Niet over nadenken, dat lukt aardig zolang dochter er niks over zegt of iemand anders erover begint.
Ik heb geleerd dat mijn copingsmechanisme van vermijden hier heel sterk op reageert dus ik heb er niet zo'n last van. Dus geen probleem dat je ernaar vroeg.
Fijn dat het vragen ernaar geen probleem gaf.
zaterdag 1 juni 2024 om 20:45
Ik had nog nooit van ROCD gehoord. Website gelezen. Ik denk niet dat dit van toepassing is op mij.Lena12 schreef: ↑31-05-2024 12:11Ik lees veel herkenbaarheid bij jouw angsten/twijfels mbt je relatie.
Je bent zo gefocust op voelen dat je dat bijna dwangmatig wilt afdwingen. Maar daardoor zit je in je hoofd en lukt het juist niet.
Daarnaast zet je jezelf vast uit schuldgevoel naar hem toe, en dat zorgt ervoor dat het alleen maar vervelender wordt en je alleen maar verder van je gevoel af komt te staan.
Heb je al eens over ROCD gelezen? https://nedkad.nl/nieuws/relatie-ocd-ee ... m-van-ocd/
Je beschrijving klopt wel, maar ik denk dat dit overal betrekking op heeft en niet alleen op mijn relatie. Ik denk ook oprecht niet dat ik mijn gevoelens voor hem wegdenk. Ze zijn er niet. Ik ga niet dwangmatig nadenken over mijn gevoelens of ze proberen op te roepen. Tenminste dat denk ik. Gevoelens an sich zijn voor mij abracadabra.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 2 juni 2024 om 11:54
Misschien kan ik het beeindigen van de relatie deels wijten aan de LAT status, want het breekt me oprecht op. Het elke keer weer wennen aan hem, open stellen, proberen hem toe te laten. Daarnaast de praktische kant, spullen elke keer mee nemen of hier in huis aanpassingen maken.
Ik had simpelweg niet zo snel een relatie moeten beginnen na de scheiding. Ik leer het nooit blijkbaar.
Wachten is het op WMO. Die zouden deze week bellen, maar hebben dat niet gedaan. Ik geef ze nog tot woensdag en anders bel ik.
Daarnaast morgen de huisarts bellen. Dochter heeft hulp/begeleiding nodig.
Ik had simpelweg niet zo snel een relatie moeten beginnen na de scheiding. Ik leer het nooit blijkbaar.
Wachten is het op WMO. Die zouden deze week bellen, maar hebben dat niet gedaan. Ik geef ze nog tot woensdag en anders bel ik.
Daarnaast morgen de huisarts bellen. Dochter heeft hulp/begeleiding nodig.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 2 juni 2024 om 12:05
Heeft de huisarts door dat jouw dochter mogelijk KOPP-problematiek heeft, naast dat zij ouders heeft die gescheiden zijn en dat zij geen goede verstandhouding hebben? Dat is wel belangrijk mee te nemen in het plaatje, zodat de juiste hulp kan worden ingezet (niet te licht).
Ik vind het helemaal niet gek dat je je niet senang voelt in een relatie. Dat kan ook helemaal niet als je de verbinding met jezelf mist. Ik vind het wel heel verdrietig dat er blijkbaar (ik had dat gemist) ook al heel lang de diagnose 'depressie' ligt, zonder passende behandeling.
Ik hoop zo dat een thuisbegeleiding bij je past. Een gezinscoach zou ook nog kunnen wellicht, die kan zich richten op jullie beiden.
Ik vind het helemaal niet gek dat je je niet senang voelt in een relatie. Dat kan ook helemaal niet als je de verbinding met jezelf mist. Ik vind het wel heel verdrietig dat er blijkbaar (ik had dat gemist) ook al heel lang de diagnose 'depressie' ligt, zonder passende behandeling.
Ik hoop zo dat een thuisbegeleiding bij je past. Een gezinscoach zou ook nog kunnen wellicht, die kan zich richten op jullie beiden.
•
zondag 2 juni 2024 om 22:17
Ik denk niet dat de huisarts dat doorheeft, maar ik ga morgen direct bellen voor een afspraak. Ik durf de aanleiding hier niet te schrijven, bang voor herkenning. Sorry.
De diagnose heb ik al een jaar of vier. Terugkerend. Dit is niet iets van de afgelopen jaren. Verschillende therapien voor gehad, maar helaas weinig tot geen effect. Mijn conclusie (en die is hier door anderen ook gesuggereerd) is dat ik een psycholoog nodig heb voor langere tijd. Eerst vertrouwen opbouwen en dan langzaam naar de kern (mijn jeugd).
Nu eerst de vers training proberen.
AD wil ik niet gaan slikken. Vaker voorgesteld gekregen, maar zie daar dusdanig tegenop dat dat voor nu geen optie is.
In het begin van de relatie had ik er eigenlijk geen last van, toen was het fijn en voelde ik me ook verbonden met hem. Nu houd ik hem op afstand. Soms lukt het om me open te stellen voor hem, maar dan is de tijd samen weer voorbij en leef ik mijn andere leven (met kind). Het voelt echt als twee levens en dat breekt me op. Ik kom niet tot rust en voel me schuldig naar hem toe, want hij geeft enorm veel om mij en dat laat hij ook duidelijk merken. De laatste tijd steeds vaker en duidelijker. Dat zorgt bij mij voor meer schuldgevoel en meer druk.
Ik hoop dat ik hulp ga krijgen via WMO of huisarts voor mij en kind, want ik merk dat het zo niet langer kan. Elk contact met ex is een hel. Hij maakt me aan het twijfelen of ik een goede moeder ben. Elke keer vraag ik me dan af of kind niet beter af is zonder mij. Misschien wel? Ik wil het beste voor mijn kind en als dat zonder mij is, wie ben ik dan om te eisen dat ze in mijn leven blijft?
De diagnose heb ik al een jaar of vier. Terugkerend. Dit is niet iets van de afgelopen jaren. Verschillende therapien voor gehad, maar helaas weinig tot geen effect. Mijn conclusie (en die is hier door anderen ook gesuggereerd) is dat ik een psycholoog nodig heb voor langere tijd. Eerst vertrouwen opbouwen en dan langzaam naar de kern (mijn jeugd).
Nu eerst de vers training proberen.
AD wil ik niet gaan slikken. Vaker voorgesteld gekregen, maar zie daar dusdanig tegenop dat dat voor nu geen optie is.
In het begin van de relatie had ik er eigenlijk geen last van, toen was het fijn en voelde ik me ook verbonden met hem. Nu houd ik hem op afstand. Soms lukt het om me open te stellen voor hem, maar dan is de tijd samen weer voorbij en leef ik mijn andere leven (met kind). Het voelt echt als twee levens en dat breekt me op. Ik kom niet tot rust en voel me schuldig naar hem toe, want hij geeft enorm veel om mij en dat laat hij ook duidelijk merken. De laatste tijd steeds vaker en duidelijker. Dat zorgt bij mij voor meer schuldgevoel en meer druk.
Ik hoop dat ik hulp ga krijgen via WMO of huisarts voor mij en kind, want ik merk dat het zo niet langer kan. Elk contact met ex is een hel. Hij maakt me aan het twijfelen of ik een goede moeder ben. Elke keer vraag ik me dan af of kind niet beter af is zonder mij. Misschien wel? Ik wil het beste voor mijn kind en als dat zonder mij is, wie ben ik dan om te eisen dat ze in mijn leven blijft?
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 3 juni 2024 om 05:15
maandag 3 juni 2024 om 05:21
woensdag 5 juni 2024 om 12:20
Bij de huisarts ben ik dat ook. Die heeft geheimhoudingsplicht. Ik vind het hier vooral lastig ivm herkenning en een ex die wellicht mee leest.
WMO is in beweging. Frustrerend dat niet alles overgezet is van de oude naar nieuwe aanbieder waardoor niet alles bekend is. Voelt als opnieuw beginnen.
Ik moet wachten op het telefoontje van de maatschappelijk werker. Dat is een man, maar als ik perse een vrouw wilde dan werd het weer een stuk lastiger. Dus aangegeven dat ik het eerst zou proberen bij een mannelijke hulpverlener. Misschien gaat het wel goed. Of ben ik dan te optimistisch?
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 5 juni 2024 om 12:22
De vraag is natuurlijk of hij het echt doet of dat dit vooral in mijn hoofd zit. Ik weet het niet. Het maakt me in ieder geval elke keer aan het twijfelen of het aan mij ligt of dat hij hier ook een (bewust of onbewust) aandeel in heeft.Verbinder schreef: ↑03-06-2024 05:15Wat klote dat je ex dit telkens doet.
Jij bent de moeder van je dochter en je doet alles wat je kunt voor haar.
Je doet het goed.
Je ex probeert je te indoctrineren. Heel vervelend dit.
Het beste voor je kind is dat ze jou om d’r heen heeft.
Je dochter heeft je nodig.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 5 juni 2024 om 12:24
Dat zou ik niet eerlijk naar hem vinden. Het klopt dat ik rust en ruimte nodig hebt, maar als ik het zo zou vertellen dan geef ik indirect aan dat de gevoelens er zijn en dat als het beter met me gaat de relatie weer verder zal gaan. Dat is in mijn ogen niet realistisch.Verbinder schreef: ↑03-06-2024 05:21Is het mogelijk dat je tegen je partner zegt dat je op het moment even een tijdje ruimte nodig hebt?
Dus met andere woorden even niet afspreken?
Omdat je binnenkort wat begeleiding/ therapie gaat krijgen en je dochter ook aandacht/ de juiste focus nodig heeft (= allemaal waar)
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 5 juni 2024 om 22:24
Twijfelaar schreef: ↑05-06-2024 12:20Bij de huisarts ben ik dat ook. Die heeft geheimhoudingsplicht. Ik vind het hier vooral lastig ivm herkenning en een ex die wellicht mee leest.
WMO is in beweging. Frustrerend dat niet alles overgezet is van de oude naar nieuwe aanbieder waardoor niet alles bekend is. Voelt als opnieuw beginnen.
Ik moet wachten op het telefoontje van de maatschappelijk werker. Dat is een man, maar als ik perse een vrouw wilde dan werd het weer een stuk lastiger. Dus aangegeven dat ik het eerst zou proberen bij een mannelijke hulpverlener. Misschien gaat het wel goed. Of ben ik dan te optimistisch?
Wat wordt de rol van de maatschappelijk werker?
•
woensdag 5 juni 2024 om 23:01
Ik heb geen idee.
Qua hulpvragen heb ik neergelegd de communicatie met ex (waar vorige begeleider mee hielp) en dat ik eigenlijk zelf vastloop in werk/huishouden/leven.
Kan dat niet goed verwoorden, behalve dan dat het niet lukt.
Aangegeven dat ik niet weet welke hulp ik precies nodig heb en ik het heel moeilijk vind om iets een kans te geven.
Daarop kwam diegene met maatschappelijk werker. Dus geen idee. Ik wacht het af. Zit nu meer met zorgen omtrent dochter.
Qua hulpvragen heb ik neergelegd de communicatie met ex (waar vorige begeleider mee hielp) en dat ik eigenlijk zelf vastloop in werk/huishouden/leven.
Kan dat niet goed verwoorden, behalve dan dat het niet lukt.
Aangegeven dat ik niet weet welke hulp ik precies nodig heb en ik het heel moeilijk vind om iets een kans te geven.
Daarop kwam diegene met maatschappelijk werker. Dus geen idee. Ik wacht het af. Zit nu meer met zorgen omtrent dochter.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
