Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 26 september 2024 om 12:57
Meelezer hier. Zelf ben ik overprikkeld, vast gesteld door een psycholoog. Ik wist dat de psycholoog mij maar deels zou kunnen helpen en ben opzoek gegaan in de holistische hoek voor hulp (HSP-er hier).
Bij mij werken Ayurveda massages tot nu toe goed om oude emoties kwijt te raken en de gesprekken die ik naderhand en vooraf heb met de persoon die deze massage geeft.
Bij mij werken Ayurveda massages tot nu toe goed om oude emoties kwijt te raken en de gesprekken die ik naderhand en vooraf heb met de persoon die deze massage geeft.
donderdag 26 september 2024 om 12:57
Erg herkenbaar. Die zwaarte.Twijfelaar schreef: ↑26-09-2024 12:30@Verbinder
Bericht van zondag was geschreven in een dieptepunt. Niet met een directe aanleiding, maar soms dan overvalt me een zwaarte, een verdriet dat ondraaglijk lijkt. (Lijkt want uiteindelijk stelt het allemaal niks voor.)
Gisteren ook weer zo'n dieptepunt beleeft. Alles zwart, alles teveel. Geen uitzicht. Het voelt soms zo hopeloos en ellendig aan dat je echt gaat denken "waarom doe ik dit nog?".
En ook daarna, dat de zwaarte er minder is en je denkt: wat is er nou toch aan de hand.
Vind je het goed als ik vraag: is het voorstel van de haptonoom voor een trauma therapeut?
Een paar pagina’s terug had Frizz ook nog een overzicht van trauma therapeuten gepost. Nog iets om op terug te vallen misschien
verbinder wijzigde dit bericht op 26-09-2024 13:04
8.70% gewijzigd
donderdag 26 september 2024 om 13:00
Mooi!Twijfelaar schreef: ↑26-09-2024 12:43
Deze is voor jullie omdat jullie blijven reageren!
(En stiekem om de pagina weer te vullen.)
donderdag 26 september 2024 om 13:07
donderdag 26 september 2024 om 13:17
Dank je wel voor je tip. Goed om te horen dat deze insteek voor jou goed werkt. Ik vond mezelf al een stap te ver gaan met een haptonoom, dus Ayurveda gaat voor mij mijlen te ver op dit moment. Sorry.Jungletuin schreef: ↑26-09-2024 12:57Meelezer hier. Zelf ben ik overprikkeld, vast gesteld door een psycholoog. Ik wist dat de psycholoog mij maar deels zou kunnen helpen en ben opzoek gegaan in de holistische hoek voor hulp (HSP-er hier).
Bij mij werken Ayurveda massages tot nu toe goed om oude emoties kwijt te raken en de gesprekken die ik naderhand en vooraf heb met de persoon die deze massage geeft.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 26-09-2024 13:18
Reden: Typefout
Reden: Typefout
0.15% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 26 september 2024 om 13:21
De haptonoom heeft inderdaad een trauma therapeut voorgesteld. Praktijk ligt hier in de buurt, heb een verwijzing van de huisarts nodig.Verbinder schreef: ↑26-09-2024 12:57Erg herkenbaar. Die zwaarte.
En ook daarna, dat de zwaarte er minder is en je denkt: wat is er nou toch aan de hand.
Vind je het goed als ik vraag: is het voorstel van de haptonoom voor een trauma therapeut?
Een paar pagina’s terug had Frizz ook nog een overzicht van trauma therapeuten gepost. Nog iets om op terug te vallen misschien
Ik zie er alleen best wel tegenop weer een intake. De laatste intake bij een vrijgevestigde verliep nogal slecht. Ik zat toen heel erg in de vermijding en diegene wilde alleen onder bepaalde voorwaarden met mij aan de slag. Eigenlijk gaf hij daar toen mee aan dat ik op dat moment niet bereid was om mee te werken. Ik kan dat wel spelen dat ik er voor wil gaan en wil meewerken, maar ik dacht dat ik juist eerlijk moest zijn en moest aangeven dat ik op dat moment nergens de nut van in zag. Dat alles teveel gevraagd was en vooral dat medicatie of een specifiek diagnostisch onderzoek (autisme) geen optie was. Dus wilde hij niet met me aan de slag. Ik heb dat opgeslagen als "teveel werk met te weinig kans op verbetering".
Die post van Frizz heb ik denk ik gemist. Ik zal het opzoeken.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 26-09-2024 13:22
Reden: Te snel verzonden.
Reden: Te snel verzonden.
2.44% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 26 september 2024 om 13:58
Zie je het patroon Twijfelaar, dat je niet vraagt om wat je echt wilt en nodig hebt?
Ik vermoed dat als je terugkijkt naar je levenservaringen tot nu toe, dat dat ook logisch is. Dat je steeds niet hebt gekregen wat je nodig had van mensen van wie je afhankelijk was, en dat het veiliger is om er maar niet om te vragen dan om het risico te lopen dat je wordt afgewezen, of te horen dat je een aansteller bent. Of, misschien wel nog enger, dat je wél krijgt wat je nodig hebt en dat jij dan vervolgens verantwoordelijk bent om daar goed gebruik van te maken.
Dat is niet omdat je lui bent of omdat er eigenlijk niets aan de hand is. Dat vertel je jezelf zie ik, maar dat is geen feit. Je gevoelens als je het echt niet meer ziet zitten zijn echt. Dat ze weer wat afzwakken is op zich mooi, maar ze zijn wel echt. Je mag echt milder zijn naar jezelf en erkennen dat je het zwaar hebt en dat je daar niet voor kiest.
Frizz tipte laatst om een post waarin je heel duidelijk beschreef waar je tegenaan loopt, mee te nemen naar de HA (je post van 6 sept, 13:09). Lijkt me een goed idee.
Ik vermoed dat als je terugkijkt naar je levenservaringen tot nu toe, dat dat ook logisch is. Dat je steeds niet hebt gekregen wat je nodig had van mensen van wie je afhankelijk was, en dat het veiliger is om er maar niet om te vragen dan om het risico te lopen dat je wordt afgewezen, of te horen dat je een aansteller bent. Of, misschien wel nog enger, dat je wél krijgt wat je nodig hebt en dat jij dan vervolgens verantwoordelijk bent om daar goed gebruik van te maken.
Dat is niet omdat je lui bent of omdat er eigenlijk niets aan de hand is. Dat vertel je jezelf zie ik, maar dat is geen feit. Je gevoelens als je het echt niet meer ziet zitten zijn echt. Dat ze weer wat afzwakken is op zich mooi, maar ze zijn wel echt. Je mag echt milder zijn naar jezelf en erkennen dat je het zwaar hebt en dat je daar niet voor kiest.
Frizz tipte laatst om een post waarin je heel duidelijk beschreef waar je tegenaan loopt, mee te nemen naar de HA (je post van 6 sept, 13:09). Lijkt me een goed idee.
What a nuanced anxiety
donderdag 26 september 2024 om 18:13
Twijfelaar schreef: ↑26-09-2024 12:18Ow jeeh, ik wilde minder gaan snoepen en niet meer. Haha. Ik blijf die bingokaart leuk vinden, ook als ik hem niet echt aan het uitvoeren ben.
Ze hebben dat trouwens niet letterlijk gezegd. Wel het niet leerbaar zijn, dat was wel duidelijk. Het zorg hoppen heeft ze niet zo gezegd, maar het kwam er wel op neer dat ze vond dat ik eerst maar eens goed moest gaan oefenen met de geleerde vaardigheden. Mijn gedachte is dan vooral "welke vaardigheden?" want het meeste blijft niet hangen en lukt me simpelweg niet.
Sorry maar wat een %^#}-opmerking.
Ze geven je een training zonder eerst uitgebreid diagnostisch onderzoek te doen, dus of die training passend is is niet eens eerst bekeken. En dan past die training niet en noemen ze jou niet leerbaar.
Ik word er pislink van. Dit is waarom ik voor je begon zei; baat het niet dan kan het wél schaden.
•
donderdag 26 september 2024 om 19:27
@tyche
Wat je beschrijft als patroon herken ik wel. Niet krijgen wat ik nodig had en er ook niet om durven vragen, bang voor teleurstelling en bang dat ik eventueel wel aan de slag moet en het dan niet lukt.
@frizz
Sorry, is niet mijn bedoeling om je te frustreren. Niet dat ik dat direct doe, maar het komt wel door mijn topic.
Ik probeer de training maar te zien als een poging om vooruit te komen. Ik heb het geprobeerd. Dat is al iets toch?
Duidelijk voor mij is dat ik individueel aan de slag moet en dat het vooral moet gaan om mijn onveilige hechting in mijn jeugd. Als hele korte samenvatting.
Mijn reactie nav een tip van Frizz is zeker een om te laten lezen aan de huisarts morgen.
Ik vraag me daarnaast wel af of ik nog eens bloedonderzoek moet laten doen omdat ik altijd zo vermoeid ben. Misschien heeft het gedeeltelijk een lichamelijke oorzaak.
Wat je beschrijft als patroon herken ik wel. Niet krijgen wat ik nodig had en er ook niet om durven vragen, bang voor teleurstelling en bang dat ik eventueel wel aan de slag moet en het dan niet lukt.
@frizz
Sorry, is niet mijn bedoeling om je te frustreren. Niet dat ik dat direct doe, maar het komt wel door mijn topic.
Ik probeer de training maar te zien als een poging om vooruit te komen. Ik heb het geprobeerd. Dat is al iets toch?
Duidelijk voor mij is dat ik individueel aan de slag moet en dat het vooral moet gaan om mijn onveilige hechting in mijn jeugd. Als hele korte samenvatting.
Mijn reactie nav een tip van Frizz is zeker een om te laten lezen aan de huisarts morgen.
Ik vraag me daarnaast wel af of ik nog eens bloedonderzoek moet laten doen omdat ik altijd zo vermoeid ben. Misschien heeft het gedeeltelijk een lichamelijke oorzaak.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 26 september 2024 om 23:25
Ik weet dat het niet mijn schuld is, toch voel ik me schuldig. Niet de hele tijd, maar wel als ik het lees en even erna. Daarna ebt dat gevoel weer weg.
Misschien morgenochtend toch even een lijstje maken, want merk dat ik alles alweer kwijt ben.
Is bloed prikken niet zoeken naar iets wat er niet is? Een excuus zoeken?
Ik heb ook wel eens gedacht aan hormonale disbalans, Misschien begin van de overgang, maar het lijken ook smoesjes.
Als ik op tijd ga slapen en gezond zou eten dan zou ik al een stuk fitter zijn. Helaas helpt geen eetlust en nauwelijks energie niet mee om die knop om te zetten.
Och ja, zo kan ik voor alles wel een draai eraan geven waarom ik zo zielig ben.
Misschien morgenochtend toch even een lijstje maken, want merk dat ik alles alweer kwijt ben.
Is bloed prikken niet zoeken naar iets wat er niet is? Een excuus zoeken?
Ik heb ook wel eens gedacht aan hormonale disbalans, Misschien begin van de overgang, maar het lijken ook smoesjes.
Als ik op tijd ga slapen en gezond zou eten dan zou ik al een stuk fitter zijn. Helaas helpt geen eetlust en nauwelijks energie niet mee om die knop om te zetten.
Och ja, zo kan ik voor alles wel een draai eraan geven waarom ik zo zielig ben.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 26 september 2024 om 23:40
Het kan allemaal bijdragen, maar je problemen zijn niet nieuw toch?
Dus er is geen reden om af te stappen van je eigen gut feeling mbt trauma en hechting.
Vertel ook over hoe je de verbinding met jezelf kwijtraakt en dat dat mogelijk dissociëren is.
De huisarts zal vast niet ingewikkeld doen over die doorverwijzing hoor.
En als je verder even gecheckt wordt kan dat toch geen kwaad?
Dus er is geen reden om af te stappen van je eigen gut feeling mbt trauma en hechting.
Vertel ook over hoe je de verbinding met jezelf kwijtraakt en dat dat mogelijk dissociëren is.
De huisarts zal vast niet ingewikkeld doen over die doorverwijzing hoor.
En als je verder even gecheckt wordt kan dat toch geen kwaad?
•
vrijdag 27 september 2024 om 01:36
Doe maar. Goed ideeTwijfelaar schreef: ↑26-09-2024 23:25Misschien morgenochtend toch even een lijstje maken, want merk dat ik alles alweer kwijt ben.
vrijdag 27 september 2024 om 10:59
Twijfelaar schreef: ↑27-09-2024 09:43Lijstje is gemaakt. Merk dat ik het toch spannend vind of ze me gaat doorverwijzen of het advies van de huidige therapeut gaat opvolgen.
Dat begrijp ik. Vat het ook niet persoonlijk of als falen op als ze je nu niet doorverwijst. Want officieel ben je nu nog onder behandeling bij het ggz en volgens de richtlijnen zou het inderdaad heel goed kunnen zijn dat je dan nu geen extra verwijzing krijgt. Maar dat is geen eindstation hè. Je kunt dan nog verder bij het ggz, misschien dat je daar toch nog wat uit kunt halen voor jezelf. En als dat afgesloten is kun je weer terug naar de HA en kun je terugvallen op het gesprek van vandaag en waarschijnlijk alsnog verwezen worden.
Misschien verwijst de HA alsnog vandaag hoor, maar ik maak de kanttekening vooral omdat ik hoop dat je het niet als falen van jezelf ziet of reden om op te geven als het nu niet gebeurt.
vrijdag 27 september 2024 om 11:35
Twijfelaar schreef: ↑27-09-2024 09:43Lijstje is gemaakt. Merk dat ik het toch spannend vind of ze me gaat doorverwijzen of het advies van de huidige therapeut gaat opvolgen.
Heldin!
•
vrijdag 27 september 2024 om 12:28
Nou de update (en daarna verdwijn ik wellicht voor een paar dagen, sorry daarvoor!)
Ik heb het verhaal van huidige training/therapeut verteld, ook de suggestie van de haptonoom (en van jullie maar dat heb ik niet erbij verteld). Een hele korte samenvatting vertelt van mijn jeugd, maar daar kon de huisarts geen trauma in herkennen. Ik heb echt wel verteld dat beide ouders emotioneel afwezig waren, maar oke.
Ze stelde eerst voor dat ze contact op zou nemen met de huidige therapeute, maar na het verhaal van mijn jeugd en het doorlezen van eerdere berichten van intakes en zo kwam ze met het voorstel van "een instelling". Ze leek een beetje verbaasd dat er niet verder onderzoek is gedaan naar het autisme vermoeden, dus vandaar deze suggestie. Deze instelling is gespecialiceerd in autisme diagnosticeren en begeleiding daarbij. Ik moest de website maar eens bekijken en dan aangeven of ik daar aan de slag wilde. Eerlijk gezegd weet ik het niet. Ik heb concreet gevraagd of die instelling een onderscheid kan maken tussen niet aan te leren processen (dus autisme) of een gebrek aan leermateriaal waardoor het nooit aangeleerd is. Volgens de huisarts zouden ze die kennis in huis moeten hebben.
Dus ja ik weet het niet. Iedereen zegt wat anders. De een psychotherapie met trauma focus, een ander heeft het over rouwverwerking, weer een ander zegt dat ik niet leerbaar ben, de huisarts meent dat ik de hulp niet aangrijp (iets met een voorbeeld van reddingsboeien en verdrinken).
Hoe moet ik nou weten of die instelling een stap in de goede richting is? Ik weet het oprecht niet en voel me totaal overvraagd.
Bovenstaande bijna letterlijk naar de haptonoom bestuurd, hopelijk kan die een beetje sturen in wat verstandig is. Ik vind het zo moeilijk en het liefste ga ik terug naar de therapeut waar ik zoveel moeite mee had omdat het een man was. Ondanks dat ik weet dat de wisselwerking niet goed was en hij mijn bindingsprobleem niet kon begrijpen, laat staan er mee omgaan. (Hij heeft al grappend en lachend best wat kwalijke dingen gezegd waaruit blijkt dat hij er niks mee kon.)
Of die andere therapeut die ook man is en waar ik ook al wat last van bindingsproblemen had, maar minder want minder gezien en gesproken en die woont niet om de hoek dus dat triggert wat minder.
Ik loop over hè, ik zou nu kunnen blijven schrijven en schrijven, maar het helpt niet. En blijkbaar verwacht ik een wonderpil die me beter maakt en wil ik er helemaal zelf niet aan werken.
Ik heb het verhaal van huidige training/therapeut verteld, ook de suggestie van de haptonoom (en van jullie maar dat heb ik niet erbij verteld). Een hele korte samenvatting vertelt van mijn jeugd, maar daar kon de huisarts geen trauma in herkennen. Ik heb echt wel verteld dat beide ouders emotioneel afwezig waren, maar oke.
Ze stelde eerst voor dat ze contact op zou nemen met de huidige therapeute, maar na het verhaal van mijn jeugd en het doorlezen van eerdere berichten van intakes en zo kwam ze met het voorstel van "een instelling". Ze leek een beetje verbaasd dat er niet verder onderzoek is gedaan naar het autisme vermoeden, dus vandaar deze suggestie. Deze instelling is gespecialiceerd in autisme diagnosticeren en begeleiding daarbij. Ik moest de website maar eens bekijken en dan aangeven of ik daar aan de slag wilde. Eerlijk gezegd weet ik het niet. Ik heb concreet gevraagd of die instelling een onderscheid kan maken tussen niet aan te leren processen (dus autisme) of een gebrek aan leermateriaal waardoor het nooit aangeleerd is. Volgens de huisarts zouden ze die kennis in huis moeten hebben.
Dus ja ik weet het niet. Iedereen zegt wat anders. De een psychotherapie met trauma focus, een ander heeft het over rouwverwerking, weer een ander zegt dat ik niet leerbaar ben, de huisarts meent dat ik de hulp niet aangrijp (iets met een voorbeeld van reddingsboeien en verdrinken).
Hoe moet ik nou weten of die instelling een stap in de goede richting is? Ik weet het oprecht niet en voel me totaal overvraagd.
Bovenstaande bijna letterlijk naar de haptonoom bestuurd, hopelijk kan die een beetje sturen in wat verstandig is. Ik vind het zo moeilijk en het liefste ga ik terug naar de therapeut waar ik zoveel moeite mee had omdat het een man was. Ondanks dat ik weet dat de wisselwerking niet goed was en hij mijn bindingsprobleem niet kon begrijpen, laat staan er mee omgaan. (Hij heeft al grappend en lachend best wat kwalijke dingen gezegd waaruit blijkt dat hij er niks mee kon.)
Of die andere therapeut die ook man is en waar ik ook al wat last van bindingsproblemen had, maar minder want minder gezien en gesproken en die woont niet om de hoek dus dat triggert wat minder.
Ik loop over hè, ik zou nu kunnen blijven schrijven en schrijven, maar het helpt niet. En blijkbaar verwacht ik een wonderpil die me beter maakt en wil ik er helemaal zelf niet aan werken.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 30-09-2024 20:46
Reden: Naam weggehaald ivm privacy / herkenning.
Reden: Naam weggehaald ivm privacy / herkenning.
0.46% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 27 september 2024 om 14:33
Ja meid, dat is het moeilijke.
Iedere hulpverlener leest en hoort stukjes en geeft er zijn invulling aan en komt met een idee.
En zo loop je weg met een suggestie waar je nu niet op zat te wachten.
Jouw insteek was vooral om het advies van de haptonoom te bespreken (=psychotherapeut met trauma specialisme).
Ik denk dat belangrijk voor je is om niet te vergeten waar je in 1e instantie voor kwam; doorverwijzing voor therapeut met trauma specialisme.
Ook al denkt de huisarts geen trauma te herkennen in het verhaal van je verleden, er was bij jou wel herkenning over de uitleg van Frizz over kleine- T trauma of Adverse childhood experiences.
En dat is het belangrijkste! Jij herkent er wat in. Ergens resoneert het in je.
Om het makkelijker voor jezelf te maken en dingen die nu even minder relevent zijn naast je neer te leggen zou ik zeggen: aangeven bij de huisarts dat je daar ( dat instituut) liever op een later tijdstip naar kijkt en dat je graag zou willen dat de huisarts een doorverwijzing geeft voor de trauma therapeut die de haptonoom gesuggereerd heeft.
Iedere hulpverlener leest en hoort stukjes en geeft er zijn invulling aan en komt met een idee.
En zo loop je weg met een suggestie waar je nu niet op zat te wachten.
Jouw insteek was vooral om het advies van de haptonoom te bespreken (=psychotherapeut met trauma specialisme).
Ik denk dat belangrijk voor je is om niet te vergeten waar je in 1e instantie voor kwam; doorverwijzing voor therapeut met trauma specialisme.
Ook al denkt de huisarts geen trauma te herkennen in het verhaal van je verleden, er was bij jou wel herkenning over de uitleg van Frizz over kleine- T trauma of Adverse childhood experiences.
En dat is het belangrijkste! Jij herkent er wat in. Ergens resoneert het in je.
Om het makkelijker voor jezelf te maken en dingen die nu even minder relevent zijn naast je neer te leggen zou ik zeggen: aangeven bij de huisarts dat je daar ( dat instituut) liever op een later tijdstip naar kijkt en dat je graag zou willen dat de huisarts een doorverwijzing geeft voor de trauma therapeut die de haptonoom gesuggereerd heeft.
verbinder wijzigde dit bericht op 01-10-2024 01:43
Reden: Privacy
Reden: Privacy
0.51% gewijzigd
zaterdag 28 september 2024 om 08:08
Dat je in 1 consult met je huisarts niet voor elkaar krijgt om dat trauma te benoemen, betekent niet dat je niet getraumatiseerd kunt zijn.
En dat kunnen blijven schrijven en schrijven als je overloopt: dat zou ik gewoon doen! Ik deed dat vroeger in een dagboek, puur om uit te pluizen waarom ik me voelde zoals ik me voelde en wat me dan dwarszat.
En hoeft niet in een dagboek, kan ook hier. (al schrijf ik hier wel met een filter ivm je weet niet wie er meeleest).
En dat kunnen blijven schrijven en schrijven als je overloopt: dat zou ik gewoon doen! Ik deed dat vroeger in een dagboek, puur om uit te pluizen waarom ik me voelde zoals ik me voelde en wat me dan dwarszat.
En hoeft niet in een dagboek, kan ook hier. (al schrijf ik hier wel met een filter ivm je weet niet wie er meeleest).
zaterdag 28 september 2024 om 08:58
***** heeft een breder aanbod dan alleen autisme. Qua behandeling bieden ze op die locatie alleen basis ggz; te licht voor jou.
Heb je de verwijzing al gekregen? Dan zou ik ze bellen en je dilemma voorleggen. Want wellicht bieden ze wel goede brede diagnostiek mede op trauma. Dan ben je in elk geval al een stap verder. Ik zou ze dan vragen hoe zij onderscheid maken tussen autisme en kenmerken van trauma.
Ik vind namelijk brede diagnostiek een heel goed idee, en dat doet niet elke vrijgevestigde psychotherapeut.
Heb je de verwijzing al gekregen? Dan zou ik ze bellen en je dilemma voorleggen. Want wellicht bieden ze wel goede brede diagnostiek mede op trauma. Dan ben je in elk geval al een stap verder. Ik zou ze dan vragen hoe zij onderscheid maken tussen autisme en kenmerken van trauma.
Ik vind namelijk brede diagnostiek een heel goed idee, en dat doet niet elke vrijgevestigde psychotherapeut.
frizz wijzigde dit bericht op 30-09-2024 23:41
Reden: Privacy
Reden: Privacy
1.91% gewijzigd
•
maandag 30 september 2024 om 20:44
Ik ben de laatse pagina hier aan het lezen en ik kan alleen maar concluderen dat ik de plank weer heb misgeslagen.
Ik heb niet gevraagd voor een bloedonderzoek of onderzoek naar hormoneninvloed. Ik heb niet duidelijk genoeg aangegeven waar mijn problematiek ligt volgens mij. De trauma en hechting. Ik had wel kort verteld over de emotionele afwezigheid van mijn ouders, maar het was zo gehaast en compact verteld dat blijkbaar de essentie er niet uit kwam.
Ook de verbinding met mezelf kwijt raken heb ik niet verteld. Niet aan gedacht ook.
Het voelt ook alsof er nooit tijd genoeg is bij de huisarts. Ook begrijpelijk natuurlijk, maar het maakt dat ik niet kwijt kan wat ik achteraf gezien wel belangrijk had gevonden.
Dus ja nu wordt de nadruk alweer op het autisme vermoeden gegooid en ik ben er ergens zo klaar mee dat ik misschien wel die test ga laten doen zodat ik in ieder geval daarvan kan zeggen dat het wel of niet correct is. Ik bazel maar wat, maar ik word boos van dat autisme verhaal en ik kom er maar op 1 manier vanaf. Of niet als ik autisme blijk te hebben, maar dan zou dat ook opheldering kunnen geven.
Vroeger schreef ik heel veel, maar het brengt niet veel positiefs met zich mee. Een dagboek schrijven durf ik niet, bang dat het ontdekt wordt. Digitaal heb ik het een tijdje in word gedaan, maar idem bang dat het ooit door iemand anders gelezen word. Via een apart email adres heb ik ook geprobeerd maar dat word ook een puinhoop. Dus stop ik er maar weer mee.
Hier schrijven vind ik eng, bang dat mijn ex mee leest of mijn "geen idee wat het precies voor vriend is" vriend.
Ik maak het mezelf zo gecompliceerd. Dat weet ik, maar hoe dan anders?
De instelling van Maastricht bellen lijkt me eng, want wat zeg ik dan? Ik vind je tip Frizz wel een goede, maar ik ben gewoon bang dat het weer een misstap gaat zijn.
Anderzijds ben ik aan het denken dat ik me op de wachtlijst laat zetten (minimaal 30 weken wachten) en in de tussentijd tegen beter weten in naar een vrijgevestigde therapeut ga waar ik wel een klik mee had, maar man dus moeilijk moeilijk.
In het kort mijn hersenspinselen, want ondertussen weer veel gedachten en boosheid richting ex, vermoeid en lichamelijk afgepeigerd, een onverklaarbare pijn onder mijn ribben, bedenkingen over mijn werkuren (na de training zou ik mijn contracturen weer gaan werken), een kinderfeestje dat gerganiseerd moet worden en verdorie de planning van kerst wordt al verwacht.
Ik ga de naam van de instelling trouwens weghalen, dus als iemand die gequote/benoemd heeft, zou diegene dat dan willen weghalen aub?
Ik heb niet gevraagd voor een bloedonderzoek of onderzoek naar hormoneninvloed. Ik heb niet duidelijk genoeg aangegeven waar mijn problematiek ligt volgens mij. De trauma en hechting. Ik had wel kort verteld over de emotionele afwezigheid van mijn ouders, maar het was zo gehaast en compact verteld dat blijkbaar de essentie er niet uit kwam.
Ook de verbinding met mezelf kwijt raken heb ik niet verteld. Niet aan gedacht ook.
Het voelt ook alsof er nooit tijd genoeg is bij de huisarts. Ook begrijpelijk natuurlijk, maar het maakt dat ik niet kwijt kan wat ik achteraf gezien wel belangrijk had gevonden.
Dus ja nu wordt de nadruk alweer op het autisme vermoeden gegooid en ik ben er ergens zo klaar mee dat ik misschien wel die test ga laten doen zodat ik in ieder geval daarvan kan zeggen dat het wel of niet correct is. Ik bazel maar wat, maar ik word boos van dat autisme verhaal en ik kom er maar op 1 manier vanaf. Of niet als ik autisme blijk te hebben, maar dan zou dat ook opheldering kunnen geven.
Vroeger schreef ik heel veel, maar het brengt niet veel positiefs met zich mee. Een dagboek schrijven durf ik niet, bang dat het ontdekt wordt. Digitaal heb ik het een tijdje in word gedaan, maar idem bang dat het ooit door iemand anders gelezen word. Via een apart email adres heb ik ook geprobeerd maar dat word ook een puinhoop. Dus stop ik er maar weer mee.
Hier schrijven vind ik eng, bang dat mijn ex mee leest of mijn "geen idee wat het precies voor vriend is" vriend.
Ik maak het mezelf zo gecompliceerd. Dat weet ik, maar hoe dan anders?
De instelling van Maastricht bellen lijkt me eng, want wat zeg ik dan? Ik vind je tip Frizz wel een goede, maar ik ben gewoon bang dat het weer een misstap gaat zijn.
Anderzijds ben ik aan het denken dat ik me op de wachtlijst laat zetten (minimaal 30 weken wachten) en in de tussentijd tegen beter weten in naar een vrijgevestigde therapeut ga waar ik wel een klik mee had, maar man dus moeilijk moeilijk.
In het kort mijn hersenspinselen, want ondertussen weer veel gedachten en boosheid richting ex, vermoeid en lichamelijk afgepeigerd, een onverklaarbare pijn onder mijn ribben, bedenkingen over mijn werkuren (na de training zou ik mijn contracturen weer gaan werken), een kinderfeestje dat gerganiseerd moet worden en verdorie de planning van kerst wordt al verwacht.
Ik ga de naam van de instelling trouwens weghalen, dus als iemand die gequote/benoemd heeft, zou diegene dat dan willen weghalen aub?
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 30 september 2024 om 20:50
Geen idee. Heel soms denk ik "geef me die shit maar", maar dat zijn zulke kleine momenten dat het totaal niet blijft hangen. Maar ja, af en toe denk ik wel dat het beter is om AD te gaan gebruiken. Helaas overheerst de angst dat ik nog meer aan mezelf ga twijfelen.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 30 september 2024 om 22:08
Ik zou graag een hond willen hebben, maar ik weet dat ik niet stabiel genoeg ben om hem/haar goed te verzorgen. Elke dag uitlaten. Elk moment prikkels. En toch, lekker knuffelen. Het wandelen is goed voor me.
Beter van niet, maar blijf er wel op hopen dat ik ooit een hondje uit het asiel kan halen en hem/haar een fijn thuis kan geven.
Beter van niet, maar blijf er wel op hopen dat ik ooit een hondje uit het asiel kan halen en hem/haar een fijn thuis kan geven.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 30 september 2024 om 23:46
Mooi toch om een droom te hebben, een doel? Dan weet je in elk geval waar je het voor doet.
Ik lees je boosheid naar jezelf mbt de huisarts. Wat houdt je tegen om alles op te schrijven wat je had willen zeggen en hoé, en dan terug te gaan? Niet alles gaat in 1x goed. Het kan gewoon opnieuw.
Een wachttijd van een half jaar, poeh. Vind ik ook lang hoor. Als je wil wil ik best even online meezoeken naar GGZ-aanbieders in jouw regio. Dan moet je me maar even een PB sturen.
Ik heb m’n bericht aangepast.
Ik lees je boosheid naar jezelf mbt de huisarts. Wat houdt je tegen om alles op te schrijven wat je had willen zeggen en hoé, en dan terug te gaan? Niet alles gaat in 1x goed. Het kan gewoon opnieuw.
Een wachttijd van een half jaar, poeh. Vind ik ook lang hoor. Als je wil wil ik best even online meezoeken naar GGZ-aanbieders in jouw regio. Dan moet je me maar even een PB sturen.
Ik heb m’n bericht aangepast.
•
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
