Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 29 november 2024 om 21:39
Ja als je ziek-zijn minder duidelijk is, komt imposter-syndroom 'ben ik wel echt ziek' om de hoek kijken, en dat maakt dat je er meer tegenop ziet, dat snap ik wel.Twijfelaar schreef: ↑29-11-2024 09:39Dit ben ik niet met je eens. (De sorry slik ik in, want die hoort hier niet).
Ik zag voorheen minder tegen de bedrijfsarts op omdat ik wist dat het niet ging en dus niet kon gaan opbouwen. Dat dit het was en meer uren me de nek om zouden draaien. Nu denk ik juist dat ik een uurtje extra zou kunnen, maar dat zou dan ook zorgen dat ik minder tot rust kom en weer in het mechanisme van doorgaan totdat je neervalt kom. Dat is natuurlijk ook niet goed, dat snap ik, maar dat maakt het voor mij ingewikkeld. Het idee dat ik heb dat ik de boel aan het oplichten ben versus het idee dat ik niks erbij kan verdragen.
Toch ben ik het ook wel met mezelf eens: je vliegt niet tegen de muren op van verveling en je hebt geen overschot aan energie. Dus de intrinsieke behoefte aan meer uren is er nog niet
framboise-t wijzigde dit bericht op 29-11-2024 22:32
Reden: Korter
Reden: Korter
3.13% gewijzigd
vrijdag 29 november 2024 om 21:51
Daar heb ik geen goed antwoord op, ik heb uiteindelijk hulp van een coach en later een psycholoog gezocht, want in mijn eentje kwam ik er niet uitTwijfelaar schreef: ↑29-11-2024 10:02@Framboise-t
Ik herken de boosheid die je schrijft dat die studie toen niet lukte. Wanneer ben je tot de conclusie gekomen dat je een leven probeerde te leven die niet bij je paste? Want soms twijfel ik of ik nog wel docent wil/kan zijn. Maar hoe bepaal je dat? Hoe
"weet" je dat?
framboise-t wijzigde dit bericht op 29-11-2024 22:32
Reden: Privacy
Reden: Privacy
8.58% gewijzigd
vrijdag 29 november 2024 om 22:30
Tip voor gereedschap: categorie 'heb ik vaak nodig' zwerft hier makkelijk bereikbaar op de keukenkastjes rond, de rest is onpraktisch opgeborgen. 'Vaak nodig' zijn 3 dingen.Twijfelaar schreef: ↑29-11-2024 10:02Ik ben met haar ook alleen bezig in mijn eigen huis, dus ook alleen spullen van mij en kind. Dozen met ongesorteerde post van jaren geleden, want toen al geen overzicht meer. Dozen met spullen waarvan ik niet weet waar ik ze nu wil zetten. Ik heb de ruimte, maar kan niet beslissen waar ik ze wil hebben staan. Gereedschap bijvoorbeeld, waar zet ik dat? In de berging is geen plek en in een kast boven is ook niet praktisch, maar waarschijnlijk wel de uiteindelijke plek. Daar loop ik dan op vast.
Wat fijn dat je het een goed idee vindt van dat nieuwe item. Ik ben benieuwd of en welk item je dan gaat kiezen. Mits je het wilt delen natuurlijk.
Dat nieuwe item, hebben jullie misschien ideeën?
@verbinder dat koffertje, ik kan het me zo goed voorstellen en wat lief dat jij uiteindelijk het harde werk hebt gedaan. Ik vind dat ik het harde werk zelf moet doen, dat zwaar-emotionele wil ik niet aan kind doorgeven. En ik dacht ook: was het hier maar 1 koffertje
zaterdag 30 november 2024 om 00:29
Ik zou niet reageren op het huis van je grootouders.
De issue met scholing voor je dochter is te belangrijk voor je.
En ik zeg dat niet zo maar ondoordacht.
Het is ok om dat huis te laten gaan. En je laat het natuurlijk niet echt gaan. Alles wat je hebt aan prettige momenten/herinneringen met je grootouders blijft bestaan.
Blijf focussen op de dingen nu, en dat is al zat om meer dan 10x full time mee bezig te zijn.
De issue met scholing voor je dochter is te belangrijk voor je.
En ik zeg dat niet zo maar ondoordacht.
Het is ok om dat huis te laten gaan. En je laat het natuurlijk niet echt gaan. Alles wat je hebt aan prettige momenten/herinneringen met je grootouders blijft bestaan.
Blijf focussen op de dingen nu, en dat is al zat om meer dan 10x full time mee bezig te zijn.
zaterdag 30 november 2024 om 01:04
Een aantal berichtjes terug had ik een eerder stukje van mezelf gequote. Tenminste dat dacht ik. Bleek ik de aanvul knop te hebben aangeklikt ipv quote knop.
Veel van het oorspronkelijke bericht is weg maar ik probeer me te herinneren wat ik had geschreven. Want er stond iets belangrijks in.
Het gaat over het kontakt met je dochter en jou en gericht op leren delen van jou uit naar je dochter toe over de verschillende therapieen die je krijgt.
Je had eerder geschreven dat je hoopte dat dochter nav jouw delen naar haar toe over hulp die je krijgt zich nu wat makkelijker gaat uiten bij de poh.
Ik schreef daarover dat dat niet zo snel zal gaan. Het heeft veel tijd nodig om te leren dat je je kan openen. Je dochter heeft het overgrote deel van haar leven meegekregen en gezien bij haar ouders dat je nergens echt over praat. Dan heeft het een lange tijd en veel goede voorbeelden nodig om te zien dat het anders kan.
Een gesprekje dat je had met haar dat je wat hulp krijgt gaat geen verandering daarin brengen. Het zal veel investeren van jouw kant uit naar haar moeten zijn om openingen te creeren.
Delen met haar, vertellen aan haar over je hulp. En niet direkt een verandering bij haar willen verwachten. Hoe verleidelijk dat ook is.
Je moet het zo zien, vind ik, dat je haar door te delen over jezelf, aan het opvoeden bent. Echt goed aan het opvoeden bent.
Want daardoor ga je een keten breken. De keten van ‘je ongezien voelen’.
Dat gevoel loopt als een rode draad door je leven. En dat zal voor je dochter ook een rode draad worden als ze het niet leert.
Dat klinkt misschien raar en tegenstrijdig, moeten praten omdat je je ongezien voelt. Toch is dat in jullie geval de kern. ‘Je gezien gaan voelen’ gebeurt door meer kwetsbare dingen te gaan communiceren.
En dat gaat automatisch meer positieve uitwerkingen hebben op andere gebieden in jullie leven.
Het heeft tijd nodig. Veel tijd.
Voor je dochter en jou om iets meer te gaan uiten en dichter tot elkaar te gaan komen.
Misschien eens een ideetje voor nadenken, brainstormen. En het zal waarschijnlijk veel te ver uit je comfortzone liggen, maar organiseer eens een ‘film avond’ samen met je dochter op vrijdag of zaterdagavond.
Je kiest een film waarvan je denkt dat jullie hem samen wel leuk zullen vinden, haal wat popcorn en lekker drinken in huis en zet 2 stoelen dicht bij elkaar.
Je kunt het gewoon als feitje brengen, zo van: vrijdagavond doen we een keer film avond samen ( kies een avond waarvan je er zeker van bent dat ze niks heeft)
Veel van het oorspronkelijke bericht is weg maar ik probeer me te herinneren wat ik had geschreven. Want er stond iets belangrijks in.
Het gaat over het kontakt met je dochter en jou en gericht op leren delen van jou uit naar je dochter toe over de verschillende therapieen die je krijgt.
Je had eerder geschreven dat je hoopte dat dochter nav jouw delen naar haar toe over hulp die je krijgt zich nu wat makkelijker gaat uiten bij de poh.
Ik schreef daarover dat dat niet zo snel zal gaan. Het heeft veel tijd nodig om te leren dat je je kan openen. Je dochter heeft het overgrote deel van haar leven meegekregen en gezien bij haar ouders dat je nergens echt over praat. Dan heeft het een lange tijd en veel goede voorbeelden nodig om te zien dat het anders kan.
Een gesprekje dat je had met haar dat je wat hulp krijgt gaat geen verandering daarin brengen. Het zal veel investeren van jouw kant uit naar haar moeten zijn om openingen te creeren.
Delen met haar, vertellen aan haar over je hulp. En niet direkt een verandering bij haar willen verwachten. Hoe verleidelijk dat ook is.
Je moet het zo zien, vind ik, dat je haar door te delen over jezelf, aan het opvoeden bent. Echt goed aan het opvoeden bent.
Want daardoor ga je een keten breken. De keten van ‘je ongezien voelen’.
Dat gevoel loopt als een rode draad door je leven. En dat zal voor je dochter ook een rode draad worden als ze het niet leert.
Dat klinkt misschien raar en tegenstrijdig, moeten praten omdat je je ongezien voelt. Toch is dat in jullie geval de kern. ‘Je gezien gaan voelen’ gebeurt door meer kwetsbare dingen te gaan communiceren.
En dat gaat automatisch meer positieve uitwerkingen hebben op andere gebieden in jullie leven.
Het heeft tijd nodig. Veel tijd.
Voor je dochter en jou om iets meer te gaan uiten en dichter tot elkaar te gaan komen.
Misschien eens een ideetje voor nadenken, brainstormen. En het zal waarschijnlijk veel te ver uit je comfortzone liggen, maar organiseer eens een ‘film avond’ samen met je dochter op vrijdag of zaterdagavond.
Je kiest een film waarvan je denkt dat jullie hem samen wel leuk zullen vinden, haal wat popcorn en lekker drinken in huis en zet 2 stoelen dicht bij elkaar.
Je kunt het gewoon als feitje brengen, zo van: vrijdagavond doen we een keer film avond samen ( kies een avond waarvan je er zeker van bent dat ze niks heeft)
zaterdag 30 november 2024 om 02:37
Twijfelaar schreef: ↑29-11-2024 10:02Probleem waar ik alleen tegenaan hik is dat de poh heeft aangegeven niet verder te willen met dochter want er is geen probleem meer. Echter heb ik heel veel moeite moeten doen om haar bij de poh te krijgen (ex werkte nogal tegen), dus als ik het nu laat gaan dan zal straks weer een nieuw gevecht moeten plaats vinden om dochter aan hulp te krijgen. Of is het juist goed om nu een tijdje rust te hebben en haar zelf te laten aangeven wanneer ze externe hulp nodig heeft? Ik denk heel eerlijk dat de poh niet veel te bieden heeft, maar dat kan aan mij liggen.
Was er een probleem met jullie dochter in de eerste plaats? Als in: een aanwijsbaar probleem, iets wat je dochter aangaf als een probleem te zien?
zaterdag 30 november 2024 om 02:53
@Twijfelaar en Framboise, uiteindelijk was het voor mij niet zo beladen en emotioneel om het koffertje met kleertjes weg te brengen.
Helaas heb ik niet een diepe band met mijn schoonmoeder opgebouwd. Toen mijn man en ik een relatie kregen en ik zijn ouders ontmoette was ze beginnend dement. En dat heeft zich vrij snel door ontwikkeld.
Wel voelde het erg goed om een bestemming ervoor te vinden.
Voor mijn man was het best wel een last die was weggevallen. Want het voelde eigenlijk gewoon zwaar om die spullen maar in huis te houden. Hij was zelf niet gehecht aan de spullen. Het waren meer de emoties.
De emoties van zijn moeder die er nog ‘hingen’
Het museum waar de kleertjes zijn ligt een flink eind van ons vandaan. In de oude woonplaats van zijn moeder. En waarschijnlijk is dat beter zo
Helaas heb ik niet een diepe band met mijn schoonmoeder opgebouwd. Toen mijn man en ik een relatie kregen en ik zijn ouders ontmoette was ze beginnend dement. En dat heeft zich vrij snel door ontwikkeld.
Wel voelde het erg goed om een bestemming ervoor te vinden.
Voor mijn man was het best wel een last die was weggevallen. Want het voelde eigenlijk gewoon zwaar om die spullen maar in huis te houden. Hij was zelf niet gehecht aan de spullen. Het waren meer de emoties.
De emoties van zijn moeder die er nog ‘hingen’
Het museum waar de kleertjes zijn ligt een flink eind van ons vandaan. In de oude woonplaats van zijn moeder. En waarschijnlijk is dat beter zo
zaterdag 30 november 2024 om 03:02
Twijfelaar schreef: ↑29-11-2024 16:35Los van dat moet ik contact gaan hebben met ex en dat blijft zo beladen. Hoe gaat hij reageren op mijn bericht? Gaat hij (indirect) er iets over zeggen tegen dochter?
Is het een neutraal bericht, bijv regelingen omtrent dochter? Of meer beladen bericht?
zaterdag 30 november 2024 om 03:17
Ik denk dat je wel kunt zeggen dat je letterlijk niet in staat bent om het te zeggen tegen je vriend. Om veranderingen door te voeren. Het lukt je niet. Om het uit te maken of dingen te veranderen in jullie relatie. Zolang dat niet lukt, kun je dus ook niks veranderen.Twijfelaar schreef: ↑29-11-2024 16:35Is het egoïstisch dat ik het nog niet heb uitgemaakt?
ik voel me een slecht mens erdoor. Ik maak misbruik van zijn goedheid en dan kunnen alle mensen wel zeggen dat we twee volwassenen zijn die beide een eigen keuze kunnen maken, maar toch doe ik hem dat aan.
Oftewel, je gevoel zal je triggeren om iets te doen, of je viriends gevoel zal veranderen of jullie blijven toch nog een tijdje doorgaan zoals de situatie nu is. Status quo.
Deels klopt het egoistische gevoel. Je eigen zelf vertelt je wel of je juist handelt of niet.
Maar, zolang je niet kunt handelen blijven de schuldgevoelens ook bestaan.
Hoe jullie connectie er in de toekomst uit zal gaan zien weet niemand.
Maar wat jullie wel weten is dat jullie een verbinding willen laten bestaan. Hoe die er ook uit komt te zien. En dat is een basis
zaterdag 30 november 2024 om 03:45
framboise-t schreef: ↑29-11-2024 22:30Tip voor gereedschap: categorie 'heb ik vaak nodig' zwerft hier makkelijk bereikbaar op de keukenkastjes rond, de rest is onpraktisch opgeborgen. 'Vaak nodig' zijn 3 dingen.
Dat klinkt goed praktisch. Iets als een gemiddled formaat schroevedraaier, een centimeter of iets anders dat je merkt dat je vaker grijpt.
Dat nieuwe item, hebben jullie misschien ideeën?
Misschien is een beeldje iets? Ik heb een paar beeldjes die mooie betekenis voor me hebben.
Je zou een beeldje kunnen kiezen van een sterke vrouw en haar zoontje samen.
Het moet iets zijn wat betekenis voor jou heeft. Zou je naar zo’n beeldje kijken? Als je zorgvuldig een beeldje hebt uitgekozen en daarna een plek in huis hebt gekozen om het neer te zetten?
Hieronder heb ik een link gezet van verschillende beeldjes van een moeder en zoon die te koop staan op Amazon. Ik wilde plaatsjes plakken maar ik weet niet hoe ik dat moet doen, helaas. Weten jullie dit?
https://www.amazon.nl/s?k=Moeder+en+zoo ... _sb_noss_1
Je kunt een tekenaar vragen een tekening te maken van een foto van jou en zoontje. Eentje waaraan je goeie momenten hebt. Een powerful moment. Je kunt de reviews en het werk van de tekenaar even bekijken of je het mooi vind. Dan de tekening in een mooie lijst doen en een goede plek in je kamer zoeken.
Als je dat niet iets geschikts vindt, wat vind je vooral leuk om te doen in het dagelijks leven? Lezen, wandelen, tuinieren, puzzelen, diamond painting, dansen?
Wat geeft je energie? Dan kunnen we met je meekijken en zoeken naar iets moois symbolisch
zaterdag 30 november 2024 om 04:48
Het is vooral het besef dat niet 1 ding of bepaalde dingen positief voor me gaan werken/ prettig uitpakken.Twijfelaar schreef: ↑29-11-2024 10:02Verwachtingen zijn er altijd, maar ze komen te vaak niet uit.
Wat werkt wel voor jou? Misschien iets dat ik ook kan proberen.
En ga ik ook niet meer met een bepaalde verwachting de aktiviteit in.
Ik laat de verschillende aktiviteiten en de dingen die ik kan doen/ aanpakken maar een beetje sudderen bij me en ik heb wel het geloof dat energie blijft bestaan. En ergens de hoop dat dat goede gevoel, de opladende energie wat ik bij iets kreeg, er uit zal komen bij een andere aktiviteit.
Niet direkt, en ook niet in de verwachting zoals ik zal hebben. Maar het komt wel.
Dus soms voel ik me opeens wat beter terwijl ik gewoon in de huiskamer sta. Sta te pezen ofzo.En voel ik energie om naar de supermarkt te gaan. En heb ik ineens prettige energie om meer na te denken over het avondeten en heb meer ruimte voor iets speciaals, ipv koken met iets wat ik toch al in de koelkast had liggen.
Het is dus eigenlijk meer dat de energie verschuift ofzo.
zaterdag 30 november 2024 om 10:42
Lief dat je wel begreep dat die emotie aan die spullen hingen. Ik vind het zo'n goed plan, om het naar een museum te brengen.Verbinder schreef: ↑30-11-2024 02:53@Twijfelaar en Framboise, uiteindelijk was het voor mij niet zo beladen en emotioneel om het koffertje met kleertjes weg te brengen.
Helaas heb ik niet een diepe band met mijn schoonmoeder opgebouwd. Toen mijn man en ik een relatie kregen en ik zijn ouders ontmoette was ze beginnend dement. En dat heeft zich vrij snel door ontwikkeld.
Wel voelde het erg goed om een bestemming ervoor te vinden.
Voor mijn man was het best wel een last die was weggevallen. Want het voelde eigenlijk gewoon zwaar om die spullen maar in huis te houden. Hij was zelf niet gehecht aan de spullen. Het waren meer de emoties.
Schiet me te binnen dat mijn ouders dit ook voor mijn oma gedaan, spullen van mijn opa's tijd in het leger naar een WOll-museum gebracht. Opa was allang dood en ze moest verhuizen en waar laat je zulke dingen dan.
Kunnen we jou niet helpen met bestemmingen verzinnen, Twijfelaar? (Er zijn musea voor handtassen, theepotten, en naast musea ook andere opties, misschien.
zaterdag 30 november 2024 om 11:02
De lijst met beeldjes opent mijn ogen. Mijn huisje is fijn qua kleuren en stoffen (en als je de rommel wegdenkt)... zonder ook maar iets persoonlijks.
Het voelt heel kwetsbaar om iets betekenisvols toe te voegen?
Ik had vroeger posters van Renoir aan de muur, ik houd van vrolijk en kleurrijk impressionisme (ook Monet en Degas enzo) maar iets heel anders zou ook kunnen.
Het voelt heel kwetsbaar om iets betekenisvols toe te voegen?
Ik had vroeger posters van Renoir aan de muur, ik houd van vrolijk en kleurrijk impressionisme (ook Monet en Degas enzo) maar iets heel anders zou ook kunnen.
grappig hoe hetzelfde dat dan is.
zaterdag 30 november 2024 om 11:06
Twijfelaar, hoe is de communicatie tussen jou en dochter? Vertel je weleens wat je bezig houdt?
Ik zou denken dat ze de leeftijd heeft dat je haar betrekt bij het feit dat er een woning vrij komt die jij geweldig vindt. Dan kun je toch eens peilen hoe ze reageert?
Of is een dergelijke communicatie tussen jullie zo ‘gek’ dat het direct beladen zou worden?
Ik zou denken dat ze de leeftijd heeft dat je haar betrekt bij het feit dat er een woning vrij komt die jij geweldig vindt. Dan kun je toch eens peilen hoe ze reageert?
Of is een dergelijke communicatie tussen jullie zo ‘gek’ dat het direct beladen zou worden?
•
zaterdag 30 november 2024 om 11:25
Ik sta teveel "aan" om alles goed te lezen. Het huis waart door mijn hoofd, ook nu blijkt dat mijn grootste plussen (een grotere tuin) waarschijnlijk niet kloppen, maar dat kan ik pas zeker weten als ik bezichtigd heb. Ik kan het niet loslaten en ga zo ook de haptonoom en coach van wmo mailen erover. Het houdt me teveel, ongezond, bezig.
Dochter is oud genoeg om haar erbij te betrekken, maar het zal (wellicht alleen voor mij) beladen zijn. Angst dat ik later het verwijt krijg dat ik dochter voor een onmogelijke keuze stelde. Verwijt kan zowel van ex als van dochter afkomen. Daarnaast is dochter een echte pleaser (goh van wie zou ze dat hebben?) en zou ik haar antwoord dus met een korreltje zout moeten nemen, want niets kan me garanderen dat ze zo reageert omdat ze denkt dat ik dat graag wil horen.
Bijvoorbeeld met kleren uitzoeken. Ik laat iets zien met de vraag of ze dat mooi vindt en dan zegt ze ja, terwijl je aan haar gezicht (soms) kunt aflezen dat ze helemaal niet enthousiast is over dat jurkje of shirt. Dus dan vraag ik door om erachter te komen wat ze echt vindt en dan komt dat er wel uit. Maar een shirt of jurkje heeft voor mij geen waarde dus dan prik ik makkelijker door terwijl bij dat huis ik veel moeilijker zal doorprikken omdat er een "win"factor voor mij inzit en ik dan dus meer gefocust bent op de ja van haar. Is dat te volgen?
Ik ben
Dochter is oud genoeg om haar erbij te betrekken, maar het zal (wellicht alleen voor mij) beladen zijn. Angst dat ik later het verwijt krijg dat ik dochter voor een onmogelijke keuze stelde. Verwijt kan zowel van ex als van dochter afkomen. Daarnaast is dochter een echte pleaser (goh van wie zou ze dat hebben?) en zou ik haar antwoord dus met een korreltje zout moeten nemen, want niets kan me garanderen dat ze zo reageert omdat ze denkt dat ik dat graag wil horen.
Bijvoorbeeld met kleren uitzoeken. Ik laat iets zien met de vraag of ze dat mooi vindt en dan zegt ze ja, terwijl je aan haar gezicht (soms) kunt aflezen dat ze helemaal niet enthousiast is over dat jurkje of shirt. Dus dan vraag ik door om erachter te komen wat ze echt vindt en dan komt dat er wel uit. Maar een shirt of jurkje heeft voor mij geen waarde dus dan prik ik makkelijker door terwijl bij dat huis ik veel moeilijker zal doorprikken omdat er een "win"factor voor mij inzit en ik dan dus meer gefocust bent op de ja van haar. Is dat te volgen?
Ik ben
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 30 november 2024 om 13:13
We hebben ook best veel geschreven, de afgelopen dagen.Twijfelaar schreef: ↑30-11-2024 11:25Ik sta teveel "aan" om alles goed te lezen. Het huis waart door mijn hoofd, ook nu blijkt dat mijn grootste plussen (een grotere tuin) waarschijnlijk niet kloppen, maar dat kan ik pas zeker weten als ik bezichtigd heb. Ik kan het niet loslaten en ga zo ook de haptonoom en coach van wmo mailen erover. Het houdt me teveel, ongezond, bezig.
Het oppervlake van het huis & perceel, staat dat niet in het kadaster? In het kadaster kun je gegevens online tegen betaling bekijken. Als het je zo bezighoudt, zou ik dat er aan uitgeven.
zondag 1 december 2024 om 11:35
Wat bespreek ik met dochter? Dat ze eerlijk moet zijn zodat ik rekening kan houden met haar voorkeuren? Wat betreft kleding en eten en zo doe ik dat zeker bespreken. Met het huis vind ik dat veel moeilijker om aan te geven omdat het teveel invloed heeft op haar schoolkeuze.
Maar misschien begrijp ik je vraag niet goed.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 1 december 2024 om 11:41
Gegevens over perceel heb ik inmiddels bekeken. Ik kan mijn eigen huis vergelijken met huis van grootouders. Blijkbaar is de tuin bij grootouders helemaal niet groter, maar wel anders qua vorm en ligging zodat het wel funtioneler wordt. Daarnaast de foto's eens heel goed bekeken en dat valt vies tegen. Veel zaken die redelijk snel aangepakt moeten worden, maar.... Het huis heeft karakter, het is geen standaard rijtjes huis. Het heeft heel veel voordelen tov huidige woning. [Iemand die mij kan vertellen waarom ik ook alweer vorig jaar wilde verhuizen naar dit huis?]framboise-t schreef: ↑30-11-2024 13:13We hebben ook best veel geschreven, de afgelopen dagen.
Het oppervlake van het huis & perceel, staat dat niet in het kadaster? In het kadaster kun je gegevens online tegen betaling bekijken. Als het je zo bezighoudt, zou ik dat er aan uitgeven.
Het komt eigenlijk net te vroeg, dat weet ik ook. Ik lees en zie zoveel nadelen, maar toch klamp ik me eraan vast. Ik had het woning zoeken eigenlijk losgelaten, maar met dit huis lukt dat totaal niet.
Morgen toch bellen voor een bezichtiging en een bevriend makelaar inschakelen om mee te kijken qua bouwcontructie (bouwjaren zijn erg verschillend). Het is een lastig dilemma.
Vanmorgen wakker geschrokken uit een droom over ex, dan begint de dag goed hè
Gisteren een mega opleving gehad omdat ik misschien op een hond mag oppassen voor een weekendje, echt bizar hoe blij als een kind ik dan kan zijn en me daarop kan verheugen ter plekke. Inmiddels omgeslagen naar zorgen of ik dat wel kan en of ik wel weet wat het beestje nodig heeft en en en.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 1 december 2024 om 11:42
Dat is het dus, dat is voor mij niet prima. Ik vind dat ik moet schrijven en reageren en ik wil ook graag reageren, maar ik ben erg bang herkent te worden door ex of vriend of familie of zo.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 1 december 2024 om 11:45
Nee, dochter is daar gekomen omdat ik vond dat er een probleem was. Huisarts heeft dit wel opgepakt maar zag het probleem niet zoals ik het zag. Volgens mij is dochter doorgestuurd om van mijn gezeik af te komen (foute gedachte), de poh heeft vervolgens op een ander terrein dingen besproken met dochter, namelijk haar gameverslaving ipv de strijd tussen papa en mama. Alhoewel het een niet los zal staan van het ander. De vraag is natuurlijk waar de oorzaak ligt. Ik ben van mening dat een eerdere hulpverlener veel beter tot haar kon doordringen en dichterbij kwam dan huidige poh. Dus vandaar de twijfel of ik met poh nog in gesprek moet of het moet laten aflopen.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 1 december 2024 om 13:11
Relatieperikelen: ik merk dat het wisselen me opbreekt. Elke keer weer wennen als we bij elkaar zijn, mezelf durven kwetsbaar opstellen en daarna weer afscheid en afstand. Ik weet niet of dat is wat ik aankan en wil in een relatie. Alhoewel ik ook niet sta te springen om samen te wonen. Dat is niet ter sprake gekomen, maar dat zou volgens mij dan het alternatief zijn?
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
