Hoe leven op orde stellen?

Twijfelaar zondag 29 oktober 2023 om 20:00

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling

2.39% gewijzigd

Hope is the first step on the road to disappointment

makreel maandag 12 februari 2024 om 17:39

Twijfelaar schreef: ↑
12-02-2024 12:24
Is dat zo? Ik lees hier vaak op het forum dat je niet naar iemands woorden moet luisteren, maar naar iemands daden. Mijn daden stellen momenteel echt niks voor. Ik overleef en spartel wat in het rond als het me te heet onder de voeten wordt om daarna weer groots te verkondigen dat het allemaal wel meevalt.

Volgens mij is dat zo.
Jij bent geen mislukking, je doet nu dingen die niet lukken. Dat is iets anders.

Zoals de intake die nu gepland staat (geen idee of ik dat hier al gezegd heb). Ik heb het laten verdwijnen, ik heb die afspraak wel en weet ook wanneer en heb zelfs al gekeken of het een man of vrouw was toen de brief binnen kwam, maar nu is het afgesloten en zie ik het dan wel. Terwijl ik ondertussen bang ben dat ik daar de foute indruk ga wekken of dat ze een fout labeltje op me gaan plakken waardoor ik niet de juiste hulp krijg. Oftewel, ik stel me er niks van voor want dan kan het ook niet misgaan. Ik durf niet meer te vechten, omdat de angst regeert dat de uitkomst niet zal zijn wat ik hoop. Dat terwijl ik niet eens durf aan te geven waar ik echt op hoop.

Volgens mij vindt iedereen dat spannend, zo'n intake.
Dus dat doe je goed, ga er maar gewoon heen.

Wat eten we vanavond?

Twijfelaar maandag 12 februari 2024 om 21:12

frambozentaartje schreef: ↑
12-02-2024 15:59
Ik bedoel eigenlijk geen grote dingen schrappen maar kleinere dingen. Misschien iets in je werk iets minder perfect doen, of het huishouden. 80% i.p.v. 100% ofzo.
Toen kind peuter was, leefde ik af en toe van plastic wegwerpborden. Zodat ik 's avonds alles in een keer bij het vuilnis kon kieperen en niks hoefde af te wassen of op te ruimen.

Op werk loop ik de kantjes er vanaf en lever ik maar half werk af (gevoelsmatig). Thuis is het standaard een puinhoop. Je voorbeeld van de wegwerpborden zou ik niet kunnen doen. Ik zou me schuldig voelen over het afval, het zonde van het geld vinden en daarnaast bang zijn voor de reactie van dochter (en eventueel haar vader als ze het daar verteld).
Ik waardeer je advies zeker, ik kan het alleen niet tot uitvoering brengen.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar maandag 12 februari 2024 om 21:16

frambozentaartje schreef: ↑
12-02-2024 16:05
Ik vind je hier behoorlijk eerlijk. Als je zulke gedachtes straks durft te benoemen (of: durft op te schrijven) in therapie, ben je al een heel eind. Ik denk dat het startpunt van therapie is als je kunt levelen, als je therapeut begrijpt waar je staat. Dat duurde in mijn geval maanden, voordat ik open en eerlijk durfde te zijn. Je bent een soort ui met laagjes van zelfbescherming en een goede peut gaat dat laagje voor laagje afpellen in een tempo wat je aankan.

Overigens werkt EMDR niet bij iedereen even goed, daar schijnt een soort genetisch verschil in te zijn.

Ik weet niet of ik bij een therapeut nog eerlijk durf te zijn. Tot nu toe bots ik telkens op onbegrip of onmacht (onkunde?) om met de dilemma’s om te kunnen gaan. Als ik ook maar een greintje onbegrip, veroordeling of iets bespeur dan klap ik dicht en ga ik sociaal wenselijk reageren. Ik snap dat ik daar niks mee opschiet, maar zo werkt mijn mechanisme. Dat is niet iets wat ik even kan veranderen.

Ik zie er als een berg tegenop die intake en wat daarna gaat komen. Ze zeggen dat het eerst slechter met je gaat voordat je kunt gaan opbouwen. Hoe moet dat dan? Ik krijg het nu nauwelijks voor elkaar gebokst.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar maandag 12 februari 2024 om 21:18

Frizz schreef: ↑
12-02-2024 16:10
Heb je al eens gedacht aan lichaamsgerichte traumabehandeling?

Geen idee. Ben er niet bekend mee. Kun je daar iets meer over vertellen? En dan vooral waarom je denkt dat dat misschien bij mij zou passen?

Hope is the first step on the road to disappointment

Frizz maandag 12 februari 2024 om 23:56

Er zijn diverse lichaamsgerichte traumabehandelingen, niet allemaal vergoed. Daarom wordt vaak gewerkt aan trauma wat in het lijf is opgeslagen.
Ik hoor zoveel angst in je verhalen, maar je bent eigenlijk ook ontzettend overspoeld. Je lijkt amper nog kracht te hebben om helder te kunnen denken.
Tegenwoordig wordt er ook veel meer gekeken naar de rol van de nervus vagus is er steeds meer aandacht voor de polyvagaal theorie.
Vanuit die visie zou je dus ook (eerst) aan het lijf kunnen werken. Ik heb zelf ervaring met MNRI, dat had direct effect. Als je daar meer over wil weten, of over andere vormen van lichaamssgerichte therapie lees ik je wel.

Edit; bij MNRI hoef je ook niet te praten over je gevoelens of van alles te analyseren.
Daardoor is het ook minimaal belastend. Wel is het belangrijk dat je thuis ook bewegingsoefeningen doet.

frizz wijzigde dit bericht op 13-02-2024 07:28

12.99% gewijzigd

•

Verbinder dinsdag 13 februari 2024 om 02:46

Twijfelaar schreef: ↑
12-02-2024 21:16
. Als ik ook maar een greintje onbegrip, veroordeling of iets bespeur dan klap ik dicht en ga ik sociaal wenselijk reageren. Ik snap dat ik daar niks mee opschiet, maar zo werkt mijn mechanisme. Dat is niet iets wat ik even kan veranderen.

Ik zie er als een berg tegenop die intake en wat daarna gaat komen. Ze zeggen dat het eerst slechter met je gaat voordat je kunt gaan opbouwen. Hoe moet dat dan? Ik krijg het nu nauwelijks voor elkaar gebokst.

Ik wou je nog even laten weten dat ik je begrijp en je proces snap. Omdat ik op eenzelfde manier in elkaar zit. Dat vind ik even heel belangrijk om te zeggen.
Ik ben er voor je wanneer het nodig is.

Anoniem_66fe539526f72 dinsdag 13 februari 2024 om 05:36

Twijfelaar schreef: ↑
12-02-2024 21:12
Op werk loop ik de kantjes er vanaf en lever ik maar half werk af (gevoelsmatig). Thuis is het standaard een puinhoop. Je voorbeeld van de wegwerpborden zou ik niet kunnen doen. Ik zou me schuldig voelen over het afval, het zonde van het geld vinden en daarnaast bang zijn voor de reactie van dochter (en eventueel haar vader als ze het daar verteld).
Ik waardeer je advies zeker, ik kan het alleen niet tot uitvoering brengen.

Ja ik wil je niet perse aanmoedigen om van wegwerp te eten hoor. Misschien kun je het jezelf op een andere manier makkelijker maken? In het grote geheel der dingen: als het je niet goed lukt om je staande te houden in het leven, helpt het om iets los te laten. Schuldgevoel is zo'n energie-opslorper, dat probeer ik zo veel mogelijk los te laten.

Twijfelaar woensdag 14 februari 2024 om 09:47

Dank je wel Frizz voor je uitleg. Ik weet oprecht niet of het wat voor mij is. Bij de haptonoom praat ik heel veel en voel ik vrij weinig tot niks. Dus geen idee of lichaamsgerichte therapie nu helpend is. Misschien is het meer iets voor de toekomst en moet ik de intake bij ggz afwachten, hopende dat zij gaan zien waar het probleem zit. Ben er bang voor dat het gesprek teveel een kant op gaat waardoor niet alle issues besproken worden. Dit heb ik al eerder mee gemaakt namelijk.

Ik merk de laatste dagen dat ik juist veel wil praten, mijn gedachten kwijt wil. Maar tegelijkertijd heb ik geen plek om het te doen. Hier durf ik niet omdat ik bang ben dat de details zorgen voor herkening. In mijn dagboek schrijven zou kunnen, maar daar moet ik dan bewust voor kiezen en ik kies tot nu toe de afleiding van tv kijken. Dat lijkt veiliger dan alle triggers opschrijven van de afgelopen dagen.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar woensdag 14 februari 2024 om 09:50

Verbinder schreef: ↑
13-02-2024 02:46
Ik wou je nog even laten weten dat ik je begrijp en je proces snap. Omdat ik op eenzelfde manier in elkaar zit. Dat vind ik even heel belangrijk om te zeggen.
Ik ben er voor je wanneer het nodig is.

Dit voelt eng dichtbij. Hoe kun je dit herkennen? Hoe werkt het dan bij jou? Hoe weet ik of wat je schrijft de waarheid is en niet iets verzonnen?
Hoe weet ik dat je geen bekende bent en me via deze weg wilt steunen. Ik vind het eng. Sorry. Dat je op andere tijden schrijft is voor mij geen "garantie". Ik ben heel achterdochtig hierin merk ik. Angst regeert.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar woensdag 14 februari 2024 om 09:56

frambozentaartje schreef: ↑
13-02-2024 05:36
Ja ik wil je niet perse aanmoedigen om van wegwerp te eten hoor. Misschien kun je het jezelf op een andere manier makkelijker maken? In het grote geheel der dingen: als het je niet goed lukt om je staande te houden in het leven, helpt het om iets los te laten. Schuldgevoel is zo'n energie-opslorper, dat probeer ik zo veel mogelijk los te laten.

Loslaten is wel een ding voor mij. Ik ben daar dus heel slecht in. Heb nog babykleren hier liggen terwijl de jongste een tiener is. Ik kan ze niet wegdoen. Alsof ik dan een stuk van mij weggooi, klinkt dat logisch? Spullen van mij van mijn jeugd, onnozele spullen die alleen maar in een doos liggen te liggen. Ik kan ze niet wegdoen, bang dat ik ze ga missen. Ik klamp me eraan vast alsof mijn leven over is als ik die spullen niet meer heb en het is simpelweg onzin.

Ik probeer nu vooral mezelf staande te houden door een ritme aan te houden en vooral op tijd naar bed gaan, want eenmaal laat naar bed is het einde zoek en kom ik in een destructieve cirkel terecht. Daarnaast vasthouden aan de dingen die ik moet regelen voor de verhuizing, alhoewel me dat snel overspoelt en ik dan uitgeput op de bank zit.

Hope is the first step on the road to disappointment

makreel woensdag 14 februari 2024 om 12:02

Twijfelaar schreef: ↑
14-02-2024 09:56
Loslaten is wel een ding voor mij. Ik ben daar dus heel slecht in. Heb nog babykleren hier liggen terwijl de jongste een tiener is. Ik kan ze niet wegdoen. Alsof ik dan een stuk van mij weggooi, klinkt dat logisch? Spullen van mij van mijn jeugd, onnozele spullen die alleen maar in een doos liggen te liggen. Ik kan ze niet wegdoen, bang dat ik ze ga missen. Ik klamp me eraan vast alsof mijn leven over is als ik die spullen niet meer heb en het is simpelweg onzin.

Ik probeer nu vooral mezelf staande te houden door een ritme aan te houden en vooral op tijd naar bed gaan, want eenmaal laat naar bed is het einde zoek en kom ik in een destructieve cirkel terecht. Daarnaast vasthouden aan de dingen die ik moet regelen voor de verhuizing, alhoewel me dat snel overspoelt en ik dan uitgeput op de bank zit.

Kun je foto's maken van de dingen die je niet wilt weggooien, en dan de spullen zelf weggooien en de foto's laten afdrukken in een foto-album? Een boek vol foto's van kinderkleertjes neemt veel minder plek in dan een doos vol kinderkleertjes.

Wat eten we vanavond?

Verbinder woensdag 14 februari 2024 om 12:51

Twijfelaar schreef: ↑
14-02-2024 09:50
Dit voelt eng dichtbij. Hoe kun je dit herkennen? Hoe werkt het dan bij jou? Hoe weet ik of wat je schrijft de waarheid is en niet iets verzonnen?
Hoe weet ik dat je geen bekende bent en me via deze weg wilt steunen. Ik vind het eng. Sorry. Dat je op andere tijden schrijft is voor mij geen "garantie". Ik ben heel achterdochtig hierin merk ik. Angst regeert.

Ik heb je een prive bericht gestuurd

Twijfelaar vrijdag 16 februari 2024 om 08:48

Krijg net de melding op mijn telefoon dat ik zo een telefonische afspraak met de bedrijfsarts heb. Totaal vergeten en ik heb dus niks voorbereid. Hoezo had ik een afspraak en wat gaat er niet goed? (Ik weet dat het niet goed gaat, maar kan er nu simpelweg niet op komen wat dan niet. Leuk joh die vermijding.)

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 16 februari 2024 om 08:49

Verbinder schreef: ↑
14-02-2024 12:51
Ik heb je een prive bericht gestuurd

Je bericht hier gelezen en sindsdien angst om je privé bericht te lezen. Sorry. Ik stel me aan. Helaas wel bekend mechanisme.

Hope is the first step on the road to disappointment

Anoniem_65df5944b964c vrijdag 16 februari 2024 om 09:15

Twijfelaar schreef: ↑
12-02-2024 21:16
Ik weet niet of ik bij een therapeut nog eerlijk durf te zijn. Tot nu toe bots ik telkens op onbegrip of onmacht (onkunde?) om met de dilemma’s om te kunnen gaan. Als ik ook maar een greintje onbegrip, veroordeling of iets bespeur dan klap ik dicht en ga ik sociaal wenselijk reageren. Ik snap dat ik daar niks mee opschiet, maar zo werkt mijn mechanisme. Dat is niet iets wat ik even kan veranderen.

Ik zie er als een berg tegenop die intake en wat daarna gaat komen. Ze zeggen dat het eerst slechter met je gaat voordat je kunt gaan opbouwen. Hoe moet dat dan? Ik krijg het nu nauwelijks voor elkaar gebokst.

Om je oorspronkelijk vraag in de topic titel te beantwoorden: Hoe leven op orde stellen? Ga naar die intake van de GGZ.
Er tegenop zien, twijfelen, etc, het mag allemaal, maar ga er naartoe.
Zoals ik je topic lees heb je echt dringend professionele hulp nodig. Dat je vorige traject niet het gewenste resultaat had kan zijn omdat de behandelvorm te licht voor jou was. De professionals van de GGZ kunnen echt wel door jou twijfel en weerstand heen prikken en zien wat er achter zit. Verwacht niet dat jouw problemen snel zijn opgelost, maar werk hard en ga ervoor. Als je het voor jezelf moeilijk vind, doe het dan voor je kinderen. Dat kan een goede motivatie zijn.

Verder : Gevoelens hebben voor je therapeut is een verschijnsel dat redelijk vaak voorkomt. Het heet overdracht en tegen overdracht. Beschouw het als iets wat iedereen kan gebeuren, maak er niet meer van dan het is en leg het verder naast je neer.

Frizz vrijdag 16 februari 2024 om 10:19

Twijfelaar schreef: ↑
16-02-2024 08:48
Krijg net de melding op mijn telefoon dat ik zo een telefonische afspraak met de bedrijfsarts heb. Totaal vergeten en ik heb dus niks voorbereid. Hoezo had ik een afspraak en wat gaat er niet goed? (Ik weet dat het niet goed gaat, maar kan er nu simpelweg niet op komen wat dan niet. Leuk joh die vermijding.)

Is het een idee om hetgeen je hier post te kopiëren in een apart document?
En daar eventueel de reacties aan toe te voegen die jou inzicht verschaffen?

•

Twijfelaar vrijdag 16 februari 2024 om 10:40

Frizz schreef: ↑
16-02-2024 10:19
Is het een idee om hetgeen je hier post te kopiëren in een apart document?
En daar eventueel de reacties aan toe te voegen die jou inzicht verschaffen?

Ja en nee (lang leve de twijfel).
Ja want dan heb ik op een rijtje wat er mis gaat en waar ik tegenaan loop.
Nee want dat zal een obsessief iets gaan worden waar ik niet aan kan voldoen en dus weer een "zelfs dit kun je niet" worden.

Het gesprek liep redelijk, ondanks dat kind naast me stond (zie hier dat ik het niet goed voorbereid had en dit beter had kunnen doen). Met bedrijfsarts afgesproken dat als ik wil minderen dat dat kan en voor haar geen probleem is. Stap 1 wordt dan UWV inschakelen, stap 2 bedrijfsarts inlichten. Stom dat zo'n kort telefoontje zoveel spanning met zich mee brengt. Voel het heel duidelijk door mijn lijf gaan, de onrust, spieren die gespannen zijn. En dan moet de GGZ nog gaan gebeuren. Hoe dan?

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 16 februari 2024 om 11:00

Ik kan niet tegen deze staat van zijn. De onrust. De spanning. De chaos. Ik moet zoveel en niks lukt. Ik wil zoveel maar doe niks.

Mag kind niks laten merken, wil geen druk of spanning daar neerleggen. Hopelijk zo even douchen en dan maar de tranen laten lopen. Het is teveel… Alweer…

Zie je nou dat die bedrijfsarts niks kan doen en contact alleen ellende met zich mee brengt.

Hope is the first step on the road to disappointment

Verbinder vrijdag 16 februari 2024 om 11:43

Twijfelaar schreef: ↑
16-02-2024 08:49
Je bericht hier gelezen en sindsdien angst om je privé bericht te lezen. Sorry. Ik stel me aan. Helaas wel bekend mechanisme.

Geen probleem. Maar er niks raars of engs aan.
Ik stel me voor, vertel wat over mezelf. Ik doe dat liever in een apart bericht dan op het forum

makreel vrijdag 16 februari 2024 om 12:12

Twijfelaar schreef: ↑
16-02-2024 11:00
Ik kan niet tegen deze staat van zijn. De onrust. De spanning. De chaos. Ik moet zoveel en niks lukt. Ik wil zoveel maar doe niks.

Mag kind niks laten merken, wil geen druk of spanning daar neerleggen. Hopelijk zo even douchen en dan maar de tranen laten lopen. Het is teveel… Alweer…

Zie je nou dat die bedrijfsarts niks kan doen en contact alleen ellende met zich mee brengt.

Het is je depressie (denk ik) die je zo zwart-wit laat denken. Dit gesprek met de bedrijfsarts heeft je niet gebracht wat je ervan hoopte dus dan kan de bedrijfsarts niks doen, afgeschreven.

Kun je wat milder zijn voor jezelf?

Wat eten we vanavond?

Frizz vrijdag 16 februari 2024 om 16:20

Twijfelaar schreef: ↑
16-02-2024 11:00

Zie je nou dat die bedrijfsarts niks kan doen en contact alleen ellende met zich mee brengt.

Door de vermijding was je het gesprek vergeten, was je dus niet voorbereid, heb je daardoor niet gezegd wat je wilde zeggen en er ook niet uitgehaald wat je eruit wilde halen. Onbewust heb je dus zelf de mislukking gecreëerd, waardoor je ook weer boos op jezelf kan zijn.

Dit patroon is hardnekkig hè? Ik vind het zo rot voor je.

•

Anoniem_6640a89315f0f vrijdag 16 februari 2024 om 22:07

Twijfelaar schreef: ↑
16-02-2024 11:00
Ik kan niet tegen deze staat van zijn. De onrust. De spanning. De chaos. Ik moet zoveel en niks lukt. Ik wil zoveel maar doe niks.

Mag kind niks laten merken, wil geen druk of spanning daar neerleggen. Hopelijk zo even douchen en dan maar de tranen laten lopen. Het is teveel… Alweer…

Zie je nou dat die bedrijfsarts niks kan doen en contact alleen ellende met zich mee brengt.

Ik lees al een tijdje mee maar kan weinig bijdragen. Ik zie alleen hier een denkfout die ik zelf maak, en misschien jij ook: het is niet alweer teveel; het is nog steeds te veel. Er is nog geen mogelijkheid geweest (noch de tijd) voor jou om een beetje bij te trekken. De spanning die je nu zo hevig voelt, heeft nog niet kunnen afzakken.

Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar ik heb al heel lange tijd een angststoornis. Soms gaat het een dagje beter en dan ineens totaal niet! Als ik dan ga denken 'oh mijn angst is weeeer terug' dan voelt het, of vertel ik mezelf dat ik weer, voor de zoveelste keer, faal. Maar ik heb nog geen behandeling gehad, en nog erg weinig rust en tijd om over deze stoornis heen te komen - dezelfde spanning en angst(stoornis) is er gewoon nog steeds . Het is dus niet dat ik keer op keer dezelfde fout maak maar dezelfde stoornis die tijd (en in mijn geval, hopelijk) behandeling nodig heeft.

Nou ja, lang verhaal: dit heeft tijd nodig, je faalt niet elke keer opnieuw!

Twijfelaar zaterdag 17 februari 2024 om 09:26

Reacties gelezen, dank, geen ruimte in mijn hoofd om erop te reageren.

Van de week vriend op bezoek. Ik ben de laatste dagen niet in de beste stemming en dat was duidelijk te merken. Ik was niet blij hem te zien, ik wilde liever alleen zijn. Hij was wel blij om mij te zien, daar leek het tenminste op. Ik voel me dan best schuldig en vervelend op zo'n moment (en daarna). Geen idee of het uitblijven van gevoel de maatstaaf moet zijn, maar voor mijn idee moet ik hier wel wat mee. Ik zal dit op de een of andere manier met hem moeten delen. Het voelt nu namelijk vooral alsof ik hem ge/misbruik voor mijn praktische zaken en af en toe die schouder om tegenaan te leunen. Ik weet niet hoe ik dit aan hem moet gaan vertellen. Hoe ik het mijn lippen over moet krijgen.

Hope is the first step on the road to disappointment

Anoniem_65df5944b964c zaterdag 17 februari 2024 om 09:33

Twijfelaar schreef: ↑
17-02-2024 09:26
Reacties gelezen, dank, geen ruimte in mijn hoofd om erop te reageren.

Van de week vriend op bezoek. Ik ben de laatste dagen niet in de beste stemming en dat was duidelijk te merken. Ik was niet blij hem te zien, ik wilde liever alleen zijn. Hij was wel blij om mij te zien, daar leek het tenminste op. Ik voel me dan best schuldig en vervelend op zo'n moment (en daarna). Geen idee of het uitblijven van gevoel de maatstaaf moet zijn, maar voor mijn idee moet ik hier wel wat mee. Ik zal dit op de een of andere manier met hem moeten delen. Het voelt nu namelijk vooral alsof ik hem ge/misbruik voor mijn praktische zaken en af en toe die schouder om tegenaan te leunen. Ik weet niet hoe ik dit aan hem moet gaan vertellen. Hoe ik het mijn lippen over moet krijgen.

Móét je het delen ? Denk het niet, je moet helemaal niets. Het volstaat eventueel om te zeggen dat je misschien niet het leukste gezelschap bent op dit moment omdat je niet lekker in je vel zit. Een vriend heeft daar alle begrip voor. Maar je kunt ook gewoon helemaal niets zeggen. Ik krijg het idee dat je jouw rotgevoel en schuldgevoel wil kwijtraken door het op hem af te wentelen en dat vind ik oneerlijk en niet zuiver.

Zo te lezen heeft het namelijk niets met hem te maken of met wie hij is, maar alles met jou en jouw huidige gemoedstoestand. Ik vind dat je zelf met dat gevoel aan de slag moet gaan in plaats van het buiten jezelf en bij die vriend neer te leggen en het drama in je leven nóg groter te maken door een vriend (mogelijk) van je te vervreemden.

anoniem_65df5944b964c wijzigde dit bericht op 17-02-2024 09:39

0.71% gewijzigd

Frizz zaterdag 17 februari 2024 om 09:34

Praten, schrijven, typen, alles kan. De vraag is natuurlijk wel; wil je het echt durven? Dan zijn er voldoende opties namelijk.

•

Actieve topics