Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 29 januari 2025 om 17:08
woensdag 29 januari 2025 om 22:18
woensdag 29 januari 2025 om 22:29
Twijfelaar schreef: ↑29-01-2025 17:08Hoe om te gaan met een pre puber die bij elke “ruzie” aangeeft dat die liever volledig bij de andere ouder wilt wonen?
Misschien tegen haar zeggen:
'Jammer dat je dat zegt'
'Waarom zeg je dat?'
Als je zou zeggen dat je niet wil dat ze dat zegt zal ze het waarschijnlijk juist meer gaan zeggen.
Als je zegt dat je het jammer vind als ze die woorden zegt dan kan ze daar niet zo re-aktief op worden.
En als je vraagt waarom ze dat zegt zal ze misschien iets antwoorden in de zin van: bij papa kan ik doen wat ik wil. Dan zou je misschien kunnen antwoorden dat papa ook wil dat ze haar schoolwerk doet.
Misschien hebben andere forummers nog suggesties/ideeen
vrijdag 31 januari 2025 om 03:47
vrijdag 31 januari 2025 om 10:16
Verbinder schreef: ↑29-01-2025 22:29Misschien tegen haar zeggen:
'Jammer dat je dat zegt'
'Waarom zeg je dat?'
Als je zou zeggen dat je niet wil dat ze dat zegt zal ze het waarschijnlijk juist meer gaan zeggen.
Als je zegt dat je het jammer vind als ze die woorden zegt dan kan ze daar niet zo re-aktief op worden.
En als je vraagt waarom ze dat zegt zal ze misschien iets antwoorden in de zin van: bij papa kan ik doen wat ik wil. Dan zou je misschien kunnen antwoorden dat papa ook wil dat ze haar schoolwerk doet.
Misschien hebben andere forummers nog suggesties/ideeen
Ik zal haar niet verbieden om het te zeggen, want dat maakt het inderdaad juist aantrekkelijker om het te zeggen. Achteraf er even over gepraat en dan komt er wel uit dat ze het zegt omdat ze boos is en dan dingen zegt die ze niet meent. Ik denk dat / vind het moeilijk om uit een ruzie te komen. Om afstand te nemen en rustig te worden. We blijven dan toch reageren op elkaar en als ik zeg dat ik niet meer zal reageren omdat we verzanden in dezelfde cirkel van uitspraken (wel of niet gebeurd, wel of geen consequenties) dan krijg ik het verwijt dat ik haar negeer.
Het triggert allemaal, het is alsof ik mijn ex dan hoor praten. Niet dat hij die dingen tegen me zei, maar onderhuids heb ik die verwijten wel altijd gevoeld. En eigenlijk denk ik ook vaak na zo'n uitspraak "ja prima, ga maar". Niet dat ik haar echt weg wil hebben, maar omdat het me dan teveel is en ik mezelf hoor zeggen dat ze beter af is zonder mij.
Ik praat liever niet in de vorm "dat wilt papa ook zo", want ik wil hem zo veel mogelijk erbuiten laten. Ik kan niet voor ex bepalen wat hij wel of niet zou willen, vinden, zeggen, dus ik wil ook bij dochter niet de suggestie wekken dat dat wel zo is. Krijg het niet beter uitgelegd nu. Sorry.
Naderhand wel besproken hoe ze bij papa dan gaat leren. Krijg ik als reactie dat hij het anders vraagt, maar daar kan ik zo weinig mee. Ik heb namelijk het idee dat dat vooral een stukje beleving van kind is en niet perse anders vragen. Alhoewel het mij bevestigd in dat het bij papa allemaal koek en ei is en bij mij diepe ellende. Dus dan is ze toch beter af bij hem?
Ze zegt inderdaad vaak dat ze bij papa alles mag doen wat ze wil, maar of dat klopt?
Andere tips zijn zeker welkom. Ik voel me hierin echt machteloos momenteel.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 31 januari 2025 om 12:19
Is haar verwijt voor jou de reden om in die cirkel te blijven?Twijfelaar schreef: ↑31-01-2025 10:16Ik zal haar niet verbieden om het te zeggen, want dat maakt het inderdaad juist aantrekkelijker om het te zeggen. Achteraf er even over gepraat en dan komt er wel uit dat ze het zegt omdat ze boos is en dan dingen zegt die ze niet meent. Ik denk dat / vind het moeilijk om uit een ruzie te komen. Om afstand te nemen en rustig te worden. We blijven dan toch reageren op elkaar en als ik zeg dat ik niet meer zal reageren omdat we verzanden in dezelfde cirkel van uitspraken (wel of niet gebeurd, wel of geen consequenties) dan krijg ik het verwijt dat ik haar negeer.
Het triggert allemaal, het is alsof ik mijn ex dan hoor praten. Niet dat hij die dingen tegen me zei, maar onderhuids heb ik die verwijten wel altijd gevoeld. En eigenlijk denk ik ook vaak na zo'n uitspraak "ja prima, ga maar". Niet dat ik haar echt weg wil hebben, maar omdat het me dan teveel is en ik mezelf hoor zeggen dat ze beter af is zonder mij.
Hier lopen denk ik de echte situatie en jouw angst door elkaar, en je reageert deels vanuit die angst.
Wat er aan de hand is: een dwarse prepuber die iets moet van jou en dat niet wil, en in haar boosheid precies op de knop drukt die bij jou het meeste pijn doet. Probeer te handelen op die situatie: het begrenzen van gedrag (wat is wel en niet acceptabel om tegen jou te zeggen en het benoemen van consequenties) en niet in te gaan op de inhoud van de opmerking op dat moment. Want die opmerking is afleiding, tactiek om jou te laten doen wat zij wil (niet zo berekenend natuurlijk, dit is gewoon normaal gedrag van haar). Probeer het dus ook zo te zien: niet als een diepe waarheid over jou of jullie relatie die onthuld wordt, maar een boze opmerking om te kwetsen, omdat jij in je rol als verantwoordelijke moeder van haar vraagt om huiswerk te maken. Zij mag daar bokkig over doen, en jij mag begrenzen wat ze in die bokkigheid zegt. Dat is niet negeren. Je kunt voor dit soort situaties misschien wat standaardzinnen bedenken.
Achteraf bespreken heb je goed gedaan, en ook haar vader hierbuiten laten in het gesprek. Knap van je, omdat hij in jouw hoofd wel zo aanwezig is hierin. Ook in dat dikgedrukte. Dit is je angst, maar dit is niet wat deze situatie betekent. Zelfs al is daar nooit conflict en mag ze alles wat ze wil, is dat dan goed voor haar?Ik praat liever niet in de vorm "dat wilt papa ook zo", want ik wil hem zo veel mogelijk erbuiten laten. Ik kan niet voor ex bepalen wat hij wel of niet zou willen, vinden, zeggen, dus ik wil ook bij dochter niet de suggestie wekken dat dat wel zo is. Krijg het niet beter uitgelegd nu. Sorry.
Naderhand wel besproken hoe ze bij papa dan gaat leren. Krijg ik als reactie dat hij het anders vraagt, maar daar kan ik zo weinig mee. Ik heb namelijk het idee dat dat vooral een stukje beleving van kind is en niet perse anders vragen. Alhoewel het mij bevestigd in dat het bij papa allemaal koek en ei is en bij mij diepe ellende. Dus dan is ze toch beter af bij hem?
Ze zegt inderdaad vaak dat ze bij papa alles mag doen wat ze wil, maar of dat klopt?
Andere tips zijn zeker welkom. Ik voel me hierin echt machteloos momenteel.
Je kunt reflecteren op je toon, en kijken of je de vraag niet negatief of oordelend had gesteld. Maar vooral: of ze iets echts heeft opgepikt in de relatie tussen jullie, en zich misschien inderdaad ongezien voelt of het gevoel heeft een last te zijn.
Kans is evengoed groot dat haar weerstand komt uit het feit dat jouw vraag om huiswerk te doen, niet welkom was. Logisch toch? Ze moet iets gaan doen wat ze niet wil. Als je daar normaal op wijst heeft ze het te doen met jouw toon. Wat deze situatie zo moeilijk maakt is jouw overtuiging dat je het enorm slecht doet als moeder en dat je ex gelijk heeft. Dat is jouw stuk, dat heeft niets te maken met het vrij normale gedrag van je dochter. Probeer dat deel dus te parkeren in dit soort situaties (en volgens mij doe je dat ook, want dit is allemaal intern bij jou aan de hand maar concreet heb je deze situatie gewoon goed aangepakt).
What a nuanced anxiety
dinsdag 4 februari 2025 om 15:37
tyche schreef: ↑31-01-2025 12:19Is haar verwijt voor jou de reden om in die cirkel te blijven?
Nee, die cirkel doorloop ik ook zonder haar opmerking/verwijt. Andere gebeurtenissen zonder dochter kunnen ook aanleiding daartoe zijn.
Hier lopen denk ik de echte situatie en jouw angst door elkaar, en je reageert deels vanuit die angst.
Dat zal zeker het geval zijn. Wellicht zelfs grotendeels vanuit angst. Nadeel is dat ik het ter plekke niet kan regulieren en dus terugval op technieken die niet correct zijn. De onmacht die ik ter plekke voel, het verdriet, de angst die diep is weggestopt (want die voel ik niet), ze maken de situatie onnodig gecompliceerd en kind weet dan niet wat ze ermee moet. Dat is ook niet haar taak uiteraard. Zij wil alleen proberen om bijvoorbeeld haar huiswerk niet te maken. Ik snap het wel, ik snap ook dat ik consequent moet zijn en duidelijk, maar het lijkt alsof me dat onmogelijk gemaakt wordt. Een consequentie eraan verbinden vind ik ook erg lastig, want wat dan? Een kind van bijna 12 geef je geen straf meer toch? Eerder naar bed geen optie, wifi uitzetten lijkt me meteen erg heftig. Ik heb een keer haar telefoon afgepakt, maar dat leverde dusdanig veel discussie op dat ik niet weet of dat dan binnen proportie is.
Wat er aan de hand is: een dwarse prepuber die iets moet van jou en dat niet wil, en in haar boosheid precies op de knop drukt die bij jou het meeste pijn doet. Probeer te handelen op die situatie: het begrenzen van gedrag (wat is wel en niet acceptabel om tegen jou te zeggen en het benoemen van consequenties welke dan?) en niet in te gaan op de inhoud van de opmerking op dat moment. Want die opmerking is afleiding, tactiek om jou te laten doen wat zij wil (niet zo berekenend natuurlijk, dit is gewoon normaal gedrag van haar). Probeer het dus ook zo te zien: niet als een diepe waarheid over jou of jullie relatie die onthuld wordt, maar een boze opmerking om te kwetsen, omdat jij in je rol als verantwoordelijke moeder van haar vraagt om huiswerk te maken. Zij mag daar bokkig over doen, en jij mag begrenzen wat ze in die bokkigheid zegt. Dat is niet negeren. Je kunt voor dit soort situaties misschien wat standaardzinnen bedenken.
Natuurlijk mag ze bokkig doen, het is ook niet leuk als je je zin niet krijgt. Hahaha. Een consequentie eraan hangen of standaardzinnen vind ik lastig om te bedenken. Hoe breng je de boodschap over zonder daarmee de discussie weer op te laaien?
Achteraf bespreken heb je goed gedaan, en ook haar vader hierbuiten laten in het gesprek. Knap van je, omdat hij in jouw hoofd wel zo aanwezig is hierin. Ook in dat dikgedrukte. Dit is je angst, maar dit is niet wat deze situatie betekent. Zelfs al is daar nooit conflict en mag ze alles wat ze wil, is dat dan goed voor haar?
Is die laatste vraag niet een mooi excuus om het bij mij goed te laten klinken? Het voelt als omdenken zodat ik maar niet slecht over mezelf denk. Ik kan het wel volgen dat het niet goed is voor een kind om altijd haar zin te krijgen, toch is dat niet voldoende om dan te zeggen dat ik consequent moet zijn. Stom hoe dubbel dat dat werkt bij mij. Het is alsof wat ik doe niet goed mag/kan zijn. Alsof ik dat niet kan accepteren dat ik iets goed doe.
Dochter vertelde me afgelopen week dat zij mij dingen verteld die ze vader niet verteld. Ook onbenullige dingen. Enerzijds fijn om te horen dat ze die dingen met mij durft te bespreken, anderzijds ongeloof dat het echt zo is. Alsof ze tegen me liegt. Er mag niet bevestigd worden dat ik iets goed doe.
Ik merk aan alles dat vader dingen probeert door te duwen bij dochter. Dochter durft het niet aan te geven en ik word door vader niet geloofd. Er lijkt dus geen manier om het bespreekbaar te maken. Ik vind dat lastig. Voor mezelf maar vooral voor dochter want ik zie haar struggelen met de situatie. Ik zou het zo graag voor haar willen oplossen zodat ze niet bij alles hoeft na te denken over wat er gebeurd en wat eventuele consequenties zijn als ze iets verteld. De poh lijkt dat totaal niet op te pakken en op berichtjes van mij wordt niet gereageerd. Ik kan alleen machteloos toekijken hoe ze het moeilijk heeft. Natuurlijk kan ik proberen er voor haar te zijn, maar ik heb al moeite mezelf op de been te houden. Dus hoe dan? Ik schiet te kort. Bang dat als therapie dadelijk echt gaat beginnen of de diepte in gaat dat ik dan helemaal geen ruimte en flexibiliteit meer over heb voor dochter.
Je kunt reflecteren op je toon, en kijken of je de vraag niet negatief of oordelend had gesteld. Maar vooral: of ze iets echts heeft opgepikt in de relatie tussen jullie, en zich misschien inderdaad ongezien voelt of het gevoel heeft een last te zijn.
Ik denk dat ze zich snel tot last voelt. Ze is daar heel gevoelig voor. Ik weet ook hier niet hoe ik dat kan veranderen. Ze zegt heel snel sorry en voelt zich voor veel dingen schuldig. Als ze het uitspreekt dat kan ik er wel op inhaken, maar ik merk het natuurlijk niet altijd aan haar. Het is alleen lastig balanceren. Soms neemt ze alle schuld op zich en andere keren dan wijst ze alle schuld af. Er is geen middenweg, geen nuance. Dat maakt het moeilijk om het goed met haar te bespreken vind ik.
Kans is evengoed groot dat haar weerstand komt uit het feit dat jouw vraag om huiswerk te doen, niet welkom was. Logisch toch? Ze moet iets gaan doen wat ze niet wil. Als je daar normaal op wijst heeft ze het te doen met jouw toon. Wat deze situatie zo moeilijk maakt is jouw overtuiging dat je het enorm slecht doet als moeder en dat je ex gelijk heeft. Dat is jouw stuk, dat heeft niets te maken met het vrij normale gedrag van je dochter. Probeer dat deel dus te parkeren in dit soort situaties (en volgens mij doe je dat ook, want dit is allemaal intern bij jou aan de hand maar concreet heb je deze situatie gewoon goed aangepakt).
Wat ik probeer om discussie te voorkomen is om concreet een afspraak te maken over wanneer ze het huiswerk gaat maken, dus dan doe ik in overleg een tijdstip afspreken in de hoop dat ze erachter staat dat ze dan haar huiswerk gaat maken. Ook omdat ze moet gaan leren dat ik er niet altijd ben om haar te ondersteunen met huiswerk. Ik zie de bui voor de brugklas al hangen en ik zie dan best wel problemen. Zoals ze ook vrij snel opgeeft en niks doen want ik red het toch niet meer. Ik herken de negatieve gedachte en ik probeer haar dan te herinneren aan situaties waarin doorzetten wel een goed resultaat heeft gehad, maar het vreet zoveel energie dat ik niet weet hoe ik dar kan blijven volhouden. Waarbij ik het niet om mij wil laten gaan, maar dus vooral zoek naar manieren om er voor haar te zijn.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 4 februari 2025 om 15:59
Ik merk dat ik weer vasthang in mijn cirkeltje van vooruit willen en toch niet lukken. In beweging willen komen, want niet tevreden met mijn lichaam en conditie om vervolgens niets anders te doen dan bankhangen en vooral veel suikers nuttigen. Kleren die niet goed zitten, weer een maatje groter als ik niet oppas, het raakt me en tegelijkertijd lukt het me niet om de knop om te zetten. Meer structuur en begeleiding zou fijn zijn, maar geen idee waar ik die kan vinden. Ik wil liever niet naar een fitnessclub, daar voelde ik me altijd ongemakkelijk en eenzaam.
De WMO coach die ik op dit moment niet kan luchten. Ja de woonkamer is leeg/opgeruimd, maar de chaos is er niet minder om geworden. Ik weet niet waar spullen staan en ben het overzicht steeds meer en meer kwijt geraakt. Het voelt niet beter nu de woonkamer leeg is. Zou wel zo moeten zijn.
Mijn relatie die energie vreet maar nu op een andere manier omdat zijn situatie drastisch verandert is. We zien elkaar minder en ik vind dat niet erg. De afstand echter doet geen goed, ik sluit me meer en meer af.
Van de week viel het me weer op hoe snel ik dingen vergeet. Al binnen een uur of twee kan ik bepaalde "belangrijke" uitspraken vergeten, zeker in een hectische situatie. Ik baal daar van, want zo kan ik niet onthouden/bewijzen dat ik niet gek ben, maar dat er ook een aandeel bij de ander (ex) ligt. Ik ben er heel erg op gefocust om alles te onthouden, want op alleen een onderbuik gevoel kan niemand iets natuurlijk. Het lijkt echter een gevecht zonder einde. Als ik zie en merk dat ex "fout" bezig is dan wil ik dat ergens beschrijven, om dan direct nadat iemand het erkent dat ex zo doet het goed te praten, want dan ziet diegene het fout. Waarom vind ik het zo moeilijk om ex te zien als een persoon die foute dingen doet? Waarom leg ik de schuld dan eerder bij mezelf dat ik het fout zie? De oorzaak aanpakken zou, lijkt me, kunnen helpen om dit mechanisme te voorkomen of in ieder geval om te draaien.
Dan een "simpel" dilemma. Wel of niet de tuin gaan aanpakken. Het is vrij zeker dat we blijven zitten waar we nu zitten. Optie tot koop is er. Ga ik dat aanpakken of kan ik beter blijven huren en wachten totdat er een geschikter huis langskomt (nadelen: kleine tuin, geen eigen parkeerplaats, weinig privacy). Anderzijds als ik het nu koop dat kan ik het met "winst" verkopen als de prijzen blijven stijgen aangezien ik nu rechtstreeks van de verhuurder koop en er dus niet overboden wordt. Twijfels en twijfels. Ik vind het lastig een beslissing te nemen hierin.
De tuin is wel iets dat ik wil aanpakken als ik er blijf wonen, maar wanner dan? Nu of pas als ik gekocht heb? En wat verstoor ik aan beestjes als ik nu ga spitten? Ik wil zo min mogelijk verstoren. Heb al overwogen een berichtje in het "tegen tegeltuinen" topic te plaatsen, maar het blijft bij overwegen. Het voelt zo stom allemaal.
Enige positieve dat ik kan melden is dat ik op plaats 1 sta bij de wachtlijst voor diagnostiek. Dus ik verwacht redelijk snel aan de beurt te zijn.
De WMO coach die ik op dit moment niet kan luchten. Ja de woonkamer is leeg/opgeruimd, maar de chaos is er niet minder om geworden. Ik weet niet waar spullen staan en ben het overzicht steeds meer en meer kwijt geraakt. Het voelt niet beter nu de woonkamer leeg is. Zou wel zo moeten zijn.
Mijn relatie die energie vreet maar nu op een andere manier omdat zijn situatie drastisch verandert is. We zien elkaar minder en ik vind dat niet erg. De afstand echter doet geen goed, ik sluit me meer en meer af.
Van de week viel het me weer op hoe snel ik dingen vergeet. Al binnen een uur of twee kan ik bepaalde "belangrijke" uitspraken vergeten, zeker in een hectische situatie. Ik baal daar van, want zo kan ik niet onthouden/bewijzen dat ik niet gek ben, maar dat er ook een aandeel bij de ander (ex) ligt. Ik ben er heel erg op gefocust om alles te onthouden, want op alleen een onderbuik gevoel kan niemand iets natuurlijk. Het lijkt echter een gevecht zonder einde. Als ik zie en merk dat ex "fout" bezig is dan wil ik dat ergens beschrijven, om dan direct nadat iemand het erkent dat ex zo doet het goed te praten, want dan ziet diegene het fout. Waarom vind ik het zo moeilijk om ex te zien als een persoon die foute dingen doet? Waarom leg ik de schuld dan eerder bij mezelf dat ik het fout zie? De oorzaak aanpakken zou, lijkt me, kunnen helpen om dit mechanisme te voorkomen of in ieder geval om te draaien.
Dan een "simpel" dilemma. Wel of niet de tuin gaan aanpakken. Het is vrij zeker dat we blijven zitten waar we nu zitten. Optie tot koop is er. Ga ik dat aanpakken of kan ik beter blijven huren en wachten totdat er een geschikter huis langskomt (nadelen: kleine tuin, geen eigen parkeerplaats, weinig privacy). Anderzijds als ik het nu koop dat kan ik het met "winst" verkopen als de prijzen blijven stijgen aangezien ik nu rechtstreeks van de verhuurder koop en er dus niet overboden wordt. Twijfels en twijfels. Ik vind het lastig een beslissing te nemen hierin.
De tuin is wel iets dat ik wil aanpakken als ik er blijf wonen, maar wanner dan? Nu of pas als ik gekocht heb? En wat verstoor ik aan beestjes als ik nu ga spitten? Ik wil zo min mogelijk verstoren. Heb al overwogen een berichtje in het "tegen tegeltuinen" topic te plaatsen, maar het blijft bij overwegen. Het voelt zo stom allemaal.
Enige positieve dat ik kan melden is dat ik op plaats 1 sta bij de wachtlijst voor diagnostiek. Dus ik verwacht redelijk snel aan de beurt te zijn.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 4 februari 2025 om 23:25
Twijfelaar schreef: ↑04-02-2025 15:59Ik merk dat ik weer vasthang in mijn cirkeltje van vooruit willen en toch niet lukken. In beweging willen komen, want niet tevreden met mijn lichaam en conditie om vervolgens niets anders te doen dan bankhangen en vooral veel suikers nuttigen. Kleren die niet goed zitten, weer een maatje groter als ik niet oppas, het raakt me en tegelijkertijd lukt het me niet om de knop om te zetten. Meer structuur en begeleiding zou fijn zijn, maar geen idee waar ik die kan vinden. Ik wil liever niet naar een fitnessclub, daar voelde ik me altijd ongemakkelijk en eenzaam.
Hey Twijfelaar, het is fijn dat het voorjaar er bij jullie aankomt. De natuur wordt weer wakker.
Met bewegen kun je proberen mee te doen met ‘Nederland in beweging’. Gewoon doen, als je alleen thuis bent. Gewoon je lijf bewegen
De WMO coach die ik op dit moment niet kan luchten. Ja de woonkamer is leeg/opgeruimd, maar de chaos is er niet minder om geworden. Ik weet niet waar spullen staan en ben het overzicht steeds meer en meer kwijt geraakt. Het voelt niet beter nu de woonkamer leeg is. Zou wel zo moeten zijn.
Komt de coach nog terug of is het afgesloten nu?
Mijn relatie die energie vreet maar nu op een andere manier omdat zijn situatie drastisch verandert is. We zien elkaar minder en ik vind dat niet erg. De afstand echter doet geen goed, ik sluit me meer en meer af.
Van de week viel het me weer op hoe snel ik dingen vergeet. Al binnen een uur of twee kan ik bepaalde "belangrijke" uitspraken vergeten, zeker in een hectische situatie. Ik baal daar van, want zo kan ik niet onthouden/bewijzen dat ik niet gek ben, maar dat er ook een aandeel bij de ander (ex) ligt. Ik ben er heel erg op gefocust om alles te onthouden, want op alleen een onderbuik gevoel kan niemand iets natuurlijk. Het lijkt echter een gevecht zonder einde. Als ik zie en merk dat ex "fout" bezig is dan wil ik dat ergens beschrijven, om dan direct nadat iemand het erkent dat ex zo doet het goed te praten, want dan ziet diegene het fout. Waarom vind ik het zo moeilijk om ex te zien als een persoon die foute dingen doet? Waarom leg ik de schuld dan eerder bij mezelf dat ik het fout zie? De oorzaak aanpakken zou, lijkt me, kunnen helpen om dit mechanisme te voorkomen of in ieder geval om te draaien.
Waarom ben je er op gefocust om te bewijzen dat ex tegenwerkt? Je weet dat namelijk wel. En voor de hulp voor jou is het niet belangrijk dat hulpverleners alle ins and outs weten van het gebeuren. Als er langzaamaan dingen in jou veranderen, zal je respons op akties van je ex ook wat veranderen.
Dan een "simpel" dilemma. Wel of niet de tuin gaan aanpakken. Het is vrij zeker dat we blijven zitten waar we nu zitten. Optie tot koop is er. Ga ik dat aanpakken of kan ik beter blijven huren en wachten totdat er een geschikter huis langskomt (nadelen: kleine tuin, geen eigen parkeerplaats, weinig privacy). Anderzijds als ik het nu koop dat kan ik het met "winst" verkopen als de prijzen blijven stijgen aangezien ik nu rechtstreeks van de verhuurder koop en er dus niet overboden wordt. Twijfels en twijfels. Ik vind het lastig een beslissing te nemen hierin.
De tuin is wel iets dat ik wil aanpakken als ik er blijf wonen, maar wanner dan? Nu of pas als ik gekocht heb? En wat verstoor ik aan beestjes als ik nu ga spitten? Ik wil zo min mogelijk verstoren. Heb al overwogen een berichtje in het "tegen tegeltuinen" topic te plaatsen, maar het blijft bij overwegen. Het voelt zo stom allemaal.
Zijn er in je straat wel voldoende parkeerplekken? Zo ja dan is een gebrek aan een parkeerplek niet heel vervelend. Huur je particulier of sta je op een wachtlijst? Ik zou persoonlijk kopen nu niet doen als je er geen financieel voordeel mee doet ( dus als huur lager is dan de hypotheek die je maandelijks moet betalen erover).
Ik ga mijn woorden straks even nalezen want soms begrijp ik er zelf geen klap meer van
Mbt je tuin, mag je van de verhuurder veel dingen in de tuin veranderen? Zo ja, dan zou ik je willen aanraden gewoon wat dingen te beginnen. Mbt beestjes en spitten, als ik weet dat ik de volgende dag ga werken en graven in de grond wil ik nog wel eens ‘zeggen’ tegen de beestjes in de grond: ik ga morgen graven. Begeef je maar naar een andere plek.
Ik hoorde eens een verhaal van een vrouw die de boom vlak bij haar huis ging snoeien. Ze zei tegen de boom dat ze hem de volgende dag ging snoeien. Ze deed dit omdat ze voelde dat alles met elkaar verbonden is, mens, plant, dier. En dat ze voelde dat de boom haar kon horen. Em dat hij zo zich erop voor kon bereiden. Ik vond dat een mooi verhaal
Ga gewoon wat bewegen in de tuin, het bewegen en spitten is ook goed
Enige positieve dat ik kan melden is dat ik op plaats 1 sta bij de wachtlijst voor diagnostiek. Dus ik verwacht redelijk snel aan de beurt te zijn.
Goed nieuws
woensdag 5 februari 2025 om 20:04
@verbinder
Het voorjaar heeft zo zijn voordelen, maar ik vind het tegenwoordig een erg confronterende periode.
Qua bewegen was "Nederland in beweging" getipt inderdaad. Ik krijg het alleen niet voor elkaar om daadwerkelijk te starten. Ik zit wat dat betreft mezelf in de weg. Geen motivatie, geen energie. Ik probeer wel af en toe wat te wandelen. Beter iets dan niets. Ik ben aan het overdenken om een loopband aan te schaffen of toch maar sporten onder begeleiding te gaan doen. Misschien dat dat net iets meer aanleiding geeft om daadwerkelijk te gaan bewegen. En wie weet krijg ik de smaak dan weer te pakken als mijn lijf minder aanvoelt als een bejaarde variant.
De coach komt nog terug. Ik wil bijna zeggen helaas, niet eerlijk naar haar ben ik ben echt een beetje klaar met coach.
Qua relatie, daar heb je niet op gereageerd (niet erg), maar ik heb dat vandaag besproken met haptonoom en zij vond echt dat ik eerlijk moest zijn tegen hem en mezelf niet zo moest kwellen, want door de relatie in stand te houden was ik ook niet aardig voor mezelf.
Ze heeft aangegeven hoe ik het kon vertellen, maar ik kan me nog maar flarden herinneren. Iets met dat ik zijn liefde niet kan beantwoorden en dat ik daar last van heb. Dat de relatie niet bestaat uit wederkerige gevoelens en dus niet gezond is.
Het klinkt alleen zo plastisch. Ik had nooit opnieuw moeten beginnen nadat ik het uitgemaakt had. Ergens vraag ik me ook af waarom hij weer verder is gegaan terwijl ik duidelijk had aangegeven dat ik geen "houden van" voor hem voelde. We zouden er nog over praten, maar dat is nooit meer gebeurd. Ik wil hem geen schuld geven, want ik ben weer gestart en geef de illusie dat we een volwaardige relatie hebben, maar dat hebben we niet en dat kan ik alleen mezelf aanrekenen.
Waarom ben je er op gefocust om te bewijzen dat ex tegenwerkt?
Omdat ik merk dat erkenning belangrijk vind, dat het niet allemaal aan mij ligt. Ik denk dat ik op zoek ben naar bevestiging dat het geaccepteerd wordt dat ik de scheiding heb ingezet. Dat ik dat niet voor niks heb gedaan. Dat het niet "mijn" schuld is. Wetende dat ik alleen mezelf hoef te geloven en te weten dat het oke was, Het is een mindfuck.
Daarnaast merk ik dat ik mezelf ervan wil overtuigen dat ik me niet vergis. Ik twijfel aan mezelf of ik het goed zie, of ik het goed interpreteer. Of ik niet mezelf iets wijsmaak om de scheiding goed te praten.
Parkeerplaats genoeg, helaas bekend probleem van me dat ik erg "gehecht" ben aan een "eigen" plek.
Ik huur particulier. De maandlasten van de hypotheek zal minimaal 200 euro minder zijn dan de huur. Natuurlijk moet ik die dan sparen voor onderhoud aan de woning, maar dat is beter dan het geld naar de verhuurder overmaken en dan bouw ik iets op. Daarnaast denk ik dat als ik dan over een paar jaar zou willen verkopen er overwaarde is die ik dan kan gebruiken voor die andere woning te kopen. Ik vind het in ieder geval een lastige keuze. De woning is niet slecht en gezien mijn inkomen en ziekteuitkering weet ik ook niet of ik nog moet hopen dat ik wat beters ga vinden dus waarom niet een kans wagen als ik nu niet slecht zit.
Ik mag van de verhuurder alles aanpassen in de tuin, zolang het maar netjes is. Dus daarin heb ik alle vrijheid gelukkig.
Het is alleen lastig te bepalen waar te beginnen. Mijn plannen voor de tuin heb ik al verschillende keren aangepast en ik doe het liever per vierkante meter goed aanpakken dan dat ik achteraf spijt heb. Struiken elk jaar omplanten is ook niet zo handig
Qua diagnostiek inderdaad goed nieuws. Nu afwachten wanneer ze daadwerkelijk gaan bellen voor een afspraak.
Het voorjaar heeft zo zijn voordelen, maar ik vind het tegenwoordig een erg confronterende periode.
Qua bewegen was "Nederland in beweging" getipt inderdaad. Ik krijg het alleen niet voor elkaar om daadwerkelijk te starten. Ik zit wat dat betreft mezelf in de weg. Geen motivatie, geen energie. Ik probeer wel af en toe wat te wandelen. Beter iets dan niets. Ik ben aan het overdenken om een loopband aan te schaffen of toch maar sporten onder begeleiding te gaan doen. Misschien dat dat net iets meer aanleiding geeft om daadwerkelijk te gaan bewegen. En wie weet krijg ik de smaak dan weer te pakken als mijn lijf minder aanvoelt als een bejaarde variant.
De coach komt nog terug. Ik wil bijna zeggen helaas, niet eerlijk naar haar ben ik ben echt een beetje klaar met coach.
Qua relatie, daar heb je niet op gereageerd (niet erg), maar ik heb dat vandaag besproken met haptonoom en zij vond echt dat ik eerlijk moest zijn tegen hem en mezelf niet zo moest kwellen, want door de relatie in stand te houden was ik ook niet aardig voor mezelf.
Ze heeft aangegeven hoe ik het kon vertellen, maar ik kan me nog maar flarden herinneren. Iets met dat ik zijn liefde niet kan beantwoorden en dat ik daar last van heb. Dat de relatie niet bestaat uit wederkerige gevoelens en dus niet gezond is.
Het klinkt alleen zo plastisch. Ik had nooit opnieuw moeten beginnen nadat ik het uitgemaakt had. Ergens vraag ik me ook af waarom hij weer verder is gegaan terwijl ik duidelijk had aangegeven dat ik geen "houden van" voor hem voelde. We zouden er nog over praten, maar dat is nooit meer gebeurd. Ik wil hem geen schuld geven, want ik ben weer gestart en geef de illusie dat we een volwaardige relatie hebben, maar dat hebben we niet en dat kan ik alleen mezelf aanrekenen.
Waarom ben je er op gefocust om te bewijzen dat ex tegenwerkt?
Omdat ik merk dat erkenning belangrijk vind, dat het niet allemaal aan mij ligt. Ik denk dat ik op zoek ben naar bevestiging dat het geaccepteerd wordt dat ik de scheiding heb ingezet. Dat ik dat niet voor niks heb gedaan. Dat het niet "mijn" schuld is. Wetende dat ik alleen mezelf hoef te geloven en te weten dat het oke was, Het is een mindfuck.
Daarnaast merk ik dat ik mezelf ervan wil overtuigen dat ik me niet vergis. Ik twijfel aan mezelf of ik het goed zie, of ik het goed interpreteer. Of ik niet mezelf iets wijsmaak om de scheiding goed te praten.
Parkeerplaats genoeg, helaas bekend probleem van me dat ik erg "gehecht" ben aan een "eigen" plek.
Ik huur particulier. De maandlasten van de hypotheek zal minimaal 200 euro minder zijn dan de huur. Natuurlijk moet ik die dan sparen voor onderhoud aan de woning, maar dat is beter dan het geld naar de verhuurder overmaken en dan bouw ik iets op. Daarnaast denk ik dat als ik dan over een paar jaar zou willen verkopen er overwaarde is die ik dan kan gebruiken voor die andere woning te kopen. Ik vind het in ieder geval een lastige keuze. De woning is niet slecht en gezien mijn inkomen en ziekteuitkering weet ik ook niet of ik nog moet hopen dat ik wat beters ga vinden dus waarom niet een kans wagen als ik nu niet slecht zit.
Ik mag van de verhuurder alles aanpassen in de tuin, zolang het maar netjes is. Dus daarin heb ik alle vrijheid gelukkig.
Het is alleen lastig te bepalen waar te beginnen. Mijn plannen voor de tuin heb ik al verschillende keren aangepast en ik doe het liever per vierkante meter goed aanpakken dan dat ik achteraf spijt heb. Struiken elk jaar omplanten is ook niet zo handig
Qua diagnostiek inderdaad goed nieuws. Nu afwachten wanneer ze daadwerkelijk gaan bellen voor een afspraak.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 6 februari 2025 om 01:15
Twijfelaar schreef: ↑05-02-2025 20:04@verbinder
Het voorjaar heeft zo zijn voordelen, maar ik vind het tegenwoordig een erg confronterende periode.
Qua bewegen was "Nederland in beweging" getipt inderdaad. Ik krijg het alleen niet voor elkaar om daadwerkelijk te starten. Ik zit wat dat betreft mezelf in de weg. Geen motivatie, geen energie. Ik probeer wel af en toe wat te wandelen. Beter iets dan niets. Ik ben aan het overdenken om een loopband aan te schaffen of toch maar sporten onder begeleiding te gaan doen. Misschien dat dat net iets meer aanleiding geeft om daadwerkelijk te gaan bewegen. En wie weet krijg ik de smaak dan weer te pakken als mijn lijf minder aanvoelt als een bejaarde variant.
De coach komt nog terug. Ik wil bijna zeggen helaas, niet eerlijk naar haar ben ik ben echt een beetje klaar met coach.
Qua relatie, daar heb je niet op gereageerd (niet erg), maar ik heb dat vandaag besproken met haptonoom en zij vond echt dat ik eerlijk moest zijn tegen hem en mezelf niet zo moest kwellen, want door de relatie in stand te houden was ik ook niet aardig voor mezelf.
Ze heeft aangegeven hoe ik het kon vertellen, maar ik kan me nog maar flarden herinneren. Iets met dat ik zijn liefde niet kan beantwoorden en dat ik daar last van heb. Dat de relatie niet bestaat uit wederkerige gevoelens en dus niet gezond is.
Het klinkt alleen zo plastisch. Ik had nooit opnieuw moeten beginnen nadat ik het uitgemaakt had. Ergens vraag ik me ook af waarom hij weer verder is gegaan terwijl ik duidelijk had aangegeven dat ik geen "houden van" voor hem voelde. We zouden er nog over praten, maar dat is nooit meer gebeurd. Ik wil hem geen schuld geven, want ik ben weer gestart en geef de illusie dat we een volwaardige relatie hebben, maar dat hebben we niet en dat kan ik alleen mezelf aanrekenen.
soms reageer ik niet op iets omdat ik niet weet wat ik erover kan zeggen. Nu reageer ik niet op de fitness en de coach. Maar ik lees alles en denk ook met je mee.
Met betrekking tot vriend is deze tijd wellicht goed om hem te vertellen dat je jullie relatie wilt stoppen. Hoe je het verwoord; het is het handigste als het je eigen bewoording is denk ik. Daarom ook blijven denk ik de woorden niet hangen van de haptonoom. Misschien iets als: ik hou niet van je. Misschien vind je dat te direkt.
Omdat ik merk dat erkenning belangrijk vind, dat het niet allemaal aan mij ligt. Ik denk dat ik op zoek ben naar bevestiging dat het geaccepteerd wordt dat ik de scheiding heb ingezet. Dat ik dat niet voor niks heb gedaan. Dat het niet "mijn" schuld is. Wetende dat ik alleen mezelf hoef te geloven en te weten dat het oke was, Het is een mindfuck.
Daarnaast merk ik dat ik mezelf ervan wil overtuigen dat ik me niet vergis. Ik twijfel aan mezelf of ik het goed zie, of ik het goed interpreteer. Of ik niet mezelf iets wijsmaak om de scheiding goed te praten.
Ja die begrijp ik. Beide redenen.
Het is lastig en trekt energie. Als het echt belangrijk is voor je om een afspraak te onthouden, zou je iets als notes kunnen gebruiken in je telefoon
Parkeerplaats genoeg, helaas bekend probleem van me dat ik erg "gehecht" ben aan een "eigen" plek.
Ik huur particulier. De maandlasten van de hypotheek zal minimaal 200 euro minder zijn dan de huur. Natuurlijk moet ik die dan sparen voor onderhoud aan de woning, maar dat is beter dan het geld naar de verhuurder overmaken en dan bouw ik iets op. Daarnaast denk ik dat als ik dan over een paar jaar zou willen verkopen er overwaarde is die ik dan kan gebruiken voor die andere woning te kopen. Ik vind het in ieder geval een lastige keuze. De woning is niet slecht en gezien mijn inkomen en ziekteuitkering weet ik ook niet of ik nog moet hopen dat ik wat beters ga vinden dus waarom niet een kans wagen als ik nu niet slecht zit.
Dat klinkt ok. Mocht je besluiten om het te doen dan zou je een woning kwaliteitstest kunnen doen (ik weet niet hoe dat ik het nederlands heet) zodat je weet hoe de staat van de woning is voordat je het eventueel zou kopen
Ik mag van de verhuurder alles aanpassen in de tuin, zolang het maar netjes is. Dus daarin heb ik alle vrijheid gelukkig.
Het is alleen lastig te bepalen waar te beginnen. Mijn plannen voor de tuin heb ik al verschillende keren aangepast en ik doe het liever per vierkante meter goed aanpakken dan dat ik achteraf spijt heb. Struiken elk jaar omplanten is ook niet zo handig
Fijn dat dat mag. Misschien kun je uitgaan van de plek waar je zit als het goed weer is en waar je graag tegenaankijkt. Welke struik/ bloem vind je mooi, of doet je denken aan iets fijns? En ook of je een kleine plant of middelgrote wil als je uitkijkt door je raam naar de tuin. Privacy is belangrijjk maar behoeften veranderen wel op den duur. Dus misschien iets middelgroots en wat je qua kleur en uiterlijk mooi vind?
Qua diagnostiek inderdaad goed nieuws. Nu afwachten wanneer ze daadwerkelijk gaan bellen voor een afspraak.
dinsdag 11 februari 2025 om 16:19
Haptonoom verwoord het eigenlijk wel beter dan dat ik het kan doen. Het is niet dat er geen gevoelens voor hem zijn, ik kan wel bezorgd zijn of hem willen helpen, alleen het hele relatie gebeuren benauwd me. Het schept verwachtingen (niet dat hij die perse heeft, maar ik denk wel dat die er zijn) en ik kan niet voldoen aan die verwachtingen. Het liever alleen zijn dan samen vind ik een groot teken aan de wand. Het is geen gelijkwaardige verbintenis. Ik wil hem pleasen. Eigen keuzes maken vind ik lastig, lees onmogelijk want ik heb geen idee wat ik wil of waar ik behoefte aan heb. (De vraag die ik wel eens krijg "wat heb je nodig" irriteert me daarom ook mateloos. Als ik eens wist dat ik nodig had! Dat terzijde, want die vraag krijg ik gelukkig niet vaak meer en heeft niks met vriend te maken.)
Het is me helaas nog niet gelukt om hem duidelijk te maken hoe ik erin sta. Het wordt voor mij wel steeds duidelijker dat het moet gebeuren. De afstand wordt groter en ik kan me niet meer verbinden als we wel bij elkaar zijn.
Qua afspraken onthouden, dat is niet wat ik bedoel. Het zijn meer de subtiele dingen die gebeuren als we elkaar zien bij de overdracht van kind. Een toon waarop iets gezegd wordt. Of juist niks gezegd wordt. Hoe fel hij kan doen of juist alsof hij nergens vanaf weet. De onschuld uithangen. Dat kan ik niet in notes zetten. Ik heb wel een lijstje met dingen die hij "fout" gedaan heeft in mijn ogen, maar het omvat niet het gevoel en vaak lukt het me ook niet meer om het te noteren, te moe om die strijd van gelijk halen nog aan te gaan ondanks dat er de laatste dagen weer genoeg voorgevallen is. Ik durf het niet te beschrijven hier ivm angst voor herkenning, maar ik mis wel een uitlaatklep en de ruimte om uit te razen. Kind is bij me, dus vandaar geen / weinig ruimte.
Voordat ik de woning ga kopen wil ik inderdaad een bouwkundig onderzoek laten doen, ik vermoed dat dat net zoiets is als een kwaliteitsonderzoek. De staat van de woning onderzoeken en eventuele gebreken aantonen.
Nadeel van de tuin is dat ik al veel planten in potten heb staan. Die zouden de volle grond in moeten, maar ik durf simpelweg niet te beslissen welke waar moet komen te staan. Bang dat ze het omplanten niet overleven, bang dat ik spijt krijg van een bepaalde plek. Oftewel keuzestress.
Ik ben gebeld voor diagnostiek. Volgende week gaat het starten, dan staat tenminste de eerste afspraak gepland. Ben benieuwd. Zal wel genoeg vragenlijsten voor mijn neus geschoven krijgen.
Hoe kijken jullie aan tegen een pauze mbt opruimcoach? Is dat vluchten of verstandig?
Het is me helaas nog niet gelukt om hem duidelijk te maken hoe ik erin sta. Het wordt voor mij wel steeds duidelijker dat het moet gebeuren. De afstand wordt groter en ik kan me niet meer verbinden als we wel bij elkaar zijn.
Qua afspraken onthouden, dat is niet wat ik bedoel. Het zijn meer de subtiele dingen die gebeuren als we elkaar zien bij de overdracht van kind. Een toon waarop iets gezegd wordt. Of juist niks gezegd wordt. Hoe fel hij kan doen of juist alsof hij nergens vanaf weet. De onschuld uithangen. Dat kan ik niet in notes zetten. Ik heb wel een lijstje met dingen die hij "fout" gedaan heeft in mijn ogen, maar het omvat niet het gevoel en vaak lukt het me ook niet meer om het te noteren, te moe om die strijd van gelijk halen nog aan te gaan ondanks dat er de laatste dagen weer genoeg voorgevallen is. Ik durf het niet te beschrijven hier ivm angst voor herkenning, maar ik mis wel een uitlaatklep en de ruimte om uit te razen. Kind is bij me, dus vandaar geen / weinig ruimte.
Voordat ik de woning ga kopen wil ik inderdaad een bouwkundig onderzoek laten doen, ik vermoed dat dat net zoiets is als een kwaliteitsonderzoek. De staat van de woning onderzoeken en eventuele gebreken aantonen.
Nadeel van de tuin is dat ik al veel planten in potten heb staan. Die zouden de volle grond in moeten, maar ik durf simpelweg niet te beslissen welke waar moet komen te staan. Bang dat ze het omplanten niet overleven, bang dat ik spijt krijg van een bepaalde plek. Oftewel keuzestress.
Ik ben gebeld voor diagnostiek. Volgende week gaat het starten, dan staat tenminste de eerste afspraak gepland. Ben benieuwd. Zal wel genoeg vragenlijsten voor mijn neus geschoven krijgen.
Hoe kijken jullie aan tegen een pauze mbt opruimcoach? Is dat vluchten of verstandig?
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 11 februari 2025 om 16:28
Ik denk dat het een vlucht is.Twijfelaar schreef: ↑11-02-2025 16:19Hoe kijken jullie aan tegen een pauze mbt opruimcoach? Is dat vluchten of verstandig?
Ik zou het doorzetten. Ook als je wilt verhuizen is flink opruimen alleen maar verstandig.
Maar goed: ik ben niet jou.
Wat eten we vanavond?
dinsdag 11 februari 2025 om 22:27
Er is eigenlijk best goed opgeruimd. Is alles gedaan? Nee zeker niet, maar het is niet storend. De woonkamer en beide slaapkamers zijn overzichtelijk en vrij van rotzooi. Ik zal niet beweren dat alles opgeruimd is, maar dit is al zoveel beter dan dat het ooit was.
Verhuizen is waarschijnlijk niet nodig. Het lijkt er op dat we blijven waar we zitten.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 11 februari 2025 om 22:29
Ik heb geen idee of ze ambulant begeleider is. Van de verhalen die ze me verteld hoor ik vooral opruimen en opruimen.
Ze is nogal fel en ik merk inmiddels dat ik dichtsla bij haar. In het begin niet zo, maar de laatste keren wel. Dus ik weet niet of ik het durf aan te kaarten of dat ik haar maar weer haar gang laat gaan. Ik vind het moeilijk. Moe gestreden voelt het.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 11 februari 2025 om 22:42
Even een klaagbericht. Skip het dus gerust.
Paar akkefietjes de laatste dagen rondom ex en de twee mensen die ik het verteld heb geven beide aan dat ex geen respect voor mij heeft. Dat ik niks van hem kan verwachten.
Ik word er zo moe van, de strijd, toch verwachtingen hebben, boos worden, teleurgesteld worden, het goed praten, de achterdocht. De pogingen om dochter er niet in te betrekken terwijl ex dat duidelijk wel doet, de steken onder water die hij geeft. Waarom? Get a life! Zorg dat je eigen shit op orde is en laat mij met rust. Wat is het doel? Mij kapot maken? Bewust? Onbewust? Ik probeer me er niet druk om te maken, maar het raakt me keer op keer op keer. Ik kan het niet incasseren, niet "een plekje geven". Ik vreet het op en blijf erop kauwen.
Het doet me denken aan een post die ik eens tegenkwam op facebook. Exacte woorden weet ik niet meer, maar het ging erom dat iemand gebeten was door een slang en dat je je dan niet moet afvragen waarom die slang je gebeten had, maar dat je moest zorgen dat je beter werd, dat de beet kon genezen. Oftewel: ik zou me niet moeten bezighouden met wat en waarom ex bepaalde dingen doet, maar zorgen dat ik sterk genoeg in mijn schoenen sta om zijn acties te pareren. Als ik eens zou weten HOE!!!
Boos op mezelf omdat het me raakt, omdat het hem lukt om mij te raken. Ik faal elke dag opnieuw.
Paar akkefietjes de laatste dagen rondom ex en de twee mensen die ik het verteld heb geven beide aan dat ex geen respect voor mij heeft. Dat ik niks van hem kan verwachten.
Ik word er zo moe van, de strijd, toch verwachtingen hebben, boos worden, teleurgesteld worden, het goed praten, de achterdocht. De pogingen om dochter er niet in te betrekken terwijl ex dat duidelijk wel doet, de steken onder water die hij geeft. Waarom? Get a life! Zorg dat je eigen shit op orde is en laat mij met rust. Wat is het doel? Mij kapot maken? Bewust? Onbewust? Ik probeer me er niet druk om te maken, maar het raakt me keer op keer op keer. Ik kan het niet incasseren, niet "een plekje geven". Ik vreet het op en blijf erop kauwen.
Het doet me denken aan een post die ik eens tegenkwam op facebook. Exacte woorden weet ik niet meer, maar het ging erom dat iemand gebeten was door een slang en dat je je dan niet moet afvragen waarom die slang je gebeten had, maar dat je moest zorgen dat je beter werd, dat de beet kon genezen. Oftewel: ik zou me niet moeten bezighouden met wat en waarom ex bepaalde dingen doet, maar zorgen dat ik sterk genoeg in mijn schoenen sta om zijn acties te pareren. Als ik eens zou weten HOE!!!
Boos op mezelf omdat het me raakt, omdat het hem lukt om mij te raken. Ik faal elke dag opnieuw.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 11 februari 2025 om 23:33
Ik haat hem en ik haat mezelf omdat ik hem haat.
Zo ontzettend boos om zijn acties en nog bozer omdat het me raakt. Omdat ik geen gezonde manier ken om het los te laten. Nu is het te laat, maar had ik als kind maar de durf gehad om er een eind aan te maken zoals ik toen al wenste. Dan was er veel leed bespaart gebleven. Dan was het in ieder geval niet mijn schuld.
Zo ontzettend boos om zijn acties en nog bozer omdat het me raakt. Omdat ik geen gezonde manier ken om het los te laten. Nu is het te laat, maar had ik als kind maar de durf gehad om er een eind aan te maken zoals ik toen al wenste. Dan was er veel leed bespaart gebleven. Dan was het in ieder geval niet mijn schuld.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 12 februari 2025 om 02:17
Twijfelaar schreef: ↑11-02-2025 16:19Qua afspraken onthouden, dat is niet wat ik bedoel. Het zijn meer de subtiele dingen die gebeuren als we elkaar zien bij de overdracht van kind. Een toon waarop iets gezegd wordt. Of juist niks gezegd wordt. Hoe fel hij kan doen of juist alsof hij nergens vanaf weet. De onschuld uithangen. Dat kan ik niet in notes zetten. Ik heb wel een lijstje met dingen die hij "fout" gedaan heeft in mijn ogen, maar het omvat niet het gevoel en vaak lukt het me ook niet meer om het te noteren, te moe om die strijd van gelijk halen nog aan te gaan ondanks dat er de laatste dagen weer genoeg voorgevallen is. Ik durf het niet te beschrijven hier ivm angst voor herkenning, maar ik mis wel een uitlaatklep en de ruimte om uit te razen. Kind is bij me, dus vandaar geen / weinig ruimte.
ah, dat bedoel je. Ja, dat is lastig. Maar toch, wat je hier erover schreef kan wellicht iets omschrijven naar hulpverleners in de struggle die je ervaart erover. Dus de toon van de woorden van je ex, de felheid, of juist doen alsof hij nergens van weet.
Ik ben gebeld voor diagnostiek. Volgende week gaat het starten, dan staat tenminste de eerste afspraak gepland. Ben benieuwd. Zal wel genoeg vragenlijsten voor mijn neus geschoven krijgen.
Fijn dat dat in ieder geval begint
Hoe kijken jullie aan tegen een pauze mbt opruimcoach? Is dat vluchten of verstandig?
Is dat mogelijk, een pauze? En eventueel op een later moment hervatten?
Als dat zo is zou ik het doen. Omdat je merkt dat je op dit moment dichtslaat. Dat helpt de situatie niet zoveel
verbinder wijzigde dit bericht op 12-02-2025 03:17
1.70% gewijzigd
woensdag 12 februari 2025 om 16:57
Ik lees wel mee nog, het reageren lukte de afgelopen tijd niet zo goed, te warrig van mezelf. (Elk jaar heb ik wel een beetje een winterdip, dit jaar viel de dip qua emoties wel mee maar wel een hoofd vol watten).
Wat ik een hele fijne uitspraak vindt (ik geloof van Maya Angelou, maar pin me er niet op vast): 'je vergeet (de details van) wat mensen deden en zeiden maar je vergeet nooit hoe mensen jou deden voelen'.
Door die uitspraak ben ik gestopt om mezelf te dwingen om te onthouden wat er precies gezegd en gebeurd is, die grip heb ik niet meer nodig.
Wat ik een hele fijne uitspraak vindt (ik geloof van Maya Angelou, maar pin me er niet op vast): 'je vergeet (de details van) wat mensen deden en zeiden maar je vergeet nooit hoe mensen jou deden voelen'.
Door die uitspraak ben ik gestopt om mezelf te dwingen om te onthouden wat er precies gezegd en gebeurd is, die grip heb ik niet meer nodig.
woensdag 12 februari 2025 om 17:32
@framboise-t
Een hoofd vol watten is niet fijn. Is de ergste periode voor jou voorbij qua winterdip? (Sorry als het een stomme vraag is, ik heb er geen verstand van.)
Goede uitspraak! Het gevoel, gevolg van hun acties zit in je lichaam opgeslagen lijkt me. Lichaam of geheugen, wat dan ook.
Helaas heb ik die grip wel nog nodig omdat ik denk dat het ooit nog eens nodig kan zijn om aan een feitencheck te doen. Wellicht ook geïnspireerd door de vraag naar voorbeelden als ik wel eens aangaf iets niet fijn te vinden. Dan moest ik dat altijd beargumenteren met voorbeelden. Die kon ik dan niet zo oprakelen dus was het gesprek ten einde. Mijn argument werd dan in ieder geval onder de tafel geschoven want niet waar want geen bewijs.
Gisteren kort met een vriendin geappt over de voorvallen en zij gaf aan dat het belangrijkste advies dat zij had gekregen was om geen verwachtingen meer te hebben tov een bepaalde persoon. Dat ik dat het beste ook kon doen richting ex. Helaas geen handleiding hoe dat dan voor elkaar te krijgen. Hahaha. Net zoals het loslaten, niet druk om maken, van je af laten glijden. Als ik zou weten hoe dat moest, graag!
Ik probeer het wel om te denken, alleen schiet ik dan door in excuses voor hem maken en het goed praten en dat is ook niet de juiste weg lijkt me.
Een hoofd vol watten is niet fijn. Is de ergste periode voor jou voorbij qua winterdip? (Sorry als het een stomme vraag is, ik heb er geen verstand van.)
Goede uitspraak! Het gevoel, gevolg van hun acties zit in je lichaam opgeslagen lijkt me. Lichaam of geheugen, wat dan ook.
Helaas heb ik die grip wel nog nodig omdat ik denk dat het ooit nog eens nodig kan zijn om aan een feitencheck te doen. Wellicht ook geïnspireerd door de vraag naar voorbeelden als ik wel eens aangaf iets niet fijn te vinden. Dan moest ik dat altijd beargumenteren met voorbeelden. Die kon ik dan niet zo oprakelen dus was het gesprek ten einde. Mijn argument werd dan in ieder geval onder de tafel geschoven want niet waar want geen bewijs.
Gisteren kort met een vriendin geappt over de voorvallen en zij gaf aan dat het belangrijkste advies dat zij had gekregen was om geen verwachtingen meer te hebben tov een bepaalde persoon. Dat ik dat het beste ook kon doen richting ex. Helaas geen handleiding hoe dat dan voor elkaar te krijgen. Hahaha. Net zoals het loslaten, niet druk om maken, van je af laten glijden. Als ik zou weten hoe dat moest, graag!
Ik probeer het wel om te denken, alleen schiet ik dan door in excuses voor hem maken en het goed praten en dat is ook niet de juiste weg lijkt me.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 12 februari 2025 om 17:39
Tuin-ideeën voor zolang je nog niet weet of je wilt blijven: de dure dingen (schutting, terras, vaste planten) overslaan, wel een aantal perken maken. Als het in april niet meer vriest, omspitten, evt. wat zakken aarde erin. Ik zou doen: een mini-moestuin, een border met eenjarige bloemen en, als je plek hebt, een veldje met wilde-bloemenmix.
Heb je van die kweekbakken? Dan kun je vanaf maart al zaaien, als je dat leuk vindt.
In mijn buurtje zit ook een kast met stekjes die je kunt ruilen, zo leuk!
Eenjarige bloemen: je kunt bijv lathyrus (siererwt) zaaien, of de boel opvrolijken met bijv. viooltjes en lobelia of andere eenjarigen uit een tuincentrum
Mijn zoon is met geen stok een tuincentrum in te krijgen, jammer genoeg, maar ik vond dat als kind zelf wel een leuk uitje.
Het tegentegeltuintopic vind ik ook ontzettend leuk om doorheen te lezen. En je kunt misschien al wel uitzoeken welke milieuvriendelijke kwekers er bij je in de buurt zitten.
Heb je van die kweekbakken? Dan kun je vanaf maart al zaaien, als je dat leuk vindt.
In mijn buurtje zit ook een kast met stekjes die je kunt ruilen, zo leuk!
Eenjarige bloemen: je kunt bijv lathyrus (siererwt) zaaien, of de boel opvrolijken met bijv. viooltjes en lobelia of andere eenjarigen uit een tuincentrum
Mijn zoon is met geen stok een tuincentrum in te krijgen, jammer genoeg, maar ik vond dat als kind zelf wel een leuk uitje.
Het tegentegeltuintopic vind ik ook ontzettend leuk om doorheen te lezen. En je kunt misschien al wel uitzoeken welke milieuvriendelijke kwekers er bij je in de buurt zitten.
woensdag 12 februari 2025 om 17:43
@verbinder
Geen idee of het mogelijk is om een pauzeknop in te duwen bij opruimcoach. Dat zou ik dan moeten bespreken. Ik weet alleen dat ik er nu totaal het nut niet meer van in zie, want leefgedeeltes zijn netjes en opgeruimd. Het poetsen kan nog wat aandacht verdienen, maar dat zou moeten lukken en is ook niet een van haar taken om daarin structuur aan te brengen denk ik.
Ja zeker fijn dat diagnostiek begint. Ik zie er uiteraard wel tegenop en toch probeer ik het te zien als stap in de goede richting. Ik ben daarnaast blij dat haptonoom een vinger aan de pols houdt en me niet laat vallen, ondanks dat ze me weinig te bieden heeft omdat mijn problematiek te groot is voor haar. Ik ga haar zo ook even mailen met de gebeurtenissen van afgelopen tijd, misschien helpt me dat een beetje. Gehoord/gezien worden, net zoals hier. (Blijft lastig....)
Maar toch, wat je hier erover schreef kan wellicht iets omschrijven naar hulpverleners in de struggle die je ervaart erover. Dus de toon van de woorden van je ex, de felheid, of juist doen alsof hij nergens van weet.
Enigszins zou dat kunnen bijdragen, het heeft echter nooit de aandacht tijdens gesprekken gehad. Ik ben het alweer vergeten, weggestopt, opgeslagen in een diep zwart gat bij de andere ellende. Dat maakt het ook lastig om het aan te kaarten. De emotie is dan ter plekke niet meer voelbaar, niet benoembaar, ergens ver weg voel ik het borrelen maar de muur van bescherming trilt en laat het niet door. Dus ik kan het dan ook niet goed meer uitleggen wat het met me heeft gedaan.
Zoals framboise-t beschrijft, het slaat ergens in het brein op maar niet letterlijk en in details (in andere woorden, maar dat is volgens mij wel de boodschap).
Zie wel aan mijn post van gisteravond dat het pittig was. Vermoeid, op, verslagen. Ik snap de psychotherapeute wel dat ze het risico op suïcide te groot vindt.
Gooi wat acties van mijn ex bij een portie gebrek aan tijd alleen en je hebt de beste mix voor een neerwaartse spiraal. Geen zware therapie voor nodig om die spiraal in gang te zetten.
Geen idee of het mogelijk is om een pauzeknop in te duwen bij opruimcoach. Dat zou ik dan moeten bespreken. Ik weet alleen dat ik er nu totaal het nut niet meer van in zie, want leefgedeeltes zijn netjes en opgeruimd. Het poetsen kan nog wat aandacht verdienen, maar dat zou moeten lukken en is ook niet een van haar taken om daarin structuur aan te brengen denk ik.
Ja zeker fijn dat diagnostiek begint. Ik zie er uiteraard wel tegenop en toch probeer ik het te zien als stap in de goede richting. Ik ben daarnaast blij dat haptonoom een vinger aan de pols houdt en me niet laat vallen, ondanks dat ze me weinig te bieden heeft omdat mijn problematiek te groot is voor haar. Ik ga haar zo ook even mailen met de gebeurtenissen van afgelopen tijd, misschien helpt me dat een beetje. Gehoord/gezien worden, net zoals hier. (Blijft lastig....)
Maar toch, wat je hier erover schreef kan wellicht iets omschrijven naar hulpverleners in de struggle die je ervaart erover. Dus de toon van de woorden van je ex, de felheid, of juist doen alsof hij nergens van weet.
Enigszins zou dat kunnen bijdragen, het heeft echter nooit de aandacht tijdens gesprekken gehad. Ik ben het alweer vergeten, weggestopt, opgeslagen in een diep zwart gat bij de andere ellende. Dat maakt het ook lastig om het aan te kaarten. De emotie is dan ter plekke niet meer voelbaar, niet benoembaar, ergens ver weg voel ik het borrelen maar de muur van bescherming trilt en laat het niet door. Dus ik kan het dan ook niet goed meer uitleggen wat het met me heeft gedaan.
Zoals framboise-t beschrijft, het slaat ergens in het brein op maar niet letterlijk en in details (in andere woorden, maar dat is volgens mij wel de boodschap).
Zie wel aan mijn post van gisteravond dat het pittig was. Vermoeid, op, verslagen. Ik snap de psychotherapeute wel dat ze het risico op suïcide te groot vindt.
Gooi wat acties van mijn ex bij een portie gebrek aan tijd alleen en je hebt de beste mix voor een neerwaartse spiraal. Geen zware therapie voor nodig om die spiraal in gang te zetten.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
