Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 30 maart 2024 om 10:35
Ik bedoelde inderdaad of je dochter merkt dat het met jou niet goed gaat.
Ook vertelde je dat je nu niet voelt dat je van haar houdt,denk je dat ze daar iets van meekrijgt/voelt?
Jammer dat vader niet positief tegen hulp voor je dochter open staat.Ze lijkt er dus wel last van te hebben.Goed dat jij er wel voor open staat,om eventueel hulp te regelen.
Oh er is dus wel redelijk diep onderzoek gedaan en per thema maar niet genoeg per thema uitgekomen om die stoornis of wat dan ook te hebben.
Heb je wel eens gelezen over ‘niet anderszins omschreven’?
Bv een persoonlijkheidsstoornis,maar dus trekjes van meerdere hebt maar niet genoeg voor 1 specifieke.
Heb je nog nagedacht over medicatie?
Soms kan het toch ontzettend handig zijn,om wat rust in je hoofd te creëren.
Ook vertelde je dat je nu niet voelt dat je van haar houdt,denk je dat ze daar iets van meekrijgt/voelt?
Jammer dat vader niet positief tegen hulp voor je dochter open staat.Ze lijkt er dus wel last van te hebben.Goed dat jij er wel voor open staat,om eventueel hulp te regelen.
Oh er is dus wel redelijk diep onderzoek gedaan en per thema maar niet genoeg per thema uitgekomen om die stoornis of wat dan ook te hebben.
Heb je wel eens gelezen over ‘niet anderszins omschreven’?
Bv een persoonlijkheidsstoornis,maar dus trekjes van meerdere hebt maar niet genoeg voor 1 specifieke.
Heb je nog nagedacht over medicatie?
Soms kan het toch ontzettend handig zijn,om wat rust in je hoofd te creëren.
zaterdag 30 maart 2024 om 11:14
Frizz schreef: ↑30-03-2024 10:26En als je constateert dat je moe bent, wat doe je dan?
Niks specifieks. Dat kan werk zijn, want moet af of juist bankhangen en wat stom spelletjes spelen op mijn telefoon.
Hoe zorg je vandaag voor jezelf?
Niet. Alhoewel dat wel heel cru klinkt. Ik zorg er vandaag vooral voor dat ik gedaan heb wat moet gebeuren vandaag en wellicht straks even de natuur in. Dat is afhankelijk van hoe de vlag er straks bij hangt.
Wat doe je in die drie uur dat je die kaart niet gaat posten?
Daar heb ik alleen wat op de bank gezeten. Spelletjes gespeeld. Nieuws bekeken. Geïrriteerd dat niks lukt van wat moet.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 30 maart 2024 om 11:20
Westcoast schreef: ↑30-03-2024 10:35Ik bedoelde inderdaad of je dochter merkt dat het met jou niet goed gaat.
Ook vertelde je dat je nu niet voelt dat je van haar houdt,denk je dat ze daar iets van meekrijgt/voelt?
Ik vermoed dat ze het soms wel merkt. Gelukkig huil ik minder snel dan een half jaar geleden en ziet ze dat dus niet meer.
Ik denk niet dat het gevoel heeft dat ik niet van haar houdt. Ik doe echt wel mijn best om het van buitenaf goed te laten lijken. Ik wil haar niet opzadelen met mijn problemen of problemen bij haar veroorzaken.
Jammer dat vader niet positief tegen hulp voor je dochter open staat.Ze lijkt er dus wel last van te hebben.Goed dat jij er wel voor open staat,om eventueel hulp te regelen.
Helaas is hulp regelen niet iets wat één ouder kan doen bij co-ouderschap. Ik heb zijn toestemming nodig. Dus overleg, dus kwetsbaar, dus meer kans dat dochter er last van heeft.
Ze is een tijdje bij een persoon geweest (beroep laat ik even achterwege, het was een professional vanuit de huisarts benadert) en die vond dat dochter het prima deed en nergens last van had. Ik zag dat anders. Vader was het eens met professional dus was het einde verhaal.
Oh er is dus wel redelijk diep onderzoek gedaan en per thema maar niet genoeg per thema uitgekomen om die stoornis of wat dan ook te hebben.
Heb je wel eens gelezen over ‘niet anderszins omschreven’?
Bv een persoonlijkheidsstoornis,maar dus trekjes van meerdere hebt maar niet genoeg voor 1 specifieke.
Daar heb ik wel eens van gehoord. Wellicht dat dat passend is bij mij. Ik denk vooral dat er veel vanuit mijn jeugd te verklaren is. Ooit wil ik het boek “Ongezien opgegroeid” gaan lezen, ik vermoed dat dat voor veel herkenning gaat zorgen.
Heb je nog nagedacht over medicatie?
Niet over nagedacht, het is een non-optie. Zeker nu ik voor even weer denk dat het toch prima gaat.
Soms kan het toch ontzettend handig zijn,om wat rust in je hoofd te creëren.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 30 maart 2024 om 11:36
Dus je bent te moe om te doen wat je moet doen en gaat dan dingen doen waarvan je niet opknapt.
De laatste tijd als ik je lees schiet steeds het woord ‘zelfsabotage’ door m’n hoofd.
Zou dat niet beter passen dan vermijding, hoe je het nu steeds noemt?
•
zaterdag 30 maart 2024 om 12:02
Frizz: Zelfsabotage past ook prima bij mij. Ik zie de zelfsabotage en vermijding onder hetzelfde punt staan. Het een pakt samen met de ander.
Door mezelf bezig te houden kan ik het piekeren/denken/voelen vermijden maar saboteer ik gelijk ook het herstel.
Maar wellicht gebruik ik de termen dan anders dan dat jij bedoelt?
Ik za vast niet goed snappen hoe een diagnostisch onderzoek eruit ziet. Dus ik zal beschrijven hoe de intake verlopen is, wellicht dat je daar meer uit kunt halen, want ik doe maar wat.
Tijdens de intake werd een klapper/boekwerk doorgewerkt met vragen die hoorde bij bepaalde labeltjes (ik weet geen beter woord hiervoor, sorry). Soms gingen we snel verder op een nieuw labeltje en soms werden de vragen wat uitgebreider om wat dieper op dat betreffende labeltje in te gaan.
Ik zou verwachten dat als een labeltje er bovenuit springt, bijvoorbeeld autisme dat ze me dan zouden doorsturen naar een echt onderzoek of er autisme aanwezig is. Dat is echter niet gebeurd met als verklaring dat ik van sommige labeltjes wel raakvlakken heb, maar er geen expliciet uitspringt.
Daarnaast vonden ze het belangrijk dat ik mijn emoties leer reguleren (niet verrassend) en volgens mij willen ze in die training dan ook gaan aftasten hoe belastbaar ik ben (hoe ver ze kunnen prikken bij me) en welke aanpassingen ik voor elkaar kan krijgen. Of het dus een kwestie van niet lukken of kunnen is. Kort door de bocht gezegd.
Bovenstaande is wat ik tijdens de intake begrepen heb van hun plannen, maar hun officiële voorstel moet ik nog gaan krijgen komende week.
Door mezelf bezig te houden kan ik het piekeren/denken/voelen vermijden maar saboteer ik gelijk ook het herstel.
Maar wellicht gebruik ik de termen dan anders dan dat jij bedoelt?
Ik za vast niet goed snappen hoe een diagnostisch onderzoek eruit ziet. Dus ik zal beschrijven hoe de intake verlopen is, wellicht dat je daar meer uit kunt halen, want ik doe maar wat.
Tijdens de intake werd een klapper/boekwerk doorgewerkt met vragen die hoorde bij bepaalde labeltjes (ik weet geen beter woord hiervoor, sorry). Soms gingen we snel verder op een nieuw labeltje en soms werden de vragen wat uitgebreider om wat dieper op dat betreffende labeltje in te gaan.
Ik zou verwachten dat als een labeltje er bovenuit springt, bijvoorbeeld autisme dat ze me dan zouden doorsturen naar een echt onderzoek of er autisme aanwezig is. Dat is echter niet gebeurd met als verklaring dat ik van sommige labeltjes wel raakvlakken heb, maar er geen expliciet uitspringt.
Daarnaast vonden ze het belangrijk dat ik mijn emoties leer reguleren (niet verrassend) en volgens mij willen ze in die training dan ook gaan aftasten hoe belastbaar ik ben (hoe ver ze kunnen prikken bij me) en welke aanpassingen ik voor elkaar kan krijgen. Of het dus een kwestie van niet lukken of kunnen is. Kort door de bocht gezegd.
Bovenstaande is wat ik tijdens de intake begrepen heb van hun plannen, maar hun officiële voorstel moet ik nog gaan krijgen komende week.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 30 maart 2024 om 12:48
Ik heb daar zelf geen ervaring mee.
Maar ik maak wel mee dat ik van anderen hun diagnostische onderzoeken mag lezen en daarbij wordt bv ook veel gebruik gemaakt van vragenlijsten die je zelf moet invullen, en regelmatig worden dan ook familieleden worden bevraagd. Dat zijn echte grondige onderzoeken. Ik vind dat altijd prettig omdat ik daar wat meer vertrouwen in heb dan wanneer er alleen middels een gesprek wordt afgetast of er al dan geen symptomen zijn passend bij een diagnose.
Maar goed, de ggz heeft bij jou gekozen voor een andere manier.
Maar ik maak wel mee dat ik van anderen hun diagnostische onderzoeken mag lezen en daarbij wordt bv ook veel gebruik gemaakt van vragenlijsten die je zelf moet invullen, en regelmatig worden dan ook familieleden worden bevraagd. Dat zijn echte grondige onderzoeken. Ik vind dat altijd prettig omdat ik daar wat meer vertrouwen in heb dan wanneer er alleen middels een gesprek wordt afgetast of er al dan geen symptomen zijn passend bij een diagnose.
Maar goed, de ggz heeft bij jou gekozen voor een andere manier.
•
zaterdag 30 maart 2024 om 13:05
Dat is precies wat ik bedoelde.
Je hebt gesprekjes over bepaalde thema’s(lijkt me dat dat meer een maatstaaf is om te kijken of er meer onderzoek op dat thema moet komen)maar je hebt ook de mega lange vragenlijsten(meerkeuze)en daarnaast heb je,als daar geen volledige diagnose uitkomt maar wel trekjes,dan kun je nog uitgebreider onderzoek krijgen met open vragen.
Daarom vroeg ik me inderdaad ook af,wat voor onderzoek heb je gehad?
Want er kan dus nog veel meer.
Je hebt gesprekjes over bepaalde thema’s(lijkt me dat dat meer een maatstaaf is om te kijken of er meer onderzoek op dat thema moet komen)maar je hebt ook de mega lange vragenlijsten(meerkeuze)en daarnaast heb je,als daar geen volledige diagnose uitkomt maar wel trekjes,dan kun je nog uitgebreider onderzoek krijgen met open vragen.
Daarom vroeg ik me inderdaad ook af,wat voor onderzoek heb je gehad?
Want er kan dus nog veel meer.
zaterdag 30 maart 2024 om 13:12
Twijfelaar,je zei dat wat betreft medicatie is nu uitgesloten want het lijkt weer prima te gaan.
Is dat echt zo?Of maak je dat jezelf wijs?
En wat versta je onder prima,hoelang duurt dat prima meestal?Is dat uren,weken,dagen?
Wel goed dat je ook over je dochter nadenkt en ook ziet hoe het ‘echt’ gaat.
Vaak ken je je eigen kind het beste,ook al bedoelen de mensen van de training of cursus het goed.
Dat ze ook een pleaser is,is natuurlijk niet gek.Ze ziet dat van jou en misschien zit het zelfs wel een beetje in jullie?
Zolang ze er zelf maar niet teveel last van krijgt,maar dat hou jij volgens mij heel goed in de gaten.
Is dat echt zo?Of maak je dat jezelf wijs?
En wat versta je onder prima,hoelang duurt dat prima meestal?Is dat uren,weken,dagen?
Wel goed dat je ook over je dochter nadenkt en ook ziet hoe het ‘echt’ gaat.
Vaak ken je je eigen kind het beste,ook al bedoelen de mensen van de training of cursus het goed.
Dat ze ook een pleaser is,is natuurlijk niet gek.Ze ziet dat van jou en misschien zit het zelfs wel een beetje in jullie?
Zolang ze er zelf maar niet teveel last van krijgt,maar dat hou jij volgens mij heel goed in de gaten.
zaterdag 30 maart 2024 om 14:20
Begrijpelijk dat je daar meer vertrouwen in hebt.Frizz schreef: ↑30-03-2024 12:48Ik heb daar zelf geen ervaring mee.
Maar ik maak wel mee dat ik van anderen hun diagnostische onderzoeken mag lezen en daarbij wordt bv ook veel gebruik gemaakt van vragenlijsten die je zelf moet invullen, en regelmatig worden dan ook familieleden worden bevraagd. Dat zijn echte grondige onderzoeken. Ik vind dat altijd prettig omdat ik daar wat meer vertrouwen in heb dan wanneer er alleen middels een gesprek wordt afgetast of er al dan geen symptomen zijn passend bij een diagnose.
Maar goed, de ggz heeft bij jou gekozen voor een andere manier.
Ik zal het adviesgesprek moeten afwachten en van daaruit verder kijken. De haptonoom geeft wel aan dat de vers training geen slecht idee is. Dus wellicht verstandig om daarmee te starten.
Wat me wel verbaasd aan de ggz instelling is dat meermaals gezegd wordt dat die vers training misschien wel voldoende is en dat ik daarna vooral daar verder op ga voortbouwen. En dat ben ik niet met ze eens. Er zit een stuk vanuit mijn jeugd/opvoeding, dat zal niet eruit zijn na een emotieregulatie training. Maar wellicht schat ik het allemaal fout in.
Er is bij de intake geen familie betrokken (gelukkig), dus ze gaan alleen van mijn verhaal af.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 30 maart 2024 om 14:30
Westcoast: natuurlijk gaat het echt niet prima, ik denk dat soms wel oprecht, maar ik weet inmiddels ook dat dat schijn is. Meestal na een uur of twee is dat “het gaat prima” als sneeuw voor de zon weer verdwenen. Anderzijds gaat het niet zo slecht als een half jaar geleden met huilbuien en suïcidale gedachten. Die zijn voorbij. Voor nu, want therapie zal vast alles overhoop gooien.
Voor nu kabbelt het een beetje. Het is te doen zeg maar. Zolang ik maar niet nadenk over de puinhoop thuis en alles wat ik nog moet doen voor werk en qua verhuizing doorgeven ivm de post.
Ik houd haar in de gaten, maar vind het lastig om niet te projecteren vanuit mezelf.
Uitspraak die ze van de week deed was dat ze vaak lacht ook als ze eigenlijk niet wilt lachen. Ook als ze liever zou huilen. Ik weet niet precies hoe ze het zei.
Tja wat moet ik daarmee? Wat kan ik ermee? Behalve praten en aangeven dat ze altijd bij me terecht kan?
Voor nu kabbelt het een beetje. Het is te doen zeg maar. Zolang ik maar niet nadenk over de puinhoop thuis en alles wat ik nog moet doen voor werk en qua verhuizing doorgeven ivm de post.
Ik houd haar in de gaten, maar vind het lastig om niet te projecteren vanuit mezelf.
Uitspraak die ze van de week deed was dat ze vaak lacht ook als ze eigenlijk niet wilt lachen. Ook als ze liever zou huilen. Ik weet niet precies hoe ze het zei.
Tja wat moet ik daarmee? Wat kan ik ermee? Behalve praten en aangeven dat ze altijd bij me terecht kan?
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 31 maart 2024 om 08:19
Twijfelaar schreef: ↑30-03-2024 14:20
Wat me wel verbaasd aan de ggz instelling is dat meermaals gezegd wordt dat die vers training misschien wel voldoende is en dat ik daarna vooral daar verder op ga voortbouwen. En dat ben ik niet met ze eens. Er zit een stuk vanuit mijn jeugd/opvoeding, dat zal niet eruit zijn na een emotieregulatie training. Maar wellicht schat ik het allemaal fout in.
Heb je dit besproken? Want ik kan me heel erg goed voorstellen dat je dit vindt.
Ik ben het met jou eens. Het zou goed zijn als er aandacht is voor trauma en hechting.
Ik vind die zelfsabotage en vermijding niet hetzelfde. Vermijding kan ook ‘gewoon’ angst zijn. Zelfsabotage raakt eerder je kern; dat jij het niet waard bent, dat je het toch niet kan, dat het geen zin heeft.
Je straft eigenlijk jezelf door positieve dingen te saboteren en daar ook weer negatieve gedachten aan te koppelen.
•
zondag 31 maart 2024 om 10:19
Dochter heeft geen broers of zussen.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 31 maart 2024 om 10:31
Qua trauma en hechting: Dat denk ik dus ook. Misschien hebben ze meer bedoelt als dat dat voor dan even voldoende is, omdat het anders teveel gaat worden.
Ik heb wel het idee dat ze zien dat er qua hechting van alles mis is gegaan, dus het is wel bekend. Ik vind het lastig om dat aan te geven want voor mijn gevoel (angst?) wordt daar straks overheen gepraat waarom ze toch eerst dit voorstellen en dat ik altijd daarna nog door kan gaan. Tja ik weet het niet. Ik vind het lastig om daar niet “ja” en “amen” te knikken. Dat gaat vol automatisch en op dat moment klinkt het ook logisch. Achteraf, als alles iets bezonken is, dan pas is het van “ja maar dit” en “ja maar dat”. Dat lukt me ter plekke niet.
De zelfsabotage klinkt plausibel. Zou het naast elkaar kunnen zijn? Want momenteel ervaar ik de sabotage niet zo en zie ik het meer als vermijding, de angst om dingen aan te gaan. De zelfsabotage ervoer ik vooral in contacten met anderen. Ik kan geen concreet voorbeeld geven, maar weet wel dat ik vaker gedacht heb dat ik mezelf letterlijk aan het saboteren was.
Zelfsabotage raakt eerder je kern; dat jij het niet waard bent, dat je het toch niet kan, dat het geen zin heeft.
Check, check en check
Ik heb wel het idee dat ze zien dat er qua hechting van alles mis is gegaan, dus het is wel bekend. Ik vind het lastig om dat aan te geven want voor mijn gevoel (angst?) wordt daar straks overheen gepraat waarom ze toch eerst dit voorstellen en dat ik altijd daarna nog door kan gaan. Tja ik weet het niet. Ik vind het lastig om daar niet “ja” en “amen” te knikken. Dat gaat vol automatisch en op dat moment klinkt het ook logisch. Achteraf, als alles iets bezonken is, dan pas is het van “ja maar dit” en “ja maar dat”. Dat lukt me ter plekke niet.
De zelfsabotage klinkt plausibel. Zou het naast elkaar kunnen zijn? Want momenteel ervaar ik de sabotage niet zo en zie ik het meer als vermijding, de angst om dingen aan te gaan. De zelfsabotage ervoer ik vooral in contacten met anderen. Ik kan geen concreet voorbeeld geven, maar weet wel dat ik vaker gedacht heb dat ik mezelf letterlijk aan het saboteren was.
Zelfsabotage raakt eerder je kern; dat jij het niet waard bent, dat je het toch niet kan, dat het geen zin heeft.
Check, check en check
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 31 maart 2024 om 12:57
zondag 31 maart 2024 om 16:04
Ah ik vind het zo verdrietig voor je.
Ik krijg nu een beetje de indruk dat je je niet gezien en begrepen voelt bij de ggz, maar dan waarschijnlijk toch hun advies gaat opvolgen.
Nu kan ik echt helemaal niks zinnigs zeggen over of die training al dan niet passend is. Maar ik vraag me wel af of het handig is om ergens aan te beginnen waarvan je zelf het idee hebt dat dat ‘het’ niet is.
Zou je misschien schriftelijk te vragen cq bezwaren kunnen neerleggen? Want als het goed is moet er juist alle ruimte zijn om dergelijke zaken te bespreken.
Het lijkt me shit als je nu stilzwijgend akkoord gaat om vervolgens elke keer dat je die training/huiswerk/zaken in de praktijk gaat vermijden dat stemmetje te horen; ‘ik wist wel dat dit niet het juiste is voor mij’.
En dan weet je wat dat betreft jezelf natuurlijk ook weer naar beneden te praten.
Of je vraagt of er traumadiagnostiek kan plaatsvinden?
Ik krijg nu een beetje de indruk dat je je niet gezien en begrepen voelt bij de ggz, maar dan waarschijnlijk toch hun advies gaat opvolgen.
Nu kan ik echt helemaal niks zinnigs zeggen over of die training al dan niet passend is. Maar ik vraag me wel af of het handig is om ergens aan te beginnen waarvan je zelf het idee hebt dat dat ‘het’ niet is.
Zou je misschien schriftelijk te vragen cq bezwaren kunnen neerleggen? Want als het goed is moet er juist alle ruimte zijn om dergelijke zaken te bespreken.
Het lijkt me shit als je nu stilzwijgend akkoord gaat om vervolgens elke keer dat je die training/huiswerk/zaken in de praktijk gaat vermijden dat stemmetje te horen; ‘ik wist wel dat dit niet het juiste is voor mij’.
En dan weet je wat dat betreft jezelf natuurlijk ook weer naar beneden te praten.
Of je vraagt of er traumadiagnostiek kan plaatsvinden?
•
maandag 1 april 2024 om 03:33
Ik voel me op zich wel gezien door de ggz. Dat is het niet. Het is meer dat ik geen idee heb of die training iets voor me is. Het groepsgebeuren. De opdrachten/huiswerk. Nadenken (?) over wat ik voel. Het idee alleen al. 
Ik blokkeer denk ik en zal dan maar wat gaan invullen om toch aan de vraag te voldoen. Of dat waardevol is weet ik niet.
Natuurlijk zijn er ook individuele sessies en kan ik dat daar dan bespreken, maar ik heb nu vooraf vooral het idee dat het me niet gaat lukken. Dat ik het niet kan.
Als dat dadelijk klopt (self-fulfilling prophecy) dan zal dit weer een bevestiging zijn dat ik niet genoeg mijn best doe en me niet open stel voor therapie.
Maar wat als ze met die training de juiste snaar weten te raken? Wat als het wel is wat ik nodig heb? Het is tenslotte niet dat ik de professional ben die ervoor geleerd heeft om te bepalen wat iemand nodig heeft…
Mijn haptonoom vindt dat ik het moet proberen.
Ik ben er te lang mee bezig. Eerst was ik optimistisch en dacht ik dat het een goed plan is, maar meer en meer krabbel ik terug. Dat kan ook angst zijn. Ik heb geen idee.
Of je vraagt of er traumadiagnostiek kan plaatsvinden?
Geen idee of dat verstandig is. Ik weet ook niet of ze dat aanbieden.
Ik blokkeer denk ik en zal dan maar wat gaan invullen om toch aan de vraag te voldoen. Of dat waardevol is weet ik niet.
Natuurlijk zijn er ook individuele sessies en kan ik dat daar dan bespreken, maar ik heb nu vooraf vooral het idee dat het me niet gaat lukken. Dat ik het niet kan.
Als dat dadelijk klopt (self-fulfilling prophecy) dan zal dit weer een bevestiging zijn dat ik niet genoeg mijn best doe en me niet open stel voor therapie.
Maar wat als ze met die training de juiste snaar weten te raken? Wat als het wel is wat ik nodig heb? Het is tenslotte niet dat ik de professional ben die ervoor geleerd heeft om te bepalen wat iemand nodig heeft…
Mijn haptonoom vindt dat ik het moet proberen.
Ik ben er te lang mee bezig. Eerst was ik optimistisch en dacht ik dat het een goed plan is, maar meer en meer krabbel ik terug. Dat kan ook angst zijn. Ik heb geen idee.
Of je vraagt of er traumadiagnostiek kan plaatsvinden?
Geen idee of dat verstandig is. Ik weet ook niet of ze dat aanbieden.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 1 april 2024 om 09:08
Je klinkt angstig en onzeker. En dat is logisch want die angst beschermt jou. Vanuit angst ga je invullen hoe het zal zijn, en hoe jij faalt.
Je denkt dat je het niet goed zal doen en dat het dan weer aan jou ligt.
Het is ook niet niks, zo'n training gaan doen over gevoelens en met anderen erbij, het is een grote stap.
Wat die trauma's betreft gaf je aan dat je niet de diepte in wil storten door daar in te gaan graven. Sta je daar inmiddels anders in?
Anders lijkt dit me idd een goede manier om eens je voeten in het water te steken, zonder meteen helemaal kopje onder te gaan. Ik denk dat er sowieso geen manier of therapievorm is waarbij niet je angst hoog zal oplopen, en waarbij je niet in zelfbescherming (zelfsabotage) gaat. Dat is je patroon nu eenmaal, het hoort erbij. Beter dan ertegen te vechten is om te zien dat het gebeurt, welke gedachten erbij horen
Zoals de gedachte "het gaat momenteel alweer beter dus is dit wel nodig?" Dat is typisch een gedachte die uit zelfbescherming voortkomt. En je bent daar niet alleen in, het zijn geen gekke dingen. Maar je gedachten zijn niet per se de realiteit. Piekeren en malen, rationaliseren, is een manier van grip op je gevoelens en de situatie proberen te houden.
Je denkt dat je het niet goed zal doen en dat het dan weer aan jou ligt.
Het is ook niet niks, zo'n training gaan doen over gevoelens en met anderen erbij, het is een grote stap.
Wat die trauma's betreft gaf je aan dat je niet de diepte in wil storten door daar in te gaan graven. Sta je daar inmiddels anders in?
Anders lijkt dit me idd een goede manier om eens je voeten in het water te steken, zonder meteen helemaal kopje onder te gaan. Ik denk dat er sowieso geen manier of therapievorm is waarbij niet je angst hoog zal oplopen, en waarbij je niet in zelfbescherming (zelfsabotage) gaat. Dat is je patroon nu eenmaal, het hoort erbij. Beter dan ertegen te vechten is om te zien dat het gebeurt, welke gedachten erbij horen
Zoals de gedachte "het gaat momenteel alweer beter dus is dit wel nodig?" Dat is typisch een gedachte die uit zelfbescherming voortkomt. En je bent daar niet alleen in, het zijn geen gekke dingen. Maar je gedachten zijn niet per se de realiteit. Piekeren en malen, rationaliseren, is een manier van grip op je gevoelens en de situatie proberen te houden.
maandag 1 april 2024 om 09:21
Ik hou zielsveel van mn kindje dus kan me ook echt niet voorstellen hoe het is om dat niet te hebben.
Wel heel goed dat je het iig probeert over te laten komen alsof het wel zo is.
Is voor kinderen zo belangrijk,liefde,veiligheid,warmte etc.
Hoe gaat dat op je werk,ik begreep dat je in het onderwijs werkt.
Kan me voorstellen dat zich regelmatig situaties voordoen waarbij empathisch zijn belangrijk is.
Kun je wel empathie voelen?Houden van vind je lastig maar kun je je wel inleven in anderen?
Daarmee bedoel ik niet,een schuldgevoel naar bv je dochter en het betrekken op jezelf,maar je echt inleven in anderen en voelen.
De wisseling van stemming gaat dus best snel bij je.Lijkt me wel lastig.
Ook daar zou medicatie toch wel bij kunnen helpen.
Je zegt medicatie is een no go want het gaat nu prima,maar eigenlijk gaat het niet prima,dus eigenlijk maak je jezelf dan iets wijs waarom je de medicatie toch niet hoeft te proberen.
Ik denk maar zo,wat verlies je er mee?
Nu gaat het ook niet goed,dus waarom niet proberen?
Uiteraard natuurlijk je eigen keus.
Hoe staat het inmiddels met de verhuizing?
Heb dat even gemist.
Wel heel goed dat je het iig probeert over te laten komen alsof het wel zo is.
Is voor kinderen zo belangrijk,liefde,veiligheid,warmte etc.
Hoe gaat dat op je werk,ik begreep dat je in het onderwijs werkt.
Kan me voorstellen dat zich regelmatig situaties voordoen waarbij empathisch zijn belangrijk is.
Kun je wel empathie voelen?Houden van vind je lastig maar kun je je wel inleven in anderen?
Daarmee bedoel ik niet,een schuldgevoel naar bv je dochter en het betrekken op jezelf,maar je echt inleven in anderen en voelen.
De wisseling van stemming gaat dus best snel bij je.Lijkt me wel lastig.
Ook daar zou medicatie toch wel bij kunnen helpen.
Je zegt medicatie is een no go want het gaat nu prima,maar eigenlijk gaat het niet prima,dus eigenlijk maak je jezelf dan iets wijs waarom je de medicatie toch niet hoeft te proberen.
Ik denk maar zo,wat verlies je er mee?
Nu gaat het ook niet goed,dus waarom niet proberen?
Uiteraard natuurlijk je eigen keus.
Hoe staat het inmiddels met de verhuizing?
Heb dat even gemist.
maandag 1 april 2024 om 09:33
Excuus. Ik dacht dat jij twijfelde of dit behandeladvies wel passend is voor jou.
Als jij denkt dat je de doelgroep bent (emotieregulatiestoornis, (borderline)persoonlijkheidsstoornis) dan zou ik het zeker met beide handen aanpakken.
Ik ga er vanuit dat elke deelnemer het doodeng vindt en dat de behandelaars daar prima raad mee weten.
Als jij denkt dat je de doelgroep bent (emotieregulatiestoornis, (borderline)persoonlijkheidsstoornis) dan zou ik het zeker met beide handen aanpakken.
Ik ga er vanuit dat elke deelnemer het doodeng vindt en dat de behandelaars daar prima raad mee weten.
•
maandag 1 april 2024 om 10:20
Ik zou ook zeker wel voor de training gaan Twijfelaar.Baat het niet dan schaadt het niet.
Ik denk dat je er juist heel veel van kunt leren,waarom en hoe je dingen doet en voelt of niet voelt en ook handvaten krijgt om dingen anders te doen en voelen.
In het begin zal het misschien spannend zijn,maar dat is voor iedereen daar.
Na een paar keer zal dat ook wel zakken.
Ik denk dat je er juist heel veel van kunt leren,waarom en hoe je dingen doet en voelt of niet voelt en ook handvaten krijgt om dingen anders te doen en voelen.
In het begin zal het misschien spannend zijn,maar dat is voor iedereen daar.
Na een paar keer zal dat ook wel zakken.
maandag 1 april 2024 om 10:51
@Verbinder
Enerzijds ben ik dat volledig met je eens. Het is een startpunt en wellicht geeft het me net iets van handvatten om vooruit te komen.
Keerzijde: wat als dit mislukt? Ik heb al zoveel "geprobeerd" en dan mag ik dit aan het lijstje toevoegen. Ga ik dan op zoek naar iets nieuws, dan krijg ik weer te horen dat ik al zoveel heb geprobeerd en dat het niet werkte en waarom ik dan denk dat dit wel gaat werken. Alsof ik dat weet!
@bijtie
Ik ben angstig en onzeker. Bang voor het eventueel voelen. Bang voor wat anderen van me gaan denken in die groep. Bang dat ik (weer) obsessief gedrag ga vertonen richting een hulpverlener. Bang dat wat nu stabiel is weer omvalt.
Wat betreft de trauma's. Ik wil wel, maar ook weer niet. De angst overheerst.
Ik denk dat ik vooral moet gaan bijhouden wat er gebeurd tijdens de sessies in. Dat kreeg ik namelijk bij de laatste therapeut te horen. Dat doordat ik geen feedback gaf daarover hij geen idee had wat de sessies met me deden en hoe zijn opmerkingen vielen. Ergens logisch, maar ik denk dan ook van "dat had je toch zelf kunnen vragen?".
@Westcoast
Ik denk ook wel dat ik van mijn kind houd, maar ik voel het niet. Het zal er wel zijn, maar het is niet voelbaar. Klinkt niet logisch.
Wel heel goed dat je het iig probeert over te laten komen alsof het wel zo is.
Is voor kinderen zo belangrijk,liefde,veiligheid,warmte etc.
Dat weet ik, geleerd uit mijn jeugd, dus ik weet hoe het niet moet en ik probeer het echt anders te doen, maar het is lastig om in te schatten of dat oke is. Dochter is geen prater wat dat betreft.
Ik werk inderdaad in het onderwijs en ik vind van mezelf dat ik wel empathisch ben. Ik kan me inleven in de leerlingen en daar ook goed mee omgaan. Ten minste, dat idee heb ik.
Wisseling van stemming gaat inderdaad vrij snel, maar over het algemeen is het oppervlakkig somber. Ik weet dat medicatie me zou kunnen helpen, maar dit blijft voor nu een no go. Ik vertrouw mijn eigen nu al niet, laat staan als een setje pillen daar nog aan gaat torren.
De verhuizing is achter de rug. De woonkamer staat vol met onuitgepakte dozen. Niet alleen de woonkamer...
@Frizz
Geen excuses. Je hebt gelijk hoor dat ik twijfel of het behandeladvies bij me past. Soms als ik hier reacties lees dan denk ik "ja gaan we doen" en soms dan denk ik "idioten, dit is toch niks voor mij?".
Ik weet niet of ik in de doelgroep val. Ja ik heb moeite met emoties en vermijd ze als de pest. Borderline vind ik niet echt bij me passen, maar een persoonlijkheidsstoornis als in algemeen zal er vast wel zijn.
Begrijpelijk dat iedereen het doodeng vindt. Ik moet het maar gaan zien, gaan ervaren en van daaruit kijken of het wel of niet passend is.
@Westcoast
Baat het niet dan schaadt het niet.
Dat ben ik niet geheel met je eens, want als het mislukt dat mag ik die weer aan mijn lijstje toevoegen van mislukkingen en dat werkt niet echt mee om daarna weer wat nieuws te gaan proberen.
Enerzijds ben ik dat volledig met je eens. Het is een startpunt en wellicht geeft het me net iets van handvatten om vooruit te komen.
Keerzijde: wat als dit mislukt? Ik heb al zoveel "geprobeerd" en dan mag ik dit aan het lijstje toevoegen. Ga ik dan op zoek naar iets nieuws, dan krijg ik weer te horen dat ik al zoveel heb geprobeerd en dat het niet werkte en waarom ik dan denk dat dit wel gaat werken. Alsof ik dat weet!
@bijtie
Ik ben angstig en onzeker. Bang voor het eventueel voelen. Bang voor wat anderen van me gaan denken in die groep. Bang dat ik (weer) obsessief gedrag ga vertonen richting een hulpverlener. Bang dat wat nu stabiel is weer omvalt.
Wat betreft de trauma's. Ik wil wel, maar ook weer niet. De angst overheerst.
Ik denk dat ik vooral moet gaan bijhouden wat er gebeurd tijdens de sessies in. Dat kreeg ik namelijk bij de laatste therapeut te horen. Dat doordat ik geen feedback gaf daarover hij geen idee had wat de sessies met me deden en hoe zijn opmerkingen vielen. Ergens logisch, maar ik denk dan ook van "dat had je toch zelf kunnen vragen?".
@Westcoast
Ik denk ook wel dat ik van mijn kind houd, maar ik voel het niet. Het zal er wel zijn, maar het is niet voelbaar. Klinkt niet logisch.
Wel heel goed dat je het iig probeert over te laten komen alsof het wel zo is.
Is voor kinderen zo belangrijk,liefde,veiligheid,warmte etc.
Dat weet ik, geleerd uit mijn jeugd, dus ik weet hoe het niet moet en ik probeer het echt anders te doen, maar het is lastig om in te schatten of dat oke is. Dochter is geen prater wat dat betreft.
Ik werk inderdaad in het onderwijs en ik vind van mezelf dat ik wel empathisch ben. Ik kan me inleven in de leerlingen en daar ook goed mee omgaan. Ten minste, dat idee heb ik.
Wisseling van stemming gaat inderdaad vrij snel, maar over het algemeen is het oppervlakkig somber. Ik weet dat medicatie me zou kunnen helpen, maar dit blijft voor nu een no go. Ik vertrouw mijn eigen nu al niet, laat staan als een setje pillen daar nog aan gaat torren.
De verhuizing is achter de rug. De woonkamer staat vol met onuitgepakte dozen. Niet alleen de woonkamer...
@Frizz
Geen excuses. Je hebt gelijk hoor dat ik twijfel of het behandeladvies bij me past. Soms als ik hier reacties lees dan denk ik "ja gaan we doen" en soms dan denk ik "idioten, dit is toch niks voor mij?".
Ik weet niet of ik in de doelgroep val. Ja ik heb moeite met emoties en vermijd ze als de pest. Borderline vind ik niet echt bij me passen, maar een persoonlijkheidsstoornis als in algemeen zal er vast wel zijn.
Begrijpelijk dat iedereen het doodeng vindt. Ik moet het maar gaan zien, gaan ervaren en van daaruit kijken of het wel of niet passend is.
@Westcoast
Baat het niet dan schaadt het niet.
Dat ben ik niet geheel met je eens, want als het mislukt dat mag ik die weer aan mijn lijstje toevoegen van mislukkingen en dat werkt niet echt mee om daarna weer wat nieuws te gaan proberen.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
