Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Ik sta op het punt om me voor een aantal uur ziek te melden. De uren die ik vrij krijg voor de training zou ik na de training weer moeten gaan geven, maar ik loop nu al over van de spanningen. Het werkt komt nu al niet af.
En toch is er iets dat me tegenhoudt omdat ik niet nog minder wil gaan werken. Ik doe nu al bijna niks om mijn eigen broek op te houden. Ik wil niet minderen.

frambozentaartje: jammer dat je stopt met mee schrijven. Ik vond je bijdragen altijd waardevol. Ik begrijp het denk ik wel. Mocht je na je pauze met je nieuwe nick willen meeschrijven dan ben je natuurlijk weer welkom.

Het gaat je goed!

Wat betreft het dagboek. Ik kan die niet weggooien of versnipperen. Als kind ooit een aantal gevoelige brieven verbrandt, nu nog spijt van want had ze graag nog eens willen lezen zodat ik kon zien hoe het toen met me ging. Dus als ik al in een dagboek ga schrijven, dan is bewaren de enige optie voor mij. (Mindfuck i know)

Voor de rest kom ik later terug. Moet nu wat afronden op het werk en dan ga ik naar huis. Op de bank zitten en bijkomen van nauwelijks iets doen op het werk. Ik ben bekaf.

Frizz schreef: ↑

30-09-2024 23:46

Mooi toch om een droom te hebben, een doel? Dan weet je in elk geval waar je het voor doet.

Ik lees je boosheid naar jezelf mbt de huisarts. Wat houdt je tegen om alles op te schrijven wat je had willen zeggen en hoé, en dan terug te gaan? Niet alles gaat in 1x goed. Het kan gewoon opnieuw.

Een wachttijd van een half jaar, poeh. Vind ik ook lang hoor. Als je wil wil ik best even online meezoeken naar GGZ-aanbieders in jouw regio. Dan moet je me maar even een PB sturen.

Ik heb m’n bericht aangepast.

Dank je wel Frizz voor het aanpassen.

De verwijzing is in orde gemaakt. Ik had een bericht gezien met 180 dagen wachttijd, maar kan dat bericht nu niet meer vinden. Maar ik dacht 180 dagen wachttijd. Dat zou dus inderdaad neerkomen op een wachttijd van ongeveer een half jaar. Ik had niet de illusie dat ik snel aan de slag kon, maar een half jaar is wel pittig. Ik vraag me ook af of zij de juiste mensen zijn. Zij bieden namelijk alleen basis GGZ aan en ik vermoed dat ik daar niet genoeg aan ga hebben. Ben dus weer aan het twijfelen, maar ja de verwijzing ligt er al.

Je hoeft niet mee te zoeken, lief dat je het aanbiedt, maar ik ga het even laten lopen denk ik. Het voelt op dit moment als onbegonnen werk.

Morgen afsluiting van de groepstraining. Het voelt totaal niet af en ik heb eigenlijk geen zin om te gaan, maar plichtsbesef zorgt dat ik toch wel zal gaan. Nuttig? Waarschijnlijk niet. Ik zal vooral een gevoel van falen overhouden omdat zij vinden dat ik niet goed genoeg mijn best gedaan heb en eigenlijk denk ik dat zelf soms ook, ondanks dat ik weet dat ik niet anders kan. Het blijft frustrerend.

Een hond klinkt leuk, maar totaal niet haalbaar hoor. Het is voor mij geen doel, want ik ben ervan overtuigd dat ik dat doel nooit ga behalen.

S-Groot schreef: ↑

01-10-2024 09:03

Ik vermoed dat tijd niet het probleem is (je kunt ook een dubbele afspraak vragen, dat zou ik zeker doen). Wat ik zie is dat je het liefst ontkent dat je problemen hebt, behalve op de momenten dat je er (tijdelijk, een paar uur?) niet omheen kan. Op die momenten wil je hulp en weet je ook waarvoor. Dan zijn er de momenten waarop dingen te dichtbij komen en je niet helder bent/dissocieert/uit verbinding gaat, dan heb je helemaal geen idee dat je hulp wil en waarvoor. Op alle andere momenten wil je eigenlijk 'gewoon door' en 'geen gedoe' en weet je ook helemaal niet waarvoor je nou precies hulp zou willen.
Hier heb je helemaal gelijk in.

Dan krijg je dus dat je hier hele duidelijke hulpvragen post in je moeilijke momenten (maar op de een of andere manier zie je dat zelf niet) en later is dat 'over' en besluit je dat je niks op gaat schrijven om mee te nemen naar je huisarts (terwijl je uit ervaring weet dat je dan het gros vergeet). Weer later besloot je geloof ik toch een paar dingen op te schrijven maar dat was alleen wat er toen in je hoofd zat, niet de stukken van eerder (want die was jij zelf alweer kwijt). Ontzettend veel gaat onbewust en een deel ben je wel bewust van dat je het niet vertelt en die keuzes lijken voort te komen uit enorme angst en schaamte.
En ook hier heb je volledig gelijk. Heel veel gaat onbewust en vergeet ik oprecht weer. Het is geen spel, ik doe het niet expres, het gebeurd en ik kan er niks aan doen. Maar dat laatste mag niet want dan plaats ik de schuld buiten mezelf, maar ik doe het wel zelf dus ik ben wel schuld en moet er wel zelf iets aan veranderen. Niemand kan dat voor mij doen. Zoals de huisarts ook aangaf. Er bestaat geen pilletje dat mij spontaan beter gaat maken, ik moet aan de slag. Alleen ik.

Heb je weleens therapie/emdr gehad voor je trauma over je andere kind? Want het lijkt erop dat jouw angst om ook het gezag over je dochter te verliezen je enorm tegenhoudt om nu open te zijn naar hulpverlening. Niemand mag weten hoe het écht gaat, want dan is daar die enorme angst dat ze haar zouden weghalen.
Geen EMDR hiervoor gehad. Eerder wel EMDR gehad voor een andere angst (uitvallen op werk), maar dat had totaal geen effect omdat ik de situatie wel kon beschrijven maar niet kon voelen.
Ja er is een angst dat ze (wie ze dan ook zijn) mijn dochter van me afpakken, maar die is bijna nooit aanwezig en speelt volgens mij ook geen echte rol in hoe het gaat. Ja soms wel, maar zeker niet bewust.

Ik kan niet inschatten of het vooral díe angst is waardoor je nu in dit patroon zit, of dat het meer is dat dat patroon er al was als jouw zeer sterke copingsmechanisme.
Dat patroon was er altijd al. De schommelingen tussen doorzetten, verstand op nul en er is toch niks aan de hand. Tot de momenten dat ik het allemaal even niet meer red en dan was het mis. Voorheen waren dat korte momenten, momenteel zijn die momenten wat langer en vooral vaker.

Ik voel me zo ontzettend ziek en verknipt. Weet niet waar ik het zoeken moet.

Training vandaag was drama. Gelukkig de laatste keer, maar het is nog niet over. Ze willen nog een individueel gesprek met me ondanks dat ik heb aangegeven geen gesprek meer te willen. In ieder geval niet met huidige therapeut. Na de pauze werd me alsnog gezegd/gevraagd dat ik een afspraak met haar en hoofdbehandelaar zou hebben. Ik heb ja gezegd. Was totaal van de kaart. Geen idee waarom ik daarheen zou gaan, maar mezelf kennende ga ik uit plichtsbesef toch. Dus afwachten voor de datum en tijdstip die ze me gaan sturen.

Ondertussen lig ik huilend in bed te denken aan hoe ik als kind van 11 of 12 jaar (kan ook 14 of 15 jaar zijn geweest) met mijn hond ging wandelen en vurig hoopte dat ik ter plekke verkracht zou worden zodat ik tenminste een reden had om me slecht te voelen. Toen al had ik het gevoel dat ik me aanstelde en dat het nergens op sloeg. Zo voelt het nu ook.

Misschien moet ik simpelweg accepteren dat dit mijn leven is? Dat ik leef om andere te pleasen en dat ik nooit zal leven voor mijn geluk omdat ik niet weet hoe geluk niet voelen? Omdat ik het niet mag toelaten? Omdat dat eng is? Omdat positiviteit altijd wordt ingehaald door de negativiteit?

S-Groot, ik weet niet precies meer wat je schreef, maar het klopt wel hoor.

Frizz, ik geloof dat ik je link niet rechtstreeks kon bekijken maar Google deed wonderen. Moet nog gaan kijken, want op mobiel lukte het niet.

Morgen weer in spagaat. Vriend komt thuis dus ik ben alweer aan het denken hoe te doen met slapen. Ik mis hem niet, maar ben toch aan het plannen om samen te slapen. Dat valt toch niet uit te leggen? Ziek is het. Ontzettend ziek.

@Verbinder
Het is zeker veel en ben “blij” dat ik een reactie heb gekregen. Het voelt als heel veel en alsof ik er alleen voor sta. Toch doe ik dat mezelf aan want niemand in mijn omgeving vertel ik iets.

Ik kon gisteren niet meer vechten tegen de tranen. Het was zo stom. Ik had iets gedaan waardoor ik normaal meestal direct in slaap val, maar dit keer moest ik er van huilen. Zoals ook wel eens als ik dit met iemand samen doe. Huilen om niks?
Het voorval tijdens de training viel me in en dat maakte me zo verdrietig. Het gevoel dat ik had toen ik aangaf geen afspraak meer te maken met haar. Ik kan het niet beschrijven. Het was een onbeheersbaar gevoel. Overweldigend, maar zeker geen fijn gevoel. Ik kan me voorstellen als de anderen me eng vonden op dat moment, terwijl ik niet agressief ben geweest. Ik kan dit niet beschrijven.
Ik zag alleen de reactie van de andere therapeut (training wordt door twee personen gegeven) en die vroeg nog met wie ik dan wel de gesprekken zou willen, maar ik kon niks meer uitbrengen. Ik was zo overweldigd van wat er van binnen gebeurde. Terwijl ik van te voren had gedacht dat de andere therapeut misschien een optie was. Ik kon het niet aangeven en ik twijfel nu of dat überhaupt wel een goed idee is. Dus ik ga inderdaad dat gesprek maar afwachten.
Ze zou er direct achteraan gaan, maar hierin verwacht ik vast te veel want ik verwacht dan dezelfde dag een uitnodiging, maar die is (logisch) niet gekomen.

Ik wil tijdens de afspraak vooral duidelijk maken dat bepaalde van haar uitspraken niet goed gevallen zijn en in mijn ogen absoluut niet kunnen. Voor de rest geen idee. Waarom zou ik weer aangeven dat ik vermoed kleine trauma’s te hebben? Zodat ze weer kan vertellen dat een trauma een overval of verkrachting is? Geen behoefte aan!
(Fijn trouwens dat ik een soortgelijk verhaal van een mede patiënt kreeg, dat steunt mij in dat ik dit niet verzin.)

Bespreken dat ik bij de haptonoom bepaalde informatie krijg is nog nooit goed overgekomen. Dat wordt als onzin en overbodige informatie gezien.

Als de afspraak alleen met de betreffende therapeut was geweest dan zou ik hebben aangegeven niet te gaan. Dit neem ik me ook voor, is alleen zij er dan draai ik om en ga ik. Ik ben hun niks verplicht toch?

Je voorstel mbt vriend snap ik, maar kan ik niet. Ik miste gisteren het geborgen gevoel van tegen hem aanliggen en zijn armen om me heen voelen. Dus als ik er ga slapen dan zal ik dat contact ook opzoeken.
Voor mezelf krijg ik niet helder of ik wel of geen seks met hem wil. Of dat oké is, of ik dat doe voor mezelf of voor hem. Achteraf voel ik me er vaak niet meer goed mee, maar vooraf doe ik net zo goed mee zeg maar. Het lijkt alleen allemaal zo tegenstrijdig. Hoe kan ik gewoon meedoen, genieten en achteraf me er niet helemaal prettig bij voelen. Alsof er iets van spijt doorheen sijpelt. Beter kan ik het niet uitleggen. Sorry.

Ik heb hem specifiek niet gemist, wat ik mis is soms die schouder om tegen aan te liggen. De aandacht die hij me geeft, de vele niet seksuele strelingen die me wat laten ontspannen.

Het voelt in zijn algeheel dat ik de weg kwijt ben. Toch nu ik geslapen heb, ben ik redelijk rustig en zeker niet zo somber als gisteravond. Ik krijg er geen vat op en kan de oorzaak niet duiden. Hoe wil ik dan ooit verbeteren als ik niet weet waar het probleem exact zit?

Stukje quote: Lukt dat niet of je vriend maakt avances kun je altijd zeggen dat je het fijn vind om gewoon naast elkaar te liggen.

Dit kan ik dus niet. Vorige keer dat ik dit wilde doen en me ook voorgenomen had, hebben we seks gehad en was daarna de relatie weer “aan”. Ik zit verstrikt in mijn eigen hersenspinsels en gevoelens die kant nog wal slaan.

Sorry dat ik weer “uit het niets” kom binnen vallen.
Vandaag iets gebeurd waarbij ik een heel zwaar diep gevoel had. Iets wat vaak sluimert, maar nu nadrukkelijk aanwezig was nav een situatie.
Het gevoel dat iemand (belangrijk persoon) er nooit voor mij geweest is en dat dat gevoel eigenlijk veel dieper zit dan alleen bij die persoon. Dat het een wijdverbreid gevoel is van vroeger al. Vanuit dat gevoel is zoveel uit te leggen over hoe het nu gaat. De afhankelijkheid richting (mannelijke) therapeuten, maar ook niet therapeuten. Het graag gezien willen worden terwijl ik tegelijkertijd niet gezien wil worden. Mezelf klein maak. Mezelf niks waard vindt. Ik denk oprecht dat dit allemaal tot vroeger te herleiden is.

Bovenstaande wil ik ook richting huisarts gaan schrijven. Iets meer details zal ik toevoegen, maar dat lijkt me voor hier niet oké.

Frizz: eigenlijk bevestigd bovenstaande wat jij al langer aangeeft.

Op de rest ga ik nog reageren. Het waren weer eens zware en donkere dagen.

Bericht naar de huisarts geschreven. Tenminste dat dacht ik?
Kan het bericht nergens meer vinden dus dan was het misschien toch niet de bedoeling dat ik die zou sturen?