Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Waarom doet het zo verschrikkelijk pijn dat mijn ex een nieuwe vriendin heeft en daar een leven mee aan het opbouwen is? Waarom kan ik het niet gewoon accepteren en het hem oprecht gunnen?

Ik voel het fysiek aan mijn hart / borstkas. Het doet echt pijn!

Sorry dat ik weer een tijd niet gereageerd heb. De werkweek is druk en veeleisend. Een gevecht om te overleven. Elke keer weer. Nu even een momentje relatieve rust.

@Verbinder
Ik bedoelde inderdaad mijn forum account. Ik was teleurgesteld, voelde me verlaten. Het "zie je nou wel" zat er volop in. Zoals gezegd, ik heb me mild uitgedrukt toen, maar ik snap dat dat nog steeds niet is zoals het zou moeten zijn. Ik probeer maar vooral te denken dat ik geen echtere "schade" (zoals ze dat in therapie wel eens noemen) heb gedaan.

@framboise-t
Wat leuk dat je weer terug bent! Hoe gaat het met jou?
Ik wilde je oude forum naam niet noemen omdat ik niet wist of dat dan weer makkelijk te koppelen is aan je nieuwe naam. Wel blij dat je terug bent. Ik hoop dat het goed met je gaat.

Goed idee om te zoeken naar de mailtjes van MP. Ik ben alleen bang dat ik er daar veel van al heb weggedaan. Maar ik zal zeker eens kijken of ik toch iets terug kan halen. Dat scheelt al met beslissingen nemen.

MP is ook vermoeiend. Goeie foto's maken, goede tekst erbij zetten, contact met eventuele kopers incl onzinnige vragen, afspraken maken en dan komen ze niet opdagen. Dat laatste echt vaak gehad met gratis dingen, dat snap ik dan dus echt niet. Ik heb ook wel eens gereageerd op gratis spullen en dan zorg je toch juist dat je op tijd bent! Blijkbaar dus niet

Wat heb jij een fijne kringloop / buurtwinkeltje. Daar zou ik alles met veel minder moeite naar toe brengen. Wat een fijne mensen die echt kijken wie het kan gebruiken. Wauw. Echt super sjiek!
Ik breng het of naar de afvalverwerker, die hebben een eigen kringloopwinkel of naar Het Goed. Op zich ook een fijne instelling omdat ze mensen met afstand van de arbeidsmarkt een baan aanbieden, maar het wringt ergens ook wel weer. Whahaha, allemaal smoesjes om maar niet aan de slag te gaan. Zo denk ik er soms wel over. Als ik maar genoeg verzin om het niet te doen, dan hoef ik het ook niet te doen.

Zo had ik deze week ook naar het huis willen gaan, maar werktaken en andere zaken kwamen weer tussendoor. Zo gaat het dus elke keer. Ook als ik in mijn agenda zet dat ik een bepaalde tijd in het huis in plan. Ik vermijd het als de pest.

Door de druk vanuit de hypotheekadviseur merk ik wel dat ik me er weer meer op focus en het vooral frustrerend is dat het niet lukt. Net zoals andere dingen die "gewoon" niet lukken. Elke dag afwassen, keuken opruimen na het koken. Dat soort dingen. Stofzuigen. Post openen (ja inmiddels al wat aanmaningen verder). Het lukt niet en tegelijktijd voelt dat als een smoesje wat het is zo makkelijk. Zitten en post open maken, lezen en afhandelen. Na het eten opstaan en de afwas doen, vaatwasser vullen. Hoe moeilijk kan het zijn zou je zeggen. Blijkbaar best wel moeilijk. Frusterend! Voorheen deed ik alles (in mijn huwelijk) en nu lukt niks. Hoe dan?

Ik heb de gok gewaagd en de haptonoom gevraagd wat zij voor me kan betekenen. Nu afgesproken dat we samen gaan kijken naar de oorzaak van mijn reacties op mijn ex. Waarom dat zo heftig bij mij binnenkomt. Dus ben benieuwd. Heb gevraagd voor een vast afspraakmoment, maar daar heeft ze nog niet op gereageerd.

@Verbinder
Ik kan me niet vinden in wat je schrijft over dat ik me heb geïdentificeerd in mijn ex. Ik denk dat het meer het hele gezin was. Als zij het maar goed hadden, dan was mijn missie geslaagd. Zij moesten verzorgd zijn en meer niet. Nu kan ik dat niet meer en ben ik voor meer dan de helft dat gezin kwijt (echt kwijt) en ja dat vind ik lastig.
Mijn ex was juist degene die alles langs zich heen liet gaan. Ik nam de beslissingen. Altijd. Of beter gezegd: ik mocht de beslissing nemen als het hem niet boeide. Als het hem aanging of wel interesseerde dan was zijn mening wet. Denk ik, maar misschien kleur ik dit nu wel te donker in en was het helemaal niet zo. Ik zou het oprecht niet meer weten. We hadden eigenlijk nooit discussies of gesprekken met z'n tweeën.

@FromSanDiegototheBay
Het kan best zijn dat je gelijk hebt hoor, ik wil niet beweren dat ik weet of ik in de slachtofferrol zit of niet. Ik heb er geen verstand van. Ik doe maar wat.

Deze zin" Uiteindelijk heb jij die sleutel in handen,niemand anders." begrijp ik heel goed, maar maakt vooral een falend gevoel los. Want blijkbaar kan ik niet veranderen, het lukt me niet ondanks alle hulp die al geboden is. Lastige materie.

Even flink in de knoop en me af aan het vragen of ex niet toch gelijk had. Misschien kan ik helemaal niet voor kind zorgen, ben ik er niet toe in staat. Misschien kan ik beter afstand nemen.

Niet alle mensen zijn te repareren.

@Verbinder: als ik nadenk over mijn ex en zijn nieuwe vriendin dan kan ik alleen maar denken "nu kan je het wel", net zoals dat hij nu wel voor de kinderen kan zorgen, het huishouden kan runnen. Hij zal heus zijn steken laten vallen, maar het loopt niet in het honderd. Waarom kon dat eerder niet en ben ik dat schuld? Had ik hem meer ruimte moeten geven ipv alles oppakken en doen. Kan ik hem iets kwalijk nemen of ligt het allemaal aan mij? In mijn diepe momenten dan ligt het allemaal aan mij en ben ik alles schuld. Een bekende gedachte die ik al van jongs af aan heb en die ik nu bij mijn kind terug zie. Als kind ergens op aangesproken wordt dan is de eerste reactie "ik doe toch alles fout" en dan is er geen zinnig woord meer mee te praten. Toch denkt de poh dat kind geen gesprekken meer nodig heeft want kind geeft dit daar niet aan en elke ingang die ik de poh ook geef, volgens haar is er niks aan de hand. Hoe weet ik nou of kind nog hulp nodig heeft of het alleen aan kan? Overdrijf ik? Vast wel.
Als ik dit zo lees dan denk ik vooral dat het ongezien zijn een belangrijk aandeel is geweest in (het mislukken van) mijn huwelijk.

Ik zou graag willen dat ik het voor kind beter had gedaan, een beter voorbeeld geweest dan mijn eigen ouders. Missie mislukt.

@framboise-t
Heb je het idee dat je dan echt een nieuwe start maakt met een nieuwe nick? Ik ben misschien te paranoia maar ik zou dan denken dat mensen het toch gaan uitvogelen.

Fijn dat kind goed gaat, dat is toch meestal de grootste zorg. Hoe ga jij om met de narigheid van je ex? Welke troep zit je tegenaan te hikken?

Gratis op MP ben ik inderdaad ook mee gestopt, dan maar naar het stort.

Ik was redelijk gestructureerd bezig in het huis, maar het lukt niet om ernaartoe te gaan. Ik mis op dit moment echt de energie om überhaupt iets te doen.
Voor nu vooral in de planning om per ruimte inderdaad volledig op te ruimen. Nu liggen er toch nog veel spullen die een beslissing vragen.

Ik heb mijn plan van aanpak al meerdere keren gewijzigd inderdaad en meestal hielp dat wel. Het is nu echt de energie die ik mis.

Eigenlijk slaat het nergens op, want ik had helemaal geen goede band met mijn ouders en toch lukt het me niet om het los te laten. Het voelt voor mij vooral alsof ik iedereen en alles daarmee voor de gek houdt. Alhoewel de haptonoom een rake opmerking maakte de laatste keer. Ze zei dat ik zelfs nu nog probeer een goede dochter te zijn en bam die kwam toen echt binnen. Maar wil dat dan zeggen dat het klopt of dat ik zelfs mezelf voor de gek aan het houden ben? Ik vertrouw mezelf niet.

Een film van het huis/spullen zal ik nooit meer bekijken denk ik. Ik denk dus niet dat dat mij gaat helpen, ook niet het idee dat dat filmpje bestaat. Wellicht dat ik de foto's bewaar die ik tussentijds met het opruimen heb gemaakt.

Plan 2 kan ik wel wat mee en heb ik inderdaad gedeeltelijk zo aangepakt. Nu alleen doorpakken ipv mezelf zielig vinden. Een schop onder mijn kont heb ik nodig.

Haha, narrig of narigheid, gezeik is het hoe dan ook

@FromSanDiegototheBay
Ik denk dat omdat ik even een diep dalletje te pakken had en ik dan in het cirkeltje van niks waard terecht kom waarin ik inderdaad denk dat ik nergens goed voor ben.

Ik heb al verschillende therapieën gehad, dit speelt al een aantal jaar met verschillende behandelaren en zorginstellingen.

Niet opgeven, doorgaan voor kind want die kan niet zonder moeder. Ik probeer het wel en ik ben niet suïcidaal. Het is dan een constante stroom van tranen die maar niet lijken te stoppen en gedachten die zeggen dat ik niks waard ben. De gedachte dat ik rust wil, slapen en niet meer wakker worden, maar dan niet zodat kind het zal merken. Soms komt de gedachte dat ik een ongeluk in scene moet zetten ook in me op. Dat was voor de scheiding mijn uitvlucht, maar heb ik nooit durven doen. Zal ik nu ook niet durven, het zijn maar gedachten en geen daden.

Kind meer tijd bij ex lijkt me geen goed plan. Dan kan ik net zo goed meteen afscheid nemen want dan ben ik kind kwijt. Een grote angst, wellicht niet realistisch. Ik hoop er nooit achter te komen.

Geen ruzie met ex gehad, maar een opmerking van hem blijft me dwars zitten en dat hielp niet mee vandaag. Tel daar slecht slapen en een passief kind bij op en dan is het wel zo'n beetje compleet. Misschien nog een paar hormonen in de mix, geen idee.

@verbinder
Deze twijfel is anders dan normaal denk ik. Daarvoor was het te donker. Kind had er ook last van en ik had niet de moed om er wat mee te doen. Einde van de dag wel toenadering gezocht, maar kind wilde er niks van weten. Kind is zonder iets te zeggen naar bed gegaan. Dat voelt niet oke, maar ik kon kind niet dwingen.

Verbinder schreef: ↑

10-11-2024 21:53

Je doet het al TO, je zorgt al lange tijd voor je dochter

Ik weet het, maar ik merk dat mijn dochter nu veel last van mijn huilbui had en dat brengt een schuldgevoel met zich mee, want ik gun haar zoveel meer dan wat ik nu ben.

@Framboise-t
Hij maakt wel meer rotopmerkingen sinds de scheiding. Ook via kind hoor ik wel eens uitspraken waarvan ik denk dat die niet oke zijn om aan kind te zetten over moeder. Misschien wilt hij me kwetsen, misschien is hij echt bezorgd dat ik het niet kan. Wie zal het zeggen? Ik vind het lastig om dat te bepalen. Daarvoor twijfel ik heel sterk aan mezelf. Soms denk ik dat dat juist door zijn handelen komt, maar misschien ook wel omdat ik me weinig kan herinneren en het dus heel makkelijk gezegd is soms dat we dat toch bespreken/afgesproken hebben. Ook als ik iets zeker weet ga ik nog twijfelen als hij zegt dat het anders afgesproken is. Tja wat moet ik dan nog? Ik kan moeilijk elk detail gaan bijhouden. Het maakt het er in ieder geval niet makkelijker op en kind zit ertussen, dat is duidelijk.

Schrijven lukt inderdaad vaak wel, maar zodra ik het onder woorden moet brengen dan gaat het mis. Praten lukt dan niet en vaak wordt het dan door de andere partij al ingevuld wat ze denken dat ik wil gaan zeggen. Dat zie ik deze week bij een evaluatiegesprek van de training ook gebeuren. Tenminste daar ben ik bang voor, dat ik daar weer dichtklap en me niet kan uitdrukken.
Ergens in het topic was een stukje dat ik moest meenemen valt me nu in. Over hechting en ongezien voelen. Dat daar het grootste probleem zit. Benieuwd hoe ze daar op gaan reageren, mocht het ter sprake komen. Heb het idee dat ze vooral willen bevestigen dat ik niet leerbaar ben en dus mijn heil maar ergens anders moet zoeken.

Nog geen reactie van de haptonoom gehad, dat maakt me onzeker. Ik weet wel dat ze niet alle tijd van de wereld heeft en dat ik moet wachten, maar poeh ik kan een afspraak echt wel gebruiken om even te ventileren. Alhoewel ik ook weet dat een afspraak daar niet voor bedoeld is eigenlijk. Daar moeten we de diepte ingaan vanaf nu. Bloot leggen waarom ex mij zo kan triggeren. Ik denk dat ik het antwoord al weet, nu nog leren om er anders op te reageren. (Het wordt me misselijk als ik er alleen al aan denk dat al die negatieve gevoelens er moeten zijn voordat ik door kan.)

@verbinder
Ik begrijp wat je bedoelt. Concreet betekent het, zo lees ik het tenminste, geloven in mezelf ipv luisteren naar de mening van anderen. Alhoewel dat zo geschreven ook wel weer heel bot klinkt. Misschien wel luisteren naar de positieve meningen van andere mensen

Ja ik heb altijd het gezin draaiende gehouden, dat klopt zeker. Mezelf daarbij volledig voorbij gelopen waar ik nu nog steeds de vruchten van pluk want de nieuwe ziekmelding is een feit en het voelt elke keer weer als een stapje achteruit.

@framboise-t
Zo probeer ik het ook te bekijken, maar dat lukt niet op het moment dat ik in het zwarte gat val, dan is alles mijn schuld en kan ik niet denken aan de goede momenten. Nu kan ik het iets helderder zien, maar ik merk dat de negatieve gedachten snel de overhand nemen als ik er echt over na ga denken. Dus vermijd ik het, want dan is het er niet.

Huilbuien zijn zeker menselijk en soms ook niet te stoppen. Meestal kreeg ik het wel voor elkaar om het te laten wachten totdat kind in bed lag, maar nu was het dusdanig heftig op de voorgrond dat ik er totaal geen controle over had. Ik denk inderdaad ook dat ik er iets mee moet richting kind zodat ze het niet op zichzelf betrekt. Dat doet ze al veel te veel, want als ik haar ergens op aanspreek (schoenen niet opgeruimd bijvoorbeeld) dan krijg ik standaard als reactie "ik doe toch altijd alles fout". Enerzijds wellicht een puberreactie, anderzijds zegt ze dit al jaren en ik denk dat daar een diepere onzekerheid of falen achter zit. Een gevoel van haar dat ze het nooit goed kan doen en ik krijg dat niet eruit en de poh ziet het niet. Daar kan ik me druk om maken want dochter loopt, volgens mij, met best wat issues rond maar kan ze nergens bespreken omdat ze ze ter plekke zou ontkennen als ik ze aangeef bij de poh. Ik gun haar dat ze op tijd hulp krijgt. Hoe meer de patronen inslijten, hoe lastiger ze straks te "behandelen" zijn. Ik heb daar enorm veel moeite mee, het gebeurd recht voor je ogen en je kan NIKS.


Hoe denken jullie dat ik dochter het beste kan vertellen wat er gaande is? Ze weet niet dat ik minder werk, ze weet niet dat ik een depressie heb. Eigenlijk weet ze helemaal niks. Ik ben ook bang dat er over gepraat wordt bij vader en dat hij dan weer een manier gaat zoeken om me onderuit te halen.

Qua "stuk" zijn. Ik vraag me soms af of het wel haalbaar is dat ik een positieve kijk op het leven ga krijgen. Ter voorbeeld: een gebroken been kun je herstellen, afhankelijk van de breuk zal er een restschade overblijven of in een heel ernstig geval is er geen redden meer aan en moet het been geamputeerd worden. Wie kan bepalen of iemand met mentale problemen nog kan herstellen en wanneer is de tijd gekomen om te besluiten dat niks helpt? Dat het hopeloos is en niet beter gaat worden. Iedereen is pro leven, dat snap ik wel. Kind heeft me nodig en wil ik geen schuldgevoel geven door zelfmoord te plegen, maar waar houdt die zorgplicht op en mag je ervoor kiezen om voor je eigen geluk / rust te gaan? Wanneer is genoeg ook echt genoeg?
Zomaar een overdenking die ik wel eens heb. Niet perse op mij van toepassing, wel een beetje. Maar ook in het algemeen, wanneer is het genoeg en mag je voor jezelf kiezen?

Ik merk dat ik wel enorm op zie tegen een eventuele diepte bij de haptonoom en ik zie ook op tegen het evaluatiegesprek deze week. Ik denk dat ze weer gaan vertellen dat ik niet leerbaar ben en dat ik mijn heil maar ergens anders moet zoeken. Ik weet niet of ik daar nog zin in heb.