Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 18 oktober 2024 om 21:55
Heee twijfelaar,
Ik ben niet een frequente reageerder op dit Forum, maar herken ook een deel van je verhaal.
En ik wil even laten dat je niet alleen bent.
Kijk maar of je iets aan mijn verhaal hebt.
Ik zit een beetje in een vergelijkbaar proces. Voor mij is het ook nog wel een zoektocht.
Vind het wel spannend om te delen.
Ik herken het stukje van niet boos mogen zijn. Dat het echt verboden was en niet ´veilig´ om boos te mogen zijn. Bij mij zorgde de opgekropte boosheid voor spanning in mijn buik en letterlijk buikpijn. Mijn lijf zat letterlijk op slot, maar ik weet nu dat het een beschermingsmechanisme was om mijzelf te beschermen en mij veilig te houden.
Het vergt tijd, oefening en een plek/persoon bij wie het veilig voelt om boos te mogen zijn. Boos zijn heb je al in veel gradaties. Bij mij viel zeggen dat ik iets niet wilde ook al onder 'boos' mogen zijn. Dus gewoon 'nee' mogen zeggen en zeggen wat ik dacht.
Dus ik vind het al heel knap van je dat je naar je eigen gevoel hebt geluisterd toen je voelde dat de hulpverlener/ vorm van hulp niet passend voor je was en dat je dat ook hebt aangegeven.
Ik ben in kleine stapjes al een stuk verder gekomen in twee jaar tijd. Maar zoiets heeft gewoon veel tijd nodig.
Wat mij in elk geval heeft geholpen is sporten, veel wandelen en het doen van somatische oefeningen, maar wellicht biedt de haptonoom ook al iets vergelijkbaars aan. Dat weet ik niet precies.
En ik heb een boksbal gekocht haha.
En mijzelf toestaan om na te denken waarom ik boos ben (wat er onder zit zeg maar).
En dat je dingen aan het herkennen bent en onder woorden aan het brengen bent ,is een belangrijke stap.
Ook al weet je nog niet precies wat je ermee moet, maar dat is niet erg.
Dat heeft ook gewoon veel tijd nodig.
Qua therapievorm/ therapeut, denk ik dat andere forummers je beter kunnen helpen evt met hulp van de huisarts.
Maar ik wil in elk geval laten weten dat er hulpverleners bestaan die het concept 'ongezien' snappen en 'emotioneel onveilig' (wat je jezelf noodgedwongen hebt moeten aanleren omdat emoties laten zien en mogen hebben niet veilig was) .Niet elke hulpverlener heeft dat standaard helaas. Maar hopelijk lukt het jou ook om zo iemand te vinden, die écht kijkt naar de persoon eronder en niet oppervlakkig naar de buitenkant/ alleen naar een label.
Ik heb een therapeut gehad (helaas slechts voor een paar maanden omdat ze later wegging) die precies begreep wat het 'ongezien' zijn inhield, en zo goed begreep hoe ik mij eigenlijk diep van binnen voelde. Ik schreef het eerst op omdat praten te moeilijk was, maar na verloop van tijd durfde ik dingen ook hardop uit te spreken richting haar.
En zij heeft in de paar maanden een groot verschil voor mij kunnen maken.
Het was 'veilig' om een stukje overlevingsmechanisme te laten zakken (wat heel heftig was op dat moment, want de realiteit kwam hard binnen), maar het heeft mij wel een stap verder gebracht in mijn proces, en ik heb weer ietsjes meer contact met mijn gevoel en mijn bewustzijn.
En het lukt daardoor ook om keuzes te maken die passender voor mij zijn.
Ik ben niet een frequente reageerder op dit Forum, maar herken ook een deel van je verhaal.
En ik wil even laten dat je niet alleen bent.
Kijk maar of je iets aan mijn verhaal hebt.
Ik zit een beetje in een vergelijkbaar proces. Voor mij is het ook nog wel een zoektocht.
Vind het wel spannend om te delen.
Ik herken het stukje van niet boos mogen zijn. Dat het echt verboden was en niet ´veilig´ om boos te mogen zijn. Bij mij zorgde de opgekropte boosheid voor spanning in mijn buik en letterlijk buikpijn. Mijn lijf zat letterlijk op slot, maar ik weet nu dat het een beschermingsmechanisme was om mijzelf te beschermen en mij veilig te houden.
Het vergt tijd, oefening en een plek/persoon bij wie het veilig voelt om boos te mogen zijn. Boos zijn heb je al in veel gradaties. Bij mij viel zeggen dat ik iets niet wilde ook al onder 'boos' mogen zijn. Dus gewoon 'nee' mogen zeggen en zeggen wat ik dacht.
Dus ik vind het al heel knap van je dat je naar je eigen gevoel hebt geluisterd toen je voelde dat de hulpverlener/ vorm van hulp niet passend voor je was en dat je dat ook hebt aangegeven.
Ik ben in kleine stapjes al een stuk verder gekomen in twee jaar tijd. Maar zoiets heeft gewoon veel tijd nodig.
Wat mij in elk geval heeft geholpen is sporten, veel wandelen en het doen van somatische oefeningen, maar wellicht biedt de haptonoom ook al iets vergelijkbaars aan. Dat weet ik niet precies.
En ik heb een boksbal gekocht haha.
En mijzelf toestaan om na te denken waarom ik boos ben (wat er onder zit zeg maar).
En dat je dingen aan het herkennen bent en onder woorden aan het brengen bent ,is een belangrijke stap.
Ook al weet je nog niet precies wat je ermee moet, maar dat is niet erg.
Dat heeft ook gewoon veel tijd nodig.
Qua therapievorm/ therapeut, denk ik dat andere forummers je beter kunnen helpen evt met hulp van de huisarts.
Maar ik wil in elk geval laten weten dat er hulpverleners bestaan die het concept 'ongezien' snappen en 'emotioneel onveilig' (wat je jezelf noodgedwongen hebt moeten aanleren omdat emoties laten zien en mogen hebben niet veilig was) .Niet elke hulpverlener heeft dat standaard helaas. Maar hopelijk lukt het jou ook om zo iemand te vinden, die écht kijkt naar de persoon eronder en niet oppervlakkig naar de buitenkant/ alleen naar een label.
Ik heb een therapeut gehad (helaas slechts voor een paar maanden omdat ze later wegging) die precies begreep wat het 'ongezien' zijn inhield, en zo goed begreep hoe ik mij eigenlijk diep van binnen voelde. Ik schreef het eerst op omdat praten te moeilijk was, maar na verloop van tijd durfde ik dingen ook hardop uit te spreken richting haar.
En zij heeft in de paar maanden een groot verschil voor mij kunnen maken.
Het was 'veilig' om een stukje overlevingsmechanisme te laten zakken (wat heel heftig was op dat moment, want de realiteit kwam hard binnen), maar het heeft mij wel een stap verder gebracht in mijn proces, en ik heb weer ietsjes meer contact met mijn gevoel en mijn bewustzijn.
En het lukt daardoor ook om keuzes te maken die passender voor mij zijn.
zaterdag 19 oktober 2024 om 00:35
Ook al vermijd je je emoties en ga je denken’ waarom dit niet op z’n plaats is, je kunt het jezelf aan gaan leren.
Je kunt een handeling gaan doen om uiteindelijk iets te triggeren in jezelf.
Dus inderdaad, ga tegen een boksbal trappen of slaan. Ook al voel je niks.
Maar er komt bijv irritatie, omdat je niks voelt. Of je merkt een traan en gelijk daarna weer je reaktie van binnen om te stoppen met huilen. Dan wordt je boos op je eigen remmende stem. Dan wordt je het misschien zat.
Er kunnen veel emoties komen. Probeer het keer op keer. Als een boksbal te zwaar is, kun je ook iets kleiners zwaars kiezen.
Gewoon trappen of slaan tegen iets, ook al voel je er niets iets bij.
Fake it till you make it
Je kunt een handeling gaan doen om uiteindelijk iets te triggeren in jezelf.
Dus inderdaad, ga tegen een boksbal trappen of slaan. Ook al voel je niks.
Maar er komt bijv irritatie, omdat je niks voelt. Of je merkt een traan en gelijk daarna weer je reaktie van binnen om te stoppen met huilen. Dan wordt je boos op je eigen remmende stem. Dan wordt je het misschien zat.
Er kunnen veel emoties komen. Probeer het keer op keer. Als een boksbal te zwaar is, kun je ook iets kleiners zwaars kiezen.
Gewoon trappen of slaan tegen iets, ook al voel je er niets iets bij.
Fake it till you make it
verbinder wijzigde dit bericht op 19-10-2024 01:03
6.30% gewijzigd
donderdag 24 oktober 2024 om 12:01
Alweer een sorry, ik heb jullie reacties gelezen, maar het komt niet binnen. Krijg het niet verwerkt in mijn hersenen. Rare gewaarwording is dat.
Momenteel durf ik te zeggen dat ik een oké dag gehad heb waarin ik productief ben geweest, meer dan verwacht. Dat voelde voor eventjes wel fijn.
Waar mijn hoofd momenteel mee bezig is is de huizenmarkt en dan vooral een bepaald huis waar ik een binding mee heb. (Verdere details laat ik achterwege vanwege angst op herkenning.)
Ik weet dat dat huis niet meer is zoals ik het kende, maar toch is er wel nog “iets”.
Ik had met mezelf afgesproken niet te kopen totdat kind op de middelbare zit, maar dit huis is wel een lastige om daarin te negeren. Ik kan argumenten bedenken om toch te gaan kijken (stukje binding, goeie locatie, fijne tuin, genoeg leefruimte), maar natuurlijk ook nadelen (dichterbij oud therapeut, kan ik het betalen?, tijd is niet juist, zit ik niet goed hier?, ik kom nu al tijd / energie te kort, waarom alweer verhuizen, huis van ouders is nog niet leeg en en en) en ik merk dat ik erin vastloopt. Ik weet de meningen uit mijn omgeving, die verschillen ook. Toch zal ik snel moeten beslissen want huizen zijn zo weg. Daarnaast zal ik dan heel snel met een financieel adviseur om tafel moeten om te kijken welke ruimte ik überhaupt heb. Ik werk minder uren (want gedeeltelijk afgekeurd) en ik heb bij mijn huidige baan een gedeeltelijke ziekmelding lopen. Ik blijf voor mijn gevoel rondjes draaien met hetzelfde antwoord: “ik weet het niet!”
Jullie tips om een beslissing te nemen?
Voor nu kan ik sowieso alleen afwachten want huis staat nog niet online en dan misschien alleen bezichtigen?
Momenteel durf ik te zeggen dat ik een oké dag gehad heb waarin ik productief ben geweest, meer dan verwacht. Dat voelde voor eventjes wel fijn.
Waar mijn hoofd momenteel mee bezig is is de huizenmarkt en dan vooral een bepaald huis waar ik een binding mee heb. (Verdere details laat ik achterwege vanwege angst op herkenning.)
Ik weet dat dat huis niet meer is zoals ik het kende, maar toch is er wel nog “iets”.
Ik had met mezelf afgesproken niet te kopen totdat kind op de middelbare zit, maar dit huis is wel een lastige om daarin te negeren. Ik kan argumenten bedenken om toch te gaan kijken (stukje binding, goeie locatie, fijne tuin, genoeg leefruimte), maar natuurlijk ook nadelen (dichterbij oud therapeut, kan ik het betalen?, tijd is niet juist, zit ik niet goed hier?, ik kom nu al tijd / energie te kort, waarom alweer verhuizen, huis van ouders is nog niet leeg en en en) en ik merk dat ik erin vastloopt. Ik weet de meningen uit mijn omgeving, die verschillen ook. Toch zal ik snel moeten beslissen want huizen zijn zo weg. Daarnaast zal ik dan heel snel met een financieel adviseur om tafel moeten om te kijken welke ruimte ik überhaupt heb. Ik werk minder uren (want gedeeltelijk afgekeurd) en ik heb bij mijn huidige baan een gedeeltelijke ziekmelding lopen. Ik blijf voor mijn gevoel rondjes draaien met hetzelfde antwoord: “ik weet het niet!”
Jullie tips om een beslissing te nemen?
Voor nu kan ik sowieso alleen afwachten want huis staat nog niet online en dan misschien alleen bezichtigen?
twijfelaar wijzigde dit bericht op 24-10-2024 14:19
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
3.23% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 24 oktober 2024 om 16:52
Het huis laat me echt niet los. Ik weet van mezelf dat ik het idealiseer en dat het heus niet allemaal zo mooi en goed is als in mijn herinnering, maar ik merk dat ik het heel erg lastig vind om het los te laten. Om te accepteren dat ik dat huis nu niet kan gaan kopen. Ik heb vanaf de scheiding al een stille hoop dat het huis op het juiste moment beschikbaar zou komen, maar het komt te vroeg zo lijkt het nu. En ik had me niet moeten ziek melden want nu kan ik nog minder hypotheek krijgen. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik het gedaan heb.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 24 oktober 2024 om 18:10
vrijdag 25 oktober 2024 om 01:36
Hoi, merk je met het een huis een ietswat 'gezonde' fixatie of is het een obsessie zoals je misschien vaker obsessies kan hebben?
Ik denk zelf, na je woorden te lezen dat het het eerste is. Omdat je al interesse had in het huis vlak na je scheiding.
Maar jij kan dat het beste beoordelen.
Wat ik belangrijk vind in je proces ( klinkt wellicht therapeut-achtig maar ik ken je dynamiek inmiddels wel een beetje en ook de dingen waar je een connectie mee kan krijgen) is dat je een binding hebt met het huis.
Dat kan een anker zijn voor je. Er zijn niet veel dingen in je leven waar je een binding mee ervaart.
Kijk nog eens goed naar je gevoel rondom het huis. Hoe is het vanmorgen?
Als je merkt dat deze gebeurtenis niet zozeer obsessief is maar er meer bijzit ( bijna een soort innerlijke drang of roep om erop in te gaan) dan zou ik er wat mee doen.
Ik denk zelf, na je woorden te lezen dat het het eerste is. Omdat je al interesse had in het huis vlak na je scheiding.
Maar jij kan dat het beste beoordelen.
Wat ik belangrijk vind in je proces ( klinkt wellicht therapeut-achtig maar ik ken je dynamiek inmiddels wel een beetje en ook de dingen waar je een connectie mee kan krijgen) is dat je een binding hebt met het huis.
Dat kan een anker zijn voor je. Er zijn niet veel dingen in je leven waar je een binding mee ervaart.
Kijk nog eens goed naar je gevoel rondom het huis. Hoe is het vanmorgen?
Als je merkt dat deze gebeurtenis niet zozeer obsessief is maar er meer bijzit ( bijna een soort innerlijke drang of roep om erop in te gaan) dan zou ik er wat mee doen.
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:09
Ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt met de hypotheekadviseur.
Sorry dat ik zo klaag.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 25 oktober 2024 om 12:14
@ verbinder
Ik weet niet of het een gezonde fixatie is. Waarschijnlijk niet, mezelf een beetje inschattende is alles direct een obsessie of bovenmatige fixatie.
Ja dit huis heb ik al langer in gedachte als optie, maar dat wil niet zeggen dat het daarom oké is. Het is in ieder geval een huis waar ik positieve herinneringen aan heb, maar het huis is nu door anderen bewoond dus wat dat betreft niet meer hetzelfde.
Grappig dat jij er vanuit gaat dat ik dat het beste kan beoordelen. Ik denk namelijk van niet.
Ik heb in ieder geval actie ondernomen. Gesprek met de hypotheekadviseur staat gepland. Waarschijnlijk komt daar niks positiefs uit en kan ik dan het hele huis kopen (welke dan ook) uit mijn hoofd zetten.
Ik weet niet of het een gezonde fixatie is. Waarschijnlijk niet, mezelf een beetje inschattende is alles direct een obsessie of bovenmatige fixatie.
Ja dit huis heb ik al langer in gedachte als optie, maar dat wil niet zeggen dat het daarom oké is. Het is in ieder geval een huis waar ik positieve herinneringen aan heb, maar het huis is nu door anderen bewoond dus wat dat betreft niet meer hetzelfde.
Grappig dat jij er vanuit gaat dat ik dat het beste kan beoordelen. Ik denk namelijk van niet.
Ik heb in ieder geval actie ondernomen. Gesprek met de hypotheekadviseur staat gepland. Waarschijnlijk komt daar niks positiefs uit en kan ik dan het hele huis kopen (welke dan ook) uit mijn hoofd zetten.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 26-10-2024 21:02
1.84% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 26 oktober 2024 om 01:26
Goeie!Twijfelaar schreef: ↑24-10-2024 12:01Momenteel durf ik te zeggen dat ik een oké dag gehad heb waarin ik productief ben geweest, meer dan verwacht. Dat voelde voor eventjes wel fijn.
Ik kan me voorstellen dat dat fijn was.
zaterdag 26 oktober 2024 om 01:28
Nee, misschien niet.Twijfelaar schreef: ↑25-10-2024 12:14Grappig dat jij er vanuit gaat dat ik dat het beste kan beoordelen. Ik denk namelijk van niet.
zaterdag 26 oktober 2024 om 08:46
Twijfelaar schreef: ↑25-10-2024 12:14Ik heb in ieder geval actie ondernomen. Gesprek met de hypotheekadviseur staat gepland. Waarschijnlijk komt daar niks positiefs uit en kan ik dan het hele huis kopen (welke dan ook) uit mijn hoofd zetten.
Ook niet als je het huis van je overleden ouder verkoopt?
zaterdag 26 oktober 2024 om 12:08
Even van me afschrijven. Sorry als ik weer klaag....
De woning naast mij heeft lang leeg gestaan, eigenlijk zo ongeveer vanaf dat ik ingetrokken ben. Nu zijn er mensen met spullen dus aan het verhuizen en poeh ik word er onrustig van. Nu word ik met de neus op het feit geduwd dat mijn tuin geen privacy heeft. De schutting die er is kun je schuin doorheen kijken. Dat is vaker bij die houten schuttingen, maar nu valt het me weer op. Net zoals in het begin toen ik hier woonde en de buren nog niet weg waren. Ik weet niet of ik hier wel tegen kan. Ik voel me bekeken. Dat is onzin want ze kijken niet mijn kant uit, tenminste nog niet dat me is opgevallen. Toch voelt het wel zo. Ik ben meer privacy gewend en ik moet er misschien gewoon aan wennen, maar momenteel grijpt het me naar de keel. Dikke onrust en bijna paniek. Ook omdat ik mijn werk taken weer niet gedaan heb en ik vooral mezelf heb afgeleidt. Die taken zijn niet moeilijk, maar voor mij blijkbaar wel. Ik baal dat ik zoveel tijd verspilt heb.
De spanning rondom het andere huis is ook groot, want eigenlijk kan ik helemaal niet beslissen voor eind maart 2025, dus wat ga ik nou weer doen? Weer mezelf helemaal opfokken om dan weer te concluderen dat ik toch niet durf te beslissen?
Gelukkig heb ik een wandeling gepland voor dadelijk. Helaas of juist goed niet alleen gepland. Ik haat dit aan mezelf. Deze grote onrust waardoor ik de tranen in mijn ogen heb staan omdat ik het allemaal niet meer weet.
En kort even als reactie op S-Groot. Ja als ik nou dat huis eens opgeruimd en leeggehaald had dan zag het er financieel wat rooskleuriger uit, maar nee madam heeft niks uitgevoerd en zit dus nu met de problemen. Zo voelt het in ieder geval. Niet alleen nu in de onrust, maar eigenlijk al vanaf dat ik globaal een hypotheek heb berekend online en mijn eigen middelen daarbij had opgeteld. Ik mag mijn eigen leven tot een mislukking. Slechte keuzes en foute acties. Daar ben ik wel goed voor.
De woning naast mij heeft lang leeg gestaan, eigenlijk zo ongeveer vanaf dat ik ingetrokken ben. Nu zijn er mensen met spullen dus aan het verhuizen en poeh ik word er onrustig van. Nu word ik met de neus op het feit geduwd dat mijn tuin geen privacy heeft. De schutting die er is kun je schuin doorheen kijken. Dat is vaker bij die houten schuttingen, maar nu valt het me weer op. Net zoals in het begin toen ik hier woonde en de buren nog niet weg waren. Ik weet niet of ik hier wel tegen kan. Ik voel me bekeken. Dat is onzin want ze kijken niet mijn kant uit, tenminste nog niet dat me is opgevallen. Toch voelt het wel zo. Ik ben meer privacy gewend en ik moet er misschien gewoon aan wennen, maar momenteel grijpt het me naar de keel. Dikke onrust en bijna paniek. Ook omdat ik mijn werk taken weer niet gedaan heb en ik vooral mezelf heb afgeleidt. Die taken zijn niet moeilijk, maar voor mij blijkbaar wel. Ik baal dat ik zoveel tijd verspilt heb.
De spanning rondom het andere huis is ook groot, want eigenlijk kan ik helemaal niet beslissen voor eind maart 2025, dus wat ga ik nou weer doen? Weer mezelf helemaal opfokken om dan weer te concluderen dat ik toch niet durf te beslissen?
Gelukkig heb ik een wandeling gepland voor dadelijk. Helaas of juist goed niet alleen gepland. Ik haat dit aan mezelf. Deze grote onrust waardoor ik de tranen in mijn ogen heb staan omdat ik het allemaal niet meer weet.
En kort even als reactie op S-Groot. Ja als ik nou dat huis eens opgeruimd en leeggehaald had dan zag het er financieel wat rooskleuriger uit, maar nee madam heeft niks uitgevoerd en zit dus nu met de problemen. Zo voelt het in ieder geval. Niet alleen nu in de onrust, maar eigenlijk al vanaf dat ik globaal een hypotheek heb berekend online en mijn eigen middelen daarbij had opgeteld. Ik mag mijn eigen leven tot een mislukking. Slechte keuzes en foute acties. Daar ben ik wel goed voor.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 26 oktober 2024 om 13:17
zaterdag 26 oktober 2024 om 13:27
Ik hou daar ook niet van, maar daar zijn gelukkig heel veel oplossingen voor (ook veel niet duur/ingewikkeld). Voor een gezond persoon zou het dus een keuze zijn: of ik ga nu aan de slag met een oplossing of ik accepteer dat het nu even zo is. Voor jou lijkt het een nieuw obsessieonderwerp en levensgroot probleem. En hulp vragen wil ook niet dus dan kom je er niet uit.Twijfelaar schreef: ↑26-10-2024 12:08Nu word ik met de neus op het feit geduwd dat mijn tuin geen privacy heeft. De schutting die er is kun je schuin doorheen kijken. Dat is vaker bij die houten schuttingen, maar nu valt het me weer op. Net zoals in het begin toen ik hier woonde en de buren nog niet weg waren. Ik weet niet of ik hier wel tegen kan. Ik voel me bekeken. Dat is onzin want ze kijken niet mijn kant uit, tenminste nog niet dat me is opgevallen. Toch voelt het wel zo. Ik ben meer privacy gewend en ik moet er misschien gewoon aan wennen, maar momenteel grijpt het me naar de keel.
En kort even als reactie op S-Groot. Ja als ik nou dat huis eens opgeruimd en leeggehaald had dan zag het er financieel wat rooskleuriger uit, maar nee madam heeft niks uitgevoerd en zit dus nu met de problemen. Zo voelt het in ieder geval. Niet alleen nu in de onrust, maar eigenlijk al vanaf dat ik globaal een hypotheek heb berekend online en mijn eigen middelen daarbij had opgeteld. Ik mag mijn eigen leven tot een mislukking. Slechte keuzes en foute acties. Daar ben ik wel goed voor.
Je zit niet met de problemen door dat huis (wel doordat je geen keuzes durft te maken en geen hulp durft te vragen bijv.). Je hebt een huurhuis om in te wonen en elders nog een koophuis. Dat je nu misschien iets zou willen kopen is niet een probleem, het is een mogelijkheid.
Het kan ook nog steeds, je andere huis leeg( laten )halen, ook een mogelijkheid.
Heb je weleens de Amerikaanse serie Hoarders gekeken? Ik vind dat heel leerzaam, over waar mensen aan vast blijven houden en waarom (en ten koste van heel veel andere dingen). Ik kan zelf moeilijk dingen weggooien, ik doe het wel maar heb er dus wel moeite mee (om uiteenlopende redenen), maar het kan heel erg helpen om een doel voor ogen te zien. In mijn geval is dat: als ik daar en daar ruimte vrijmaak door spullen weg te doen kan ik er een vaste naaihoek van maken. In jouw geval zou het kunnen zijn: als ik dat huis leegruim en afstand doe van die spullen (waarom hou je er aan vast?) kan ik dat huis wat ik al jaren en jaren op het oog heb kopen.
zaterdag 26 oktober 2024 om 18:05
@S-Groot
Heb je ook een oplossing voor het “ik kan nu niet beslissen want kind gaat volgend jaar naar het VO en dat kan vanuit dat huis te ver fietsen zijn“ probleem?
Ik bedoel dit niet aanvallend, maar ik weet dat ik dat als argument ga gebruiken om toch weer nee te zeggen tegen het huis (mocht alles voor de rest op ja staan). Ik wil kind namelijk niet opzadelen met extra reistijd of het maken van een keuze nu, want ze weet het echt niet. Ze vindt die keuze maken heel lastig (heeft de niet van mij
).
Angst die er zit is dat ze ervoor gaat kiezen om meer bij vader te wonen mocht ze voor een bepaald VO gaan.
Aanvulling: Een andere vraag trouwens, want hoe kun jij dat quoten zo met die stukjes?
Heb je ook een oplossing voor het “ik kan nu niet beslissen want kind gaat volgend jaar naar het VO en dat kan vanuit dat huis te ver fietsen zijn“ probleem?
Ik bedoel dit niet aanvallend, maar ik weet dat ik dat als argument ga gebruiken om toch weer nee te zeggen tegen het huis (mocht alles voor de rest op ja staan). Ik wil kind namelijk niet opzadelen met extra reistijd of het maken van een keuze nu, want ze weet het echt niet. Ze vindt die keuze maken heel lastig (heeft de niet van mij
). Angst die er zit is dat ze ervoor gaat kiezen om meer bij vader te wonen mocht ze voor een bepaald VO gaan.
Aanvulling: Een andere vraag trouwens, want hoe kun jij dat quoten zo met die stukjes?
twijfelaar wijzigde dit bericht op 26-10-2024 18:06
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
6.57% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 26 oktober 2024 om 18:23
Twijfelaar schreef: ↑26-10-2024 18:05@S-Groot
Heb je ook een oplossing voor het “ik kan nu niet beslissen want kind gaat volgend jaar naar het VO en dat kan vanuit dat huis te ver fietsen zijn“ probleem?
Ik bedoel dit niet aanvallend, maar ik weet dat ik dat als argument ga gebruiken om toch weer nee te zeggen tegen het huis (mocht alles voor de rest op ja staan). Ik wil kind namelijk niet opzadelen met extra reistijd of het maken van een keuze nu, want ze weet het echt niet. Ze vindt die keuze maken heel lastig (heeft de niet van mij
Angst die er zit is dat ze ervoor gaat kiezen om meer bij vader te wonen mocht ze voor een bepaald VO gaan.
Ja dat heb ik
. Als jij dat prioriteit geeft dan is dat wat het is en houdt het nu gewoon op voor dat huis en hoef je er helemaal niet meer over te twijfelen (en hoef je niet naar de adviseur en niet te twijfelen of je nu toch prio zou geven aan de leeghaal en verkoop van dat huis). Misschien wel even verdrietig over zijn, dat het nu komt en niet pas over een jaar, dat verdriet mag er gewoon zijn.Aanvulling: Een andere vraag trouwens, want hoe kun jij dat quoten zo met die stukjes?
Ik doe het meestal door gewoon het bericht te quoten en dan tussendoor aan te vullen met quote-tags. Dus er staat al tekst in een quote:
quote
deel 1
deel 2
/quote
en als ik dat opknip zet ik na deel 1 zelf '/quote' en voor deel 2 'quote'. Wel alles met tags erom (dus [ en ] ).
zaterdag 26 oktober 2024 om 20:37
Ik vermoed dat dat er niet eens echt toe doet. Het is voor TO een levensgrote angst dat ze ook haar dochter kwijtraakt (ofwel omdat vader of instanties vinden dat het bij TO te slecht gaat, ofwel omdat dochter zelf niet meer voor de helft bij TO wil wonen). Zoiets groots laat zich meestal niet relativeren/wegredeneren.
zaterdag 26 oktober 2024 om 21:15
zaterdag 26 oktober 2024 om 21:21
Ik vind dat ik het prioriteit MOET geven uit angst mijn kind te verliezen of later verwijten te krijgen dat het door mij kwam dat ze een bepaalde school heeft uitgekozen.
Dat 'even' kan bij mij heel lang aanhouden. Ik kan nu nog verdrietig worden van spullen die ik meer dan tien jaar geleden heb weg gedaan. Spullen die ik mis en graag zou hebben. Onzin natuurlijk, maar ik heb daar soms wel last van. Dat maakt het weggooien ook zo lastig.
Dank je wel voor de uitleg. Ik hoop dat ik het goed gedaan heb.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 27-10-2024 11:14
Reden: Laat maar.
Reden: Laat maar.
17.27% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 29 oktober 2024 om 09:24
Hoi Saartje242024
Dank je wel dat je ondanks dat je het spannend vind toch je verhaal hebt gedeeld. Ik vind het ook nog steeds spannend en haal soms ook stukjes weer weg als ik denk dat dat te herkenbaar wordt voor mensen in mijn omgeving.
Ik heb niet het idee dat boos worden echt verboden is, tenminste niet bewust. Er zit wel een mechanisme dat boosheid tegenhoudt, maar dat geldt voor alle gevoelens wel in meer of mindere mate.
Heb jij een persoon gevonden waarbij je je veilig voelt om boos te worden en te zeggen wat je denkt?
Met de haptonoom heb ik voornamelijk veel gepraat eigenlijk. Ik denk dat ze niet zo goed weet wat ze met me aanmoet omdat de drempel voor mij zo hoog zit.
Voor nu ga ik weer eens een poging doen om gezonder te eten en meer te bewegen. Meer bewegen doe ik al gedeeltelijk door het wandelen, maar ook dat lukt vaak niet zoals ik zou willen.
Ik hoop ook dat ik zo iemand ga vinden. Momenteel zit er een therapeut in mijn gedachten die tijdens de eerste individuele sessie wist door te dringen dat ik niet de last van de hele wereld op me moest nemen. Helaas nooit meer gegaan. Het is een mannelijke therapeut en gezien mijn ervaringen met een andere mannelijke therapeut wordt me door de haptonoom afgeraden om naar hem te gaan. Daarnaast speelt een ander detail ook mee, maar dat laat ik hier even achterwege.
Wat fijn dat je een therapeut hebt gevonden die het "ongezien" echt begreep en je daarbij heeft kunnen helpen. Ik vind het rot voor je dat ze wegging. Had ze wellicht tips voor je welke therapeut je naar toe kon gaan? Meestal hebben zij binnen hun kringetje wel mensen die ze dan adviseren. Dat heb ik tenminste ervaren. Helaas waren de tips voor mij niet passend, maar voor hetzelfde geld had dat wel kunnen zijn natuurlijk.
Knap dat je iets meer contact hebt met je gevoel en bewustzijn! Hopelijk wordt het stukje bij beetje nog iets beter.
Dank je wel dat je ondanks dat je het spannend vind toch je verhaal hebt gedeeld. Ik vind het ook nog steeds spannend en haal soms ook stukjes weer weg als ik denk dat dat te herkenbaar wordt voor mensen in mijn omgeving.
Ik heb niet het idee dat boos worden echt verboden is, tenminste niet bewust. Er zit wel een mechanisme dat boosheid tegenhoudt, maar dat geldt voor alle gevoelens wel in meer of mindere mate.
Heb jij een persoon gevonden waarbij je je veilig voelt om boos te worden en te zeggen wat je denkt?
Met de haptonoom heb ik voornamelijk veel gepraat eigenlijk. Ik denk dat ze niet zo goed weet wat ze met me aanmoet omdat de drempel voor mij zo hoog zit.
Voor nu ga ik weer eens een poging doen om gezonder te eten en meer te bewegen. Meer bewegen doe ik al gedeeltelijk door het wandelen, maar ook dat lukt vaak niet zoals ik zou willen.
Ik hoop ook dat ik zo iemand ga vinden. Momenteel zit er een therapeut in mijn gedachten die tijdens de eerste individuele sessie wist door te dringen dat ik niet de last van de hele wereld op me moest nemen. Helaas nooit meer gegaan. Het is een mannelijke therapeut en gezien mijn ervaringen met een andere mannelijke therapeut wordt me door de haptonoom afgeraden om naar hem te gaan. Daarnaast speelt een ander detail ook mee, maar dat laat ik hier even achterwege.
Wat fijn dat je een therapeut hebt gevonden die het "ongezien" echt begreep en je daarbij heeft kunnen helpen. Ik vind het rot voor je dat ze wegging. Had ze wellicht tips voor je welke therapeut je naar toe kon gaan? Meestal hebben zij binnen hun kringetje wel mensen die ze dan adviseren. Dat heb ik tenminste ervaren. Helaas waren de tips voor mij niet passend, maar voor hetzelfde geld had dat wel kunnen zijn natuurlijk.
Knap dat je iets meer contact hebt met je gevoel en bewustzijn! Hopelijk wordt het stukje bij beetje nog iets beter.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:13
Twijfelaar, ik vind het best passief agressief om 'Laat maar' te tikken als reden dat je dingen weghaalt. Ik begrijp dat jij het erg moeilijk vindt als je niet overal (snel) reactie op krijgt, dat dat veel bij je losmaakt, maar hoe je daarmee omgaat (weghalen en 'laat maar' zeggen) kan mensen wel afstoten, ook mensen die jou juist proberen te helpen.
Soms weten mensen even niet wat te zeggen, of hebben ze het al eerder gezegd en op dat moment niet de puf of zin om dat te herhalen, of zijn ze gewoon met zichzelf bezig en willen even op andere dingen reageren of alleen maar lezen.
Jij reageert zelf ook niet overal op, dan vind je het ook niet leuk als iemand daar zo op zou reageren. Ik heb je bijvoorbeeld gevraagd over het programma 'Hoarders' omdat ik vermoed dat je daar wat uit zou kunnen halen. Daar heb jij niet op gereageerd en dat respecteer ik gewoon, ik dacht 'ach, misschien noem ik het later nog eens'.
Soms weten mensen even niet wat te zeggen, of hebben ze het al eerder gezegd en op dat moment niet de puf of zin om dat te herhalen, of zijn ze gewoon met zichzelf bezig en willen even op andere dingen reageren of alleen maar lezen.
Jij reageert zelf ook niet overal op, dan vind je het ook niet leuk als iemand daar zo op zou reageren. Ik heb je bijvoorbeeld gevraagd over het programma 'Hoarders' omdat ik vermoed dat je daar wat uit zou kunnen halen. Daar heb jij niet op gereageerd en dat respecteer ik gewoon, ik dacht 'ach, misschien noem ik het later nog eens'.
dinsdag 29 oktober 2024 om 17:15
S-Groot schreef: ↑29-10-2024 14:13Twijfelaar, ik vind het best passief agressief om 'Laat maar' te tikken als reden dat je dingen weghaalt. Ik begrijp dat jij het erg moeilijk vindt als je niet overal (snel) reactie op krijgt, dat dat veel bij je losmaakt, maar hoe je daarmee omgaat (weghalen en 'laat maar' zeggen) kan mensen wel afstoten, ook mensen die jou juist proberen te helpen.
Ik begrijp wat je zegt en ja het is passief agressief. Was het verstandig? Nee natuurlijk niet. Ik weet dat ik zo niet moet reageren en probeer me ook wel echt in te houden. Dus eigenlijk was dit de "milde" reactie. De berichtjes die ik daarna heb geschreven maar niet gepost waren van een ander kaliber. Het maakt inderdaad veel bij me los. Sorry daarvoor.
Ik vraag me ook oprecht af hoe ik anders had moeten reageren. "Gewoon" weghalen zonder uitleg of een simpele "herkenbaarheid"? Het maakt eigenlijk ook niks uit want hoe ik het ook doe, het is toch nooit goed. Voor mij niet of voor iemand anders niet. Nooit is het goed.
Ik snap hoe het werkt, ik vertel mezelf dat dan ook. Sorry dat mijn teleurstelling, verdriet, boosheid (of wat het dan ook is/was) me op dat moment teveel werd.
Dat klopt. Ik reageer heel selectief en dat vind ik niet goed van mezelf. Ik moet het beter doen, maar het lukt niet.S-Groot schreef: ↑29-10-2024 14:13Jij reageert zelf ook niet overal op, dan vind je het ook niet leuk als iemand daar zo op zou reageren. Ik heb je bijvoorbeeld gevraagd over het programma 'Hoarders' omdat ik vermoed dat je daar wat uit zou kunnen halen. Daar heb jij niet op gereageerd en dat respecteer ik gewoon, ik dacht 'ach, misschien noem ik het later nog eens'.
Ik ken het programma trouwens niet, maar denk dat ik er wel per ongeluk eens een keer met zappen ben tegengekomen. Het was in ieder geval een huis dat volgestouwd zat tot het plafond en dat ze dan gingen leegruimen. Er bestaat ook een NL versie van waarin ze dan alle spullen in een grote loods leggen en ze moeten gaat uitzoeken.
Ik weet niet zo goed wat ik daaruit kan halen, want ik zie die mensen keuzes maken en ik kan daar niks van vinden, want het zijn andermans spullen en niet die van mij. Dat maakt wel een verschil. Maar wellicht snap ik niet wat je bedoelt met dat ik daar iets uit kan halen.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 29-10-2024 17:18
Reden: Aanvulling.
Reden: Aanvulling.
5.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
