Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 14 december 2024 om 11:35
Ik heb per week wisselende uren en heb af en toe ook vrij zonder dat kind of ex dat weet, ik zie niet in waarom je dat heel precies zou moeten delen. Wat maakt het voor je kind nou uit of je 10 of 40 uur werkt.
Mbt onderzoek en stoornis: ik heb een goede vriendin die na haar diagnose eindelijk is gestopt zich te proppen in de mal van verwachtingen die de samenleving van haar heeft. Dat had ze ook zonder diagnose kunnen doen, maar de diagnose maakte het makkelijker.
Mbt onderzoek en stoornis: ik heb een goede vriendin die na haar diagnose eindelijk is gestopt zich te proppen in de mal van verwachtingen die de samenleving van haar heeft. Dat had ze ook zonder diagnose kunnen doen, maar de diagnose maakte het makkelijker.
zaterdag 14 december 2024 om 12:34
framboise-t schreef: ↑14-12-2024 11:17
En mijn kind houdt ook niet van knutselen Frizz, maar ik wel, wat een goed idee om dat gewoon zelf te gaan doen!
Ja precies. Mijn kind zegt op veel voorstellen 'nee', maar als ik iets zelf ga doen wil hij best vaak meedoen. Of het zelfs helemaal overnemen.
heeft denk ik ook wat met faalangst te maken; voor hij het kan overzien denkt hij dat moeilijk of stom is.
•
donderdag 19 december 2024 om 21:17
Het is een kwestie van tijd voordat dochter me zo haat dat ze niet meer komt. Ik trek het niet meer. Ik wens dat ik er een einde aan kon maken zonder dat iemand er last van had. Alle schepen verbranden en niemand meer tot last zijn.
Ik doe iedereen pijn, is het niet vandaag dan morgen wel of volgende week. Ik lieg en bedrieg, ik ben een slecht mens.
Een auto ongeluk zit in een klein hoekje toch? Eenzijdig uiteraard wel, geen slachtoffers, alleen een dader. Ik.
Ik doe iedereen pijn, is het niet vandaag dan morgen wel of volgende week. Ik lieg en bedrieg, ik ben een slecht mens.
Een auto ongeluk zit in een klein hoekje toch? Eenzijdig uiteraard wel, geen slachtoffers, alleen een dader. Ik.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 19 december 2024 om 21:48
Ik wou dat ik door dit scherm hoop met je kon delen alsof het een doos chocolaatjes was. Ik heb vandaag meer dan genoeg hoop voor twee.
Met hoop bedoel ik niet dat alles goedkomt. Er is wel een kans dat het beter wordt. Dat jullie de komende jaren goed doorkomen en elkaar langzaam maar zeker weten te vinden. Dat het leven een beetje leuker, lichter, mooier wordt.
Is er iets wat dit moment draaglijker voor je maakt? Afleiding in de vorm van een film? Mooie muziek? Het helpt soms al om iets lekkers te ruiken, ik maak het liefst een kop thee, Earl Grey bijvoorbeeld, dat ruikt zo lekker citroenig, en dan een beetje zitten en voorzichtig je handen warmen.
Met hoop bedoel ik niet dat alles goedkomt. Er is wel een kans dat het beter wordt. Dat jullie de komende jaren goed doorkomen en elkaar langzaam maar zeker weten te vinden. Dat het leven een beetje leuker, lichter, mooier wordt.
Is er iets wat dit moment draaglijker voor je maakt? Afleiding in de vorm van een film? Mooie muziek? Het helpt soms al om iets lekkers te ruiken, ik maak het liefst een kop thee, Earl Grey bijvoorbeeld, dat ruikt zo lekker citroenig, en dan een beetje zitten en voorzichtig je handen warmen.
donderdag 19 december 2024 om 21:50
Twijfelaar schreef: ↑19-12-2024 21:17Het is een kwestie van tijd voordat dochter me zo haat dat ze niet meer komt. Ik trek het niet meer. Ik wens dat ik er een einde aan kon maken zonder dat iemand er last van had. Alle schepen verbranden en niemand meer tot last zijn.
Ik doe iedereen pijn, is het niet vandaag dan morgen wel of volgende week. Ik lieg en bedrieg, ik ben een slecht mens.
Een auto ongeluk zit in een klein hoekje toch? Eenzijdig uiteraard wel, geen slachtoffers, alleen een dader. Ik.
Oke Twijfelaar, even rustig
Je wordt even geconfronteerd met een vervelend stukje in jezelf. Dat gebeurt.
Het is onze schaduwzijde, het stuk in onszelf wat we liever niet onder ogen zien.
Ieder mens heeft dit.
Adem door. Het leven gaat door.
Dit is even een lastig stukje. Begrijp ik echt
donderdag 19 december 2024 om 21:56
Er is een kans dat het beter wordt. De kans dat het niet beter wordt is groter en reëler. Puberteit is nog niet goed en wel van start. Bewegingsvrijheid (van huis weglopen) als er ruzie is gaat er komen en dan? Dan vertrekt ze zelfstandig naar haar vader en is het klaar. Ik weet niet eens of ik het wel erg zou vinden. Bij de ander vind ik het ook niet erg. Het raakt me niet. Het is geaccepteerd?framboise-t schreef: ↑19-12-2024 21:48Ik wou dat ik door dit scherm hoop met je kon delen alsof het een doos chocolaatjes was. Ik heb vandaag meer dan genoeg hoop voor twee.
Met hoop bedoel ik niet dat alles goedkomt. Er is wel een kans dat het beter wordt. Dat jullie de komende jaren goed doorkomen en elkaar langzaam maar zeker weten te vinden. Dat het leven een beetje leuker, lichter, mooier wordt.
Is er iets wat dit moment draaglijker voor je maakt? Afleiding in de vorm van een film? Mooie muziek? Het helpt soms al om iets lekkers te ruiken, ik maak het liefst een kop thee, Earl Grey bijvoorbeeld, dat ruikt zo lekker citroenig, en dan een beetje zitten en voorzichtig je handen warmen.
Ik lig inmiddels in bed na kort nog even met dochter gesproken te hebben. Morgen gaat de strijd toch verder want consequenties voor het eerdere gedrag blijven staan. Denk aan telefoon niet uitzetten bij bedtijd dus morgenochtend niet direct haar telefoon ter beschikking. Of moet ik toegeven en haar haar gang laten gaan? Alsof het überhaupt wat uitmaakt. Wie houd ik voor de gek met mijn consequenties. Mezelf alleen.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 19 december 2024 om 21:58
Even een lastig stukje? Nee. Dit is hel op aarde. Het voelt alsof ik in duizenden stukjes kapot gebroken ben die om me heen dansen en van de spanning kan ik niets anders dan huilen en huilen. Sorry, “even een lastig stukje” is een understatement.Verbinder schreef: ↑19-12-2024 21:50Oke Twijfelaar, even rustig
Je wordt even geconfronteerd met een vervelend stukje in jezelf. Dat gebeurt.
Het is onze schaduwzijde, het stuk in onszelf wat we liever niet onder ogen zien.
Ieder mens heeft dit.
Adem door. Het leven gaat door.
Dit is even een lastig stukje. Begrijp ik echt
Morgen zal het er vast weer anders uitzien, dan negeer en onderdruk ik weer alles. Totdat de bom weer barst.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 19 december 2024 om 22:10
Twijfelaar schreef: ↑19-12-2024 21:56Er is een kans dat het beter wordt. De kans dat het niet beter wordt is groter en reëler. Puberteit is nog niet goed en wel van start. Bewegingsvrijheid (van huis weglopen) als er ruzie is gaat er komen en dan? Dan vertrekt ze zelfstandig naar haar vader en is het klaar. Ik weet niet eens of ik het wel erg zou vinden. Bij de ander vind ik het ook niet erg. Het raakt me niet. Het is geaccepteerd?
Ik lig inmiddels in bed na kort nog even met dochter gesproken te hebben. Morgen gaat de strijd toch verder want consequenties voor het eerdere gedrag blijven staan. Denk aan telefoon niet uitzetten bij bedtijd dus morgenochtend niet direct haar telefoon ter beschikking. Of moet ik toegeven en haar haar gang laten gaan? Alsof het überhaupt wat uitmaakt. Wie houd ik voor de gek met mijn consequenties. Mezelf alleen.
Ik dacht eerst dat er wat anders speelde.
Met dochter, je doet het goed. Het is geen strijd die morgen verder gaat maar opvoedkunde.
Dus consequenties naar dochter voor dit gedrag zijn goed!
Laat haar zeker niet haar gang gaan. Consequenties ervaren voor iets wanneer een kind iets niet doet wat wel de afspraak was is goed. En belangrijk.
Bepaalde dingen heb je geen controle over. Mocht je dochter weglopen in de toekomst of wat ook. Bepaalde dingen zijn buiten je controle.
Maar je staat wel in je rol van ouder als je leefregels, afspraken maakt met haar.
Dus daar valt ‘telefoon uitzetten bij bedtijd ook onder’.
vrijdag 20 december 2024 om 23:21
Weet je wat ik wel herken, dat het heel veel pijn doet als er iets triggert dat in de richting gaat van 'je bent een slechte moeder'. Ik had dan bijv. iets niet in huis voor bijv. verkleden op school en dan in totale paniek eerder van werk weg en 3 winkels langs want als ik iets niet perfect in orde had, dan was dat, zie je wel, het bewijs van wat ik al over mezelf dacht, nl. dat ik de allerslechtste moeder van de hele wereld was. En omdat je bij elk ieniemienie beetje falen in dat ravijn van schuldgevoelens dreigt te vallen, leef je je hele leven onder hoogspanning.
Uiteindelijk bij een psycholoog beland die ontdekte dat ik me vooral een hele slechte moeder voelde omdat ik uit elkaar was met de vader van mijn kind, en toen ik die schuldgevoelens weer een beetje tot normale proporties kon terugbrengen, durfde ik ook weer een beetje te falen.
En opvoeden vind ik ook zo verschrikkelijk moeilijk. Ik heb laatst kind aan het huilen gemaakt omdat ik vond dat hij meer rekening met een klasgenootje kon houden. Later lig ik er wakker van. Ik wil 'm niet als onempathische hork laten opgroeien maar overvraag ik 'm dan niet.
Uiteindelijk bij een psycholoog beland die ontdekte dat ik me vooral een hele slechte moeder voelde omdat ik uit elkaar was met de vader van mijn kind, en toen ik die schuldgevoelens weer een beetje tot normale proporties kon terugbrengen, durfde ik ook weer een beetje te falen.
En opvoeden vind ik ook zo verschrikkelijk moeilijk. Ik heb laatst kind aan het huilen gemaakt omdat ik vond dat hij meer rekening met een klasgenootje kon houden. Later lig ik er wakker van. Ik wil 'm niet als onempathische hork laten opgroeien maar overvraag ik 'm dan niet.
zaterdag 21 december 2024 om 23:30
@Frizz:
Ik waardeer je tips om te knutselen en het lijkt me wel leuk, maar ik merk dat de energie me ontbreekt en dat ik het dan wel koop maar vervolgens niet gebruik. Zal mijn opruimcoach niet blij mee zijn als ik koop, maar er niks mee doe
We hebben wel nog wat puzzels liggen, wellicht kan ik haar daarvoor motiveren.
Morgen gaan we op haar initiatief cupcakes versieren. Ik was sprakeloos toen ze zei dat ze dat graag wilde doen.
@Verbinder
Je post over de ziektebeelden en dat die fluctueren is heel herkenbaar. Hoe ga je daar mee om? Het voorbeeld over mensen onder ogen komen, dat doe ik dus ook heel bewust. Iemand aankijken omdat dat "moet". Maar het kost veel energie en gaat ten koste van mijn aandacht voor het eigenlijke gesprek.
Ik vermoed dat ik ook overcompenseer om dingen te verbergen, maar het gaat zo automatisch dat ik er geen goed zicht op heb. Behalve het aankijken van mensen dan, dat heb ik inmiddels wel door.
Quote "Bij mij presenteerde het ook vaak op die manier.
Ik had zelfs wel dat ik een grote huilbui kreeg en na 1 minuut kon ik bedenken:’ wat is er nou eigenlijk aan de hand’?
En dat voelde dan ook zo. Alsof de lading zomaar was verdwenen, van me vandaan was gegaan.
Terwijl ik aanvankelijk een grote lading voelde en huilen spontaan gebeurde.
"
Zeker herkenbaar, ergens wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben.
Een lijstje met klachten blijft handig, maar ik merk dat het me niet lukt. Alle energie gaat naar overleven en mezelf staande houden.
@framboise-t
Begrijpelijk dat je de hobby niet wilt benoemen. Heb je inmiddels iets gehoord over een eventuele doorstart?
Een situatie waarin je te snel beslist is herkenbaar. Daar kan ik ook wat van
Chocolat ga ik eens bekijken. Kind zit momenteel vooral te gamen, hopelijk krijg ik haar morgen weg van het scherm met een activiteit.
De naam van haptonoom benoemen durf ik eigenlijk ook niet. Ze heeft er ook niet echt aandacht voor wat ik doe als zij naar school is, maar het voelt als verbergen / liegen en dat vind ik niet prettig. Maar dat zal ook te maken hebben met dat ik tegen niemand iets vertel. Vriend weet ook van veel dingen mbt therapie niks af. Idem voor mijn broers/zussen. Zij weten van niks. Het voelt niet prettig om ze in te lichten, maar ook niet om er geheimzinnig over te doen.
Voor kind zal het inderdaad niet veel uitmaken hoeveel ik werk, als er maar genoeg te snoepen is
Op de andere reacties ga ik morgen proberen te reageren. Ik poog op tijd naar bed te gaan, maar gezien de tijd is dat alweer mislukt.
Ik waardeer je tips om te knutselen en het lijkt me wel leuk, maar ik merk dat de energie me ontbreekt en dat ik het dan wel koop maar vervolgens niet gebruik. Zal mijn opruimcoach niet blij mee zijn als ik koop, maar er niks mee doe
We hebben wel nog wat puzzels liggen, wellicht kan ik haar daarvoor motiveren.
Morgen gaan we op haar initiatief cupcakes versieren. Ik was sprakeloos toen ze zei dat ze dat graag wilde doen.
@Verbinder
Je post over de ziektebeelden en dat die fluctueren is heel herkenbaar. Hoe ga je daar mee om? Het voorbeeld over mensen onder ogen komen, dat doe ik dus ook heel bewust. Iemand aankijken omdat dat "moet". Maar het kost veel energie en gaat ten koste van mijn aandacht voor het eigenlijke gesprek.
Ik vermoed dat ik ook overcompenseer om dingen te verbergen, maar het gaat zo automatisch dat ik er geen goed zicht op heb. Behalve het aankijken van mensen dan, dat heb ik inmiddels wel door.
Quote "Bij mij presenteerde het ook vaak op die manier.
Ik had zelfs wel dat ik een grote huilbui kreeg en na 1 minuut kon ik bedenken:’ wat is er nou eigenlijk aan de hand’?
En dat voelde dan ook zo. Alsof de lading zomaar was verdwenen, van me vandaan was gegaan.
Terwijl ik aanvankelijk een grote lading voelde en huilen spontaan gebeurde.
"
Zeker herkenbaar, ergens wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben.
Een lijstje met klachten blijft handig, maar ik merk dat het me niet lukt. Alle energie gaat naar overleven en mezelf staande houden.
@framboise-t
Begrijpelijk dat je de hobby niet wilt benoemen. Heb je inmiddels iets gehoord over een eventuele doorstart?
Een situatie waarin je te snel beslist is herkenbaar. Daar kan ik ook wat van
Chocolat ga ik eens bekijken. Kind zit momenteel vooral te gamen, hopelijk krijg ik haar morgen weg van het scherm met een activiteit.
De naam van haptonoom benoemen durf ik eigenlijk ook niet. Ze heeft er ook niet echt aandacht voor wat ik doe als zij naar school is, maar het voelt als verbergen / liegen en dat vind ik niet prettig. Maar dat zal ook te maken hebben met dat ik tegen niemand iets vertel. Vriend weet ook van veel dingen mbt therapie niks af. Idem voor mijn broers/zussen. Zij weten van niks. Het voelt niet prettig om ze in te lichten, maar ook niet om er geheimzinnig over te doen.
Voor kind zal het inderdaad niet veel uitmaken hoeveel ik werk, als er maar genoeg te snoepen is
Op de andere reacties ga ik morgen proberen te reageren. Ik poog op tijd naar bed te gaan, maar gezien de tijd is dat alweer mislukt.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 22 december 2024 om 03:11
Twijfelaar schreef: ↑21-12-2024 23:30Morgen gaan we op haar initiatief cupcakes versieren. Ik was sprakeloos toen ze zei dat ze dat graag wilde doen.
Tof. Hartstikke leuk dat ze dat wil doen
@Verbinder
Je post over de ziektebeelden en dat die fluctueren is heel herkenbaar. Hoe ga je daar mee om? Het voorbeeld over mensen onder ogen komen, dat doe ik dus ook heel bewust. Iemand aankijken omdat dat "moet". Maar het kost veel energie en gaat ten koste van mijn aandacht voor het eigenlijke gesprek.
Ik vermoed dat ik ook overcompenseer om dingen te verbergen, maar het gaat zo automatisch dat ik er geen goed zicht op heb. Behalve het aankijken van mensen dan, dat heb ik inmiddels wel door.
Dat fluctueren is heel erg lastig. Het fluktueren op zich kan ik niks aan doen.
Sommige momenten ben ik meer afwezig dan andere. Meestal voel ik wel waneer dat is en weet ik dat ik extra mijn best moet doen om erbij te blijven en info op te nemen. Wel sta ik het mezelf toe om af en toe pen en papier te gebruiken om dingen op te schrijven als ik contact met anderen heb en de inhoud van het gesprek ontgaat me voor een stuk.
Ook maak ik zo snel mogelijk na het gesprek meer aantekeningen die ik nog heb onthouden. Ik heb een iphone en gebruik ‘Reminders’ veel om ook snel nog even aantekeningen te maken. Ik weet niet precies of Reminders op een Nederlandse iphone ook zo heet. In ieder geval vind ik die prettig want als ik erop ‘click’ kan ik snel een nieuwe Reminder maken, om aantekeningen in op te schrijven. Alles aan ‘woord’ of ‘term’ wat ik heb opgevangen tijdens gesprekken. Maakt niet uit dat ik onsamenhangende zinnen schrijf. Later thuis bekijk ik het weer en ga er weer overheen en nadenken of ik me meer feitjes kan herinneren van het gesprek en schrijf die op.
Notes is ook eentje op de Iphone, die gebruik ik ook, maar minder vaak dan Reminders.
Sowiezo gebruik ik ‘Reminders’ heel erg veel. Vaak zelfs schrijf ik een enkele term op en weet dan later aan de hand vam die term dat ik daar nog iets mee moet.
Meerdere keren per dag bekijk ik Reminders en scroll door alles heen wat ik heb opgeschreven. Bepaalde dingen delete ik weer die ik kan deleten. Anderen blijven langer staan, soms weken…..of maanden
Vroeger was ik erg veel afwezig. De middelbare schooltijd……..zo lastig. Tijdens lessen was ik er vaak maar half bij en moest veel de aantekeningen van mijn buuv overnemen omdat ik het had gemist
Ik kon mezelf dan wel weer terughalen en even luisteren naar de les maar het ‘weggezogen’ worden gebeurde daarna weer.
Proefwerken maken en leren gebeurde door mijn wilskracht en inzet, niet door inzicht.
Kennis bleef ook nooit zo lang hangen
zondag 22 december 2024 om 03:48
Verder sweer ik bij opschrijfblokjes. Ik heb er verschillende vlak bij m’n aanrecht liggen. Hetzelfde naast m’n bed. Want…..vaak komen dingen waar ik aan moet denken, iemand die ik nog terug moet appen of kleine maar belangrijke details terug als ik wat relaxter ga worden. In bed komt er vaak van alles langs in mijn hoofd zodra het licht uit is en ik blijf nog even wakker.
Mensen aankijken doe ik net als jij ook bewust. En ik denk ook dat dat overcompenseren is om dingen te verbergen. En ik doe het ook omdat het ‘moet’, ik niet anders kan. En dat gaat bij mij ook ten koste van de inhoud van het gesprek en goede deelname aan het gesprek.
Vaak gebruik ik dus die hulpmiddeltjes die in hieronder schreef.
Een hele enkele keer nu merk ik dat ik soms even niet ‘hoef’ te kijken en dan komt info op een natuurlijkere manier binnen. Zoals het bedoeld is voor ons als mens, denk ik.
Als ik erg in mijn autistische kant zit dan probeer ik zo min mogelijk contact met mensen te hebben. Omdat ik weet dat dat me 10x zoveel energie kost dan.
Dus geen onnodige gesprekken aangaan op die momenten.
Mensen aankijken doe ik net als jij ook bewust. En ik denk ook dat dat overcompenseren is om dingen te verbergen. En ik doe het ook omdat het ‘moet’, ik niet anders kan. En dat gaat bij mij ook ten koste van de inhoud van het gesprek en goede deelname aan het gesprek.
Vaak gebruik ik dus die hulpmiddeltjes die in hieronder schreef.
Een hele enkele keer nu merk ik dat ik soms even niet ‘hoef’ te kijken en dan komt info op een natuurlijkere manier binnen. Zoals het bedoeld is voor ons als mens, denk ik.
Als ik erg in mijn autistische kant zit dan probeer ik zo min mogelijk contact met mensen te hebben. Omdat ik weet dat dat me 10x zoveel energie kost dan.
Dus geen onnodige gesprekken aangaan op die momenten.
zondag 22 december 2024 om 22:38
Hoe bedoel je dat er iets anders speelde?Verbinder schreef: ↑19-12-2024 22:10Ik dacht eerst dat er wat anders speelde.
Met dochter, je doet het goed. Het is geen strijd die morgen verder gaat maar opvoedkunde.
Dus consequenties naar dochter voor dit gedrag zijn goed!
Laat haar zeker niet haar gang gaan. Consequenties ervaren voor iets wanneer een kind iets niet doet wat wel de afspraak was is goed. En belangrijk.
Bepaalde dingen heb je geen controle over. Mocht je dochter weglopen in de toekomst of wat ook. Bepaalde dingen zijn buiten je controle.
Maar je staat wel in je rol van ouder als je leefregels, afspraken maakt met haar.
Dus daar valt ‘telefoon uitzetten bij bedtijd ook onder’.
Mee eens dat het opvoeden is, maar het voelt wel als een strijd. Eentje die me uitput.
Ik weet dat ik geen controle heb over de toekomst en of dochter blijft komen. Helaas zit die angst door andere gebeurtenissen er diep in.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 22 december 2024 om 22:55
Hele ware post framboise-t. Ik ben er van overtuigd dat schuldgevoel zeker een grote rol speelt bij mij. Ik ben zelf kind van de rekening en ik heb altijd gezworen dat mijn kinderen niet aan te doen, maar inmiddels ben ik geen haar beter. (Ik haal dit later misschien weer weg dus aub niet quoten.)framboise-t schreef: ↑20-12-2024 23:21Weet je wat ik wel herken, dat het heel veel pijn doet als er iets triggert dat in de richting gaat van 'je bent een slechte moeder'. Ik had dan bijv. iets niet in huis voor bijv. verkleden op school en dan in totale paniek eerder van werk weg en 3 winkels langs want als ik iets niet perfect in orde had, dan was dat, zie je wel, het bewijs van wat ik al over mezelf dacht, nl. dat ik de allerslechtste moeder van de hele wereld was. En omdat je bij elk ieniemienie beetje falen in dat ravijn van schuldgevoelens dreigt te vallen, leef je je hele leven onder hoogspanning.
Uiteindelijk bij een psycholoog beland die ontdekte dat ik me vooral een hele slechte moeder voelde omdat ik uit elkaar was met de vader van mijn kind, en toen ik die schuldgevoelens weer een beetje tot normale proporties kon terugbrengen, durfde ik ook weer een beetje te falen.
En opvoeden vind ik ook zo verschrikkelijk moeilijk. Ik heb laatst kind aan het huilen gemaakt omdat ik vond dat hij meer rekening met een klasgenootje kon houden. Later lig ik er wakker van. Ik wil 'm niet als onempathische hork laten opgroeien maar overvraag ik 'm dan niet.
Ik hoop dat ik binnenkort concreet met de haptonoom aan de slag ga ivm de scheiding/mijn ex, want daar zou de focus op gaan liggen. Hoe ze dat wil bewerkstelligen weet ik niet. Concreet icm haptonoom is tegenstrijdig???
"Vroegah" had ik er geen moeite mee, was die balans veel makkelijker te vinden, maar tegenwoordig durf ik niet meer door te pakken. Ik mis de energie en altijd angst dat kind besluit dat het genoeg is geweest. Jouw voorbeeld zou mij ook kunnen gebeuren. Ter plekke aanspreken op gedrag/houding en achteraf (mede door reactie van kind) twijfelen over hoe je het aangepakt hebt. Heel herkenbaar.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 22 december 2024 om 23:22
@Verbinder
Zoals ik het lees heb je een modus voor jezelf gevonden waarin je kunt functioneren. Dingen noteren tijdens een gesprek is wel handig. Mij lukt dat niet. Ik neem gesprekken soms op, omdat ik anders alles vergeet wat er gezegd is. Alleen luister ik er vervolgens nooit meer naar, dus vrij nutteloos eigenlijk.
Die aantekeningen maken is iets wat ik vaak wel voorneem om te doen, maar uitstel of te gespannen ben om dingen te herinneren, ook als het twee seconden geleden gezegd is. Daar raak ik dan gefrustreerd van om vervolgens alleen maar boos op mezelf te zijn / worden.
"Reminders" ken ik, toen ik je post las, dacht ik vooral dat dat wel een handige zou zijn om mijn "problemen" in te noteren zodat ik straks bij de nieuwe intake / diagnostiek weer een actueel lijstje te hebben.
"Notes" gebruik ik juist wel vaker om lijstjes te maken, maar het systeem om die dan ook te bekijken is er niet. Zo heb ik in "herinneringen" (reminders) van alles staan, met en zonder tijdslimiet, maar ik negeer ze omdat ze niet meer relevant zijn en toch niet de moeite neem om ze te wissen want wat als ze toch misschien nog relevant zijn?
Dat weggezogen worden is iets dat me nu nog vaak overkomt, alsof ik op een andere planeet ben. Ik hoor mijn omgeving wel, maar ik registreer het niet. Vermoeiend!
Ow jeeh, opschrijfblokjes. Daar kan ik beter niet aan beginnen. Ik heb een tijdje alles genoteerd maar dat levert heel veel lijstjes op en heel weinig overzicht en structuur. Ik kan er niks mee. Vroeger een lijstje in mijn agenda die ik dan kon bijhouden, maar geen papieren agenda meer dus ook geen lijstje meer. Ik heb het juiste systeem voor mezelf nog niet gevonden omdat ik nergens consequent mee bezig ben.
Ik merk dat ik me het liefste helemaal wil terugtrekken. Geen contacten meer aangaan en vooral thuis alleen op de bank zitten. Niet sociaal wenselijk dus toch maar weer contact zoeken / aangaan. Tegenstrijdige is dat ik wel hunker naar contact en het gevoel ertoe te doen.
Het klinkt wel als pittig leven Verbinder. Hoe houdt je dat vol?
Zoals ik het lees heb je een modus voor jezelf gevonden waarin je kunt functioneren. Dingen noteren tijdens een gesprek is wel handig. Mij lukt dat niet. Ik neem gesprekken soms op, omdat ik anders alles vergeet wat er gezegd is. Alleen luister ik er vervolgens nooit meer naar, dus vrij nutteloos eigenlijk.
Die aantekeningen maken is iets wat ik vaak wel voorneem om te doen, maar uitstel of te gespannen ben om dingen te herinneren, ook als het twee seconden geleden gezegd is. Daar raak ik dan gefrustreerd van om vervolgens alleen maar boos op mezelf te zijn / worden.
"Reminders" ken ik, toen ik je post las, dacht ik vooral dat dat wel een handige zou zijn om mijn "problemen" in te noteren zodat ik straks bij de nieuwe intake / diagnostiek weer een actueel lijstje te hebben.
"Notes" gebruik ik juist wel vaker om lijstjes te maken, maar het systeem om die dan ook te bekijken is er niet. Zo heb ik in "herinneringen" (reminders) van alles staan, met en zonder tijdslimiet, maar ik negeer ze omdat ze niet meer relevant zijn en toch niet de moeite neem om ze te wissen want wat als ze toch misschien nog relevant zijn?
Dat weggezogen worden is iets dat me nu nog vaak overkomt, alsof ik op een andere planeet ben. Ik hoor mijn omgeving wel, maar ik registreer het niet. Vermoeiend!
Ow jeeh, opschrijfblokjes. Daar kan ik beter niet aan beginnen. Ik heb een tijdje alles genoteerd maar dat levert heel veel lijstjes op en heel weinig overzicht en structuur. Ik kan er niks mee. Vroeger een lijstje in mijn agenda die ik dan kon bijhouden, maar geen papieren agenda meer dus ook geen lijstje meer. Ik heb het juiste systeem voor mezelf nog niet gevonden omdat ik nergens consequent mee bezig ben.
Ik merk dat ik me het liefste helemaal wil terugtrekken. Geen contacten meer aangaan en vooral thuis alleen op de bank zitten. Niet sociaal wenselijk dus toch maar weer contact zoeken / aangaan. Tegenstrijdige is dat ik wel hunker naar contact en het gevoel ertoe te doen.
Het klinkt wel als pittig leven Verbinder. Hoe houdt je dat vol?
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 23 december 2024 om 02:36
Omdat je weinig informatie gaf in je post en dat er geschreven stond dat je liegt en bedriegt en je een slecht mens bent dacht ik dat er wat was gebeurt waarbij je in een flink egoistische bui zat.
Dus zeg maar ‘opzettelijk’ iets had gedaan.
maandag 23 december 2024 om 02:52
Inderdaad heb ik een soort modus gevonden waarbij ik redelijk kan funktioneren. Maar het funktioneren is zeer beperkt. Ik werk niet ( er spelen nog andere dingen) en zie niet veel mensen. Op zich mis ik dat ook niet, tenminste op dit moment, dus dat scheelt wel.
Ik ben niet afgekeurd, ik hoefde gelukkig niet door dat proces en heb geen inkomsten. We kunnen het net redden met alleen het inkomen van mijn man.
Het is zeker niet makkelijk maar wat ik wel in me heb is een bepaald begrip van het leven en hoe we als mensen naar elkaar relateren op een wat ruimer gebied. Een soort ‘weten’ of begrip van de wereld waar ik comfort en ook energie uithaal om te funktioneren.
Je zou het bijna een soort godsdienst kunnen noemen maar er zit geen bepaalde god aan verbonden.
Ik begrijp dat je angst om je dochter te verliezen levensecht is.
En dat dat heel veel door je heen gaat.
Het is heel moeilijk en er is geen eenduidig antwoord voor, dan alleen hetgeen doen wat je nu doet. Prberen voort te gaan in de dynamiek die heerst, en open staan voor eventuele adviezen.
Zijn de cupcakes mooi geworden?
Ik ben niet afgekeurd, ik hoefde gelukkig niet door dat proces en heb geen inkomsten. We kunnen het net redden met alleen het inkomen van mijn man.
Het is zeker niet makkelijk maar wat ik wel in me heb is een bepaald begrip van het leven en hoe we als mensen naar elkaar relateren op een wat ruimer gebied. Een soort ‘weten’ of begrip van de wereld waar ik comfort en ook energie uithaal om te funktioneren.
Je zou het bijna een soort godsdienst kunnen noemen maar er zit geen bepaalde god aan verbonden.
Ik begrijp dat je angst om je dochter te verliezen levensecht is.
En dat dat heel veel door je heen gaat.
Het is heel moeilijk en er is geen eenduidig antwoord voor, dan alleen hetgeen doen wat je nu doet. Prberen voort te gaan in de dynamiek die heerst, en open staan voor eventuele adviezen.
Zijn de cupcakes mooi geworden?
dinsdag 24 december 2024 om 13:47
Ik wil graag schrijven, in mijn hoofd neem ik het voor maar dan volgen direct de tranen die prikken in mijn ogen dus ik doe het maar niet.
Ik hoop dat jullie mooie en gezellige kerstdagen hebben en wil jullie bedanken voor de tijd die jullie nemen om mijn zielige berichten te lezen en te reageren.
Ik hoop dat jullie mooie en gezellige kerstdagen hebben en wil jullie bedanken voor de tijd die jullie nemen om mijn zielige berichten te lezen en te reageren.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 26 december 2024 om 13:29
Oh Verbinder, dat klinkt zo veel fijner dan het opgeklopte, nooit uitkomende, fantasie idee dat hier gecreëerd wordt.
Hier ligt mijn dag/nacht ritme aan gruzelementen, door mezelf want te laat naar bed, vroeg wakker, niet opstaan, toch weer in slaap vallen en dan zo'n vervelende slaap waarin je gaat dromen. Ik droom dan vaak over mijn ex. Meestal voel ik dat dan de hele dag door, vanmorgen bij realisatie van de droom moest ik huilen. Gebeurd wel vaker, meestal probeer ik de droom dan op te schrijven want wie weet valt er iets uit te halen, maar dat lukte me nu niet. Ik weet kleine flarden, maar het slaat kant nog wal. Ben er beetje van onderste boven.
Heeft iemand trouwens tips om fysiek weer wat fitter te worden? Ik weet oprecht niet wat ik zou kunnen doen, behalve wat wandelen, maar daar krijg ik mezelf niet toe gezet, zeker niet als zoon bij me is. De ene week wel wat doen en de andere week niet lijkt me geen goeie om echt wat op te bouwen. Of wil ik nu weer direct van 0 tot 100? (Dat kwam wel eens ter sprake tijdens therapie, dat het alles of niks is ook qua sporten.)
Hier ligt mijn dag/nacht ritme aan gruzelementen, door mezelf want te laat naar bed, vroeg wakker, niet opstaan, toch weer in slaap vallen en dan zo'n vervelende slaap waarin je gaat dromen. Ik droom dan vaak over mijn ex. Meestal voel ik dat dan de hele dag door, vanmorgen bij realisatie van de droom moest ik huilen. Gebeurd wel vaker, meestal probeer ik de droom dan op te schrijven want wie weet valt er iets uit te halen, maar dat lukte me nu niet. Ik weet kleine flarden, maar het slaat kant nog wal. Ben er beetje van onderste boven.
Heeft iemand trouwens tips om fysiek weer wat fitter te worden? Ik weet oprecht niet wat ik zou kunnen doen, behalve wat wandelen, maar daar krijg ik mezelf niet toe gezet, zeker niet als zoon bij me is. De ene week wel wat doen en de andere week niet lijkt me geen goeie om echt wat op te bouwen. Of wil ik nu weer direct van 0 tot 100? (Dat kwam wel eens ter sprake tijdens therapie, dat het alles of niks is ook qua sporten.)
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 27 december 2024 om 13:44
vrijdag 27 december 2024 om 13:46
Ik ben het gevoel gelukkig kwijt geraakt na een tijdje.
Nu ben ik vooral lastig voor mezelf en mijn vriend. Ik kan het niet beter beschrijven dan dat ik lastig ben. Een soort van chaos, maar toch ook weer geen echte chaos. Ik haat mezelf om hoe ik me gedraag en hoe ik vriend behandel. Ik voel me een slecht mens daardoor.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
