Hoe leven op orde stellen?

Twijfelaar zondag 29 oktober 2023 om 20:00

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling

2.39% gewijzigd

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar dinsdag 7 januari 2025 om 11:49

tyche schreef: ↑
07-01-2025 11:34
Waarom zou Frizz sarcastisch zijn? Als je kijkt naar haar eerdere reacties, is dat dan wat je van haar zou verwachten?

Je hebt het zwaar, en het is eenzaam. Dat is geen aanstellerij en ook goed te voelen als je dit topic leest.

Ik verwacht dat zeker niet van haar, dus ik "weet" ook dat ze het niet zo bedoeld. Ik wilde het alleen niet opkroppen en wegduwen. Ik wilde het hier neer zetten om te laten zien wat er gebeurde toen ik het las. Sorry Frizz, ik wil je op geen enkele manier beledigen of een slecht gevoel geven, het is mijn interpretatie die niet klopt en dat weet ik.

Tja, ik heb nu weer het idee dat het allemaal wel meevalt. Ondanks dat ik niet vooruit kom, ondanks dat ik nog maar drie halve dagen werk (ipv de vier volle dagen voorheen), ondanks dat mijn huishouden een ramp is, ondanks dat ik het huis van mijn ouders niet leeg krijg, ondanks dat de opvoeding niet gaat zoals ik zou willen. Ik blijf mezelf voorhouden dat het wel meevalt. Stom is dat hè. Ik moet denken aan een zin die ik een tijdje terug tegen een leerling maakte: je bent ziek (ook pyshische problemen) en stap 1 is om dat te accepteren zodat je ook hulp kunt accepteren om beter te worden. Waarom lukt het niet om dat op mezelf toe te passen? Waarom accepteer ik nog steeds niet dat het niet gaat en dat ik het dus drastisch anders moet gaan doen?

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar dinsdag 7 januari 2025 om 11:53

Verbinder schreef: ↑
07-01-2025 11:20
Fijn dat je bij de haptonoom terecht kon.
Dat is wel lastig, alles groot zien en je denkpatroon die dan in die modus zit.
En inderdaad daar niet aan te kunnen voldoen.

Het groot zien bedoel ik dat ik direct een heel project af wil hebben. Dus niet alleen de wastafel poetsen, maar eigenlijk direct de hele badkamer willen doen. Niet een dingetje aanpakken op werk, maar alles willen doen. Ik kan de kleine deeltaken niet afzonderlijk zien en afronden. Het is alles of niks. Dus doe ik niks, want dan faalt het minder? Zoiets?

En inderdaad het niet kunnen voldoen aan mijn eigen hoge eisen.

Haptonoom benoemde dat het haar niet zou verbazen als ik hoogbegaafd ben, een psychiater heeft dat ook al eens gezegd dat hij dacht dat ik erg slim was. Ik kan alleen maar denken "echt niet, no way, ik en slim? laat me niet lachen"
Mijn hoofd is een zeef, ik onthoud niks en ik ben niet goed in iets.

Och ja, hoogbegaafd, autisme, adhd. Kies maar iets en er zal vast wel wat overeen komen met een gedeelte van mij, dat maakt nog niet dat ik het heb!

Hope is the first step on the road to disappointment

tyche dinsdag 7 januari 2025 om 12:13

Twijfelaar schreef: ↑
07-01-2025 11:49
Ik verwacht dat zeker niet van haar, dus ik "weet" ook dat ze het niet zo bedoeld. Ik wilde het alleen niet opkroppen en wegduwen. Ik wilde het hier neer zetten om te laten zien wat er gebeurde toen ik het las. Sorry Frizz, ik wil je op geen enkele manier beledigen of een slecht gevoel geven, het is mijn interpretatie die niet klopt en dat weet ik.

Tja, ik heb nu weer het idee dat het allemaal wel meevalt. Ondanks dat ik niet vooruit kom, ondanks dat ik nog maar drie halve dagen werk (ipv de vier volle dagen voorheen), ondanks dat mijn huishouden een ramp is, ondanks dat ik het huis van mijn ouders niet leeg krijg, ondanks dat de opvoeding niet gaat zoals ik zou willen. Ik blijf mezelf voorhouden dat het wel meevalt. Stom is dat hè. Ik moet denken aan een zin die ik een tijdje terug tegen een leerling maakte: je bent ziek (ook pyshische problemen) en stap 1 is om dat te accepteren zodat je ook hulp kunt accepteren om beter te worden. Waarom lukt het niet om dat op mezelf toe te passen? Waarom accepteer ik nog steeds niet dat het niet gaat en dat ik het dus drastisch anders moet gaan doen?

Misschien kun je het minder als een tegenstelling zien: het gaat niet goed (en je noemt een heel aantal dingen op waaraan dat merkbaar is) én je gevoel over hoe het gaat fluctueert/is soms moeilijk toegankelijk.
Dat het gevoel afzwakt maakt je problemen niet onzinnig. Zolang je zo vast zit, is dat gedempte gevoel misschien ook nodig, want de hele tijd die heftigheid van angst en depressie zou te veel zijn. Dus die gedachten van dat het wel meevalt, zijn een soort copingmechanisme. Helaas eentje waardoor je er juist een probleem bij krijgt, namelijk verlamming en het gevoel je aan te stellen.
Als je terugkijkt naar je jeugd was 'alles gaat goed, met mij is niets aan de hand, gewoon doorgaan' vast vaak je redding?

What a nuanced anxiety

Verbinder dinsdag 7 januari 2025 om 12:19

Twijfelaar schreef: ↑
07-01-2025 11:49
Waarom lukt het niet om dat op mezelf toe te passen? Waarom accepteer ik nog steeds niet dat het niet gaat en dat ik het dus drastisch anders moet gaan doen?

Klinkt misschien raar maar in je on-acceptatie van de situatie komt ook je vechtlust naar voren.
In principe is het nooit goed, zal je geen genoegen kunnen nemen met de situatie zoals die is ( hoe die ook is) omdat je strijdersnatuur zo is. Je hebt dualiteiten- tegenstellingen. Die tegen elkaar opbotsen. Dus zodra iets positief is, komt er iets ‘negatiefs’ bij en ook andersom.

Twijfelaar dinsdag 7 januari 2025 om 13:28

tyche schreef: ↑
07-01-2025 12:13
Misschien kun je het minder als een tegenstelling zien: het gaat niet goed (en je noemt een heel aantal dingen op waaraan dat merkbaar is) én je gevoel over hoe het gaat fluctueert/is soms moeilijk toegankelijk.
Dat het gevoel afzwakt maakt je problemen niet onzinnig. Zolang je zo vast zit, is dat gedempte gevoel misschien ook nodig, want de hele tijd die heftigheid van angst en depressie zou te veel zijn. Dus die gedachten van dat het wel meevalt, zijn een soort copingmechanisme. Helaas eentje waardoor je er juist een probleem bij krijgt, namelijk verlamming en het gevoel je aan te stellen.
Als je terugkijkt naar je jeugd was 'alles gaat goed, met mij is niets aan de hand, gewoon doorgaan' vast vaak je redding?

In deze redenatie kan ik me zeker vinden. Wellicht verklaart dat ook de angst om er echt mee aan de slag te gaan, want dat zou betekenen dat ik al die gevoelens wel echt ga voelen en ervaren en dat ik er dan ook wat mee moet (al is het maar ze er laten zijn). Ik zou het liefste terug willen naar de status waarin het allemaal wel oke was. Geen opvallende gevoelens, geen problemen, gewoon mijn ding doen op de automatische piloot en "leven". Bewust tussen aanhalingstekens, want of ik echt geleefd heb of meer overleefd heb is natuurlijk de vraag.

Terugkijken op mijn jeugd kan ik eigenlijk niet goed omdat ik me er weinig van kan herinneren. Als puber wel fragmenten en die waren zacht gezegd niet positief qua gevoel. Heel somber en negatief. Vermoedelijk daar mijn eerste depressie gehad waar niet voldoende op ingesprongen is door hulpverlening. Mede omdat ik het zelf afhield natuurlijk. Ik wil de schuld niet bij hun leggen wat dat betreft.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar dinsdag 7 januari 2025 om 13:29

Verbinder schreef: ↑
07-01-2025 12:19
Klinkt misschien raar maar in je on-acceptatie van de situatie komt ook je vechtlust naar voren.
In principe is het nooit goed, zal je geen genoegen kunnen nemen met de situatie zoals die is ( hoe die ook is) omdat je strijdersnatuur zo is. Je hebt dualiteiten- tegenstellingen. Die tegen elkaar opbotsen. Dus zodra iets positief is, komt er iets ‘negatiefs’ bij en ook andersom.

Ik weet niet hoe je erbij komt dat ik vechtlust heb, want het liefste gaf ik het op. Echter voor kind wil ik dat niet doen, ik wil haar het goede voorbeeld geven hoe om te gaan met problemen (hulp vragen). Ik wil dat zij een betere start krijgt dan ik, voor zo ver dat nog mogelijk is om te doen.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar dinsdag 7 januari 2025 om 13:29

Verbinder schreef: ↑
07-01-2025 12:19
Klinkt misschien raar maar in je on-acceptatie van de situatie komt ook je vechtlust naar voren.
In principe is het nooit goed, zal je geen genoegen kunnen nemen met de situatie zoals die is ( hoe die ook is) omdat je strijdersnatuur zo is. Je hebt dualiteiten- tegenstellingen. Die tegen elkaar opbotsen. Dus zodra iets positief is, komt er iets ‘negatiefs’ bij en ook andersom.

Ik weet niet hoe je erbij komt dat ik vechtlust heb, want het liefste gaf ik het op. Echter voor kind wil ik dat niet doen, ik wil haar het goede voorbeeld geven hoe om te gaan met problemen (hulp vragen). Ik wil dat zij een betere start krijgt dan ik, voor zo ver dat nog mogelijk is om te doen.

Elk positief iets is inderdaad gekoppeld aan iets negatiefs. Als ik iets leuks meemaakte dan wist ik dat het vroeg of laat weer mis ging. Meestal direct bij thuis komst of een dag later. Dus iets leuks gaan doen is uitdagend voor het negatieve. Nu bedenk ik me dat dat ook kan komen omdat ik dan teveel prikkels had gehad, of mezelf op een ander vlak overvraagd had waardoor het daarna minder goed ging. Geen idee of dat zo is en ik vind het ook erg lastig om dat te bepalen of dat het is.

twijfelaar wijzigde dit bericht op 07-01-2025 13:31
Reden: Te snel verstuurd.

24.51% gewijzigd

Hope is the first step on the road to disappointment

Verbinder dinsdag 7 januari 2025 om 21:24

Twijfelaar vrijdag 10 januari 2025 om 12:36

Uit een eerdere reactie van mij: Wellicht verklaart dat ook de angst om er echt mee aan de slag te gaan, want dat zou betekenen dat ik al die gevoelens wel echt ga voelen en ervaren en dat ik er dan ook wat mee moet (al is het maar ze er laten zijn).

De angst overheerst momenteel heel erg. De kennismaking met de psychotherapeute zit erop en het gevoel is oke. Het vertrouwen in mezelf dat ik het kan is er totaal niet. Schematherapie stelde ze voor. Wat als ik dat niet kan? Net zoals de VERS op een fiasco is uitgelopen? En wat als het zorgt voor meer onstabiliteit en ik kind niet meer kan verzorgen?

Ik weet dat de wat alsjes niet leidend zouden moeten zijn, maar ik kan aan niks anders meer denken. De vermijding en weerstand zijn nu al groot, hoe moet dat als het echt pittig wordt?

Iemand trouwens ervaring met suïcidaliteit icm met een praktijk die daar niet in kan ondersteunen? Waarmee ik bedoel dat ik bij een eventuele crisis niet kan terugvallen op die praktijk? Is dat überhaupt een optie?

Hope is the first step on the road to disappointment

Melisande2 vrijdag 10 januari 2025 om 13:16

Twijfelaar schreef: ↑
10-01-2025 12:36
Uit een eerdere reactie van mij: Wellicht verklaart dat ook de angst om er echt mee aan de slag te gaan, want dat zou betekenen dat ik al die gevoelens wel echt ga voelen en ervaren en dat ik er dan ook wat mee moet (al is het maar ze er laten zijn).

De angst overheerst momenteel heel erg. De kennismaking met de psychotherapeute zit erop en het gevoel is oke. Het vertrouwen in mezelf dat ik het kan is er totaal niet. Schematherapie stelde ze voor. Wat als ik dat niet kan? Net zoals de VERS op een fiasco is uitgelopen? En wat als het zorgt voor meer onstabiliteit en ik kind niet meer kan verzorgen?

Ik weet dat de wat alsjes niet leidend zouden moeten zijn, maar ik kan aan niks anders meer denken. De vermijding en weerstand zijn nu al groot, hoe moet dat als het echt pittig wordt?

Iemand trouwens ervaring met suïcidaliteit icm met een praktijk die daar niet in kan ondersteunen? Waarmee ik bedoel dat ik bij een eventuele crisis niet kan terugvallen op die praktijk? Is dat überhaupt een optie?

Heb je haar verteld over je angsten?

Het belangrijkste, lijkt mij, is de vraag of je het echt beter wil hebben voor je dochter en jezelf. Als je dat echt wil, dan kan je alleen maar springen en gaan, want zolang je toe blijft geven aan de angsten, wordt het never, nooit beter. Probeer naar jezelf te kijken alsof je je eigen leerling bent. Met dezelfde compassie en liefde, die hoeft het ook niet in één keer goed te doen!

Twijfelaar vrijdag 10 januari 2025 om 13:29

Ja, dochter weet dat ik bang ben dat ze bij vader gaat wonen. Daar maakt ze ook gretig gebruik van als ze boos op me is. Uitspraken als "ik wil niet bij jou wonen" en "bij papa mag ik dat wel dus ik ben liever bij hem" zijn me niet vreemd.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 10 januari 2025 om 14:03

Melisande2 schreef: ↑
10-01-2025 13:16
Probeer naar jezelf te kijken alsof je je eigen leerling bent. Met dezelfde compassie en liefde, die hoeft het ook niet in één keer goed te doen!

Als ik dat zou doen dan zou ik het advies geven om helemaal te stoppen met werken en eerst eens te gaan proberen om het leven weer vorm te geven zonder dagen onderuit gezakt op de bank te zitten. Maar mijn werk is ook mijn afleiding. Mijn werk zal niet overgenomen worden door iemand anders. Vacatures zijn niet te vullen. Dus de keuze om geheel te stoppen is niet zo makkelijk gemaakt. Tja, waar doe je goed aan? Beetje ritme aanhouden door werk of werk minderen omdat het op de vrije dagen blijft doorsudderen dat niks afkomt.

Wil je de qoute trouwens weghalen?

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 10 januari 2025 om 14:28

Ik merk dat ik eigenlijk sinds de vakantie er helemaal doorheen zit. Ik krijg het idee dat het erger is dan voor de vakantie. Of ik toen op wilskracht nog ben door kunnen gaan? Lastig te bepalen.

Ik merk ook dat mijn relatie veel te veel van me vraagt, dat ik liever alleen wil zijn. Me somber mag voelen zonder me daarbij schuldig te voelen omdat ik dan niet gezellig ben.

Eigenlijk ben ik gewoon de weg kwijt en weet ik niet welke paadje ik zou moeten nemen omdat ik geen paadjes meer zie. Het overspoelt me. Geen idee wat dat "het" is.

Hope is the first step on the road to disappointment

Verbinder vrijdag 10 januari 2025 om 20:20

Twijfelaar schreef: ↑
10-01-2025 14:28
Geen idee wat dat "het" is.

Bij alle info die ik in de loop der tijd in het topic heb gelezen heb ik telkens het gevoel gehad dat er geen bepaald ‘het’ is. Zo van, er is niet 1 bepaald ding wat je kan doen voor je begeleiding en genezing. Het is meer dat je moet leren loslaten.Omdat je dat niet kunt. Je therapie is de onduidelijke, ongedefinieerbare weg die je momenteel aflegt.

-een idee krijgen voor een bepaalde therapie. Erover nadenken, stapje zetten om het idee vd therapie dichter tot je te laten komen en het toe te laten. Eindelijk een afspraak maken. Invoelen en kontakt maken met de therapeut.
Tijdens het proces gebeuren er dingen in je die met ‘loslaten’ te maken hebben. En dat is het meest centrale wat je moet leren.

Loslaten is een heel breed punt. Het betekent niet dat je je dochter moet loslaten en dat ze bij haar vader gaat wonen.
Het betekent dat je losgewoelt wordt van dingen in je leven waar je aan vasthoudt. En dat vasthouden is waarschijnlijk niet zoals je dat voorstelt.

Ik wil er nog wel meer over schrijven maar vandaag heb ik een drukke dag met veel autorijden.
Ik kom er later weer op terug als je wil.

Ik wou nog even zeggen dat ik, naar mijn ervaring, Schematherapie geen goed idee vind voor je. Wellicht heeft de psychotherapeut dit aanbevolen omdat ze maar gedeeltelijke informatie van je heeft.
Ze heeft denk ik niet alle informatie over jouzelf en waar je in zit.
Heb je een bevredigend gevoel over de kennismaking? Heb je veel kunnen vertellen? Vroeg de therapeut door?
Was schematherapie het enige therapie voorstel?

Frizz zaterdag 11 januari 2025 om 08:48

Dat je nu niet meer lijkt te kunnen na een vakantie vind ik niet gek. Helemaal stoppen met werken lijkt me overigens geen goed idee. Wat ga je dan doen met die tijd? Dan valt je hele dagstructuur weg.

Schematherapie kan volgens mij een goede start zijn om wat stabieler te worden alvorens dieper te gaan.
Ik denk echter hoe langer hoe meer dat je zonder medicatie onvoldoende draagkracht zal behouden voor de noodzakelijke vooruitgang.

Dan start je nu opnieuw met iets waarvan je straks opnieuw gaat zeggen: ‘zie je wel ik kan het niet’.

Je stond toch ook nog bij een grote ggz-instelling op de wachtlijst?

•

Twijfelaar zondag 12 januari 2025 om 16:21

@verbinder
Leren loslaten is zeker een groot punt dat ik moet gaan leren. Zo kan ik me nu ergeren aan een ex die weer eens niet reageert op mijn berichten, maar wel nieuwe berichten stuurt. Dat ik dan weer moet gaan uitzoeken welke berichten hij nog niet beantwoord heeft kost me zoveel energie en frustratie dat ik het ook weer laat lopen. De irritatie blijft helaas wel.

Hopelijk heb je je drukke dag goed doorstaan en heb je erna wat tijd om uit te rusten.
Als je er op wilt terugkomen dan graag. Zeker op het stuk waarom je schematherapie niet als goed idee ziet. Ik twijfel namelijk, maar weet niet zo goed te benoemen waar die twijfelt zit of dat het puur de angst is van wat er op me af gaat komen.

Therapeut heeft zeker niet alle informatie, maar de grote lijnen zijn wel duidelijk. Sinds de kennismaking twijfel ik of ik haar zou mailen met mijn huidige overdenkingen en angsten, maar ik wil ook niet opdringerig overkomen of juist het idee wekken dat ik het niet zie zitten, want ik hoop / denk ergens wel dat ze misschien de juiste persoon is.
Vraag die ik zou willen stellen is wat er gaat gebeuren als blijkt dat schematherapie niet de juiste optie is. Of zij dan nog andere opties ziet. Toch denk ik niet dat ze er inhoudelijk antwoord op kan geven, want dat hangt natuurlijk ook af van datgene waarom schematherapie niet lukt en tegen welke problemen ik dan aanloop. Oftewel: niet te voorspellen.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zondag 12 januari 2025 om 16:30

@frizz
Ik ben het volledig met je eens dat stoppen met werken geen goed idee is. Het lukt me alleen niet goed om al mijn taken uit te voeren en gedeeltelijk overdragen is geen optie. Dagstructuur is altijd mijn argument geweest om te blijven werken, al was het dan maar minimaal en nu nog minder. Iets van houvast en richting heb ik wel nodig. Maar ja is dat werk? Moet dat vrijwilligerswerk zijn? Waar zit de goede balans qua werken en rusten en mijn leven in orde maken. Het opruimen kost veel energie, verplicht ontspannen (wat ik nu niet doe, want geen tijd en ruimte voor) doe ik niet.

Waarom denk jij dat schematherapie een goede opstart is om stabieler te worden? Ze wilt vooral aandacht gaan schenken aan vroeger. Ze had het over foto's van vroeger bespreken en kijken wat er dan in me opkomt. Heel eerlijk: als de dood wat daar naar voren gaat komen. Misschien wel dat ik me al die tijd heb voorgedaan alsof mijn jeugd zo erg was terwijl het helemaal niet zo is. Blijk ik echt de leugenaar en aansteller te zijn die ik denk dat ik ben...

Medicatie is inmiddels ook langzaam aan het doorsijpelen dat het misschien toch niet een heel erg slecht idee is. Ik heb binnenkort een afspraak bij de bedrijfsarts, daar ga ik het hele schematherapie ook voorleggen en misschien daaropvolgend dan een afspraak bij de huisarts voor AD.

Ik sta bij ggz op de wachtlijst voor diagnostiek. Dat wil ik sowieso laten doorgaan. Die knop is inmiddels om. Een labeltje zal zeker wennen en hakken in het zand opleveren, maar inmiddels zo ver dat ik wel zie dat ik iets concreets moet gaan doen. Als blijkt dat er geen labeltje te plakken is dan zegt dat ook weer iets over een vervolgtraject. Of dat nou bij ggz of psychotherapeut is. Toch gaat mijn voorkeur op dit moment uit naar psychotherapeut omdat ik denk/hoop dat daar meer persoonlijk contact is ipv dat ik een nummertje ben, want zo voelt het bij de ggz.

Ik heb psychotherapeut verteld over VERS en dat me dat veel te snel ging, daar sprong ze wel even op in dat ze niet snapte dat het dan niet minder snel kon, niet aanpassen van tempo. Hmmm, ik bedenk me alleen nu pas dat ik er niet bij had vermeldt dat het groepstraining was. Stommerik dat ik ben.
In ieder geval wel aangegeven dat opdrachten uitvoeren voor mij nauwelijks lukte. Een of ander plan wat opgesteld moest worden niet gelukt is omdat ik er de tijd niet voor neem en ook niet weet wat ik moet invullen, dat ik daar echt hulp bij nodig had. Dat leek ze in ieder geval wel te begrijpen en vooral niet te begrijpen waarom er geen extra begeleiding is aangeboden vanuit trainers toen. Inmiddels is dat verleden tijd en moet ik vooruit kijken naar wat voor mij zou werken.

Tja, waar ik goed aan doe geen idee. Ik vind het enorm lastig. Het hele leven is lastig!

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zondag 12 januari 2025 om 17:03

Toch de berichten gaan uitzoeken en mijn frustraties richting ex lopen weer op. Waarom kan hij niet op mijn mails reageren en moet ik hem daar altijd op attenderen? En waarom wordt ik dan weggezet als "de lastige en schuldige" als communicatie niet loopt terwijl hij niet eens reageert?

Ga ik hem een nieuw bericht sturen en weer smeken (zo voelt het) om antwoord te geven of moet ik het hem bij een wisselmoment vragen (dat heeft eerder geen effect gehad want dan doet hij alsof hij niet weet dat hij een bericht ontvangen heeft weken geleden of "oh ja druk druk druk" en kijkend naar kind van "ik doe toch niks fout" of " o jee hoe komt dit over?")

Ik kan inmiddels (was al moeilijk en tijdens mediation is dat niet beter geworden) niet meer normaal met hem communiceren, mede omdat hij zo doet. Hypocriet! Een ander woord heb ik er niet voor. Ik mis even heel erg mijn contactpersoon van het WMO die me hielp om hier een goede weg in te vinden. Zucht

Hope is the first step on the road to disappointment

Verbinder zondag 12 januari 2025 om 22:01

Hoi, inmiddels ben ik weer thuis.
We zijn op familiebezoek geweest en die wonen een eind van ons vandaan. Het was een druk weekend en een eind rijden maar fijn om de familie weer te zien.
Na wat meer info te lezen over de schematherapie wil ik mijn mening bijstellen. Ik denk ook dat het een goed idee is.
Ik denk er anders over omdat de therapie bij de psychotherapeute is, niet bij de GGZ.
En ook het idee dat ze ook nog verder zou kijken met je na schematherapie, voor eventueel nog andere dingen/ therapie als dat nodig is.
Ik dacht in eerste instantie dat toen de psychotherapeut schematherapie voorstelde dat je dan weer terug zou moeten naar de GGZ ervoor.
En je in een groep schematherapie zou krijgen.

Twijfelaar zondag 12 januari 2025 om 22:05

Nee, dit is gelukkig individueel dus tempo kan aangepast worden hoop ik. Dit is wel nog een van de vragen die ik voor haar heb.

Hope is the first step on the road to disappointment

Verbinder zondag 12 januari 2025 om 22:07

Twijfelaar schreef: ↑
12-01-2025 16:30
Ze wilt vooral aandacht gaan schenken aan vroeger. Ze had het over foto's van vroeger bespreken en kijken wat er dan in me opkomt. Heel eerlijk: als de dood wat daar naar voren gaat komen. Misschien wel dat ik me al die tijd heb voorgedaan alsof mijn jeugd zo erg was terwijl het helemaal niet zo is. Blijk ik echt de leugenaar en aansteller te zijn die ik denk dat ik ben...

Als dat zo is maakt dat nog niet uit.
Feit gewoon is dat je niet lekker in je vel zit. Niemand kiest ervoor om zich bewust rot te voelen en een klote leven te leiden.
Er is hoe dan ook wat aan de hand en via al deze zoekwegen komen er wel wat meer handgrepen naar voren. Waar je op voort kunt borduren, zeg maar.

verbinder wijzigde dit bericht op 12-01-2025 22:15

0.32% gewijzigd

Twijfelaar zondag 12 januari 2025 om 22:12

Is dat zo? Dat niemand ervoor kiest? Waarom kies ik dan niet voor AD? Waarom kies ik dan niet voor een actievere houding tijdens therapie? Waarom ga ik dan in weerstand ipv in de aanval? Waarom zelfdestructief bezig zijn?

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zondag 12 januari 2025 om 22:16

Verbinder schreef: ↑
12-01-2025 22:01
We zijn op familiebezoek geweest en die wonen een eind van ons vandaan. Het was een druk weekend en een eind rijden maar fijn om de familie weer te zien.

Dat klinkt als een geslaagd weekend.

Druk maar het wel waard.

Hope is the first step on the road to disappointment

Verbinder zondag 12 januari 2025 om 22:20

Twijfelaar schreef: ↑
12-01-2025 22:12
Is dat zo? Dat niemand ervoor kiest? Waarom kies ik dan niet voor AD? Waarom kies ik dan niet voor een actievere houding tijdens therapie? Waarom ga ik dan in weerstand ipv in de aanval? Waarom zelfdestructief bezig zijn?

Er speelt innerlijke zelf sabotage bij je. Dat is veel moeilijker om daar de vinger op te leggen. Het speelt onbewust en zodra je daar op gaat focussen glipt de zelf sabotage weg.
Maar niemand kiest er bewust voor om zichzelf pijn te doen.
Jij gaat toch ook niet bewust van de fiets af vallen als je fietst.

Twijfelaar dinsdag 14 januari 2025 om 10:21

Verbinder schreef: ↑
12-01-2025 22:20
Er speelt innerlijke zelf sabotage bij je. Dat is veel moeilijker om daar de vinger op te leggen. Het speelt onbewust en zodra je daar op gaat focussen glipt de zelf sabotage weg.
Maar niemand kiest er bewust voor om zichzelf pijn te doen.
Jij gaat toch ook niet bewust van de fiets af vallen als je fietst.

Je laat je niet bewust van de fiets afvallen, tenminste ik niet, maar iemand die aan zelfbeschadiging doet doet dat heel bewust. Ik deed dat vroeger tenminste wel bewust, om de andere (interne) pijn maar even niet te hoeven voelen waarschijnlijk.

Ik denk zeker dat zelfsabotage bij mij mee speelt.

Algemeen, want ik wil niet op een nieuwe pagina beginnen

Gisteren een goed gesprek gehad met de bedrijfsarts. Zij zet me vaak terug op de grond en plaatst mijn angsten in perspectief. Ook mijn "vooruitgang" zoals zij het ziet benoemt ze, maar dan wel zo dat ik het er mee eens kan zijn (een klein beetje). Zo zei ze dat ik me nog steeds hetzelfde zal voelen, maar dat de weerstand voor de diagnostiek veel minder was geworden waardoor ik dat nu wel ga doorlopen. Haar woorden: een jaar geleden was dat ondenkbaar.
Ook gaf ze heel duidelijk aan dat stoppen met werken niet haar advies zou zijn, want structuur, regelmaat, houvast. Zoals hierboven ook al door mijzelf en anderen benoemd is. Ze was zelfs van mening dat als ik zou stoppen met werken dat ze me dan kwijt was. Niet letterlijk, maar wel dat ik dan dusdanig ver weg zou zakken dat er niks meer mogelijk was. Daar ben ik dus ook bang voor.
Daarnaast zou het niet erg zijn (ook weer haar woorden) als ik soms een dag niet zou gaan werken omdat het teveel is, dat is dan maar zo zegt ze. Therapie zal zwaar worden, dat is een feit (mits ik erin durf te duiken en therapeut niet opgeeft

), maar wel nodig om vooruit te komen en dan is eens een dag niet gaan werken geen ramp maar goed.

Hope is the first step on the road to disappointment

Actieve topics