Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 17 april 2024 om 11:19
Precies. Ik vind dat vermijden zo negatief klinken inmiddels. Misschien is het juist wel super knap van je dat je dingen behapbaar maakt voor jezelf.Twijfelaar schreef: ↑17-04-2024 11:06Jij omschrijft het beter dan ik in mijn vorige reactie.
Precies het behapbaar maken. Zo lijkt het nu te gaan. Een klein stapje en niet meteen een hele berg op.
•
woensdag 17 april 2024 om 14:48
woensdag 17 april 2024 om 14:51
Dat vermijden is ook negatief en brengt me meestal niet veel goeds.
Super knap vind ik het nu niet hoor, zeker niet. Dit is de praktische kant. Beetje zelfkennis, want ik weet dat dit me nog wel lukt. Het dadelijk echt aangaan in die training, dat wordt een heel ander verhaal.
Ik heb al eerder zoiets aan de hand gehad. Praktische kant helemaal geregeld, therapeuten overtuigd van het nut en dat ik het nodig had en vervolgens vol in de vermijding. Dus behapbaar maken klinkt mooi en heb ik qua praktische kant ook gedaan, maar of het straks lukt op inhoud, dat betwijfel ik ten zeerste. Niet omdat ik mezelf omlaag wil praten, maar omdat ik dit elke keer ervaar. Het gaat prima totdat het me raakt.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 17 april 2024 om 14:53
Dat is hij ook! Ik vraag me alleen af wat zo'n man dan bij mij te zoeken heeft. Hij weet en merkt dat ik hem op afstand houd. Hij mag zich niet openbaar als mijn vriend voorstellen. Dochter weet niks en dat wil ik echt nog zo laten totdat ik zelf zeker ervan ben en ik tegen een flippende ex kan opboksen, want die gaat een nieuwe relatie echt niet leuk vinden.
Wat is zijn "winst" dan? Ik krijg het niet rond in mijn hoofd.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 17 april 2024 om 14:54
Dank je wel. Ook voor je eerdere post over de hulpvraag. Ik blijf het moeilijk vinden om toe te geven dat dingen me niet lukken blijkbaar en om daar concreet over te zijn.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 17 april 2024 om 16:34
Twijfelaar schreef: ↑17-04-2024 14:51Dat vermijden is ook negatief en brengt me meestal niet veel goeds.
Super knap vind ik het nu niet hoor, zeker niet. Dit is de praktische kant. Beetje zelfkennis, want ik weet dat dit me nog wel lukt. Het dadelijk echt aangaan in die training, dat wordt een heel ander verhaal.
Ik heb al eerder zoiets aan de hand gehad. Praktische kant helemaal geregeld, therapeuten overtuigd van het nut en dat ik het nodig had en vervolgens vol in de vermijding. Dus behapbaar maken klinkt mooi en heb ik qua praktische kant ook gedaan, maar of het straks lukt op inhoud, dat betwijfel ik ten zeerste. Niet omdat ik mezelf omlaag wil praten, maar omdat ik dit elke keer ervaar. Het gaat prima totdat het me raakt.
Dan is dus de vraag; hoe valt ook de inhoud behapbaar te maken?
Blijkbaar is dat die andere keer onvoldoende gelukt. Wat heb je nodig om die training in kleine stapjes aan te kunnen?
•
woensdag 17 april 2024 om 16:42
Twijfelaar schreef: ↑17-04-2024 14:53Dat is hij ook! Ik vraag me alleen af wat zo'n man dan bij mij te zoeken heeft. Hij weet en merkt dat ik hem op afstand houd. Hij mag zich niet openbaar als mijn vriend voorstellen. Dochter weet niks en dat wil ik echt nog zo laten totdat ik zelf zeker ervan ben en ik tegen een flippende ex kan opboksen, want die gaat een nieuwe relatie echt niet leuk vinden.
Wat is zijn "winst" dan? Ik krijg het niet rond in mijn hoofd.
Hij ziet de winst blijkbaar. Zegt hij nooit waarom hij graag bij je is? Of wil je gewoon niet geloven wat hij zegt?
•
donderdag 18 april 2024 om 13:03
Goede vraag (alweer). Het lijkt me dat een groepstraining een bepaalt tempo heeft en dat ze die echt niet gaan aanpassen voor mij. Zeer begrijpelijk en verwacht ik ook niet van ze.
Dus geen idee hoe dit in kleine stukjes aangeboden kan worden of door mij behandeld kan worden. Ik heb morgen het gesprek, dus ik zal eens vragen of zij ideeën hebben. Stomme is dat dit voor mij nu al klaar is en dat ik denk "wat bazel je over kleine stapjes nemen?". Wat ik hiermee vooral wil aangeven is dat het voor mij geen bewust proces is geweest. Het gebeurd en ik heb er niet bewust invloed op.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 18 april 2024 om 13:12
Hij zegt vooral vaak dat hij van me houdt. Het liefst elke dag. Ik denk niet dat hij zegt waarom hij graag bij me is. Hij zal het vast wel zeggen, maar inderdaad geloof ik het niet en alle positieve dingen gaan de denkbeeldigde container in, want dat kan toch niet waar zijn.
We hebben het ook soms wel fijn. Als we samen dingen ondernemen of een dagje weg gaan. Allemaal leuk en gezellig, maar ik merk ook dat ik me soms schaam voor hem. Het leeftijdsverschil is groot. Mensen die ons aankijken, ik voel me daar niet prettig bij.
Daarnaast merk ik nu dat ik de tijd alleen nodig heb. Geen rekening houden met hoe laat hij thuis is van werk of hoe laat hij weg moet, nee ik kan mijn eigen plan trekken en gaan en staan waar en wanneer ik wil. Eten wat ik wil. Niet dat ik nu zoveel plannen heb, maar ook het samen op de bank zitten tv kijken voelt anders samen dan alleen. En blijkbaar heb ik nu de voorkeur voor alleen? Ik vind het lastig.
Hij zegt vaak dat hij me mist en ik voel dat absoluut niet. Dat is voor mij een teken dat het iet goed zit. Anderzijds weet ik dat ik mijn gevoel niet waarneem. Ik mis mijn dochter ook niet als ze bij haar vader is. Dus wat is echt het niet aanwezig zijn van het gevoel of het niet toelaten van een gevoel?
Dat zal ik dan wel leren in de vers training. Misschien?
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 18 april 2024 om 23:11
Twijfelaar schreef: ↑18-04-2024 13:03Goede vraag (alweer). Het lijkt me dat een groepstraining een bepaalt tempo heeft en dat ze die echt niet gaan aanpassen voor mij. Zeer begrijpelijk en verwacht ik ook niet van ze.
Dus geen idee hoe dit in kleine stukjes aangeboden kan worden of door mij behandeld kan worden. Ik heb morgen het gesprek, dus ik zal eens vragen of zij ideeën hebben. Stomme is dat dit voor mij nu al klaar is en dat ik denk "wat bazel je over kleine stapjes nemen?". Wat ik hiermee vooral wil aangeven is dat het voor mij geen bewust proces is geweest. Het gebeurd en ik heb er niet bewust invloed op.
Nee zo las ik het ook wel; het gíng gewoon ineens zo. Maar dat is helemaal prima, soms gaat iets op een bepaalde manier en blijkt die manier (op dat moment) bij je te passen.
Ik hoop dat je morgen in het gesprek kan praten over wat voor jou nodig is om de hele training aan te kunnen. Het tempo zal inderdaad niet veranderen. Maar je kent wel je eigen mechanismen, en alleen met jezelf of elkaar afspreken dat je niet gaat vermijden lijkt me niet constructief. Dus het lijkt me dat er een plannetje op te maken valt. Met de hulpverleners dus. En wellicht kan de hulp via WMO (thuisbegeleiding?) er straks ook een rol in hebben?
•
vrijdag 19 april 2024 om 10:58
Dat lijkt me inderdaad ook totaal niet werkend. Ik zal proberen het aan te kaarten vandaag. Ik weet het niet wat het is maar ik lijkt alsof ik afwezig ben. Ik ben niet bezig met het gesprek van vandaag. Ik ga daar aangeven dat ik die training wil proberen en dan loop ik weer naar buiten. Dat idee. NIet echt slim natuurlijk.Frizz schreef: ↑18-04-2024 23:11Nee zo las ik het ook wel; het gíng gewoon ineens zo. Maar dat is helemaal prima, soms gaat iets op een bepaalde manier en blijkt die manier (op dat moment) bij je te passen.
Ik hoop dat je morgen in het gesprek kan praten over wat voor jou nodig is om de hele training aan te kunnen. Het tempo zal inderdaad niet veranderen. Maar je kent wel je eigen mechanismen, en alleen met jezelf of elkaar afspreken dat je niet gaat vermijden lijkt me niet constructief. Dus het lijkt me dat er een plannetje op te maken valt. Met de hulpverleners dus. En wellicht kan de hulp via WMO (thuisbegeleiding?) er straks ook een rol in hebben?
WMO erin betreken is misschien ook wel handig, maar daar kan ik pas wat over zeggen als het uberhaupt lopot en ik weet of er een klik gaat zijn met die persoon. Voor nu een ver van mijn bed show.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 19 april 2024 om 11:03
Ik denk niet dat dat nu anders is dan anders. Verschil is dat die ruimte er nu is. Door wisselingen in de weken met en zonder kind, komt het nu zo uit dat we niet synchroom lopen in die weken. Dat geeft mij in ieder geval het excuus of de ruimte om thuis te blijven. Anders was het vanzelfsprekend dat we bij elkaar zijn. Ik merk daarin dat ik het enerzijds prettig vind om mijn eigen gang te gaan zonder rekening te houden met hem, anderzijds is het alleen zijn ook niet optimaal natuurlijk. Toch denk ik dat ik dat wel nodig heb, dat ik dat moet leren zeg maar. Voor mezelf zorgen, ritme aanhouden, niet verzuipen in het negatieve.
Daarnaast heeft de verhuizing best wel wat impact gehad en ben ik daarvan aan het opkrabbelen. Dat ik direct na de verhuizing een aantal drukke weken had, heeft ook zijn effect gehad. Nu kan ik even tot rust komen lijkt het. Niet dat dat volledig lukt, ik ben natuurlijk niet voor niks gedeeltelijk afgekeurd. Ik weet het niet, ik doe maar wat.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 19 april 2024 om 11:05
Dank je wel.
Gesprek zal wel loslopen. Ik ga aangeven dat ik de training wil proberen en dan zie ik het wel. Voor de rest uitgeschakeld op dat front.
Misschien dat ik nog ga vragen naar een aantal praktische zaken als in data en tijdstippen en in hoeverre het zeker is dat ik op een bepaalde datum ook echt kan beginnen. Want waarom een wachtlijst? Dat klinkt voor mij anders dan een inschrijflijst.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 19 april 2024 om 12:49
Paniek begint langzaam toe te slaan, want waar ga ik ga op zeggen? Een groepstraining waarbij ik opdrachten mee krijg voor thuis. Nog nooit heb ik die opdrachten thuis uitgevoerd, waarom zou dat nu anders zijn? Ik heb ze dat wel aangegeven bij het eerste gesprek, dat ik huiswerk niet maak. Grote kans dus dat ik haar groep ga frustreren.
Ik probeer bij het praktische te blijven, maar verdorie het is moeilijk.
Ik probeer bij het praktische te blijven, maar verdorie het is moeilijk.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 19 april 2024 om 13:27
Erg herkenbaar. Ik heb ook veel van dat soort momenten in mijn leven.Twijfelaar schreef: ↑19-04-2024 10:58Ik weet het niet wat het is maar ik lijkt alsof ik afwezig ben.
Ook als ik me voorneem heel goed aanwezig te zijn en alert ben ik toch maar half aanwezig zeg maar.
vrijdag 19 april 2024 om 13:56
Hoe alerter ik probeer te zijn, hoe minder ik juist onthoud. Ik pak me dan vast aan een zin en blijf daar dan in hangen. De rest wat gezegd wordt, krijg ik dan helemaal niet meer mee.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 19 april 2024 om 14:03
Gesprek ging redelijk. Aangemeld voor de training. Praktische zaken op een rijtje staan.
Ter overbrugging werd gevraagd waar ik behoefte aan had of nodig had. Aangegeven dat ik tijdens de training vast veel ga vermijden (met wat voorbeelden erbij). Daarna was ik de weg kwijt, want verdorie wat kletsen die therapeuten toch graag. Ik kwam er in ieder geval geen wijs uit wat ze nou bedoelde en toen jk aangaf dat we na haar praatje geen antwoord op de vraag hadden, kreeg ik weer een stroom aan woorden over me heen.
Het zal wel. Ik geloof dat ik dat niet meer echt heb meegekregen. Er is een nieuwe afspraak gemaakt en dan zie ik het wel.
Ze was niet echt blij met mijn houding, maar ja. That’s me.
Ter overbrugging werd gevraagd waar ik behoefte aan had of nodig had. Aangegeven dat ik tijdens de training vast veel ga vermijden (met wat voorbeelden erbij). Daarna was ik de weg kwijt, want verdorie wat kletsen die therapeuten toch graag. Ik kwam er in ieder geval geen wijs uit wat ze nou bedoelde en toen jk aangaf dat we na haar praatje geen antwoord op de vraag hadden, kreeg ik weer een stroom aan woorden over me heen.
Het zal wel. Ik geloof dat ik dat niet meer echt heb meegekregen. Er is een nieuwe afspraak gemaakt en dan zie ik het wel.
Ze was niet echt blij met mijn houding, maar ja. That’s me.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
