Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Sorry, ik heb wel eerder willen reageren, maar het lukt niet. Geen prioriteit in mijn hoofd. Ik ben druk geweest de afgelopen dagen. Letterlijk druk van binnen. Geen idee of het energie is of alleen de gedachten, maar ik wilde van alles en heb ook van alles gedaan. Geprobeerd het gestructureerd te doen, maar dat lukte niet helemaal. Zodra er iets wijzigde was het hele plan weg en wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Inmiddels stilgevallen, want dat volgt na de drukke dagen/momenten. Die wisseling vind ik lastig, het is onvoorspelbaar wanneer het over is en wanneer het begint. Het komt en gaat. Ik weet dat dit klinkt als borderline (tenminste dat denk ik als leek, maar ik geloof er niet in. Het voelt meer als een overlevingsmechanisme van bezig blijven want dan gaat het goed, een beetje zoals het altijd is geweest voordat ik niet meer kon.)

Ik ga proberen op iedereen en alles te reageren, maar dat zal vast niet lukken.

@Verbinder:
Dochter was inderdaad verbaasd dat ik hulp kreeg, dus dat deed haar de ogen wel openen. Misschien helpt dat haar om toch aan te geven bij de poh waar ze last van heeft.
"De boodschap is: praten over kwetsbare dingen = zwak." Precies wat mijn ex geleerd heeft en ik indirect ook. Bij hem thuis werd dat echt uitgesproken "problemen bespreek je binnenshuis, dat gaat niemand aan", bij mij vroeger werd er helemaal niet over gesproken "doe maar gewoon wat je moet doen" was van mijn moeder meer het motto.

"Is er nog wat uitgekomen uit het gesprek met de trainer en hoofdbegeleider vd training?"
Ja, ik sta op een nieuwe wachtlijst. Dat zou wel een korte zijn en is voor diagnostiek binnen hun organisatie. Hoofdbegeleider ziet de zaken zo anders dan trainer, met haar (hoofdbegeleider) heb ik wel het idee dat ze het enigszins snapt, ondanks mijn wantrouwen dat ze alleen maar doet alsof. Ik zou ergens in januari waarschijnlijk opgeroepen worden voor de intake / gesprekken. Dus afwachten.

Ik snap wat je zegt qua meer verliezen is eigenljik vooruitgang, dat het plaats maakt voor wat nieuws (kort door de bocht), maar het is inderdaad een eng proces waarbij het resultaat niet gegarandeerd is of uberhaupt duidelijk voor ogen. Achteraf zal het vast duidelijk zijn, maar er middenin is pittig (zacht uitgedrukt).

Schrijven op het forum, ik blijf het moeilijk vinden omdat ik bang ben voor herkenning en bang dat ik het dan nodig ga hebben. Een tijdje schreef ik veel voor mezelf op, maar dat werd een obsessie want ik moest schrijven zodat ik niet zou vergeten en dan was ik constant aan het denken dat ik moest schrijven en noteren en dat liep de spuigaten uit. Dus ik ben huiverig om dat weer op te pakken.

De sneeuwschuiver, dat is zoals de haptonoom het ook beschrijft. Je schuift alles vooruit en als dat niet meer lukt dan overspoelt het je. Zo zegt zij het en dat klopt helaas ook wel. Ik mag gaan leren om kleine stukjes sneeuw door te laten gaan zodat de berg (uiteindelijk) niet meer overloopt.

@Framboise-t en verbinder
Complimenten omdat ik dochter iets verteld heb, het voelt niet gepast, maar ben er stiekem wel blij mee

@Framboise-t
"Wat zijn voor jou fijne momenten om emoties toe te laten? Heb je daar mensen voor nodig of juist niet (ik liever niet, dat voelt veiliger)."
Ik zou het oprecht niet weten want ik doe dat nooit. Het overkomt me als het me overspoelt, ik kan dat niet reguleren.

Ik wandel wel eens, ook om tot rust te komen, maar net zoals het schrijven wordt dat al snel een verplichting (want ik moet minimaal zo vaak en zo ver gaan) of schuldgevoel als ik niet ga. Ik ken geen middenweg hierin.

@Verbinder
Ik ben vergeten te vragen of haptonoom een vaste afspraak wilt maken. Gelukkig wel gevraagd voor een nieuwe afspraak, maar niks voor elke maand. Misschien bij de volgende afspraak nog eens proberen aan te kaarten.
Afgelopen afspraak was wel fijn, ondanks dat we heel concreet een paar zaken hebben aangepakt, het geeft wel inzicht in hoe het er nu voor staat en waar de pijnpunten zitten.
Ze zei op het einde van het gesprek dat ze me erg open vond en veel praatte. Ik kan daar niet zo veel mee. Ik was hyper op dat moment dus dan ben ik een waterval van woorden, op momenten dat ik somber ben dan trek ik me terug en komt er geen woord meer uit.

@framboise-t
Herkenbaar die afwerende gedachten nadat je een compliment kreeg. Hoe probeer je die aan de kant te schuiven? Uit de groepstraining kwam vooral naar voren dat je er andere gedachten (positieve) tegenover moest zetten, maar ik help vervolgens die positieve gedachten ook weer om zeep. Beetje een never ending story.

Wat vervelend dat je slapeloosheid hebt, heeft dat een oorzaak of komt en gaat dat zoals het uitkomt? Lijkt me hoe dan ook erg heftig. Ik slaap soms slecht, zoals afgelopen dagen, dat merk ik meteen in mijn gemoedstoestand en niet in positieve zin.

Ik zet meestal wel iets van muziek op, maar geen opruim filmpjes. Wel herkenbaar principe, dat is hier al eens eerder aangekaart als tip. Dat iemand naast je gaat werken zodat jij ook gaat / blijft werken. Helaas werkt dat bij mij niet. Ik voel me dan vooral opgejaagd en bekeken (als er letterlijk iemand bij is, niet op een filmpje).

Oh help ja, de baby-peuterspullen. Ik heb ze deels ook nog. Wat is dat lastig om die weg te doen. Jij hebt er een andere reden voor dan ik, maar de moeilijkheid is er ook. Voor mij voelt het meer als een periode afsluiten, weggooien van spullen staat bij mij gelijk aan het weggooien van de bijbehorende herinneringen. Juist omdat ik me zo weinig herinner hebben die spullen een waarde voor me.

Ook de aanraking met de pijn en de spijt is herkenbaar. De redenering dat je het leven niet over kunt doen, dat het houden van die spullen je niet helpt, ik snap ze helemaal. Toch is het enorm moeilijk om er dan definitief afscheid van te nemen vind je niet?

Ik heb met de haptonoom gesproken over spullen die na de scheiding bij ex zijn gebleven. Ik weet niet goed hoe ik dit moet omschrijven zonder details, maar het kwam erop neer dat ik die spullen kon omzetten naar een herinnering in de vorm van een mooie bloempot of iets dergelijks. De bloempot staat dan symbool voor die periode in mijn leven. Een bloempot omdat ik veel plantjes heb, maar misschien word het een mooie natuurpuzzel of zelfs (valt me nu dan in) een puzzel van een foto die ik gemaakt heb.
Misschien is dat ook iets voor jou? Dat je een nieuw item symbool laat staan voor een aantal spullen of een periode?
Haptonoom kon dat veel beter verwoorden dan ik.

Oh ja, ze zei ook iets over het zien als energiestromen, doordat ik die spullen bij ex heb gelaten, is er nu ruimte voor de spullen uit mijn ouderlijk huis. Dat vond ik wel een goede, want ik weet zeker dat als het huis leeggehaald had moeten worden tijdens mijn huwelijk dat die spullen allemaal weggegooid waren. Dat is voor mij een kleine opsteker dat mijn ex niet goed voor me was en ik dus de juiste beslissing genomen heb, ondanks alles bijkomende "schade".

Sorry zeggen is voor mij automatisme. Ik heb dit bij dochter opgemerkt, maar merk nu ook dat ik het vaak zelf doe zonder echt goede reden. Bij dochter probeer ik er aandacht aan te geven want sorry zeggen zonder reden is niet oke. Het geeft je het gevoel dat je schuld bent aan iets wat niet jouw schuld is. Dat probeer ik dochter bij te brengen.

Ik zei sorry omdat ik vind dat ik eerder / sneller moet reageren op jullie. Natuurlijk ben ik jullie niks verplicht, dat weet ik wel, maar ik voel me dus wel schuldig als ik niet reageer.

De wisselvalligheid is inderdaad lastig en laat me dan ook wel eens terug verlangen naar de algehele somberheid die er was. Dat was / is tenminste voorspelbaar. Dat is er constant, niks tegen te doen, het is er gewoon. Dit gespring van hyper naar moe en lusteloos vind ik een stuk lastiger. Ik weet dat het altijd wel enigszins wisselvallig zal zijn, maar momenteel vind ik het erg heftig in uitschieters.

Accepteren is wel een dingetje voor me. Ik ben nogal perfectionistisch dus ik vind het erg lastig om te accepteren dat dit het is. Mede ook omdat ik vermoed dat het wel beter kan als ik mijn emoties meer leer reguleren.

Soms voel ik bij het wandelen of schrijven wel dat het me iets helpt. Het zijn minieme stukjes die ik dan soms kan erkennen als beter dan het was om vervolgens weer te vergeten dat het is gebeurd. Zo heb ik afgelopen weken een paar keer uit mezelf opgeruimd, maar nu ik vandaag de opruimcoach (of hoe ik haar ook mag noemen van het WMO) wilde vertellen wat ik had gedaan in de tussentijd werd het akelig stil. Ik wist het oprecht niet meer wat ik gedaan had. Het kwam tijdens het opruimen wel in brokjes weer naar boven, maar niet zoals ik het had gewild. Geen opsomming van dit en dit en dit heb ik dan en dan gedaan, want ja wanneer ik het gedaan heb dat is ook belangrijk volgens mijn brein. Eigenlijk slaat dat natuurlijk nergens op, als het maar gebeurd is toch?

Ik denk inderdaad dat ik me er teveel aan vast klamp, schrijven lucht op dus moet ik het doen. Wandelen kan ontspannend zijn dus moet ik het doen. Alle eventuele leuke dingen worden daardoor dus obsessief en daarmee is elk eventueel positieve bijdrage direct om zeep geholpen.

"Als je maar goed je best doet", die komt wel even binnen ja, dat herken ik. Teveel je best doen is ook niet goed natuurlijk, maar de balans vinden tussen je best doen en weten wanneer je even moet minderen is een erg lastige. Mee eens dat er niet 1 oplossing is voor alles. Vaak zullen meerdere dingen nodig zijn om 1 ding op te lossen als het al oplosbaar is. Ik heb een paar sessies ACT gehad (lang geleden) en het enige dat ik daar van heb onthouden is dat niet alles een oplossing heeft, dat was toen ook erg verhelderend.

Ik herken mijn afweergedachten wel. Ik noem ze niet zo, maar we hebben het over hetzelfde. Zo kreeg ik vandaag een compliment van opruimcoach. Ze vond dat ik goed bezig was en het enige wat ik kon denken was "wat een chaos" en "dit helpt niet". Ik vind het opruimen op zich al lastig, maar als het zoals vandaag geforceerd gaat dan heb ik het echt zwaar. Ik kijk nu naar een lege tafel en vraag me af wat daar allemaal op lag en waar dat dan gebleven is en of ik dat nog nodig had of niet en en en. Een chaos is het daardoor in mijn hoofd. Alsof ik alles wat op zijn plek lag kwijt ben. En waarom? Omdat ik op een andere plek bezig was en dus niet gezien heb wat zij gedaan heeft. Terwijl ik er echt op moet vertrouwen dat ze nooit iets zou weggooien van me, dat wil ik echt geloven maar heb het er nu even zwaar mee. Straks zakt dat weg en dan zit het achter de gesloten deuren. Eigenlijk schuif ik hier dus die sneeuw weer voor me uit ipv dat ik het aan ga. Geen idee hoe ik die wantrouwende emotie, de controle die ik kwijt ben, kan toelaten of er laten zijn.

Welke hulp heb jij momenteel framboise-t?

Komende week staat de afspraak bij de bedrijfarts op de planning en ik zie er tegenop. Het voelt alsof ik iedereen voor de gek houd. Ik had de afgelopen weken vaker het idee dat ik wat energie had om iets op te pakken. Stukje huishouden (lees: een keer vaker stofzuigen, voordat de dikke stofwolken er hangen), beetje opruimen in huis van ouders, post openen en aanpakken, werktaken klein beetje doen. Ik voelde iets meer ruimte om wat te doen, maar wat zegt dat nou? Moet ik dan me beter gaan melden of is het daar te onstabiel voor? Ik heb eerder al eens moeten opbouwen op advies van de bedrijfsarts en achteraf gezien was dat niet goed. Ik zat toen net in een periode waarin het iets beter ging en iets stabieler, maar door het aanpakken van de extra uren op het werk is mijn herstel gestagneerd. Hoe moet ik nou weten wanneer het wel tijd is om een stapje erbij te gaan zetten en niet meer de boel voor de gek te houden? Wat echt, zo voelt het. Alsof ik wat zielig zit te doen omdat ik mijn shit niet op orde heb.

framboise-t schreef: ↑

28-11-2024 18:30

Ik denk dat het al heel veel zegt dat je opziet tegen het gesprek met de bedrijfsarts. Als je zelf zin had om je uren uit te breiden, dan zag je er niet zo tegenop.

Kun je heel langzaam opbouwen?

Dit ben ik niet met je eens. (De sorry slik ik in, want die hoort hier niet).
Ik zag voorheen minder tegen de bedrijfsarts op omdat ik wist dat het niet ging en dus niet kon gaan opbouwen. Dat dit het was en meer uren me de nek om zouden draaien. Nu denk ik juist dat ik een uurtje extra zou kunnen, maar dat zou dan ook zorgen dat ik minder tot rust kom en weer in het mechanisme van doorgaan totdat je neervalt kom. Dat is natuurlijk ook niet goed, dat snap ik, maar dat maakt het voor mij ingewikkeld. Het idee dat ik heb dat ik de boel aan het oplichten ben versus het idee dat ik niks erbij kan verdragen.
Ik kan toch niet uitleggen dat ik niet meer kan werken omdat ik mijn huis en ouderlijk huis moet opruimen? Dat moeten anderen mensen ook, maar ik zou er minder uren voor moeten werken zodat ik dat kan doen? Dat voelt enorm tegenstrijdig.

Heel langzaam opbouwen zou kunnen, maar de enige optie die ik zie is een taak erbij en dan zou ik daar extra voor naar het werk moeten, dus dat ene uurtje zou dan twee uur worden inclusief reistijd. Mezelf kennende eenmaal op het werk pak ik dan ook andere dingen op die nu blijven liggen omdat ik dus minder dagen op het werk ben.

@Framboise-t
Ik kan enigszins accepteren dat ik nu ben waar ik ben, maar dan wel met de kanttekening dat dit een fase is en ik hier uit ga komen. Ik streef nog altijd naar "zoals het was". Niet mijn huwelijk, maar wel qua werk. Weer enthousiast lesgeven en contact met leerlingen, niet afgebrand na een lesuur zijn. Maar ik krijg er een steeds harder hoofd in dat dat gaat gebeuren, ik zie de mentaliteit ook steeds meer veranderen, school zelf is aan het veranderen qua methodiek. Alles verandert terwijl ik enorm gebaat ben bij structuur en voorspelbaarheid.

Ik herken de boosheid die je schrijft dat die studie toen niet lukte. Wanneer ben je tot de conclusie gekomen dat je een leven probeerde te leven die niet bij je paste? Want soms twijfel ik of ik nog wel docent wil/kan zijn. Maar hoe bepaal je dat? Hoe
"weet" je dat?

Heb je je vriendin nog eens gevraagd of ze jou wil helpen opruimen? Ook als het dan misschien niet andersom ook gebeurd omdat zij nu een relatie heeft?
Wat ik doe is niet een onbekende professional door mijn spullen laten gaan, tenminste, ik heb het idee dat ik er redelijk de controle over heb. Niet helemaal hoor, want zoals gisteren dan overweldigd het en dan krijg ik het niet meer mee. Dan heb ik dus wel spullen in handen, maar aan haar reactie laat ik het dan afhangen of dat item weggaat of niet. Dat vind ik enorm lastig, dus ik begrijp wel dat je het niet zomaar zou durven. Ik heb gelukkig wel een goeie klik met haar en durf haar te zeggen wat ik wil, maar in zo'n uurtje gebeurd er zoveel dat ik het niet bijgebeend krijg zeg maar.

Ik ben met haar ook alleen bezig in mijn eigen huis, dus ook alleen spullen van mij en kind. Dozen met ongesorteerde post van jaren geleden, want toen al geen overzicht meer. Dozen met spullen waarvan ik niet weet waar ik ze nu wil zetten. Ik heb de ruimte, maar kan niet beslissen waar ik ze wil hebben staan. Gereedschap bijvoorbeeld, waar zet ik dat? In de berging is geen plek en in een kast boven is ook niet praktisch, maar waarschijnlijk wel de uiteindelijke plek. Daar loop ik dan op vast.

Wat fijn dat je het een goed idee vindt van dat nieuwe item. Ik ben benieuwd of en welk item je dan gaat kiezen. Mits je het wilt delen natuurlijk.

@Verbinder
Inderdaad, gesprek met de hoofdbehandelaar en trainer is afgetikt. Dat heeft wat spanning opgeleverd zeg.

Afspraak met de bedrijfsarts staat dus op de planning en het klopt, een momentje energie is niet blijvend en dus stabiel genoeg voor opbouwen. Toen ik de vorige keer (jaar geleden) aangaf bij de bedrijfsarts dat ik vond dat het stabiel was en ik eindelijk iets van rust ging ervaren moest ik van haar extra uren gaan maken, dus dat maakt misschien ook die angst. Als ik nu weer aangeef dat ik vooruitgang zie dat ze dan weer gaat zeggen dat ik meer moet gaan werken. Ze gaf toen wel aan dat als het niet lukte dat ik weer kon stoppen, maar dat kan ik dus niet. Dat heb ik toen ook aangegeven, maar alsnog moest ik extra uren gaan maken. Resultaat: weer op mijn tenen lopen, weer net wel net niet kopje onder water.

Ik denk dat het positieve ook blijft bestaan. Alleen heeft het negatieve meer lading.
Ik denk dat de kunst erin zit om niet persee te verwachten dat de wandeling die gister best wel ok aanvoelde vandaag ook weer ok gaat worden.
Voor jou werkt het kennelijk niet zo. Voor mij trouwens ook niet.

Verwachtingen zijn er altijd, maar ze komen te vaak niet uit.
Wat werkt wel voor jou? Misschien iets dat ik ook kan proberen.

Het opruimen is zeker leren ervaren om los te laten, om dingen weg te doen, om een ander daarin te laten helpen. Ik zat gisteravond op de bank en ik vond mijn woonkamer eng leeg. Ik weet wel dat die dozen nu ergens anders staan (op de plek waar die spullen ook moeten ingeruimd worden uiteindelijk), maar het voelde zo raar en onwennig. Dit gebeurd inderdaad elke keer opnieuw. Elke keer is er iets weg en een stukje leger (lees opgeruimder) en moet ik daaraan wennen. Dat blijft lastig, maar het wordt met en met misschien wel iets makkelijker om te verdragen.

Je dochter is de nieuw aangenomen verkeersleider zonder ervaring. Jij bent de inwerker en verscheidene andere collega’s in de toren.
Dit vind ik een hele goede en je hebt helemaal gelijk. Probleem waar ik alleen tegenaan hik is dat de poh heeft aangegeven niet verder te willen met dochter want er is geen probleem meer. Echter heb ik heel veel moeite moeten doen om haar bij de poh te krijgen (ex werkte nogal tegen), dus als ik het nu laat gaan dan zal straks weer een nieuw gevecht moeten plaats vinden om dochter aan hulp te krijgen. Of is het juist goed om nu een tijdje rust te hebben en haar zelf te laten aangeven wanneer ze externe hulp nodig heeft? Ik denk heel eerlijk dat de poh niet veel te bieden heeft, maar dat kan aan mij liggen.

Wat een heftig voorbeeld benoem je Verbinder, met het koffertje. En wat knap dat je man het aan jou heeft overgelaten om uiteindelijk wel weg te doen. Dat zou ik echt niet gekund hebben, als het weggaat dan doe ik het zelf. Reden is dat ik het anders altijd die ander ga nahouden dat het van hem/haar moest en dat is niet fijn. Ik zal dat nooit uitspreken naar diegene, maar dat blijft dan wel sluimeren.

Gaat je man wel eens kijken in het museum of de kleertjes ergens ophangen?

Vandaag twee uurtjes in het ouderlijk huis geweest. Het schiet gewoon niet op. Ik vind het zonde om ook maar iets weg te gooien, maar een tweedehandswinkel zal er vast ook niks mee kunnen. Ik heb wat kleine spulletjes meegenomen, twee gesorteerde dozen opnieuw gesorteerd in de dozen die hier uiteindelijk op zolder moeten komen en dat was het. Zo schiet het niet op natuurlijk en ik merk dat het me erg onrustig maakt want dat huis moet echt leeg komen. Tegelijkertijd blijft hier alles liggen en werk is ook blijven liggen.

Het twijfelen over mijn relatie neemt weer "extreme" vormen aan. Constant piekeren, boos zijn op mezelf omdat ik het zo ver heb laten komen, geen idee hebben hoe ik het gesprek dit keer moet aanpakken. De vorige keer was super lastig en om nu weer datzelfde te moeten doen? Misschien zie ik het wel verkeerd en is de relatie wel oke, maar misschien ook niet. Hij is echt heel lief voor me en begripvol. Ik ben degene met de problemen, alsof ik niet geschikt ben voor een relatie. "Het ligt niet aan jou" kan ik oprecht zeggen, maar klinkt zo cliché. Is het egoïstisch dat ik het nog niet heb uitgemaakt? Het is natuurlijk wel fijn als een man je zo graag ziet en alles voor je wilt doen. Als hij elke dag zegt dat hij van je houdt en dat ook laat merken. Dat hij je mooi en geliefd laat voelen. Ik wil dat niet kwijt, maar ik wil hem ook niet bedriegen door niet te laten weten wat de relatie voor mij betekent. Daarnaast denk ik dat het heel lastig weer gaat zijn erna om vriendschappelijk met elkaar om te gaan. Dat hebben we geprobeerd maar dat resulteerde dus in een nieuwe start. Hoe kan ik ervoor zorgen dat dat niet weer gebeurd zonder alle contact af te breken? Dat wilt hij absoluut niet en ik eigenlijk ook niet.
Hoe zeg ik het dat hij mijn herstel in de weg staat? Of verzin ik dat om hem de schuld te geven? Zoals ik hem onterecht van meer dingen de schuld geef simpelweg omdat ik niet voor mezelf durf te zeggen wat ik wil? Hij weet niet dat ik hem daar de schuld van geef, maar ik pieker daar wel over en ik voel me een slecht mens erdoor. Ik maak misbruik van zijn goedheid en dan kunnen alle mensen wel zeggen dat we twee volwassenen zijn die beide een eigen keuze kunnen maken, maar toch doe ik hem dat aan.

Los van dat moet ik contact gaan hebben met ex en dat blijft zo beladen. Hoe gaat hij reageren op mijn bericht? Gaat hij (indirect) er iets over zeggen tegen dochter?
Ik ben ontzettend boos op mijn ex en ik mag er niks van uitten richting hem, het zou niks oplossen en dochter zou er wel last van hebben, dus ik houd mijn mond maar weer en verdraag maar weer. Accepteren dat hij is zoals hij is en ik de keuzes gemaakt heb zoals ik dacht dat ze het beste waren. Wie houd ik nu het meeste voor de gek? Mezelf of de wereld?

Het leven is verdomme lastig met al zijn tegenslagen en keuzes en dilemma's. Waarom doe ik mezelf dit aan? (Vraag stellen is antwoord geven: voor mijn dochter zo het schijnt)

Tadaa, de onrust omdat werkgerelateerd niks op orde is is weer in volle ornaat aanwezig. Agenda niet op orde, toetsweek in aantocht, geen overzicht hebben en teveel taken die doordenderen in mijn hoofd. Lang leve de "het gaat oh zo goed met mij" gedachte.

Oke, iemand tips om een belangrijke beslissing te nemen? Ik sta op ontploffen omdat ik niet weet wat ik moet doen. Sommige stappen zijn wel duidelijk, maar dat maakt de beslissing niet makkelijker.
Ik zal dit wel weer weghalen ivm herkenbaarheid.
Situatie: woning van mijn grootouders wordt verkocht, prijsklasse kan ik betalen, zij het met weinig overbieden dus kans bestaat dat ik de woning niet toegewezen krijg. Dat heet anders, maar ik denk dat jullie me wel snappen.
Het cirkeltje begint met dat dochter in maart pas haar VO school gaat kiezen. Ze willen kiezen uit drie scholen, waarvan er 2 hier in de stad zitten en 1 verder hier vandaan, maar vanuit vader gezien een vergelijkbare reistijd voor alle drie de scholen.
Als ik besluit deze woning te kopen (wachten tot eind maart lijkt me geen optie??? ) dan zou ze het dubbele aan reistijd kwijt zijn vanaf mijn woonplek naar de ene school die niet hier in de stad zit. Ik wil dochter niet "dwingen" naar een van de scholen in deze stad te gaan, dus nu kopen is in dat opzicht geen optie, maar.... De woning heeft veel voordelen en natuurlijk herinneringen aan vroeger. Ik snap dat die herinneringen vervagen en anderzijds ook niet verdwijnen als ik de woning niet koop, maar het weegt wel mee. Ik ben namelijk bewust gestopt met zoeken naar een woning totdat dochter haar besluit genomen heeft. Dat dit er nu tussendoor komt is verwacht, maar eigenlijk dus drie maanden te vroeg.
Wat moet ik nu? Niet gaan kijken en laten lopen want dochters VO keuze is nog niet gemaakt of toch gaan kijken en eventueel nog meer overtuigd raken van het huis? Of juist minder, maar die kans lijkt me zeer klein. Eigenlijk is het een no brainer en zou ik het moeten negeren dat huis, maar het lukt me niet.
Iemand concrete tips?
Mijn idee is nu: woning bezichtigen, voor en nadelen lijstje aanvullen (heb ik al grotendeels gemaakt) en een bouwtechnische keuring laten uitvoeren. Maar of dat wijsheis is? Het brengt me in paniek en ik kan hier niet meer tegen. Elke keer die onzekerheid, afwachten en niet verder kunnen.