Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 13 oktober 2024 om 20:18
Het overleeft, maar de manier waarop is niet fijn.
Het voelt alsof ik verdwaald ben in een dichtbegroeid bos en ik bij elke boom een keuze moet maken. Welke keuze ik ook maar, nieuwe bomen liggen in het verschiet en geen enkele lijkt naar een uitgang te leiden.
Concreet: de verwijzing bij de instelling is geweigerd (want niet voldoende uren beschikbaar), op het werk loop ik vast en heb ik me gedeeltelijk ziek gemeld. Thuis is het een puinhoop en ik merk dat ik steeds meer afstand neem tot de enkele mensen die dichtbij zouden kunnen staan. Ik stelde me vanmorgen voor hoe ik een kennis/vriendin zou gaan zeggen dat ik geen contact meer wil. Mijn vriend negeer ik momenteel ook op een ongezonde manier, hij probeert nabij te blijven maar ik heb behoefte aan rust. Ondanks dat het soms wel fijn kan zijn als hij er is. Oftewel, ik ben de weg kwijt en weer eens (lees: nog steeds) geen idee wat ik moet doen of juist laten.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 14 oktober 2024 om 05:38
Mooie beschrijving vind ik, van het bos.
Je kunt goed schrijven. Ook al voel je je heel geconflicteerd ( of hoe dat ook heet
), je bent altijd in staat er toch woorden aan te geven. Hoe verdwaald je je ook kunt voelen.
Je vertelde dat je de weg kwijt bent en je geen idee hebt wat te doen of te laten.
Wat zou er verkeerd zijn om kontakt op te nemen met de trauma therapeut die de haptonoom adviseerde?
Ik weet wel dat je goed de vinger in de pap wil houden over je proces en keuzes maar wellicht is het tijd om werkelijk een suggestie aan te nemen. Ook al voel je daar allerlei bedenkingen bij.
Via deze therapeut kun je uitzoeken welke stukjes ( kleinere) trauma de weg zo blokkeren voor je om voort te gaan.
Ik weet wel, je hebt verschillende dingen geprobeerd. Probeer dit dan ook, de trauma therapeut bij je in de buurt.
Hoe verdrietig ook, je bent je nu aan het afsluiten naar mensen toe.
Misschien kun je tegen die ene vriendin zeggen dat je even wat rust zoekt en even geen kontakt legt.
Maak het liever niet definitief in je woorden. Ik weet waar je je bevindt, ik herken het van mezelf en wil je dat graag op het hart drukken.
Je kunt goed schrijven. Ook al voel je je heel geconflicteerd ( of hoe dat ook heet
), je bent altijd in staat er toch woorden aan te geven. Hoe verdwaald je je ook kunt voelen.Je vertelde dat je de weg kwijt bent en je geen idee hebt wat te doen of te laten.
Wat zou er verkeerd zijn om kontakt op te nemen met de trauma therapeut die de haptonoom adviseerde?
Ik weet wel dat je goed de vinger in de pap wil houden over je proces en keuzes maar wellicht is het tijd om werkelijk een suggestie aan te nemen. Ook al voel je daar allerlei bedenkingen bij.
Via deze therapeut kun je uitzoeken welke stukjes ( kleinere) trauma de weg zo blokkeren voor je om voort te gaan.
Ik weet wel, je hebt verschillende dingen geprobeerd. Probeer dit dan ook, de trauma therapeut bij je in de buurt.
Hoe verdrietig ook, je bent je nu aan het afsluiten naar mensen toe.
Misschien kun je tegen die ene vriendin zeggen dat je even wat rust zoekt en even geen kontakt legt.
Maak het liever niet definitief in je woorden. Ik weet waar je je bevindt, ik herken het van mezelf en wil je dat graag op het hart drukken.
maandag 14 oktober 2024 om 10:30
Voorzichtig probeer ik het compliment aan te nemen, ondanks dat het schrijven voor mij als normaal aanvoelt en niet als bijzonder of goed. Helemaal niet zelfs.
Schrijven lukt meestal wel, als ik er de ruimte voor heb / neem. Ik heb genoeg gedachten en synoniemen in me zitten om dingen uit te leggen, toch lijkt het nooit de kern te raken. Daarnaast wijzigt het ook. De ene keer kan ik me verdwaalt voelen en de andere keer juist heel zeker van mijn zaak. Het is en blijft tegenstrijdig en dus lastig.
In het weekend wilde ik iets schrijven omdat een situatie me hoog zat, dat is toen niet gelukt dus die hele situatie is naar de achtergrond verdwenen en blijft nu weer sluimeren. Dat blijft vervelend.
Quote: “Wat zou er verkeerd zijn om kontakt op te nemen met de trauma therapeut die de haptonoom adviseerde?”
Daar zou op zich niks verkeerds mee zijn, maar ik ben niet overtuigd van die persoon. Daarnaast heb ik daar een verwijzing van de huisarts voor nodig. Nieuwste ontwikkeling is dat ze eerst wilt onderzoeken welke hulp ik precies nodig heb en wie daar dan de juiste persoon voor is. Daar ga ik hopelijk eind deze week meer over te weten komen.
Daarnaast nog een afsluiting gesprek bij de therapeut van de training. Wellicht komt daar nog iets uit. Dat gesprek staat voor midden november gepland. Dus tot die tijd is het watertrappelen en hopen dat ik niet verzuip.
Quote: “Hoe verdrietig ook, je bent je nu aan het afsluiten naar mensen toe.”
Dat ben ik met je eens en zo herkende ik het ook. Ik probeer er dus niks mee te doen, want dat kan gevolgen hebben. Wat ik er alleen erg lastig aan vind is dat ik die vriendin al lang niet meer als vriendin beschouw. Het draait vooral om haar, maar dat komt natuurlijk ook omdat ik niks vertel. Dus ik snap het ergens wel, toch voel ik niet de ruimte om daar te vertellen hoe het echt gaat. Nooit gevoeld trouwens.
Wat ik me dan wel weer afvraag is in hoeverre dat wegduwen bij mijn vriend ook aan de hand is of dat het daar wel “echt” is. Ik herken dat verschil niet.
Wanneer heb ik echt die afstand nodig en de tijd voor mezelf en wanneer is het zelfdestructie? Omdat ik het niet weet en de relatie niet weer opnieuw kan verbreken gaan we maar door en door.
Ik snap ook niet dat hij daar (blijkbaar?) oké mee is. Is dat niet ontzettend raar?
Schrijven lukt meestal wel, als ik er de ruimte voor heb / neem. Ik heb genoeg gedachten en synoniemen in me zitten om dingen uit te leggen, toch lijkt het nooit de kern te raken. Daarnaast wijzigt het ook. De ene keer kan ik me verdwaalt voelen en de andere keer juist heel zeker van mijn zaak. Het is en blijft tegenstrijdig en dus lastig.
In het weekend wilde ik iets schrijven omdat een situatie me hoog zat, dat is toen niet gelukt dus die hele situatie is naar de achtergrond verdwenen en blijft nu weer sluimeren. Dat blijft vervelend.
Quote: “Wat zou er verkeerd zijn om kontakt op te nemen met de trauma therapeut die de haptonoom adviseerde?”
Daar zou op zich niks verkeerds mee zijn, maar ik ben niet overtuigd van die persoon. Daarnaast heb ik daar een verwijzing van de huisarts voor nodig. Nieuwste ontwikkeling is dat ze eerst wilt onderzoeken welke hulp ik precies nodig heb en wie daar dan de juiste persoon voor is. Daar ga ik hopelijk eind deze week meer over te weten komen.
Daarnaast nog een afsluiting gesprek bij de therapeut van de training. Wellicht komt daar nog iets uit. Dat gesprek staat voor midden november gepland. Dus tot die tijd is het watertrappelen en hopen dat ik niet verzuip.
Quote: “Hoe verdrietig ook, je bent je nu aan het afsluiten naar mensen toe.”
Dat ben ik met je eens en zo herkende ik het ook. Ik probeer er dus niks mee te doen, want dat kan gevolgen hebben. Wat ik er alleen erg lastig aan vind is dat ik die vriendin al lang niet meer als vriendin beschouw. Het draait vooral om haar, maar dat komt natuurlijk ook omdat ik niks vertel. Dus ik snap het ergens wel, toch voel ik niet de ruimte om daar te vertellen hoe het echt gaat. Nooit gevoeld trouwens.
Wat ik me dan wel weer afvraag is in hoeverre dat wegduwen bij mijn vriend ook aan de hand is of dat het daar wel “echt” is. Ik herken dat verschil niet.
Wanneer heb ik echt die afstand nodig en de tijd voor mezelf en wanneer is het zelfdestructie? Omdat ik het niet weet en de relatie niet weer opnieuw kan verbreken gaan we maar door en door.
Ik snap ook niet dat hij daar (blijkbaar?) oké mee is. Is dat niet ontzettend raar?
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 14 oktober 2024 om 13:35
Twijfelaar schreef: ↑14-10-2024 10:30Nieuwste ontwikkeling is dat ze eerst wilt onderzoeken welke hulp ik precies nodig heb en wie daar dan de juiste persoon voor is.
Dat vind ik op zich heel goed. Maar daar dus iets voor uitgevonden; diagnostiek.
Het zou dus mooi zijn als ze jou zoals ik eerder al schreef verwijst naar de ggz voor uitgebreide diagnostiek. En met die uitkomst kan een gericht behandelplan worden gemaakt.
•
maandag 14 oktober 2024 om 23:42
Mee eens
Ik voeg de lijst nog even toe die Frizz eerder postte van gespecialiseerde GGZ
https://traumanet.nl/hulpbronnen/zorgkaarten/
dinsdag 15 oktober 2024 om 00:11
Twijfelaar schreef: ↑14-10-2024 10:30Voorzichtig probeer ik het compliment aan te nemen, ondanks dat het schrijven voor mij als normaal aanvoelt en niet als bijzonder of goed. Helemaal niet zelfs.
Schrijven lukt meestal wel, als ik er de ruimte voor heb / neem. Ik heb genoeg gedachten en synoniemen in me zitten om dingen uit te leggen, toch lijkt het nooit de kern te raken. Daarnaast wijzigt het ook. De ene keer kan ik me verdwaalt voelen en de andere keer juist heel zeker van mijn zaak. Het is en blijft tegenstrijdig en dus lastig.
Ja, het is best lastig om tegenstrijdigheden te voelen en laat staan erover te schrijven. Toch helpen synoniemen erg, vind ik zelf. Want je kunt dingen dan toch soms makkelijker over brengen aan een ander.
En grappig is dat jij meestal het bos gebruikt als synoniem
Wat ik me dan wel weer afvraag is in hoeverre dat wegduwen bij mijn vriend ook aan de hand is of dat het daar wel “echt” is. Ik herken dat verschil niet.
Wanneer heb ik echt die afstand nodig en de tijd voor mezelf en wanneer is het zelfdestructie? Omdat ik het niet weet en de relatie niet weer opnieuw kan verbreken gaan we maar door en door.
Ik snap ook niet dat hij daar (blijkbaar?) oké mee is. Is dat niet ontzettend raar?
Ik denk dat afstand nodig hebben/ tijd voor jezelf willen op dit moment hand in hand gaan met zelfdestruktie./ zelfsabotage. In principe zou je waarschijnlijk 24/7 rust/ tijd voor jezelf willen hebben nu. Je kunt het nu niet scheiden want het zit teveel verweven met elkaar.
Het is best apart dat je vriend ok is met de gang van zaken. Aan de andere kant geeft het aan dat hij zelf met een bepaalde problematiek zit, in zichzelf. Veel gevoel van onzekerheid, waarschijnlijk lage eigenwaarde naast natuurlijk de fijne mooie eigenschappen die hij heeft van geven en er willen zijn voor een ander. Maar omdat je het je afvroeg, hij kan hier alleen in meegaan en accepteert het omdat hij zelf ook met issues dealt. Had hij dat niet dan zou hij de situatie niet accepteren
dinsdag 15 oktober 2024 om 14:29
Ik denk dat die diagnostiek al plaatsgevonden heeft, maar dat is al een paar jaar geleden en toen heb ik ervoor gekozen dat document niet te delen met de huisarts. Dit heb ik inmiddels wel gedaan dus wellicht dat diagnostiek niet meer nodig is. Misschien gaat ze me toch doorverwijzen naar een nieuw iets dat opgezet is of wordt. Daar hoor ik eind deze week en anders volgende week pas iets over. Ik weet ook niet precies wat dat is, het zou iets nieuws zijn waar meerdere gesprekken met meerdere personen zijn om dan vooral te achterhalen wat de echte hulpvraag is. Dat klinkt op zich wel goed, maar mijn hulpvragen zijn heel erg afhankelijk van tijd en situatie. Zo had ik afgelopen week weer een duidelijke hulpvraag, maar de situatie is voorbij (lees: als je er niet mee bezig bent dan bestaat het niet) en dus is de hulpvraag weer verdwenen. Zo werkt het bij mij.
Eerlijk gezegd maakt het me nu ook vrij weinig uit allemaal. De hoop dat het ooit beter gaat heb ik nu niet.
Er overheerst een gevoel van niet willen leven, niet op deze manier in ieder geval. Dan hoeft het voor mij niet. Het is niet dat ik suicidaal ben, maar misschien te beschrijven als een passiviteit en gelatenheid?
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 15 oktober 2024 om 14:30
Op de zorgkaart staat helaas vrij weinig bij mij in de buurt en helaas gaan die geen match met mij worden. Of ik met hun.Verbinder schreef: ↑14-10-2024 23:42Mee eens
Ik voeg de lijst nog even toe die Frizz eerder postte van gespecialiseerde GGZ
https://traumanet.nl/hulpbronnen/zorgkaarten/
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 15 oktober 2024 om 14:36
Dan iets verder uit de buurt?Twijfelaar schreef: ↑15-10-2024 14:30Op de zorgkaart staat helaas vrij weinig bij mij in de buurt en helaas gaan die geen match met mij worden. Of ik met hun.
Wat eten we vanavond?
dinsdag 15 oktober 2024 om 14:39
@Verbinder
Geen idee of ik het bos vaak als synoniem gebruik. Mij is het in ieder geval niet opgevallen, maar daarvoor zou ik me andere uitspraken moeten kunnen herinneren en dat doe ik niet. Teruglezen kost me teveel moeite.
Ik denk ook dat mijn zelfsabotage (inderdaad beter woord dan zelfdestructie) nu samen gaat met de normale behoefte aan tijd voor jezelf hebben. Dat ik er dus geen onderscheid in kan maken. Anderzijds denk ik ook dat ik dat nooit heb gekund. Ik heb het wel nodig om mijn grenzen te leren aangeven. Hoe moet ik dat dan gaan leren als ik het verschil niet herken? Hoe dan?
Ik denk ook dat mijn vriend onzeker is en een lage eigenwaarde heeft. Soms komt dat ook tot uiting, maar meestal valt het niet zo op. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet gaan aanpakken. Alweer...
Moet ik helemaal afstand nemen? Kunnen we een paar dagen per week afspreken? Of gewoon doorgaan zoals het voorheen ging en het nu ook weer gaat?
Mij breekt het nu in ieder geval op. Het lijkt zo klein en aanstellerig. Het voelt alsof ik niet moet zeuren. Wat is een avond alleen op de bank nou als je ook samen kunt zijn? Alsof die ene avond alleen me gaat helpen? Dus zeg ik maar niks en laat ik het weer gaan.
Ik baal enorm van mezelf. Zit al uren op het werk en krijg geen werk gedaan. Ik mis de energie, de drive om wat te doen. Ik wil wel, maar blijkbaar niet erg genoeg?
Ik zie mezelf als een mislukking. Geen idee waar ik mee bezig ben.
Geen idee of ik het bos vaak als synoniem gebruik. Mij is het in ieder geval niet opgevallen, maar daarvoor zou ik me andere uitspraken moeten kunnen herinneren en dat doe ik niet. Teruglezen kost me teveel moeite.
Ik denk ook dat mijn zelfsabotage (inderdaad beter woord dan zelfdestructie) nu samen gaat met de normale behoefte aan tijd voor jezelf hebben. Dat ik er dus geen onderscheid in kan maken. Anderzijds denk ik ook dat ik dat nooit heb gekund. Ik heb het wel nodig om mijn grenzen te leren aangeven. Hoe moet ik dat dan gaan leren als ik het verschil niet herken? Hoe dan?
Ik denk ook dat mijn vriend onzeker is en een lage eigenwaarde heeft. Soms komt dat ook tot uiting, maar meestal valt het niet zo op. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet gaan aanpakken. Alweer...
Moet ik helemaal afstand nemen? Kunnen we een paar dagen per week afspreken? Of gewoon doorgaan zoals het voorheen ging en het nu ook weer gaat?
Mij breekt het nu in ieder geval op. Het lijkt zo klein en aanstellerig. Het voelt alsof ik niet moet zeuren. Wat is een avond alleen op de bank nou als je ook samen kunt zijn? Alsof die ene avond alleen me gaat helpen? Dus zeg ik maar niks en laat ik het weer gaan.
Ik baal enorm van mezelf. Zit al uren op het werk en krijg geen werk gedaan. Ik mis de energie, de drive om wat te doen. Ik wil wel, maar blijkbaar niet erg genoeg?
Ik zie mezelf als een mislukking. Geen idee waar ik mee bezig ben.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 15 oktober 2024 om 14:40
woensdag 16 oktober 2024 om 04:04
Laat ik even reageren op je gevoel van passiviteit en gelatenheid.
De huisarts kan met iets geschikts komen maar het kan ook van niet. Ze kan met een voorstel komen waarvan je denkt: o nee, waarom komt ze daar nu mee?
Houdt wellicht rekening met die optie.
En daarmee ook zeggende. houdt misschien de mogelijkheid open dat je wel wat verder moet reizen voor een GGZ met uitgebreidere behandeling.
Want je kan die mogelijkheid nu ook wegwuiven vanwege je gelatenheid.
Iedereen hier op het forum zou zeggen: doen. Reis wat verder.
De huisarts kan met iets geschikts komen maar het kan ook van niet. Ze kan met een voorstel komen waarvan je denkt: o nee, waarom komt ze daar nu mee?
Houdt wellicht rekening met die optie.
En daarmee ook zeggende. houdt misschien de mogelijkheid open dat je wel wat verder moet reizen voor een GGZ met uitgebreidere behandeling.
Want je kan die mogelijkheid nu ook wegwuiven vanwege je gelatenheid.
Iedereen hier op het forum zou zeggen: doen. Reis wat verder.
woensdag 16 oktober 2024 om 05:18
Twijfelaar schreef: ↑15-10-2024 14:39@Verbinder
Ik heb het wel nodig om mijn grenzen te leren aangeven. Hoe moet ik dat dan gaan leren als ik het verschil niet herken? Hoe dan?
Dat is ook een hele lastige. En ik moet eerlijk zeggen dat je dat ook niet volledig kunt leren op dit moment. Omdat het zo vermengd zit. Maar je kunt er wel wat aan werken. Als dingen voorheen vooral van binnen, in jezelf, plaatsvinden dan kun je wellicht oefenen met hardop praten/ uiten. Bijvoorbeeld, je ex zit je dwars, stuurt een berichtje waarbij het in jou hoog oploopt. Je bent alleen thuis. Dan zou je gewoon kunnen zeggen in de ruimte van het huis: het loopt op. In plaats van wellicht direkt reaktief te voelen en tollen met: klootzak, lul. Eikel dat je bent.
Ik noem maar een dwarsstraat hoor.
Veel zal het zijn om te oefenen dat het niet zo hoog oploopt in jezelf. Daar is waar alle aktie gebeurt.
In situaties met anderen zal het nog lastig zijn om grenzen aan te geven. Maar ik denk dat je wel als leidraad kunt gebruiken dat je veel tijd nodig hebt voor jezelf, om te herstellen. Van sociale situaties, gesprekken etc. En dat je daar voor jezelf zorgt en je op tijd weer terug trekt.
Als je wil, kun je misschien wat specifieke situaties benoemen, waar je heel vaak tegenaan loopt. Dan kan ik er gerichter op ingaan.
Ik denk ook dat mijn vriend onzeker is en een lage eigenwaarde heeft. Soms komt dat ook tot uiting, maar meestal valt het niet zo op. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet gaan aanpakken. Alweer...
Moet ik helemaal afstand nemen? Kunnen we een paar dagen per week afspreken? Of gewoon doorgaan zoals het voorheen ging en het nu ook weer gaat?
Je bent heel erg aan het zoeken wat je moet doen en blijft denken tot jezelf verlamt legt. Er is geen specifiek antwoord op dit moment, van je moet dit doen of je moet dat doen. Dat is lastig maar dat is gewoon een feit.
Als je het wist, dan deed je het wel
Dus….status quo voor dit moment.
donderdag 17 oktober 2024 om 17:42
Ik ben er zo ontzettend klaar mee dat elke keer als er contact is met ex, ik helemaal kapot ga. Ik kan er niet meer tegen. Ik wil dit niet meer.
Zou je denken dat dat een drive is om echt de problemen in de ogen aan te kijken, maar nee hoor. Vermijding viert hoogtijdagen.
Zou je denken dat dat een drive is om echt de problemen in de ogen aan te kijken, maar nee hoor. Vermijding viert hoogtijdagen.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 17 oktober 2024 om 17:44
Geen vermoeden van ass dacht ik. Wel dat er een lang traject opgestart moest worden, waarbij vooral gewerkt moest worden aan een vertrouwensbasis. Dat laatste is denk ik ook heel belangrijk voordat ik de angst voor het zwarte diepe gat durf te trotseren.
Ik moet dat rapport nog maar eens opduikelen en doorlezen. Als ik er de moed voor heb.
De huisarts heeft het in ieder geval.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 17 oktober 2024 om 17:46
Ook als reizen meer dan twee uur betreft?Verbinder schreef: ↑16-10-2024 04:04Laat ik even reageren op je gevoel van passiviteit en gelatenheid.
De huisarts kan met iets geschikts komen maar het kan ook van niet. Ze kan met een voorstel komen waarvan je denkt: o nee, waarom komt ze daar nu mee?
Houdt wellicht rekening met die optie.
En daarmee ook zeggende. houdt misschien de mogelijkheid open dat je wel wat verder moet reizen voor een GGZ met uitgebreidere behandeling.
Want je kan die mogelijkheid nu ook wegwuiven vanwege je gelatenheid.
Iedereen hier op het forum zou zeggen: doen. Reis wat verder.
Ik houd van reizen, maar of dat verstandig is na een zware sessie? Ik geloof er denk ik ook gewoon niet meer in dat ik nog geholpen kan of ga worden. Ik moet het zelf doen en ik kan het niet. Ik blokkeer.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 17 oktober 2024 om 22:42
Twijfelaar schreef: ↑17-10-2024 17:46Ook als reizen meer dan twee uur betreft?
Ik houd van reizen, maar of dat verstandig is na een zware sessie? Ik geloof er denk ik ook gewoon niet meer in dat ik nog geholpen kan of ga worden. Ik moet het zelf doen en ik kan het niet. Ik blokkeer.
Als je dat verslag opduikelt en het advies met me deelt wil ik heus mee kijken naar ggz aanbieders. Ik ben daar echt best goed in.
Ik hoop dat je je gauw weer wat beter voelt.
•
donderdag 17 oktober 2024 om 23:10
Ik ben zo ontzettend moe.Twijfelaar schreef: ↑17-10-2024 17:42Ik ben er zo ontzettend klaar mee dat elke keer als er contact is met ex, ik helemaal kapot ga. Ik kan er niet meer tegen. Ik wil dit niet meer.
Zou je denken dat dat een drive is om echt de problemen in de ogen aan te kijken, maar nee hoor. Vermijding viert hoogtijdagen.
Ik weet dat ik moet stoppen met vechten tegen mijn gevoelens. Het verdriet. De eenzaamheid. De angst. Maar ik vecht alleen maar harder en harder.
Het voelt alsof ik iedereen, inclusief mezelf, voor de gek houdt.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 18 oktober 2024 om 02:21
Twijfelaar schreef: ↑17-10-2024 23:10Ik ben zo ontzettend moe.
Ik weet dat ik moet stoppen met vechten tegen mijn gevoelens. Het verdriet. De eenzaamheid. De angst. Maar ik vecht alleen maar harder en harder.
Het voelt alsof ik iedereen, inclusief mezelf, voor de gek houdt.
Ja, vechten vindt plaats tegen het vechten.
We horen je
Wanneer je even geen stap kunt zetten, dan kan het niet
vrijdag 18 oktober 2024 om 18:50
Ik weet niet hoe ik het eruit wil gooien. Ik vermijd het en heb het nooit geleerd. Het lijkt me heerlijk om eens echt boos te worden en het eruit te gooien. Huilen totdat je je opgelucht voelt. Ik kan het niet, ik slik het in.
Als ik boos ben dan overreed ik mezelf met redenen waarom ik niet boos mag zijn. Als ik wil huilen dan ook probeer ik het zo snel mogelijk te laten stoppen.
Foute mechanismes, daar ben ik me bewust van.
Ik weet niet of jullie de serie Grey’s Anatomy wel eens gekeken hebben. Maar daar zit een fragment in over Wilson. Zij is opgenomen en gaat op een gegeven moment met haar therapeut met stoffen poppetjes tegen een muur gooien. Die “doorbraak” die zij daar heeft, poeh dat zou ik graag willen. Het kunnen en leren reguleren van emoties zonder erin te verdrinken en mezelf te verliezen.
Ik doe soms trouwens wel een poging om iets van emoties op te roepen en dan te reguleren. Tenminste ik denk dat het dat dan is, maar door alles wat er gebeurd is dat bijna niet mogelijk om te oefenen.
Een simpel mailtje kan mijn irritatie level zo laten stijgen dat ik figuurlijk gezien door het dak ga. En natuurlijk kan ik dat ter plekke niet reguleren, maar hoe kan ik dat dan oefenen? Met de haptonoom misschien?
Ik heb haar gemaild om toch weer af te spreken. Misschien kan zij daarin iets betekenen.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
