Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Verbinder schreef: ↑

02-01-2025 06:19

Ohh dat is zo frustrerend he?

Absoluut!

Frizz schreef: ↑

28-12-2024 22:01

Ja dat is helder. Je houdt jezelf in een greep.

Klopt, ik houd mezelf vast in de situatie. Het lijkt wel alsof het veiliger is om het te houden zoals het is dan om het te veranderen. Dit is bekend en redelijk voorspelbaar, verandering betekent eng en vooral onbekend.

TheQuickBrownFox schreef: ↑

28-12-2024 22:12

Ik kom net je topic tegen, nog niet helemaal doorgelezen maar ik wil toch ff reageren.....

Ow jeeh, helemaal doorlezen lijkt me erg pittig. Genoeg onzin geschreven in al die tijd.

TheQuickBrownFox schreef: ↑

28-12-2024 22:12

Ook iemand die stapel op mij was, ik vond hem leuk, lief, aardig, maar voelde niet hetzelfde als hij. Mijn hoofd zat veelste vol met pijn en verdriet......

Vond je het ook fijn om die liefdevolle aandacht van hem te krijgen? Naast al het andere wat je benoemd, wat inderdaad herkenbaar is. Ik vind het fijn dat ik op hem kan terugvallen en dat ik, ondanks dat ik hem niet echt dichtbij laat, wel op hem kan steunen.
Toen ik laatst om niks moest huilen, sloeg hij een arm om me heen en kwam dicht bij me liggen (we lagen in bed). Enerzijds vind ik dat erg lastig om toe te laten, anderzijds voelt het wel als steun en een stukje veiligheid? In vergelijk: als ik met ex in bed lag en ik moest huilen dan merkte hij dat niet eens en lag ik weggedraaid van hem zachtjes te huilen. Bij mijn vriend kom ik daar niet mee weg zeg maar.

TheQuickBrownFox schreef: ↑

28-12-2024 22:12

Wat ook hielp was ik destijds een hond had die mij dwong om van de bank te komen en naar buiten te gaan. Soms totaal geen zin, maar hond moest uit en achteraf blij dat ik gegaan was.

Wat zou ik graag een hond hebben, heel graag! Toch is dat geen slim idee want laatst mocht een dagje op een hond van een kennis passen en waar ik zo blij als een kind was toen we het afspraken, zo moe en uitgeput was ik na die dag. Één dagje gezorgd en dat was al teveel. Dus nee ik zie mezelf niet goed voor een hond zorgen momenteel. Daarnaast zou de hond ivm werk ook halve dagen alleen zijn en als ik ooit (whahaha wie houd ik voor de gek) meer zou kunnen werken dan zou hij/zij langer alleen moeten zijn. Dat zie ik niet als wenselijk voor een hond.

TheQuickBrownFox schreef: ↑

28-12-2024 22:12

eerste jaren waren niet makkelijk, maar ik heb al die jaren nodig gehad en ik kan oprecht zeggen dat die fijn waren. Daarna vervolgens iemand tegen gekomen, met wie ik jarenlang ge-lat heb en nu sinds een paar jaar wel samenwoon.

Dat klinkt mooi. Dat zal je veel kracht en energie gekost hebben. Alleen maar fijn dat het nu beter gaat en alle moeite niet voor niks is geweest.

TheQuickBrownFox schreef: ↑

28-12-2024 22:12

En mijn ex, zijn leven was helemaal niet zo perfect als het leek. Maar weet je? Daar hoef jij je niet mee bezig te houden. Laat dat los want het brengt jou niets! Richt je energie op jezelf want jij verdient dat meer dan wie dan ook!

Ik hoef me daar zeker niet mee bezig te houden en dat wil ik ook niet, het gebeurd. Niet om te zeggen dat ik in een slachtofferrol ga zitten, dat is niet mijn bedoeling. Ik weet alleen niet hoe ik mijn gedachten erover kan uitzetten. Hoe ik ervoor kan zorgen dat het me niks / minder doet. Daarnaast maak ik me wel zorgen over hoe dochter het momenteel ervaart. Ze doet er heel positief over, maar ze is gevoelig en wilt pleasen dus of ze alles ook echt als positief ervaart weet ik niet en kan ik ook niet achter komen. Ik vind het lastig dat ik haar uitlatingen altijd met een korreltje zout beluister omdat ik niet weet of het klopt wat ze zegt.

TheQuickBrownFox schreef: ↑

28-12-2024 22:12

Ik gun jou dat geluk ook, jezelf terug vinden en gelukkig worden met jezelf dan komt de rest vast ook goed!

Dank je wel

Verbinder schreef: ↑

29-12-2024 01:17

De dagen waren voor mijn doen wat druk met veel indrukken, ik heb geen filter geloof ik, en neem heel veel op wat ik zie, hoor en non verbaal opneem. We zijn naar familie van mijn man geweest. Best wel veel praten en sociaal zijn.
Dat probeer ik dan ook, want ik ben niet zo heel veel onder de mensen. Maar het heeft wel een terugslag. Dus eenmaal thuis echt wel een zombie, een beetje voor me uit staren en op de bank zitten/liggen.
Ik heb wat tv gekeken met m’n man, een film. En ook een reisverslag van iemand die heeft gefietst van zuid Africa door midden Africa naar noord Africa en heeft opnamen gemaakt tijdems zijn tocht. Dat was op Youtube.

Dat klinkt heftig maar ook wel bekend. Wat ik dan knap vind is dat je de ruimte neemt om tot rust te komen en minder zombie te zijn. En volgens mij krijg je die ruimte ook als vanzelfsprekend van je man, dat lijkt me erg fijn.

Verbinder schreef: ↑

29-12-2024 01:26

Ik weet niet of het zal helpen maar ik verwacht niet dat hij het op orde zal hebben. Aan de buitenkant lijkt dat zo.
Aan de binnenkant zal er volgens mij veel turmoil zitten.
Hij kan nu de goede echtgenoot, evt bonus vader uithangen, maar daarnaast heeft hij die andere karaktertrekken, die eerder naar voren kwamen. Het kan niet anders dan dat die stukken ook weer naar voren zullen komen, in 1 of andere hoedanigheid.
Dat is niet blijvend te onderdrukken.

Behalve als ik degene ben die het fout zag en de problemen bij mij zaten en niet bij ons/hem.
Hij doet zich zeker beter voor nu, ook richting mij merk ik dat hij soms een poging doet tot sociaal wenselijk contact, maar het voelt voor mij als verraad en hypocriet. Alles voor de show en de publieke opinie.

Verbinder schreef: ↑

29-12-2024 01:29

Twijfelaar, misschien kun je gewoon een keertje oefeningen gaan doen met nederland in beweging als dochter of vriend niet in je huis is.
Begin Januari, als school en werk weer begint en jij momenten op jezelf bent.

Dat vind ik een goed idee. In de vakantie pak ik die ruimte niet (ik schrijf bewust niet “krijg”). Tijdens de normale school/werkweken is een momentje pakken beter te regelen. Ik ga mijn best doen….

Verbinder schreef: ↑

29-12-2024 01:34

Ja, erg herkenbaar. Dat is je koppie die je lamlegt.
Mentale aktiviteit.
En in zo’n bui kun je ook weinig dan het alleen maar te laten uittieren.
Ik heb het nu wat minder maar wat ik dan probeerde was in die tierade een beetje focus op mijn ademhaling te leggen.

Ik kan het eens proberen natuurlijk. Meestal verzand ik in een spelletje spelen op de telefoon of simpelweg een serie kijken of oneindig scrollen op facebook totdat ik onbewust toch een plan heb gemaakt en daarmee aan de slag ga.

TheQuickBrownFox schreef: ↑

29-12-2024 10:20

Dit! Vroeg of laat komt het weer naar voren en dan.....is het jou probleem niet meer!

Niet helemaal mee eens, want kind heeft er wel mee te maken en ik dus indirect ook. Ik had haar dit zo graag willen besparen! Beter zijn dan mijn eigen ouders, maar ik doe het geen haar beter dan hun.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

30-12-2024 15:36

Ik ben het met Frizz eens,medicatie kan wel eens een lifechanger zijn.

Ik ben het ook met Frizz en jou eens hoor. Het kan een lifechanger zijn. Het hoeft niet. Het zet me wel weer aan het twijfelen of ik toch nog eens met de huisarts hierover moet praten. Ik denk alleen dat AD alleen het niet gaan doen dus zonder juiste therapeut zal het weinig verschil maken. Eerst therapeut, dan misschien AD….?

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

30-12-2024 15:36

Wat me opvalt is dat het veel gaat om jouw gevoel.Ik sta vooral stil bij je dochter.
Hoe is het voor haar?Kinderen voelen het als er niet van ze wordt gehouden,als jij er tegenop ziet dat ze komt.
Ook de huilbuien etc,ik zou proberen haar zo min mogelijk mee te laten krijgen,het kan schadelijk zijn.
Ik zie vooral dat het gaat om hoe zwaar het allemaal voor jou is en jouw schuldgevoel om een slechte moeder te zijn ipv hoe dit allemaal voor je dochter moet zijn,hoe zij zich voelt.

Ik kan natuurlijk alleen vanuit mijn eigen perspectief schrijven en daarnaast laat dochter vrij weinig los over wat dingen met haar doen. Het is niet voor niks dat ik veel moeite heb gedaan om haar bij de poh te krijgen (vader is erop tegen, maar heeft uiteindelijk wel ingestemd). Ik wilde voor haar een punt maken waar zij terecht kan en kan aangeven of ze ergens mee zat, ook daar lijkt ze echter vrij weinig los te laten. Dan is natuurlijk de vraag of ze er geen last van lijkt te hebben of dat ze goed is in vermijden (ala mama). Helaas heb ik het idee dat de poh geen kaliber voor haar is, maar meer krijg ik niet geregeld voro haar als ze zelf niks aangeeft. Dan zal alleen maar meer het beeld komen dat mama haar graag bij de psycholoog heeft om problemen te maken.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

30-12-2024 15:36

Wat betreft je vriend,denk je niet dat het je rust zal geven als je even geen relatie hebt?

Ja en nee.
Ja absoluut zal me dat een stuk rust geven. Op meerdere gebieden. Heel praktisch: geen rekening houden met eten, hoe laat en wat we zouden eten. Elke dag eigen keus over tijdstip en noem maar op. Daarnaast rust omdat ik dan niet meer hoef te piekeren over dat ik hem te kort doe en me schuldig voel.
Nee, het zal ook stress opleveren want contact verbreken is geen optie (we komen elkaar geregeld tegen op het werk, hem vermijden zou ook spanning opleveren), daarnaast zou het cliché van vrienden blijven wenselijk zijn. Die poging is echter mislukt en heeft geresulteerd in de relatie nieuw leven inblazen. Ook is hij super lief en zorgzaam voor me, kookt als ik de puf niet heb, masseert vaak mijn benen en voeten en dat ontspant juist. Neemt me mee wandelen als ik het liefst de hele dag op de bank lig, terwijl het wandelen me dan wel goed doet. Hij houdt me dus ook in positieve zin op de been.
Dus conclusie: elk voordeel heeft zijn nadeel?

Feitje: op het einde van mijn huwelijk had ik heel sterk de behoefte om alleen te zijn en mijn eigen gang te kunnen gaan. Die behoefte begin ik nu ook meer te ervaren als ik bij vriend ben. Ik erger me soms aan hem, steeds meer. Vanuit dat perspectief zou uitmaken juist goed zijn zodat we geen ruzie krijgen en dan misschien wel vrienden kunnen blijven?

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

30-12-2024 16:21

De dingen waar je jezelf niet toe kunt zetten,zou je misschien makkelijker kunnen maken door jezelf te belonen.
En proberen te kijken naar het eindresultaat.Uitstellen is makkelijker maar daar word je uiteindelijk niet gelukkiger van.

Dat werkt voor mij niet. Ik vind het mezelf niet waard en geloof er niet in dat het beter gaat worden dus belonen is niet iets waar ik naar uitkijk.

framboise-t schreef: ↑

01-01-2025 15:57

Ik hoop dat jullie fijne feestdagen gehad hebben, of ze in elk geval enigszins goed doorgekomen zijn.

Ik ben ze doorgekomen, daar is alles mee gezegd.

Hoe waren de feestdagen bij jou?

framboise-t schreef: ↑

01-01-2025 15:57

Hier paniek om het forum: ik wist mijn wachtwoord niet meer en ik zat in zo'n digitale vicieuze cirkel en net lukte het pas om een nieuw wachtwoord aan te vragen.

Verschrikkelijk zo’n loop waar je dan niet meer uitkomt. Gelukkig is het uiteindelijk wel gelukt want je schrijft hier weer!

framboise-t schreef: ↑

01-01-2025 15:57

Dat 'alles voor jezelf willen houden', met sporten etc, dat herken ik wel van toen ik heel slecht in m'n vel zat. Te kwetsbaar, alsof er ieder moment een stukje van jezelf kan afbreken als je iets over jezelf deelt en commentaar op volgt. Ik zou dat, voor nu, gewoon accepteren voor wat het is, en proberen om elke week een dagdeel vrij te houden om in alle kwetsbaarheid jezelf te durven zijn.

Dadelijk als school/werk weer begint dan heb ik die momenten gelukkig wel. In de vaakntie sta ik 24/7 aan, nooit alleen (op een wc bezoekje na )

Gerbera88 schreef: ↑

02-01-2025 08:14

Je topic nog niet helemaal gelezen, maar veel herkenbaarheid van jaren geleden.
Wat mij hielp was echt mijn kind voorop te zetten, medicatie was eng, dezelfde angsten als jij had, maar... Eigenlijk niet echte redenen, alleen dat ik de angsten, onrust, het piekeren kende, dat was toch op één of andere manier veilig geworden. De angst voor medicatie, was de angst dingen anders te gaan doen, de omgeving zou dan gaan merken wat voor loser ik al die tijd was geweest. Wat moesten ze dan wel niet denken. Tot ik door kind echt ging beseffen dat ik kind nu nog veel meer verdriet deed dan wat bijwerkingen van medicatie ooit konden gaan doen. Ik had kind al zo veel verdriet gedaan.
Hopelijk helpt het om die gedachte over zoon/dochter en medicatie om te buigen, naar juist meer contact en verbinding door de medicatie.

Hele topic lezen lijkt me niet verstandig. Teveel onzin geschreven

Kind geeft hier geen signalen af dat ik haar echt verdriet of kwaad doe. Waarmee ik niet wil zeggen dat kind de situatie zo geweldig vindt, maar ik vermoed dat ze niet extreem veel mee krijgt van mijn somberheid. Ze weet dat ik vaak moe ben en minder energie heb en daar houdt het ook wel mee op. (Op een enkele huilbui na, die ik dan wel probeer uit te leggen voor haar.)

Gerbera88 schreef: ↑

02-01-2025 08:14

Het is geen falen om medicatie nodig te hebben en het is ook niet zo dat je het voor altijd moet gebruiken. Het is een hulpmiddel.

Mee eens, het is een hulpmiddel. Het staat hier ergens eerder in de post, alleen AD heeft geen nut zonder juiste therapeut, dus ik ga voor de optie eerst therapeut en dan nadenken over AD…..

Gerbera88 schreef: ↑

02-01-2025 08:14

En over die intake bij de psycholoog, ik heb de eerste keer met verstand op nul mn dagboek gegeven. Jij hebt dit forum waarop je dingen hebt gedeeld, een idee dit gewoon te geven, hier staan veel problemen, frustraties en verdriet beschreven. Moeilijk, zwaar, eng, verdrietig, maar vertellen is niet te doen.

Als de psychotherapeute mijn hele topic moet lezen dan kan ik diegene een paar uur in rekening laten brengen. Hahaha.

Ik kom meestal wel uit mijn woorden, alleen achteraf bedenk ik me dat er nog van alles bij moest. Door de vragen die iemand stelt wordt er toch altijd een bepaalde richting gegeven en daarnaast ga ik er “op slot” naar toe. Geen emoties, dus het zal dan ook lastig zijn om die te beschrijven omdat ik ze ter plekke niet kan voelen of oproepen.
Ik zal er over na denken om het topic als back up plan te gebruiken. Want eenmaal bekend bij therapeut ben ik natuurlijk niet meer anoniem hier en bestaat de kans dat therapeut gaat meelezen of dat ik me ga bedenken dat die optie er is en ik me dan of niet meer vrij kan uiten hier of juist ga handelen naar de gedachte dat er meegelezen wordt.

Frizz schreef: ↑

02-01-2025 22:19

Het lijkt me echt afschuwelijk om steeds opnieuw een mismatch te hebben met je omgeving omdat je het niet overgebracht krijgt. Ook dat is potentieel traumatiserend.

Ik ga er vanuit dat je dit richting Gerbera bedoelt, zo niet dan snap ik hem niet.


Het is al laat en ben inmiddels op pagina 6 in word voordat ik dit ga plakken naar het forum. Bijna 1 uur en ik moet nog gaan slapen. Gisteren is het half drie geworden voordat ik kon slapen, hopelijk lukt he me zo meteen iets sneller…

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

03-01-2025 06:57

Ik weet dat ik geen controle heb over de toekomst en of dochter blijft komen. Helaas zit die angst door andere gebeurtenissen er diep in.

Dit typte je ergens laatst,ik vroeg me af of je nog een kind hebt en hij/zij bij je is weggehaald?Ook omdat iemand anders vaag iets typte daarover,maar ik wist het niet zeker.

Ik heb dat inderdaad weggehaald en zal dit ook niet lang laten staan.
*weg*

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

03-01-2025 06:57

Hoelang staat het huis van je ouders inmiddels leeg(ofja nog niet leeggeruimd maar je snapt wat ik bedoel)?
Hou jij je eigen proces niet ontzettend tegen door uit te stellen?
En dat van je broers en zussen,zij kunnen het toch ook niet afsluiten zo?Los van het financiële plaatje dat het nu een goede tijd is om te verkopen,lijkt het me ook op emotioneel gebied voor je broers en zussen wel fijn om het huis leeg te halen zodat zij ook door kunnen.

Te lang staat het leeg. Ja ik houd mijn eigen proces enorm tegen op die manier. Het voelt telkens alsof ik een stukje afscheid moet nemen als ik iets wegbreng of gooi. Ik weet dat het niet goed is om er zo lang over te doen, maar een container vullen en dan maar alles weg gooien is geen optie. En dan moet ik kiezen tussen werk, huishouding, verzorging kind, mezelf staande houden en dat huis leegruimen. Ik kan niet alles doen. Reactie hierop zal wel zijn dat ik dat leegruimen dan aan anderen moet overlaten, maar ik wil dat niet. Ik zal daar voor altijd last van hebben als ik dat nu besluit.
Mijn broers/zussen hadden geen contact dus hun proces vind ik niet zo belangrijk. Ik heb daar een vrij sterke mening en gevoel bij, die niet gewaardeerd wordt hier op het forum.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

03-01-2025 06:57

Verder heb ik een interessante site gevonden,lees het maar eens door als je wilt:

https://www.trimbos.nl/kennis/kopp-kov/ ... problemen/

Die website ken ik, heb ik vaker op gelezen, maar ik blijf erbij. Kind gaat naar de poh voor hulp/ondersteuning/uitlaatklep, wat kan ik meer doen?

Denken jullie nou echt dat het bij haar vader zoveel beter is dan bij mij? Sorry, maar ik word hier boos van, want ik ben er van overtuigd dat haar vader geen goed voorbeeld geeft. Dus kind zit gevangen in een niet ideale situatie. Ik probeer er het beste van te maken. Omvallen is geen optie.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

03-01-2025 06:57

Wat betreft je vriend,is er ook nog iets anders wat je van hem wilt behalve af en toe steun?Wil je echt bij hem zijn,leuke dingen doen samen?

Lastige vraag, als ik heel eerlijk ben dan moet ik nee zeggen. Ik wil wel leuke dingen met hem samen doen, maar niet zodat anderen mensen dat zien. Het blijft een stiekem gedoe. Van mijn kant trouwens. Hij wilt het liefste dat iedereen het weet, maar ik houd daarin afstand richting de buitenwereld. Ik voel een soort schaamte als ik met hem ergens ben. Ik vermoed vooral vanwege het leeftijdsverschil en omdat ik niet geheel achter de relatie sta.

Gerbera88 schreef: ↑

03-01-2025 10:39

Ik snap dat je denkt dat de psycholoog hier geen tijd voor heeft. Ik heb de ervaring dat mijn psycholoog heel screenend las en hierover vragen stelde. Ik had hetzelfde als jij, idee dingen te vergeten, emoties niet meer te voelen/ze weg te stoppen onder het mom van, het viel wel mee. Is al over.
Ik denk dat je hier regelmatig hebt geschreven over je echte gevoelens en emoties, je zoektocht, het verdwalen in wat je moet doen, allemaal dingen die je in een gesprek waarschijnlijk niet meer weet, of waardevolle informatie vindt, terwijl dit er wel toe doet.
Je bent misschien je anonimiteit hier kwijt, maar weegt dat op tegen de gerichte hulp die je hopelijk kunt gaan krijgen?

Ik heb besloten, nadat ik het kort besproken heb met de vriendin die me de therapeut aangeraden had, om niks te delen. Als de klik er is dan kan ik ter plekke besluiten het topic erbij te pakken, maar ik wil eerst proberen te ontdekken of er een klik is.
Dit klinkt misschien als vermijding, wat ik echter probeer te bewerkstelligen is dat ik tenminste een “veilige” plek overhoudt. Als de klik er niet is en wel het topic deel dan is deze plek weg.
De optie kopiëren/plakken overwogen en geconcludeerd dat ik dat niet ga doen ivm de grootte van dat project. Niet te overzien, te veel, te groot.

Gerbera88 schreef: ↑

03-01-2025 10:39

En kind, ik vind dit lastig te verwoorden, omdat je het al zo zwaar hebt, maar vergis je niet in wat ze meekrijgen. Ook jouw verdriet, vermoeidheid krijgt kine mee en kan zwaar wegen op wat zij voelen. Al spreken ze het niet uit, dit hebben ze immers ook nooit geleerd.
Niet om je bang te maken, niet om je een negatief gevoel te geven, maar als hulpmiddel.
Las net het stukje over het gesprek dat je had met je kind, goed om openheid te geven over je gevoelens. En ook om kind te laten horen en voelen dat het niet door kind komt wat er speelt.

Vergeet niet dat je al heel lang, hard werkt. Ook al zie je het zelf niet, dat is enorm krachtig!

Ik ben me terdege bewust dat ik kind beschadig momenteel. Ik weet het en ik bagatelliseer het niet alsof het er niet is of wel mee valt. Ik heb in dezelfde situatie gestaan als kind en heb mijn ouders altijd verweten dat ze er niks aan gedaan hebben. Voor mijn idee ben ik er wel mee bezig, niet met succesvol resultaat, maar het is niet dat ik helemaal niet doe of probeer. Maar wellicht zie jij / zien jullie dat als smoesjes en niet hard genoeg mijn best doen. Dat kan.

Gerbera88 schreef: ↑

03-01-2025 10:39

Wat betreft AD en eerst hulp, ik denk dat je dit jezelf ook hebt aangepraat. Ik ben gestart met de AD toen ik op de wachtlijst stond voor gerichte hulp en dit gaf me al zo veel.

Ik ben bang dat die AD een negatieve invloed op me gaan hebben, op mijn situatie. Ik geloof er misschien ook gewoon niet in dat een pilletje gaat zorgen dat ik een stapje vooruit kan maken. Ik voel me over het algemeen niet heel slecht, ik lig niet hele dagen op de bank niks te doen en alleen maar te janken. Ik functioneer enigszins.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

03-01-2025 11:44

Je kunt het,alleen geloof je dat zelf nog niet.

Ook weer zo'n ware oneliner.

Gerbera88 schreef: ↑

03-01-2025 13:30

De kracht om te vechten is er, nu niet meer tegen jezelf, maar met jezelf, voor jezelf Twijfelaar. Je kan het echt!

En dit.

Morgen naar het werk, maar ik twijfel er serieus over om me ziek te melden. Geen zin, te moe, mijn voorbereidingen zijn niet af. Ik weet dat ik mijn lessen wel zal kunnen draaien, dus waarom niet gaan is mijn directe tegenvraag nu ik wat helderder ben. In de laatste nachten veel wakker gelegen en veel gedacht aan ziek melden. Een dagje maar, of is dat het begin van het einde? Ik hoor de reacties al komen "nee dit is niet het begin van het einde, dit is rust nemen zodat je beter kunt worden", wie weet of dat echt zo is? Niemand toch?!
Ik weet oprecht niet waar ik goed aan doe.

Ik heb besloten morgen niet te gaan werken. Waarschijnlijk denk ik daar morgen weer anders over en voel ik me vooral schuldig, toch denk ik dat het beter is om een dagje bij te komen / uit te rusten / werk voor te bereiden.

Ziekmelding is een feit, laat dat schuldgevoel nu maar komen.

@tyche
Dat is inderdaad een goed geheugensteuntje. Elk voordeel heeft een nadeel, dus welke keuze ik ook maak er zullen nadelen aan kleven. De vraag is dan natuurlijk welke nadelen minder erg opwegen tegen de voordelen.

Natuurlijk is een klik niet alles, daar ben ik me terdege van bewust. Echter bij een paar therapeuten voelde ik een dusdanige antipathie dat er simpelweg geen goed gesprek mogelijk was. Ik werd daar nogal recalcitrant van. Ik hoop maar gewoon dat het dit keer wat gaat worden, net zoals ik dat elke keer hoop en ik elke keer toch weer ingehaald wordt door de realiteit.
Ik denk dat ik wel beter wil worden, heus wel. Toch?

Waarom deze plek weg is als ik het deel met therapeut? Omdat ik dan weet dat die meeleest en ik daar dan rekening mee ga houden in mijn schrijven en de verwachting zal hebben dat therapeut alles zal lezen en daar iets mee doet. Dat alleen al is voldoende om niet meer te schrijven want die verwachtingen zijn natuurlijk niet realistisch.

Zo ervaar ik het niet. Ik ervaar het als weer een stukje inleveren. Weer iets minder kunnen dan voorheen. Weer iets verder af van herstel.

Ik ga proberen te slapen, hopelijk geen gedachtenstorm dit keer die me wakker houdt tot midden in de nacht.

Sorry, ik vind het lastig momenteel. Vandaag sessie gehad bij de haptonoom. Weer wat dingen besproken over vroeger, hoe het voor mij was in het algemeen. Ook gesproken over de intake/kennismaking bij therapeut. Haptonoom hoopt dat ik een klik heb en met therapeut aan de slag kan. Wel dacht ze dat het verstandig was om het diagnostiek onderzoek af te wachten om te kijken of er toch niet een labeltje meespeelt. Heb er even geen ander woord voor.

Het is pittig. Ze benoemde de op en neer gaande beweging van depressie. Ze vond dat ik momenteel minder diep zat. Denk dat ze wel gelijk heeft. Ik zit nu meer in de frustratie van wel willen (te veel) en alles te groot zien en dus falen. Ik faal. Vandaag niet gaan werken. Achterstand niet kunnen bijwerken (alsof dat realistisch was), dus morgen slecht nieuws voor de leerlingen en ik ben dat zo zat. Ik stel ze teleur en zo wil ik niet zijn. Ik stel mezelf teleur in datgene wat me nu weer niet lukt.

Het voelt als een hele eenzame strijd.

Is dat zo of stel ik me aan? Of bedoel je het sarcastisch? Dat was mijn eerste indruk, maar ik weet dat ik veel negatief bekijk dus ik ga er voorzichtig vanuit dat je het niet zo bedoelt en ik dat fout interpreteer.

Het voelt allemaal als aandacht vragen op een zielige manier. "Kijk mij eens zielig zijn."