Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Misschien wel, misschien niet. Het is niet dat het wat uitmaakt voor iemand. Misschien mijn kind(eren), misschien ook niet.
Misschien mijn vriend die ik maar niet de waarheid kan vertellen, misschien ook niet als hij de waarheid zou weten.

Wie zal het zeggen?

Morgen weer werken, met tegenzin. Ik haat de zon, de bloemen die weer gaan bloeien, de bomen en struiken die in de knop zitten. Het contrast wordt weer groter. Het zou een energiegevens seizoen moeten zijn en dat is het niet voor mij. Ik gun het iedereen en ik doe ook alsof het me goed doet, maar van binnen ga ik kapot. Beetje bij beetje totdat er een dag komt dat het niet meer te repareren valt.

Sorry. Ik moet er niks over zeggen. Het lost niks op. Maakt het niet beter (eerder slechter).
Sorry voor mij.

Geen excuses nodig Verbinder. Ik ben degene die alles negatief ziet, terwijl jij me probeert te helpen.

Ik snap dat het niet mijn taak was, dat ik het enkel kan proberen. Het is echter voor mij geen kwestie van proberen. Het contrast is duidelijk aanwezig.

Vanmorgen zag ik drie herten oversteken en dat zou toch een bijzondere ervaring moeten zijn? Niet iets gewoons, iets waar je je schouders bij ophaalt. Toch?
Ik weet dat ik het mooi en magisch zou "moeten" vinden, maar ik voel het niet. Dat heeft niks mer proberen er niet op te letten te maken, het is een automatisme dat ik weet dat ik dingen niet voel die ik wel zou moeten voelen. Ergens van genieten, ergens blij van worden. Het lijkt alleen op dit moment weer harder in te slaan dan voorheen. Wellicht is het voornamelijk slaapgebrek, geen idee. Gebrek aan conditie en gezond eten. Combinatie van meerdere factoren lijkt me het meest voor de hand liggend.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

24-02-2025 16:56

https://depressiehulp.be/thema/depressi ... n-hersenen

Ik mis de reden waarom deze link gegeven wordt. Ik weet dat ik een depressie heb en AD ga ik (vooralsnog) niet mee beginnen.

Verbinder schreef: ↑

25-02-2025 02:28

Je beschrijving is duidelijk. Ik begrijp het.
Als in, het gebeurt gewoon automatisch. En je ziet dan automatisch het contrast.

Heeel herkenbaar, de situatie van de herten en wat je beschreef over jezelf. Verschillende momenten heb ik een compleet gebrek aan gevoelens in situaties die ‘bijzonder’ zouden moeten zijn. Het is confronterend.

Ik herken en denk bepaalde dingen te begrijpen bij je Twijfelaar. Er woorden voor zien te vinden is wel een zoektocht. Het ene moment gaat het beter dan het andere.

Wat ik wilde zeggen over de situatie met de herten: je staat er anders in dan bijv bij een persoon met depressie. Je weet dat je het ongezond ervaart. Je weet dat de situatie anders beleeft kan worden.
Iemand die puur depressief is kan daar niet bij.
Ik heb hetzelfde als jou, als ik een situatie ervaar dan weet ik vaak dat ik het ongezond ervaar.

Waarom is mijn houding/reactie anders dan iemand met een depressie? Wat maakt het verschil volgens jou?

Het is inderdaad een automatisme om te weten dat het niet gezond is zoals ik reageer. Het gebeurd niet altijd / is niet altijd aanwezig op die manier. Soms kabbelen de dagen gewoon voort en doe ik wat ik behoor te doen en is dat "oke". Laatste paar dagen vooral somberheid en verdriet, maar dat lijkt vanaf gistermiddag iets minder. Geen idee waarom.
Juist dat wisselvallige vind ik zo lastig er aan. Niet weten wanneer zo'n bui op komt zetten en al helemaal niet weten hoe ik dat dan kan ombuigen naar "het gaat wel". Ik durf het ook niet te uiten richting mensen om me heen, dan gaan ze zich weer zorgen maken en dat wil ik juist voorkomen. Dat maakt wel dat het enorm eenzaam is die sombere buien.

tyche schreef: ↑

25-02-2025 08:13

Het is verdrietig dat je niet van mooie dingen kunt genieten, en ook een teken dat het niet goed met je gaat.

Je beschrijft het als iets wat je fout doet. Dat is niet zo. Iemand met een gebroken been doet het toch ook niet fout als ze niet kan hardlopen? Het is een klacht die je hebt, waar je zelf het meest onder lijdt, niet een keuze waar je schuld aan hebt.

Het is zeker een teken dat het niet goed met me gaat. Ik had me voorgenomen dat ook zo aan te geven bij de bedrijfsarts. Ik denk dat me dat tot een bepaalde hoogte ook gelukt is. Ze ziet het, maar heeft uiteraard ook geen oplossing ervoor. Gelukkig is zij wel begripvol. Dat scheelt al veel.

Iemand met een gebroken been doet niks fout is diegene niet kan hardlopen. Dat is logisch. Net zo logisch dat diegene elke dag niet kan hardlopen. Wat het voor mij niet logisch maakt is dat het momenten zijn, dagen in dit geval. Daarna lijkt het weer beter te gaan en soms zelfs hoopvol dat het ooit stabiel gaat zijn, om dan weer ingehaald te worden door de waarheid en een donkere bui. Die onvoorspelbaarheid maakt het lastig, zowel voor mij als mijn omgeving. Nooit weten in welk gemoed ik zit en of ik wel of niet kan functioneren thuis en op het werk. Dat maakt het lastig en ontastbaar. Misschien ook wel onwerkelijk?
Mij doet het dan afvragen wat ik "fout" doe om zo'n zwarte bui te ontketenen. Wat had ik kunnen doen om dat te voorkomen? Terwijl de angst erin zit dat die buien gaan toenemen op het moment dat ik (eindelijk) bij de juiste therapeut terecht ga komen.

@Verbinder
ik denk niet dat iedereen met een depressie elke dag de hele dag somber is. Ook een depressie is er in verschillende mate. Wellicht verklaart dat bij mij de helderheid dat ik er van zou moeten genieten maar dat niet doe.
(Dat wat tyche dus schrijft.)

Ik ben trouwens gediagnosticeerd met een terugkerende depressie, waarschijnlijk al aanwezig in mijn jeugd en in meer en mindere mate op de voorgrond aanwezig geweest. Dus ik twijfel er niet aan (ik die niet twijfel haha) dat ik een depressie heb. de vraag is alleen wat de oorzaak is. Is dat puur een gemis van bepaalde stofjes en verbindingen in mijn hersenen of is er meer aan de hand en kan dat aangepakt worden?

@tyche
Jullie kunnen dat inderdaad nav mijn post niet zeker vaststellen, maar ik kan wel bevestigen dat ik een paar jaar geleden gediagnosticeerd ben met een terugkerende depressie. Ik ben echter niet hele dagen somber, het wisselt.

De instabiliteit is inderdaad constant. "Leuk" contrast. Het moeilijk zijn hem inderdaad in de onvoorspelbaarheid. Op alle vlakken. Op het werk vind ik het wel het lastigste omdat ik soms het idee heb dat het beter gaat en dan weer meer taken wil doen, waar ik mezelf inmiddels van tegenhoud omdat het maar korte oplevingen zijn. Anderzijds door het zo te benoemen naar mezelf en mezelf tegen te houden, houd ik misschien ook mijn herstel tegen? Dat vind ik dus lastig te bepalen. Wat helpend is en wat niet. Wat ik nodig heb en wat juist niet.

@Frizz
Geen idee of mijn menstruatiecyclus invloed heeft. Mijn eerste reactie zou zijn JA!. De week voordat ik ongesteld word ben ik huileriger en kan ik minder verdragen. Echter was deze periode van afgelopen week juist niet op dat moment. Dus ik vind het lastig om er echt iets van te zeggen.
Ik heb een paar jaar geleden eens moeten bijhouden hoe ik me elke dag voelde en ook bij de VERS training, maar ik heb niet het idee dat daar echt veel verschil in zat door de maanden heen.
Ik zit inmiddels in mijn 40-er jaren dus het kan zijn dat de menopauze er iets mee te maken heeft inmiddels. Helaas bestaan daar geen testen voor.

@Wombat
Ik heb weinig te verliezen wil ik niet zeggen. Er valt nog wel wat te verliezen hoor. Mijn laatste restje baan, mijn inkomen dus, mijn kind.
Misschien ben ik bang geworden door alle verhalen rondom AD, maar het afstellen van het juiste merk en hoeveelheid mg kost tijd, tijd die ik niet heb zonder dat het invloed heeft op mijn kind. Ik zie mezelf dat niet doen. Helaas is overleg met ex hierin niet mogelijk (vind ik), want ex communiceert niet met mij en probeert me vooral zwart te maken bij kind. Als de verstandhouding goed was geweest dan had ik het wel durven te vragen om bijvoorbeeld de omgangsregeling tijdelijk te veranderen, maar nu durf ik dat niet. Alles wordt tegen me gebruikt.

@martje55
Zie mijn reactie op Frizz.
Het noteren in een app of een notitie maken, bijhouden van. Dat zijn voor mij lastige dingen. Ik krijg dat niet voor elkaar. Bij de VERS training was dat al lastig (lukte vaak niet en dus schuldgevoel), nu voor de huisarts moet ik een buikpijndagboek bijhouden. Ik zit op dag 6 en kan al constateren dat ik 2 dagen niet heb ingevuld omdat ik er door de dag heen geen aandacht voor heb gehad dus niet weet wat ik in moet vullen.
Het klinkt als simpel en een makkelijke taak, eind van de dag invullen hoe je dag was (of voor de huisarts: heb je buikpijn gehad en hoeveel dan?), maar verdorie het lukt me niet. Ja daar word ik boos van op mezelf, dat zoiets simpels al niet lukt. Echter is het ombuigen van die boosheid in dan toch dat simpele taakje doen niet mogelijk.
Ben ik dan een klein stampend kind? Waarschijnlijk wel.

@FromSanDiegototheBay
Borderline lijkt me niet de meest voor de hand liggende optie. Ook daar heb ik de kenmerken al lang en breed van bekeken en zo'n online test gedaan, maar daar komt niks uit en ik herken me vrij weinig in de kenmerken.

Probleem is dat doordat het zo wisselend is en ik achteraf lastig kan verwoorden wat er gebeurd is, het ook moeilijk zal zijn om een diagnose te stellen, als dat mogelijk is.

Er was eerst een vermoeden van autisme, maar naarmate de gesprekken vorderde gaf de therapeut aan dat ze autisme toch minder voor de hand vond liggen.

Ik denk, wild gokkend, dat ik nooit heb geleerd hoe om te gaan met emoties. Hoe ik die goed kan reguleren. Daarom dat het me zo overspoelt als het niet lukt om ze te negeren, dan is het direct een zee aan emoties die ik niet de baas ben en dan verzuip ik. Of in somberheid of in "numb" zijn. Numb in de zin van gevoelloos, verstijfd, kapot geslagen.

Opruimcoach is klaar. Soort van afscheid genomen. Kaartje dat ik had gekocht niet gegeven. Niks geschreven en te laat met regelen. Schuldig voelen en tegelijkertijd ongeïnteresseerd zijn. Vermijding?
Ik weet nog niet hoe ik het vind dat ze zo makkelijk akkoord was en mijn afwijzing accepteerde. Ze is geen hulpverlener. Ik weet het. Mag ook niks verwachten op dat gebied. Toch voelt het niet oké.

Ik voel me niet oké.