Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

makreel schreef: ↑

14-02-2024 12:02

Kun je foto's maken van de dingen die je niet wilt weggooien, en dan de spullen zelf weggooien en de foto's laten afdrukken in een foto-album? Een boek vol foto's van kinderkleertjes neemt veel minder plek in dan een doos vol kinderkleertjes.

Hier had ik nog niet op gereageerd dacht ik. Het idee om foto's te maken werkt op zich wel, want die verdwijnen net zo goed in de grote stapel als dat die kleertjes verdwijnen. Alleen nemen die kleertjes meer plaats in en dienen ze geen enkel doen. Dus het zou ergens zeker goed zijn om dat te doen. Misschien een project voor na de verhuizing en het leeghalen van ouderlijk huis. Waar ik de foto's ook maak om bepaalde dingen te "bewaren".

Poging om te reageren op alle reacties/adviezen. (Laat het aub weten als ik ergens iets vergeten ben.)

@Fleur48
Ik zal zeker naar de intake van de GGZ gaan. Daar twijfel ik niet over.
Soms hoop ik dat ze door mijn twijfel en weerstand heen gaan prikken, dat ze zien dat (een deel van mij) wel beter wil worden. Waarbij ik niet wil zeggen dat het niet aan mij ligt als het ze niet lukt, want als ik niet meewerk, niet laat horen en zien wat ik denk en voel dan kunnen ze alsnog niks en dat snap ik.

Het "doe het voor je kinderen" werkt bij mij niet en vind ik best wel een dooddoener...

Ik ben bekend met de termen overdracht en tegenoverdracht en ik weet dat het meer mensen gebeurd. Bij mij neemt het best wel extreme vormen aan, denk ik dan, want mijn laatste therapeut wilde me niet meer zien nadat ik had aangegeven hoe het voor mij werkte.

@Verbinder
Logisch dat je dat in een apart bericht doet en ik had me er ook niks anders bij voorgesteld. Toch werkt het mechanisme zo en krijg ik me er (nog) niet toe aangezet het bericht te lezen. Sorry

@makreel
Het zwart-wit denken kan de depressie zijn of autisme waar een vermoeden over is.
Gesprek met de bedrijfsarts heeft me redelijk gebracht wat ik ervan dacht, want ik weet dat ze niet meer kan doen dat wat ze nu doet. Alleen de manier van het gesprek, toch een verwachting hebben liggen (stiekem/onbewust, maar dat blijkt dan vooral achteraf), het niet voorbereidt zijn waardoor ik een bepaalde situatie niet heb kunnen voorkomen, dat vreet aan me. Nu niet meer. Het is achter de rug en lijkt alsof het in een vorig leven heeft plaatsgevonden. Ik weet dat het pas twee dagen geleden is, ik weet dat ik dat gesprek gevoerd heb, maar meer dan dat is het ook niet.

Milder voor mezelf zijn, staat niet in mijn woordenboek.

@Frizz
"Normaal" zou ik wel de tijd hebben genomen om het gesprek voor te bereiden, maar door vakantie en dus minder eigen tijd (hoe tegenstrijdig wil je het hebben?) is het me niet gelukt en ben ik er inderdaad minder mee bezig geweest.
Zoals hierboven al geschreven is het geen echte mislukking geworden. Ze is op de hoogte en we hebben een nieuwe afspraak liggen over wie aan de bel gaat trekken (ik) en dat ik dan een kort lijntje heb. Dus ergens wel fijn, maar dat was ter plekke niet wat ik ervoer. Nu achteraf (op dit moment) lukt het beter om het als "oke" te betitelen.

Dat hardnekkig patroon herken ik er niet echt in. Of is dat mijn goed praten?

@mia
Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt. Zo voelt het niet, maar ik snap het wel. Doordat het soms beter lijkt te gaan, het overleven, geeft een tegenslag of stukje onrust meteen het idee dat het opnieuw fout gaat. Eigenlijk is het vooral een bevestiging dat het nog niet beter gaat en dat ik nog een lange weg te gaan heb.

@Fleur48
Natuurlijk moet ik niks delen, maar ik vind het ergens oplichterij als ik er niks van zeg, want dat ontbreken van mijn gevoel voor hem is niet iets van alleen afgelopen week. Dit speelt al langer. Ik kan beter zeggen dat ik soms een heel klein beetje blij ben hem te zien en hem durf toe te laten / op hem te leunen (mentaal en fysiek).
Ik weet zeker dat mijn rotgevoel niet verdwijnt als ik het uit zou maken of hem weg zou duwen. Zeker niet. Ik weet hoe het is zonder hem en dan voel ik me echt niet beter.

Ik denk dat het weinig te maken heeft met hem als persoon (alhoewel een leeftijdsverschil ook wel parten speelt), het zal voornamelijk mijn twijfel en zoektocht zijn. Ook naar voor mezelf opkomen en niet willen pleasen. Daar kan ik me in verliezen en dan weet ik helemaal niet meer wie ik ben en wat ik wil. Want ik weet niet wat ik wil, dus meestal probeer ik in te schatten wat hij wilt en dan stel ik dat voor. Dat lijkt me toch ook niet de beste basis voor een relatie? Voor mijn idee was en ben ik niet "klaar" voor een relatie en bespeel ik hem. Gebruik ik hem terwijl er geen toekomst zit in het samen zijn.

@Frizz
Ik denk inderdaad dat ik het niet durf. In mijn hoofd begin ik wel het gesprek over mijn missende gevoel, maar verder dan dat kom ik niet. Op papier durf ik het niet te zetten en neem ik niet de tijd voor. Het ontbreekt me aan de moed en energie om er voor te gaan zitten. Liever kijk ik dan wat tv of scroll wat op mijn telefoon, alles om maar te vermijden en dat is met alles zo. Ik vermijd en vermijd alsof mijn leven er van afhangt.

@Fleur48
Ik ga geen rust krijgen, want het minder werken is al twee jaar zo. Ik ben al bekend bij UWV, krijg naast een aantal werkuren een aanvulling via het UWV. Als er rust moet komen, dan moet ik op mijn huidige contract weer gaan ziekmelden. Ze zien me al aankomen... Nog los van dat ik zelf niet wil minderen omdat deze uren me ook houvast geven.

@S-Groot
Ik mag inderdaad minder gaan werken, dat heb ik aangegeven en is door de bedrijfsarts ook bevestigd dat dat kan als nodig. Voor nu nog geen optie om te minderen. Wellicht na de verhuizing of na de intake van GGZ (mits het vervolg niet lang op zich laat wachten. Ik lees een verdere wachttijd van 4 maanden, na de intake)

De intake met de gemeente is goed gegaan. Ik heb met huidige maatschappelijk werker besproken waar ik tegenaan loop en we hebben samen besloten om verdere hulp op te starten na de verhuizing. Dat leek ons beide verstandiger. Ook ivm wijzingen binnen maatschappelijk werk.

@Frambozentaartje
Ik denk dat het voor nu niet verstandig is om aan dat stuk te gaan rommelen. Hoe nuttig het ook kan zijn om minder spullen te verhuizen. Ik denk dat ik mijn focus moet richten op de verhuizing, de intake en het verzorgen van mijn kind en mijzelf. Als ik dat gedaan krijg, dan mag ik "blij" zijn.
Wellicht als GGZ (of maatschappelijk) is opgestart dat ik dan beetje voor beetje ruimte kan maken om het materialistische verleden weg te gaan doen. Voor nu is het echt teveel om erbij te doen.

Knap dat je met een setje sokken naar de kledingcontainer kunt gaan. Dat zou mij te zwaar zijn. Ik heb gemerkt bij het opruimen van mijn ouderlijk huis (waar ik na verhuizing ook weer aan de slag mag), dat ik beter een paar uur kan sorteren/wegdoen, dan slechts 1 item. Op een gegeven moment gaat de knop om en dat kan ik rationeel veel beslissingen nemen. Dat lukt me beter dan elke keer die knop omzetten en een paar items in handen pakken.


Samenvatting: ik heb nog een hele lange weg te gaan
Terwijl nu ik dit allemaal schrijf en bedenk, ik niet kan zeggen dat het slecht met me gaat. Vermijding?

Gejat.

Depression is being colourblind and constantly being told how colourful the world is.

Zo voelt het elke keer als iemand blij is voor me met de nieuwe huurwoning. Ik zie het niet, voel het niet. Somberheid en angst overheersen.

Mia schreef: ↑

18-02-2024 19:23

Heel herkenbaar. Vergeet niet dat dit dikgedrukte slechts 'een idee' is: jouw interpretatie van iets - en niet per se realiteit. Maar goed, makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wens je heel veel sterkte, geluk en verbetering als de tijd er is. Ik blijf meelezen, maar kan weinig bijdragen. Je bent niet alleen!

Zoals zoveel, makkelijker gezegd dan gedaan, maar dit is wel een stukje dat ik kan meenemen. Het gaat niet weer slecht, het ging nog niet goed.
Dank je wel.

Fleur48 schreef: ↑

18-02-2024 19:18

Probeer dingen er wat meer te laten zijn zoals ze zijn zonder dat je er iets mee moet en zonder dat het iets anders moet zijn. Accepteer.
Hoe dan? Hoe moet ik iets accepteren? Soms lukt dat rationeel wel, maar die klote gevoelens werken niet mee.

Mensen zijn blij voor je vanwege je huis. Punt. Jij voelt je somber en angstig. Punt. Dit kan naast elkaar bestaan.
Zeker kan dat. Het bestaat naast elkaar. Het is alleen lastig om dan neutraal te blijven en niet te laten merken dat ik het helemaal niet zie zitten. Ik heb geen zin in de goedbedoelde “komt goed” schouderklopjes.


Je hebt last van depressie, niet fijn, maar het is zo. Het gevoel is er al. Dat kun je niet weg wensen. Je maakt jezelf depressiever door te willen dat het anders was terwijl het niet anders is. En geloof me, ik weet wat het inhoud.
Ik wil niet ter discussie stellen of je weet wat het in houdt, dat kan ik niet. Het klinkt alsof je wilt zeggen dat ik moet accepteren dat ik last heb van de depressie. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zal toch moeten werken, mijn kind moeten verzorgen en enigszins sociale contacten onderhouden. Dat valt toch niet te combineren met “je gevoel er laten zijn” en toe te geven aan de depressie.

Wat betreft zwart/wit denken, dat lees ik niet. Ik lees dat je je enorm verliest in veel te veel nuances bij iedere situatie.

Bijvoorbeeld: Hoe je omgaat met je vriend is een keuze. Aan keuzes zitten consequenties. Als je kiest om te zwijgen en door te gaan zoals je nu doet omdat je dat nodig hebt voor jezelf dan is de consequentie dat het niet zuiver voelt. Als je kiest om openheid te geven over je gevoel dan kan het zijn dat de consequentie is dat hij weggaat. Accepteer de consequentie van je keuze en je bent klaar.
Dit klinkt wel erg makkelijk. Aan alle keuzes kleven nadelen en ik probeer elk nadeel te voorkomen. Ik wil hem niet kwetsen.
Meer dan dit is het niet. Heel concreet en heel zwart/wit.
Jij maakt er zelf iets heel ingewikkelds van.
Voor mijn idee stel jij het te makkelijk voor. Het is niet zo makkelijk als je het schrijft.

Verbinder schreef: ↑

19-02-2024 02:28

Pb terug

Zo meteen de intake. Een gedachte overheerst. Namelijk dat er helemaal niks aan de hand is. Ik houd mezelf ermee voor de gek, vast. Of doe ik dat op de momenten dat het slecht gaat? Gekmakend.

Ik ben eerder bang dat ze gaan zeggen dat er wel wat aan de hand is en dat er geen ontkennen meer aan is. Dat ik echt aan de slag moet zeg maar en dat me dat niet lukt. Thuisopdrachten heb ik nooit uitgevoerd. Niet de rust en ruimte voor gepakt. Vermijden was makkelijker en vooral veiliger!

Dat ze niet weten wat ze met me aan moeten ben ik inmiddels “gewend”. Snap wel goed dat je daar bang voor bent geweest.

Ik weet niet wie het hier gezegd, maar tijdens intake werd gezegd dat het leek alsof alles me overkwam. Moest toen aan jullie denken, want dat heb ik hier van iemand als reactie gekregen.

Intake ging redelijk. Volgt een tweede afspraak voor meer informatie dus die wacht ik netjes af.

Mia schreef: ↑

23-02-2024 16:06

Maar als jij je 'huiswerk' niet maakt ligt het dus niet aan hen dat ze niet weten wat ze met jou aan moeten, toch? Of begrijp ik je verkeerd?

Daar heb je een punt. Misschien heb je gelijk. Het ligt sowieso niet aan hun. Ik ben het probleem. Altijd al geweest.

bijtie schreef: ↑

23-02-2024 18:23

Te laat maar: sterkte met de intake.

Er is geen berg die in één keer beklommen kan worden. Je hoeft het ook niet alleen te doen. En je hebt alleen je ervaringen uit het verleden om je op te baseren dus logisch dat je geen vertrouwen hebt in jezelf of anderen.

Ik hoop dat je goed je verhaal kan doen en dat het je verder gaat brengen.

Dank je.

Ik denk dat ik mijn verhaal wel goed heb kunnen doen. Ze vroegen uiteraard nav mijn antwoorden door. Och. Ik zie het wel. Heb er helemaal geen ruimte voor om erover na te denken. Vermijden is makkelijker.