Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 april 2024 om 09:26
Poeh, dat klinkt erg intensief en moeilijk. Denk dat ik dan toch die vers training eerst afwacht.Frizz schreef: ↑04-04-2024 18:12Als je overtuigingen je zo in de weg zitten kan je ook een coach zoeken die met jou The Work kunnen doen.
https://thework.com/sites/nederlands/
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 april 2024 om 09:27
vrijdag 5 april 2024 om 09:56
Ik zal proberen het te onthouden voor een andere keer. Ik ben het wel met je eens dat dit bespreekbaar moet worden, maar tijdens een sessie dan worden er vaak vragen gesteld en dan komen dit soort dingen nooit aan bod. Tenminste niet dat ik kan herinneren.frambozentaartje schreef: ↑05-04-2024 08:48Zeg die laatste 2 zinnen alsjeblieft ook ergens tegen een therapeut/ in een sessie want hier zit wel een pijnpunt. Ik hoop dat je op een gegeven moment je eigen emoties (en gedrag) kunt gaan voelen en accepteren - zonder dat je de behoefte voelt om controle over jezelf uit te oefenen of zonder dat je gevoelens logisch en beredeneerbaar zijn. We zijn mensen he, mensen die als een vlinder rond proberen te fladderen in een heel rommelige en onvoorspelbare wereld, en geen pionnetjes op een schaakbord.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 april 2024 om 09:59
Het probleem met het eten is dat als ik geen trek heb ook echt niks eet, behalve ongezonde shit dan. Dan krijg ik niks mijn mond in.frambozentaartje schreef: ↑05-04-2024 09:03Ik hoop dat die VERS training je gaat helpen om het schuldgevoel in stapjes te verdragen en zodat je het schuldgevoel daarna helemaal de deur uit kunt kieperen.
Als die noedels te veel gedoe zijn, dan doe je dat lekker niet. Als yoghurt te duur voelt (dat valt trouwens wel mee, de Dirk verkoopt van die kleine fruityoghurtjes voor iets van 40 cent per stuk ofzo) dan doe je dat ook lekker niet.
Als ik weinig trek heb maar wel weet dat ik beter wat kan eten, haal ik vanalles in huis en maak ik een bord met allerlei kleine hapjes. Een takje druiven, een hardgekookt ei in partjes, een klein bakje huzarensalade, een stokbroodje (of pistoletje of toastjes) in plakjes met brie of andere kaas, een kommetje soep. Van die mini-pizzaatjes en er dan 1 afbakken en de rest in de vriezer laten. Allemaal dingen die je ook een dag later nog kunt opeten, dus niet zonde.
Dank je wel voor de tips. Ik merk dat je echt probeert mee te denken en dan kom ik met mijn onzin redenen waarom het toch niet kan. Sorry daarvoor.
Wat betreft de training: ik hoop het ook dat ze iets aan dat schuld gevoel kunnen wijzigen. Dat ik dat kan wijzigen nav hun handvatten is misschien beter omschreven.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 april 2024 om 10:21
Dank je wel.
Zoals ik er nu in sta, ga ik er naar toe. Luister hun advies aan en zal zonder nadenken ja zeggen. Ter plekke kan ik waarschijnlijk toch niet nadenken over iets, teveel spanning opbouw merk ik inmiddels.
Tot het gesprek zoeken naar afleiding.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 april 2024 om 11:15
Geen sorry zeggen hoor! Ik verwacht echt niet dat je tips opvolgt, ik vind het leuk om mee te denken > zo'n klein flesje hero ontbijtfruit, is dat wat als lunch? Hoef je alleen maar op te drinken en er zit wel gezonde dingen in ook (fruit en vezels enzo).Twijfelaar schreef: ↑05-04-2024 09:59Het probleem met het eten is dat als ik geen trek heb ook echt niks eet, behalve ongezonde shit dan. Dan krijg ik niks mijn mond in.
Dank je wel voor de tips. Ik merk dat je echt probeert mee te denken en dan kom ik met mijn onzin redenen waarom het toch niet kan. Sorry daarvoor.
En als je voor nu alleen kunt overleven op snoep, dan is dat zo.
vrijdag 5 april 2024 om 12:13
Twijfelaar schreef: ↑05-04-2024 09:26Poeh, dat klinkt erg intensief en moeilijk. Denk dat ik dan toch die vers training eerst afwacht.
Om zelf te doen wel, vind ik. Ik heb dit echter met een coach gedaan toen ik flink overvraagd was. Nu is zij echt een héle goeie, maar zelfs na 1 sessie voelde ik me meteen zoveel lichter! Een groter effect dan alle psychologen daarvoor bij elkaar voor elkaar hadden gekregen.
Net alsof er van binnen iets verschoven was waardoor alles makkelijker en lichter werd.
Mocht je toch interesse hebben mag je me altijd een pb sturen, wie weet woon je in de buurt van deze coach.
•
vrijdag 5 april 2024 om 15:55
Dat ontbijtfruit is misschien nog wel wat. Daar ga ik eens over nadenken / proberen.frambozentaartje schreef: ↑05-04-2024 11:15Geen sorry zeggen hoor! Ik verwacht echt niet dat je tips opvolgt, ik vind het leuk om mee te denken > zo'n klein flesje hero ontbijtfruit, is dat wat als lunch? Hoef je alleen maar op te drinken en er zit wel gezonde dingen in ook (fruit en vezels enzo).
En als je voor nu alleen kunt overleven op snoep, dan is dat zo.
Soms denk ik ook wel dat ik me erbij neer moet leggen dat het nu niet lukt, maar de spiegel en mijn maat kleren zeggen toch echt wat anders. Hahaha
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 april 2024 om 15:56
Dit klinkt zo wel interessant, maar ik denk dat ik het echt niet aandurf en aankan nu.Frizz schreef: ↑05-04-2024 12:13Om zelf te doen wel, vind ik. Ik heb dit echter met een coach gedaan toen ik flink overvraagd was. Nu is zij echt een héle goeie, maar zelfs na 1 sessie voelde ik me meteen zoveel lichter! Een groter effect dan alle psychologen daarvoor bij elkaar voor elkaar hadden gekregen.
Net alsof er van binnen iets verschoven was waardoor alles makkelijker en lichter werd.
Mocht je toch interesse hebben mag je me altijd een pb sturen, wie weet woon je in de buurt van deze coach.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 april 2024 om 16:13
Lieve mensen, zoals verwacht werd de VERS training me aangeboden en zoals verwacht waren de obstakels pittig. Ik heb twee weken gekregen om me te bedenken, voor de zekerheid sta ik wel alvast op de wachtlijst, maar daar kunnen ze me dus vanaf halen als ik besluit het niet te doen.
Mijn eerste (en tweede en derde) reactie is NIET doen.
De eerste reden is dat het verhaal zoals ze het vandaag vertelde niet echt passend was bij mij. Dat de hoogte van emoties kan oplopen en dat ik mag leren hoe ik ervoor kan zorgen dat ik sneller "afkoel" en minder snel omhoog schiet. Zo ver ik het ervaar zit ik of heel hoog of heel laag, geen tussen variant. Voor de mensen die er meer van weten. In de zogenaamde window of tolerance zit ik boven of beneden. In de hyperarousal of hypoarousal, het middengebied sla ik over (bestaat bij mij niet?) Dat heb ik inmiddels wel geleerd tijdens eerdere therapie.
De tweede reden:
Ze heeft een heel klein stukje geprobeerd te laten ervaren hoe zo'n training verloopt, maar ergens vroeg ze hardop of ik haar groep zou gaan frustreren. Die opmerking is als een van de weinige blijven hangen. Alsof dat mijn intentie is (lees met sarcasme). Wat mij nu na het gesprek is bijgebleven is dat ik het echt niet weet, niet wat ik voel, niet wat er gebeurd in mijn hoofd of lichaam, niet weet wat ik voel. Zij focussen dan steeds op dat ik het woorden moet geven, maar ik krijg steeds meer het idee dat het niet de woorden zijn die me ontbreken, maar dat ik me 1) de situaties niet kan terughalen qua hoe het was; 2) echt niet weet wat ik voel terwijl ik de namen wel ken of 3) als ik dan een gevoel beschrijf (of angst) dat ze daarop doorhameren terwijl het niet alleen dat gevoel is, dat er zoveel meer speelt dan alleen dat ene dingetje zeg maar. Weet niet hoe ik dit anders moet omschrijven zonder in details te treden.
Mijn bedenkingen hierbij zijn dus vooral, sluit de training wel echt aan?
Reden drie:
Het is niet te combineren met mijn werk en mijn dochtertje. En dan bedoel ik niet dat het half te combineren is, het is gewoon niet te combineren. Mijn werk staat vast, kan niet geschoven worden in uren en op mijn vrije dagen geven zij de training niet. Enerzijds kwam de gedachte heel snel "oke prima, dan gaat het niet", toen "saboteer ik nu?" en daarna "zie je nou wel dat dit niks gaat worden?".
Het is om moedeloos van te worden, want ik wil niks saboteren. Ben er van overtuigd dat ik het niet saboteer, dat het echt niet te combineren is met werk en dochter, maar dan komt zo'n vraag als "wat zou je een vriendin adviseren als zij voor deze keuze staat". Echt om te kotsen die uitspraken!!! Ik word er boos van (zie je wel dat ik kan voelen en weet wat ik voel
)
Het voelt niet als sabotage, want ik wilde de training echt wel een kans geven (ja toch?). Het is om moedeloos van te worden en dat ben ik er dus inmiddels ook weer van. Weer iets wat ik niet kan of wil doen, weer iets dat mislukt. Ik heb die twee weken bedenktijd niet nodig want ik ga niet minder werken, ik ga me niet ziek melden hiervoor, ik kan dat niet. Niet weer. Dan maar zo verder zoals het nu gaat en misschien heb ik geluk en beslist het leven voor me dat het voorbij is. Dat zou het fijnste zijn.
Mijn eerste (en tweede en derde) reactie is NIET doen.
De eerste reden is dat het verhaal zoals ze het vandaag vertelde niet echt passend was bij mij. Dat de hoogte van emoties kan oplopen en dat ik mag leren hoe ik ervoor kan zorgen dat ik sneller "afkoel" en minder snel omhoog schiet. Zo ver ik het ervaar zit ik of heel hoog of heel laag, geen tussen variant. Voor de mensen die er meer van weten. In de zogenaamde window of tolerance zit ik boven of beneden. In de hyperarousal of hypoarousal, het middengebied sla ik over (bestaat bij mij niet?) Dat heb ik inmiddels wel geleerd tijdens eerdere therapie.
De tweede reden:
Ze heeft een heel klein stukje geprobeerd te laten ervaren hoe zo'n training verloopt, maar ergens vroeg ze hardop of ik haar groep zou gaan frustreren. Die opmerking is als een van de weinige blijven hangen. Alsof dat mijn intentie is (lees met sarcasme). Wat mij nu na het gesprek is bijgebleven is dat ik het echt niet weet, niet wat ik voel, niet wat er gebeurd in mijn hoofd of lichaam, niet weet wat ik voel. Zij focussen dan steeds op dat ik het woorden moet geven, maar ik krijg steeds meer het idee dat het niet de woorden zijn die me ontbreken, maar dat ik me 1) de situaties niet kan terughalen qua hoe het was; 2) echt niet weet wat ik voel terwijl ik de namen wel ken of 3) als ik dan een gevoel beschrijf (of angst) dat ze daarop doorhameren terwijl het niet alleen dat gevoel is, dat er zoveel meer speelt dan alleen dat ene dingetje zeg maar. Weet niet hoe ik dit anders moet omschrijven zonder in details te treden.
Mijn bedenkingen hierbij zijn dus vooral, sluit de training wel echt aan?
Reden drie:
Het is niet te combineren met mijn werk en mijn dochtertje. En dan bedoel ik niet dat het half te combineren is, het is gewoon niet te combineren. Mijn werk staat vast, kan niet geschoven worden in uren en op mijn vrije dagen geven zij de training niet. Enerzijds kwam de gedachte heel snel "oke prima, dan gaat het niet", toen "saboteer ik nu?" en daarna "zie je nou wel dat dit niks gaat worden?".
Het is om moedeloos van te worden, want ik wil niks saboteren. Ben er van overtuigd dat ik het niet saboteer, dat het echt niet te combineren is met werk en dochter, maar dan komt zo'n vraag als "wat zou je een vriendin adviseren als zij voor deze keuze staat". Echt om te kotsen die uitspraken!!! Ik word er boos van (zie je wel dat ik kan voelen en weet wat ik voel
)Het voelt niet als sabotage, want ik wilde de training echt wel een kans geven (ja toch?). Het is om moedeloos van te worden en dat ben ik er dus inmiddels ook weer van. Weer iets wat ik niet kan of wil doen, weer iets dat mislukt. Ik heb die twee weken bedenktijd niet nodig want ik ga niet minder werken, ik ga me niet ziek melden hiervoor, ik kan dat niet. Niet weer. Dan maar zo verder zoals het nu gaat en misschien heb ik geluk en beslist het leven voor me dat het voorbij is. Dat zou het fijnste zijn.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 april 2024 om 16:26
Hoeveel dagen / dagdelen is die training? En als je nu op de wachtlijst gaat, zou het kunnen dat je het dan (grotendeels) in de zomervakantie doet, als je dochter bij haar vader is?
Tot zover de agendatechnische insteek.
Ik heb geen flauw idee of die training je gaat helpen (ik ken de training niet en ik ken jou niet) maar ik neig naar het advies: probeer het gewoon. In het beste geval haal je er iets uit.
Tot zover de agendatechnische insteek.
Ik heb geen flauw idee of die training je gaat helpen (ik ken de training niet en ik ken jou niet) maar ik neig naar het advies: probeer het gewoon. In het beste geval haal je er iets uit.
vrijdag 5 april 2024 om 18:45
Twijfelaar schreef: ↑05-04-2024 16:14Alvast een sorry, want het kan zomaar zijn dan ik de komende dagen niet ga reageren.
No worry, niet suicidaal, wel hopeloos en moedeloos.
Niks mis met niet reageren. Laat het sowieso maar even bezinken denk ik.
Waar ik wel benieuwd naar ben, als je nou nee zegt tegen dit behandelaanbod, bieden ze dan een alternatief?
En ik heb nog een vraag; hoe zou het voor je zijn om zelf een therapie/coaching te zoeken die iets kan met jouw klachten? Dus niet hup de grote ggz in, maar bv een vrijgevestigde traumatherapeut?
•
vrijdag 5 april 2024 om 19:37
Ik heb dezelfde gedachten/vragen.Frizz schreef: ↑05-04-2024 18:45Niks mis met niet reageren. Laat het sowieso maar even bezinken denk ik.
Waar ik wel benieuwd naar ben, als je nou nee zegt tegen dit behandelaanbod, bieden ze dan een alternatief?
En ik heb nog een vraag; hoe zou het voor je zijn om zelf een therapie/coaching te zoeken die iets kan met jouw klachten? Dus niet hup de grote ggz in, maar bv een vrijgevestigde traumatherapeut?
En zeker even laten landen dit. Het is niet niks. Hier ben je al weken mee bezig en dan zo'n teleurstellend resultaat. Natuurlijk voel je je moedeloos. Denk dat ik me uitgewrongen zou voelen. Zo'n uitspraak over de groep verstoren zou me ook raken/bijblijven.
zaterdag 6 april 2024 om 03:01
Ik weet ook zeker dat (een deel van) je de training wilde proberen toen je dit in gang zette.
Ik denk dat je je keuze al hebt gemaakt met betrekking tot de cursus (het niet te doen). En ik denk dat het goed is. Je weet van binnen goed wat je nodig hebt (na al een heleboel moeilijke tijden te hebben ervaren in je leven) en dat is je werk. En ik denk dat je daar naar moet luisteren.
Je verwoordt de dingen erg goed. Ergens eerder had ik het ook geschreven in je topic. Ik kan je begrijpen zoals je het verwoord, en hoe je het verwoord.
In de window of tolerance zit je boven of beneden. Dat begrijp ik. Het middengebied wordt beheersd door je controle. Alleen in de uitersten, de pieken, kun je controle niet behouden.
En in die pieken gaat de energie chaotisch, snel, ongrijpbaar, vluchtig en ongecontroleerd.
Daarom weet je niet wat je voelt. In die pieken is het intens, ongrijpbaar en vrij allesomvattend.
Ik ben het met je eens dat je de woorden wel kent.
Ik denk dat je je keuze al hebt gemaakt met betrekking tot de cursus (het niet te doen). En ik denk dat het goed is. Je weet van binnen goed wat je nodig hebt (na al een heleboel moeilijke tijden te hebben ervaren in je leven) en dat is je werk. En ik denk dat je daar naar moet luisteren.
Je verwoordt de dingen erg goed. Ergens eerder had ik het ook geschreven in je topic. Ik kan je begrijpen zoals je het verwoord, en hoe je het verwoord.
In de window of tolerance zit je boven of beneden. Dat begrijp ik. Het middengebied wordt beheersd door je controle. Alleen in de uitersten, de pieken, kun je controle niet behouden.
En in die pieken gaat de energie chaotisch, snel, ongrijpbaar, vluchtig en ongecontroleerd.
Daarom weet je niet wat je voelt. In die pieken is het intens, ongrijpbaar en vrij allesomvattend.
Ik ben het met je eens dat je de woorden wel kent.
zaterdag 6 april 2024 om 03:21
Tijdens het lezen en laten ‘landen’ van je berichten en er over na te denken had ik in het begin van je topic al, en blijf dat gevoel houden , dat je ‘gewoon’ zo door moet gaan zoals je nu doet. En dat alle dingen die je ervaart op ‘alle’ facetten in je leven je verder helpen. En dan bedoel ik ook alle.
Je dochter, je huis, je werk, opruimen of niet, hulp of niet, welk eten, je ex man, dit forum
In alles zit een dualiteit, een gespletenheid als het ware. Een uiterste.
Je controle zit diep van binnen. En die beheerst het middengebied. Jij kunt die controle langzaam, stukje voor……..heel klein stukje, voor heel klein stukje afpellen.
1 bepaalde therapie kan dat niet doen.
Je dochter, je huis, je werk, opruimen of niet, hulp of niet, welk eten, je ex man, dit forum
In alles zit een dualiteit, een gespletenheid als het ware. Een uiterste.
Je controle zit diep van binnen. En die beheerst het middengebied. Jij kunt die controle langzaam, stukje voor……..heel klein stukje, voor heel klein stukje afpellen.
1 bepaalde therapie kan dat niet doen.
zaterdag 6 april 2024 om 03:59
Ik haal even een stuk terug wat ik eerder had geschreven, in December.
Daarin had ik het ook over dat je gewoon met alle dingen in je leven moet werken en dat geeft de leerstof om verder te komen. Hoe frusterend en moedeloos het ook kan zijn. Het is niet 1 bepaalde therapie maar alles wat in je leven gebeurt.
Je kunt verder komen door meer te gaan werken met de uitersten in je window of tolerance. In een volgende reaktie zal ik er uitgebreider over schrijven.
Daarin had ik het ook over dat je gewoon met alle dingen in je leven moet werken en dat geeft de leerstof om verder te komen. Hoe frusterend en moedeloos het ook kan zijn. Het is niet 1 bepaalde therapie maar alles wat in je leven gebeurt.
Je kunt verder komen door meer te gaan werken met de uitersten in je window of tolerance. In een volgende reaktie zal ik er uitgebreider over schrijven.
Verbinder schreef: ↑15-12-2023 00:46Ik vind dat je jezelf erg goed verwoord. Het is ook heel lastig om echt te verwoorden wat er gebeurt en in je omgaat als het zo ongrijpbaar is.
Ken je de term zelf-sabotage?
Dat is zeg maar, wat van binnen in je deels afspeelt.
Dat kan op een wat oppervlakkige manier afspelen of op een wat diepere manier.
Bij jou is dat op een diepere manier. Ik heb dat hetzelfde en herken een bepaald mechanisme wat er speelt.
Je werkt je eigen voortgang tegen door je diepe beschermingsmechanisme.
En dit beschermingsmechanisme heeft je erg geholpen in eerdere momenten in je leven. Zo kon je,ondanks alle moeilijkheden en shit, toch door funktioneren.
Soms voel je je enorm rot nu om vrij kort erna toch weer verbetering te vinden.
Dat is dat beschermingsmechanisme wat omhoog komt en afsluit en zo loop, kruip, of hinkel je weer verder.
Het is sterk en ook zeer lastig om mee te werken. Lastig om voor jezelf te begrijpen en heel lastig om voor een ander te begrijpen.
Bewust zijn van wat er van binnen in je speelt is heel belangrijk denk ik.
Want je bent je eigen meester, vijand en joker.
Naar mijn mening moet zo’n sterke ‘muur’, ‘systeem’, in gradaties opgelost worden. Dus beetje bij beetje bij beetje bij beetje. En waarbij allerlei dingen mee kunnen spelen om te helpen. Het is dus niet 1 bepaalde therapie die de oplossing is. Zoals in jouw geval haptonomie, forummen, zelf dingen op papier schrijven die je bent gaan begrijpen over jezelf ( of misschien hoeft schrijven voor jou niet en kun je het makkelijjker opslaan in je geheugen), de therapie in de toekomst maar ook de dingen die minder lekker lopen, die aan je trekken, die je gedachten behoorlijk in beslag nemen.
Je herkent je eigen valkuilen en je neemt een stapje terug zodra je neigingen voelt tot oud gedrag (zoals iemand gaan claimen etc)
Als je er meer over weet kun je meer vertellen erover naar een hulpverlener, therapeut etc. En ook dat zul je misschien doen in gradaties, naar eigen inschatting, in je eigen tijd, en dat is helemaal ok.
Misschien kun je weinig met de uitleg over zelf sabotage en dat is ook prima.
Misschien resoneert het iets bij je, ook goed.
Jouw kracht is dat je veel zelfinzicht hebt en je ben heel eerlijk naar jezelf. Ook neem je volgens mij goed de tijd naar anderen te luisteren en respekteert andermans grenzen enorm.
Ik denk ook, wat Bijtje al eerder benoemde, dat op een dag de dingen voor je gaan werken en dat je een heel krachtig persoon wordt.
Ben je meer extravert of intravert?
Ik denk dat het een goeie tip is om als je praat tegen iemand, maakt niet uit wie, om de tijd te nemen voor de communicatie.
Zo geef je jezelf ook meer tijd en ruimte om dingen te verwoorden, zeggen en heb je minder kans dat je termen, woorden gaat gebruiken die je eigenlijk liever niet had willen zeggen. Je vindt door als je die ruimte inneemt ook wat meer ruimte en neemt onrust ietsje…..af.
Veel mensen vinden het vaak prima als je meer de tijd neemt om te praten, woorden te zoeken en articuleren.
zaterdag 6 april 2024 om 05:00
Over de Window of tolerance:
Vaak kun je voelen en ook weten dat iets in je aan het opbouwen is of juist dat je naar een laag punt zakt.
Het is om meer en meer die momenten bewuster te gaan herkennen en ook sneller. Voorheen zou je misschien alleen maar kunnen merken dat je moeier wordt en je eigenlijk die dozen zou moeten uitpakken die er al zo lang staan. Je gaat zitten bij een doos en bemerkt dat je die doos niet open kunt maken, in feite verlamt.
Dat is een herkenbaar patroon/gebeuren.
Feit is om eerder te gaan bemerken wanneer die spiraal van moeheid en leeg voelen begint. Er zullen veel spiralen zijn maar laten we zeggen dat het een klein spiraaltje is. Een paar dgn geleden ging de gedachte weer door je heen dat je iets moet gaan doen met de dozen die in je huis staan.
Dat is het eerste waar je wat mee moet doen. Je krijgt die gedachte en je moet gaan opletten hoe die gedachte je doet voelen. Wat doet die gedachte met je?
Je gaat als het ware observeren aan de buitenkant. Als een buitenstaander.
Je lag bijvoorbeeld in bed nadat je wakker was geworden en nu je die gedachte hebt voel je je lamlendiger worden. Je gaat opstaan want de dag begint en er moet van alles gebeuren, je hebt afspraken e.d. Je gaat werken, doet veel andere dingen en dan moet je naar de supermarkt om boodschappen te doen voor het eten. Je bemerkt een herkenbare gebrek aan idee, impuls, leegheid, besluiteloosheid. Bekijk dat gevoel.
De observeerder gaat het observeren.
Je hoeft er niks mee te doen, met die gevoelens. Alleen bemerken en observeren.
Je voelt je al laag en je dochter komt de week bij je, en je vraagt hoe haar week was? Ze zegt weinig, gaat naar haar kamer en gaat daar haar ding doen.
Jij zit met jezelf in de woonkamer en had misschien een beter gesprek gewilt. Je voelt je daar ten gevolge van nog wat stiller en lager en gaat meer denken wat je eraan moet/kan doen. Je conclusie in denken is dat je niks eraan kan doen en dat geeft nog meer moedeloosheid, leegheid, gelatenheid, bevriezing. De observeerderin je bekijkt de rij aan neerwaartse gevoelens.
Tussen de momenten door neemt je ex kontakt op met iets wat triggert.
Vervolgens is het avond en ga je maar eten maken. Maar…..je voelt een compleet gebrek aan voortwaartsheid, gebrek aan energie, energie om te handelen en denken, het is al teveel om een keukenkastje open te maken.
Vervolgens kom je tot de conclusie dat dit je ook al niet lukt. Je eet maar iets simpels, grijpbaars en zit vervolgens in de stoel, je kan alleen maar zitten, bedenken dat dingen weer niet gingen, weer niet lukten, dat het geen zin heeft…….
Met andere woorden, een heel laag moment.
De opbouw naar een laagtepunt of hoogtepunt is een aaneenschakeling van verschillende gebeurtenissen waarbij je veel gevoelens en gedachten hebt.
En velen zullen een herhaling zijn, momenten die zich veel gelijksoortig hebben voorgedaan.
Punt is om bewuster te worden van het ‘middenstuk’. Je denkt iets en je voelt…….
De observeerder aan de zijlijn gaat het gade slaan.
Dat vraagt meer ‘wakkerheid’ in jezelf op verschillende momenten op de dag.
Vaak kun je voelen en ook weten dat iets in je aan het opbouwen is of juist dat je naar een laag punt zakt.
Het is om meer en meer die momenten bewuster te gaan herkennen en ook sneller. Voorheen zou je misschien alleen maar kunnen merken dat je moeier wordt en je eigenlijk die dozen zou moeten uitpakken die er al zo lang staan. Je gaat zitten bij een doos en bemerkt dat je die doos niet open kunt maken, in feite verlamt.
Dat is een herkenbaar patroon/gebeuren.
Feit is om eerder te gaan bemerken wanneer die spiraal van moeheid en leeg voelen begint. Er zullen veel spiralen zijn maar laten we zeggen dat het een klein spiraaltje is. Een paar dgn geleden ging de gedachte weer door je heen dat je iets moet gaan doen met de dozen die in je huis staan.
Dat is het eerste waar je wat mee moet doen. Je krijgt die gedachte en je moet gaan opletten hoe die gedachte je doet voelen. Wat doet die gedachte met je?
Je gaat als het ware observeren aan de buitenkant. Als een buitenstaander.
Je lag bijvoorbeeld in bed nadat je wakker was geworden en nu je die gedachte hebt voel je je lamlendiger worden. Je gaat opstaan want de dag begint en er moet van alles gebeuren, je hebt afspraken e.d. Je gaat werken, doet veel andere dingen en dan moet je naar de supermarkt om boodschappen te doen voor het eten. Je bemerkt een herkenbare gebrek aan idee, impuls, leegheid, besluiteloosheid. Bekijk dat gevoel.
De observeerder gaat het observeren.
Je hoeft er niks mee te doen, met die gevoelens. Alleen bemerken en observeren.
Je voelt je al laag en je dochter komt de week bij je, en je vraagt hoe haar week was? Ze zegt weinig, gaat naar haar kamer en gaat daar haar ding doen.
Jij zit met jezelf in de woonkamer en had misschien een beter gesprek gewilt. Je voelt je daar ten gevolge van nog wat stiller en lager en gaat meer denken wat je eraan moet/kan doen. Je conclusie in denken is dat je niks eraan kan doen en dat geeft nog meer moedeloosheid, leegheid, gelatenheid, bevriezing. De observeerderin je bekijkt de rij aan neerwaartse gevoelens.
Tussen de momenten door neemt je ex kontakt op met iets wat triggert.
Vervolgens is het avond en ga je maar eten maken. Maar…..je voelt een compleet gebrek aan voortwaartsheid, gebrek aan energie, energie om te handelen en denken, het is al teveel om een keukenkastje open te maken.
Vervolgens kom je tot de conclusie dat dit je ook al niet lukt. Je eet maar iets simpels, grijpbaars en zit vervolgens in de stoel, je kan alleen maar zitten, bedenken dat dingen weer niet gingen, weer niet lukten, dat het geen zin heeft…….
Met andere woorden, een heel laag moment.
De opbouw naar een laagtepunt of hoogtepunt is een aaneenschakeling van verschillende gebeurtenissen waarbij je veel gevoelens en gedachten hebt.
En velen zullen een herhaling zijn, momenten die zich veel gelijksoortig hebben voorgedaan.
Punt is om bewuster te worden van het ‘middenstuk’. Je denkt iets en je voelt…….
De observeerder aan de zijlijn gaat het gade slaan.
Dat vraagt meer ‘wakkerheid’ in jezelf op verschillende momenten op de dag.
zaterdag 6 april 2024 om 19:41
Er hoorde een theorie boek bij de VERS training en we moesten elke week situaties invullen.Twijfelaar schreef: ↑04-04-2024 10:59We hebben onder mijn andere nick wel even geschreven met elkaar. Geen idee of je die aan elkaar gelinkt hebt.
Was bij jou de VERS-training dan vooral theorie leren? Kreeg je daar wel duidelijk uitgelegd hoe emoties werken? Voor hoe ver die te vatten zijn in een algemene uitleg natuurlijk.
Je bent eerlijk, het gaat niet makkelijk worden. Zeker niet. Dus voor nu weet ik nog niet of ik het echt aandurf. Met risico op nieuw uitval op het werk, uitval in de zorg van dochtertje, uitval van mjjn dagelijks functioneren.
Nee ik kan me niet herinneren dat daar uitgelegd werd hoe emoties werken. Er werd gewerkt met de 10 pannetjes: bij pannetje 1 ben je helemaal relaxed en bij pannetje 10 kook je over. Het was de bedoeling om te herkennen wanneer je hoger op de ladder kwam. Maar ik kan me niet herinneren dat ik daar geleerd heb hóe je dat kan herkennen.
Daarnaast zie ik achteraf dat als ik in trauma getriggerd ben, ik oprecht in 10 seconden van 0 naar 100 ga. Daar valt niet tegenop te denken, juist omdat trauma in de amygdala zit en niet in je prefrontale cortex.
Wbt je laatste alinea. Ja, het zou kunnen dat je op die onderdelen uitvalt. En daarmee verlies je (één of meerdere) rol(len). Dat is doodeng, maar daarmee wordt je wel teruggeworpen op jezelf. Wie ben jíj́, als je geen werknemer/moeder/oid bent?
zaterdag 6 april 2024 om 19:45
Ik denk dat je hier er tegen aanloopt dat dit een 'emotional reparative experience ' is. Als je idd zou laten binnenkomen dat je wat betekent hebt voor iemand anders, dan zou dat jouw wereldbeeld op z'n kop zetten. Daarom schuif je het aan de kant.Twijfelaar schreef: ↑04-04-2024 15:46Haha, fijn om te weten dat ik nog iemand aan het denken zet
Sorry, ik begrijp dat je het goed bedoelt en dat het oprecht is, maar ik kan er helemaal niks mee. Ik gooi dit onder de categorie "het zal wel". Niks persoonlijks, maar het zijn van die opmerkingen waarvan ik niet kan begrijpen dat ze oprecht zijn. Ondanks dat ik zelf dat soort opmerkingen ook maak.
Voor mijn idee vergelijkbaar met het zinnetje "wat heb je van mij nodig". Dat gaat ook in diezelfde categorie. Alhoewel die nog een stapje erger is. Een ingestudeerd zinnetje die vaak niet oprecht is. Dus daar krijg ik de kriebels is. Sorry.
Mee eens, beter iets dan niets dus ik probeer me maar vast te houden aan die twee eetmomenten dat die in ieder geval stabiel blijven.
Gezonder snoepen, daar zouden die mandarijnen dus van pas komen. Of snoeptomaatjes of iets dergelijks, maar die moeten gewassen worden en zelfs dat is blijkbaar teveel gevraagd. Walnoten en dergelijke lust ik niet. (Ook voorheen niet, dus dat ligt niet aan mijn huidige eetlust.)
Dank voor je sterkte wensen. Weet je, het gaat ook wel weer voorbij, alleen op dat moment is dat moeilijk te geloven. Het wakkert de angst aan dat bij therapie ik vaker van die momenten ga krijgen en ik weet niet hoe ik dat moet gaan volhouden.
zaterdag 6 april 2024 om 22:42
martje55 schreef: ↑06-04-2024 19:41Er hoorde een theorie boek bij de VERS training en we moesten elke week situaties invullen.
Nee ik kan me niet herinneren dat daar uitgelegd werd hoe emoties werken. Er werd gewerkt met de 10 pannetjes: bij pannetje 1 ben je helemaal relaxed en bij pannetje 10 kook je over. Het was de bedoeling om te herkennen wanneer je hoger op de ladder kwam. Maar ik kan me niet herinneren dat ik daar geleerd heb hóe je dat kan herkennen.
Daarnaast zie ik achteraf dat als ik in trauma getriggerd ben, ik oprecht in 10 seconden van 0 naar 100 ga. Daar valt niet tegenop te denken, juist omdat trauma in de amygdala zit en niet in je prefrontale cortex.
Wbt je laatste alinea. Ja, het zou kunnen dat je op die onderdelen uitvalt. En daarmee verlies je (één of meerdere) rol(len). Dat is doodeng, maar daarmee wordt je wel teruggeworpen op jezelf. Wie ben jíj́, als je geen werknemer/moeder/oid bent?
Als ik jou lees concludeer ik dat wanneer je emotieregulatieproblematiek hebt door trauma je dus eerst traumabehandeling nodig hebt alvorens je de VERS-training kan volgen. Klopt dat?
•
zondag 7 april 2024 om 08:04
Met de introduktie van de ‘observeerder’ begin je ook met het leren los te laten.
De reden dat je overgaat van het ene gevoel in het andere, van de ene gedachte in de andere is dat je ‘vastgeplakt’ zit aan die dingen. Je bent er als het ware compleet mee geïdentificeerd. Je verliest ‘jezelf’ erin. En dat is al heel lang op deze manier aan de gang.
Je denkt misschien: maar wat kan het nou voor verschil maken als ik ga ‘kijken’ hoe ik me voel na een gedachte of gebeurtenis.
Het antwoord is: heel veel. Met veeeel oefening.
De ‘observeerder’ gaat observeren wat het gevoel is na een gedachte of gebeurtenis.
Wanneer je het gaat ‘bekijken’ probeer je alleen op te merken wat het gevoel is, je gaat er niet in mee. Je geeft er geen oordeel over.
Bijvoorbeeld, om het voorbeeld even te nemen wat ik eerder schreef over die dozen. Je ligt in bed en bent wakker geworden in de vroege ochtend en bedenkt dat die dozen in je huis nu toch eens aangepakt moeten worden. Het denken aan die dozen geeft je direkt al een bepaald gevoel wat je al zo vaak eerder hebt gehad.
Het gevoel wat je krijgt kun je niet stoppen, dat komt gewoon. Maar wat nieuw is is dat je dan ook de observeerder in je gaat laten werken.
Deze gaat dan kijken wat het precieze gevoel is wat er dan speelt zonder er een oordeel over te hebben, of een mening. Gewoon alleen kijken wat het gevoel is.
Een voorbeeld van observatie van het gevoel in dit geval kan zijn: onmacht, hopeloosheid, moedeloosheid, misschien zelfs misselijkheid, boosheid,
Ik kan er nog veel meer over schrijven maar wil ook even checken wat je van dit verhaal vindt.
Groetjes
De reden dat je overgaat van het ene gevoel in het andere, van de ene gedachte in de andere is dat je ‘vastgeplakt’ zit aan die dingen. Je bent er als het ware compleet mee geïdentificeerd. Je verliest ‘jezelf’ erin. En dat is al heel lang op deze manier aan de gang.
Je denkt misschien: maar wat kan het nou voor verschil maken als ik ga ‘kijken’ hoe ik me voel na een gedachte of gebeurtenis.
Het antwoord is: heel veel. Met veeeel oefening.
De ‘observeerder’ gaat observeren wat het gevoel is na een gedachte of gebeurtenis.
Wanneer je het gaat ‘bekijken’ probeer je alleen op te merken wat het gevoel is, je gaat er niet in mee. Je geeft er geen oordeel over.
Bijvoorbeeld, om het voorbeeld even te nemen wat ik eerder schreef over die dozen. Je ligt in bed en bent wakker geworden in de vroege ochtend en bedenkt dat die dozen in je huis nu toch eens aangepakt moeten worden. Het denken aan die dozen geeft je direkt al een bepaald gevoel wat je al zo vaak eerder hebt gehad.
Het gevoel wat je krijgt kun je niet stoppen, dat komt gewoon. Maar wat nieuw is is dat je dan ook de observeerder in je gaat laten werken.
Deze gaat dan kijken wat het precieze gevoel is wat er dan speelt zonder er een oordeel over te hebben, of een mening. Gewoon alleen kijken wat het gevoel is.
Een voorbeeld van observatie van het gevoel in dit geval kan zijn: onmacht, hopeloosheid, moedeloosheid, misschien zelfs misselijkheid, boosheid,
Ik kan er nog veel meer over schrijven maar wil ook even checken wat je van dit verhaal vindt.
Groetjes
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
