Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 16 augustus 2024 om 11:32
Dank jullie wel voor de reacties. Ik vind het oprecht heel moeilijk, maar ik weet dat ik uiteindelijk hem pijn moet doen, want ik kan het niet meer opbrengen. Ik voel me schuldig als ik niet reageer op zijn "ik hou van je" en als ik wel reageer dan voelt het gelogen, want ik voel dat niet voor hem.
Ik vind het zo oprecht rot voor hem, wetende dat hij onzeker over zichzelf is en hij echt wel een hele lieve man is met het hart op de juiste plek.
@Frizz: bij hem thuis lijkt mij ook de beste optie, ik kan alleen niet aanvoelen wanneer het dan het moment is dat ik vertrek. Direct nadat ik het verteld heb of beter wachten op een seintje? Maar welk seintje dan?
Ik zou graag vrienden willen blijven, maar ik weet niet of ik dat direct al moet aangeven of dat we eerst afstand moeten creëeren (lastig als je collega's ben, geen directe samenwerking).
@FaceofOZ: op neutraal gebied zou ik juist super eng en ongemakkelijk vinden omdat er dan van beide kanten geen ruimte is om emoties te tonen. Ik denk ook dat ik het dan niet zou durven. Als ik eraan denk dat ik dit komende week moet doen dan trek ik al terug en denk ik "misschien is het toch niet zo erg om de relatie te houden?' terwijl het gevoel er niet is dus eerlijk naar hem toe is het niet.
Ik ben erover aan het denken om een brief te schrijven die ik hem dan laat lezen, maar krijg ook hier de stap niet gezet om de brief daadwerkelijk te schrijven. Ik had er nooit aan moeten beginnen, maar dat is achteraf...
@frambozentaartje: jammer en fijn dat je het herkent. Dat vind ik altijd zo dubbel, want ik wens dit niemand toe maar vind ik wel fijn dat ik niet de enige ben die er last van heeft. Sorry.
Vaak is het ook makkelijker om advies aan iemand anders te geven dan voor jezelf te doen. Het andere perspectief helpt daarin wellicht. Want jij hebt mij ook genoeg goeie tips gegeven!
Ik vind het zo oprecht rot voor hem, wetende dat hij onzeker over zichzelf is en hij echt wel een hele lieve man is met het hart op de juiste plek.
@Frizz: bij hem thuis lijkt mij ook de beste optie, ik kan alleen niet aanvoelen wanneer het dan het moment is dat ik vertrek. Direct nadat ik het verteld heb of beter wachten op een seintje? Maar welk seintje dan?
Ik zou graag vrienden willen blijven, maar ik weet niet of ik dat direct al moet aangeven of dat we eerst afstand moeten creëeren (lastig als je collega's ben, geen directe samenwerking).
@FaceofOZ: op neutraal gebied zou ik juist super eng en ongemakkelijk vinden omdat er dan van beide kanten geen ruimte is om emoties te tonen. Ik denk ook dat ik het dan niet zou durven. Als ik eraan denk dat ik dit komende week moet doen dan trek ik al terug en denk ik "misschien is het toch niet zo erg om de relatie te houden?' terwijl het gevoel er niet is dus eerlijk naar hem toe is het niet.
Ik ben erover aan het denken om een brief te schrijven die ik hem dan laat lezen, maar krijg ook hier de stap niet gezet om de brief daadwerkelijk te schrijven. Ik had er nooit aan moeten beginnen, maar dat is achteraf...
@frambozentaartje: jammer en fijn dat je het herkent. Dat vind ik altijd zo dubbel, want ik wens dit niemand toe maar vind ik wel fijn dat ik niet de enige ben die er last van heeft. Sorry.
Vaak is het ook makkelijker om advies aan iemand anders te geven dan voor jezelf te doen. Het andere perspectief helpt daarin wellicht. Want jij hebt mij ook genoeg goeie tips gegeven!
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 16 augustus 2024 om 13:27
Kun je dit niet gewoon direct vragen? “Wil je dat ik naar huis ga of wil je nog dingen aan me kwijt?”Twijfelaar schreef: ↑16-08-2024 11:32
@Frizz: bij hem thuis lijkt mij ook de beste optie, ik kan alleen niet aanvoelen wanneer het dan het moment is dat ik vertrek. Direct nadat ik het verteld heb of beter wachten op een seintje? Maar welk seintje dan?
En dan zelf wel bedenken van tevoren tot hoe lang je uiterlijk wilt blijven.
vrijdag 16 augustus 2024 om 13:52
Beste Twijfelaar,
ik herken het een en ander in je verhaal (vermijden, dwanggedachten) alleen is het bij mij minder heftig. Ik ben de afgelopen door een relatiebreuk, verhuisstress en heel veel verdriet gegaan. Ik had al een nieuw huis gekocht toen de relatie uitging en ik ben vooral aan de verbouwing bijna onderdoor gegaan. Maar vanwege mijn kind en werk was dat gewoon geen optie. Op het randje van depressief denk ik. Of even eroverheen. Nu nog steeds goede en slechte dagen alleen wordt de verhouding steeds beter.
Wat mij geholpen heeft en misschien / hopelijk jou ook:
- de vriendin die tegen me zei "waar wat WIL JIJ?" Niet wat er verwacht werd, wat ik normaal deed, wat anderen het beste uitkwam, wat ik dacht dat voor mijn kind het beste was... wat WIL IK? Zo heb ik het eten voor mijn verjaardag tijdens het boodschappen doen 3 keer veranderd (indisch koken... nee afhalen... nee hamburgers!) Dikke tranen maar uiteindelijk waren de hamburgers iets wat ik leuk vind en makkelijk kan maken.
- focussen op wat ik nu kan doen wat ik tijdens de relatie niet kon/deed: ik ben de baas over de afstandsbediening, ik ga naar bed als ik dat wil (laat!) , het huis is niet altijd opgeruimd maar wel een keer per week. En de afwas staat er soms een nachtje, en overal slingeren boeken.
- lijstjes maken van wat er moet gebeuren: ook de hele kleine zaken. Alles wat binnen 5 minuten kan, daarna meteen gaan doen. En de rest als je er zin in hebt.
- ook ik loop bij de haptonoom maar dat is meer voor de lange termijn. Voor de korte termijn ben ik begonnen aan een online training (via de werkgever) mindfullness. Om de dwanggedachten te stoppen. En dat gaat redelijk.
EN lief zjjn voor jezelf!
ik herken het een en ander in je verhaal (vermijden, dwanggedachten) alleen is het bij mij minder heftig. Ik ben de afgelopen door een relatiebreuk, verhuisstress en heel veel verdriet gegaan. Ik had al een nieuw huis gekocht toen de relatie uitging en ik ben vooral aan de verbouwing bijna onderdoor gegaan. Maar vanwege mijn kind en werk was dat gewoon geen optie. Op het randje van depressief denk ik. Of even eroverheen. Nu nog steeds goede en slechte dagen alleen wordt de verhouding steeds beter.
Wat mij geholpen heeft en misschien / hopelijk jou ook:
- de vriendin die tegen me zei "waar wat WIL JIJ?" Niet wat er verwacht werd, wat ik normaal deed, wat anderen het beste uitkwam, wat ik dacht dat voor mijn kind het beste was... wat WIL IK? Zo heb ik het eten voor mijn verjaardag tijdens het boodschappen doen 3 keer veranderd (indisch koken... nee afhalen... nee hamburgers!) Dikke tranen maar uiteindelijk waren de hamburgers iets wat ik leuk vind en makkelijk kan maken.
- focussen op wat ik nu kan doen wat ik tijdens de relatie niet kon/deed: ik ben de baas over de afstandsbediening, ik ga naar bed als ik dat wil (laat!) , het huis is niet altijd opgeruimd maar wel een keer per week. En de afwas staat er soms een nachtje, en overal slingeren boeken.
- lijstjes maken van wat er moet gebeuren: ook de hele kleine zaken. Alles wat binnen 5 minuten kan, daarna meteen gaan doen. En de rest als je er zin in hebt.
- ook ik loop bij de haptonoom maar dat is meer voor de lange termijn. Voor de korte termijn ben ik begonnen aan een online training (via de werkgever) mindfullness. Om de dwanggedachten te stoppen. En dat gaat redelijk.
EN lief zjjn voor jezelf!
zondag 18 augustus 2024 om 12:12
Het direct vragen is wel de beste optie, maar ik ben bang dat ik helemaal dicht sla en me dan eigenlijk weer “overgeef” aan wat hij wilt. Dat ik hem de weg laat bepalen.
Ik heb er een hard hoofd in, want hoe daarna verder? Ik ga hem op het werk zien. Ik ga sommige aspecten missen of zouden we die kunnen aanhouden als vrienden?
Ik heb gewoon geen idee waar ik goed aan doe. Het is teveel.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 18 augustus 2024 om 12:14
Dank je wel voor je reactie Ocherrum (uit het zuiden des lands?)
Als ik zou weten wat ik wil dan zou het leven een stuk makkelijker worden (of juist niet
)
Ik weet niet wat IK wil. Ik leef omdat het moet. Ik werk omdat het moet. Ik ga door omdat het moet. Omdat ik moeder ben en geen andere optie heb. Wat ik wil bestaat niet. Het is er niet omdat ik werkelijk geen idee heb wat ik zou willen.
Als ik zou weten wat ik wil dan zou het leven een stuk makkelijker worden (of juist niet
) Ik weet niet wat IK wil. Ik leef omdat het moet. Ik werk omdat het moet. Ik ga door omdat het moet. Omdat ik moeder ben en geen andere optie heb. Wat ik wil bestaat niet. Het is er niet omdat ik werkelijk geen idee heb wat ik zou willen.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 18 augustus 2024 om 12:16
Hoe dan want hoe vaak heb ik al op het punt gestaan en niet doorgezet en toch maar weer doorgekabbeld en gedaan wat verwacht werd? Te vaak.
Ik kan de gevolgen ook niet overzien. Hoe verder erna, want hij is zo’n beetje de enige die me bewust overeind houdt. Naast mijn dochter, maar zij zal dat niet bewust weten en doen.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 18 augustus 2024 om 13:01
Als het uiteindelijk niet lukt, dan lukt het niet.Twijfelaar schreef: ↑18-08-2024 12:16Hoe dan want hoe vaak heb ik al op het punt gestaan en niet doorgezet en toch maar weer doorgekabbeld en gedaan wat verwacht werd? Te vaak.
Ik kan de gevolgen ook niet overzien. Hoe verder erna, want hij is zo’n beetje de enige die me bewust overeind houdt. Naast mijn dochter, maar zij zal dat niet bewust weten en doen.
En dat is geen falen ofzo. Het is meer dat het gewoon dan niet lukt. Je bent er niet toe in staat en dat heeft ook een reden!
zondag 18 augustus 2024 om 13:07
Twijfelaar schreef: ↑18-08-2024 12:12Het direct vragen is wel de beste optie, maar ik ben bang dat ik helemaal dicht sla en me dan eigenlijk weer “overgeef” aan wat hij wilt. Dat ik hem de weg laat bepalen.
Ik heb er een hard hoofd in, want hoe daarna verder? Ik ga hem op het werk zien. Ik ga sommige aspecten missen of zouden we die kunnen aanhouden als vrienden?
Ik heb gewoon geen idee waar ik goed aan doe. Het is teveel.
Veel van je angsten zijn dingen die normaliter z’n weg wel vinden. Loopt bij jou echt alles in het honderd als je het niet uitdenkt op detailniveau of ben je daar alleen maar bang voor?
•
zondag 18 augustus 2024 om 16:00
zondag 18 augustus 2024 om 16:01
Het is vooral de angst. Daarnaast weet ik me geen houding te geven en dan kan ik rare dingen gaan doen.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 18 augustus 2024 om 16:53
Hoe zeg je dat eigenlijk? Hoe verbreek je een relatie?
Zeg je "het is uit"? Dat klinkt zo kinderachtig.
Ik ben hier te stom voor blijkbaar.
Je zou toch verwachten na een paar weken vakantie dat je je dan uitgeruster gaat voelen, maar ik voel me alleen maar zwaarder en trager worden. Krijg nauwelijks iets gedaan en voel me bijna constant moe. Ik zie niet voor me hoe ik de komende dagen weer langzaam aan de slag moet gaan. Het voelt alsof ik nu al achter lig met de dingen die ik wilde doen en de dingen die ik nog moet doen. Alles is teveel.
Zeg je "het is uit"? Dat klinkt zo kinderachtig.
Ik ben hier te stom voor blijkbaar.
Je zou toch verwachten na een paar weken vakantie dat je je dan uitgeruster gaat voelen, maar ik voel me alleen maar zwaarder en trager worden. Krijg nauwelijks iets gedaan en voel me bijna constant moe. Ik zie niet voor me hoe ik de komende dagen weer langzaam aan de slag moet gaan. Het voelt alsof ik nu al achter lig met de dingen die ik wilde doen en de dingen die ik nog moet doen. Alles is teveel.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 18 augustus 2024 om 17:14
Is het niet genoeg teken dat ik niet met hem gezien wil worden? Dat ik altijd alert ben of er iemand is die mij/ons kent?
Dit is niet voor hem als persoon, maar omdat ik me niet vrij voel om een relatie te hebben. Zo lijkt het tenminste te voelen.
Och, ik heb toch geen idee. Beetje de weg kwijt hier.
Dit is niet voor hem als persoon, maar omdat ik me niet vrij voel om een relatie te hebben. Zo lijkt het tenminste te voelen.
Och, ik heb toch geen idee. Beetje de weg kwijt hier.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 18 augustus 2024 om 19:30
Als je een burn-out of iets van die strekking hebt ‘helpt’ vakantie meestal niet echt. Je hebt dan misschien wel even geen werk, maar je bent nog steeds heel erg gespannen. In jouw geval heb je ook nog therapie.
Volgens mij heb je twee opties mbt het uitmaken. Ofwel je schrijft een scenario met wat jij wil zeggen en hoe, of je laat het op z’n beloop.
Belangrijk is;
- wees duidelijk over dat het echt voorbij is;
- leg kort uit waarom je de relatie wil verbreken;
- hou het bij jezelf, geen verwijten of discussie;
- spreek af dat je op werk zakelijk reageert op elkaar.
Ik zou gezien wat je over hem schrijft ook iets aardigs zeggen, dat hij een goede vriend was ofzo en dat je hem daarvoor wil bedanken.
Check dan even of hij nog vragen heeft, beantwoord deze eventueel en ga dan naar huis.
Volgens mij heb je twee opties mbt het uitmaken. Ofwel je schrijft een scenario met wat jij wil zeggen en hoe, of je laat het op z’n beloop.
Belangrijk is;
- wees duidelijk over dat het echt voorbij is;
- leg kort uit waarom je de relatie wil verbreken;
- hou het bij jezelf, geen verwijten of discussie;
- spreek af dat je op werk zakelijk reageert op elkaar.
Ik zou gezien wat je over hem schrijft ook iets aardigs zeggen, dat hij een goede vriend was ofzo en dat je hem daarvoor wil bedanken.
Check dan even of hij nog vragen heeft, beantwoord deze eventueel en ga dan naar huis.
•
zondag 18 augustus 2024 om 22:25
Dat klopt inderdaad Frizz. Geen gediagnostiseerde burn out, maar dat ik constant gespannen ben en niet tot rust kom is een feit. Nu werk weer gaat beginnen gaat het hele riedeltje weer gebeuren, weer overleven en doorploeteren zonder ruimte om te ontspannen, bij te komen of wat dan ook.
De therapie valt me ook zwaar. Een constant gevoel van falen. Hoe ik dit ga combineren met werk is me een raadsel. Ik za de bijeenkomsten wel bijwonen, maar het huiswerk lukt simpelweg niet. Dus gefaald.
Ik ga het maar op zijn beloop laten want ik kom niet eens op de juiste woorden. Ik merk dat ik het nooit als volwaardige relatie heb ervaren. Misschien omdat we noodgedwongen latten?
Ik heb enigszins in mijn hoofd hoe ik ervoor ga zorgen dat ik er in ieder geval niet onderuit kom, maar ik hoop maar dat ik ter plekke op de goede woorden kan komen.
Hij is altijd zo lief voor me geweest en nu ga ik hem dit flikken. Het voelt zo ontzettend fout en ik weet niet eens of dit voortkomt uit mijn vermijding en het willen terugtrekken of omdat ik totaal niks voel, maar dan ook echt niks. Verstandelijk kan ik het allemaal, maar ik haat het dat ik geen emoties ervaar of herken. In therapie is dat ook zo confronterend en niemand die me daarbij lijkt te kunnen helpen.
De therapie valt me ook zwaar. Een constant gevoel van falen. Hoe ik dit ga combineren met werk is me een raadsel. Ik za de bijeenkomsten wel bijwonen, maar het huiswerk lukt simpelweg niet. Dus gefaald.
Ik ga het maar op zijn beloop laten want ik kom niet eens op de juiste woorden. Ik merk dat ik het nooit als volwaardige relatie heb ervaren. Misschien omdat we noodgedwongen latten?
Ik heb enigszins in mijn hoofd hoe ik ervoor ga zorgen dat ik er in ieder geval niet onderuit kom, maar ik hoop maar dat ik ter plekke op de goede woorden kan komen.
Hij is altijd zo lief voor me geweest en nu ga ik hem dit flikken. Het voelt zo ontzettend fout en ik weet niet eens of dit voortkomt uit mijn vermijding en het willen terugtrekken of omdat ik totaal niks voel, maar dan ook echt niks. Verstandelijk kan ik het allemaal, maar ik haat het dat ik geen emoties ervaar of herken. In therapie is dat ook zo confronterend en niemand die me daarbij lijkt te kunnen helpen.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 19 augustus 2024 om 08:46
maandag 19 augustus 2024 om 23:01
Frizz schreef: ↑19-08-2024 08:46Ik vind het niet uitmaken omdat je dat niet zou durven of niet weet hoe veel erger dan het niet uitmaken.
Terecht opmerking.
Je hebt hem helemaal niks geflikt, jullie hebben een relatie gehad en jij wil daar niet mee verder. Dat overkomt heel veel koppels.
Toch voelt het alsof ik wat fout doe.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 21 augustus 2024 om 13:10
Ik denk juist dat je anders moet denken,ipv dat je iets fout doet als je het uitmaakt, hem hier juist een dienst mee bewijst.
Hij krijgt daardoor de kans op een gezonde relatie,waarin liefde vanuit beide kanten komt.
Je zegt dat je het voor hem goed wilt doen,maar is het niet je eigen schuldgevoel waar je nu teveel aan vast blijft houden?
Die brief lijkt me trouwens een hele goede!
Hij krijgt daardoor de kans op een gezonde relatie,waarin liefde vanuit beide kanten komt.
Je zegt dat je het voor hem goed wilt doen,maar is het niet je eigen schuldgevoel waar je nu teveel aan vast blijft houden?
Die brief lijkt me trouwens een hele goede!
vrijdag 23 augustus 2024 om 13:34
Dat klopt. Vandaag ook besproken met de therapeut, maar buig het maar eens om. Het lukt me niet. Ik krijg ze niet weg of veranderd en door de training en nu het uit maken gaat het alleen maar weer slechter en slechter.
Ik weet het niet meer. Ik wil niet opgeven diep van binnen, maar ik kan niet meer. Het voelt als een onmogelijke taak.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 23 augustus 2024 om 13:35
Ik bewijs hem ook een dienst, want wat heeft hij nou aan mij? Helemaal niks.FromSanDiegototheBay schreef: ↑21-08-2024 13:10Ik denk juist dat je anders moet denken,ipv dat je iets fout doet als je het uitmaakt, hem hier juist een dienst mee bewijst.
Hij krijgt daardoor de kans op een gezonde relatie,waarin liefde vanuit beide kanten komt.
Je zegt dat je het voor hem goed wilt doen,maar is het niet je eigen schuldgevoel waar je nu teveel aan vast blijft houden?
Die brief lijkt me trouwens een hele goede!
Niemand heeft wat aan mij.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 23 augustus 2024 om 13:54
Je bent dus niet aan het vermijden maar het keihard aan het proberen. En het lukt niet.Twijfelaar schreef: ↑23-08-2024 13:34Dat klopt. Vandaag ook besproken met de therapeut, maar buig het maar eens om. Het lukt me niet. Ik krijg ze niet weg of veranderd en door de training en nu het uit maken gaat het alleen maar weer slechter en slechter.
Ik weet het niet meer. Ik wil niet opgeven diep van binnen, maar ik kan niet meer. Het voelt als een onmogelijke taak.
Ik kan me voorstellen dat deze situatie heel erg zwaar voor je is, zo met dit hete hangijzer en de training.
Wat zegt de therapeut als jij zegt dat je niet meer kan en dat het voelt als onmogelijk?
•
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
