Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 4 september 2024 om 03:43
Vanaf het begin dat ik tegen je topic en je posts aankwam wist ik dat je situatie wat anders is dan wat de meeste mensen meemaken.
Dat herkende ik doordat er zoveel dezelfde dingen zijn als die ik ervaar. En door mijn proces van hele lange tijd heb ik gezien en ervaren dat ik met veel dingen niet pas in het normale medische proces.
Klinkt raar, toch is het zo.
De reden hiervoor is, heb ik geleerd ervan, dat je moet leren een plek in te nemen.
Door te erkennen/ herkennen dat de medische wereld niet bij alles kan helpen bij wat je ervaart. En dat je een soort van relatie met jezelf moet opbouwen, zo van, ik voel dit, zo gaat het bij mij en de specialisten kunnen niet bij alles helpen.
Maar ik besta hoe dan ook en ik zal vooruit komen, hoe dan ook.
Je bent in principe een specialist, je eigen specialist. En de bedoeling is dat je wat meer focus gaat geven aan je eigen innerlijke intuitie dan je buitenwereld met medische therapeuten.
Natuurlijk moet je gewoon blijven doen wat je nu doet: training, haptonomie, maar tegelijkertijd een soort innerlijk besef krijgen dat je niet de volle antwoorden zult krijgen bij hun.
Die antwoorden moet je vinden door je meer naar binnen te richten en te leren gaan vertrouwen op je innerlijke genezer.
Je wordt niet overal begrepen, therapeuten zullen niet alles van je proces begrijpen. Stukjes ervan zullen ze begrijpen, maar niet het hele mechanisme.
En dat is ok. Want met de tijd en het blijven doorleven van de woeligheid in je leven komen er ‘ontwoelingen’ en zullen dingen langzamerhand iets meer gaan kloppen. Meer op 1 lijn komen.
Ik begrijp dat je vooruit wilt, weten wat helpt en dit is het antwoord. Naar mijn mening. Wat hierboven staat.
Je luistert heel veel naar de medische wereld. Logisch hoor.
Maar wat bij jou hoort is leren meer naar binnen te gaan. Naar je innerlijk ‘weten’.
Je weet diep van binnen hoe je hieruit kunt komen maar je kunt het nu niet horen omdat je teveel verwacht dat de buitenwereld de oplossingen brengen.
Dat herkende ik doordat er zoveel dezelfde dingen zijn als die ik ervaar. En door mijn proces van hele lange tijd heb ik gezien en ervaren dat ik met veel dingen niet pas in het normale medische proces.
Klinkt raar, toch is het zo.
De reden hiervoor is, heb ik geleerd ervan, dat je moet leren een plek in te nemen.
Door te erkennen/ herkennen dat de medische wereld niet bij alles kan helpen bij wat je ervaart. En dat je een soort van relatie met jezelf moet opbouwen, zo van, ik voel dit, zo gaat het bij mij en de specialisten kunnen niet bij alles helpen.
Maar ik besta hoe dan ook en ik zal vooruit komen, hoe dan ook.
Je bent in principe een specialist, je eigen specialist. En de bedoeling is dat je wat meer focus gaat geven aan je eigen innerlijke intuitie dan je buitenwereld met medische therapeuten.
Natuurlijk moet je gewoon blijven doen wat je nu doet: training, haptonomie, maar tegelijkertijd een soort innerlijk besef krijgen dat je niet de volle antwoorden zult krijgen bij hun.
Die antwoorden moet je vinden door je meer naar binnen te richten en te leren gaan vertrouwen op je innerlijke genezer.
Je wordt niet overal begrepen, therapeuten zullen niet alles van je proces begrijpen. Stukjes ervan zullen ze begrijpen, maar niet het hele mechanisme.
En dat is ok. Want met de tijd en het blijven doorleven van de woeligheid in je leven komen er ‘ontwoelingen’ en zullen dingen langzamerhand iets meer gaan kloppen. Meer op 1 lijn komen.
Ik begrijp dat je vooruit wilt, weten wat helpt en dit is het antwoord. Naar mijn mening. Wat hierboven staat.
Je luistert heel veel naar de medische wereld. Logisch hoor.
Maar wat bij jou hoort is leren meer naar binnen te gaan. Naar je innerlijk ‘weten’.
Je weet diep van binnen hoe je hieruit kunt komen maar je kunt het nu niet horen omdat je teveel verwacht dat de buitenwereld de oplossingen brengen.
verbinder wijzigde dit bericht op 04-09-2024 09:02
0.10% gewijzigd
woensdag 4 september 2024 om 07:27
Wat een goede post Verbinder. Ik heb de stukken die me het meest raakten,geknipt en gequoot, gewoon omdat je het zo mooi verwoord:
Verbinder schreef: ↑04-09-2024 03:43De reden hiervoor is, heb ik geleerd ervan, dat je moet leren een plek in te nemen.
Door te erkennen/ herkennen dat de medische wereld niet bij alles kan helpen bij wat je ervaart. En dat je een soort van relatie met jezelf moet opbouwen, zo van, ik voel dit, zo gaat het bij mij en de specialisten kunnen niet bij alles helpen.
Natuurlijk moet je gewoon blijven doen wat je nu doet: training, haptonomie, maar tegelijkertijd een soort innerlijk besef krijgen dat je niet de volle antwoorden zult krijgen bij hun.
Je wordt niet overal begrepen, therapeuten zullen niet alles van je proces begrijpen. Stukjes ervan zullen ze begrijpen, maar niet het hele mechanisme.
En dat is ok. Want met de tijd en het blijven doorleven van de woeligheid in je leven komen er ‘ontwoelingen’ en zullen dingen langzamerhand iets meer gaan kloppen. Meer op 1 lijn komen.
vrijdag 6 september 2024 om 08:33
Ik kom net toevallig een hele goede video tegen over dissociatie.
https://traumanet.nl/nieuwe-video-wat-is-dissociatie/
Herken je daar niet ontzettend veel in, zoals het daar wordt uitgelegd?
https://traumanet.nl/nieuwe-video-wat-is-dissociatie/
Herken je daar niet ontzettend veel in, zoals het daar wordt uitgelegd?
•
vrijdag 6 september 2024 om 09:47
Ik ga straks inhouden reageren.
Echter heb ik het een gesprek met de therapeut gehad en die had een bepaalde mening over een mail. Ze denkt dat de meeste mensen dezelfde mening hebben en tadaa ik geloof dat niet.
Wie van jullie mag ik een pb sturen om hiernaar te kijken en wilt dan eerlijk zijn mening geven over de mail? En wellicht advies over hoe erop te reageren?
“Dikke error hier momenteel, dus sla om me heen met advies vragen.”
Echter heb ik het een gesprek met de therapeut gehad en die had een bepaalde mening over een mail. Ze denkt dat de meeste mensen dezelfde mening hebben en tadaa ik geloof dat niet.
Wie van jullie mag ik een pb sturen om hiernaar te kijken en wilt dan eerlijk zijn mening geven over de mail? En wellicht advies over hoe erop te reageren?
“Dikke error hier momenteel, dus sla om me heen met advies vragen.”
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 6 september 2024 om 12:23
Ik vind dat een hele lastige vraag, want ik wil enerzijds mezelf niks aanpraten maar anderzijds het losgekoppeld zijn van emoties herken ik zeker wel. Maar of dat dissociatie is weet ik dus niet.Frizz schreef: ↑06-09-2024 08:33Ik kom net toevallig een hele goede video tegen over dissociatie.
https://traumanet.nl/nieuwe-video-wat-is-dissociatie/
Herken je daar niet ontzettend veel in, zoals het daar wordt uitgelegd?
Ik heb nauwelijks herinneringen, niet van mijn jeugd, van mijn puberteit, opleiding, van mijn kinderen. Flarden weet ik nog en daar moet ik soms hard over nadenken. Soms schiet er willekeurig iets naar binnen, maar bewust iets terughalen lukt me bijna niet. Tja hoort dat bij de dissociatie of niet? Geen idee. Sorry.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 6 september 2024 om 12:28
Deze eruit gepikt omdat dit de kern van de hele post is. Tenminste dat denk ik.
Er komt maar een vraag in me op, namelijk "hoe dan?". Hoe leer ik luisteren naar mijn eigen ik, hoe leer ik luisteren naar mijn lichaam en hoe leer ik luisteren naar mijn gevoel? Dit klinkt misschien heel kinderachtig, maar ik weet het oprecht niet. Ik ken mezelf niet, ik ken mijn eigen signalen niet. Dat maakt waarschijnlijk ook dat ik de oplossingen bij de hulpverlening zoek (die me vandaag al een zorg hopper noemde, niet letterlijk, maar kwam er voor mij wel op neer). Ik weet weten hoe ik moet voelen, hoe ik moet luisteren naar mezelf, maar ik weet echt niet hoe. En dat frustreert enorm omdat niemand me lijkt te kunnen zeggen hoe ik dat kan leren of oefenen.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 6 september 2024 om 12:30
Niet bij de huidige aanbieder. Er is wel eerder diagnostisch onderzoek gedaan, maar dat was via mijn werkgever en de arboarts heeft met de rapport eigenlijk niet veel gedaan. Wel voor mij nu een optie om dat rapport op te halen en door te geven aan de huisarts (geen idee of zij dat heeft) en dat we dat bespreken bij de volgende afspraak, want ja ik heb een nieuwe afspraak ingepland omdat deze training me niet op het juiste spoor heeft gezet.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 6 september 2024 om 12:32
Mijn haptonoom herkent het niet als zo danig dat het tijdens de sessie gebeurd. Ik zelf denk dat het bij een eerdere therapeut wel degelijk gebeurd is, maar die therapeut heb ik al jaren niet meer gesproken.
Bij de huidige behandelaar heb ik soms wel wegtrekkertjes zoals ik ze noem, maar dan is het vooral dat ik mijn omgeving uitschakel en dus nauwelijks mee krijg wat er gezegd wordt en wat er gebeurd. Als een soort waakvlam die wel iets signaleert, maar niet actief deelneemt aan het gesprek. Klinkt dat heel onlogisch?
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 6 september 2024 om 12:36
Wordt de training niet aangeboden door een grote ggz-instantie? Waar je nu gewoon in behandeling bent, en dat als dit niks oplevert dat ze met jou gaan verder kijken?
Ik voel me een beetje een drammer, maar ik heb echt de indruk dat de verklaring voor jouw problemen is gelegen in trauma en dat er gewoon goede diagnostiek moet plaatsvinden.
Anders wordt jij alleen maar wanhopiger omdat niets lijkt te werken en dat jou eigenlijk verder beschadigt.
Ik voel me een beetje een drammer, maar ik heb echt de indruk dat de verklaring voor jouw problemen is gelegen in trauma en dat er gewoon goede diagnostiek moet plaatsvinden.
Anders wordt jij alleen maar wanhopiger omdat niets lijkt te werken en dat jou eigenlijk verder beschadigt.
•
vrijdag 6 september 2024 om 12:38
Twijfelaar schreef: ↑06-09-2024 12:32Mijn haptonoom herkent het niet als zo danig dat het tijdens de sessie gebeurd. Ik zelf denk dat het bij een eerdere therapeut wel degelijk gebeurd is, maar die therapeut heb ik al jaren niet meer gesproken.
Bij de huidige behandelaar heb ik soms wel wegtrekkertjes zoals ik ze noem, maar dan is het vooral dat ik mijn omgeving uitschakel en dus nauwelijks mee krijg wat er gezegd wordt en wat er gebeurd. Als een soort waakvlam die wel iets signaleert, maar niet actief deelneemt aan het gesprek. Klinkt dat heel onlogisch?
Dat klinkt niet als heel onlogisch, dat klinkt dus als dissociatie.
Bovendien is dissociëren ook niet perse zichtbaar voor een ander.
•
vrijdag 6 september 2024 om 12:42
Dat heb ik letterlijk gevraagd want ja ze zijn een grote instantie. Het antwoord was een duidelijke NEE, want ik heb al veel therapiën gehad en ze vinden me niet leerbaar, dus dat ik te weinig op pik. Een nieuwe therapie zou daar geen verandering in brengen.
Toen ik aangaf dat mijn haptonoom (en in mijn achterhoofd hier de adviezen) aangaf dat ik een goede psychotherapeut nodig had, gespecialiseerd in trauma werd ze nog net niet boos (mijn interpretatie natuurlijk). Want ik had absoluut geen trauma, Ze heeft nog wel meer erover gezegd, maar eerlijk gezegd ben ik driekwart weer vergeten. Ik was best wel boos en wanhopig aan het worden tijdens het gesprek wat resulteert in netjes "ja" en "amen" zeggen en zorgen dat ik kon vertrekken. Ik voel me gigantisch onbegrepen bij haar, maar zelfs als ik dat aangeef dan komt er een zwetsverhaal.
Helemaal eens met je laatste alinea en ik merk aan mezelf dat ik nu wel echt ervoor wil gaan. Meer dan ooit zeg maar. Maar anderzijds ken ik dit mechanisme ook als zorgen dat ik weer ergens onder de pannen ben en dan kan ik daar mijn muur weer verder opbouwen. Dus ik heb dan ook echt iemand nodig die de tijd wilt nemen om een band op te bouwen zeg maar en niet iemand die per direct de diepte in wilt gaan, want zo werkt het bij mij totaal niet.
Toen ik aangaf dat mijn haptonoom (en in mijn achterhoofd hier de adviezen) aangaf dat ik een goede psychotherapeut nodig had, gespecialiseerd in trauma werd ze nog net niet boos (mijn interpretatie natuurlijk). Want ik had absoluut geen trauma, Ze heeft nog wel meer erover gezegd, maar eerlijk gezegd ben ik driekwart weer vergeten. Ik was best wel boos en wanhopig aan het worden tijdens het gesprek wat resulteert in netjes "ja" en "amen" zeggen en zorgen dat ik kon vertrekken. Ik voel me gigantisch onbegrepen bij haar, maar zelfs als ik dat aangeef dan komt er een zwetsverhaal.
Helemaal eens met je laatste alinea en ik merk aan mezelf dat ik nu wel echt ervoor wil gaan. Meer dan ooit zeg maar. Maar anderzijds ken ik dit mechanisme ook als zorgen dat ik weer ergens onder de pannen ben en dan kan ik daar mijn muur weer verder opbouwen. Dus ik heb dan ook echt iemand nodig die de tijd wilt nemen om een band op te bouwen zeg maar en niet iemand die per direct de diepte in wilt gaan, want zo werkt het bij mij totaal niet.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 6 september 2024 om 12:48
Och jemig. Ik schrik daar best van. Hoe durven ze dat te zeggen zonder diagnostiek te hebben gedaan?
Terug naar de huisarts is dan inderdaad een hele goede stap.
Wellicht kun je deze meenemen;
https://traumanet.nl/hulpbronnen/zorgkaarten/
Terug naar de huisarts is dan inderdaad een hele goede stap.
Wellicht kun je deze meenemen;
https://traumanet.nl/hulpbronnen/zorgkaarten/
•
vrijdag 6 september 2024 om 12:58
Ze hebben wel een intake gedaan, maar in mijn ogen zeker niet uitgebreid. Dat er van alles gespeeld heeft in mijn jeugd lijken ze te zijn vergeten of hebben ze als "niet belangrijk" bestempeld?
Ow ja, ik had geen trauma want ik was niet verkracht of had geen pistool tegen mijn hoofd gekregen bij een overval of zo. Dat gaf ze als voorbeeld van trauma's en omdat ik zoiets heftigs niet had meegemaakt kon ik echt niet zeggen dat ik een trauma had. (Haar woorden, niet de mijne.)
Ik ga hier ook niet beweren dat ik een trauma heb, zeker niet, maar ik ben dan ook geen deskundige. Wat ik wel altijd gezegd en gevoeld heb is een hele grote angst voor de wat als de beerput open gaat? Wat is zo diep weggestopt dat ik niks mag voelen, dat ik niks mag toelaten? En die angst is onnoemelijk groot, maar wellicht ook totaal niet nodig. Ik weet het simpelweg niet en dan gaan de cirkeltjes van "stel je niet aan" tot "wat kan ik meegemaakt hebben dat zo groot is dat ik het me niet eens herinner" en "wil ik dat dan wel weten" of "moet ik het juist verborgen houden". Dan wordt mijn hoofd een grote puinhoop en de wanhoop des te groter.
Website ga ik opslaan. Had sowieso die van het filmpje open laten staan om eens verder te neuzen op die site.
Dank voor alle tips en reacties!
Ow ja, ik had geen trauma want ik was niet verkracht of had geen pistool tegen mijn hoofd gekregen bij een overval of zo. Dat gaf ze als voorbeeld van trauma's en omdat ik zoiets heftigs niet had meegemaakt kon ik echt niet zeggen dat ik een trauma had. (Haar woorden, niet de mijne.)
Ik ga hier ook niet beweren dat ik een trauma heb, zeker niet, maar ik ben dan ook geen deskundige. Wat ik wel altijd gezegd en gevoeld heb is een hele grote angst voor de wat als de beerput open gaat? Wat is zo diep weggestopt dat ik niks mag voelen, dat ik niks mag toelaten? En die angst is onnoemelijk groot, maar wellicht ook totaal niet nodig. Ik weet het simpelweg niet en dan gaan de cirkeltjes van "stel je niet aan" tot "wat kan ik meegemaakt hebben dat zo groot is dat ik het me niet eens herinner" en "wil ik dat dan wel weten" of "moet ik het juist verborgen houden". Dan wordt mijn hoofd een grote puinhoop en de wanhoop des te groter.
Website ga ik opslaan. Had sowieso die van het filmpje open laten staan om eens verder te neuzen op die site.
Dank voor alle tips en reacties!
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 6 september 2024 om 13:23
Wat een bizar vreemde reacties. Er bestaat wel degelijke compleet weggestopt trauma, omdat je te jong was of het simpelweg te heftig is geweest. Van het kleine-T trauma is menigeen zich ook niet bewust.
Inmiddels weten we dat Adverse Childhood Experience ook ontzettend veel invloed hebben op het functioneren als volwassene. Helaas is de ggz een log orgaan en niet iedereen gaat met de nieuwste ontwikkelingen mee.
Inmiddels weten we dat Adverse Childhood Experience ook ontzettend veel invloed hebben op het functioneren als volwassene. Helaas is de ggz een log orgaan en niet iedereen gaat met de nieuwste ontwikkelingen mee.
•
vrijdag 6 september 2024 om 13:40
Zowel kleine-T trauma als Adverse Childhood Experience opgezocht en ik hier denk ik meteen "ja" bij. Hier zit een kern, een probleem. HIer zit de oorsprong van alle problemen. Ook waarom ik nog altijd getriggerd word door mijn ex.
De therapeute van de ggz zal hier echter niet voor open staan. Niet vervelend bedoeld, maar ze gaat richting pensioen en doet alsof ze alle ins en outs kent en dus precies weet hoe alles in elkaar zit. Oftewel precies wat je zegt Frizz, ze gaat niet mee met de nieuwste ontwikkelingen.
Ik heb het boek "Ongezien opgegroeid" inmiddels thuis liggen. Volgende stap is het pakketje openen en dan nog daadwerkelijk gaan lezen. Ik denk dat het een "feest" der herknenning wordt.
De therapeute van de ggz zal hier echter niet voor open staan. Niet vervelend bedoeld, maar ze gaat richting pensioen en doet alsof ze alle ins en outs kent en dus precies weet hoe alles in elkaar zit. Oftewel precies wat je zegt Frizz, ze gaat niet mee met de nieuwste ontwikkelingen.
Ik heb het boek "Ongezien opgegroeid" inmiddels thuis liggen. Volgende stap is het pakketje openen en dan nog daadwerkelijk gaan lezen. Ik denk dat het een "feest" der herknenning wordt.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 6 september 2024 om 14:17
Kontakt met je gevoel maken en meer ‘kunnen’ voelen lukt zodra je ego wat meer van z’n top positie is verwijderd.
Ik benoem het even omdat ik jou ook wel eens over je ego heb horen praten.
Het ego in iedere mens vermijdt voelen.
Ik denk dat er bij jou, net als bij mij, een stukje in jezelf is wat niet aanwezig wil zijn. Niet aanwezig wil zijn in het dagelijkse leven. Niet aanwezig wil zijn in je eigen leven.
Dat is naar mijn idee, het stukje wat je wegtrekt, als de zogeheten ‘wegtrekkertjes’ gebeuren.
Hetgeen wat dan gebeurt in je direkte omgeving doet geen app-el op je en daarom voel je de ruimte om je weg te laten gaan.
Het is dissociatie, alleen is de basis die eraan ten grondslag ligt verschillend naar mijn mening.
Bij dissociatie vanuit trauma ga je dissocieren vanuit pijn, bij de dissociatie bij jou (en mij) gebeurt het uit desinteresse. Omdat er de ruimte is om te kunnen dissocieren.
Stel, je moet direkt handelen in een gevaarlijke situatie en je adrenaline komt op, dan ga jij niet dissociëren.
Dan ben je goed in staat in het hier en nu te zijn.
Bij iemand met dissociatie vanuit pijn heeft die dat ( vaak) niet in de hand.
Het klinkt makkelijk gezegd maar ik weet als geen ander hoe diep die mechanismen zitten.
Ik zou je eigen advies en die van Frizz voor nu volgen: de afspraak met de huisarts en doorverwijzing voor een gespecialiseerde therapeut
Ik benoem het even omdat ik jou ook wel eens over je ego heb horen praten.
Het ego in iedere mens vermijdt voelen.
Ik denk dat er bij jou, net als bij mij, een stukje in jezelf is wat niet aanwezig wil zijn. Niet aanwezig wil zijn in het dagelijkse leven. Niet aanwezig wil zijn in je eigen leven.
Dat is naar mijn idee, het stukje wat je wegtrekt, als de zogeheten ‘wegtrekkertjes’ gebeuren.
Hetgeen wat dan gebeurt in je direkte omgeving doet geen app-el op je en daarom voel je de ruimte om je weg te laten gaan.
Het is dissociatie, alleen is de basis die eraan ten grondslag ligt verschillend naar mijn mening.
Bij dissociatie vanuit trauma ga je dissocieren vanuit pijn, bij de dissociatie bij jou (en mij) gebeurt het uit desinteresse. Omdat er de ruimte is om te kunnen dissocieren.
Stel, je moet direkt handelen in een gevaarlijke situatie en je adrenaline komt op, dan ga jij niet dissociëren.
Dan ben je goed in staat in het hier en nu te zijn.
Bij iemand met dissociatie vanuit pijn heeft die dat ( vaak) niet in de hand.
Het klinkt makkelijk gezegd maar ik weet als geen ander hoe diep die mechanismen zitten.
Ik zou je eigen advies en die van Frizz voor nu volgen: de afspraak met de huisarts en doorverwijzing voor een gespecialiseerde therapeut
vrijdag 6 september 2024 om 18:26
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
