Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 6 september 2024 om 19:50
Twijfelaar schreef: ↑06-09-2024 13:40Zowel kleine-T trauma als Adverse Childhood Experience opgezocht en ik hier denk ik meteen "ja" bij. Hier zit een kern, een probleem. HIer zit de oorsprong van alle problemen. Ook waarom ik nog altijd getriggerd word door mijn ex.
Bovenstaande quote moet je even meenemen naar je huisarts.
Omdat jij altijd denkt dat je zelf niet weet wat je hulpvraag is.
•
vrijdag 6 september 2024 om 21:34
@Verbinder
Het dissocieren zoals je het beschrijft herken ik niet. Tijdens de training merk ik vooral dat ik soms zo gefrustreerd raak dat ik mezelf intern afzonder omdat ik het niets meer erbij kan hebben. Omdat de woorden die ze zeggen voor mij een grote brij aan woorden zijn die niet binnen komen. Ik hoor ze wel, maar snap ze niet. Alsof ik het niet meer kan verwerken om van een klank een woord met betekenis te maken.
Als het al dissocieren was dan heb ik dat een paar keer bewust meegemaakt bij een andere therapeut. Iemand die ook letterlijk zei: "Twijfelaar, blijf je erbij?". Diegene zag dat ik mentaal niet meer aanwezig was bij het gesprek terwijl ik natuurlijk wel recht tegenover haar zat. Dat was voor mij een wake up call dat ik me intern kan afzonderen van een gesprek. Een bewustwording, want ik vermoed dat dit wel vaker is gebeurd, maar niet vaak, eigenlijk bijna niet meer zo ver ik weet.
Ik ga inderdaad de lijn vanuit de huisarts doorzetten dat ik een doorverwijzing wil naar een psychotherapeut gespecialiseerd in (vroegkinderlijk?) trauma. Daarnaast denk ik erover om de huidige therapeut aan te geven dat ik geen 1 op 1 sessies meer wil met haar en alleen de groepsbijeenkomsten nog zal bijwonen in de hoop daar wel iets op te pikken. Want ik merk dat mijn frustraties richting haar erg oplopen.
Ze heeft een paar rake, voor mij onbegrijpelijke uitspraken gedaan die ik kapot kan redeneren maar geen logica in vind.
@Frizz: inderdaad. rare en schadelijke opmerkingen en dan heb ik ivm herkenbaarheid nog niet eens de andere situatie / uitspraken gedeeld hier.
@Tyche en Frizz: ik ben het helemaal met jullie eens, maar ik merk dat ik langzaam ook haar aan het verdedigen ben en misschien heb ik het wel fout begrepen? Misschien zit de fout wel bij mij en zie ik het te zwart-wit.
@Frizz: je maakt me aan het lachen. De quote omdat ik zelf te dom ben om die hulpvraag er weer bij te halen tzt en dan de post erna. Ik ben inderdaad niet de eerste op de nieuwe pagina. Dat je dat onthouden heb. Hahaha. Voor mij echt een issue, dus ja dank je wel dat ik niet hoef te beginnen aan de nieuwe pagina.
Ik heb er dit keer niet op gewacht, ik had even andere dingen aan mijn hoofd.
Het dissocieren zoals je het beschrijft herken ik niet. Tijdens de training merk ik vooral dat ik soms zo gefrustreerd raak dat ik mezelf intern afzonder omdat ik het niets meer erbij kan hebben. Omdat de woorden die ze zeggen voor mij een grote brij aan woorden zijn die niet binnen komen. Ik hoor ze wel, maar snap ze niet. Alsof ik het niet meer kan verwerken om van een klank een woord met betekenis te maken.
Als het al dissocieren was dan heb ik dat een paar keer bewust meegemaakt bij een andere therapeut. Iemand die ook letterlijk zei: "Twijfelaar, blijf je erbij?". Diegene zag dat ik mentaal niet meer aanwezig was bij het gesprek terwijl ik natuurlijk wel recht tegenover haar zat. Dat was voor mij een wake up call dat ik me intern kan afzonderen van een gesprek. Een bewustwording, want ik vermoed dat dit wel vaker is gebeurd, maar niet vaak, eigenlijk bijna niet meer zo ver ik weet.
Ik ga inderdaad de lijn vanuit de huisarts doorzetten dat ik een doorverwijzing wil naar een psychotherapeut gespecialiseerd in (vroegkinderlijk?) trauma. Daarnaast denk ik erover om de huidige therapeut aan te geven dat ik geen 1 op 1 sessies meer wil met haar en alleen de groepsbijeenkomsten nog zal bijwonen in de hoop daar wel iets op te pikken. Want ik merk dat mijn frustraties richting haar erg oplopen.
Ze heeft een paar rake, voor mij onbegrijpelijke uitspraken gedaan die ik kapot kan redeneren maar geen logica in vind.
@Frizz: inderdaad. rare en schadelijke opmerkingen en dan heb ik ivm herkenbaarheid nog niet eens de andere situatie / uitspraken gedeeld hier.
@Tyche en Frizz: ik ben het helemaal met jullie eens, maar ik merk dat ik langzaam ook haar aan het verdedigen ben en misschien heb ik het wel fout begrepen? Misschien zit de fout wel bij mij en zie ik het te zwart-wit.
@Frizz: je maakt me aan het lachen. De quote omdat ik zelf te dom ben om die hulpvraag er weer bij te halen tzt en dan de post erna. Ik ben inderdaad niet de eerste op de nieuwe pagina. Dat je dat onthouden heb. Hahaha. Voor mij echt een issue, dus ja dank je wel dat ik niet hoef te beginnen aan de nieuwe pagina.
Ik heb er dit keer niet op gewacht, ik had even andere dingen aan mijn hoofd.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 6 september 2024 om 22:05
Sorry. Zo bedoelde ik het niet. Ik vind mezelf te dom om het te onthouden.
Ik weet dat ik nu in de aanpak-modus zit maar als ik over een paar weken die afspraak heb dan ben ik dit allemaal misschien weer vergeten.
Ik pik wel iets op van de training en daarnaast, beginnen is ook afmaken. Dus afzeggen is geen optie.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 6 september 2024 om 22:39
Zorghopper en niet-leerbaar, wat een rotopmerkingen.
Om het luchtig te houden: Je kunt een vakje toevoegen op de bingokaart voor nare uitspraken in therapie. Elke opmerking = handje snoepkikkers. (Want je moet veel kikkers kussen voor je een prins tegenkomt, en je bent nu therapeuten aan het proberen tot je echte hulp tegenkomt. Snoepkikkers als troost tijdens de kikkerfase,).
Om het luchtig te houden: Je kunt een vakje toevoegen op de bingokaart voor nare uitspraken in therapie. Elke opmerking = handje snoepkikkers. (Want je moet veel kikkers kussen voor je een prins tegenkomt, en je bent nu therapeuten aan het proberen tot je echte hulp tegenkomt. Snoepkikkers als troost tijdens de kikkerfase,).
vrijdag 6 september 2024 om 22:53
Twijfelaar schreef: ↑06-09-2024 22:05Sorry. Zo bedoelde ik het niet. Ik vind mezelf te dom om het te onthouden.
Ik weet dat ik nu in de aanpak-modus zit maar als ik over een paar weken die afspraak heb dan ben ik dit allemaal misschien weer vergeten.
Ik pik wel iets op van de training en daarnaast, beginnen is ook afmaken. Dus afzeggen is geen optie.
Waarom niet wat eerder naar de huisarts?
Afzeggen is zeker wel een optie. Niet nodig als je er iets van opsteekt, maar als iets gewoon niet passend voor je is kan je gewoon stoppen. Beter te halve gekeerd dan ten hele gedwaald.
Maar daarom vroeg ik wát je even oppikt, dan kun je misschien wat bewuster je doelen bijstellen zodat je minder frustratie ervaart.
•
vrijdag 6 september 2024 om 23:14
Hoi Twijfelaar, ik heb een paar moeilijke maanden gehad. Maar kwam vandaag je topic weer tegen en voelde gelijk de behoefte 'eens lezen hoe het nu met Twijfelaar is'Twijfelaar schreef: ↑06-09-2024 13:40Zowel kleine-T trauma als Adverse Childhood Experience opgezocht en ik hier denk ik meteen "ja" bij. Hier zit een kern, een probleem. HIer zit de oorsprong van alle problemen. Ook waarom ik nog altijd getriggerd word door mijn ex.
De therapeute van de ggz zal hier echter niet voor open staan. Niet vervelend bedoeld, maar ze gaat richting pensioen en doet alsof ze alle ins en outs kent en dus precies weet hoe alles in elkaar zit. Oftewel precies wat je zegt Frizz, ze gaat niet mee met de nieuwste ontwikkelingen.
Ik heb het boek "Ongezien opgegroeid" inmiddels thuis liggen. Volgende stap is het pakketje openen en dan nog daadwerkelijk gaan lezen. Ik denk dat het een "feest" der herknenning wordt.
Ik wil je een hart onder de riem steken. Ik heb 9 jaar binnen de reguliere ggz rondgelopen. Heb er zeker wel nuttige dingen geleerd. Maar niet één therapeut leek trauma echt te begrijpen.
Nu sta ik op de wachtlijst bij een vrijgevestigd psycholoog, waarvan ik eindelijk denk "hè hè, die snapt het"
Ik hoop dat je ook zo'n persoon kunt vinden.
Oh en die mevrouw van de ggz praat poep met haar "je bent niet verkracht of hebt een pistool tegen je hoofd gezet gekregen"!
vrijdag 6 september 2024 om 23:20
En Twijfelaar, als je dit schrijft "Omdat de woorden die ze zeggen voor mij een grote brij aan woorden zijn die niet binnen komen. Ik hoor ze wel, maar snap ze niet. Alsof ik het niet meer kan verwerken om van een klank een woord met betekenis te maken." Dan doet me dat heel erg denken aan overprikkeling.
Als ik een gesprek met iemand heb, afhankelijk van hoeveel emoties er bij komen kijken, haak ik ook binnen een kwartier tot maximaal een uur af. Dan zit mijn hoofd vol. Tegenwoordig heb ik geleerd om dan niet meer over mijn grenzen te gaan, maar te zeggen dat ik te moe ben om het gesprek te volgen. Vroeger deed ik dat wel en dan dissocieerde ik ook.
Als ik een gesprek met iemand heb, afhankelijk van hoeveel emoties er bij komen kijken, haak ik ook binnen een kwartier tot maximaal een uur af. Dan zit mijn hoofd vol. Tegenwoordig heb ik geleerd om dan niet meer over mijn grenzen te gaan, maar te zeggen dat ik te moe ben om het gesprek te volgen. Vroeger deed ik dat wel en dan dissocieerde ik ook.
zaterdag 7 september 2024 om 00:14
Desinteresse is een verkeerd woord wat ik heb gebruikt.
Soms is alles veel helderder voor me en andere momenten kan ik me een stuk slechter verwoorden.
Ik denk dat het woord blokkade het beste de wegzuigmomenten beschrijft. Een blokkade die niet opkomt door pijn maar doordat het mentaal teveel wordt. Dan wordt je ahw weggezogen.
Soms is alles veel helderder voor me en andere momenten kan ik me een stuk slechter verwoorden.
Ik denk dat het woord blokkade het beste de wegzuigmomenten beschrijft. Een blokkade die niet opkomt door pijn maar doordat het mentaal teveel wordt. Dan wordt je ahw weggezogen.
dinsdag 10 september 2024 om 08:03
https://www.linkedin.com/posts/frankvan ... member_ios
Ik kwam deze tegen en moest aan jou denken. Ik weet dat je geen jongere bent, maar toch.
Een omdraaiing eigenlijk, trauma niet doordat je iets is aangedaan maar doordat je iets is ontnomen, doordat bepaalde dingen misten die je nodig had om veilig op te groeien.
Ik kwam deze tegen en moest aan jou denken. Ik weet dat je geen jongere bent, maar toch.
Een omdraaiing eigenlijk, trauma niet doordat je iets is aangedaan maar doordat je iets is ontnomen, doordat bepaalde dingen misten die je nodig had om veilig op te groeien.
•
zaterdag 14 september 2024 om 22:24
Dit is het. Maar wat doe ik eraan? Ik kan er zo boos van worden dat ik dit al vaker hab aangegeven bij intakes, tenmiste dat denk ik. Misschien heb ik het wel niet zo benoemd, maar alleen de scheiding van mijn ouders als gebeurtenis benoemd, maar het is zoveel meer dan de concrete scheiding. De periode ervoor en erna. Zoveel pijn, pijn die ik niet kan kanaliseren omdat ik geen idee heb waarom het pijn doet. Ik herinner me nauwelijks iets van die periode, was nog zo jong, maar ik weet dat ik er last van heb. Nu nog.Frizz schreef: ↑10-09-2024 08:03https://www.linkedin.com/posts/frankvan ... member_ios
Ik kwam deze tegen en moest aan jou denken. Ik weet dat je geen jongere bent, maar toch.
Een omdraaiing eigenlijk, trauma niet doordat je iets is aangedaan maar doordat je iets is ontnomen, doordat bepaalde dingen misten die je nodig had om veilig op te groeien.
Het boek "ongezien opgegroeid" besteld, dat was stap 1. Het openen van het pakketje en daadwerkelijk gaan lezen. Ik kan het nog niet.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 14 september 2024 om 22:28
Sorry lieve mensen dat ik zo weinig reageer. Er zijn momenten dat ik vooruit wil, dat ik vechtlust heb of dat ik van me af wil schrijven en dan niet voor mezelf maar om een reactie te krijgen, maar er zijn ook genoeg momenten (lees dagen) dat het leven te veel energie van me vraagt en de dag overleven al een prestatie op zich is. Nu ik het schrijf klinkt het enorm overdreven, maar het is toch de werkelijkheid.
Ik heb me daarnaast weer flink in de nesten gewerkt. Ik had het uitgemaakt, maar na een paar weken een dag en nacht met hem doorgebracht. Nu wilt hij gaan bespreken hoe we de relatie op een andere manier kunnen voortzetten zodat ik me er wel oke bij voel en ik weet het niet. Ik weet het oprecht niet. Ik ben graag bij hem, soms. Ik voel wel wat voor hem, soms. Dat is toch niet genoeg? Dat is hoop geven op iets dat nooit gaat komen.
Ik maak er zoals altijd weer een puinhoop van.
Ik heb me daarnaast weer flink in de nesten gewerkt. Ik had het uitgemaakt, maar na een paar weken een dag en nacht met hem doorgebracht. Nu wilt hij gaan bespreken hoe we de relatie op een andere manier kunnen voortzetten zodat ik me er wel oke bij voel en ik weet het niet. Ik weet het oprecht niet. Ik ben graag bij hem, soms. Ik voel wel wat voor hem, soms. Dat is toch niet genoeg? Dat is hoop geven op iets dat nooit gaat komen.
Ik maak er zoals altijd weer een puinhoop van.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 14 september 2024 om 23:19
Je weet jezelf weer aardig naar beneden te praten. Maar;
- dat boek durf ik voorlopig ook niet te lezen, dus niet gek dat jij dat niet hebt gedaan. Lijkt het jou nu echt een goed idee?
- per ongeluk weer bij een ex belanden kan de beste overkomen. Je kan gewoon antwoorden dat je de relatie ook niet in een andere vorm wil voortzetten.
Wanneer ga je naar de huisarts?
- dat boek durf ik voorlopig ook niet te lezen, dus niet gek dat jij dat niet hebt gedaan. Lijkt het jou nu echt een goed idee?
- per ongeluk weer bij een ex belanden kan de beste overkomen. Je kan gewoon antwoorden dat je de relatie ook niet in een andere vorm wil voortzetten.
Wanneer ga je naar de huisarts?
•
zondag 15 september 2024 om 02:37
Klinkt niet overdreven hoor. Ik weet dat het de werkelijkheid is.Twijfelaar schreef: ↑14-09-2024 22:28Nu ik het schrijf klinkt het enorm overdreven, maar het is toch de werkelijkheid.
Vind je het goed dat ik vraag wie het kontakt weer heeft opgenomen, jij of je vriend?
zondag 15 september 2024 om 11:54
Huisarts is over twee weken. Zij werkt niet alle dagen en assisente wilde een dubbele afspraak inplannen. Dat icm mijn eigen planning en geen druk gezet om direct te gaan. (Voordat iemand gaat vragen waarom het zo lang duurt.)Frizz schreef: ↑14-09-2024 23:19Je weet jezelf weer aardig naar beneden te praten. Maar;
- dat boek durf ik voorlopig ook niet te lezen, dus niet gek dat jij dat niet hebt gedaan. Lijkt het jou nu echt een goed idee?
- per ongeluk weer bij een ex belanden kan de beste overkomen. Je kan gewoon antwoorden dat je de relatie ook niet in een andere vorm wil voortzetten.
Wanneer ga je naar de huisarts?
Ik denk wel dat het een goed plan is om dat boek te gaan lezen. Ik kan er niet voor weg blijven lopen en zal moeten gaan ontdekken of dit echt het kernprobleem is. Hoe wil ik anders ooit hieruit komen?
Het was niet geheel per ongeluk. Ik had een dagje weg gepland voor zijn verjaardag en ook al wat spullen in de auto liggen voor als ik te moe was om aan het einde van de dag naar huis te rijden. Je raad natuurlijk al dat die optie het geworden is en daar waar ik alleen samen wilde slapen, tenminste dat was de intentie, hebben we uiteindelijk sex gehad. Het voelt allemaal dubbel. Ik heb nog gevoelens voor hem, maar geen idee of dat de juiste zijn en geen idee waarom ze komen en gaan. Het is verwarrend, voor mij maar daardoor ook voor hem en ik weet het dus niet wat ik moet doen.
Het alleen vrienden zijn zonder knuffelen voelt ook zo afstandelijk en niet metend aan wat ik kan voelen als ik bij hem ben.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 15 september 2024 om 11:56
We hebben het contact nooit geheel verbroken omdat we beide graag vrienden willen blijven. Hij heeft hierin de grenzen die ik aan gaf ook gerespecteerd. Hem treft geen blaam. Ik geef gemixte signalen af, mede omdat ik zelf mijn gevoelens niet op orde heb en ze niet begrijp.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 15 september 2024 om 14:02
Ik wilde hier nog even op reageren.Twijfelaar schreef: ↑15-09-2024 11:56We hebben het contact nooit geheel verbroken omdat we beide graag vrienden willen blijven. Hij heeft hierin de grenzen die ik aan gaf ook gerespecteerd. Hem treft geen blaam. Ik geef gemixte signalen af, mede omdat ik zelf mijn gevoelens niet op orde heb en ze niet begrijp.
Ik begrijp wel waarom je deze woorden kiest maar het gaat naar mijn mening niet om schuld of geen schuld.
Jullie hebben een relatie, of welk woord je er aan wil geven. En daar ben je beide bij betrokken. Je vriend kan zelf kiezen of hij nog bij een vrouw wil zijn met gemixte gevoelens en signalen. Tot nu toe wil hij dat.
zondag 15 september 2024 om 15:02
Tot nu toe wilt hij dat omdat hij hoop krijgt voorgeschoteld dat er toch meer in zit. Ik zie geen toekomst met hem. Dat niet iedereen in mijn leven op de hoogte is van hem zegt genoeg toch? Dat ik op het werk niet wilt dat iemand het weet ook.Verbinder schreef: ↑15-09-2024 14:02Ik wilde hier nog even op reageren.
Ik begrijp wel waarom je deze woorden kiest maar het gaat naar mijn mening niet om schuld of geen schuld.
Jullie hebben een relatie, of welk woord je er aan wil geven. En daar ben je beide bij betrokken. Je vriend kan zelf kiezen of hij nog bij een vrouw wil zijn met gemixte gevoelens en signalen. Tot nu toe wil hij dat.
Ik denk oprecht dat ik niet klaar ben voor een relatie. Dat ik me erin verlies omdat ik niet weet wat ik wil en me dus voeg naar de ander. Het is nooit gelijkwaardig geweest en dat gaat het ook nooit worden. Met niemand.
Qua werk gaat het als voorheen. Ik werk mijn dagen. Kost ontzettend veel energie. Ivm de training werk ik niet mijn normale uren, maar na de training is het wel de bedoeling dat ik die uren weer ga werken. Geen idee of ik dat dan weer aankan. Er is geen peil op te trekken. Zoals ik vorige week druk in de weer was om een nieuwe therapeut te vinden, interesseert het me nu vrijwel niks meer.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
