Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 14 januari 2025 om 15:08
dinsdag 14 januari 2025 om 21:13
Er is nog geen behandelplan, we hebben alleen een kennismaking gehad en als ik zou starten dan volgt er nog een uitgebreide intake en daarna dus ook een behandelplan.
Psychotherapeut vond het een goed plan om het diagnostiek traject te doorlopen, ze zag er geen probleem in om daarnaast al te beginnen met de intake.
Maar..... ik had haar vandaag gemaild met wat vragen die nog in me op waren gekomen en als reactie kreeg ik dat ze zelf ook nog had nagedacht over de afspraak en hierover wilde praten. Dus er staat voor morgen een telefonische afspraak gepland en ik voel het al aankomen dat ze gaat zeggen dat ze er toch vanaf ziet. Ik probeer positief te blijven (lees: niet aan denken), maar ik vind het wel erg lastig momenteel.
Psychotherapeut vond het een goed plan om het diagnostiek traject te doorlopen, ze zag er geen probleem in om daarnaast al te beginnen met de intake.
Maar..... ik had haar vandaag gemaild met wat vragen die nog in me op waren gekomen en als reactie kreeg ik dat ze zelf ook nog had nagedacht over de afspraak en hierover wilde praten. Dus er staat voor morgen een telefonische afspraak gepland en ik voel het al aankomen dat ze gaat zeggen dat ze er toch vanaf ziet. Ik probeer positief te blijven (lees: niet aan denken), maar ik vind het wel erg lastig momenteel.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 15 januari 2025 om 12:16
Geen voorwaarden, wel veel twijfels of zij de juiste persoon is. Vooral omdat zij geen vangnet kan bieden. Ze gaat voor me uitzoeken of een bepaalde organisatie me verder kan helpen. Dat alleen al is natuurlijk fijn, ondanks dat ik een beetje hoop op haar gevestigd had.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 15 januari 2025 om 21:07
woensdag 15 januari 2025 om 21:29
Dat hebben we niet besproken en heb ik ook niet over nagedacht tijdens het telefoontje.
Er spelen nog andere overwegingen mee waarom ze me liever bij een andere organisatie wilt hebben. Een van die overwegingen kan ik me wel in vinden, namelijk dat ik naast de therapie ook ruimte nodig heb om problemen rondom mijn dochter en ex te ventileren. Daar is tijdens een uur therapie bij haar geen ruimte voor. Ze gaf tenminste aan dat dat erg ten koste zou gaan van de voortgang. Dat begrijp ik volledig. Ze zou navragen in hoeverre het mogelijk was om bij de andere organisatie meer gesprekken per week te hebben. Eerlijk gezegd vraag ik me dat wel af, de wachtlijsten zijn er niet omdat er zoveel ruimte is in de agenda's van de therapeuten.
Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat beter is en waar ik me voor moet gaan inzetten.
Er spelen nog andere overwegingen mee waarom ze me liever bij een andere organisatie wilt hebben. Een van die overwegingen kan ik me wel in vinden, namelijk dat ik naast de therapie ook ruimte nodig heb om problemen rondom mijn dochter en ex te ventileren. Daar is tijdens een uur therapie bij haar geen ruimte voor. Ze gaf tenminste aan dat dat erg ten koste zou gaan van de voortgang. Dat begrijp ik volledig. Ze zou navragen in hoeverre het mogelijk was om bij de andere organisatie meer gesprekken per week te hebben. Eerlijk gezegd vraag ik me dat wel af, de wachtlijsten zijn er niet omdat er zoveel ruimte is in de agenda's van de therapeuten.
Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat beter is en waar ik me voor moet gaan inzetten.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 15 januari 2025 om 23:19
Geen idee of dat kan. Voorheen had ik iemand die me ook met de communicatie rondom ex hielp. Daar had ik dan alleen contact mee als er communicatie nodig was (dat was dus niet elke week of om de week, maar echt zoals het uitkwam werd gekeken voor een afspraak).
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 15 januari 2025 om 23:23
Ik waardeer het dat jullie meedenken over alternatieve opties.
Helaas zijn er nog meer twijfels.
Bijvoorbeeld over de eventuele diagnostiek van ASS. Als ik dat blijk te hebben dan wil ze me liever niet behandelen omdat ze daar de expertise voor mist.
Ik vermoed dat ze verwacht dat ik AD nodig ga hebben (niks nieuws onder de zon) en dat kan zij niet voorschrijven. Hiervan heb ik aangegeven dat de huisarts dat wilt doen (is al eens gebeurd), maar ook daar ziet zij een voordeel bij de andere organisatie.
Tja ik weet het echt niet. Het is lastig. Ze gaat me mailen om weer een telefonische afspraak te maken om de bevindingen vanuit het overleg met collega te bespreken. Het is dus afwachten wat daar is besproken en wat de mogelijkheden zijn.
Dit aub niet quoten, ik wil het later weg kunnen halen omdat het erg specifiek is.
Helaas zijn er nog meer twijfels.
Bijvoorbeeld over de eventuele diagnostiek van ASS. Als ik dat blijk te hebben dan wil ze me liever niet behandelen omdat ze daar de expertise voor mist.
Ik vermoed dat ze verwacht dat ik AD nodig ga hebben (niks nieuws onder de zon) en dat kan zij niet voorschrijven. Hiervan heb ik aangegeven dat de huisarts dat wilt doen (is al eens gebeurd), maar ook daar ziet zij een voordeel bij de andere organisatie.
Tja ik weet het echt niet. Het is lastig. Ze gaat me mailen om weer een telefonische afspraak te maken om de bevindingen vanuit het overleg met collega te bespreken. Het is dus afwachten wat daar is besproken en wat de mogelijkheden zijn.
Dit aub niet quoten, ik wil het later weg kunnen halen omdat het erg specifiek is.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 15 januari 2025 om 23:33
woensdag 15 januari 2025 om 23:54
Sorry. Ik wilde met mijn bericht niet de indruk wekken dat je het niet snapt.
Instelling waar ik de training gevolgd heb, heeft nu ingezet op diagnostisch onderzoek om mbv die resultaten te bekijken welke mogelijkheden er binnen die organisatie zijn voor mij.
Therapeute waar ik nu contact mee heb heeft niks met die instelling te maken, maar heb ik nav een tip contact mee gezocht. Echter is ze na de kennismaking niet passief gebleven en lijkt het erop dat ze echt wilt onderzoeken waar ik het beste op mijn plek ben. Ik bewonder dat.
Instelling waar diagnostiek gedaan gaat worden is voor mij geen plek om te blijven omdat ik daar weinig vertrouwen in heb. Neemt niet weg dat diagnostiek wel handig is. (Zeg ik na drie jaar hakken in het zand.)
Instelling waar ik de training gevolgd heb, heeft nu ingezet op diagnostisch onderzoek om mbv die resultaten te bekijken welke mogelijkheden er binnen die organisatie zijn voor mij.
Therapeute waar ik nu contact mee heb heeft niks met die instelling te maken, maar heb ik nav een tip contact mee gezocht. Echter is ze na de kennismaking niet passief gebleven en lijkt het erop dat ze echt wilt onderzoeken waar ik het beste op mijn plek ben. Ik bewonder dat.
Instelling waar diagnostiek gedaan gaat worden is voor mij geen plek om te blijven omdat ik daar weinig vertrouwen in heb. Neemt niet weg dat diagnostiek wel handig is. (Zeg ik na drie jaar hakken in het zand.)
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 23 januari 2025 om 21:32
Ja. Diagnostiek afwachten en voorkeur voor een een andere ggz instelling. Liever niet bij haar beginnen ivm risico's mbt haar beperkte contactmogelijkheden.
Ik snap het wel. Door wat wijzigingen ben ik nu veel alleen ipv bij vriend en ik merk dat alles me nog meer moeite kost. Dat ik toch wel veel op hem leunde in de weken samen. Nu gaat dat niet en ik voel me somber en moedeloos. Dan is er nog geen therapie bezig en gaat het al dusdanig slecht. Dus ja, ik snap wel dat psychotherapeute denkt dat het beter is als er een ggz instelling is die als vangnet kan dienen.
Een van de instellingen die ze benoemde als eventuele opties doet veel met groepstherapie. Ik weet dat een groepstraining geen beeld geeft van alle groeps dingen, maar ik zie dat echt niet zitten een groepstraining. Niet alweer. Ik kan niet uitleggen waarom, behalve een onderbuikgevoel.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 24 januari 2025 om 05:23
Twijfelaar schreef: ↑23-01-2025 21:32. Ik weet dat een groepstraining geen beeld geeft van alle groeps dingen, maar ik zie dat echt niet zitten een groepstraining. Niet alweer. Ik kan niet uitleggen waarom, behalve een onderbuikgevoel.
Goed te begrijpen hoor, dat je groepstraining niet ziet zitten.
Omdat je toch wel weet dat er dan weinig van jezelf naar buiten kan komen. Omdat het gewoon niet mogelijk is dat het naar buiten komt in een groepsdynamiek.
Nou ja, dan is er strakjes nog de verdere diagnostiek.
Je vertelde dat je je wel somber en moedeloos voelt.
Is dochter bij je deze week of ben je alleen?
vrijdag 24 januari 2025 om 08:57
Misschien is dit het wel waarom ik denk te weten dat groepstraining niks is voor mij.
Dochter is nu niet bij mij dus minder (geen) noodzaak om ritme te behouden en te zorgen. Dus dat merk ik, daarnaast weer nieuwe omstandigheden die me van slag maken en een drukke periode waar ik in zit.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 24 januari 2025 om 11:21
Twijfelaar schreef: ↑24-01-2025 08:57, daarnaast weer nieuwe omstandigheden die me van slag maken en een drukke periode waar ik in zit.
Sterkte!
zaterdag 25 januari 2025 om 08:14
Ik kwam deze tekst tegen en moest aan jou denken;
𝘞𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘫𝘦 𝘴𝘰𝘮𝘴 𝘩𝘦𝘭𝘦𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘷𝘢𝘴𝘵𝘭𝘰𝘰𝘱𝘵 (𝘦𝘯 𝘩𝘰𝘦 𝘫𝘦 𝘥𝘪𝘵 𝘥𝘰𝘰𝘳𝘣𝘳𝘦𝘦𝘬𝘵).
Zit je soms uren op de bank? Hangend voor de tv of scrollend op je telefoon. En komt er van al je plannen niks terecht? Het kan een groot gevoel van schaamte en schuld oproepen, wanneer je zo graag anders zou willen maar het toch niet lukt om in beweging te komen.
Het is niet jouw schuld. Echt niet. Mensen die leven met onverwerkt trauma, kunnen te maken hebben met dit gevoel van vastlopen, wat ook wel initiatieverlamming wordt genoemd. Het is een overlevingsrespons van de hersenen, die veiligheid in het hier en nu voorrang geeft boven plannen en acties voor de toekomst.
Trauma activeert de amygdala (onze dreigingsdetectie) en dempt de prefrontale cortex (planning en besluitvorming), waardoor toekomstplannen uitvoeren, irrelevant of onveilig voelt. Het gevolg kan zijn dat een gevoel van onzekerheid geïnternaliseerd wordt, waardoor plannen maken als zinloos of zelfs gevaarlijk wordt ervaren.
Chronische stress bevordert bovendien aangeleerde hulpeloosheid, waarbij toekomstgerichte acties zoveel mogelijk worden vermeden en we vast kunnen komen te zitten in ons verleden of losgekoppeld raken van ons vermogen om onze toekomst positief te beïnvloeden.
Herstel betekent opnieuw veiligheid creëren, opnieuw verbinden met het lichaam en kleine, hanteerbare stappen zetten om zelfvertrouwen en een gevoel van zelfbeschikking te hervinden.
Wat mij op zo’n moment vaak goed helpt is op zoek te gaan naar een heel klein inimini deurtje wat ik wél kan openen. Wat lukt nu wel? Maak het zo klein en behapbaar mogelijk, even losstaand van je grotere verlangens. Het gaat erom dat je in beweging komt en de bevriezingsreactie kunt doorbreken, bijvoorbeeld door iets lekkers voor jezelf te koken, een wandeling te maken of iets creatiefs te doen. Zo herpakken we de regie en kunnen we onszelf helpen van overleven naar leven. Naar groeien en uiteindelijk bloeien.
Bron: geïnspireerd door een post van Traumayoga
𝘞𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘫𝘦 𝘴𝘰𝘮𝘴 𝘩𝘦𝘭𝘦𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘷𝘢𝘴𝘵𝘭𝘰𝘰𝘱𝘵 (𝘦𝘯 𝘩𝘰𝘦 𝘫𝘦 𝘥𝘪𝘵 𝘥𝘰𝘰𝘳𝘣𝘳𝘦𝘦𝘬𝘵).
Zit je soms uren op de bank? Hangend voor de tv of scrollend op je telefoon. En komt er van al je plannen niks terecht? Het kan een groot gevoel van schaamte en schuld oproepen, wanneer je zo graag anders zou willen maar het toch niet lukt om in beweging te komen.
Het is niet jouw schuld. Echt niet. Mensen die leven met onverwerkt trauma, kunnen te maken hebben met dit gevoel van vastlopen, wat ook wel initiatieverlamming wordt genoemd. Het is een overlevingsrespons van de hersenen, die veiligheid in het hier en nu voorrang geeft boven plannen en acties voor de toekomst.
Trauma activeert de amygdala (onze dreigingsdetectie) en dempt de prefrontale cortex (planning en besluitvorming), waardoor toekomstplannen uitvoeren, irrelevant of onveilig voelt. Het gevolg kan zijn dat een gevoel van onzekerheid geïnternaliseerd wordt, waardoor plannen maken als zinloos of zelfs gevaarlijk wordt ervaren.
Chronische stress bevordert bovendien aangeleerde hulpeloosheid, waarbij toekomstgerichte acties zoveel mogelijk worden vermeden en we vast kunnen komen te zitten in ons verleden of losgekoppeld raken van ons vermogen om onze toekomst positief te beïnvloeden.
Herstel betekent opnieuw veiligheid creëren, opnieuw verbinden met het lichaam en kleine, hanteerbare stappen zetten om zelfvertrouwen en een gevoel van zelfbeschikking te hervinden.
Wat mij op zo’n moment vaak goed helpt is op zoek te gaan naar een heel klein inimini deurtje wat ik wél kan openen. Wat lukt nu wel? Maak het zo klein en behapbaar mogelijk, even losstaand van je grotere verlangens. Het gaat erom dat je in beweging komt en de bevriezingsreactie kunt doorbreken, bijvoorbeeld door iets lekkers voor jezelf te koken, een wandeling te maken of iets creatiefs te doen. Zo herpakken we de regie en kunnen we onszelf helpen van overleven naar leven. Naar groeien en uiteindelijk bloeien.
Bron: geïnspireerd door een post van Traumayoga
•
zaterdag 25 januari 2025 om 21:35
Dank je wel voor je post Frizz.
Ik merk alleen dat ik er weinig mee kan. Sorry.
Het klinkt ergens bekend en zeker toepasbaar op mij, tegelijkertijd denk ik dan dat het allemaal niks uitmaakt. Zoveel verklaringen, zoveel manieren om naar mijn "probleem" te kijken, maar het lost niks op zolang ik er niet mee aan de slag ga en op dit moment zie ik mezelf nergens mee aan de slag gaan. Momenteel is het "normale" leven dusdanig zwaar dat de tranen weer vaak prikken en over mijn wangen rollen. Veel verdriet en onmacht. Een gevoel dat het allemaal geen zin meer heeft.
Simpele dingen als opstaan en mezelf verzorgen (lees gezond eten en douchen) zijn een opgave en sla ik over om vervolgens weer teleurgesteld te zijn in mezelf omdat het niet lukt. Goede voornemens, ik heb ze wel soms maar weet eigenlijk al vanaf het begin dat het toch niks gaat worden. Het idee van kleine stapjes en tegenslag is normaal (drie stappen vooruit, twee achteruit) krijg ik niet in mijn hoofd. Elk stukje dat niet lukt is een bevestiging van mijn onkunde en waardeloosheid.
Inmiddels ook ervan overtuigd dat het probleem niet bij mijn ex zit, maar bij mij. Ik ben degene die de spanning en problemen in stand houd. Waarom anders zou het bij hem allemaal zo goed gaan? Ik ben de mislukkeling. Een pilletje gaat me heus niet helpen daar anders over te denken.
Ik merk alleen dat ik er weinig mee kan. Sorry.
Het klinkt ergens bekend en zeker toepasbaar op mij, tegelijkertijd denk ik dan dat het allemaal niks uitmaakt. Zoveel verklaringen, zoveel manieren om naar mijn "probleem" te kijken, maar het lost niks op zolang ik er niet mee aan de slag ga en op dit moment zie ik mezelf nergens mee aan de slag gaan. Momenteel is het "normale" leven dusdanig zwaar dat de tranen weer vaak prikken en over mijn wangen rollen. Veel verdriet en onmacht. Een gevoel dat het allemaal geen zin meer heeft.
Simpele dingen als opstaan en mezelf verzorgen (lees gezond eten en douchen) zijn een opgave en sla ik over om vervolgens weer teleurgesteld te zijn in mezelf omdat het niet lukt. Goede voornemens, ik heb ze wel soms maar weet eigenlijk al vanaf het begin dat het toch niks gaat worden. Het idee van kleine stapjes en tegenslag is normaal (drie stappen vooruit, twee achteruit) krijg ik niet in mijn hoofd. Elk stukje dat niet lukt is een bevestiging van mijn onkunde en waardeloosheid.
Inmiddels ook ervan overtuigd dat het probleem niet bij mijn ex zit, maar bij mij. Ik ben degene die de spanning en problemen in stand houd. Waarom anders zou het bij hem allemaal zo goed gaan? Ik ben de mislukkeling. Een pilletje gaat me heus niet helpen daar anders over te denken.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 25 januari 2025 om 22:50
Er wordt wel gezegd dat het net zoveel tijd kost om ergens uit te komen als de duur van de tijd waarin de problemen zijn ontstaan.
Ergens geloof ik een stuk essentie hiervan.
Dit wetende gaat denk ik niet veel helpen maar verklaart wellicht wel waarom het zo lang duurt,
Ik heb al eerder het gevoel gehad dat je al deze rot gevoelens van ‘weer niet lukken, falen, teleurstelling, onkunde, waardeloosheid, geen zin in de dingen zien moet ervaren. Hoe rot ook, het is een essentie van je ‘therapie’ denk ik.
Ook al kan je dat niet zien.
De manier hoe je hieruit komt is anders dan jij verwacht.
Als je het namelijk wel zou begrijpen kun je er controle op uitoefenen. Als je er overzicht op had dan kun je ingrijpen. En dat is niet de bedoeling als je moet leren loslaten. Loslaten van de oude manier van funktioneren.
En loslaten is een heel breed veld.
Ergens geloof ik een stuk essentie hiervan.
Dit wetende gaat denk ik niet veel helpen maar verklaart wellicht wel waarom het zo lang duurt,
Ik heb al eerder het gevoel gehad dat je al deze rot gevoelens van ‘weer niet lukken, falen, teleurstelling, onkunde, waardeloosheid, geen zin in de dingen zien moet ervaren. Hoe rot ook, het is een essentie van je ‘therapie’ denk ik.
Ook al kan je dat niet zien.
De manier hoe je hieruit komt is anders dan jij verwacht.
Als je het namelijk wel zou begrijpen kun je er controle op uitoefenen. Als je er overzicht op had dan kun je ingrijpen. En dat is niet de bedoeling als je moet leren loslaten. Loslaten van de oude manier van funktioneren.
En loslaten is een heel breed veld.
verbinder wijzigde dit bericht op 25-01-2025 22:51
0.52% gewijzigd
zaterdag 25 januari 2025 om 22:50
Verbinder schreef: ↑25-01-2025 22:50Er wordt wel gezegd dat het net zoveel tijd kost om ergens uit te komen als de duur van de tijd waarin de problemen zijn ontstaan.
Ergens geloof ik een stuk essentie hiervan.
Dit wetende gaat denk ik niet veel helpen maar verklaart wellicht wel waarom het zo lang duurt,
Ik heb al eerder het gevoel gehad dat je al deze rot gevoelens van ‘weer niet lukken, falen, teleurstelling, onkunde, waardeloosheid, geen zin in de dingen zien moet ervaren. Hoe rot ook, het is een essentie van je ‘therapie’ verwacht ik.
Ook al kan je dat niet zien.
De manier hoe je hieruit komt is anders dan jij verwacht.
Als je het namelijk wel zou begrijpen kun je er controle op uitoefenen. Als je er overzicht op had dan kun je ingrijpen. En dat is niet de bedoeling als je moet leren loslaten. Loslaten van de oude manier van funktioneren.
En loslaten is een heel breed veld.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
