Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 12 april 2024 om 12:33
Ik vind juist niet dat je beter je best moet doen. In periodes dat ik me ongeveer zo gestresst voelde als jij, kieperde ik meer eisen-aan-mezelf overboord want je moet toch wat. Je kunt niet alles blijven redderen tot je erbij neer valt.Twijfelaar schreef: ↑12-04-2024 09:36Het voelt alsof het allemaal geen doel heeft. Ik lees het hier ook tussen de regels door. Dat ik beter mijn best moet doen, dat ik aanpassingen moeten maken op mijn werk en wat moet regelen voor mijn dochter. Ik snap het wel. Ik ben het ook nog met jullie eens. Maar doen, ho maar.
Straks gesprek met de huisarts waar vast hetzelfde gezegd gaat worden. Als ik me niet wil aanpassen dan houd het op. Aan een dood paard moet je niet trekken.
Oftewel, geef het maar op want het wordt toch nooit wat met jou.
vrijdag 12 april 2024 om 14:22
Dit klinkt misschien raar, maar dank je wel dat je het snapt! Het voelt alsof ik me overal moet verantwoorden omdat ik niet meteen ja heb gezegd en een gat in de lucht ben gesprongen dat ik een training aangeboden krijg. jij vat het wat dat betreft goed samen. Ik wil wel verandering, maar het is doodeng die stap te zetten. Ik kreeg vaak te horen in mijn omgeving dat hulp vragen de moeilijkste stap was, of iets in die bewoordingen. Nou daar ben ik het totaal niet mee eens. Hoe vaak ik nu al een hulplijntje heb uitgezet zonder resultaat (dat ligt echt niet alleen aan mij). Het is vermoeiend om elke keer weer toe te geven dat hulp nodig is en dat die betreffende hulp niet toereikend en/of passend was op dat moment.Frizz schreef: ↑11-04-2024 18:27Jouw tweede alinea; daar geloof ik echt niks van. Natuurlijk wil je wél verandering, maar je vindt het dood- en doodeng. En dan vind je ook nog eens dat je het misschien niet eens waard bent en past het niet makkelijk in je dagelijks leven. Ik snap je wel hoor.
@Verbinder; ik krijg een beetje de kriebels van je manier van aandringen. Het is echt niet gepast.
Je opmerking richting Verbinder. Het voelde voor mij ook als aandringen, maar ik dacht dat dat aan mij lag.
Sorry Verbinder, niks tegen jou persoonlijk, want ik ga er wel vanuit dat je intenties goed zijn!
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 12 april 2024 om 14:23
Ik probeer juist nu vast te houden aan de stukjes waar ik wat mee kan. Waar ik grip op heb. Ondanks dat het lijkt alsof ik aan het verdrinken ben in drijfzand en juist het om me heen slaan een acerechts effect heeft. Het is wat ik doe om staande te blijven, te overleven.frambozentaartje schreef: ↑12-04-2024 12:33Ik vind juist niet dat je beter je best moet doen. In periodes dat ik me ongeveer zo gestresst voelde als jij, kieperde ik meer eisen-aan-mezelf overboord want je moet toch wat. Je kunt niet alles blijven redderen tot je erbij neer valt.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 12 april 2024 om 14:25
Een dak boven mijn hoofd en levend blijven voor mijn dochter gaan voor op mijn gezondheid. Misschien niet de logica die uiteindelijk klopt, maar wel zoals ik het zie. Dus werken is een prioriteit om staande te blijven. Mijn regelmaat te behouden. Te blijven staan zodat ik mijn dochter kan verzorgen en we een dak boven ons hoofd hebben.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 12 april 2024 om 14:26
Wie weet heeft de huisarts dadelijk ook nog een tip. Wie weet valt het mee. Wie weet gaat het toch ooit nog goedkomen.frambozentaartje schreef: ↑12-04-2024 12:36Dat zoeken naar een andere aanbieder lijkt me een goede stap. Misschien zijn er ook wel eenpitters, die ' s avonds en in het weekend werken, die iets met emotieregulatie aanbieden waar je wat aan hebt.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 12 april 2024 om 14:43
vrijdag 12 april 2024 om 23:27
Twijfelaar schreef: ↑12-04-2024 14:26Wie weet heeft de huisarts dadelijk ook nog een tip. Wie weet valt het mee. Wie weet gaat het toch ooit nog goedkomen.
Op momenten zitten de negatieve gedachtes blijkbaar wat minder in de weg. Wat fijn!
En ja ik snap je inderdaad, ik heb veel jaren gewerkt met mensen die hulp nodig hadden maar dat (te) lastig of eng vonden.
Wat dan toch vaak wel voor een doorbraak zorgde was die éne hulpverlener die echt in verbinding kwam. Ik hoop zo voor jou dat jij die ook vindt.
•
zaterdag 13 april 2024 om 02:22
Goed dat je het zegt.Twijfelaar schreef: ↑12-04-2024 14:22Je opmerking richting Verbinder. Het voelde voor mij ook als aandringen, maar ik dacht dat dat aan mij lag.
Sorry Verbinder, niks tegen jou persoonlijk, want ik ga er wel vanuit dat je intenties goed zijn!
Ik zal op de achtergrond blijven meelezen want ik heb wel het idee dat ik ergens kan helpen
zondag 14 april 2024 om 21:20
Ik denk dat dat vanuit sarcasme geschreven was. Geen idee meer.Frizz schreef: ↑12-04-2024 23:27Op momenten zitten de negatieve gedachtes blijkbaar wat minder in de weg. Wat fijn!
En ja ik snap je inderdaad, ik heb veel jaren gewerkt met mensen die hulp nodig hadden maar dat (te) lastig of eng vonden.
Wat dan toch vaak wel voor een doorbraak zorgde was die éne hulpverlener die echt in verbinding kwam. Ik hoop zo voor jou dat jij die ook vindt.
Eerlijk gezegd hoop ik dat ook, dat ik een hulpverlener mag tegenkomen waarmee ik echt een klik heb en die wel weet hoe hij/zij mij net genoeg kan prikken om stappen te zetten maar niet teveel zodat ik dichtsla.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 14 april 2024 om 21:22
zondag 14 april 2024 om 21:26
Update huisarts:
Ik weet niet wat ze gezegd heeft en hoe ze het voor elkaar heeft gekregen (ben het oprecht weer vergeten, direct met naar buiten lopen al). MAAR… ze heeft het voor elkaar blijkbaar. (Jullie zullen wel blij zijn, voor zo ver je dat kunt zijn voor een vreemde.)
Ik ga komende week gebruiken om gesprekken aan te gaan met collega’s om toch te kijken of de vers training te combineren met werk. Andere dagen werken of iets dergelijks. Geen idee nog, maar doel is gewijzigd. Doel was “nee zeggen. Doel is “opties verkennen en zorgen dat ik de training kan volgen”.
Doodeng!!! Maar ik vermijd rustig, pak de praktische kant op. Inhoudelijk niet nadenken over de gevolgen als het lukt om ja te zeggen. (En dat vinden jullie vast prima…)
Ik weet niet wat ze gezegd heeft en hoe ze het voor elkaar heeft gekregen (ben het oprecht weer vergeten, direct met naar buiten lopen al). MAAR… ze heeft het voor elkaar blijkbaar. (Jullie zullen wel blij zijn, voor zo ver je dat kunt zijn voor een vreemde.)
Ik ga komende week gebruiken om gesprekken aan te gaan met collega’s om toch te kijken of de vers training te combineren met werk. Andere dagen werken of iets dergelijks. Geen idee nog, maar doel is gewijzigd. Doel was “nee zeggen. Doel is “opties verkennen en zorgen dat ik de training kan volgen”.
Doodeng!!! Maar ik vermijd rustig, pak de praktische kant op. Inhoudelijk niet nadenken over de gevolgen als het lukt om ja te zeggen. (En dat vinden jullie vast prima…)
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 14 april 2024 om 21:28
)
maandag 15 april 2024 om 01:58
Goeie van je huisarts…..en van jou voor het ‘omslaan’Twijfelaar schreef: ↑14-04-2024 21:26Update huisarts:
Ik weet niet wat ze gezegd heeft en hoe ze het voor elkaar heeft gekregen (ben het oprecht weer vergeten, direct met naar buiten lopen al). MAAR… ze heeft het voor elkaar blijkbaar. (Jullie zullen wel blij zijn, voor zo ver je dat kunt zijn voor een vreemde.)
Ik ga komende week gebruiken om gesprekken aan te gaan met collega’s om toch te kijken of de vers training te combineren met werk. Andere dagen werken of iets dergelijks. Geen idee nog, maar doel is gewijzigd. Doel was “nee zeggen. Doel is “opties verkennen en zorgen dat ik de training kan volgen”.
Doodeng!!! Maar ik vermijd rustig, pak de praktische kant op. Inhoudelijk niet nadenken over de gevolgen als het lukt om ja te zeggen. (En dat vinden jullie vast prima…)
Hoe het ook gebeurde.
Met betrekking tot je vriend zou ik even…afwachten. Daarmee bedoelende, even kijken bij jezelf of het niet een impulsieve gedachte is ( terwijl ik weet dat dit dilemma vaker in je speelt mbt je vriend) vanwege de gebeurtenis bij de huisarts.
Misschien het punt even laten resten voor een week en dan weer kijken of het net zo voelt zoals nu
maandag 15 april 2024 om 02:11
OkidoTwijfelaar schreef: ↑14-04-2024 21:22Natuurlijk mag je meelezen. Reageren ook. Allemaal geen probleem.
maandag 15 april 2024 om 06:58
Twijfelaar schreef: ↑14-04-2024 21:26Update huisarts:
Ik weet niet wat ze gezegd heeft en hoe ze het voor elkaar heeft gekregen (ben het oprecht weer vergeten, direct met naar buiten lopen al). MAAR… ze heeft het voor elkaar blijkbaar. (Jullie zullen wel blij zijn, voor zo ver je dat kunt zijn voor een vreemde.)
Ik ga komende week gebruiken om gesprekken aan te gaan met collega’s om toch te kijken of de vers training te combineren met werk. Andere dagen werken of iets dergelijks. Geen idee nog, maar doel is gewijzigd. Doel was “nee zeggen. Doel is “opties verkennen en zorgen dat ik de training kan volgen”.
Doodeng!!! Maar ik vermijd rustig, pak de praktische kant op. Inhoudelijk niet nadenken over de gevolgen als het lukt om ja te zeggen. (En dat vinden jullie vast prima…)
Heeft ze een stukje van je intrinsieke motivatie aangeraakt?
Met betrekking tot je relatie; ik ben voorstander van openheid. Maar jullie zijn sowieso geen praters toch?
Wat zou het gesprek je kunnne opleveren?
•
maandag 15 april 2024 om 07:51
Ik zou niet aan collega's vragen of zij ruimte willen maken voor jouw behandeling, dat is niet de juiste weg. Medische informatie hoort niet bij je collega's thuis en de beslissing ook niet.
Je hebt recht op toegang tot de bedrijfsarts en je kunt bij je leidinggevende een preventief gesprek vragen met de bedrijfsarts.
Bij de bedrijfarts leg je alles uit, ook de medische zaken en die schrijft dan een advies voor je leidinggevende over werktijden en dan kun je je behandeling volgen.
Niet van die rare dingen doen zoals toestemming vragen aan je collega's.
Je hebt recht op toegang tot de bedrijfsarts en je kunt bij je leidinggevende een preventief gesprek vragen met de bedrijfsarts.
Bij de bedrijfarts leg je alles uit, ook de medische zaken en die schrijft dan een advies voor je leidinggevende over werktijden en dan kun je je behandeling volgen.
Niet van die rare dingen doen zoals toestemming vragen aan je collega's.
maandag 15 april 2024 om 08:04
Pekka kan het zijn dat je het topic maar deels hebt gelezen? TO is meermaals bij de bedrijfsarts geweest en heeft allerlei overtuigingen rondom dit onderwerp.
Het lijkt me niet zo zinnig hier tegen het advies van de huisarts in te gaan, zij heeft vast niet zomaar iets gezegd.
Bovendien lijkt het mij stug dat TO bij collega’s haar hele doopceel zal lichten, misschien heeft ze juist een plannetje daarvoor gemaakt met de huisarts? Je kan bv ook de medische informatie voor jezelf houden en tegen collega’s zeggen dat je door omstandigheden in een periode de dinsdagmiddag vrij nodig hebt. En als dat beter zou passen bij TO, wat is er dan mis mee?
Het lijkt me niet zo zinnig hier tegen het advies van de huisarts in te gaan, zij heeft vast niet zomaar iets gezegd.
Bovendien lijkt het mij stug dat TO bij collega’s haar hele doopceel zal lichten, misschien heeft ze juist een plannetje daarvoor gemaakt met de huisarts? Je kan bv ook de medische informatie voor jezelf houden en tegen collega’s zeggen dat je door omstandigheden in een periode de dinsdagmiddag vrij nodig hebt. En als dat beter zou passen bij TO, wat is er dan mis mee?
•
maandag 15 april 2024 om 08:06
maandag 15 april 2024 om 12:52
@Verbinder
Mijn huisarts had me te pakken. Haha. Ik kreeg mezelf niet meer overtuigd van de "nee". Dus ja dat heeft ze wel goed opgepakt.
Ze vond ook vooral dat ze mij moest beschermen tegen mezelf. Daar heeft ze natuurlijk wel een punt gehad. Ik hoop dat ik nog een tijdje in die praktijk mag blijven.
Afwachten met de relatie vind ik lastig, want dat doe ik inderdaad al heel lang. Soms gaat het beter en dan kan ik me wel verbonden voelen met hem en dan is het wel oke. Maar als we elkaar een tijdje niet zien dan voel ik er niks bij. Ik mis het dan niet en ben ook niet enthousiast hem weer te zijn. Dat zegt toch genoeg eigenlijk?
Ik mis soms zijn aandacht wel hoor, en het knuffelen. Maar dat lijkt me niet genoeg voor een relatie en het voelt niet eerlijk ten opzichte van hem.
@Frizz
Ik denk dat ze vooral heeft laten merken dat mijn reden voor de nee niet zo keihard was als dat ik dat in mijn hoofd had. Werk kon best schuiven. Dan heb ik het niet simpel over de opmerking "werk moet hierin flexibel zijn", maar echt nadenken over andere opties. Ze is vrij overtuigend...
Ik ben geen prater, vriend op zich wel. Die uit zich vaak bij mij als hem wat dwars zit van werk of prive. (Dat voelt voor mij dan weer als een belasting, want ik wil dat opossen voor hem en dat kan ik niet.)
Goede vraag wat het gesprek zou kunnen opleveren. Ik denk vooral dat ik eerlijk ben en dat hij weet dat ik twijfel. Niet zodat hij meer zijn best gaat doen, want dat is het hem niet. Het voelt nu alsof ik misbruik van hem maak en hem bedrieg en dat voelt niet goed. Ik vraag me dan alleen af hoe het verder gaat als ik hem zou vertellen dat ik het gevoel mis op dit moment. Ik schakel heel snel om naar wel of niet samen zijn. Als we elkaar een week niet zien dan is het zo, ik vind dat niet erg. Heel soms dan zou ik het fijn vinden om bij hem te zijn en zijn steun te voelen, maar dat is eens per maand of zo?
@Pekka123
Ik heb een bedrijfarts en daar heb ik een oke klik mee.
Ik ga eerst met collega's in overleg omdat zij mee kunnen denken over oplossingen en alternatieven die ik niet zie. Dat kan mij gerust stellen om de knoop door te hakken en ja te zeggen tegen de training. Ik ga ze zeker niet in detail vertellen wat ik ga doen. De collega's waarmee ik het ga bespreken weten best wat van mijn situatie en ik vind het fijn om hun mening te vragen. Waarom zou dat zo slecht zijn? Ik ga heus niet vertellen wat de training precies inhoudt en hoe of wat. Is het zo raar om met collega's een band te hebben en prive dingen te bespreken?
(Ik heb het dan over twee of drie collega's, niet het hele team.)
Aanvulling: met mijn teamleider heb ik totaal geen klik, maar juist een aversie omdat diegene niet snapt hoe mentale problemen "werken". Er is van teamleider uit geen emapthie, dus dat houdt mij tegen om met teamleider in gesprek te gaan. Als ik het plan rond heb, dan zal ik inlichten. Meer niet.
Mijn huisarts had me te pakken. Haha. Ik kreeg mezelf niet meer overtuigd van de "nee". Dus ja dat heeft ze wel goed opgepakt.
Ze vond ook vooral dat ze mij moest beschermen tegen mezelf. Daar heeft ze natuurlijk wel een punt gehad. Ik hoop dat ik nog een tijdje in die praktijk mag blijven.
Afwachten met de relatie vind ik lastig, want dat doe ik inderdaad al heel lang. Soms gaat het beter en dan kan ik me wel verbonden voelen met hem en dan is het wel oke. Maar als we elkaar een tijdje niet zien dan voel ik er niks bij. Ik mis het dan niet en ben ook niet enthousiast hem weer te zijn. Dat zegt toch genoeg eigenlijk?
Ik mis soms zijn aandacht wel hoor, en het knuffelen. Maar dat lijkt me niet genoeg voor een relatie en het voelt niet eerlijk ten opzichte van hem.
@Frizz
Ik denk dat ze vooral heeft laten merken dat mijn reden voor de nee niet zo keihard was als dat ik dat in mijn hoofd had. Werk kon best schuiven. Dan heb ik het niet simpel over de opmerking "werk moet hierin flexibel zijn", maar echt nadenken over andere opties. Ze is vrij overtuigend...
Ik ben geen prater, vriend op zich wel. Die uit zich vaak bij mij als hem wat dwars zit van werk of prive. (Dat voelt voor mij dan weer als een belasting, want ik wil dat opossen voor hem en dat kan ik niet.)
Goede vraag wat het gesprek zou kunnen opleveren. Ik denk vooral dat ik eerlijk ben en dat hij weet dat ik twijfel. Niet zodat hij meer zijn best gaat doen, want dat is het hem niet. Het voelt nu alsof ik misbruik van hem maak en hem bedrieg en dat voelt niet goed. Ik vraag me dan alleen af hoe het verder gaat als ik hem zou vertellen dat ik het gevoel mis op dit moment. Ik schakel heel snel om naar wel of niet samen zijn. Als we elkaar een week niet zien dan is het zo, ik vind dat niet erg. Heel soms dan zou ik het fijn vinden om bij hem te zijn en zijn steun te voelen, maar dat is eens per maand of zo?
@Pekka123
Ik heb een bedrijfarts en daar heb ik een oke klik mee.
Ik ga eerst met collega's in overleg omdat zij mee kunnen denken over oplossingen en alternatieven die ik niet zie. Dat kan mij gerust stellen om de knoop door te hakken en ja te zeggen tegen de training. Ik ga ze zeker niet in detail vertellen wat ik ga doen. De collega's waarmee ik het ga bespreken weten best wat van mijn situatie en ik vind het fijn om hun mening te vragen. Waarom zou dat zo slecht zijn? Ik ga heus niet vertellen wat de training precies inhoudt en hoe of wat. Is het zo raar om met collega's een band te hebben en prive dingen te bespreken?
(Ik heb het dan over twee of drie collega's, niet het hele team.)
Aanvulling: met mijn teamleider heb ik totaal geen klik, maar juist een aversie omdat diegene niet snapt hoe mentale problemen "werken". Er is van teamleider uit geen emapthie, dus dat houdt mij tegen om met teamleider in gesprek te gaan. Als ik het plan rond heb, dan zal ik inlichten. Meer niet.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 16-04-2024 09:50
Reden: Aanvulling voor Pekka123
Reden: Aanvulling voor Pekka123
5.41% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 15 april 2024 om 12:54
Ik ga met de bedrijfsarts ook contact opnemen, want hoe stom het ook klinkt, ik ben wel bang dat ik minder moet gaan werken tijdens de training. Ik krijg het nu net wel/niet gebolwerkt. Als er ook maar iets van spanning bijkomt dan is dat teveel, dus ik wil de bedrijfsarts alvast inlichten zodat die weet wat er wellicht gaat gebeuren over een half jaar (want dan start de training pas).
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 16 april 2024 om 02:26
dinsdag 16 april 2024 om 06:22
Twijfelaar schreef: ↑15-04-2024 12:52@Verbinder
Mijn huisarts had me te pakken. Haha. Ik kreeg mezelf niet meer overtuigd van de "nee". Dus ja dat heeft ze wel goed opgepakt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
