Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 15 september 2024 om 17:00
Twijfelaar schreef: ↑15-09-2024 11:56We hebben het contact nooit geheel verbroken omdat we beide graag vrienden willen blijven. Hij heeft hierin de grenzen die ik aan gaf ook gerespecteerd. Hem treft geen blaam. Ik geef gemixte signalen af, mede omdat ik zelf mijn gevoelens niet op orde heb en ze niet begrijp.
Wat is de reden dat jullie hier niet over praten?
•
zondag 15 september 2024 om 18:18
Hoe bedoel je Frizz? (Sorry, ben niet helemaal wakker momenteel.)
Ik had het juist uitgemaakt omdat ik het allemaal te verwarrend vind, maar nu heb ik het alleen erger gemaakt want ik weet het niet. Ik wil wel af en toe bij hem zijn, maar niet altijd als het even kan. En als we niet bij elkaar zijn dan mis ik hem niet. Hoe kan ik dat iemand uitleggen? Ik snap het zelfs niet eens!
Ik had het juist uitgemaakt omdat ik het allemaal te verwarrend vind, maar nu heb ik het alleen erger gemaakt want ik weet het niet. Ik wil wel af en toe bij hem zijn, maar niet altijd als het even kan. En als we niet bij elkaar zijn dan mis ik hem niet. Hoe kan ik dat iemand uitleggen? Ik snap het zelfs niet eens!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 15-09-2024 18:45
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
70.98% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 15 september 2024 om 19:53
zondag 15 september 2024 om 21:19
Hier wel ja, maar zodra ik ze in een bericht ga zetten voor mijn vriend of hoe ik het dan ook moet noemen, dan lukt het niet. Ik weet niet wat het is. Misschien omdat ik dan weet dat ik hem het moet laten lezen, dat hij het misschien wel of niet gaat snappen. Het hem misschien pijn gaat doen of juist onrealistische hoop geeft.
En misschien ook wel omdat er een kans inzit dat hij niet wegrent en me niet in de steek laat en dat dat mega eng is!
En misschien ook wel omdat er een kans inzit dat hij niet wegrent en me niet in de steek laat en dat dat mega eng is!
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 16 september 2024 om 01:10
Twijfelaar schreef: ↑15-09-2024 15:02. Zoals ik vorige week druk in de weer was om een nieuwe therapeut te vinden, interesseert het me nu vrijwel niks meer.
Ja, er zijn veel schommelingen in jezelf.
Probeer je maar niet te druk hierover te maken.
Om het te proberen te begrijpen. Het is gewoon een feit dat dat het doet, de schommelingen. En dat het al lange tijd zo doet.
Hetzelfde met je gedrag naar je vriend toe.
maandag 16 september 2024 om 07:58
Twijfelaar schreef: ↑15-09-2024 21:19
En misschien ook wel omdat er een kans inzit dat hij niet wegrent en me niet in de steek laat en dat dat mega eng is!
Ah dat snap ik wel, daar herken ik me in.
Dat de huisarts nog even duurt is helemaal niet erg toch?
Is het einde van de training al in zicht?
•
maandag 16 september 2024 om 11:19
Psychologie van de koude grond: mijn gevoel voor mijn vriend is niet de liefde zoals bedoeld in een relatie. Het is een hunkering naar aandacht en liefde van iemand, een leeg gat omdat ik die liefde en aandacht als kind niet gekregen heb.
Ik denk dat daar ook mijn foute koppeling met mannelijke hulpverleners zit. In het gemis van vroeger. Waarom ik het alleen bij mannen heb is me een raadsel, want mijn moeder wat net zo emotioneel afwezig als mijn vader.
Zal straks proberen om alle niet beantwoorde reacties te beantwoorden.
Ik denk dat daar ook mijn foute koppeling met mannelijke hulpverleners zit. In het gemis van vroeger. Waarom ik het alleen bij mannen heb is me een raadsel, want mijn moeder wat net zo emotioneel afwezig als mijn vader.
Zal straks proberen om alle niet beantwoorde reacties te beantwoorden.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 16 september 2024 om 12:04
Als je wil kun je aan dit stukje werken met je haptonoom.Twijfelaar schreef: ↑14-09-2024 22:24Ik kan er zo boos van worden dat ik dit al vaker heb aangegeven bij intakes, tenmiste dat denk ik. Misschien heb ik het wel niet zo benoemd, maar alleen de scheiding van mijn ouders als gebeurtenis benoemd
Advies wat ik je zou willen geven is deze bovenstaande ervaring en emoties doorspreken met de haptonoom. En de emoties die ten grondslag liggen aan de boosheid: onvermogen, onmacht wellicht?
En die kan vanuit haar professie het verder benaderen.
zondag 22 september 2024 om 22:56
Haptonoom is vrij duidelijk geweest dat ze mij niet kan helpen. Ze denkt dat ik naar een psychotherapeut met trauma als specialisme moet gaan. Dat zal ook de insteek worden bij het gesprek met de huisarts komende week.Verbinder schreef: ↑16-09-2024 12:04Als je wil kun je aan dit stukje werken met je haptonoom.
Advies wat ik je zou willen geven is deze bovenstaande ervaring en emoties doorspreken met de haptonoom. En de emoties die ten grondslag liggen aan de boosheid: onvermogen, onmacht wellicht?
En die kan vanuit haar professie het verder benaderen.
Alhoewel ik geen idee heb waarom ik er nog naartoe ga.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 23 september 2024 om 05:14
Twijfelaar schreef: ↑22-09-2024 22:56Haptonoom is vrij duidelijk geweest dat ze mij niet kan helpen. Ze denkt dat ik naar een psychotherapeut met trauma als specialisme moet gaan. Dat zal ook de insteek worden bij het gesprek met de huisarts komende week.
Alhoewel ik geen idee heb waarom ik er nog naartoe ga.
Heb je nog weer een behandeling met de haptonoom? Staat er een afspraak gepland?
Als je een afspraak hebt staan zou ik absoluut het advies willen geven om het stukje te vertellen aan je haptonoom. Het stukje waarbij je boosheid ervaart van de Intake.
En dan gaat het niet om de boosheid dat de hulp misschien niet goed is verlopen maar boosheid omdat je denkt dingen te hebben benoemd die relevant zijn voor je hulpvraag maar je niet zeker weet of je het ook daadwerkelijk hebt benoemd.
Dit gaat om een daadwerkelijke emotie, nl ten gevolge van onvermogen. Of onmacht.
Dat stukje kan een haptonoom wel degelijk wat mee.
Zeker gezien dit patroon vaker in je leven gebeurt. Op momenten dat het er toe doet, je iets belangrijks moet bespreken, komt het er niet goed uit. Het komt er half uit of een tiende van de essentie waar het om draait. (Hier zit geen oordeel achter, alleen een observatie)
De haptonoom kan ingaan op het onvermogen en hierop doorvragen zodat de emotie sterker wordt.
maandag 23 september 2024 om 10:38
Ik moet me niet zo aanstellen. Nu gaat het wel weer enigszins. Werken geeft afleiding. Gisteravond was even niet fijn. Dat gaat wel weer voorbij.
Ben het ook zelf schuld. Ik had ad moeten gaan slikken, dan was het niet zo zwaar allemaal. Maar nee, ik moet het zelf doen en zelf oplossen. Dus wie ben ik om dan nog te klagen?
Qua hulp, afwachten wat de huisarts vrijdag gaat zeggen. Ik zie het wel gebeuren allemaal.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 23 september 2024 om 10:40
Ik heb geen afspraak staan en weet ook niet of ik die nog wel wil inplannen. Voorheen plande ik die ter plekke weer in, maar dat hield ze zelf af nu terwijl ik aangaf op zich wel een afspraak te willen. Ik kan haar moeilijk dwingen voor een afspraak. In mijn beleving wil ze niet meer afspreken. Geen idee natuurlijk of dat een stukje invulling is of realisme.Verbinder schreef: ↑23-09-2024 05:14Heb je nog weer een behandeling met de haptonoom? Staat er een afspraak gepland?
Als je een afspraak hebt staan zou ik absoluut het advies willen geven om het stukje te vertellen aan je haptonoom. Het stukje waarbij je boosheid ervaart van de Intake.
En dan gaat het niet om de boosheid dat de hulp misschien niet goed is verlopen maar boosheid omdat je denkt dingen te hebben benoemd die relevant zijn voor je hulpvraag maar je niet zeker weet of je het ook daadwerkelijk hebt benoemd.
Dit gaat om een daadwerkelijke emotie, nl ten gevolge van onvermogen. Of onmacht.
Dat stukje kan een haptonoom wel degelijk wat mee.
Zeker gezien dit patroon vaker in je leven gebeurt. Op momenten dat het er toe doet, je iets belangrijks moet bespreken, komt het er niet goed uit. Het komt er half uit of een tiende van de essentie waar het om draait. (Hier zit geen oordeel achter, alleen een observatie)
De haptonoom kan ingaan op het onvermogen en hierop doorvragen zodat de emotie sterker wordt.
Ik wacht eerst de huisarts af.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 23 september 2024 om 12:10
maandag 23 september 2024 om 18:36
Waarom niet opgeven,wat heeft het voor zin.
-Voor jezelf en je dochter.
Zou je toch niet nog eens medicatie overwegen?Misschien brengt het je wel hartstikke veel.
Misschien ga je er minder door nadenken,word je wat rustiger in je hoofd.
Wat betreft de zelfsabotage,heb je hier ooit hulp voor gehad?
Hoe ga je hier mee om wat betreft je dochter?Nu is ze nog jong en denk ik dat het nog meevalt?Maar pubers kunnen soms erg hard zijn en dingen roepen die ze niet menen maar wel zeer doen.
-Voor jezelf en je dochter.
Zou je toch niet nog eens medicatie overwegen?Misschien brengt het je wel hartstikke veel.
Misschien ga je er minder door nadenken,word je wat rustiger in je hoofd.
Wat betreft de zelfsabotage,heb je hier ooit hulp voor gehad?
Hoe ga je hier mee om wat betreft je dochter?Nu is ze nog jong en denk ik dat het nog meevalt?Maar pubers kunnen soms erg hard zijn en dingen roepen die ze niet menen maar wel zeer doen.
donderdag 26 september 2024 om 12:18
Ow jeeh, ik wilde minder gaan snoepen en niet meer. Haha. Ik blijf die bingokaart leuk vinden, ook als ik hem niet echt aan het uitvoeren ben.frambozentaartje schreef: ↑06-09-2024 22:39Zorghopper en niet-leerbaar, wat een rotopmerkingen.
Om het luchtig te houden: Je kunt een vakje toevoegen op de bingokaart voor nare uitspraken in therapie. Elke opmerking = handje snoepkikkers. (Want je moet veel kikkers kussen voor je een prins tegenkomt, en je bent nu therapeuten aan het proberen tot je echte hulp tegenkomt. Snoepkikkers als troost tijdens de kikkerfase,).
Ze hebben dat trouwens niet letterlijk gezegd. Wel het niet leerbaar zijn, dat was wel duidelijk. Het zorg hoppen heeft ze niet zo gezegd, maar het kwam er wel op neer dat ze vond dat ik eerst maar eens goed moest gaan oefenen met de geleerde vaardigheden. Mijn gedachte is dan vooral "welke vaardigheden?" want het meeste blijft niet hangen en lukt me simpelweg niet.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 26 september 2024 om 12:21
Ik probeer het omdenken van de gedachten wel bewust mee te nemen, maar ik merk dat het niet aankomt. Dat heb ik al langer geprobeerd. Bewust ook wel. Hun argument is dat je het lang moet proberen voordat het echt aankomt, maar ik geloof die omdenkingen niet. Dus direct na zo'n "helpende" gedachte komt een gedachte die de helpende om zeep helpt.
Dus ik probeer de technieken toe te passen, ik doe mijn best, maar het komt niet binnen. Ik kan het niet anders omschrijven dan dit.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 26 september 2024 om 12:29
Om de wirwar aan reacties te voorkomen toch maar weer zo...
@martje55
Vervelend dat je een paar moeilijke maanden hebt gehad. Gaat het nu wat beter met je?
Ik hoop ook ooit die therapeut te vinden. Iemand waarmee ik een klik heb, die me de ruimte geeft om te stampen, recalcitrant te zijn en toch met me door te willen gaan. En ja, iemand die trauma snapt!
Bizar hè hoe zij trauma omschrijft. Ik kom daar echt niet bij hoe ze zoiets durft te beweren.
Ik denk dat overprikkeling zeker een term is die bij mij past. Steeds meer merk ik dat ik prikkels niet goed (meer) kan verdragen. Dat alles teveel is. Dus tijdens een gesprek of training wil ik wel eens afdwalen naar niks. Hier in het topic is dissocieren al eens eerder benoemd, maar ik kan niet zeggen of dat het echt is. Ik schakel af/uit. Ben nog wel aanwezig fysiek, maar de woorden blijven niet hangen, de zinnen onduidelijk. Als ik van een zin een logisch iets probeer te maken dan ben ik de draad erna helemaal kwijt.
Ik merk het soms dat het gebeurd, maar zeker bij de huidige therapeut sta ik vooral een beetje stoer te doen zodat ze me niet kan raken met haar uitspraken, dus daar blijf ik wel redelijk bewust aanwezig.
Zoals Verbinder het een beetje ook beschrijft. Een blokkade die opkomt omdat het mentaal teveel wordt.
Ik vind het lastig om dat treffend op te schrijven omdat het ook niet elke keer exact hetzelfde is.
@martje55
Vervelend dat je een paar moeilijke maanden hebt gehad. Gaat het nu wat beter met je?
Ik hoop ook ooit die therapeut te vinden. Iemand waarmee ik een klik heb, die me de ruimte geeft om te stampen, recalcitrant te zijn en toch met me door te willen gaan. En ja, iemand die trauma snapt!
Bizar hè hoe zij trauma omschrijft. Ik kom daar echt niet bij hoe ze zoiets durft te beweren.
Ik denk dat overprikkeling zeker een term is die bij mij past. Steeds meer merk ik dat ik prikkels niet goed (meer) kan verdragen. Dat alles teveel is. Dus tijdens een gesprek of training wil ik wel eens afdwalen naar niks. Hier in het topic is dissocieren al eens eerder benoemd, maar ik kan niet zeggen of dat het echt is. Ik schakel af/uit. Ben nog wel aanwezig fysiek, maar de woorden blijven niet hangen, de zinnen onduidelijk. Als ik van een zin een logisch iets probeer te maken dan ben ik de draad erna helemaal kwijt.
Ik merk het soms dat het gebeurd, maar zeker bij de huidige therapeut sta ik vooral een beetje stoer te doen zodat ze me niet kan raken met haar uitspraken, dus daar blijf ik wel redelijk bewust aanwezig.
Zoals Verbinder het een beetje ook beschrijft. Een blokkade die opkomt omdat het mentaal teveel wordt.
Ik vind het lastig om dat treffend op te schrijven omdat het ook niet elke keer exact hetzelfde is.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 26 september 2024 om 12:30
Reacties op de laatste posts van jullie.
@Verbinder
Bericht van zondag was geschreven in een dieptepunt. Niet met een directe aanleiding, maar soms dan overvalt me een zwaarte, een verdriet dat ondraaglijk lijkt. (Lijkt want uiteindelijk stelt het allemaal niks voor.)
Gisteren ook weer zo'n dieptepunt beleeft. Alles zwart, alles teveel. Geen uitzicht. Het voelt soms zo hopeloos en ellendig aan dat je echt gaat denken "waarom doe ik dit nog?".
@FromSanDiegototheBay
Ik weet het, ik leef voor mijn dochter. Zo voelt het tenminste. Voor mijzelf was het allang klaar geweest hoor. Als ik er niemand mee pijn kon doen dan was ik allang weg geweest. Niet eens per se dood of zo, maar gewoon weg. Ergens waar ik tot rust zou kunnen komen, waar niemand me kon vinden (ondanks dat ik daar dan zou zitten afvragen of iemand naar me op zoek was). Het voelt allemaal zo krom. Geen verbinding willen leggen, maar hem wel graag willen. Niemand dichtbij laten, maar wel willen. De angst is te groot om gekwetst te worden vermoed ik.
Tja medicatie, soms schiet het door mijn hoofd, maar ook hier angst voor bijwerkingen, angst voor er nooit meer vanaf komen, angst dat ik mezelf dan helemaal verlies. Ik twijfel nu al aan mijn eigen gevoel en gedachten (wat is echt en wat denk ik omdat ik denk dat ik dat moet denken/voelen?), met AD zal dat alleen maar meer worden. Tenminste daar ben ik dus bang voor.
GGZ is zeker geen wondermiddel. Wat me nu ontzettend opvalt is dat als je niet precies past in hun aanbod dan kunnen ze je simpelweg niet helpen.
@Frizz
Ja nu opeens staat de afspraak voor de deur en ben ik het moment van vechten allang weer verloren. Haha. Eigenlijk niet om te lachen, maar wel herkenbaar hoor. Zo gaat het altijd. Een moment van vooruit willen om dan weer in te kakken met "maakt niks uit" en "ik zie wel waar het schip strandt".
Ik ga het uit mijn hoofd doen. Stukje vanuit de haptonoom die een concreet voorstel heeft (naam therapeut) en de bevindingen vanuit de training zal ik ook benoemen. Dat zij geen nieuwe therapie adviseren. Het zorg hoppen zal ik niet benoemen omdat dat meer mijn invulling was dan dat zij dat daadwerkelijk zo gezegd hebben.
Voor de rest zie ik wel hoe of wat, want ervaring leert dat de meeste dingen die ik wil zeggen niet gezegd worden omdat zij met haar vragen een andere richting op gaat en er dus dingen onbesproken blijven.
@Verbinder
Bericht van zondag was geschreven in een dieptepunt. Niet met een directe aanleiding, maar soms dan overvalt me een zwaarte, een verdriet dat ondraaglijk lijkt. (Lijkt want uiteindelijk stelt het allemaal niks voor.)
Gisteren ook weer zo'n dieptepunt beleeft. Alles zwart, alles teveel. Geen uitzicht. Het voelt soms zo hopeloos en ellendig aan dat je echt gaat denken "waarom doe ik dit nog?".
@FromSanDiegototheBay
Ik weet het, ik leef voor mijn dochter. Zo voelt het tenminste. Voor mijzelf was het allang klaar geweest hoor. Als ik er niemand mee pijn kon doen dan was ik allang weg geweest. Niet eens per se dood of zo, maar gewoon weg. Ergens waar ik tot rust zou kunnen komen, waar niemand me kon vinden (ondanks dat ik daar dan zou zitten afvragen of iemand naar me op zoek was). Het voelt allemaal zo krom. Geen verbinding willen leggen, maar hem wel graag willen. Niemand dichtbij laten, maar wel willen. De angst is te groot om gekwetst te worden vermoed ik.
Tja medicatie, soms schiet het door mijn hoofd, maar ook hier angst voor bijwerkingen, angst voor er nooit meer vanaf komen, angst dat ik mezelf dan helemaal verlies. Ik twijfel nu al aan mijn eigen gevoel en gedachten (wat is echt en wat denk ik omdat ik denk dat ik dat moet denken/voelen?), met AD zal dat alleen maar meer worden. Tenminste daar ben ik dus bang voor.
GGZ is zeker geen wondermiddel. Wat me nu ontzettend opvalt is dat als je niet precies past in hun aanbod dan kunnen ze je simpelweg niet helpen.
@Frizz
Ja nu opeens staat de afspraak voor de deur en ben ik het moment van vechten allang weer verloren. Haha. Eigenlijk niet om te lachen, maar wel herkenbaar hoor. Zo gaat het altijd. Een moment van vooruit willen om dan weer in te kakken met "maakt niks uit" en "ik zie wel waar het schip strandt".
Ik ga het uit mijn hoofd doen. Stukje vanuit de haptonoom die een concreet voorstel heeft (naam therapeut) en de bevindingen vanuit de training zal ik ook benoemen. Dat zij geen nieuwe therapie adviseren. Het zorg hoppen zal ik niet benoemen omdat dat meer mijn invulling was dan dat zij dat daadwerkelijk zo gezegd hebben.
Voor de rest zie ik wel hoe of wat, want ervaring leert dat de meeste dingen die ik wil zeggen niet gezegd worden omdat zij met haar vragen een andere richting op gaat en er dus dingen onbesproken blijven.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 26 september 2024 om 12:42
Tussen mij en mijn vriend loopt het nu weer als vanouds. Hebben een week samen doorgebracht toen de kinderen bij de andere ouder waren. We zouden nog bespreken hoe nu verder, maar dat is uiteindelijk niet gebeurd. Mede omdat ik dat gesprek vermijd. Ik weet het oprecht niet.
Soms heb ik hem graag bij me, maar soms heb ik rust nodig. Autonomie over wat ik eet en wanneer bijvoorbeeld. Als hij mee eet dan levert mij dat spanning op. Onnodige spanning want ik doe het mezelf aan. Er moet dan gezond gegeten worden, ik denk dan na over wat hij graag zou willen eten (pleasen), als hij wat later is dan stoort me dat, als mijn planning op de kop gaat dan kan dat niet want er is een tijd afgesproken en zo loop ik dan vast. Dat kan toch niet de bedoeling zijn in een relatie?
Net zoals het niet de bedoeling kan zijn dat hij op oproepbasis voor me klaar staat voor als ik me een keer bedenk dat ik wel samen op de bank wil zitten en een flim kijken? Of als ik wel een keer samen wil eten? Zo werkt het gewoon niet en ik ben dan ook constant bezig te bedenken wat hij zou willen. Dat antwoord weet ik trouwens: zo veel en zo vaak mogelijk samen. Dus ik doe het nooit goed gevoelsmatig. Of ik ren mezelf voorbij of ik stel hem teleur. Die balans kan ik niet vinden, dus was uitmaken de beste optie, maar dat heb ik nu dus weer teruggedraaid en nu weet ik het weer niet meer.
Relaties zijn lastig. Mensen zijn lastig. Beter gezegd: verbinding maken en behouden met mensen is lastig voor mij! Sommige mensen kunnen dat heel makkelijk en ik vecht ermee als een klein kind. (Omdat ik nooit een goed voorbeeld gehad heb, omdat ik nooit geleerd heb hoe het moet en misschien ook wel omdat ik het simpelweg niet kan neurotechnisch gezien. Wie zal het zeggen wat de oorzaak is.)
Soms heb ik hem graag bij me, maar soms heb ik rust nodig. Autonomie over wat ik eet en wanneer bijvoorbeeld. Als hij mee eet dan levert mij dat spanning op. Onnodige spanning want ik doe het mezelf aan. Er moet dan gezond gegeten worden, ik denk dan na over wat hij graag zou willen eten (pleasen), als hij wat later is dan stoort me dat, als mijn planning op de kop gaat dan kan dat niet want er is een tijd afgesproken en zo loop ik dan vast. Dat kan toch niet de bedoeling zijn in een relatie?
Net zoals het niet de bedoeling kan zijn dat hij op oproepbasis voor me klaar staat voor als ik me een keer bedenk dat ik wel samen op de bank wil zitten en een flim kijken? Of als ik wel een keer samen wil eten? Zo werkt het gewoon niet en ik ben dan ook constant bezig te bedenken wat hij zou willen. Dat antwoord weet ik trouwens: zo veel en zo vaak mogelijk samen. Dus ik doe het nooit goed gevoelsmatig. Of ik ren mezelf voorbij of ik stel hem teleur. Die balans kan ik niet vinden, dus was uitmaken de beste optie, maar dat heb ik nu dus weer teruggedraaid en nu weet ik het weer niet meer.
Relaties zijn lastig. Mensen zijn lastig. Beter gezegd: verbinding maken en behouden met mensen is lastig voor mij! Sommige mensen kunnen dat heel makkelijk en ik vecht ermee als een klein kind. (Omdat ik nooit een goed voorbeeld gehad heb, omdat ik nooit geleerd heb hoe het moet en misschien ook wel omdat ik het simpelweg niet kan neurotechnisch gezien. Wie zal het zeggen wat de oorzaak is.)
Hope is the first step on the road to disappointment
)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
