Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Tijd voor een nieuwe pagina. Stukje irritatie, want ik vind het niks dat mijn bericht bovenaan komt te staan. Geen idee waarom.

Daar komt de waslijst aan antwoorden / reacties. Poging tot tenminste, dus laat het weten als ik iets gemist heb.

frambozentaartje: als ik het goed onthouden heb dan duurt de training 13 weken. Wekelijks 2,5 uur training.
Als ik nu op de wachtlijst ga dan kan ik of de uitgebreide versie (die duurt langer dan 13 weken) doen, startende in de zomervakantie. Of op de wachtlijst met startmaand oktober.
Hoe dan ook is de zomervakantie geen optie. De helft ervan is dochter bij mij, ik heb geen achterban waar dochter een paar uur naartoe kan en alleen laten is geen optie (om meerdere redenen).

Die van oktober valt samen met mijn werk. Ze gaven wel aan dat ze het belangrijk vonden dat ik mijn werk zou aanhouden, want werk is houvast en bladieblah. Maar toch voelde ik het verwijt dat ik het niet wil proberen. Dat naast de vragende opmerking "of ga je mijn groep frustreren" is niet helpend.

Dank je wel voor de tip van de hero bosbes. Ik ben meestal meer van "gele" smaken, maar ga ze wel proberen. Morgen even kijken bij de plaatselijke supermarkt of ze hem hebben.

Frizz: als ik nu nee zeg, dan is het klaar bij hun. Tenminste zo begreep ik het. Het is dit of niks dus.
Ik heb eerder geopteerd om zelf iemand te zoeken, sterker nog, elke keer als dit speelt (wie zou een optie zijn) dan springt er een naam naar boven, maar daar heb ik een sessie gehad en dat was eigenlijk ook niet echt oke. Dat was sowieso een man en dat is geen goed idee. Dus ja ik moet weer verder gaan zoeken, maar voorlopig even niet. Misschien toch maar focussen op huisje eigen maken, dozen uitpakken, huis van mijn ouders opruimen, fitter worden en dan pas psychisch aan de slag gaan.

Nadeel van zelf zoeken is dat ik geen idee heb wie ik moet kiezen. De haptonoom ga ik nog naar toe, misschien dat zij een tip heeft, maar misschien dat zij me voor nu maar even stabiel moet houden en dat ik eerst de praktische zaken moet gaan oplossen of zo.

Bijtie: ik heb het laten landen, voor zo ver ik dat kan, want landen betekent bij mij "niet over nadenken". Dus eigenlijk heb ik het achter me gelaten. Die instelling is geen optie. Door naar de volgende... (mislukking).
Ik ga weer aan op werken en dochter verzorgen en dan zie ik wel weer verder.

Verbinder: ik denk ook dat ik de keuze al gemaakt heb. De training sluit simpelweg niet aan op mijn werkomstandigheden. Jammerdebammer. Niks aan te doen en door. Ter plekke was ik er boos over, teleurgesteld, gevoel van mislukken maar ook gevoel van "zie je nou wel dat als je even een stapje extra met zetten, je het toch niet doet".

Dit is treffend: Daarom weet je niet wat je voelt. In die pieken is het intens, ongrijpbaar en vrij allesomvattend.

Ik denk echt dat ik de woorden wel ken, maar als ik ter plekke eenmaal antwoord geef dan is het te kort door de bocht, te samengevat, te klein. Terwijl er zoveel meer speelt en dat merkte ik dus vrijdag ook weer. Toen ik iets kon zeggen over mijn gevoel werd meteen gedaan alsof het alleen dat was terwijl er zoveel meer is, alleen krijg ik dat dan niet meer uitgesproken omdat mijn hoofd niet meewerkt en die ander maar blijft ratelen (voor mijn idee). Ze horen zichzelf zo graag praten....

Ik ben introvert (denk ik). Ik heb eigenlijk geen idee, maar als ik nu zou moeten kiezen dan zeker introvert. Meer op mezelf gericht, meer naar binnen gericht.

De tip om tijd te nemen voor communicatie vind ik erg waardevol en lastig tegelijkertijd. Ik merk, vooral bij therapie, dat ik dan heel moeilijk op woorden kan komen en dat er dus een stukje uitgeplukt wordt. Dan heb ik tenminste iets meer gezegd dan "weet ik niet". Maar vervolgens erger ik me eraan dat het alleen daar over gaat. Dat ergeren kan tijdens zijn, maar ook na een sessie.
Terwijl schrijven me beter afgaat, alsof ik het dan allemaal helderder zie? Hier kan ik ook duidelijker schrijven wat ik denk en voel. Tijdens therapie lukt me dat dus niet.

Ja laatste post is volgens mij precies waar VERS om draait. Gaan merken wat er gebeurd en hoe dat invloed heeft op. Zoals jij het nu schrijft kan ik het volgen en beamen dat het op sommige dagen zo werkt, maar het zelf omschrijven/merken is natuurlijk niet zo makkelijk. Sterker nog, dat lukt me dus totaal niet.

Is het een optie om toch terug te gaan naar de huisarts en te vragen wat wijsheid is?

Ik heb geen idee waar ik goed aan doe.

Ik heb vanmorgen gebeld en ik kreeg een afspraak met de huisarts die me verwezen heeft naar de ggz.
Doel onbekend, angst dat ze gaat zeggen dat ik mijn werk maar moet aanpassen / ziekmelden en daar heb ik weinig zin in. Werk houd me mede op de been.

@verbinder.
Je post gelezen, ik denk eerlijk gezegd dat het niet handig is als ik op je voorstel inga.

@Frizz
Daar komt de doemdenker natuurlijk om de hoek kijken, want ik denk vooral dat ze kritiek gaat uiten op mijn redenen waarom het niet kan. Zoeken naar waarom mijn redenen niet valide zijn, want zo voelt het dan.
Misschien werp ik die redenen ook wel op om er niet aan te hoeven beginnen, ik weet het niet. Ik ben er van overtuigd dat ik door moet gaan met werken, dat dat goed voor me is, maar ik begrijp het als mensen dat zien als vermijden en zelfdestructie. Helaas weet ik door alle verschillende mechanismes en gedachten niet meer wat nu echt verstandig is.
In mij is op dit moment in ieder geval geen ruimte om wijzigingen te maken in mijn werk. Daar ligt al genoeg op stapel en elke verandering vind ik erg lastig.

Natuurlijk hoop ik dat ze andere opties heeft, maar ik kan het ook goed begrijpen (niet leuk vinden) als ze aangeeft dat het dit is of niks.

@Verbinder
Ik zal er over nadenken, maar ik weet van mezelf dat ik het lastig vind om open te zijn en daarbij zou dan nog komen dat ik sterk kan reageren als er door welke reden dan ook geen reactie komt. Dat vind ik al lastig in dit topic waar het iedereen vrij is om te reageren of niet. Van sommige forummers hoop ik altijd dat ze schrijven en als dat wat langer duurt of helemaal geen reactie komt dat vind ik dat lastig (zachtjes uitgedrukt). Of als er maar een zinnetje als reactie komt, dat vind ik lastig om te accepteren. Stom, dat weet ik, maar zo werkt het voor mij helaas wel. Ik probeer dat weg te beredeneren, maar gevoel laat zich minder (lees: niet) beïnvloeden.
Ik heb daarnaast met mijn vorige nick een aantal keer pb'tjes gestuurd, maar uiteindelijk werkte dat niet omdat ik lang niks van me laat horen (vermijden) en daarna niks meer terug kreeg. Heel begrijpelijk natuurlijk. Voor mij is dat dan weer een extra negatieve ervaring.

@S-Groot
Ik zou dan inderdaad een halve dag missen. Ongeveer, want mij lijkt het niet wenselijk als ik direct na de training richting werk ga. Dus eigenlijk kan ik die dag dan niet werken. De lessen die ik nu geef zijn voor mij de fijnste lessen en niet zo makkelijk vervangbaar als de andere lessen die ik eerder heb moeten afstaan door afwezigheid.
Mijn andere lessen zijn al lang niet meer van mij, want ik heb na mijn twee jaar gedeeltelijke ziekschrijving een nieuw contract gekregen. Voor de uren die ik niet meer werk is iemand in dienst genomen, maar ik merk dat nu met vervangingen van andere collega's dat er niemand te vinden is. Dus het is niet 1, 2, 3 geregeld.

Qua dochter zou ik echt niet weten hoe ik dat moet opvangen. Ik heb geen sociaal vangnet en mijn ex gebruikt alles tegen me. Daar wil ik je in pb best iets meer over zeggen, maar hier niet ivm herkenbaarheid. Samengevat valt met ex niet te praten.

Een eventuele groepstherapie wilde ik me best overheen zetten. Dat zou ik zeker lastig vinden en eng, maar ik zou het wel proberen. Het onmogelijke zit echt in de dagen waarop het aangeboden wordt.

Dat therapie zou zorgen voor minder stabiliteit is ook nog te overzien. Zolang ik maar een beetje kan blijven doen. Dat klinkt misschien fout en volgens de foute overtuigingen, maar ik heb mijn werk nodig om staande te blijven. Die afleiding is belangrijk voor me. Dat vonden ze trouwens bij ggz ook, dat ik moest blijven werken.

Mee eens Frizz. Als ik echt puur gemotiveerd was, dan was werk van ondergeschikt belang en zou ik me ziekmelden voor die uren. Maar nee, ik vind het dus blijkbaar niet zo belangrijk.

Blijkbaar wil ik geen echte hulp en vind ik het vooral fijn om te klagen en te zijn zoals ik nu ben.

Ze gaven aan dat ze een vermoeden van ass hadden maar vonden dat voor nu niet het onderzoeken waard. Ze wilden eerst die vers training aanbieden.

Misschien dat de huisarts een andere aanbieder van de vers training heeft, die wel past in mijn wensenlijstje. En anders is het gewoon pech hebben. Het zij zo.

Nee Verbinder, het zal niet hetzelfde zijn. Niet voor mij in ieder geval. Verwachtingen worden anders.
Ik zie dit niet zitten.

Nog geen middag en nu al aan het einde van mijn balans. Eerste huilbui te pakken op school omwille van een mailtje dat betrekking heeft op mijn project. Ze willen zoveel veranderingen doorvoeren en ik kan me er niet in vinden. Ik ben docent en zo flexibel als een betonnen muur als het op lesmateriaal aan komt. Ik faal. Alweer. opnieuw.

Het voelt alsof het allemaal geen doel heeft. Ik lees het hier ook tussen de regels door. Dat ik beter mijn best moet doen, dat ik aanpassingen moeten maken op mijn werk en wat moet regelen voor mijn dochter. Ik snap het wel. Ik ben het ook nog met jullie eens. Maar doen, ho maar.

Straks gesprek met de huisarts waar vast hetzelfde gezegd gaat worden. Als ik me niet wil aanpassen dan houd het op. Aan een dood paard moet je niet trekken.

Oftewel, geef het maar op want het wordt toch nooit wat met jou.

Ik heb net gebeld naar de WMO aanbieder. Daar heb ik eerder contact mee gehad en ondersteuning van gekregen, maar door wisseling van aanbieder en in contactpersoon die een andere baan kreeg, zou ik eind maart gebeld worden. Helaas is dat niet gebeurd. Nu dus zelf gebeld, maar zij weten nergens van af. Er is geen notitie of dossier of wat dan ook. Ze hebben er een nieuwe aanmelding van gemaakt. Geen idee wie en wanneer nu contact met mij gaan opnemen. Dat kan de huidige aanbieder zijn of de nieuwe. Ik vind het maar lastig, ook omdat ik niet duidelijk kan aangeven waar ik nu tegen aanloop.
Heb mijn oorspronkelijke hulpvraag dus maar opgegeven als startpunt: het communiceren met ex. Beter iets dan niets?

Ik ben daarnaast op zoek naar andere aanbieders van de vers-training in mijn omgeving. Wellicht dat die een training geven die wel combineerbaar is met werk.