Hoe leven op orde stellen?

Twijfelaar zondag 29 oktober 2023 om 20:00

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling

2.39% gewijzigd

Hope is the first step on the road to disappointment

S-Groot woensdag 27 maart 2024 om 11:31

Twijfelaar schreef: ↑
27-03-2024 10:54
Dat zou daarna opgestart worden. Of in ieder geval zouden ze contact opnemen om te kijken waar ik behoefte aan heb. Contact zou vanuit hun geïnitieerd worden. Degene die ik eerst had heeft dat geregeld met een collega waarvan hij dacht dat die zou klikken met mij. Ik heb er echter nog niks van gehoord. Zelf bellen vind ik lastig, want ik weet niet om wie ik dan zou moeten vragen en mijn hulpvraag is nog steeds vaag en veel te groot en onduidelijk.

Dit is toch je (wat mij betreft héél duidelijke) hulpvraag:
Ik zie het even niet meer. Niks lukt.
Het frustreert. Het leven kabbelt voort en ik krijg niks voor elkaar.
Het simpele spullen op zijn plek zetten ipv in de dozen te laten zitten is al teveel gevraagd.
Laat staan een beslissing nemen over de veranderingen op mijn werk. Ik mis daarin iemand met wie ik dat inhoudelijk kan bespreken en daarbij mijn angst op tafel kan leggen. Ik weet het simpelweg niet.

Deze behoefte heb je door het topic heen meermaals naar voren gebracht, het is dus een steeds terugkomend iets. Lijkt mij echt een hele duidelijke hulpvraag. Kun je uitleggen wat jij er onduidelijk aan vindt?

En bij wie je moet zijn: degene die je geholpen heeft bij de aanvraag toch?

Ik vind het heel moeilijk om te beoordelen wat nou echt het 'niet weten' is en wat de vermijding is, dat maakt het voor mij lastig om inhoudelijk te communiceren. Voor mij voelt het als vermijding en gebruik je de tactiek/coping van het 'niet weten' om niet te hoeven zeggen (beseffen?) dat je niet wil of durft door te zetten. De reden dat ik dat zo voel/denk is omdat zodra iemand zegt wat je wel kunt doen (het 'niet weten' is dus opgelost) je het alsnog niet doet. Maar misschien is het je echt niet duidelijk genoeg, dat kan natuurlijk ook, maar dan zou je hulp kunnen vragen om het wél duidelijk te kunnen krijgen (en dat zie ik je niet echt doen dus kom ik toch weer op mijn eerdere gevoel uit).
Je voelt dit vast als kritiek, maar zo is het niet bedoeld. Ik probeer uit te leggen hoe ik het zie en dat voor mij de communicatie lastig is en waardoor.

Anoniem_66fe539526f72 woensdag 27 maart 2024 om 13:33

S-Groot schreef: ↑
27-03-2024 11:31
Ik vind het heel moeilijk om te beoordelen wat nou echt het 'niet weten' is en wat de vermijding is, dat maakt het voor mij lastig om inhoudelijk te communiceren. Voor mij voelt het als vermijding en gebruik je de tactiek/coping van het 'niet weten' om niet te hoeven zeggen (beseffen?) dat je niet wil of durft door te zetten. De reden dat ik dat zo voel/denk is omdat zodra iemand zegt wat je wel kunt doen (het 'niet weten' is dus opgelost) je het alsnog niet doet. Maar misschien is het je echt niet duidelijk genoeg, dat kan natuurlijk ook, maar dan zou je hulp kunnen vragen om het wél duidelijk te kunnen krijgen (en dat zie ik je niet echt doen dus kom ik toch weer op mijn eerdere gevoel uit).

Ik vermoed dat er bij to een hele dikke laag van ervaringen uit het verleden is - waarbij je werd aangevallen op je echte mening/gevoelens, of niet werd geloofd, of je echte gevoelens en gedachten zo ver buiten 'dat wat je mocht/denken voelen' liggen- dat ze op dit moment echt niet helder heeft wat ze wil&vindt&nodig heeft, en daarnaast als (deels bewuste) copingstrategie vermijden inzet. Want je kon je gevoelens al nooit uiten en dan kun je die overweldigende gevoelens beter helemaal niet meer voelen en ga je vermijden. Dus die afwisseling tussen af en toe de helderheid inschieten en dan weer echt niet weten wat je wilt, ook in dit topic, komt op mij juist heel natuurgetrouw over. Been there, zeg maar.
En die laag emotionele bagger en puin opruimen, is heel moeilijk maar ik ben juist hoopvol dat het to gaat lukken.

Anoniem_66fe539526f72 woensdag 27 maart 2024 om 13:36

Twijfelaar schreef: ↑
27-03-2024 11:16
Een groep lijkt mij ook lastiger en grotere kans op vermijding en sociaal masker. Maar wellicht geeft de sociale druk juist genoeg “motivatie” om wel mee te werken. Ik weet het echt niet. (Zal het dan maar moeten gaan ervaren. )

Dan zou ik er gewoon vol in gaan. In plaats van sociale druk, kunnen groepen ook heel veel kracht geven, heb ik gehoord.

Anoniem_66fe539526f72 woensdag 27 maart 2024 om 13:40

Twijfelaar schreef: ↑
27-03-2024 11:14
Ik denk voor nu dat ik het ga proberen, maar ik ben bang dat het weer een mislukking wordt. Vooral omdat ik niet goed genoeg mijn best doe.

Ik heb wel eens het omgekeerde gehoord van een therapeut: met heel erg je best doen, valt niet alles op te lossen

Misschien is een goed voornemen om te blijven communiceren wat voor jou als heel erg je best doen, valt. Zodat ze je therapie kunnen finetunen tot voor jou haalbare stapjes.

Verbinder donderdag 28 maart 2024 om 05:36

Twijfelaar schreef: ↑
27-03-2024 11:14
Ik denk voor nu dat ik het ga proberen, maar ik ben bang dat het weer een mislukking wordt. Vooral omdat ik niet goed genoeg mijn best doe.

Je doet goed je best. Je doet altijd goed je best, binnen je eigen mogelijkheden.

Twijfelaar donderdag 28 maart 2024 om 19:18

S-Groot schreef: ↑
27-03-2024 11:31
Dit is toch je (wat mij betreft héél duidelijke) hulpvraag:
Ik zie het even niet meer. Niks lukt.
Het frustreert. Het leven kabbelt voort en ik krijg niks voor elkaar.
Het simpele spullen op zijn plek zetten ipv in de dozen te laten zitten is al teveel gevraagd.
Laat staan een beslissing nemen over de veranderingen op mijn werk. Ik mis daarin iemand met wie ik dat inhoudelijk kan bespreken en daarbij mijn angst op tafel kan leggen. Ik weet het simpelweg niet.

Deze behoefte heb je door het topic heen meermaals naar voren gebracht, het is dus een steeds terugkomend iets. Lijkt mij echt een hele duidelijke hulpvraag. Kun je uitleggen wat jij er onduidelijk aan vindt?

En bij wie je moet zijn: degene die je geholpen heeft bij de aanvraag toch?

Ik vind het heel moeilijk om te beoordelen wat nou echt het 'niet weten' is en wat de vermijding is, dat maakt het voor mij lastig om inhoudelijk te communiceren. Voor mij voelt het als vermijding en gebruik je de tactiek/coping van het 'niet weten' om niet te hoeven zeggen (beseffen?) dat je niet wil of durft door te zetten. De reden dat ik dat zo voel/denk is omdat zodra iemand zegt wat je wel kunt doen (het 'niet weten' is dus opgelost) je het alsnog niet doet. Maar misschien is het je echt niet duidelijk genoeg, dat kan natuurlijk ook, maar dan zou je hulp kunnen vragen om het wél duidelijk te kunnen krijgen (en dat zie ik je niet echt doen dus kom ik toch weer op mijn eerdere gevoel uit).
Je voelt dit vast als kritiek, maar zo is het niet bedoeld. Ik probeer uit te leggen hoe ik het zie en dat voor mij de communicatie lastig is en waardoor.

Wat ik lastig vind aan de hulpvraag is dat wat jij als hulpvraag benoemt, ik niet als hulpvraag zie.

Toen ik moeite had met de communicatie met ex had ik voor mijn idee een duidelijke hulpvraag. Iemand, onpartijdig, die met mij meekijkt hoe te reageren en daarbij de emotie weg te laten. Die persoon heeft me af en toe ook laten relativeren en de toon van een bericht laten veranderen. Niet letterlijk, maar wel nadenken over de keerzijde en de eventuele “goede” intentie van mijn ex.

Puur daarop zou ik ook wel weer advies willen, want het loopt weer helemaal spaak. Maar het liefst zou ik dan begeleiding willen waarbij ex en ik beide aan de bak gaan. Maar ja, dat leek de vorige begeleider niet verstandig icm therapie en de onstabiliteit van mij.
(Gesprekken met ex zou ik zeer slecht tegen kunnen en veel last van hebben. Dus wat is verstandig?)

Ik ben zelf in contact gekomen met die begeleider, na een dik half jaar is de huisarts in beeld gekomen om de begeleider in huis te laten kijken. Ik wil liever niet naar de huisarts terug. Ik had gehoopt dat iemand van de organisatie inmiddels contact had opgenomen. Afspraak was dat zij contact zouden opnemen eind maart. Dat is blijkbaar niet gelukt dus ik denk dat ik volgende week zelf aan de bel moet gaan trekken.

Ik snap niet precies wat je bedoelt met het laatste stuk. Het vermijden tov het niet weten.
Ik neem het niet als kritiek, ik ben eigenlijk vooral nieuwsgierig hoe je het bedoelt. Mijn vermoeden is in ieder geval dat mijn vermijding dusdanig automatisme is dat ik echt niet kan bedenken wat oplossingen zijn. Of wat mijn hulpvraag is.

Bijvoorbeeld: het opruimen van de dozen. De haptonoom heeft aangeboden om naar mijn huis te komen of eventueel de videobellen zodat ik aan de slag ga. (Meestal als ik eenmaal bezig ben dan kan ik ook wel even door gaan. Het starten is het moeilijkste zeg maar.)
Het videobellen of langskomen zou kunnen helpen, ware het niet dat ik dat echt niet kan verdragen als iemand mij gaat controleren of “motiveren”. Mijn gedachte bij zo’n aanbod dan vooral dat ik het gewoon zelf kan doen. Dat ik me niet moet aanstellen en gewoon doen.

Idem een aanbod van vriendin die wilt helpen de post te sorteren / arbeidsongeschiktheidsverzekering te contacteren. Leuk en aardig, maar laat me met rust. Ik moet en kan dat zelf. Dat roept het dan in mij. Het klopt niet want als ik het zelf kon dan was het niet zo’n puinhoop.

Hoe zal ik het noemen? Recalcitrant? Koppig? Eigenwijs? Puberaal? Kinderachtig? Vermijding?

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar donderdag 28 maart 2024 om 19:20

frambozentaartje schreef: ↑
27-03-2024 13:33
Ik vermoed dat er bij to een hele dikke laag van ervaringen uit het verleden is - waarbij je werd aangevallen op je echte mening/gevoelens, of niet werd geloofd, of je echte gevoelens en gedachten zo ver buiten 'dat wat je mocht/denken voelen' liggen- dat ze op dit moment echt niet helder heeft wat ze wil&vindt&nodig heeft, en daarnaast als (deels bewuste) copingstrategie vermijden inzet. Want je kon je gevoelens al nooit uiten en dan kun je die overweldigende gevoelens beter helemaal niet meer voelen en ga je vermijden. Dus die afwisseling tussen af en toe de helderheid inschieten en dan weer echt niet weten wat je wilt, ook in dit topic, komt op mij juist heel natuurgetrouw over. Been there, zeg maar.
En die laag emotionele bagger en puin opruimen, is heel moeilijk maar ik ben juist hoopvol dat het to gaat lukken.

Dit klopt denk ik wel. Alleen, ik kan me dus niet herinneren waardoor dit komt. De herinneringen van negatieve ervaringen heb ik niet. Dus wellicht is dat niet de oorzaak.
Ik weet het niet. Ik vermoed te diep begraven. Kan dat?

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar donderdag 28 maart 2024 om 19:22

frambozentaartje schreef: ↑
27-03-2024 13:36
Dan zou ik er gewoon vol in gaan. In plaats van sociale druk, kunnen groepen ook heel veel kracht geven, heb ik gehoord.

Wie weet. Ik ben er bang voor dat het weer een mislukking gaat worden en dat het weer aan mij ligt. Dat ik me er niet voor open stel. (Los van of dat bewust/ onbewust of mogelijk/onmogelijk is.)

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar donderdag 28 maart 2024 om 19:23

frambozentaartje schreef: ↑
27-03-2024 13:40
Ik heb wel eens het omgekeerde gehoord van een therapeut: met heel erg je best doen, valt niet alles op te lossen
Misschien is een goed voornemen om te blijven communiceren wat voor jou als heel erg je best doen, valt. Zodat ze je therapie kunnen finetunen tot voor jou haalbare stapjes.

Mijn best doen is vooral gefocust op niet omkiepen. Doorgaan zodat ik kan blijven werken, huishouden, “goede” moeder zijn, “goede” vriendin zijn.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar donderdag 28 maart 2024 om 19:24

Verbinder schreef: ↑
28-03-2024 05:36
Je doet goed je best. Je doet altijd goed je best, binnen je eigen mogelijkheden.

Dat zie ik anders. Ik doe vooral mijn best om staande te blijven terwijl ik me afvraag of dat nu wel de juiste optie is. Maar ik kan niet anders. Ik wil niet weer zwart en somber en hopeloos en suïcidaal.

Hope is the first step on the road to disappointment

Butterfly_fly donderdag 28 maart 2024 om 21:01

.

butterfly_fly wijzigde dit bericht op 28-03-2024 23:24

99.61% gewijzigd

S-Groot donderdag 28 maart 2024 om 22:45

Tijdens de intake zijn verschillende diagnoses de revue gepasseerd, maar ze willen (?) geen verder onderzoek doen omdat geen enkel labeltje er bovenuit springt zeg maar.
Ik volg hier best veel topics en het adhd topic is een en al herkenning en dan vraag ik me af of ik toch niet moet gaan vragen om erop te laten testen. Of dat ik eerst moet afwachten wat ze gaan aanbieden (VERS training hadden ze het over). Het piekeren loopt weer over. Dus tv aan en daarnaast spelletje op de telefoon spelen. Afleiden.

Je kunt dat gewoon bespreken lijkt me. Ik kan me voorstellen dat ze je eerst graag handvatten willen geven omdat je zo op omvallen staat. Maar ik zou het dus bespreekbaar maken, zodat jij duidelijker hebt waar zij hun keuze/voorkeur op baseren en je zelf jouw overwegingen voor kunt leggen.

(Let wel even op met welke nick je inlogt)

Twijfelaar donderdag 28 maart 2024 om 23:27

Bedankt voor de tip.

Geschreven in een opwelling en niet goed opgelet.

Ik ga het stukje adhd herkenning bespreken. Hopelijk vergeet ik het niet.

Hope is the first step on the road to disappointment

Anoniem_6613d9a628967 vrijdag 29 maart 2024 om 10:20

Er zijn ook andere testjes.Vaak krijg je de meerkeuze vragen bij zo’n algemeen onderzoek.
Je kunt ook uitgebreider onderzoek laten doen,waardoor er wel degelijk een diagnose uitkomt(spreek uit ervaring).
Dit is een test,met open vragen.

Hoe is dit voor je dochter?Denk je dat ze er last van heeft?

Twijfelaar vrijdag 29 maart 2024 om 12:44

Ze hebben best een uitgebreide intake gedaan. Niet met een test, maar wel per thema (diagnose) meerdere vragen. Sommige thema’s vielen direct af, bij anderen zijn ze er dieper op in gedoken. Dus ik heb wel het idee dat ze geprobeerd hebben om een diagnose te stellen, maar er waren teveel thema’s die (gedeeltelijk) toe te passen waren. Vandaar dat ze niet op een diagnose willen doorboren, maar eerst willen onderzoeken of een vers training zou aanslaan. Als ik het goed onthouden heb ook om te kijken waar mijn mogelijkheden en onmogelijkheden liggen qua gevoel en belasting.

Westcoast: hoe bedoel je hoe dit voor mijn dochter is?
Ze spreekt zich niet echt uit, maar ik lijk veel te herkennen in haar gedrag en reacties dat ze er last van heeft maar vader (en mij!) niet wilt belasten hiermee. Ze is wat dat aangaat zoals haar moeder, een pleaser. Iets wat ik haar juist niet gun. Niet in de mate dat ze het doet.
Dus ja ze heeft er last van, maar nee ze geeft dat niet toe. Of ik projecteer, dat kan ook en dat maakt het lastig om er echt mee aan de slag te gaan. Vader zal ook niet positief tegenover hulp staan voor dochter.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 29 maart 2024 om 12:45

Elke keer weer merk ik hoe belastend contact met mijn ex is. Ziekmakend. Vol in de spanning en onrust en geen idee hoe ik die kan kwijtraken. Zeker niet met dochter in de buurt.

Hope is the first step on the road to disappointment

bijtie vrijdag 29 maart 2024 om 12:53

Twijfelaar schreef: ↑
28-03-2024 19:20
Dit klopt denk ik wel. Alleen, ik kan me dus niet herinneren waardoor dit komt. De herinneringen van negatieve ervaringen heb ik niet. Dus wellicht is dat niet de oorzaak.
Ik weet het niet. Ik vermoed te diep begraven. Kan dat?

Ja. Kinderen zijn geneigd om emotionele ervaringen waarmee ze niet kunnen omgaan te integreren in zelfbeschermingsmechanismen.

Daardoor ontwikkel je een traumapersoonlijkheid, die bedoeld is voor overleving maar waarin de gevoelens die aan het trauma gerelateerd zijn chronisch onderdrukt worden. Zelf merk je dit niet. Net als iemand die kleurenblind is geen kleuren mist.

Maar op den duur loop je vast, omdat deze beschermingsmechanismen maar beperkt functioneel zijn in het leven. Als je weinig voelt kun je bijvoorbeeld geen beslissingen nemen.

Het is dus gebruikelijk dat je de oorsprong van trauma niet kent en zelfs het feit dat er trauma is niet (h)erkent. Ook emotionele verwaarlozing is niet goed te herkennen bij jezelf. Omdat het gaat om iets wat er niet was, en je persoonlijkheid is ernaar gevormd dus je hebt voor je gevoel niets ergs meegemaakt of gemist in je jeugd.

bijtie vrijdag 29 maart 2024 om 12:55

Twijfelaar schreef: ↑
29-03-2024 12:45
Elke keer weer merk ik hoe belastend contact met mijn ex is. Ziekmakend. Vol in de spanning en onrust en geen idee hoe ik die kan kwijtraken. Zeker niet met dochter in de buurt.

Dat lijkt me heel zwaar voor je.
Sterkte met de komende dagen.

Twijfelaar vrijdag 29 maart 2024 om 14:47

bijtie schreef: ↑
29-03-2024 12:53
Het is dus gebruikelijk dat je de oorsprong van trauma niet kent en zelfs het feit dat er trauma is niet (h)erkent. Ook emotionele verwaarlozing is niet goed te herkennen bij jezelf. Omdat het gaat om iets wat er niet was, en je persoonlijkheid is ernaar gevormd dus je hebt voor je gevoel niets ergs meegemaakt of gemist in je jeugd.

Hoe raar dit misschien ook klinkt, maar het is fijn om te horen dat het gebruikelijk is dat de oorsprong onbekend is.

Is het voor / in therapie nodig om de oorsprong te achterhalen van het trauma? Mocht dat bij mij aan de orde zijn natuurlijk.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 29 maart 2024 om 14:53

bijtie schreef: ↑
29-03-2024 12:55
Dat lijkt me heel zwaar voor je.
Sterkte met de komende dagen.

Het komt en het gaat. Momenteel de energie verzamelen om een brief op te post te doen. Ben drie uur verder en de brief ligt nog steeds te wachten. Tijdsdruk dat die vandaag uiterlijk gepost moet worden is blijkbaar (nog) niet voldoende.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zaterdag 30 maart 2024 om 09:26

Twijfelaar schreef: ↑
29-03-2024 14:53
Het komt en het gaat. Momenteel de energie verzamelen om een brief op te post te doen. Ben drie uur verder en de brief ligt nog steeds te wachten. Tijdsdruk dat die vandaag uiterlijk gepost moet worden is blijkbaar (nog) niet voldoende.

Ik verwonder me er altijd over dag dat uitstellen en niks doen in een enkele seconde kan omslaan in actie. Dan kom ik direct in beweging en moet het af. Tenminste, die kleine taak. Meestal ben ik daarna alweer te moe om iets anders op te pakken.

Ik vind mezelf vermoeiend.

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz zaterdag 30 maart 2024 om 09:59

Is je lijf moe of je hoofd moe?

•

Twijfelaar zaterdag 30 maart 2024 om 10:09

Allebei. Soms de ene wat meer dan de andere, maar ben totaal moe.
Alhoewel, overwegend zal mijn hoofd wat meer moe zijn. Vermoed ik.

Ik heb werkelijk geen idee. Sorry. Ik kan al moeilijk benoemen hoe ik me nu voel, laat staan hoe het “over het algemeen” is.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zaterdag 30 maart 2024 om 10:14

Gisteravond wat informatie opgezocht over de nieuwe WMO aanbieder. Krijg het idee dat zij vooral inzetten op groepsgebeuren ipv individueel. Niet het idee dat zij de hulpvraag die ik eerder had kan neerleggen daar.
(Niet dat ik aangeboden hulp zal accepteren.)

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz zaterdag 30 maart 2024 om 10:26

En als je constateert dat je moe bent, wat doe je dan? Hoe zorg je vandaag voor jezelf? Wat doe je in die drie uur dat je die kaart niet gaat posten?

•

Actieve topics