Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Frizz schreef: ↑

01-12-2024 13:51

Wat ik bedoel is dat je ook met haar deelt dat je ziet dat ze soms iets zegt om de ander blij te maken. En dat dat het voor die ander lastig maakt rekening te houden, die weet immers niet wat ze echt denkt.
En dat jij dat dus ook lastig vind. Misschien kunnen jullie samen bedenken hoe ermee om te gaan? Dat is iets anders dan dat zij eerlijk ‘moet’ zijn. Zij mag zelf een stukje verantwoordelijkheid dragen voor haar proces, samen met jou.

Dat bespreek ik zeker met haar. Dat ik graag rekening met haar houdt en dan wel moet weten wat ze er echt van vindt.
Dat is natuurlijk een lastig proces van haar, zeker gezien dat ze van haar moeder geen ander voorbeeld krijgt. Dus ook iets waar ik rekening mee moet houden, ook richting haar.

Mijn ex is ronduit een @#$%#@$#@$ en ik ben kwaad op hem omdat hij zo tegen me doet en kwaad op mezelf omdat ik het me weer aantrek en hier jankend naast mijn dochter zit. Wanneer lukt het nou eens om het van me af te laten glijden?

Ik zou het graag vertellen, maar ik ben echt bang voor herkenning.
Voor mezelf wel een klein beetje geschreven, om het even kwijt te kunnen en te onthouden, want dat vind ik ook belangrijk. Helaas merk ik nu dat ik vooral mijn eigen handelen in twijfel trek.

Met dochter nog een flinke aanvaring gehad dus ik probeer nu vooral even kalm te worden voordat ik ga slapen. Het is echt geen pretje om haar te horen zeggen dat ze je haat, nooit meer naar je toekomt en even later dat ze zelfmoord wil plegen. Ik heb gepoogd het op te nemen, maar helaas wilde mijn telefoon niet mee werken. Ik had deze escalatie (hoe moet ik het anders noemen) graag aan de poh willen laten horen, want het lijkt wel of niemand me gelooft en ik het verzin of zo. Ze laat dit ook nergens anders zien, misschien ligt het wel echt aan mij en zorg ook voor de escalatie? Misschien is ze dan toch echt beter af bij haar vader? Ik probeer het niet te geloven, ik probeer me vast te houden aan het moment net dat ze oprecht sorry zegt en ik juist aangeef dat ik blij ben dat ze haar frustraties uit, maar ik weet niet meer waar ik goed aan doe.

@Verbinder
Deels herken ik wat je denkt tussen de regels op te pikken. Dochter is erg op haarzelf, maar kan ook zeker uitspattingen hebben in positieve zin. Meestal is ze vrij neutraal, maar ze kan ook ineens erg actief of juist somber worden.

Ik begrijp heel goed dat zij moeite had met het verloop van het gesprek met vader en dat ze zeker niet wist wat ze met mij aanmoest toen ik aan het huilen was. Ze kwam wel lief vragen of ik een knuffel wilde, maar daar voel ik me dan ook weer schuldig over want zij zou niet voor mij hoeven te zorgen. Zij zou onbezorgd moeten zijn.

Het kan zijn dat ik haar te veel als een volwassene zie en behandel, misschien is dat wel zo. Ik weet niet hoe ik dat zou kunnen toetsen. Toevallig gaf de poh van de week ook aan dat ik dingen van haar verwacht (mbt gamen) die ik niet van haar kan verwachten. Dus daar ga ik ook mee aan de slag, ik heb ook bij de poh aangegeven waarom ik doe wat ik doe. Ik heb ook aangegeven dat er een angst zit dat ik dochter ga verliezen en dat die angst meespeelt in mijn houding naar dochter.

Mijn dochter hoeft geen sorry te zeggen voor het gebeuren. Dat heeft ze wel gedaan, maar ik heb vooral erkent dat ik begrijp wat er in haar omgaat en dat het goed is dat ze het uit. Dat emoties zo overweldigend kunnen zijn dat je niet weet waar je het zoeken moet. Ik hoop maar dat ze dan fijn vond dat ze die erkenning kreeg, dat ze het gevoel had dat ze er niet helemaal alleen voor staat.

Graag zou ik leuke dingen met haar doen, maar ze is inmiddels op een leeftijd dat ze liever met vriendinnen gaat zwemmen of de bioscoop. Ik vind het erg lastig aftasten wanneer ik haar moet "dwingen" om iets samen te doen (al is het maar een spelletje) of dat ik het juist moet laten lopen. Dochter is begin 12 trouwens.

Probeer je zwaarte die jij voelt niet aan haar te laten zien.

Deze pik ik er even uit, want die triggert enorm. Vader heeft me meermaals voor de voeten gegooid dat alle problemen van dochter door mij kwamen en door mijn spanningen. Dat dochter bij hem nergens last van heeft, alleen bij mij.
Dus dan vraag ik me oprecht af of dochter misschien beter af is zonder om de week naar mama te moeten. Misschien kan ze beter permanent bij papa gaan wonen. Hij is gelukkig totaal niet betrokken bij haar welzijn en zal dus geen actie ondernemen voor gepaste hulp (want die is niet nodig). Als dat voor haar beter is, dan moet ik dat accepteren. Het is me al een keer gelukt, dus dan moet een tweede keer ook wel lukken toch?

Had ik dat telefoongesprek maar opgenomen, dan had ik de haptonoom kunnen laten luisteren zodat ze een meer objectieve mening kon geven. Het blijft voelen alsof ik strijd voor iets wat ik merk en voel, maar wat niet te bewijzen is. Dat ik alles fout interpreteer en dat het allemaal niet zo bedoeld is (of soms zelfs de ontkenning dat dat gezegd is). Waar vecht ik dan nog voor als het voor dochter niet goed is?
Dan wordt opgeven opeens weer een reeële optie.

@framboise-t
Ik ga er vanuit dat ze het allemaal niet echt meende, want morgen kan ze weer vertellen hoe leuk leven ze heeft. Dat wisselende maakt het wel lastig om in te schatten hoe serieus ik een zelfmoord uitspraak moet nemen.

Ik weet niet hoe veilig dochter zich voelt bij de poh, ik denk dat vooral dat ze geen woorden kan geven aan wat er in haar omgaat. De bekende "weet ik niet" is er vaak als ik iets vraag, maar zal bij de poh niet anders zijn. Ik denk dan ook niet dat het de juiste persoon voor haar is, maar ik zou niet weten hoe ik iets anders moet regelen. Vader was al tegen dit contact, dus ik zie niet hoe ik (of iemand anders) hem moet bewegen naar toestemming voor andere hulp.

Er heeft gisteren zeker opbouw plaatsgevonden. Eerst het telefoongesprek met vader dat niet prettig verloopt, mijn vragen aan dochter nav dat gesprek om te weten te komen hoe ze het ervaren heeft (dit zullen waarschijnlijk te gekleurde vragen zijn geweest) en vervolgens mijn huilbui. Dat daarna de hel losbreekt omdat ik iets niet wil doen voor haar is dan misschien nog wel logisch. En daar begint mijn kringetje dan weer. Ik heb het beste met haar voor, als ik die afspraak niet zo belangrijk vond bij de poh dan had ik geen druk bij vader hoeven leggen en was er misschien helemaal niks aan de hand geweest. Vraag is dus of deze actie "het beste" was of juist niet. Oftewel, hoe doe ik het ooit goed?

Ik durf het eigenlijk niet te zeggen, maar ik heb jullie advies genegeerd mbt huis van grootouders. Ik ga kijken, samen met vriend. Ik doe het mezelf aan al deze twijfels en gezeik.
Had ik maar…

De bezichtiging staat voor de deur en het enige wat ik me kan bedenken is dat er veel verbouwd moet worden. Niet direct, maar moet wel gebeuren. Denk aan een badkamer en keuken van 30+ jaar oud.
Het huis was mijn enige fijne plek vroeger, ik kwam er niet vaak, maar het was daar wel altijd veilig. Het huis is daarnaast zeker mooier / meer karakter dan de meeste huizen, maar of ik die verbouwingen zie zitten???

Ik had hier reageren al dagen op de planning staan. Waarom het niet lukt weet ik zelf niet... Geen rust? Geen focus?

@framboise-t: ik had je berichtje over je zoon al eerder gelezen, maar niet gereageerd omdat mijn eerste reactie niet gepast is. How can i make this about me?
Ik dacht namelijk dat ik je ermee kon helpen financieel gezien. Stom hè.
Hebben de mensen van de hobby enig idee waar zoon terecht kan? Als ik het goed begrijp moet je op zoek naar een nieuwe locatie/hobby?
Kan de gemeente iets betekenen in financieel opzicht? Iemand in de omgeving? Sorry als ik ratel, maar ik snap heel goed dat je het wilt oplossen / mogelijk maken voor zoon dus ik ga direct in de regelstand. Kunnen we met je meedenken?

Ik vind verbouwen ook niet prettig, maar dat hangt ook van de soort verbouwing af.

Direct na de bezichtiging eigenlijk al besloten dat het niks gaat worden. De hoge vraagprijs icm teveel verbouwingen die echt moeten. Liefst voordat we zouden intrekken. Dus daar ga ik niet aan beginnen. Zowel financieel als qua energie kan ik dat echt niet aan. Jammer de bammer.
Eigenlijk was (ben?) ik er heel rustig onder en is het een afgesloten zaak. Geen idee of er onbewust nog wat door sluimert. Ik ben heel goed in negeren van dingen die ik lastig vind dus echt geen idee of ik er wel of niet vrede mee heb dat het huis aan me voorbij gaat. Ergens gaf het wel wat rust na de bezichtiging. Dat ik dochter nu niet hoef te pushen voor een schoolkeuze. De aanblik van alle verbouwingen die zouden moeten gebeuren heeft daarin wel geholpen dus ik kan niet zeggen dat het een slechte keuze was om het huis te gaan bezichtigen.

@verbinder:
hoe het nu gaat? Geen idee. Ik heb "vrij" maar heb zoveel dingen die ik wil / moet doen dat ik van alle chaos geen stap vooruit kan zetten. Dat het drukke (en emotioneel intensieve) dagen zijn geweest zal ook meespelen in de stilstand nu. Toch moet ik zo meteen in beweging komen, want niks doen wil ik niet. Ik moet en zal wat doen, productief zijn.

Ik denk dat ik ga beginnen met berichten hier teruglezen, want ik heb het gevoel dat ik op heel veel dingen nog niet gereageerd heb.

Qoute van Verbinder
Het zou best kunnen dat als jouw relatie met je dochter intensitfeert, zij wat meer over zichzelf gaat delen naar jou. Want jij bent uiteindelijk haar thuis, vertrouwdheid. Iets wat ze bij de POH niet kan. ( en bij vader niet want die is vaak niet thuis he, en die praat ws ook niet echt).
Maar dan is er ook geen noodzaak voor een POH, als er meer een connectie tussen jullie komt.
Je moet hiervoor zelf ook gaan delen naar dochter. In bepaalde feitjes gebeurtenissen in je leven. Zonder teveel emoties erbij te laten komen.

Ik zou graag de relatie/band met mijn dochter willen intensiveren, maar ik weet niet hoe. Ze verteld graag over haar games, maar dat is zoveel informatie dat ik na een halve minuut niet meer weet wat ze gezegd heeft. Ik krijg het niet opgebracht om geconcentreerd te blijven luisteren. Ik schakel meestal direct uit omdat ik de stroom aan informatie niet kan opnemen. Een directe overkill?
Samen spelletjes spelen doen we nauwelijks meer, want dat wil zij niet. Prima natuurlijk! Af en toe stel ik het voor, want ook hier vind ik het lastig om niet af te dwalen in mijn hoofd. Daarnaast is spelletjes spelen met z'n tweeën bij veel spellen niet leuk. Ik heb er al eens aan gedacht om naar een speciale spellenwinkel te gaan. Er ligt en eentje redelijk dicht in de buurt, maar de energie ontbreekt me. Ik zie nu al weer op tegen de komende week met dochter.

Het delen over wat mij bezig houdt en waar ik tegen aan loop, vind ik erg lastig. Dochter weet bijvoorbeeld niet dat ik nog niet een fractie werk van wat ik "vroeger" deed. Ik durf dat ook niet te vertellen want ik zie de reactie van vader alweer voor me. "knip" of "knip". Ik weet wel dat hij geen poot heeft om op te staan (toch?), maar de angst en de eventuele consequentie (knip) zijn te groot om zoiets te delen.
Wat ik bij de haptonoom bespreek wil ik ook liever niet met dochter bespreken, want dat vind ik privé. Ik overzie het duidelijk niet wat ik eventueel wel aan dochter kan vertellen zonder haar ergens mee te belasten. Misschien heb je tips over wat ik wel zou kunnen delen met haar?

Qoute framboise-t
Mocht het nou allemaal niet lukken met dit huis... *knip*..., ga dan niet jezelf verwijten maken maar neem jezelf voor dat je een huis gaat zoeken dat eenzelfde positieve gevoel geeft.
Misschien kun je een opschrijfboekje meenemen en foto's maken en dan vastleggen welke elementen van dit huis zo fijn zijn.

Ik heb niet veel financiele ruimte dus ik vind het lastig om weer op zoek te gaan. Ik heb de zoektocht heel bewust gestaakt om de keuze van dochters VO af te wachten. Het huis van grootouders kwam er alleen tussendoor waardoor ik weer op scherp werd gezet. Ik woon nu redelijk prima. Ik mag zeker niet klagen, vele mensen hebben het slechter, kleiner, mindere buurt, noem maar op. Ik mag me in de handjes klappen met mijn huidige woning, dus voor nu doe ik eigenlijk even niks. Ik weet wel wat dingetjes die ik graag zou willen in een huis (vooral een grote tuin, dat mis ik hier), maar ik kan me nu beter focussen op andere dingen. Werk slokt me weer op, de aankomende feestdagen, alle twijfels in mijn hoofd, de wachtlijst voor nieuwe therapie en ondertussen zelf proberen weer meer na te denken over de dingen waar ik tegenaan loop (om die vervolgens weer te vergeten of als ik ze opschrijf te bagatelliseren omdat ze ter plekke niet spelen). Oftewel, genoeg om druk mee bezig te zijn. En dan heb ik het huis van mijn ouders nog niet eens genoemd.

Het zitten in het zonnetje vind ik ook heerlijk. In mijn appartement kon ik heerlijk op de bank zitten in de ochtend zon. Heerlijk was dat!

Je ex is ondertussen wel een grote bron van spanningen naar jou toe, dus ik geloof niet dat zijn opmerkingen uit een goed hart komen. Ik bedoel niet dat hij perse door en door slecht is, maar naar jou toe laat hij zijn kwaadaardigste kant zien en die kant is lelijk en naar. Ik hoop dat dat helpt om zijn opmerkingen naast je neer te leggen.

Iedereen die hem kent en aan "mijn kant" staat zegt lelijke dingen over hem en ik vind dat oprecht lastig. Ik kan ze soms niet eens ongelijk geven, maar ik heb toch het idee dat ik hem moet verdedigen. terwijl als ik boos op hem ben dan mag dat wel? Voor eventjes dan, want hij bedoelt het toch allemaal niet slecht
Het is een complexe band?

Gisteren is de opruimcoach hier geweest en zij was super verbaasd dat ik het trouwalbum en trouwjurk nog had. Ik kan ze moeilijk weggooien toch? Ik snap niet dat zij er zo verbaasd over was en best wel fel, maar toen ze zag dat ik er echt nog geen afstand van kon doen en al helemaal niet kon weggooien werd ze milder. Ook dat blijf ik dan lastig vinden. Het gevoel gepusht te worden. Ze bedoelt het echt wel goed, daar ben ik rationeel van overtuigd, maar het voelt soms niet zo. Zeker als ik weer wat spullen heb meegegeven, dan voelt het net alsof ze me gebruikt. Want "oh ik ken mensen die hier super blij mee zijn" is een uitspraak die ze wel vaker doet en ook hier, ik snap het wel en natuurlijk is het prettig als spullen weer gebruikt kunnen worden, maar poeh. Lastig!? Ik probeer het te zien als een win-win situatie. Zij helpt mij opruimen en maakt op een andere plek mensen blij met spullen. Waarom werkt mijn gevoel daar dan niet in mee?

Ik denk dat je dit kleine stukje anders had kunnen doen: na het gesprek met vader, tijd inplannen voor selfcare voor jezelf (in bad gaan, een stomme film kijken, veel te veel chips eten, desnoods een nachtje erover slapen) en daarna pas een gesprek met aan dochter vragen hoe het voor haar geweest is. Ik denk dat je energie al half 'op' was / mentaal uitgeput na gesprek met ex en dat pikken (pre)pubers feilloos op.
In de tussentijd had je iets kunnen zeggen als 'als je me nodig hebt, ben ik er voor je' zodat je niet het gevoel hebt dat je dochter laat zwemmen.

Mijn eerste ingeving: ik wil dochter niet leren dat weglopen oke is. Ook niet als dat voor selfcare is. (Zij mag dat wel en ik laat haar dan ook.) Ik wilde er op dat moment voor haar zijn, maar ik denk inderdaad dat dat niet helemaal gelukt is zoals ik zou willen. Als ik naar mijn slaapkamer was gegaan dan had ik dochter alleen gelaten en zij vindt alleen in de woonkamer zijn eigenlijk niet fijn. Ze komt vaker naar boven als ik daar even bezig ben onder het mom van "ik vind het eng alleen".

Ik heb geen idee of ik ergens nog reacties gemist heb. Mocht dat zo zijn, dan mijn oprechte excuses!

Een filmavond zou kunnen, maar ik zou geen leuke films weten. Met kerst gaan we Grinch kijken, maar verder dan dat kom ik niet.

We kijken vaak samen tv tijdens het eten, want dat is anders echt een doodse bedoening met twee niet praters aan tafel. Of een prater die dan vervolgens heel lang over haar eten doet.

Ik denk dat het weggooien van trouwjurk en album inderdaad niet lukt omdat ik me eraan vast wil houden, ondanks dat ik niet echt fijne herinneringen heb aan mijn trouwdag. Ergens is het toch onderdeel van mijn leven geweest en daarnaast zijn er ook leuke foto's van de familie. Die wil ik eigenlijk ook niet weggooien. Voor nu in ieder geval de zolder op en niet meer naar omkijken