Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

@framboise-t
Dat schuldgevoel zou inderdaad wel fijn zijn als dat weg is, dat ik keuzes kan maken vanuit mijn eigen wensen en niet de eventuele reacties van mijn omgeving op de eerste plek heb staan. Ik vermoed alleen dat dat ook direct een hele heftige gaat zijn, want ik voel me al schuldig voor alles sinds de scheiding van mijn ouders. Ik was er als 8 jarige heilig van overtuigd dat ik dat schuld was. (Ik gun mijn kinderen dit zo ontzettend niet, maar ik weet niet hoe ik het kan rechtbreien voor ze.)

framboise-t schreef: ↑

13-11-2024 15:20

En wat me verder opvalt, is dat je acties die qua impact op je dochter ongeveer een factor miljoen uit elkaar liggen, bij jou ongeveer dezelfde hoeveelheid paniek en/of andere emoties triggeren.
Als je morgen besluit dat je zo'n grote bak (hoe heet zo'n ding?) laat komen en daar de hele inboedel van je ouderlijk huis insmijt, dan is de impact op je dochters leven en het leven van je siblings ongeveer nul.
Als je zou besluiten om op te geven en niet eens meer te proberen er wat van te maken, 'dat dit het is' dan is de impact op je dochters leven er wel.
Als daar meer balans in komt (dus dat je in mijn ogen redelijk onbelangrijke dingen ook als onbelangrijk gaat ervaren) dan kan er veel meer licht, lucht en ruimte in je leven komen.

Deze qoute ik even omdat ik anders niet weet of het verhaal duidelijk gaat zijn.
De container voor de inboedel zou op mij heel heel veel impact hebben. Ik denk meer dan dat iemand zich kan voorstellen. Ik zou totaal van de kaart zijn en me verschuilen achter mijn masker en mezelf daardoor nog dieper ingraven en dus begraven. Heeft dat direct effect op mijn kind? Nee zeker niet, maar ze zal wel een ouder hebben die minder beschikbaar is en nog meer op de automatische piloot doet terwijl ik er wel voor haar wil zijn zodat ze wel gezien wordt. Voor zo ver dat nu in mijn mogelijkheden zit natuurlijk.
Voor mijn broers/zussen zou het juist fijn zijn want dan komt het geld vrij. Dat hun zus eraan kapot gaat is van ondergeschikt belang. Dat klinkt heel dramatisch, maar zo ervaar ik het. Ik denk oprecht dat mijn contact met hen dan nog slechter zal zijn omdat ik het hun (onterecht) ga kwalijk nemen. (Met direct de gedachte: want het is toch allemaal mijn schuld.)

De vlinders zie je beschrijft ken ik niet, maar zal ze eens opzoeken. Ben wel benieuwd eigenlijk.

Juist in het zien van het licht zit ook mijn angst, want als je het licht kunt ervaren dan worden de donkere periodes nog donkerder omdat het contrast dan groter is. Daarnaast is mijn ervaring dat na elk leuk iets er een donkere periode volgt. Echt altijd. Als ik eens een leuke dag of positieve ervaring had dan werd die opgevolgd door een leegte en somberheid. Ik weet niet waarom, maar leuk of positief staat bij mij synoniem aan negatief en somber. Dus vermijd ik het positieve want dan is het negatieve niet zo zwaar. Nu is het een redelijk constante grijze brei. Nou ja, dat was het. De donkere perioden worden, zo lijkt het, heftiger en frequenter.


@Frizz:
Website ben ik mee bekend, maar nu wat intensiever doorgeploegd. Enerzijds wil ik het kind vertellen zodat zij in ieder geval geen schuldgevoel gaat krijgen of het op zichzelf betrekt, maar anderzijds ben ik bang voor de reactie van ex als hij het te horen krijgt (met de nadruk op "als", want dat weet ik natuurlijk niet). Dus hoe kan ik wel laten weten dat het niet haar schuld is zonder dat ik mijn ex munitie in handen geef om me nog meer onderuit te halen in directe communicatie of via zijn woorden aan dochter? Ik vind dat oprecht heel lastig. Ik heb alleen invloed op wat ik doe en vertel, dat weet ik, maar als ex er lucht van krijgt dat mijn depressie nog niet voorbij is dan zal dat ook effect hebben op hoe hij over me praat met dochter en hoe hij richting mij communiceert.

Daarnaast twijfel ik of ik poh moet inlichten en wellicht moet vragen of zij er met kind over wilt praten? Want kind laat daar vrij weinig los, de focus ligt in ieder geval totaal fout. Dat idee heb ik tenminste.
Ik heb het nummer van de poh, maar een eerdere poging om iets voor dochter bespreekbaar te maken is mislukt en ik wil niet dat het erop gaat lijken dat ik dochter perse bij de hulpverlening wil houden. Ondanks dat ik wel denk dat ze dat nodig heeft. Ik krijg het even niet goed omschreven. Sorry.

@verbinder
Ik denk dat we dan een beetje langs elkaar praten, maar dat zal aan mij liggen omdat ik hier niet met details wil gaan strooien.
Concreet kan ik vraag over wie iets betaald bij mij een trigger zijn voor een storm aan gedachten en uitspraken die er zijn geweest en dan weer voorbij komen. Negatieve gedachten en uitspraken waardoor ik de oorspronkelijke vraag eigenlijk uit het oog verlies en blijf malen over alles wat is geweest en gezegd. Die ene vraag is dus zeker waarheid en daar zit voor mijn beleving al een negatieve lading aan zoals hij het neerzet, maar door de gedachtestroom die er volgt kan ik geen kant meer op en sta ik dus weer stil. Ik denk dat het belangrijk is om het verleden af te sluiten of te laten in rusten in ieder geval. Ervoor zorgen dat niet bij elke huidige uitspraak van hem er een lading verdriet mee komt. Klinkt dat logisch?
Dat is trouwens wel iets waar ik met de haptonoom aan wil gaan werken, maar ze heeft nog niet gereageerd op mijn mailtje. Morgen is de afspraak voor evaluatie met trainer en regiebehandelaar van die andere instelling en dan mail ik haar wel hoe dat is geweest. Misschien dat ik dan een berichtje terug ga krijgen. Ik probeer netjes af te wachten en niet te verzanden in "zie je nou wel dat ze me niet wilt helpen" en "zoek het je toch uit" gedachten.


Qua moment om met dochter te praten: dat zal een automomentje worden. Dan wordt wel vaker serieus en niet serieus gepraat zonder afleiding van schermpjes

Verbinder schreef: ↑

14-11-2024 04:05

‘Ik wil graag even wat delen over mezelf.
Je hebt vast wel gemerkt dat er dingen bij me spelen, dat ik me regelmatig (soms) niet zo prettig voel. En dat ik veel moe ben en soms ook verdrietig.
Sinds de scheiding heb ik het moeilijk gehad om weer mijn plek te vinden.
Het was een hele grote overgang voor mij om, na al die jaren met papa geleefd te hebben, ineens op mezelf te komen te staan.
Ik wist niet goed wat ik wilde, hoe ik me voelde.
Ik had verdriet over het einde van ons huwelijk en ons gezin samen.
Er was eigenlijk iets heel groots weggevallen. Voor mij was het heel belangrijk dat ik voor jou kon zorgen.
Ik heb gemerkt dat veel verdrietige gevoelens zijn gebleven en ook onzekerheid, me verdwaald voelen en ik heb er wat hulp bij nodig.
Mama (ik) werkt momenteel wat minder uren op school en de huisarts regelt ook wat hulp voor me, in de vorm van therapie’

Dit voelt voor mij als veel te gedetailleerd, ondanks dat er zeker een kern van waarheid in zit. Ik was zelf meer aan het denken iets in de richting van "ik heb een depressie dus soms ben ik wat somberder of meer moe", maar dat vind ik ook weer te algemeen voor dochter.

Ik zag op de website ook een mailadres staan, misschien daar eens heen mailen. Niet nu, want ik weet niet of ik dat echt wel wil of kan. Overleg met huisarts of poh kan ook altijd nog toch?

Een klaagbericht, skip hem gerust als je er geen zin in hebt.

Het gaat momenteel heel wisselvallig. Van neutraal (was meest voorkomend) naar somber, huilen en vervolgens weer hyperactief zijn en alles willen aanpakken, drukte in mijn hoofd met dingen die ik wil doen en regelen en en en. Vervolgens weer somber omdat het toch allemaal niet lukt (logisch hè). Ik word er moe van. Ik wil de hoop die soms doorkomt niet opgeven, maar toen ik geen hoop had was het zoals het was. Ik merk daarin een verschil ten opzichte van een paar jaar geleden. Tenminste ik denk dat er een verschil zit, misschien beeld ik me dat ook in. Het lijkt er in ieder geval op dat ik wil gaan opbouwen. Of in mijn huurwoning of in een andere woning, maar ik wil vooruit. Zo ook bij het opruimen van het ouderlijk huis. Ik ben daar net geweest om dozen op te halen voor de kringloop, vriend gezegd dat ik daar morgen heen ga (stok achter de deur, eerder een klein twijgje, maar goed het is iets). Persoon van de WMO is ook geweest en ik weet dat als ik haar bericht dat ik de dozen heb afgegeven dat ik een super enthousiast berichtje terug krijg dat ze trots op me is en zo. Enerzijds fijn, want het is de "aandacht en bevestiging" waar ik naar smacht. Anderzijds boos op mezelf dat ik dat nodig lijk te hebben. Ik zou intrinsiek gemotiveerd moeten zijn en niet alles doen voor anderen, zodat zij trots op mij zijn. Want dan ga ik het natuurlijk nooit volhouden. Dus, elk voordeel heeft zijn nadeel of zoiets?

Ik sta nu helemaal geblokt. Wetende dat ik van alles weer gedaan heb de afgelopen dagen en niet stilgezeten heb, vind ik toch dat het niet goed genoeg gaat en dat ik me niet moet aanstellen. Het is zoiets kleins, maar ik moet zo meteen eten gaan maken voor mij en dochter en ik heb geen puf. Wil liefst afhaalchinees doen, maar dat voelt dan ook weer niet goed en andere fast food opties zijn niet in trek.
Dit niet quoten aub: *knip* "zie je nou wel dat het allemaal mijn schuld is". (Context doet er niet doe denk ik.)
Ik kan niks doen / beslissen zonder rekening te houden met alles en iedereen en ik ben zo moe er van. Van mezelf, mijn gedachten, mijn lichaam die niet meer doet wat ik wil, de slechte eetgewoonten die ik niet verandert krijg, de totale laksheid en luiheid, het bankhangen terwijl sporten beter zou zijn. De smoesjes dat dingen niet lukken. Hoezo lukken die niet dan? Stel je niet aan en doe het gewoon! Ik voel me even in en intens slecht. Geen super goed moment om met dochter te praten over mama's gesteldheid, maar misschien wel een moment om aan te geven dat het me even teveel is? Wat dat dan ook mag betekenen.

Het topic over "Muur of grote drempel" (viewtopic.php?t=508863&p=35626886&start=#p35626886) zie ik net weer voorbij komen en ik word erdoor geraakt. Is dit niet precies hoe vriend over mij zou denken? Houd ik hem aan het lijntje? Ik twijfel nog steeds. De ene keer bij elkaar dan voelt het goed en de andere keer wil ik het liefste alleen zijn. Rust en alleen zijn. Ik weet alleen nooit van te voren wanneer dat is, mocht ik ooit op het punt komen dat ik dat durf aan te geven dat ik rust nodig heb. Het levert allemaal spanning op. Elke keer weer.

framboise-t schreef: ↑

14-11-2024 13:18

Ik bedoel eigenlijk: de impact die de container op jou zou hebben - die lawine van emoties die losgetrokken wordt - daar valt heel veel in te winnen. Dingen van een ander gezichtspunt bekijken, emoties doorvoelen. Stukje bij beetje. Ik denk echt dat je op het punt kan komen dat je niet van de kaart bent en je niet hoeft in te graven.

Dit doet me denken aan een opmerking die ik eens van een therapeut heb gekregen. Ik moest leren titreren. Bedoeld als emoties stukje bij beetje door laten komen ipv de lawine die jij inderdaad benoemt. Ik ben namelijk enorm bang dat ik overspoeld raak, want dat is mijn ervaring en dus vermijd ik zodat die lawine niet kan starten. Omdenken levert natuurlijk op dat als ik die sneeuwhoop niet zo hoog laat worden (lees: gevoelens stukje bij beetje laat doorkomen als ze er zijn) dan er geen lawine zal plaats vinden. Tenminste zo heb ik hem vertaald naar mijn ervaringen en inzichten. Dus ja ik snap wat je zegt, maar ik heb geen idee hoe ik stukje bij beetje voor elkaar moet krijgen. Hoe een simpele opmerking van mijn dochter niet zorgt voor een lawine aan gedachten en gevoelens dat ik het fout heb gedaan en zij beter volledig bij haar vader kan gaan wonen.

framboise-t schreef: ↑

14-11-2024 13:31

Gentiaanblauwtje
docu van David Attenborough. Ik weet niet meer in welke.

Ik denk dat je - ook naar de hapto- echt ministapjes kunt nemen. Niet te veel, net wat je aankan.

Misschien - en niet nu, niet volgende week, wanneer het goed voelt - met haar bespreken dat je bang bent voor het licht en het geluk en de mooie momenten?

Op gelukkige dagen ben ik op m'n kwetsbaarst, maar dat zijn ook de dagen waar ik energie uit kan halen. Als alle dagen grijs zijn, wanneer laad je dan op?

Ik hoop vooral dat ik samen met hapto kleine stapjes kan gaan zetten, maar momenteel heb ik er een hard hoofd in. Ze wilt niet aan vaste afspraken doen, tenminste die indruk krijg ik. Ik ga het bij de komende afspraak vragen, maar ben wel bang voor de reactie. Ik snap wel dat zij niet vast wilt zitten op een bepaalde tijd en dag, maar voor mij zou het wel een stukje voorspelbaarheid zijn die ik nodig heb. Een moment om naar uit te kijken en me op voor te bereiden, maar dat dan wel elke week op dezelfde plek. Ondanks dat er dan ook een risico op routine komt.

Bang zijn voor het licht kan ik zeker een keer met haar bespreken. Focus gaat nu vooral liggen op de ervaring tijdens de scheiding en mijn triggers romdom mijn ex.

Wanneer ik oplaad? Niet. Simpelweg niet.

Verbinder schreef: ↑

21-11-2024 00:13

Wat ik wel even wou vragen: heb je m’n stukje gelezen dat ik had geschreven over het afsluit gedrag in je dochter omdat ze nooit van haar ouders heeft geleerd dat je je ook kan openstellen en praten over gevoelens?

Ja dat had ik gelezen. Confronterend maar wel waarheid. Ik ben me daar ook van bewust en ik probeer het "praten over" wel te doen, maar het echt voorleven is natuurlijk een ander verhaal.

Ik weet eigenlijk niet meer of ik dochter gisteren iets verteld heb of niet. Ik vergeet echt alles, voel me zo dom.
Vandaag wel kort met haar erover gepraat, aangegeven dat ik soms somber ben en dat ik daardoor ga huilen, dat het niet aan haar ligt. Maar ja wat vertel je dan nog meer? Ik heb geen idee. Wel ook aangegeven dat ik er met iemand over praat. Ze reageerde heel verbaasd dat ik er met iemand over sprak en daarop aangegeven dat ik het niet wilde vertellen omdat ik haar er niet mee wilde lastig vallen, maar dat ik vond dat ze het wel mocht weten omdat ze moest weten dat het oke is om met iemand te praten over dingen die niet goed gaan (ook voortvloeiend uit het gesprek dat ik aangaf dat ze bij de poh best meer dingen mag bespreken).

Nu uitgeput op de bank. Het lijkt wel alsof ik steeds minder kan verdragen, alsof elke keer als ik toegeef aan minder werken, minder belasting, ik weer achteruit ga, weer inlever op datgene wat lukte. Ik zie afbraak ipv opbouw. Het maakt me bang, bang dat het einde nog niet in zicht is, bang dat er straks een moment gaat zijn dat ik helemaal niet meer kan werken of voor dochter kan zorgen. Bang en moe, dat is wat ik ben.

Verbinder schreef: ↑

21-11-2024 00:25

Ik ken het topic, ik heb er ook even doorheen gelezen.
Ik geloof niet dat je vriend zo over jou zou denken als dat deze TO doet over haar partner.
Jouw vriend heeft zelf wat onzekerheids issues en zal sneller accepteren/ slikken wanneer jij iets besluit of niet.

Even off topic maar wel gewenst…succes morgen met bezigheden in het huis van je ouders.

Ik denk ook niet dat vriend zo over mij denkt, maar dat zou die wel moeten doen. Ik ben niet betrouwbaar, niet stabiel, niet in balans. Wat als het ooit (stel je eens voor) ooit beter met me gaat, ik kan me niet indenken dat ik dan bij hem blijf. Wat betekent dat dan voor het nu en heden? Het gevoel dat ik hem misbruik blijft knagen ondanks dat hij aangeeft zielsveel van me te houden en me niet kwijt te willen. Is dat gebaseerd op een leugen van mij of durf ik niet toe te geven aan mijn gevoel? Hoe moet ik dat toch allemaal weten?

Bedankt voor de succes wensen. Ik ben niet in het huis geweest, was ik wel van plan maar is doorgeschoven naar morgen, alhoewel ik dan waarschijnlijk ook te moe ben of besluit om thuis te blijven om even een beetje uit te rusten voordat ik het weekend in ga met dochter. Dat maakt het ook zo lastig vind ik. Ik moet mezelf blijven belasten om niet nog meer achteruit te gaan qua fitheid en zo, maar als ik iets doe dan heeft dat direct een weerslag op de rest van mijn kunnen. Linksom of rechtsom vallen er ballen en ik kan het nooit goed doen. Niet voor mezelf, niet voor mijn dochter.

Vanmiddag een flinke dip gehad, aanleiding en alles was aanwezig. Vraagt iemand me nu wat er gebeurd is en hoe ik me voelde of wat ik dacht dan is het blanco. Flarden kan ik nog herhalen, de rest is verdwenen. Ik kan dat zo slecht verdragen. Ik wil dat kunnen afspelen als een video zodat ik kan uitleggen wat er op zo'n moment gebeurd, maar ik kan helemaal niks. Blanco, leeg, stil is het. Alsof er een schuifdeur zit voor de chaos die zich afspeelt in de achterkamer.