Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 1 april 2024 om 10:53
Vannacht weer gedroomd over mijn ex. Discussies gevoerd die ik vaker in mijn hoofd afspeel. Onrustig geslapen dus. Ik moet daar iets mee. Verhouding tussen mij en ex is niet goed en daar heeft dochter last van. Maar ja, moet dat nu? Moet dat als ik nog wat stabieler ben? Wanneer is het voor mij niet te belastend? Hoe ga ik dat vormgeven want ex reageert nergens op, behalve als het hem uitkomt.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 1 april 2024 om 11:06
Dit klinkt goed. En ik denk dat je zelf ook een soort expert wordt in je eigen karakter omdat je van binnen voelt wat er afspeelt.Twijfelaar schreef: ↑01-04-2024 10:51Ik denk dat ik vooral moet gaan bijhouden wat er gebeurd tijdens de sessies in. Dat kreeg ik namelijk bij de laatste therapeut te horen. Dat doordat ik geen feedback gaf daarover hij geen idee had wat de sessies met me deden en hoe zijn opmerkingen vielen. Ergens logisch, maar ik denk dan ook van "dat had je toch zelf kunnen vragen?".
Je binnenwereld is waarschijnlijk heel groot, veel groter dan veel mensen inschatten.
Als een therapeut bezig is met vragen stellen en probeert te denken aan mogelijke therapieen/ diagnoses etc zal hij dan denk ik niet zo bezig zijn met wat er bij jou omgaat.
En omdat dingen zo snel kunnen veranderen in je en veel misschien ‘verglijdt’ is het juist een goed idee om veel op papier te zetten terwijl je middenin interakties zit.
Ik zou het ook aanraden tijdens je groepssessies met VERS.
Dan krijgen hulpverleners meer inzage in wat er in je gebeurt
maandag 1 april 2024 om 11:07
Valkuil hierbij is wel dat ik dit nu van plan ben, ik dit in het begin best obsessief kan doen en als het dan even niet meer lukt dat ik dan de handdoek in de ring gooi. Het is alles of niets. Goed of fout.
Ik houd het voor nu in ieder geval in gedachten.
Ik houd het voor nu in ieder geval in gedachten.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 1 april 2024 om 11:43
ik denk dat dat goed is.Twijfelaar schreef: ↑01-04-2024 11:07Valkuil hierbij is wel dat ik dit nu van plan ben, ik dit in het begin best obsessief kan doen en als het dan even niet meer lukt dat ik dan de handdoek in de ring gooi. Het is alles of niets. Goed of fout.
Ik houd het voor nu in ieder geval in gedachten.
Omdat je je valkuilen herkent kan je misschien iets temperen of dempen wanneer je neigt te overdrijven.
Die neiging voelen en daarna even stoppen……ademen en gewoon zitten.
Zelfde met neiging tot handdoek in de ring gooien…….rustig adem halen, niet ingeven, desnoods bakkie thee halen, jezelf even krabben, naar de wc gaan…..alles even anders qua patroon dan voorheen
maandag 1 april 2024 om 11:52
Ik snap je gedachte Twijfelaar,dat je het niet eens bent met baat het niet dan schaadt het niet.Maar ik denk juist,door zo’n training,dat je gaat leren om anders te denken.
Nu denk je,zie je wel,weer gefaald.
Maar als je anders leert denken,zou je ook kunnen denken,tja,ik heb er niet heel veel uitgehaald,maar ik heb het toch geprobeerd en dat is al heel knap.Of juist van,ik heb het geprobeerd en geleerd dat dit niet de juiste training niet was voor mij.
Sommige dingen kun je ook een positieve draai geven.
Dat is mijn ervaring dan hè,anders leren denken,maakt een wereld van verschil.
Makkelijker gezegd,dan gedaan.
Zeker als je ook nog eens heel onzeker bent.
Wat fijn,dat stukje op je werk,met de kinderen.
Dat je wel empathisch kunt zijn.
Ah inmiddels verhuisd,ook een mooie stap.
Die dozen,hoeft ook niet allemaal in 1 keer toch.Beetje bij beetje is niks mis mee.
Nu denk je,zie je wel,weer gefaald.
Maar als je anders leert denken,zou je ook kunnen denken,tja,ik heb er niet heel veel uitgehaald,maar ik heb het toch geprobeerd en dat is al heel knap.Of juist van,ik heb het geprobeerd en geleerd dat dit niet de juiste training niet was voor mij.
Sommige dingen kun je ook een positieve draai geven.
Dat is mijn ervaring dan hè,anders leren denken,maakt een wereld van verschil.
Makkelijker gezegd,dan gedaan.
Zeker als je ook nog eens heel onzeker bent.
Wat fijn,dat stukje op je werk,met de kinderen.
Dat je wel empathisch kunt zijn.
Ah inmiddels verhuisd,ook een mooie stap.
Die dozen,hoeft ook niet allemaal in 1 keer toch.Beetje bij beetje is niks mis mee.
maandag 1 april 2024 om 12:01
Nou niks mis met borderline, maar dan zou je wel willen dat dat uit diagnostiek blijkt en je jezelf erin herkent, toch?
Ik maak het andersom ook wel mee, dat ik mensen leer kennen die zeggen borderline te hebben en ik zie dan kenmerken van heel andere problematiek. Gelukkig doet de GGZ als ik het vraag (vanuit mijn functie) wel degelijk uitgebreide diagnostiek zodat de kans op een passende behandeling vergroot wordt.
•
dinsdag 2 april 2024 om 14:20
@Verbinder
Ik herken mijn valkuilen. Tenminste, sommige patronen en valkuilen herken ik als ze gebeuren, maar ik het niet de illusie dat ik er dan ook een andere draai aan kan geven. Daar zou ik dan echt hulp bij moeten krijgen.
@Frizz
Ik heb heel veel online testjes gedaan en kenmerken van verschillende stoornissen bekeken, er zit vaak wel herkenning in, maar niet altijd voldoende om overtuigd te raken van die diagnose. Diagnoses waar ik me enigzins in kan vinden zijn autisme en adhd. Borderline is ook benoemd, maar herken ik minder in en ik vermoed dat deze kenmerken die ik erbij ervaar weg zijn of veel minder op het moment dat ik mijn emoties fatsoenlijk kan gebruiken/reguleren.
Waar ik zelf voornamelijk last van heb is het niet kunnen reguleren van emoties. Ze komen en gaan zoals het ze uitkomt en vaak onderdruk ik ze. (Vermoed ik.)
Daarnaast denk ik dat een groot aandeel in mijn jeugd ligt, zonder dat ik specifiek kan zeggen waar precies dat dan aan ligt.
Een persisterende depressie is ook vaak genoemd en daar kan ik me wel echt in vinden helaas.
Oftewel, het gaat alle kanten op en niemand kan de vinger erop leggen wat het nu "precies" is. Wat oorzaak en gevolg is, wat in mij zit en wat aangeleerd is. Wat onmacht of onkunde of onwil is.
@Westcoast
De training is bedoeld om emoties te leren voelen, benoemen en reguleren. Ik denk dat wat jij bedoelt meer uitkomt op CGT, dat je leert om je gedachten een andere (positieve) draai te geven.
Dozen hoeven zeker niet allemaal in 1 keer. Mezelf kennende staan ze er allemaal nog over een paar maanden. Lang leve de rotzooi. Alleen nu op een andere plek.
Er heerst zeker een onterecht taboe op borderline. Net zoals andere diagnoses ook veel last hebben van stigma's. Vaak genoeg collega's die zeggen autistisch te zijn. Daar word ik pissig van als ze zoiets zeggen. Beetje orde en netheid maakt je nog geen autist!
@Frizz
Inderdaad, ik zou graag mezelf dan kunnen herkennen in die diagnose en niet half. Natuurlijk heeft elke borderliner of autist of AHDH-er andere kenmerken vanuit het labeltje, maar je zult wel aan bepaalde criteria moeten voldoen zeg maar.
Ik heb nu niet het idee dat ik bij een van de vele labels echt omschreven wordt.
Nogmaals: ik denk dat er in mijn opvoeding / jeugd veel mis is gegaan. Niet geleerd met emoties om te gaan. Vanuit dat perspectief zou de VERS training dan wel weer passend zijn. Denk ik. Misschien. ???
Ik herken mijn valkuilen. Tenminste, sommige patronen en valkuilen herken ik als ze gebeuren, maar ik het niet de illusie dat ik er dan ook een andere draai aan kan geven. Daar zou ik dan echt hulp bij moeten krijgen.
@Frizz
Ik heb heel veel online testjes gedaan en kenmerken van verschillende stoornissen bekeken, er zit vaak wel herkenning in, maar niet altijd voldoende om overtuigd te raken van die diagnose. Diagnoses waar ik me enigzins in kan vinden zijn autisme en adhd. Borderline is ook benoemd, maar herken ik minder in en ik vermoed dat deze kenmerken die ik erbij ervaar weg zijn of veel minder op het moment dat ik mijn emoties fatsoenlijk kan gebruiken/reguleren.
Waar ik zelf voornamelijk last van heb is het niet kunnen reguleren van emoties. Ze komen en gaan zoals het ze uitkomt en vaak onderdruk ik ze. (Vermoed ik.)
Daarnaast denk ik dat een groot aandeel in mijn jeugd ligt, zonder dat ik specifiek kan zeggen waar precies dat dan aan ligt.
Een persisterende depressie is ook vaak genoemd en daar kan ik me wel echt in vinden helaas.
Oftewel, het gaat alle kanten op en niemand kan de vinger erop leggen wat het nu "precies" is. Wat oorzaak en gevolg is, wat in mij zit en wat aangeleerd is. Wat onmacht of onkunde of onwil is.
@Westcoast
De training is bedoeld om emoties te leren voelen, benoemen en reguleren. Ik denk dat wat jij bedoelt meer uitkomt op CGT, dat je leert om je gedachten een andere (positieve) draai te geven.
Dozen hoeven zeker niet allemaal in 1 keer. Mezelf kennende staan ze er allemaal nog over een paar maanden. Lang leve de rotzooi. Alleen nu op een andere plek.
Er heerst zeker een onterecht taboe op borderline. Net zoals andere diagnoses ook veel last hebben van stigma's. Vaak genoeg collega's die zeggen autistisch te zijn. Daar word ik pissig van als ze zoiets zeggen. Beetje orde en netheid maakt je nog geen autist!
@Frizz
Inderdaad, ik zou graag mezelf dan kunnen herkennen in die diagnose en niet half. Natuurlijk heeft elke borderliner of autist of AHDH-er andere kenmerken vanuit het labeltje, maar je zult wel aan bepaalde criteria moeten voldoen zeg maar.
Ik heb nu niet het idee dat ik bij een van de vele labels echt omschreven wordt.
Nogmaals: ik denk dat er in mijn opvoeding / jeugd veel mis is gegaan. Niet geleerd met emoties om te gaan. Vanuit dat perspectief zou de VERS training dan wel weer passend zijn. Denk ik. Misschien. ???
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 2 april 2024 om 15:12
Ik denk wel met diagnoses als borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen, dat je jezelf er minder snel in herkent dan in bijvoorbeeld depressie of autisme.
Er zit met persoonlijkheidsstoornissen per definitie een kant aan die je zelf niet kan waarnemen, dat is onderdeel van de stoornis.
Mijn therapeut van destijds zei dat de exacte diagnose niet zo relevant is bij persoonlijkheidsproblematiek. Het is vooral een classificiatie maar elke persoonlijkheidsstoornis is ontstaan als reactie op vroegkinderlijk trauma. Zelfs als je (ook) ASS of ADHD hebt, zit er vaak ook een traumadeel bij wat behandeld kan worden ongeacht de ASS of ADHD.
Het is op zich allemaal niet zo complex, de behandeling van elk type stoornis lijkt ontzettend op elkaar. De therapie zelf is echter wel complex en moeizaam, vanwege je zelfbeschermings- en afweermechanismen die de therapie bemoeilijken en lagere slagingskans geven. Het kost veel tijd om die te leren kennen en ermee te leren werken, zowel voor jezelf als voor een therapeut. Vooral met borderline-achtige trekken in je persoonlijkheid. En je komt die kanten in jezelf meestal alleen tegen als je ermee gaat werken. En zelfs dan weerhoudt afweer je ervan om het zelf te kunnen waarnemen.
Maar als gebrekkige emotieregulatie je probleem is begin je gewoon met daar aan te werken met therapie of iets als zo'n VERS training. Dan kom je vanzelf materiaal tegen waar een lading oud zeer achter zit, en jouw automatische reacties daar op.
Er zit met persoonlijkheidsstoornissen per definitie een kant aan die je zelf niet kan waarnemen, dat is onderdeel van de stoornis.
Mijn therapeut van destijds zei dat de exacte diagnose niet zo relevant is bij persoonlijkheidsproblematiek. Het is vooral een classificiatie maar elke persoonlijkheidsstoornis is ontstaan als reactie op vroegkinderlijk trauma. Zelfs als je (ook) ASS of ADHD hebt, zit er vaak ook een traumadeel bij wat behandeld kan worden ongeacht de ASS of ADHD.
Het is op zich allemaal niet zo complex, de behandeling van elk type stoornis lijkt ontzettend op elkaar. De therapie zelf is echter wel complex en moeizaam, vanwege je zelfbeschermings- en afweermechanismen die de therapie bemoeilijken en lagere slagingskans geven. Het kost veel tijd om die te leren kennen en ermee te leren werken, zowel voor jezelf als voor een therapeut. Vooral met borderline-achtige trekken in je persoonlijkheid. En je komt die kanten in jezelf meestal alleen tegen als je ermee gaat werken. En zelfs dan weerhoudt afweer je ervan om het zelf te kunnen waarnemen.
Maar als gebrekkige emotieregulatie je probleem is begin je gewoon met daar aan te werken met therapie of iets als zo'n VERS training. Dan kom je vanzelf materiaal tegen waar een lading oud zeer achter zit, en jouw automatische reacties daar op.
dinsdag 2 april 2024 om 15:32
Ik probeer gezonder te eten. Meer fruit en minder snoep, maar ik schiet toch welke keer weer naar het snoep want het is zoveel makkelijker om een snoepje in je mond te duwen dan een manderijn te pellen. Om maar een voorbeeld te noemen.
De mandarijnen zijn inmiddels al oud en niet meer zo lekker. Weer weggooien dan maar. Ik vind het zonde, ben boos op mezelf dat het niet lukt, maar op het moment supreme kies ik toch weer voor het snoepje. Waardeloos.
De mandarijnen zijn inmiddels al oud en niet meer zo lekker. Weer weggooien dan maar. Ik vind het zonde, ben boos op mezelf dat het niet lukt, maar op het moment supreme kies ik toch weer voor het snoepje. Waardeloos.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 2 april 2024 om 15:40
Dan mag ik je een hand geven Twijfelaar,
Ik heb al twee weken een zak appels in de koelkast liggen.Het lukt me maar niet om ze op te krijgen.Chips en nootjes winnen elke keer.
Alleen op dag 10 is het me gelukt,2 appeltjes te schillen en op te eten.
Morgen maar bananen halen,veel makkelijker dan al dat geschil.
Bijtje,eens met jouw post,al wat je schreef in je laatste post.
Ik heb al twee weken een zak appels in de koelkast liggen.Het lukt me maar niet om ze op te krijgen.Chips en nootjes winnen elke keer.
Alleen op dag 10 is het me gelukt,2 appeltjes te schillen en op te eten.
Morgen maar bananen halen,veel makkelijker dan al dat geschil.
Bijtje,eens met jouw post,al wat je schreef in je laatste post.
dinsdag 2 april 2024 om 16:25
dinsdag 2 april 2024 om 18:25
Zonder te willen bagatelliseren, maar lunch je wel gezond?Westcoast schreef: ↑02-04-2024 15:40Dan mag ik je een hand geven Twijfelaar,
Ik heb al twee weken een zak appels in de koelkast liggen.Het lukt me maar niet om ze op te krijgen.Chips en nootjes winnen elke keer.
Alleen op dag 10 is het me gelukt,2 appeltjes te schillen en op te eten.
Morgen maar bananen halen,veel makkelijker dan al dat geschil.
Bijtje,eens met jouw post,al wat je schreef in je laatste post.
Ik neem als lunch dus fruit mee, want boterhammen vergeet ik standaard te eten. Totaal geen eetlust dus dan gaan boterhammen er sowieso niet in.
Oftewel ik lunch nu niet of alleen snoep. Waardoor ik in de avond honger heb, dan teveel eet en eigenlijk mijn honger pas voel.
Ik weet dat meer mensen moeite hebben met niet snacken. Zeker in de avond. Dus ik snap goed dat ik niet de enige ben, toch voelt het weer als falen.
Paar jaar geleden was ik super slank (te vanwege obsessief met te weinig eten), maar inmiddels ben ik ongezond dik en haat ik mijn lijf als ik het zie.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 2 april 2024 om 18:29
Mee eens. Ik ben helaas nogal impulsief met boodschappen. Dus als ik dan weer wat gezonds en makkelijks zie liggen dan neem ik het mee. Niet een maar twee netjes bijvoorbeeld om vervolgens toch weer niet hetgeen te eten en dus weg te gooien of met tegenzin en zo is het cirkeltje weer rond.Frizz schreef: ↑02-04-2024 16:25Misschien is gezonder(er) willen eten nu niet hetgeen dat past. Want als je jezelf ervoor straft met negatieve gedachten heeft het alleen een tegengesteld effect.
Als je iets wil veranderen kun je misschien iets kleins en eenmaligs bedenken zodat je tevreden kan zijn als het is gelukt?
Het frustreert in die zin dat dit soort kleine dingen, want dat zijn het voor mijn idee, niet lukken.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 2 april 2024 om 18:31
Zou je dat willen uitleggen?
Ik zie het als een poging om gezonder te worden. Gezonder eten is hopelijk ook fijner voelen. Ik zie de zelfsabotage dus niet zo in dit stukje.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 2 april 2024 om 18:36
Vandaag vergadering gehad en ik merk dat ik veranderd ben in zo’n docent die nergens vertrouwen in heeft. Elk nieuw plan afschiet en eigenlijk vooral chagrijnig. Alsof ik bijna pensioengerechtigd ben 
Zo wil ik niet zijn, maar elke vezel in mijn lijf is opstandig en ziet het nut niet in van nieuwe regels, nieuwe maatregelen. Het stoot me tegen de borst.
Ze willen bijvoorbeeld live camerabeelden gaan maken binnen school. Op de gangen, maar dan nog. Het voelt als in de gaten gehouden worden. Bespied worden. Want wie heeft toegang tot deze beelden? Er lopen nogal wat aparts figuren rond en voor je het weet wordt er flink geroddeld en mensen in de zeik gezet door een paar van die achterlijke figuren.
Iets met veel beren op de weg zien, geen vertrouwen in de collega’s en voor mij flinke frustratie.
Zo wil ik niet zijn, maar elke vezel in mijn lijf is opstandig en ziet het nut niet in van nieuwe regels, nieuwe maatregelen. Het stoot me tegen de borst.
Ze willen bijvoorbeeld live camerabeelden gaan maken binnen school. Op de gangen, maar dan nog. Het voelt als in de gaten gehouden worden. Bespied worden. Want wie heeft toegang tot deze beelden? Er lopen nogal wat aparts figuren rond en voor je het weet wordt er flink geroddeld en mensen in de zeik gezet door een paar van die achterlijke figuren.
Iets met veel beren op de weg zien, geen vertrouwen in de collega’s en voor mij flinke frustratie.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 2 april 2024 om 18:48
Twijfelaar, ik weet niet zeker of ik al eerder in je topic gereageerd heb, maar lees al mee vanaf het begin.@bijtie
Ik ben angstig en onzeker. Bang voor het eventueel voelen.
Ervaringsverhaal van mezelf: jaren geleden kwam ik voor de zoveelste keer in een flinke depressie terecht. Maar nu had ik kinderen waar ik voor wilde veranderen. Ik kan me uit het eerste jaar therapie ook nog herinneren dat ik doodsbang was om te voelen. Dat ik kapot zou gaan als ik alles toe zou laten wat ik in mijn jeugd had weggestopt. Uiteindelijk is het een bewuste keuze geweest om wèl te gaan voelen.
Ik vond de VERS training wel interessant, maar te theoretisch. Voor mij ging schematherapie goed de diepte in.
Weet je, ik ga je niet vertellen dat het makkelijk gaat zijn om wel te voelen. Ik vind het met vlagen nog zwaar. Maar ik heb er ook heel veel voor teruggekregen: echte verbinding met mensen om mij heen, mijn vriend, mijn kinderen. En ik voel nu veel beter wat ik waard ben en maak daarnaar keuzes. Dat betekent soms ook mensen weren uit mijn leven die niet goed voor mij zijn.
dinsdag 2 april 2024 om 18:51
Die mandarijnen kopen terwijl je geen energie, geen motivatie, geen fundering hebt voor een gedragsverandering behalve waarschijnlijk een negatieve prikkel (jezelf lelijk vinden), blijkbaar ook gewoon snoep voor handen hebt, en zelfs een eetprobleem hebt (gehad). Dat is jezelf willens en wetens in een fuik laten lopen die met 99% kans uitdraait op een faalervaring.Twijfelaar schreef: ↑02-04-2024 18:31Zou je dat willen uitleggen?
Ik zie het als een poging om gezonder te worden. Gezonder eten is hopelijk ook fijner voelen. Ik zie de zelfsabotage dus niet zo in dit stukje.
Dat is een vorm van zelfregulering. Want de faalervaring levert je het vertrouwde bewijs op van "zie je nou wel, mislukkeling." Mocht je per ongeluk ergens iets van hoop of vertrouwen hebben opgedaan dan is het bij deze weg.
Zo geniepig is de menselijke psyche. We doen alles om maar ons vertrouwde zelfbeeld in stand te houden. Iets wat riekt naar kansen op verbetering roept zo veel angst op, dat we vaak (onbewust) zo'n fuik gaan bouwen om er vervolgens al huilend en onszelf straffend in te zwemmen.
Dit schijnt zelfs verslavend te zijn, gekeken naar de stoffen die erbij vrijkomen in de hersenen. Het geeft rust, in tegenstelling tot de grote angst die echte verandering oproept.
Het zit altijd in hele kleine dingen en is altijd makkelijk af te doen als "ik deed dat niet bewust", dat is het ook niet maar het is zelfbescherming. Door dit soort dingen haken mensen ook af in therapie, denken dat de therapeut ze iets probeert aan te praten en alleen maar allerlei niet relevante onzin wil bespreken. En ook dat is zelfsabotage/zelfbescherming. Zo slim zit een traumapersoonlijkheid in elkaar en zo therapieresistent is het.
dinsdag 2 april 2024 om 19:30
Bovenaan dat lijstje moet je zelf komen te staan. Dikke vrienden worden met jezelf. Jezelf accepteren, jezelf waarderen, jezelf ondersteunen.Twijfelaar schreef: ↑28-03-2024 19:23Mijn best doen is vooral gefocust op niet omkiepen. Doorgaan zodat ik kan blijven werken, huishouden, “goede” moeder zijn, “goede” vriendin zijn.
En dat begint met voelen wat jij echt nodig hebt, en daar dan -binnen het redelijke - naar durven handelen.
dinsdag 2 april 2024 om 19:35
Nee dat hoeft niet, de werkelijke gebeurtenissen doen er lekker helemaal niet toe, het gaat er om hoe jij het leven ervaren hebt - en dat kun je soms niet eens achterhalen, welke ervaringen dat waren.Twijfelaar schreef: ↑29-03-2024 14:47Hoe raar dit misschien ook klinkt, maar het is fijn om te horen dat het gebruikelijk is dat de oorsprong onbekend is.
Is het voor / in therapie nodig om de oorsprong te achterhalen van het trauma? Mocht dat bij mij aan de orde zijn natuurlijk.
Daarnaast kan het ook aangeleerd gedrag zijn: generationeel trauma wat, als niemand er iets aan doet, onverwerkt wordt doorgegeven aan de volgende generatie.
dinsdag 2 april 2024 om 19:43
Je bent zo verschrikkelijk hard voor jezelf. Het is bizar moeilijk om het leven leuk te vinden en energiek aan de dag te beginnen als er constant een gedachte in je hoofd roeptoetert '(je bent) waardeloos'. Dat trekt veel meer energie uit je dan snoep eten.Twijfelaar schreef: ↑02-04-2024 15:32Ik probeer gezonder te eten. Meer fruit en minder snoep, maar ik schiet toch welke keer weer naar het snoep want het is zoveel makkelijker om een snoepje in je mond te duwen dan een manderijn te pellen. Om maar een voorbeeld te noemen.
De mandarijnen zijn inmiddels al oud en niet meer zo lekker. Weer weggooien dan maar. Ik vind het zonde, ben boos op mezelf dat het niet lukt, maar op het moment supreme kies ik toch weer voor het snoepje. Waardeloos.
Ik hoop dat therapie je gaat helpen om dit een beetje om te vormen. Bijv. 'wat goed dat ik die mandarijnen wel heb gekocht, ik had wel wat gezonds in huis gehaald'.
Is er iets wat je wel lust op je werk (in plaats van brood)? Een bakje met cranberries en nootjes? Kant en klare yoghurtjes? Zo'n doosje noedels waar alleen nog water bij hoeft?
woensdag 3 april 2024 om 05:12
Begrijp ik helemaal.Twijfelaar schreef: ↑02-04-2024 14:20@Verbinder
Ik herken mijn valkuilen. Tenminste, sommige patronen en valkuilen herken ik als ze gebeuren, maar ik het niet de illusie dat ik er dan ook een andere draai aan kan geven. Daar zou ik dan echt hulp bij moeten krijgen.
Wat een hulpverlener zou kunnen helpen is als je in de momenten dat je een valkuil voelt opkomen (even het voorbeeldje gebruiken wat je eerder aangaf: ik gooi de handdoek in de ring want dit is echt niks meer) het aangeeft op dat moment. Gaat het niet verbaal, dan misschien opschrijven, precies de woorden schrijven die de gevoelens/lading bedekken die je dan voelt.
Het helpt jezelf ook want wat er dan gebeurt is zo’n innerlijk proces. Die stukken kun je helpen iets meer naar buiten te brengen.
Door dat te doen breng je ook iets meer van de lading naar buiten. Want die sterke innerlijke lading maakt dat je normaal gesproken maar op 1 manier kan reageren. Omdat die dus zo sterk is.
De hulpverlener kan dan ook iets doen om je erdoor heen te helpen.
Het lijkt misschien maar raar of onsamenhangend wat ik zeg maar ik schrijf uit ervaring. Ik heb diezelfde sterke innerlijke gevoelens,impulsen waar ik alleen maar op kan reageren. Daar zit geen keuze vrijheid op dat moment.
Ik ben bezig iets meer daarvan naar buiten te brengen zodat ik giga sterke impuls wat minder sterk wordt. Het is hard werken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
