Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 27 december 2024 om 13:49
Als ik zo’n moment / fase heb dan gaat de hele vriezer open en is het niet alleen het moment met dochter wat misloopt. Dan heb ik spijt van alles. Ben ik boos op alles en iedereen en voel ik me vooral een grote mislukking.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 27 december 2024 om 17:10
Twijfelaar schreef: ↑27-12-2024 13:44Is het raar dat ik me daar te goed voor voel?
Ik snap dat ik ergens moet gaan beginnen, ik zal het opzoeken, maar poeh, drempel.
Haha en ik dan?
Ik snap het wel hoor daar niet van. Maar denk dat wij zo ongeveer dezelfde leeftijd hebben en ik heb bedacht er maling aan te hebben. Het werkt voor mij omdat het echt lekker laagdrempelig is en geen enkel nadenken vereist.
Ik zet de gratis app van de NPO aan en gaan.
Simpel beginnen lijkt me juist een heel goed idee voor jou.
•
zaterdag 28 december 2024 om 02:48
Twijfelaar schreef: ↑27-12-2024 13:49Als ik zo’n moment / fase heb dan gaat de hele vriezer open en is het niet alleen het moment met dochter wat misloopt. Dan heb ik spijt van alles. Ben ik boos op alles en iedereen en voel ik me vooral een grote mislukking.
Ook herkenbaar.
Als bij mij de luiken open gaan is het ook een onvermijdelijke stortvloed die allesoverweldigend kan zijn.
Dus die begrijp ik wel.
Ik zit erg vol van feestdagen/ verjaardagen enzo. Eten houdt niet op
zaterdag 28 december 2024 om 13:01
Het is altijd anders voor iemand anders. Als ik eens de tips zou opvolgen die ik (oud) leerlingen geef, dan zou ik er al een stuk beter bij staan, maar nee voor mij geldt dat niet en lukt het toch niet.Frizz schreef: ↑27-12-2024 17:10Haha en ik dan?
Ik snap het wel hoor daar niet van. Maar denk dat wij zo ongeveer dezelfde leeftijd hebben en ik heb bedacht er maling aan te hebben. Het werkt voor mij omdat het echt lekker laagdrempelig is en geen enkel nadenken vereist.
Ik zet de gratis app van de NPO aan en gaan.
Simpel beginnen lijkt me juist een heel goed idee voor jou.
Ik vraag me nu vooral af: wanneer dan? Het is nu vakantietijd en ik ben op. Ik moet een waslijst aan van alles en nog wat. Mijn vriend hangt rond en komende week komt kind weer. Ondertussen heb ik het idee dat ik de tel weer kwijt raak en alle zicht op iets van verbetering. Het me eigenlijk allemaal weer teveel wordt. De tranen in mijn ogen die al dagen prikken maar niet doorzetten, want vriend is er of gewoon omdat ik geen zin heb op te huilen, geen ruimte eraan wil geven. Ik merk dat ik weer vastloop op mezelf.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 28 december 2024 om 13:13
De twijfels rondom de relatie vieren weer hoogtij. Ik denk dat ik behoefte heb aan tijd alleen, maar ik durf hem dat niet te zeggen, ondanks dat hij aangeeft me alle ruimte te willen geven. Hij wilt het liefste de hele tijd bij me zijn en me helpen. Ik krijg de binding echter niet op orde. Ik kan me niet overgeven zeg maar. Ik voel het niet meer, alweer of nog steeds? Maar misschien is dit meer dat ik mensen afstoot als ze te dichtbij komen? Misschien is dit mijn "foute" mechanisme dat ik me volledig wil terugtrekken? Wie zal het zeggen? Ik heb het al eens uitgemaakt, dat was enorm moeilijk, zwaar en veel huilen van mijn kant. Ik wil dat niet nog eens doormaken. Hem weer pijn doen, want dat deed ik toen. Geef ik hem nu geen valse hoop? Is het geen teken aan de wand dat ik nog steeds niet graag in het openbaar met hem gezien wil worden door bekenden? Dat ik het geheim houd voor de meesten mensen? Wat zegt dat over mij en over de relatie?
Binnenkort heb ik een intake bij een vrijgevestigde psychotherapeute. Getipt door een vriendin. Dat sluimert ook door mijn hoofd. Waar heb ik last van, wat ga ik daar vertellen, wat moet ik doen en ga ik (mocht er een klik zijn) het aankunnen om de diepte in te gaan? Ik ben bang voor wat gaat komen. Ik wilde er eigenlijk niks over schrijven hier, maar het juist negeren want wat ik niet vertel dat is er niet. Was het maar zo simpel. Vriend weet hier niks van, alleen de vriendin die me getipt heeft heb ik verteld dat er een afspraak ingepland staat. Haptonoom heeft vakantie dus die laat ik ook met rust.
Liefst wil ik de opruimcoach gaan afzeggen. Ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee en ik kan het prima zelf (maar doe het niet). Ik merk dat ik weer meer de touwtjes in eigen handen wil hebben en niemand om me heen duld, dus ook vriend niet. De gedachte "laat me toch allemaal met rust" is weer sterk aanwezig. Zwelgen in zelfmedelijden en verdriet en schuldgevoel. Dat kan ik ook, ben ik mee bekend, al het andere is eng en niet bereikbaar.
Hoe doen andere mensen dat in een lat-relatie? Hoe weten zij wanneer ze wel en niet willen afspreken? Hoe komen die op voor hun eigen behoefte en weten ze wat ze zelf willen? Ik kijk vooral naar wat vriend zou willen ipv naar wat ik zou willen want ik zou niet weten wat ik zou willen. Ik weet totaal niet waar ik goed aan doe. Ik ken mezelf niet.
Dat mijn ex nu zijn hele houding en leven heeft omgegooid valt me ontzettend zwaar. In ons huwelijk moest ik alles doen en nu lijkt het (geen idee of het echt allemaal zo is) of hij alles in orde heeft en eigenlijk alles doet wat ik vroeger deed. Waarom kon dat toen niet? Gaf ik hem geen ruimte of vond hij het wel makkelijk? Waarom laat me dat niet los en erger ik me eraan? Waarom doet mij dat pijn? Ik heb toch besloten? Ik kon toch niet meer verder met hem? Geen dag langer meer toen de woorden eenmaal mijn mond hadden vertalen? Waarom na al die jaren kan ik er nog steeds niet mee omgaan? Wat is er mis met mij?
Binnenkort heb ik een intake bij een vrijgevestigde psychotherapeute. Getipt door een vriendin. Dat sluimert ook door mijn hoofd. Waar heb ik last van, wat ga ik daar vertellen, wat moet ik doen en ga ik (mocht er een klik zijn) het aankunnen om de diepte in te gaan? Ik ben bang voor wat gaat komen. Ik wilde er eigenlijk niks over schrijven hier, maar het juist negeren want wat ik niet vertel dat is er niet. Was het maar zo simpel. Vriend weet hier niks van, alleen de vriendin die me getipt heeft heb ik verteld dat er een afspraak ingepland staat. Haptonoom heeft vakantie dus die laat ik ook met rust.
Liefst wil ik de opruimcoach gaan afzeggen. Ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee en ik kan het prima zelf (maar doe het niet). Ik merk dat ik weer meer de touwtjes in eigen handen wil hebben en niemand om me heen duld, dus ook vriend niet. De gedachte "laat me toch allemaal met rust" is weer sterk aanwezig. Zwelgen in zelfmedelijden en verdriet en schuldgevoel. Dat kan ik ook, ben ik mee bekend, al het andere is eng en niet bereikbaar.
Hoe doen andere mensen dat in een lat-relatie? Hoe weten zij wanneer ze wel en niet willen afspreken? Hoe komen die op voor hun eigen behoefte en weten ze wat ze zelf willen? Ik kijk vooral naar wat vriend zou willen ipv naar wat ik zou willen want ik zou niet weten wat ik zou willen. Ik weet totaal niet waar ik goed aan doe. Ik ken mezelf niet.
Dat mijn ex nu zijn hele houding en leven heeft omgegooid valt me ontzettend zwaar. In ons huwelijk moest ik alles doen en nu lijkt het (geen idee of het echt allemaal zo is) of hij alles in orde heeft en eigenlijk alles doet wat ik vroeger deed. Waarom kon dat toen niet? Gaf ik hem geen ruimte of vond hij het wel makkelijk? Waarom laat me dat niet los en erger ik me eraan? Waarom doet mij dat pijn? Ik heb toch besloten? Ik kon toch niet meer verder met hem? Geen dag langer meer toen de woorden eenmaal mijn mond hadden vertalen? Waarom na al die jaren kan ik er nog steeds niet mee omgaan? Wat is er mis met mij?
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 28 december 2024 om 13:14
Heb je gezellige dagen gehad Verbinder?
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 28 december 2024 om 13:18
Die tijd heb ik zeker, de motivatie om te starten niet. En ik wil dat niet doen als iemand in huis is. Stom hè. Niemand die mag weten dat ik "sport". Dat ik dat denk voelt al ziek, want waarom zou ik dat niet thuis kunnen doen als kind of vriend er is? Toch geef ik dat nu als reden (smoes?) om het niet te doen. Ik zou me er echt niet prettig bij voelen als iemand dan thuis is. Ik voel me dan bekeken (en beoordeeld). Dat heb ik met alles eigenlijk wel, dat ik niet wil dat iemand iets over me weet en ik alles voor mezelf wil houden.
WMO-hulp helpt met opruimen en brengt daar ook wel wat structuur in aan, maar ik overzie dat dus niet. Zo hebben we een aantal dozen gevuld met bepaalde spullen. Denk aan spellen, puzzels en papieren. Die dozen moeten uiteindelijk nog ergens naartoe, ingeruimd in de kast of klapper of wat dan ook, maar nu tijdens het proces is het chaos zo voelt het. Alsof ik steeds minder zicht heb op waar ik alles zou kunnen vinden.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 28 december 2024 om 13:23
Als dat piekeren zou minderen zou het al fijner zijn. Ik snap dat ik in die tijd dan andere dingen kan doen, maar zo eenvoudig werkt het natuurlijk niet. Het is ook niet dat ik constant aan het piekeren ben. Daar is nu "tijd" voor omdat ik vakantie heb. Tijdens werkweken is daar geen ruimte voor en pieker ik ook minder. Tenminste tijdens de actieve momenten. Als ik papierwerk moet doen dan kan ik me niet concentreren en ga ik vanzelf wel weer piekeren. Nu lijkt het heftiger, maar of dat ook echt zo is weet ik niet.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 28 december 2024 om 13:49
Ik denk dat voor veel van de dingen die je uitlegt geldt dat je toch door je eigen weerstand moet heen breken.
Ja er zijn honderd mitsen en maren te verzinnen, altijd. Denk dat de meesten dat best herkennen.
Mijn verstand verteld mij dan dat ik het beter toch gewoon kan gaan doen, en dan doe ik het meestal.
Jouw probleem is natuurlijk dat jouw verstand je óók tegenhoudt, want je breien vertelt jou dat je geen goede zelfzorg/fijne dingen verdient.
En toch zal je het dus wel gewoon moeten doen. Ik snap dat dat moeilijk is.
Overigens consulteerde ik recent een psycholoog van een afdeling voor PTSS en die vertelde dat ze pas starten met de daadwerkelijke behandeling als er sprake is van dagstructuur en basis-zelfzorg. Wanneer dat nog niet is zal eerst ambulante begeleiding daarbij moeten ondersteunen.
Ja er zijn honderd mitsen en maren te verzinnen, altijd. Denk dat de meesten dat best herkennen.
Mijn verstand verteld mij dan dat ik het beter toch gewoon kan gaan doen, en dan doe ik het meestal.
Jouw probleem is natuurlijk dat jouw verstand je óók tegenhoudt, want je breien vertelt jou dat je geen goede zelfzorg/fijne dingen verdient.
En toch zal je het dus wel gewoon moeten doen. Ik snap dat dat moeilijk is.
Overigens consulteerde ik recent een psycholoog van een afdeling voor PTSS en die vertelde dat ze pas starten met de daadwerkelijke behandeling als er sprake is van dagstructuur en basis-zelfzorg. Wanneer dat nog niet is zal eerst ambulante begeleiding daarbij moeten ondersteunen.
•
zaterdag 28 december 2024 om 14:30
Ik zal inderdaad niet de enige zijn die bezwaren heeft. Zeker niet zelfs. Soms lukt het ook om wat te gaan doen, maar dat zijn dan meestal andere zaken zoals was opruimen, aanrecht leeg maken / opruimen, dat soort dingen. Is dat zelfzorg? Ik denk van wel want de rotzooi om me heen is natuurlijk ook niet prettig.Frizz schreef: ↑28-12-2024 13:49Ik denk dat voor veel van de dingen die je uitlegt geldt dat je toch door je eigen weerstand moet heen breken.
Ja er zijn honderd mitsen en maren te verzinnen, altijd. Denk dat de meesten dat best herkennen.
Mijn verstand verteld mij dan dat ik het beter toch gewoon kan gaan doen, en dan doe ik het meestal.
Jouw probleem is natuurlijk dat jouw verstand je óók tegenhoudt, want je breien vertelt jou dat je geen goede zelfzorg/fijne dingen verdient.
En toch zal je het dus wel gewoon moeten doen. Ik snap dat dat moeilijk is.
Overigens consulteerde ik recent een psycholoog van een afdeling voor PTSS en die vertelde dat ze pas starten met de daadwerkelijke behandeling als er sprake is van dagstructuur en basis-zelfzorg. Wanneer dat nog niet is zal eerst ambulante begeleiding daarbij moeten ondersteunen.
Jouw probleem is natuurlijk dat jouw verstand je óók tegenhoudt, want je breien vertelt jou dat je geen goede zelfzorg/fijne dingen verdient.
Dit typeert het wel een beetje inderdaad. Ooit deze tekst gelezen en ik denk dat die wel voor 90% op mij van toepassing is.
Having anxiety and depression is like being scared and tired at the same time. It's the fear of failure, but no urge to be productive. It's wanting friends, but hate socializing. It's wanting to be alone, but not wanting to be lonely. It's feeling everything at once then feeling paralyzingly numb.
De tegenstrijdigheid die hiermee aangezet wordt is wat er constant bij mij gebeurd, denk ik? Nu is het vooral dat ik geen planning heb wat ik moet doen en dan stilval. Ik wil teveel tegelijk, maar ik weet niet hoe ik het moet uitvoeren. Kasten inruimen, welke dozen ga ik kopen en hoe ga ik de planken hangen zodat het zo praktisch en efficiënt mogelijk wordt ingeruimd en dan sta ik weer stil omdat ik overladen word door een hoeveelheid aan informatie en bedenkingen die ik simpelweg niet kan volgen. Dat overspoelt het me.
Overigens consulteerde ik recent een psycholoog van een afdeling voor PTSS en die vertelde dat ze pas starten met de daadwerkelijke behandeling als er sprake is van dagstructuur en basis-zelfzorg. Wanneer dat nog niet is zal eerst ambulante begeleiding daarbij moeten ondersteunen.
Heb je het idee dat bij mij de dagstructuur en basis-zelfzorg ontbreekt? Ik heb dat idee namelijk niet, ik denk wel dat het dusdanig veel energie kost dat elk beetje extra teveel gevraagd gaat zijn. Dat daarom therapie eigenlijk teveel gevraagd is. Wereld op zijn kop natuurlijk want door therapie moet ik straks weer meer aankunnen. Eerst investeren, dan profiteren. Zoiets is het idee, maar dat toepassen is nog niet aan de orde.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 28 december 2024 om 21:49
Voornaamste reden (of smoesje als je het zo wilt zien) is dat ik niet weet wanneer te beginnen. De angst (dat is dan de hoofdreden) dat ik last krijg van bijwerkingen waar kind bij is, is groot.
Daarnaast ben ik bang dat ik nog minder om mezelf vertrouw omdat ik dan keuzes ga maken of dingen ga voelen onder invloed van AD. Wie zegt mij dan of het de AD of ikzelf ben die het wilt/voelt?
Samengevat: angst regeert.
Daarnaast ben ik bang dat ik nog minder om mezelf vertrouw omdat ik dan keuzes ga maken of dingen ga voelen onder invloed van AD. Wie zegt mij dan of het de AD of ikzelf ben die het wilt/voelt?
Samengevat: angst regeert.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 28 december 2024 om 22:12
Twijfelaar,
Ik kom net je topic tegen, nog niet helemaal doorgelezen maar ik wil toch ff reageren.....
Wat ik van je lees (de eerste paar pagina's) is herkenbaar voor mij.
Jaren terug ook gescheiden, niet mijn keuze. Ex leek zijn leven prima op orde te hebben. Ik zat in de knoop. Ook iemand die stapel op mij was, ik vond hem leuk, lief, aardig, maar voelde niet hetzelfde als hij. Mijn hoofd zat veelste vol met pijn en verdriet...... uiteindelijk werkte het daardoor ook niet en eigenlijk is dat het beste wat mij toen kon gebeuren!
Klinkt gek, maar ik kon mij zelf worden. Huilen als het verdriet er uit moest, ontdekken wie ik was en wat ik leuk vond. Wat ook hielp was ik destijds een hond had die mij dwong om van de bank te komen en naar buiten te gaan. Soms totaal geen zin, maar hond moest uit en achteraf blij dat ik gegaan was. Langzaam kroop ik uit het dal, ben 10 jaar alleen geweest. De eerste jaren waren niet makkelijk, maar ik heb al die jaren nodig gehad en ik kan oprecht zeggen dat die fijn waren. Daarna vervolgens iemand tegen gekomen, met wie ik jarenlang ge-lat heb en nu sinds een paar jaar wel samenwoon. En mijn ex, zijn leven was helemaal niet zo perfect als het leek. Maar weet je? Daar hoef jij je niet mee bezig te houden. Laat dat los want het brengt jou niets! Richt je energie op jezelf want jij verdient dat meer dan wie dan ook!
Ik gun jou dat geluk ook, jezelf terug vinden en gelukkig worden met jezelf dan komt de rest vast ook goed!
Ik kom net je topic tegen, nog niet helemaal doorgelezen maar ik wil toch ff reageren.....
Wat ik van je lees (de eerste paar pagina's) is herkenbaar voor mij.
Jaren terug ook gescheiden, niet mijn keuze. Ex leek zijn leven prima op orde te hebben. Ik zat in de knoop. Ook iemand die stapel op mij was, ik vond hem leuk, lief, aardig, maar voelde niet hetzelfde als hij. Mijn hoofd zat veelste vol met pijn en verdriet...... uiteindelijk werkte het daardoor ook niet en eigenlijk is dat het beste wat mij toen kon gebeuren!
Klinkt gek, maar ik kon mij zelf worden. Huilen als het verdriet er uit moest, ontdekken wie ik was en wat ik leuk vond. Wat ook hielp was ik destijds een hond had die mij dwong om van de bank te komen en naar buiten te gaan. Soms totaal geen zin, maar hond moest uit en achteraf blij dat ik gegaan was. Langzaam kroop ik uit het dal, ben 10 jaar alleen geweest. De eerste jaren waren niet makkelijk, maar ik heb al die jaren nodig gehad en ik kan oprecht zeggen dat die fijn waren. Daarna vervolgens iemand tegen gekomen, met wie ik jarenlang ge-lat heb en nu sinds een paar jaar wel samenwoon. En mijn ex, zijn leven was helemaal niet zo perfect als het leek. Maar weet je? Daar hoef jij je niet mee bezig te houden. Laat dat los want het brengt jou niets! Richt je energie op jezelf want jij verdient dat meer dan wie dan ook!
Ik gun jou dat geluk ook, jezelf terug vinden en gelukkig worden met jezelf dan komt de rest vast ook goed!
zondag 29 december 2024 om 01:17
De dagen waren voor mijn doen wat druk met veel indrukken, ik heb geen filter geloof ik, en neem heel veel op wat ik zie, hoor en non verbaal opneem. We zijn naar familie van mijn man geweest. Best wel veel praten en sociaal zijn.
Dat probeer ik dan ook, want ik ben niet zo heel veel onder de mensen. Maar het heeft wel een terugslag. Dus eenmaal thuis echt wel een zombie, een beetje voor me uit staren en op de bank zitten/liggen.
Ik heb wat tv gekeken met m’n man, een film. En ook een reisverslag van iemand die heeft gefietst van zuid Africa door midden Africa naar noord Africa en heeft opnamen gemaakt tijdems zijn tocht. Dat was op Youtube.
zondag 29 december 2024 om 01:26
Twijfelaar schreef: ↑28-12-2024 13:13Dat mijn ex nu zijn hele houding en leven heeft omgegooid valt me ontzettend zwaar. In ons huwelijk moest ik alles doen en nu lijkt het (geen idee of het echt allemaal zo is) of hij alles in orde heeft en eigenlijk alles doet wat ik vroeger deed. Waarom kon dat toen niet? Gaf ik hem geen ruimte of vond hij het wel makkelijk? Waarom laat me dat niet los en erger ik me eraan? Waarom doet mij dat pijn? Ik heb toch besloten? Ik kon toch niet meer verder met hem? Geen dag langer meer toen de woorden eenmaal mijn mond hadden vertalen? Waarom na al die jaren kan ik er nog steeds niet mee omgaan? Wat is er mis met mij?
Ik weet niet of het zal helpen maar ik verwacht niet dat hij het op orde zal hebben. Aan de buitenkant lijkt dat zo.
Aan de binnenkant zal er volgens mij veel turmoil zitten.
Hij kan nu de goede echtgenoot, evt bonus vader uithangen, maar daarnaast heeft hij die andere karaktertrekken, die eerder naar voren kwamen. Het kan niet anders dan dat die stukken ook weer naar voren zullen komen, in 1 of andere hoedanigheid.
Dat is niet blijvend te onderdrukken.
zondag 29 december 2024 om 01:34
Twijfelaar schreef: ↑28-12-2024 14:30De tegenstrijdigheid die hiermee aangezet wordt is wat er constant bij mij gebeurd, denk ik? Nu is het vooral dat ik geen planning heb wat ik moet doen en dan stilval. Ik wil teveel tegelijk, maar ik weet niet hoe ik het moet uitvoeren. Kasten inruimen, welke dozen ga ik kopen en hoe ga ik de planken hangen zodat het zo praktisch en efficiënt mogelijk wordt ingeruimd en dan sta ik weer stil omdat ik overladen word door een hoeveelheid aan informatie en bedenkingen die ik simpelweg niet kan volgen. Dat overspoelt het me.
Ja, erg herkenbaar. Dat is je koppie die je lamlegt.
Mentale aktiviteit.
En in zo’n bui kun je ook weinig dan het alleen maar te laten uittieren.
Ik heb het nu wat minder maar wat ik dan probeerde was in die tierade een beetje focus op mijn ademhaling te leggen.
zondag 29 december 2024 om 10:20
Dit! Vroeg of laat komt het weer naar voren en dan.....is het jou probleem niet meer!Verbinder schreef: ↑29-12-2024 01:26Ik weet niet of het zal helpen maar ik verwacht niet dat hij het op orde zal hebben. Aan de buitenkant lijkt dat zo.
Aan de binnenkant zal er volgens mij veel turmoil zitten.
Hij kan nu de goede echtgenoot, evt bonus vader uithangen, maar daarnaast heeft hij die andere karaktertrekken, die eerder naar voren kwamen. Het kan niet anders dan dat die stukken ook weer naar voren zullen komen, in 1 of andere hoedanigheid.
Dat is niet blijvend te onderdrukken.
maandag 30 december 2024 om 15:36
Ik ben het met Frizz eens,medicatie kan wel eens een lifechanger zijn.
Wat me opvalt is dat het veel gaat om jouw gevoel.Ik sta vooral stil bij je dochter.
Hoe is het voor haar?Kinderen voelen het als er niet van ze wordt gehouden,als jij er tegenop ziet dat ze komt.
Ook de huilbuien etc,ik zou proberen haar zo min mogelijk mee te laten krijgen,het kan schadelijk zijn.
Ik zie vooral dat het gaat om hoe zwaar het allemaal voor jou is en jouw schuldgevoel om een slechte moeder te zijn ipv hoe dit allemaal voor je dochter moet zijn,hoe zij zich voelt.
Wat betreft je vriend,denk je niet dat het je rust zal geven als je even geen relatie hebt?
Wat me opvalt is dat het veel gaat om jouw gevoel.Ik sta vooral stil bij je dochter.
Hoe is het voor haar?Kinderen voelen het als er niet van ze wordt gehouden,als jij er tegenop ziet dat ze komt.
Ook de huilbuien etc,ik zou proberen haar zo min mogelijk mee te laten krijgen,het kan schadelijk zijn.
Ik zie vooral dat het gaat om hoe zwaar het allemaal voor jou is en jouw schuldgevoel om een slechte moeder te zijn ipv hoe dit allemaal voor je dochter moet zijn,hoe zij zich voelt.
Wat betreft je vriend,denk je niet dat het je rust zal geven als je even geen relatie hebt?
maandag 30 december 2024 om 16:21
woensdag 1 januari 2025 om 15:57
Ik hoop dat jullie fijne feestdagen gehad hebben, of ze in elk geval enigszins goed doorgekomen zijn.
Hier paniek om het forum: ik wist mijn wachtwoord niet meer en ik zat in zo'n digitale vicieuze cirkel en net lukte het pas om een nieuw wachtwoord aan te vragen.
Dat 'alles voor jezelf willen houden', met sporten etc, dat herken ik wel van toen ik heel slecht in m'n vel zat. Te kwetsbaar, alsof er ieder moment een stukje van jezelf kan afbreken als je iets over jezelf deelt en commentaar op volgt. Ik zou dat, voor nu, gewoon accepteren voor wat het is, en proberen om elke week een dagdeel vrij te houden om in alle kwetsbaarheid jezelf te durven zijn.
Hier paniek om het forum: ik wist mijn wachtwoord niet meer en ik zat in zo'n digitale vicieuze cirkel en net lukte het pas om een nieuw wachtwoord aan te vragen.
Dat 'alles voor jezelf willen houden', met sporten etc, dat herken ik wel van toen ik heel slecht in m'n vel zat. Te kwetsbaar, alsof er ieder moment een stukje van jezelf kan afbreken als je iets over jezelf deelt en commentaar op volgt. Ik zou dat, voor nu, gewoon accepteren voor wat het is, en proberen om elke week een dagdeel vrij te houden om in alle kwetsbaarheid jezelf te durven zijn.
donderdag 2 januari 2025 om 00:57
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
