Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 23 augustus 2024 om 16:33
Dat is niet waar, ik hoop dat je dat weet.Twijfelaar schreef: ↑23-08-2024 13:35Ik bewijs hem ook een dienst, want wat heeft hij nou aan mij? Helemaal niks.
Niemand heeft wat aan mij.
Wat eten we vanavond?
vrijdag 23 augustus 2024 om 20:14
Hier even je partner in crime.Twijfelaar schreef: ↑23-08-2024 13:34Dat klopt. Vandaag ook besproken met de therapeut, maar buig het maar eens om. Het lukt me niet. Ik krijg ze niet weg of veranderd en door de training en nu het uit maken gaat het alleen maar weer slechter en slechter.
Ik weet het niet meer. Ik wil niet opgeven diep van binnen, maar ik kan niet meer. Het voelt als een onmogelijke taak.
Ik was even wakker aan de andere kant van de wereld en forumde en zag je bericht.
Ik heb geen antwoord voor je en weet hoe onmogelijk het is om voort te gaan in de ‘verdraaide manier’ waarop we in elkaar zitten. Waarin je goede en slechte kant verknoopt zitten, verdraait en als een kluwen verstrengt.
Wat ik weet is dat de tijd een helende faktor is. Heel veel dingen hebben heeeeeel lang nodig om enigszins ontknoopt te worden.
Als advies zou ik zeggen: probeer zoveel mogelijk als een drijvende bal op het water mee te gaan in de golven.
Zodra je focus veel geconcentreerd wordt op bepaalde punten ( zoals uitmaken met partner) komt de tegenkracht ook in werking en gaat werken ( want…de positieve en negatieve kant zijn verstrengelt).
Ik begrijp wel dat je met mijn oeverloze gespui ook niet zoveel kan maar ik probeer je in ieder geval iets uit te leggen van het mechanisme. Waarom het zo verdome moeilijk is om stappen te kunnen maken en dat wanneer je iets van opbouw voelt in je er snel erna ‘tegenkracht’ komt.
Er is geen eenduidige manier om voort te gaan.
Het antwoord ligt in de tijd. Doorgaan, doorgaan en doorgaan. En dat doe je al.
En als je merkt dat je niet aktie kan nemen terwijl je dat jezelf wel had voorgenomen, dan kan het dus niet. Dan kan je geen aktie nemen op dat moment. So be it. Ook al druist dat dus tegen veel dingen in in jezelf.
Dan moet je jezelf weer even herpakken, collecteren en opmerken dat je weer wat moet proberen te drijven op de golven zoals die bal en adem halen. En verder ‘dobberen’ in de eb en vloed.
Lukt het uitmaken met je vriend: goed. Lukt het niet, dan lukt het niet.
Dan maar weer overgeven aan de situatie en weer meedobberen op de golfjes.
Tijd gaat de uiteindelijke heling geven. Het is een lange slag, ‘roeien in de stuwende stroom’. Ik ben ook al begin vijftig en veel blijft best onduidelijk in akties nemen, stappen zetten.
Ik merk in de loop van de tijd dat het meer gaat om opmerken wat niet lukt, en proberen de opbouw tot de akties/stappen die ik maak in mezelf, weer teniet te doen, of ‘af te bouwen’.
Om dan weer door te ‘dobberen’ op het water.
Sorry, het lukt me even niet echt om feitelijk te schrijven, gericht naar gebeurtenissen in mijn leven.
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:05
Ik ben wel aan het vermijden, maar ik probeer inderdaad ook eraan te werken. Beide “delen” zijn keihard in gevecht met elkaar.Frizz schreef: ↑23-08-2024 13:54Je bent dus niet aan het vermijden maar het keihard aan het proberen. En het lukt niet.
Ik kan me voorstellen dat deze situatie heel erg zwaar voor je is, zo met dit hete hangijzer en de training.
Wat zegt de therapeut als jij zegt dat je niet meer kan en dat het voelt als onmogelijk?
Therapeut heeft al aangegeven dat ze zien dat ik mijn best doe, maar ook dat de vermijding hardnekkig is. Ze hebben niet veel hoop dat de training me echt gaat helpen. Eerlijk, maar ook demotiverend. Alweer een poging mislukt. Ondanks dat het ergens uitdaagt om er harder mijn best voor te doen, werkt het ook mijn vermijding en “zie je nou wel dat ik het niet kan” in de hand.
Volgende week eindelijk weer richting haptonoom. Haar heb ik al een tijdje niet gezien. Misschien dat zij nog inzichten heeft.
Belangrijkste leerpunt: leren voelen. Maar dat is mega eng. Voelen staat bij mij gelijk aan suïcidaal zijn. Geluk/blijdschap is niet toegestaan of zonder negatieve gevolgen.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:08
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:10
Ik snap wel wat je zegt en ergens weet ik ook wel dat het zo is, maar ik zie en geloof het niet.FromSanDiegototheBay schreef: ↑23-08-2024 18:32Jammer dat je het zo opvat en dat je de hele essentie van wat ik bedoelde,mist.
Het ging om hem,dat je hem dat toch ook gunt?Dat lijkt mij iets heel moois en zeker niet iets negatiefs.
Hij wilt vrienden blijven (ik ook) en hangt best wel aan me. Ik weet dat dat van hem uit niet gezond is, maar daarmee kan hij dus niet loskomen van mij en werkt de “hem een nieuwe liefde gunnen” niet.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:10
Check. Bekend mee.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:12
Nee. Alhoewel het op dat moment wel even mijn gedachte heeft gehaald. Echter is beginnen en de bijwerkingen (niet mogen autorijden bijvoorbeeld) een te grote drempel. Ik denk dat ad een optie is als ik gedwongen wordt opgenomen. Nooit dus.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:15
Ergens snap ik wat je zegt en ergens is het een grote brei woorden zonder samenhang. Net zoals mijn brein.Verbinder schreef: ↑23-08-2024 20:14Hier even je partner in crime.
Ik was even wakker aan de andere kant van de wereld en forumde en zag je bericht.
Ik heb geen antwoord voor je en weet hoe onmogelijk het is om voort te gaan in de ‘verdraaide manier’ waarop we in elkaar zitten. Waarin je goede en slechte kant verknoopt zitten, verdraait en als een kluwen verstrengt.
Wat ik weet is dat de tijd een helende faktor is. Heel veel dingen hebben heeeeeel lang nodig om enigszins ontknoopt te worden.
Als advies zou ik zeggen: probeer zoveel mogelijk als een drijvende bal op het water mee te gaan in de golven.
Zodra je focus veel geconcentreerd wordt op bepaalde punten ( zoals uitmaken met partner) komt de tegenkracht ook in werking en gaat werken ( want…de positieve en negatieve kant zijn verstrengelt).
Ik begrijp wel dat je met mijn oeverloze gespui ook niet zoveel kan maar ik probeer je in ieder geval iets uit te leggen van het mechanisme. Waarom het zo verdome moeilijk is om stappen te kunnen maken en dat wanneer je iets van opbouw voelt in je er snel erna ‘tegenkracht’ komt.
Er is geen eenduidige manier om voort te gaan.
Het antwoord ligt in de tijd. Doorgaan, doorgaan en doorgaan. En dat doe je al.
En als je merkt dat je niet aktie kan nemen terwijl je dat jezelf wel had voorgenomen, dan kan het dus niet. Dan kan je geen aktie nemen op dat moment. So be it. Ook al druist dat dus tegen veel dingen in in jezelf.
Dan moet je jezelf weer even herpakken, collecteren en opmerken dat je weer wat moet proberen te drijven op de golven zoals die bal en adem halen. En verder ‘dobberen’ in de eb en vloed.
Lukt het uitmaken met je vriend: goed. Lukt het niet, dan lukt het niet.
Dan maar weer overgeven aan de situatie en weer meedobberen op de golfjes.
Tijd gaat de uiteindelijke heling geven. Het is een lange slag, ‘roeien in de stuwende stroom’. Ik ben ook al begin vijftig en veel blijft best onduidelijk in akties nemen, stappen zetten.
Ik merk in de loop van de tijd dat het meer gaat om opmerken wat niet lukt, en proberen de opbouw tot de akties/stappen die ik maak in mezelf, weer teniet te doen, of ‘af te bouwen’.
Om dan weer door te ‘dobberen’ op het water.
Sorry, het lukt me even niet echt om feitelijk te schrijven, gericht naar gebeurtenissen in mijn leven.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:49
Twijfelaar schreef: ↑30-08-2024 15:05Ik ben wel aan het vermijden, maar ik probeer inderdaad ook eraan te werken. Beide “delen” zijn keihard in gevecht met elkaar.
Therapeut heeft al aangegeven dat ze zien dat ik mijn best doe, maar ook dat de vermijding hardnekkig is. Ze hebben niet veel hoop dat de training me echt gaat helpen. Eerlijk, maar ook demotiverend. Alweer een poging mislukt. Ondanks dat het ergens uitdaagt om er harder mijn best voor te doen, werkt het ook mijn vermijding en “zie je nou wel dat ik het niet kan” in de hand.
Volgende week eindelijk weer richting haptonoom. Haar heb ik al een tijdje niet gezien. Misschien dat zij nog inzichten heeft.
Belangrijkste leerpunt: leren voelen. Maar dat is mega eng. Voelen staat bij mij gelijk aan suïcidaal zijn. Geluk/blijdschap is niet toegestaan of zonder negatieve gevolgen.
Ik ga ervan uit dat ze dan ook een advies geven wat wel werkt. En wat is hun hypothese waarom het niet lukt, ondanks je goede inzet?
•
vrijdag 30 augustus 2024 om 20:02
Helaas geen concreet advies Frizz. Ze willen eerst dat ik dit afmaak en dan zien ze wel weer verder. Dat idee krijg ik er tenminste blij.
Dgt is even besproken als optie, maar dat zagen ze me niet doen omdat dat veel te zwaar zou zijn voor me. Ik kan niet inschatten of ze gelijk hebben, maar feit is dat deze training heel veel van me vraagt en ik merk dat ik weer op omkiepen sta.
Ik val al drie dagen op rij in slaap in de middag. Dat is niks voor mij. Ik heb ook andere fysieke klachten inmiddels en geen idee waaraan ik die mag wijten. Slecht eetpatroon, menstruatie of wat dan ook. Ik ben al een week van plan om de huisarts te vragen voor een bloedonderzoek, maar de telefoon echt oppakken en bellen is teveel gevraagd blijkbaar.
Dgt is even besproken als optie, maar dat zagen ze me niet doen omdat dat veel te zwaar zou zijn voor me. Ik kan niet inschatten of ze gelijk hebben, maar feit is dat deze training heel veel van me vraagt en ik merk dat ik weer op omkiepen sta.
Ik val al drie dagen op rij in slaap in de middag. Dat is niks voor mij. Ik heb ook andere fysieke klachten inmiddels en geen idee waaraan ik die mag wijten. Slecht eetpatroon, menstruatie of wat dan ook. Ik ben al een week van plan om de huisarts te vragen voor een bloedonderzoek, maar de telefoon echt oppakken en bellen is teveel gevraagd blijkbaar.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 30 augustus 2024 om 21:26
vrijdag 30 augustus 2024 om 22:18
Trauma behandeling wordt niet benoemd. Ik heb ook geen idee of dat is wat ik nodig heb. Nadeel is simpel dat zij alleen groepstherapieën aanbieden en ze eigenlijk zeggen dat dat te intensief voor me is.
Ik wil deze training wel afmaken want natuurlijk zitten er wel dingen in die werken, maar het werkt ook frustrerend dat het niet de diepte ingaat. Er wordt wel gezegd dat je moet reflecteren en bewust zijn van wat je voelt en denkt, maar HOE je dat moet voelen dat weet dan weer niemand te vertellen. En ik voel het vaak gewoon niet. Dan ben ik doof voor mijn gevoel. Alsof het niet bestaat. Het er niet is.
Ik wil deze training wel afmaken want natuurlijk zitten er wel dingen in die werken, maar het werkt ook frustrerend dat het niet de diepte ingaat. Er wordt wel gezegd dat je moet reflecteren en bewust zijn van wat je voelt en denkt, maar HOE je dat moet voelen dat weet dan weer niemand te vertellen. En ik voel het vaak gewoon niet. Dan ben ik doof voor mijn gevoel. Alsof het niet bestaat. Het er niet is.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 31 augustus 2024 om 00:39
Twijfelaar schreef: ↑30-08-2024 15:15Ergens snap ik wat je zegt en ergens is het een grote brei woorden zonder samenhang. Net zoals mijn brein.
Sorry, ik moest hier wel even om lachen. En je hebt gelijk. Het is ook een giga brei.
Net zoals dat ik net het forum opende en de nieuwste berichtjes stonden op pagina 1 ipv 50.
Echt hoor. En….de nieuwste berichtjes stonden als 1e op de bladzijde, de oudste onderaan de pagina.
zaterdag 31 augustus 2024 om 09:05
Ik vond het verhaal van Verbinder juist wel heel goed ook. Nu is weer de tijd van ronddobberen en dan pak je weer wat op. En inderdaad: doorgaan want je komt er wel.
Als ik je lees, denk ik wel dat je trauma met je meedraagt. En zonder dat je in de fuik trapt 'wat heb ik nou helemaal meegemaakt in mijn leven': je leest alsof er een gletsjer aan niet te dragen emoties op je schouders rust, en ik denk dat je uiteindelijk wel een manier vindt om dat weg te laten smelten.
Als ik je lees, denk ik wel dat je trauma met je meedraagt. En zonder dat je in de fuik trapt 'wat heb ik nou helemaal meegemaakt in mijn leven': je leest alsof er een gletsjer aan niet te dragen emoties op je schouders rust, en ik denk dat je uiteindelijk wel een manier vindt om dat weg te laten smelten.
zondag 1 september 2024 om 13:40
Dat is pas echte chaosVerbinder schreef: ↑31-08-2024 00:39
Sorry, ik moest hier wel even om lachen. En je hebt gelijk. Het is ook een giga brei.
Net zoals dat ik net het forum opende en de nieuwste berichtjes stonden op pagina 1 ipv 50.
Echt hoor. En….de nieuwste berichtjes stonden als 1e op de bladzijde, de oudste onderaan de pagina.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 1 september 2024 om 13:45
Ik snap de reactie van Verbinder ook wel, het was op dat moment alleen te veel om op te nemen. Teveel informatie of zo? Ik kreeg de woorden in ieder geval niet als een logisch verhaal tot me genomen. Het was een brei aan woorden die niet te volgen waren. Wellicht even beetje te veel aan mijn hoofd gehad.frambozentaartje schreef: ↑31-08-2024 09:05Ik vond het verhaal van Verbinder juist wel heel goed ook. Nu is weer de tijd van ronddobberen en dan pak je weer wat op. En inderdaad: doorgaan want je komt er wel.
Als ik je lees, denk ik wel dat je trauma met je meedraagt. En zonder dat je in de fuik trapt 'wat heb ik nou helemaal meegemaakt in mijn leven': je leest alsof er een gletsjer aan niet te dragen emoties op je schouders rust, en ik denk dat je uiteindelijk wel een manier vindt om dat weg te laten smelten.
Het principe van meebewegen met de golven / emoties snap ik wel, merk alleen dat ik me er vooral aan frustreer. Nu ook weer. Voel me somber en ik heb er geen invloed op. Zo lijkt het tenminste. Er komt niks uit mijn handen ondanks dat er genoeg te doen is. Kwestie van tijd dat hiermee problemen komen op het werk.
Het voelt alsof er geen einde komt aan de ellende. Alsof het hopeloos is.
Laat me dan maar lekker zonder gevoel gewoon mijn ding doen voor zolang dat nog lukt…
Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Rusten. Bezig zijn. Afleiding zoeken. Toch proberen weer te gaan sporten. Of juist minder snoepen. Of of of.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 2 september 2024 om 03:47
Misschien probeer ik met mijn berichtje ook wel te zeggen om te stoppen met gericht naar een oplossing te zoeken en telkens te richten op hetgeen je een oplossing kan geven.
Het is namelijk al lange tijd een schommelend geheel en het zal nog wel even schommelend blijven. Niet om je hoop weg te nemen, maar meer een soort misschien realistische kijk op je situatie.
Het is menselijk om een eind in zicht te hebben, een doel. Resultaat zien en verwachten.
En als het niet komt goed te begrijpen dat je frustraties voelt.
En toch, toch ook zullen er dingen in je iets veranderd zijn. Iets verschoven zijn.
Maar het is lastig om met een meetlat te lezen.
Maar het is er wel.
En qua werk, als het zo is dat er weinig uit je handen zal komen, dan is dat t.z.t. zo
En dan t.z.t. gekeken worden hoe nu verder.
Als jij nu strijd om hetgeen wat in de toekomst zou kunnen plaatsvinden ben je oeverloos en vechtend bezig.
Een goed voorbeeld met wat je eigenlijk doet is:
Stel dat je zwemt in het water en je weet dat er op plekken een stroomversnellingkje is. Dan anticipeer je zoveel op de stroomversnelling en je bent heel druk aan het zwemmen/ roeien met je armen en hebt een versnelde ademhaling terwijl je in rustiger water zwemt.
Op het moment dat je een stroomversnellingkje ervaart ben je bekaf want je hebt al je energie verloren.
Terwijl als je zwemt en je weet dat er een stroomversnellingkje kan komen en je blijft normaal zwemmen met kalme slagen en rustigere ademhaling, voelt je lijf en
dan merk je aan je been dat die wat wordt voortgetrokken en je registreert op dat moment dat er een stroomversnellingkje is kun je op dat moment krachtigere slagen geven, beter voorttrappen met je benen, je ziet je omgeving duidelijk, en je kunt dieper ademhalen waardoor kracht naar voren komt.
( sorry voor het woord oeverloos)
Het is namelijk al lange tijd een schommelend geheel en het zal nog wel even schommelend blijven. Niet om je hoop weg te nemen, maar meer een soort misschien realistische kijk op je situatie.
Het is menselijk om een eind in zicht te hebben, een doel. Resultaat zien en verwachten.
En als het niet komt goed te begrijpen dat je frustraties voelt.
En toch, toch ook zullen er dingen in je iets veranderd zijn. Iets verschoven zijn.
Maar het is lastig om met een meetlat te lezen.
Maar het is er wel.
En qua werk, als het zo is dat er weinig uit je handen zal komen, dan is dat t.z.t. zo
En dan t.z.t. gekeken worden hoe nu verder.
Als jij nu strijd om hetgeen wat in de toekomst zou kunnen plaatsvinden ben je oeverloos en vechtend bezig.
Een goed voorbeeld met wat je eigenlijk doet is:
Stel dat je zwemt in het water en je weet dat er op plekken een stroomversnellingkje is. Dan anticipeer je zoveel op de stroomversnelling en je bent heel druk aan het zwemmen/ roeien met je armen en hebt een versnelde ademhaling terwijl je in rustiger water zwemt.
Op het moment dat je een stroomversnellingkje ervaart ben je bekaf want je hebt al je energie verloren.
Terwijl als je zwemt en je weet dat er een stroomversnellingkje kan komen en je blijft normaal zwemmen met kalme slagen en rustigere ademhaling, voelt je lijf en
dan merk je aan je been dat die wat wordt voortgetrokken en je registreert op dat moment dat er een stroomversnellingkje is kun je op dat moment krachtigere slagen geven, beter voorttrappen met je benen, je ziet je omgeving duidelijk, en je kunt dieper ademhalen waardoor kracht naar voren komt.
( sorry voor het woord oeverloos)
verbinder wijzigde dit bericht op 02-09-2024 05:13
2.59% gewijzigd
maandag 2 september 2024 om 03:57
En met deze is het en en en.Twijfelaar schreef: ↑01-09-2024 13:45Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Rusten. Bezig zijn. Afleiding zoeken. Toch proberen weer te gaan sporten. Of juist minder snoepen. Of of of.
Meedeinen op de golven
Aktief zijn……Niks doen……Afleiding zoeken……..Terugtrekken en op stoel zitten………..Snoepen……..minder snoepen……..Veel eten………Minder eten…….Sporten…………Niet sporten want geen energie
Wat het ook is
verbinder wijzigde dit bericht op 02-09-2024 04:22
0.29% gewijzigd
maandag 2 september 2024 om 04:00
dinsdag 3 september 2024 om 14:05
@Verbinder
Wat moet ik dan al ik niet op zoek ga naar een oplossing? Ik moet toch gefixt worden? Ik kan zo niet blijven doorgaan, het wordt alleen maar zwaarder.
Ik snap je principe van het dobberen en dat het soms rustiger is en dan weer wat onrustiger, maar het houdt niet op. Ik kom niet bijgetankt. Ik ben zo ontzettend moe momenteel. De meeste nachten slaap ik best redelijk, soms word ik uitgerust wakker, maar nooit heb ik een dag dat ik kan zeggen "vandaag heb ik me niet moe gevoeld". En ik snap dat ik er niet over mag klagen, want zoveel mensen hebben het erger en chronisch en kunnen er niks aan doen. Ik weet dat wel. Toch is het zwaar.
Natuurlijk veranderen er dingen in mezelf, maar de training maakt vooral dingen los waar ik dan niks mee kan en wat ze ook niet oppakken in die training. Alsof ik langzaam van een vlot afgeduwd wordt door mensen en diezelfde mensen me niet helpen om al spartelend toch vast te houden aan dat vlot. (Misschien moet ik ook van dat vlot af om een beter drijfmiddel te vinden? Maar wat gebeurd er dan in de tussentijd met me? Verzuip ik dan niet?)
Je beeldspraak over de stroomversnelling en het krampachtig voorbereiden op dat stukje is erg herkenbaar. Ik ben al lang van te voren bezig met bepaalde zaken en ik maak het enorm groot in mijn hoofd en ja dat kost energie, energie die ik eigenlijk nu ook goed kan gebruiken. Als ik eens wist hoe ik dat anders kon doen, dat weet ik dus niet. Tegen mezelf vertellen dat ik er geen invloed op heb en dat het dus geen zin heeft om erover na te denken doe ik, maar dat heeft geen effect.
De sorry voor het woord oeverloos snap ik niet. Sowieso geen excuses nodig, maar ik kan het woord niet eens vinden in je bericht.
En met deze is het en en en.
Meedeinen op de golven
Aktief zijn……Niks doen……Afleiding zoeken……..Terugtrekken en op stoel zitten………..Snoepen……..minder snoepen……..Veel eten………Minder eten…….Sporten…………Niet sporten want geen energie
Wat het ook is
Wat ik ook doe, het is oke. Dat haal ik hieruit, maar het is voor mij juist tegengesteld. Het maakt niks uit wat ik doe, het is toch niet goed. Een overtuiging die diep geworteld zit.
Ik zal zeker geen abonnement op een sportschool afsluiten, ik weet dat dat nu niet gaat lukken en dan is het inderdaad zonde geld. Wordt het een verplichting en gaat het tegen staan.
Ik wil gewoon graag vooruit. Weten waar ik goed aan doen en wat helpt om uit dit enorme dal te komen en ik zie het niet.
Wat moet ik dan al ik niet op zoek ga naar een oplossing? Ik moet toch gefixt worden? Ik kan zo niet blijven doorgaan, het wordt alleen maar zwaarder.
Ik snap je principe van het dobberen en dat het soms rustiger is en dan weer wat onrustiger, maar het houdt niet op. Ik kom niet bijgetankt. Ik ben zo ontzettend moe momenteel. De meeste nachten slaap ik best redelijk, soms word ik uitgerust wakker, maar nooit heb ik een dag dat ik kan zeggen "vandaag heb ik me niet moe gevoeld". En ik snap dat ik er niet over mag klagen, want zoveel mensen hebben het erger en chronisch en kunnen er niks aan doen. Ik weet dat wel. Toch is het zwaar.
Natuurlijk veranderen er dingen in mezelf, maar de training maakt vooral dingen los waar ik dan niks mee kan en wat ze ook niet oppakken in die training. Alsof ik langzaam van een vlot afgeduwd wordt door mensen en diezelfde mensen me niet helpen om al spartelend toch vast te houden aan dat vlot. (Misschien moet ik ook van dat vlot af om een beter drijfmiddel te vinden? Maar wat gebeurd er dan in de tussentijd met me? Verzuip ik dan niet?)
Je beeldspraak over de stroomversnelling en het krampachtig voorbereiden op dat stukje is erg herkenbaar. Ik ben al lang van te voren bezig met bepaalde zaken en ik maak het enorm groot in mijn hoofd en ja dat kost energie, energie die ik eigenlijk nu ook goed kan gebruiken. Als ik eens wist hoe ik dat anders kon doen, dat weet ik dus niet. Tegen mezelf vertellen dat ik er geen invloed op heb en dat het dus geen zin heeft om erover na te denken doe ik, maar dat heeft geen effect.
De sorry voor het woord oeverloos snap ik niet. Sowieso geen excuses nodig, maar ik kan het woord niet eens vinden in je bericht.
En met deze is het en en en.
Meedeinen op de golven
Aktief zijn……Niks doen……Afleiding zoeken……..Terugtrekken en op stoel zitten………..Snoepen……..minder snoepen……..Veel eten………Minder eten…….Sporten…………Niet sporten want geen energie
Wat het ook is
Wat ik ook doe, het is oke. Dat haal ik hieruit, maar het is voor mij juist tegengesteld. Het maakt niks uit wat ik doe, het is toch niet goed. Een overtuiging die diep geworteld zit.
Ik zal zeker geen abonnement op een sportschool afsluiten, ik weet dat dat nu niet gaat lukken en dan is het inderdaad zonde geld. Wordt het een verplichting en gaat het tegen staan.
Ik wil gewoon graag vooruit. Weten waar ik goed aan doen en wat helpt om uit dit enorme dal te komen en ik zie het niet.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 3 september 2024 om 14:15
Er wordt hier gesproken over dat ik een trauma heb, dat zou best kunnen maar ik heb geen idee wat dat trauma dan kan zijn. Enige wat ik me kan bedenken is mijn jeugd, maar daar herinner ik me nauwelijks iets van, dus wat kan ik daarmee gaan doen? En vooral: bij wie?
Dat de training van nu niet voldoende gaat zijn is me inmiddels wel duidelijk, maar dan? Weer naar de huisarts? Weer aangeven dat het niet goed gaat? Ik ben echt moedeloos. De overtuiging die de huidige therapeut had dat ik nog nooit zoiets had gedaan en dat deze training echt wel gaat helpen om nu vervolgens te zeggen dat ze weinig vooruitgang zien. Ik moet er van huilen en lachen. Ik heb ze gewaarschuwd, ik heb ze verteld over mijn vermijding, ik heb ze gezegd dat ik het huiswerk echt niet allemaal ga maken, dat het me teveel is, maar nee "zij zouden het wel goed aanpakken en aansluiten bij mijn behoeften". Niet dus. Hoe vaak moet ik dat nog doen? En hoeveel shit moet ik nog over me heen laten komen. Ik ben er zo klaar me dat ik niet stabiel ben, dat ik emotioneel word van elk klein dingetje en dat ik niet eens weet wat het precies is dat ik voel.
Zo kreeg ik te horen van de vader van mijn dochter dat hij een vriendin heeft en hij vraagt of hij haar mag voorstellen aan dochter en ik weet het oprecht niet. Waarom het me raakt, wat me precies raakt (dat hij een vriendin heeft en ik vervangen ben of dat dochter te maken gaat krijgen met een nieuw persoon). Ik kom er niet achter omdat ik het niet voel, weet, zie. Ik kan er helemaal niks mee.
Ik ben toch bij hem weggegaan, ik gunde hem wat beters dan mij, ik wilde dat hij iemand vond die zijn liefde wel kon beantwoorden en nu het zo ver is val ik dieper en dieper.
De hulp van WMO is nu een paar keer geweest en ja het is fijn dat er hulp is, maar ik kan maar niet wennen aan de leegte in de woonkamer, ondanks dat die echt nog niet opgeruimd is. Het is echter wel leger en het enige wat ik denk is "waar zijn die spullen gebleven, welke spullen waren het en waar staan ze nu?". Ik ben het overzicht kwijt, maar nu lijkt het nog erger te worden.
Ik werk momenteel minder ivm de training, maar wat als ik na de training niet weer terug mijn uren kan werken? Weer een ziekmelding? Ik zie het somber in.
Dat de training van nu niet voldoende gaat zijn is me inmiddels wel duidelijk, maar dan? Weer naar de huisarts? Weer aangeven dat het niet goed gaat? Ik ben echt moedeloos. De overtuiging die de huidige therapeut had dat ik nog nooit zoiets had gedaan en dat deze training echt wel gaat helpen om nu vervolgens te zeggen dat ze weinig vooruitgang zien. Ik moet er van huilen en lachen. Ik heb ze gewaarschuwd, ik heb ze verteld over mijn vermijding, ik heb ze gezegd dat ik het huiswerk echt niet allemaal ga maken, dat het me teveel is, maar nee "zij zouden het wel goed aanpakken en aansluiten bij mijn behoeften". Niet dus. Hoe vaak moet ik dat nog doen? En hoeveel shit moet ik nog over me heen laten komen. Ik ben er zo klaar me dat ik niet stabiel ben, dat ik emotioneel word van elk klein dingetje en dat ik niet eens weet wat het precies is dat ik voel.
Zo kreeg ik te horen van de vader van mijn dochter dat hij een vriendin heeft en hij vraagt of hij haar mag voorstellen aan dochter en ik weet het oprecht niet. Waarom het me raakt, wat me precies raakt (dat hij een vriendin heeft en ik vervangen ben of dat dochter te maken gaat krijgen met een nieuw persoon). Ik kom er niet achter omdat ik het niet voel, weet, zie. Ik kan er helemaal niks mee.
Ik ben toch bij hem weggegaan, ik gunde hem wat beters dan mij, ik wilde dat hij iemand vond die zijn liefde wel kon beantwoorden en nu het zo ver is val ik dieper en dieper.
De hulp van WMO is nu een paar keer geweest en ja het is fijn dat er hulp is, maar ik kan maar niet wennen aan de leegte in de woonkamer, ondanks dat die echt nog niet opgeruimd is. Het is echter wel leger en het enige wat ik denk is "waar zijn die spullen gebleven, welke spullen waren het en waar staan ze nu?". Ik ben het overzicht kwijt, maar nu lijkt het nog erger te worden.
Ik werk momenteel minder ivm de training, maar wat als ik na de training niet weer terug mijn uren kan werken? Weer een ziekmelding? Ik zie het somber in.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
