Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 25 februari 2024 om 16:33
Dat is wel een heel nihilistische manier om er naar te kijken maar wel deels waar: je bent niet het probleem maar jij hebt wel het probleem, dus in therapie ben jij diegene die het werk moet doen. En dat betekent toch ook je huiswerk doen...Twijfelaar schreef: ↑25-02-2024 13:33Daar heb je een punt. Misschien heb je gelijk. Het ligt sowieso niet aan hun. Ik ben het probleem. Altijd al geweest.
zondag 25 februari 2024 om 17:27
Dat klopt wel, maar het is van heel veel meer factoren afhankelijk. TO moet de motivatie hebben, zich open stellen en de vermijding het hoofd beiden, maar de therapeut (en de therapievorm) moet ook aan kunnen sluiten bij TO. Lukt het de therapeut om TO te bereiken, om TO te helpen met uitvinden wat haar tegenhoudt/angsten (waardoor ze in de vermijding schiet), om TO te helpen stappen te maken in die vermijding, om TO te helpen met open stellen?
Soms ligt het misschien meer aan de motivatie, maar het kan ook onderdeel van een aandoening zijn en dan zal de invloed van de therpeut en therapievorm des te groter zijn.
maandag 26 februari 2024 om 23:04
Oja, sorry - ik loop hier zelf ook tegenaan, en ik wilde niet suggereren dat het de schuld van TO is als het niet lukt. De "klik" met therapeut is zó belangrijk!
Maar het is uiteindelijk wel TO die het allemaal maar 'moet' doen - therapie is écht werk. Ik kan na een uurtje therapie helemaal niks meer, en de dag erna ben ik ook nog gesloopt. Terwijl ik, als ik geen klik heb met de behandelaar, veel minder moe ben na afloop, maar er verbetert dan helaas ook niets. En daar kan de therapeut niet altijd per sé iets aan doen, en ik ook niet. Het is moeilijk op elkaar afstemmen en het vervelende is dat je pas na een paar sessies (minimaal) weet of het voor jou werkt of niet.
Maar het is uiteindelijk wel TO die het allemaal maar 'moet' doen - therapie is écht werk. Ik kan na een uurtje therapie helemaal niks meer, en de dag erna ben ik ook nog gesloopt. Terwijl ik, als ik geen klik heb met de behandelaar, veel minder moe ben na afloop, maar er verbetert dan helaas ook niets. En daar kan de therapeut niet altijd per sé iets aan doen, en ik ook niet. Het is moeilijk op elkaar afstemmen en het vervelende is dat je pas na een paar sessies (minimaal) weet of het voor jou werkt of niet.
maandag 11 maart 2024 om 09:40
Sorry voor mijn afwezigheid. Ik heb jullie berichten wel gelezen, maar te druk moet reageren. Zaten een paar herkenbare dingen tussen, maar ook zaken die ik niet snap. Zal proberen er vanavond op terug te komen.
In de afgelopen twee weken is er veel gebeurd. De verhuizing is een feit. De intake bij nieuwe behandelaar is begonnen. Vader van kind die weer moeilijk doet (deels terecht, deels niet terecht)
Ik doe mijn best om staande te blijven, maar nu ik vandaag weer aan het werk ben (afgelopen weken ook hoor) en even een pauze heb, merk ik weer hoe moe ik ben. Lichamelijk en psychisch. Ik ben op maar zal toch door moeten. Zorg van dochter tijdelijk overdragen is geen optie, vader zal daar misbruik van maken als het hem uitkomt. Wellicht een niet reële angst. Ik heb geen idee.
Ik ga maar weer door.
In de afgelopen twee weken is er veel gebeurd. De verhuizing is een feit. De intake bij nieuwe behandelaar is begonnen. Vader van kind die weer moeilijk doet (deels terecht, deels niet terecht)
Ik doe mijn best om staande te blijven, maar nu ik vandaag weer aan het werk ben (afgelopen weken ook hoor) en even een pauze heb, merk ik weer hoe moe ik ben. Lichamelijk en psychisch. Ik ben op maar zal toch door moeten. Zorg van dochter tijdelijk overdragen is geen optie, vader zal daar misbruik van maken als het hem uitkomt. Wellicht een niet reële angst. Ik heb geen idee.
Ik ga maar weer door.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 11 maart 2024 om 10:24
Dat ben ik zeker met je eens. Ik snap dat de therapeut mijn probleem niet van buitenaf kan oplossen.
Ik heb wel aangegeven dat huiswerk doen voor mij nog niet eerder gelukt is. Ik wilde er eerlijk over zijn. Of het de vermijding is die ervoor zorgt dat ik het huiswerk niet maak of er de ruimte / energie / motivatie niet voor heb. Geen idee, ik weet alleen dat ik thuisopdrachten niet uitvoer en dat heb aangegeven. Onder het mom van open communiceren brengt me het verst.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 11 maart 2024 om 10:25
Dit vind ik een lastige. Enerzijds volledig met je eens. Met de juiste klik en therapievorm zou het beter moeten gaan, maar is dat niet weer een excuus om de schuld buiten mezelf te leggen? Mijn handen in de lucht te kunnen gooien en zeggen “it wasn’t me” ?S-Groot schreef: ↑25-02-2024 17:27Dat klopt wel, maar het is van heel veel meer factoren afhankelijk. TO moet de motivatie hebben, zich open stellen en de vermijding het hoofd beiden, maar de therapeut (en de therapievorm) moet ook aan kunnen sluiten bij TO. Lukt het de therapeut om TO te bereiken, om TO te helpen met uitvinden wat haar tegenhoudt/angsten (waardoor ze in de vermijding schiet), om TO te helpen stappen te maken in die vermijding, om TO te helpen met open stellen?
Soms ligt het misschien meer aan de motivatie, maar het kan ook onderdeel van een aandoening zijn en dan zal de invloed van de therpeut en therapievorm des te groter zijn.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 11 maart 2024 om 10:30
Ik ben na een half uurtje intake gesloopt. Alsof ik totaal niet belastbaar ben. Geen idee.Mia schreef: ↑26-02-2024 23:04Oja, sorry - ik loop hier zelf ook tegenaan, en ik wilde niet suggereren dat het de schuld van TO is als het niet lukt. De "klik" met therapeut is zó belangrijk!
Maar het is uiteindelijk wel TO die het allemaal maar 'moet' doen - therapie is écht werk. Ik kan na een uurtje therapie helemaal niks meer, en de dag erna ben ik ook nog gesloopt. Terwijl ik, als ik geen klik heb met de behandelaar, veel minder moe ben na afloop, maar er verbetert dan helaas ook niets. En daar kan de therapeut niet altijd per sé iets aan doen, en ik ook niet. Het is moeilijk op elkaar afstemmen en het vervelende is dat je pas na een paar sessies (minimaal) weet of het voor jou werkt of niet.
Eerdere therapieën dan plande ik altijd iets voor direct erna, zodat ik afleiding had en de sessie snel kon vergeten. Het voelde dan soms ook echt alsof ik helemaal niet daar was geweest. Het stond in mijn agenda en ik wist dat ik geweest was, maar inhoudelijk was niks blijven hangen in mijn bewustzijn. Later kwamen dan wel eens flarden weer terug.
Ook dit (het directe plannen na een sessie) heb ik aangegeven bij de huidige intake.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 11 maart 2024 om 11:20
Net nog een reactie op Mia geschreven, maar die lijkt weg.
Wat betreft de acceptatie.
(Heel kort door de bocht, want een angststoornis lijkt me erg pittig.)
Acceptatie klinkt voor mij als dat je iets hebt en daarmee leert omgaan. Dat je weet dat het er is, maar je er niet door laat beperken.
Voorbeeld van de gebroken arm: je weet dat je die arm niet mag belasten dus gebruik je de andere arm om de functies uit te voeren die je normaal met je gebroken arm zou doen. Of je zoekt andere middelen om weggevallen functies op te vangen?
Is dat heel simplistisch waar het op neer komt of schiet ik dat helemaal mis?
Wat betreft de acceptatie.
(Heel kort door de bocht, want een angststoornis lijkt me erg pittig.)
Acceptatie klinkt voor mij als dat je iets hebt en daarmee leert omgaan. Dat je weet dat het er is, maar je er niet door laat beperken.
Voorbeeld van de gebroken arm: je weet dat je die arm niet mag belasten dus gebruik je de andere arm om de functies uit te voeren die je normaal met je gebroken arm zou doen. Of je zoekt andere middelen om weggevallen functies op te vangen?
Is dat heel simplistisch waar het op neer komt of schiet ik dat helemaal mis?
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 11 maart 2024 om 11:35
Tegen mij werd gezegd om na een sessie altijd vrij te plannen. Het meeste werk gebeurt buiten de sessies, met het huiswerk en het werkt ook in de lagen van je onderbewuste door. Vooral als vermijder gebeurt het meeste "onder water" met therapie.
Als je veel last hebt van dissociatie kan het allemaal heel erg vervreemdend zijn en uitputtend, ik had daar ook veel last van. Alles in je gaat zich verzetten om gevoelens toe te laten waardoor het als een doodsstrijd kan voelen, heel angstig. Het loslaten van je patroon van vermijding voelde voor mij alsof alle bescherming werd afgepakt. Houd er dus wel rekening mee dat het eerst slechter zal gaan met je, voordat het beter wordt. Ik denk eigenlijk niet dat daar een andere oplossing voor is, dat je daar toch doorheen moet als je zo gewend bent om niets te voelen, maar zo veel verstand heb ik er niet van. Ik vond in ieder geval de gevoelens die naar boven kwamen erg overweldigend, alsof iets bezit van me nam.
Mij werd ook gezegd dat ik er rekening mee moest houden dat werk, relaties, vriendschappen zouden veranderen en dat ik geen grote beslissingen moest nemen tijdens de duur van de therapie. Het verandert je gevoel van wie je bent, dat betekent dat alles wat/wie je kent er ook anders uit komt te zien, alsof je met nieuwe ogen kijkt. En inderdaad heb ik na die tijd mijn relatie verbroken, mijn baan opgezegd, het contact met familie veranderd en ben ik verhuisd.
Nu loop ik wel erg op de zaken vooruit, maar ik vraag me soms af of je je er bewust van bent dat therapie betekent dat jij als persoon zal (moeten/gaan) veranderen, dingen zal moeten toelaten die je niet wil, niet begrijpt, niet kan of niet gelooft, waar je van weg wil en dat dat in het begin erg vervelend is.
Ik had met mijn therapeut geen persoonlijke klik en ik wantrouwde alles, ik zat daar puur omdat ik zo plichtsgetrouw ben. Ik had een soort passieve strijd met de therapeut omdat die niet meeging in bepaalde (wat ik achteraf zie) beschermingsmechanismen van mij zoals rationaliseren en controledrang. Ik had dan het gevoel dat ik niet serieus genomen werd.
Buiten de sessies kon ik soms helemaal niets en liep ik te ijsberen en met paniekaanvallen te worstelen, zo groot was de interne strijd in mezelf. Maarja als ik was gestopt, wat dan. Achteraf gezien was het een gitzwarte tijd, kindertrauma's doorwerken en aanvaarden is echt heel erg zwaar, maar het donkerste was maar een paar maanden, sindsdien is het een stijgende lijn geweest.
En ik was toen wel wat jonger dan jij nu bent, nog geen 30, misschien dat ik daardoor alles intenser beleefde dan dat ik het nu zou doen.
Als je veel last hebt van dissociatie kan het allemaal heel erg vervreemdend zijn en uitputtend, ik had daar ook veel last van. Alles in je gaat zich verzetten om gevoelens toe te laten waardoor het als een doodsstrijd kan voelen, heel angstig. Het loslaten van je patroon van vermijding voelde voor mij alsof alle bescherming werd afgepakt. Houd er dus wel rekening mee dat het eerst slechter zal gaan met je, voordat het beter wordt. Ik denk eigenlijk niet dat daar een andere oplossing voor is, dat je daar toch doorheen moet als je zo gewend bent om niets te voelen, maar zo veel verstand heb ik er niet van. Ik vond in ieder geval de gevoelens die naar boven kwamen erg overweldigend, alsof iets bezit van me nam.
Mij werd ook gezegd dat ik er rekening mee moest houden dat werk, relaties, vriendschappen zouden veranderen en dat ik geen grote beslissingen moest nemen tijdens de duur van de therapie. Het verandert je gevoel van wie je bent, dat betekent dat alles wat/wie je kent er ook anders uit komt te zien, alsof je met nieuwe ogen kijkt. En inderdaad heb ik na die tijd mijn relatie verbroken, mijn baan opgezegd, het contact met familie veranderd en ben ik verhuisd.
Nu loop ik wel erg op de zaken vooruit, maar ik vraag me soms af of je je er bewust van bent dat therapie betekent dat jij als persoon zal (moeten/gaan) veranderen, dingen zal moeten toelaten die je niet wil, niet begrijpt, niet kan of niet gelooft, waar je van weg wil en dat dat in het begin erg vervelend is.
Ik had met mijn therapeut geen persoonlijke klik en ik wantrouwde alles, ik zat daar puur omdat ik zo plichtsgetrouw ben. Ik had een soort passieve strijd met de therapeut omdat die niet meeging in bepaalde (wat ik achteraf zie) beschermingsmechanismen van mij zoals rationaliseren en controledrang. Ik had dan het gevoel dat ik niet serieus genomen werd.
Buiten de sessies kon ik soms helemaal niets en liep ik te ijsberen en met paniekaanvallen te worstelen, zo groot was de interne strijd in mezelf. Maarja als ik was gestopt, wat dan. Achteraf gezien was het een gitzwarte tijd, kindertrauma's doorwerken en aanvaarden is echt heel erg zwaar, maar het donkerste was maar een paar maanden, sindsdien is het een stijgende lijn geweest.
En ik was toen wel wat jonger dan jij nu bent, nog geen 30, misschien dat ik daardoor alles intenser beleefde dan dat ik het nu zou doen.
maandag 11 maart 2024 om 12:23
Twijfelaar schreef: ↑11-03-2024 10:25Dit vind ik een lastige. Enerzijds volledig met je eens. Met de juiste klik en therapievorm zou het beter moeten gaan, maar is dat niet weer een excuus om de schuld buiten mezelf te leggen? Mijn handen in de lucht te kunnen gooien en zeggen “it wasn’t me” ?
Nou ja, dat is dus juist het ingewikkelde. Enerzijds heb je altijd een eigen verantwoordelijkheid, anderzijds ben je ook een product van je genen, opvoeding en ervaringen en heb je daardoor ook zo je beperkingen (in het algemeen hè, niet specifiek jij).
We denken vaak dat alles zo maakbaar is, maar we hebben nou eenmaal niet overal de oplossing (of juiste therapie) voor. Het is makkelijk zeggen dat als jij iets niet doet of niet aangaat dat dat jouw schuld is, maar de echte vraag is natuurlijk: waarom ga je het niet aan? En weet je dat zelf? Of heb je hulp nodig bij het uitzoeken daarvan? En als je dan die hulp niet toe kunt laten of je niet open durft te stellen, wat dan? Is dat dan omdat jij niet wil en liever zegt dat het de schuld van die ander is? Of is dat omdat jij echt niet weet hoe, binnen wat jou aangeboden wordt en wat in jouw macht ligt?
Ik weet dat het best vaak gezegd wordt, dat je (algemeen) dingen niet buiten jezelf moet leggen. En in beginsel ben ik helemaal voor eigen verantwoordelijkheid en iemand daar ook op wijzen. Maar als dan blijkt dat het ontzettend complex is en iemand het zelf niet kan, dan heeft diegene toch hulp nodig? En als die hulp dan niet aansluit en het niet lukt, legt diegene het dan buiten zichzelf? Ik denk van niet.
Zo zijn er tegenwoordig bijvoorbeeld effectieve therapieën (of medicijnen) voor dingen die honderd jaar geleden niet te behandelen waren. Dan kwam je er dus niet met de toen bestaande behandelmethodes, was dat dan je eigen schuld en legde je het buiten jezelf? Of was er toen gewoon geen passende hulp voor jouw probleem?
Het klinkt misschien juist heel defaitistisch, dat het allemaal geen zin heeft en je je best ook niet hoeft te doen ofzo, maar dat is niet wat ik bedoel. Ik zou je zeker 100% inzetten en ook door blijven zoeken naar passende (of steeds beter passende) hulp. Ik hoop dat je daar nu zit, maar als het nou niet lukt, kijk dan of je samen met de hulpverlener(s) helder kunt krijgen wat er mist (en een deel gaat dan over jou, een ander deel over de therapie/therapeut/diagnose) en of zij daarbij (op weg) kunnen helpen.
Ik hoop dat ik het een beetje over komt wat ik bedoel, ik vind het lastig uitleggen.
maandag 11 maart 2024 om 12:32
Twijfelaar schreef: ↑11-03-2024 11:20Net nog een reactie op Mia geschreven, maar die lijkt weg.
Wat betreft de acceptatie.
(Heel kort door de bocht, want een angststoornis lijkt me erg pittig.)
Acceptatie klinkt voor mij als dat je iets hebt en daarmee leert omgaan. Dat je weet dat het er is, maar je er niet door laat beperken.
Voorbeeld van de gebroken arm: je weet dat je die arm niet mag belasten dus gebruik je de andere arm om de functies uit te voeren die je normaal met je gebroken arm zou doen. Of je zoekt andere middelen om weggevallen functies op te vangen?
Is dat heel simplistisch waar het op neer komt of schiet ik dat helemaal mis?
Als je het met een gebroken arm zou vergelijken dan zou ik het zo zien: je weet dat je een gebroken arm hebt en toch zijn er belangrijke dingen gebeuren moeten om verder te kunnen leven en voor die dingen heb je twee armen nodig. Dan accepteer je dat dat pijn gaat doen en ga je die dingen toch aan.
Maar ik denk dat je het eerder kunt vergelijken met een vorm van chronische pijn. Je weet dat bij zo ongeveer alles wat je doet je pijn zult ervaren in je lichaam. Maar niets doen, je leven op bed slijten, is geen leven. Je zet je af tegen die stomme rotpijn, wil die pijn niet voelen, zoekt naar manieren om geen pijn te hebben, hulpmiddelen, trucjes etc. Maar niets werkt afdoende, die pijn blijft en je bent doodop van het vechten tegen die pijn, het zoeken naar een pijnloos leven/lichaam. En dan kun je stoppen met leven, of je kunt de pijn accepteren als iets wat erbij hoort, iets wat bij jou hoort. Iets wat echt niet fijn is, maar er nou eenmaal altijd is. Stoppen met vechten ertegen, het er laten zijn.
Dus je accepteert dat bij alles wat je doet je pijn zult hebben, bij het een meer dan bij het ander. En dan ga je die dingen tóch doen, ondanks de pijn.
maandag 11 maart 2024 om 12:40
Twijfelaar schreef: ↑11-03-2024 10:30Ik ben na een half uurtje intake gesloopt. Alsof ik totaal niet belastbaar ben. Geen idee.
Eerdere therapieën dan plande ik altijd iets voor direct erna, zodat ik afleiding had en de sessie snel kon vergeten. Het voelde dan soms ook echt alsof ik helemaal niet daar was geweest. Het stond in mijn agenda en ik wist dat ik geweest was, maar inhoudelijk was niks blijven hangen in mijn bewustzijn. Later kwamen dan wel eens flarden weer terug.
Ook dit (het directe plannen na een sessie) heb ik aangegeven bij de huidige intake.
Ik denk ook dat dat zo is. Je bent jezelf helemaal aan het opbranden en dat kun je heel lang volhouden, maar je gaat daar helaas een keer de prijs voor betalen. Ik denk dat jij er alles aan doet om door te blijven gaan, omdat je geen idee hebt wat je met jezelf aanmoet als je zou stoppen en ook geen idee hebt hoe je er dan weer uit zou komen/hoe je het anders zou kunnen doen. En dus ga je maar door, met alles wat je in je hebt, om maar staande te kunnen blijven.
Goed om te lezen dat je zo open bent geweest bij de intake! Ik hoop dat ze je kunnen helpen. Staan er al meer afspraken, nog meer onderzoek? Of was dit het qua intake/onderzoek?
donderdag 14 maart 2024 om 10:27
Er staat nog meer onderzoek gepland voor de intake. In totaal vier gesprekken als ik me niet vergis.
S-Groot, ik ben bang dat ik inderdaad totaal niet belastbaar ben en puur op vermijding/overleving doorzet omdat ik inderdaad niet weet wat ik anders met mezelf aan moet. Dat ik alleen verantwoordelijk ben voor het dak boven mijn hoofd en de verzorging van kind helpt natuurlijk niet mee in het “overgeven aan therapie en herstel”.
Van de week gesprek gehad met leidinggevende, waar duidelijk werd gemaakt dat het grotendeel van mijn werkzaamheden gaan wijzigen. Reden is absurd (voldoet niet aan de eisen) en ze proberen me over te halen naar een andere werkgroep te gaan. Me daar eigenlijk mee te paaien, want oh wat kun je dat goed. Ik ben er kapot van. Weet niet meer of ik nog wel wil werken. Of ik die nieuwe invulling überhaupt kan of dat het te groot / onoverzichtelijk wordt. Boosheid overheerst en daarnaast de gedachte dat ik net zo goed de handdoek in de ring kan gooien mbt werk. Dat het allemaal nutteloos is.
Ze zagen de stabiele poten onder mijn stoel vandaan. Beetje dat idee?
Jullie reacties zijn begrijpelijk en ik snap wat jullie zeggen. Ik wacht de intake maar af en zie wel wat ze gaan adviseren. Twijfel nog of ik de haptonoom zou vragen of zij mee kan naar het adviesgesprek. Geen idee waar ik goed aan doe.
Liefst zou ik opgeven. Misschien nog stapje voor stapje weer gaan opbouwen. Mijn huis in orde maken (na de verhuizing is het ongeorganiseerde chaos), dan huis van mijn ouders en dan weer gaan werken. Helaas zal er geld nodig zijn (that’s life) en is niet werken geen optie. Ik ben er gewoon zo klaar mee.
S-Groot, ik ben bang dat ik inderdaad totaal niet belastbaar ben en puur op vermijding/overleving doorzet omdat ik inderdaad niet weet wat ik anders met mezelf aan moet. Dat ik alleen verantwoordelijk ben voor het dak boven mijn hoofd en de verzorging van kind helpt natuurlijk niet mee in het “overgeven aan therapie en herstel”.
Van de week gesprek gehad met leidinggevende, waar duidelijk werd gemaakt dat het grotendeel van mijn werkzaamheden gaan wijzigen. Reden is absurd (voldoet niet aan de eisen) en ze proberen me over te halen naar een andere werkgroep te gaan. Me daar eigenlijk mee te paaien, want oh wat kun je dat goed. Ik ben er kapot van. Weet niet meer of ik nog wel wil werken. Of ik die nieuwe invulling überhaupt kan of dat het te groot / onoverzichtelijk wordt. Boosheid overheerst en daarnaast de gedachte dat ik net zo goed de handdoek in de ring kan gooien mbt werk. Dat het allemaal nutteloos is.
Ze zagen de stabiele poten onder mijn stoel vandaan. Beetje dat idee?
Jullie reacties zijn begrijpelijk en ik snap wat jullie zeggen. Ik wacht de intake maar af en zie wel wat ze gaan adviseren. Twijfel nog of ik de haptonoom zou vragen of zij mee kan naar het adviesgesprek. Geen idee waar ik goed aan doe.
Liefst zou ik opgeven. Misschien nog stapje voor stapje weer gaan opbouwen. Mijn huis in orde maken (na de verhuizing is het ongeorganiseerde chaos), dan huis van mijn ouders en dan weer gaan werken. Helaas zal er geld nodig zijn (that’s life) en is niet werken geen optie. Ik ben er gewoon zo klaar mee.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 14 maart 2024 om 11:37
So sorry om te horen over je werk en de veranderingen. Dat lijkt me heel moeilijk voor jeTwijfelaar schreef: ↑14-03-2024 10:27
Twijfel nog of ik de haptonoom zou vragen of zij mee kan naar het adviesgesprek. Geen idee waar ik goed aan doe.
Ik ben er gewoon zo klaar mee.
En ik begrijp dat je de dingen en situatie zo zat bent!
It sucks
Met betrekking tot je twijfel of je de haptonoom zou vragen om mee te gaan naar het advies gesprek: ik zou het zeker doen. Deze therapeut kent je al iets langer en weet ook het een en ander over jou.
Tijdens het adviesgesprek kan de therapeut zijn/haar bevindingen van je sessies vernelden en het kan misschien helpen voor een vollediger beeld.
zaterdag 16 maart 2024 om 14:17
Bijtie, mag ik vragen wat jij deed na een sessie?
Ik probeer mezelf aan de gang te houden ipv apathisch op te bank naar een scherm te gaan kijken, maar geen idee wat ik daarin anders kan doen.
Geen idee of ik dissocieer. Hoe merk je zoiets? Tijdens de intake ben ik wel weer over mezelf aan het praten alsof het om iemand anders gaat. Ik kan niet (of heel moeilijk) terug naar herinneringen of gevoel. Alsof ik blokkeer. Ik weet het dan ook echt niet. Dat vind ik wel vervelend aan de intake. Zoveel vragen waar ik oprecht geen (goed) antwoord op weet. Er bestaan geen goede of foute antwoorden, ik denk dat ik meer bedoel dat ik geen idee heb of mijn antwoord compleet is als ik al iets zinnigs weet te zeggen.
Het “eerste slechter dan opbouwen” willen ze proberen te voorkomen. Tenminste dat werd me van de week verteld.
Ik ben wel altijd bang voor die diepe put waar ik eerst doorheen zou moeten voordat ik mezelf kan gaan opbouwen. Die angst zit best wel erg diep.
Wat je benoemt over geen grote beslissingen nemen, ik ken het advies. Geen idee of ik dat kan. Mijn scheiding heb ik ingezet tijdens een eerdere therapie. Kun je je afvragen of dat een goede beslissing is geweest…
Ik probeer mezelf aan de gang te houden ipv apathisch op te bank naar een scherm te gaan kijken, maar geen idee wat ik daarin anders kan doen.
Geen idee of ik dissocieer. Hoe merk je zoiets? Tijdens de intake ben ik wel weer over mezelf aan het praten alsof het om iemand anders gaat. Ik kan niet (of heel moeilijk) terug naar herinneringen of gevoel. Alsof ik blokkeer. Ik weet het dan ook echt niet. Dat vind ik wel vervelend aan de intake. Zoveel vragen waar ik oprecht geen (goed) antwoord op weet. Er bestaan geen goede of foute antwoorden, ik denk dat ik meer bedoel dat ik geen idee heb of mijn antwoord compleet is als ik al iets zinnigs weet te zeggen.
Het “eerste slechter dan opbouwen” willen ze proberen te voorkomen. Tenminste dat werd me van de week verteld.
Ik ben wel altijd bang voor die diepe put waar ik eerst doorheen zou moeten voordat ik mezelf kan gaan opbouwen. Die angst zit best wel erg diep.
Wat je benoemt over geen grote beslissingen nemen, ik ken het advies. Geen idee of ik dat kan. Mijn scheiding heb ik ingezet tijdens een eerdere therapie. Kun je je afvragen of dat een goede beslissing is geweest…
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 16 maart 2024 om 14:31
Verbinder, ik heb gevraagd of het handig was om de haptonoom mee te nemen zodat ze diegene konden spreken, maar dat was op dit moment niet nodig.
Ik heb nog een intake moment opstaan en daarna gaan ze overleggen en besluiten wat ze het beste kunnen aanbieden. Ik hoor verschillende dingen voorbij komen. Er wordt nu gedacht aan een ander labeltje dan die ik tot nu toe gezien heb.
Ze denken er op dit moment over om me een cursus (?) aan te bieden waar ik ga leren mijn emoties te herkennen en reguleren. Ik moest dat meer zien als cursus / school, dan als therapie. Maar geen idee of ik dat goed gesnapt heb.
Ik heb nog een intake moment opstaan en daarna gaan ze overleggen en besluiten wat ze het beste kunnen aanbieden. Ik hoor verschillende dingen voorbij komen. Er wordt nu gedacht aan een ander labeltje dan die ik tot nu toe gezien heb.
Ze denken er op dit moment over om me een cursus (?) aan te bieden waar ik ga leren mijn emoties te herkennen en reguleren. Ik moest dat meer zien als cursus / school, dan als therapie. Maar geen idee of ik dat goed gesnapt heb.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 16 maart 2024 om 14:38
Ik zou een reisje moeten plannen/boeken voor mij en dochter in de zomervakantie maar ik ben inspiratieloos. Had eerst gedacht een paar dagen Europapark, maar ik twijfel of dat niet te intensief is. Midweek in een bekend bungalowpark zie ik ook niet zitten. Twijfel of ik een vriendinnetje zou meenemen zodat dochter zich meer zelf kan vermaken, maar wie dan en hoe ga ik daarop reageren en mee om qua drukte? Ik wil niet alle weken in de zomervakantie thuis zitten want ook dat is belastend. Oftewel ik kom er niet uit. Dochter zegt geen voorkeur te hebben qua activiteiten, behalve een zwembad.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 16 maart 2024 om 18:06
Dissociëren merk je eigenlijk niet zo, pas als je in therapie leert om bij je gevoelens te zijn ipv vermijden ga je het verschil merken. Het zou voor jou je "normale" staat kunnen zijn, waardoor ook alles vervliegt van een therapiesessie. Iedereen dissocieert wel eens, maar als je trauma's hebt dan blijven veel gevoelens en herinneringen buiten je bewustzijn, waardoor je vaak in een vlakke of emotioneel afstandelijke staat bent.
Ik zit nu te bedenken wat ik deed na een sessie. Ik denk ook compleet uitzonen. Een specifieke opdracht die ik meekreeg om te doen na een sessie is uit het raam kijken zonder iets te doen. Vaak kwamen er dan gevoelens omhoog. Ik vond het erg moeilijk om alleen te zijn na zo'n sessie dus vaak deed ik ook maar wat, soms het huis schoonmaken, wandelen maar ook alcohol drinken ook al is dat niet handig natuurlijk.
Die cursus/training is misschien DBT?
En wat geweldig als je niet eerst door een dal zou hoeven, dat is iets om naar uit te kijken. Hopelijk stelt dat je al een beetje gerust. Het lijkt me heel intensief zo'n intake, hopelijk kan je wat rust vinden dit weekend.
zaterdag 16 maart 2024 om 18:18
Ik kan me in beide vergelijkingen wel vinden wb acceptatie, maar die laatste is wel iets treffender.S-Groot schreef: ↑11-03-2024 12:32Als je het met een gebroken arm zou vergelijken dan zou ik het zo zien: je weet dat je een gebroken arm hebt en toch zijn er belangrijke dingen gebeuren moeten om verder te kunnen leven en voor die dingen heb je twee armen nodig. Dan accepteer je dat dat pijn gaat doen en ga je die dingen toch aan.
Maar ik denk dat je het eerder kunt vergelijken met een vorm van chronische pijn. Je weet dat bij zo ongeveer alles wat je doet je pijn zult ervaren in je lichaam. Maar niets doen, je leven op bed slijten, is geen leven.
Ik vind dat je enorm dapper bent door deze therapie aan te gaan. Het is echt niet niks, en ik voelde me ook soms een hele middag apathisch en leeg na een sessie. Ik heb regelmatig een middag op de bank moeten liggen met mijn ogen dicht, doodop, maar te 'wired' om te kunnen slapen. Een heel naar gevoel, en erg verwarrend qua gevoelens en gedachten. Dat werd uiteindelijk gelukkig wel minder en iets gemakkelijker en mijn therapeut legde uit dat dit heel normaal is.
Heel veel succes en sterkte - het is hartstikke zwaar en moeilijk, maar gelukkig ook tijdelijk.
zaterdag 16 maart 2024 om 22:33
Wacht volgende intake nog af. Zie wat eruit komt.
Qua reisje zou je misschien een stedenreisje kunnen doen voor jou en je dochter. Waarbij jullie overnachten in een hotel waarbij maaltijden (ontbijt/ avondeten) zijn geregeld en waar ook een zwembad is.
Je zou er met de bus/ trein heen kunnen gaan of met eigen vervoer.
Wat je het liefste doet.
Er zijn stedenreisjes naar buitenlandse steden waarbij de bus je brengt naar hotels midden in de stad, zoals Parijs, Berlijn, Brussel en nog andere lokaties.
Qua reisje zou je misschien een stedenreisje kunnen doen voor jou en je dochter. Waarbij jullie overnachten in een hotel waarbij maaltijden (ontbijt/ avondeten) zijn geregeld en waar ook een zwembad is.
Je zou er met de bus/ trein heen kunnen gaan of met eigen vervoer.
Wat je het liefste doet.
Er zijn stedenreisjes naar buitenlandse steden waarbij de bus je brengt naar hotels midden in de stad, zoals Parijs, Berlijn, Brussel en nog andere lokaties.
zondag 17 maart 2024 om 05:34
Je bent toch naar de intake geweest? Dan is er toch iets opgestart? En natuurlijk is het afwachten hoe het uitpakt en welke hulp je evt wordt aangeboden, maar je bent wel begonnen ook al zou dit specifieke traject uiteindelijk tot niets leiden. Je hoeft het nog niet te geloven, maar je kunt al wel zien dat er door jou een stap is gezet.Twijfelaar schreef: ↑16-03-2024 19:05Ho lieve mensen, vijf stappen terug, ik heb nog geen duidelijk aanbod gekregen. Er is nog niks opgestart. Ik ben nog nergens aan begonnen. Eerst zien, dan geloven!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
