Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Saartje242024 schreef: ↑

29-10-2024 20:00

Ik reageer later deze week nog even op je vragen, wil daar even de tijd voor nemen.

Je hoeft niet te reageren, maar ik zou liegen als ik het niet op prijs zou stellen als je reageert

Saartje242024 schreef: ↑

29-10-2024 20:00

Dat Nederlandse programma 'Je huis op orde' moest ik ook aan denken toen ik dat las over de spullen in het huis van je ouders.

Maar meer omdat het laat zien dat er altijd wat achter zit waarom mensen die spullen niet weg kunnen doen. Vaak zit er ook een emotie aan vast of een reden waarom het niet lukt (bijv. een overlijden) En het programma besteedt daar ook (op een prettige) manier aandacht aan vaak met begrip voor de emoties van de personen.
En er wordt vaak ook bijv. een herinneringskist gemaakt met de meest dierbare spulletjes.

Ik heb het programma een tijdje geleden een aantal keer gezien, maar vaak gingen bij mij de haren rechtop staan van de manier zoals ze met de mensen omgingen, juist niet op een prettige manier vond ik.

Saartje242024 schreef: ↑

29-10-2024 20:00

Hier een opsomming met mogelijke vragen om over na te denken:
(Voel je niet verplicht om hier al gelijk het antwoord op te weten, laat het vooral even op je inwerken)

- Is het omdat je het lastig vind om spullen weg te doen? (Omdat je het zonde vindt, dat je de spullen bijvoorbeeld weg moet doen omdat ze nog nuttig kunnen zijn?
- Of ben je bang dat de herinneringen verloren zullen gaan als je de spullen weg doet? (Misschien zou je dan manieren kunnen vinden om wat spullen weg te doen, en daar een foto of filmpje van te maken als herinnering?)
- Of dat je hiermee een periode definitief achter je laat?
- Ben je bang dat er emoties naar boven zullen komen tijdens het opruimen? En dat je verdrietig of boos wordt?
- Of gebruik je de spullen als antwoord? Hoop je dat je nog antwoorden gaat krijgen? Er herinneringen naar boven zullen komen? Omdat je aangaf dat je niet veel van je jeugd weet (Als ik het goed gelezen heb, als het niet klopt moet je dat maar aangeven)
- Of vind je het bijvoorbeeld rot of eenzaam om het alleen te moeten doen?
- Of overweldigd het je om zoveel keuzes te moeten maken?

Alle bovenstaande vragen/opties zijn van toepassing. Ik vind het zonde om dingen weg te doen die nog goed zijn, maar kan vervolgens niet beslissen of ik ze naar de kringloop moet brengen of zelf moet houden. Je weet nooit of je het nog nodig gaat hebben is daarin een lastige drempel om dingen weg te doen. Ook vraag ik me altijd af of spullen via de kringloop wel bij de juiste persoon terecht komt. Dat klinkt zo raar, maar ik wil graag dat het terecht komt bij iemand die het echt kan gebruiken en die garantie kan niemand me geven natuurlijk.
Daarnaast vraag ik me ook altijd weer af of mijn broers/zussen het goed vinden wat ik beslis. Ik heb een zo goed als vrijkaart, maar de onzekerheid blijft. (Samen met hun opruimen is geen optie, dat triggert veel emoties van mijn scheiding die nou niet bepaalt vlotjes is verlopen.) Gelukkig heeft diegene die me vanuit de gemeente helpt, aangeboden om het ouderlijk ook aan te pakken samen. Dus wellicht is dat een optie. Ondanks mijn moeite om mijn wantrouwen richting haar op de achtergrond te houden.
Ik heb weinig herinneringen aan vroeger en ben ontzettend bang dat ik iets weggooi dat een herinnering bevat. Iets dat ik niet in handen heb gehad en dan toch weg is. Dat ik iets mis zeg maar. Daarom is opruimen met anderen ook zo lastig om toe te laten. Ik wil alles zelf in de handen hebben gehad en dat gaat niet als er iemand naast je staat te duwen.
Alle persoonlijke dingen ben ik apart aan het houden zodat ik die later nog eens rustig kan bekijken, dus wat dat betreft ga ik veel te veel meenemen ben ik bang.
Een periode afsluiten is ook zo eentje. Als alles weg is en het huis verkocht gaat worden dan moet ik echt echt echt accepteren dat mijn ouders er niet meer zijn en dat ik niet terug kan naar hun plek. Dus ook dat probeer ik te vermijden inderdaad.
Tijdens het opruimen komen altijd emoties naar boven. Vooral verdriet omdat veel dingen nooit besproken zijn en ik me zo weinig herinner van vroeger en dat dan confronterend is. Elke keer weer opnieuw.
Ja ik ben zeker op zoek naar antwoorden. Hoe of wat wil ik verder niet op ingaan ivm herkenning (en omdat ik het lastig vind om te bespreken).
Soms is het lastig om het alleen te doen, iemand naast me kan net een zetje geven om een beslissing te nemen. MAAR dat zetje kan ook betekenen dat ik veel meer moeite heb met die keuze. Dat ik me onder druk gezet voel en die persoon in een kwaad daglicht zie omdat diegene mij "gedwongen" heeft. Natuurlijk zit er geen echte dwang bij, maar zo ervaar ik het dan wel ter plekke en achteraf. Ik ga het die persoon dan kwalijk nemen en dat is ook niet wenselijk, vervolgens ga ik mezelf dat weer verwijten en sta ik dus weer stil want al die gevoelens en gedachten kosten veel energie.
Het is zeker overweldigend om zoveel keuzes te maken. Wil ik het zelf hebben, kan iemand het nog gebruiken, welke afvalstroom moet het bij (als het kapot is), wat vinden mijn broers/zussen hiervan, kan ik dit zelf verkopen (levert het nog wat op)? Allemaal vragen die in me opkomen bij alles wat ik in handen heb. Soms gaat dat goed en kan ik snel knopen doorhakken, soms ben ik een uur daar en gebeurd er niks dan rondkijken. Inmiddels al weer een tijdje niet geweest.

Saartje242024 schreef: ↑

29-10-2024 20:00

Kijk/ voel maar wat bij jou van toepassing is als het je lukt. Neem daar ook vooral de tijd voor. Het antwoord komt vast vanzelf.
Als je dat namelijk weet kun je kijken waar je blokkade dan zeg maar vandaan komt en daar aandacht aan geven. En misschien lukt het daardoor iets makkelijker om te bepalen hoe je het gaat aanpakken in kleine stapjes.

Ik heb na meerdere pogingen wel een manier gevonden om het enigzins gestructureerd te doen, maar het blijft een opgave om er naartoe te gaan. De energie is er niet en na zo'n tijdje opruimen heb ik ook weer tijd nodig om bij te komen, want het is telkens een aanslag op mijn gemoedstoestand.

Vandaag bij de haptonoom geweest. Ik zit er sinds gisteravond weer flink doorheen met opeenvolgende huilbuien. Dus fijn dat er een afspraak stond en dat we toch wat dingetjes konden bespreken.

We komen in ieder geval elke keer tot de conclusie dat het "ongezien" zijn van mijn jeugd maar ook tijdens mijn huwelijk wel degelijk een trauma is en dat ik daar hulp bij moet gaan krijgen. Die vinden is echter een andere tak van sport.

Terugkomend op een opmerking van S-Groot, waar ik al op gereageerd heb, maar ik denk dat het "ongezien" zijn hier dus ook meespeelt in mijn "laat maar" reactie. Een bescherming want als ik niet verwacht dat iemand reageert dan kan ik niet teleurgesteld worden. En juist die verwachting was ik aan het bijstellen, want jullie reageren bijna altijd wel. Ik denk dat het daarom weer zo hard binnenkwam dat jullie niet reageerden. Ik bedoel dit niet als verwijt want ik snap het en jullie zijn mij tot helemaal niks verplicht, maar ja ik voelde (voel) me weer in de steek gelaten. Het "zie je nou wel" steekt de kop op. Sorry, want ik wil jullie daar helemaal niet mee lastig vallen.

Frizz schreef: ↑

31-10-2024 18:47

Kan de haptonoom niet helpen bij de juiste verwijzing?

De haptonoom heeft advies gegeven, maar dit wordt door de huisarts genegeerd. Ik begin me inmiddels af te vragen of de haptonoom niet zelf meer kan doen voor me. Zij doorziet me, ziet me, begrijpt het (tot een bepaalde hoogte). Maar ik durf het niet te vragen omdat zij geen enkele indruk wekt dat ze het wilt doen. Ze heeft namelijk al aangegeven dat ik andere hulp nodig heb, dus dat zegt genoeg toch?

Ik baal er van dat ik zonder nieuwe afspraak ben weggegaan. Zij vroeg er niet naar en ik zat op hete kolen omdat mijn uur al voorbij was, dus ik durfde niet meer. Ik ga het maar weet even aankijken, want gesprek bij de instelling waar ik die training gevolgd heb moet ook nog plaats vinden en daarna weer overleg met de huisarts. Misschien is dat voor nu ook wel even genoeg.

Verbinder schreef: ↑

31-10-2024 23:34

Fijn dat je wat dingetjes kon bespreken met de haptonoom.
Lukt het een beetje om dagelijks een wandeling te maken?
En hoe ging het gesprek met de hypotheekadviseur?

Dat was zeker fijn en het huilen bij haar, maar ook begrepen worden was erg helpend. Thuis genoeg gehuild, maar na de haptonoom vooral moe, maar geen huilbuien meer. Dus ja, fijn!

Wandelingen een beetje voorgenomen maar gisteren na de haptonoom zo futloos dat ik het niet aandurfde. De hond waarmee ik wandel is best sterk en ik moet dus constant alert zijn op mijn omgeving en meestal als ik erg moe ben dan ga ik me irriteren aan hem en dat kan ook niet de bedoeling zijn natuurlijk.

Te snel op "versturen" geklikt.
Gesprek met de hypotheekadviseur staat voor vanmiddag op de planning. Ook zo'n dingetje want ik heb momenteel het idee dat ik voor niks ga want ik ga toch niks beslissen. Alhoewel de haptonoom mijn reden voor uitstel van kopen niet terecht vond, ze begreep wel de angst om kind te verliezen. Daar kon ze niet omheen

framboise-t schreef: ↑

01-11-2024 00:42

Al dit soort gedachtes vormen -ongewild en onbedoeld- toch een soort hindernisbaan, die je dan elke keer moet belopen als je iets weg wilt gooien. Om er een beetje snelheid in te houden, maak ik voor mezelf een soort plan:
- ik kijk wat de laagste prijs is op marktplaats. Alles onder de ondergrens (bij mij €5,-) gaat direct naar de kringloop. Ook als ik zelf dacht dat het meer waard was.
- alles wat niet binnen 2 weken een verkoop oplevert (of 4, bij duurdere dingen) gaat alsnog naar de kringloop
- en de gedachte 'komt het wel bij de juiste persoon terecht' kun je counteren door te concluderen dat, als een item al tijdenlang stof staat te happen, je zelf in elk geval niet de juiste persoon bent voor dat item- en dan leidt verkopen of weggeven wellicht tot het belanden van het item bij een meer geschikt persoon.

Dit had ik inderdaad ook geprobeerd, de termijn van een marktplaatsadvertentie als ijkpunt genomen, maar inmiddels zijn die advertenties verdwenen en weet ik niet wat ik wel en niet op marktplaats gezet heb. Opnieuw beginnen is hopeloos, want dan blijf ik rondjes draaien, dus moet nog toch proberen een selectie te maken van wat er al op gestaan heeft. Toch blijf ik het met die methode wel lastig vinden hoor. Ik ben ergens ook gewoon bang dat de kringloop dingen direct weggooit.

Mijn haptonoom heeft ook een huis moeten leegruimen (met broers en zussen samen) en ze vertelde dat iemand dus elke keer in de kringloop ging kijken of de spullen daadwerkelijk aangeboden werden en voor welke prijs en of ze dan verkocht waren en ze moest daar een beetje (veel) om lachen en ik heb toen wel durven uit te spreken dat als de kringloop dichtbij zou zijn, ik dat ook zou doen. Dat vond ze dan wel weer heftig want weg=weg zou je zeggen, maar dat werkt bij mij soms wel en vaak niet.

Het is trouwens wel een goede tactiek hoor, bepaalde minimale prijs, bepaalde verkooptermijn en anders weg/kringloop. Ik ben helemaal voor. Afhankelijk van mijn dag kan ik dat beter dan een andere dag. Momenteel ontbreekt het me aan de moed om uberhaupt naar het huis te gaan.

framboise-t schreef: ↑

01-11-2024 01:04

Misschien zijn dit soort trucjes te praktisch hoor, en moet je eerst meer grip hebben op alle emoties en herinneringen waar de spullen mee verbonden zijn. Hoe je dat aan moet pakken, geen idee,bij mij zitten emoties wel aan plekken maar niet zoveel aan spullen.

Zeker niet te praktisch, ik denk dat mijn energielevel ook veel uitmaakt. En mijn geweldige vermijdingsmechanisme.

Mag ik trouwens vragen? Nieuwe nick? Wel al meegeschreven hier?

Dit gaat waarschijnlijk heel afhankelijk, vragend, "needy" klinken, maar als iemand de weggehaalde reacties nog wilt lezen dan kan ik ze er weer opzetten.

Misschien klinkt het wel manipulerend? Dat kan ook nog. Ik zal het wel niet lang laten staan ivm angst voor herkenning.

Verbinder schreef: ↑

01-11-2024 10:29

Succes anyway

Dank je wel. Gesprek met de hypotheekadviseur was prettig. Situatie duidelijk en er is hoop. Wel druk om ouderlijk huis leeg te halen en te gaan verkopen, maar dat lijkt me goede druk.

Verbinder schreef: ↑

02-11-2024 05:43

Ik zou dit stukje noteren en met je meenemen voor het gesprek bij de instelling waar je de training hebt gevolgd.
Je vertelde dat je het heel lastig vindt met de training begeleider maar de hoofdbegeleider is er ook bij aanwezig. En je zit nu in het systeem van de GGZ. Dat geeft meer kans dat ze nog verder gaan kijken voor verdere behandelmogelijheden.

Goede tip, dat kan ik zeker doen. Mijn haptonoom was erg boos toen ik haar vertelde over de "geen trauma hebben" van de trainer begeleider. Ze zei dat die maar eens opnieuw de boeken in moest duiken.

De hoofdbehandelaar kan ik wat dat aan gaat nog niet goed inschatten omdat ik haar alleen bij de intake gesproken heb.

Frizz schreef: ↑

02-11-2024 14:06

Wat een fijn nieuws! De druk is dan eerder omdat je een helder doel voor ogen hebt, toch?

Ja precies. Een doel voor ogen. Merk echter wel al dat dat doel uit zicht is nu omdat de werkweek weer voor de deur staat en ik volop in de vermijding zit. Het blijft balanceren op een dun touwtje.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

02-11-2024 17:32

Het maakt eigenlijk ook niks uit want hoe ik het ook doe, het is toch nooit goed. Voor mij niet of voor iemand anders niet. Nooit is het goed.

Sorry dat mijn teleurstelling, verdriet, boosheid (of wat het dan ook is/was) me op dat moment teveel werd.


Deze reacties……

De bovenste van het is nooit goed komt op mij over als een soort slachtofferrol.

Als jij het als slachtofferrol wilt betitelen dan vooral doen. Ja dit klinkt weer passief agressief, maar ik kan er niks aan doen als jij dat zo ziet.
Het nooit goed zijn is zoals ik het ervaar. Het is niet dat ik dat 1, 2, 3 kan veranderen of uitwissen.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

02-11-2024 17:32

Ik herinner me een post van mij over het uitmaken met je vriend,toen schreef je ook een soortgelijke reactie.Iets van ja want hij is toch beter af zonder mij!?

Ik probeer alleen uit te spreken hoe ik het ervaar. Als dat een slachtofferrol is, dan is dat zo. Ik heb geen idee.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

02-11-2024 17:32

De tweede over sorry dat mijn teleurstelling,lijkt het alsof je de sorry niet meent en je eigenlijk vindt dat jouw reactie terecht was omdat je verdriet had.
Correct me if I’m wrong.

Ik snap je niet.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

02-11-2024 17:32

Dat dit dan nog mild is en je nog veel ergere dingen had geschreven maar niet gepost,vind ik best heftig.

Niet erger richting jullie, maar vooral sombere dingen. Ik heb getwijfeld om mijn account op te zeggen. Ik weet niet precies wat daar heftig aan is. Ik ben niet anders gewend dan van 100 naar -100 te gaan.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

02-11-2024 17:32

Het komt op mij best negatief over allemaal.
Wat S Groot ook zegt,passief agressief.

Er lijkt ook wel een soort woede te zitten,klopt dat?

Er zit zeker ook woede, maar meestal laat ik die niet zien. Er zit vooral veel verdriet en machteloosheid. Die machteloosheid maakt me ook wel eens boos.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

02-11-2024 17:32

Ik zou als ik jou was toch eens nadenken over medicatie,had je nu de diagnose borderline of was het ooit ter sprake gekomen?Ik kan me die post niet helemaal meer herinneren maar dacht het gelezen te hebben.

Borderline? Dat heeft iemand ooit geopperd maar is geen sprake van. Waarom medicatie?

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

02-11-2024 17:32

Voor jezelf en zeker ook voor je dochtertje,hoop ik dat je de juiste hulp krijgt en je jezelf er voor open stelt.
Zeker als je dochter straks in de puberteit komt,dan zou je best wel eens nare opmerkingen kunnen krijgen.
Het zou toch fijn zijn als je daar dan op een gezonde manier op kunt reageren en mee om kunt gaan.

Ik hoop ook dat ik de juiste hulp nog ga vinden, juist voor mijn dochter. Zodat ik nog een beetje het goede voorbeeld kan geven.
De puberteit heeft zich al aangediend, in lichte mate maar zeker aanwezig en ja dat is soms pittig. Ik zal vast en zeker niet altijd op een gezonde manier reageren, ik doe mijn best om rustig te blijven en open communicatie te hebben. Meer kan ik niet doen momenteel.