Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 31 januari 2024 om 22:57
Dit beaam ik even want het is mega lastig. Uitspraken als “gooi het een container is” of “huur een bedrijf is” zijn niet aan mij besteedt. Ik ben spullen tegengekomen die voor mij ophelderend werken mbt mijn jeugd. Ik mis zoveel van die tijd dat elk puzzelstukjes er een is die ik wil hebben. Ik kan en wil dat niet loslaten. Ik ben te hard op zoek naar antwoorden (die ik wellicht nooit zal krijgen), antwoorden die me kunnen helpen te snappen waar het mis is gegaan. Waar de oorsprong zit van mijn problemen, want ik denk dat die stammen uit mijn jeugd en de daaropvolgende gebeurtenissen.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 31 januari 2024 om 23:27
Confronterend is het zeker. Maar, doorgaan tot je kapot bent maakt dat je leerlingen helemaal niks meer aan je hebben. En je eigen kind ook niet trouwens.
•
donderdag 1 februari 2024 om 07:32
Dit is een belangrijk stukje denk ik.Twijfelaar schreef: ↑31-01-2024 22:57Ik kan en wil dat niet loslaten. Ik ben te hard op zoek naar antwoorden (die ik wellicht nooit zal krijgen), antwoorden die me kunnen helpen te snappen waar het mis is gegaan. Waar de oorsprong zit van mijn problemen, want ik denk dat die stammen uit mijn jeugd en de daaropvolgende gebeurtenissen.
Wat eten we vanavond?
donderdag 1 februari 2024 om 10:41
Wat mij helpt, als ik zo vol stress zit en vast zit, is om te schrappen en daarnaast de problemen een beetje te reduceren tot wat ze zijn. En mezelf moed inpraten dat het allemaal wel goedkomt als ik stukje bij beetje aanpak.
Supergoed dat je contact hebt opgenomen met bedrijfsarts. Je zult toch -linksom of rechtsom - tijd moeten gaan inruimen voor therapie. Hoeft heus niet te betekenen dat je helemaal stopt met werken, misschien is een gedeeltelijke ziekmelding ( voor een intake, en daarna voor een dag of dagdeel per week) voldoende.
Wat betreft het huis van je ouders: dat is een enorme klus, en ik denk dat je het in je eentje moet doen. Zou het dan helpen om dat stukje bij beetje toch al aan te pakken?
Wat ik zou doen: een lijstje maken van spullen waar sowieso geen herinneringen aan zitten en dan elke week er langs gaan en dat al opruimen.
Bijvoorbeeld oud papier, glaswerk, of witgoed (de wasmachine, de koelkast).
Supergoed dat je contact hebt opgenomen met bedrijfsarts. Je zult toch -linksom of rechtsom - tijd moeten gaan inruimen voor therapie. Hoeft heus niet te betekenen dat je helemaal stopt met werken, misschien is een gedeeltelijke ziekmelding ( voor een intake, en daarna voor een dag of dagdeel per week) voldoende.
Wat betreft het huis van je ouders: dat is een enorme klus, en ik denk dat je het in je eentje moet doen. Zou het dan helpen om dat stukje bij beetje toch al aan te pakken?
Wat ik zou doen: een lijstje maken van spullen waar sowieso geen herinneringen aan zitten en dan elke week er langs gaan en dat al opruimen.
Bijvoorbeeld oud papier, glaswerk, of witgoed (de wasmachine, de koelkast).
donderdag 1 februari 2024 om 10:45
En ik ben misschien iets te nuchter hier in, maar je bent waar je bent in het leven, en hoe je er gekomen bent, is minder belangrijk dan hoe je er uit komt - ik snap ergens wel dat je de behoefte hebt om rustig alle spullen van vroeger langs te gaan en te kijken wat er bij je naar boven komt aan herinneringen, maar ik zou niet de illusie hebben dat daar de oplossing zit van hoe je verder moet in het leven.
Ik bedoel: als je het idee hebt dat je heel erg fout kunt doen bij het opruimen van de spullen uit je ouderlijk huis, dan leg je de lat voor jezelf zo hoog. Je maakt er dan een soort klus van die heel goed moet gaan - en omdat dat zo moeilijk is, dan begin je er niet aan en stel je het uit. Herkenbaar hoor. Je hebt toch een soort gedachte-discipline nodig. Gedachten die je helpen, zoals: elke week ruimen heel veel mensen het huis van overleden dierbaren uit en die maken ook allemaal fouten, dat mag jij ook. Je hebt het nooit eerder gedaan en je hoeft er niet goed in te zijn.
Ik bedoel: als je het idee hebt dat je heel erg fout kunt doen bij het opruimen van de spullen uit je ouderlijk huis, dan leg je de lat voor jezelf zo hoog. Je maakt er dan een soort klus van die heel goed moet gaan - en omdat dat zo moeilijk is, dan begin je er niet aan en stel je het uit. Herkenbaar hoor. Je hebt toch een soort gedachte-discipline nodig. Gedachten die je helpen, zoals: elke week ruimen heel veel mensen het huis van overleden dierbaren uit en die maken ook allemaal fouten, dat mag jij ook. Je hebt het nooit eerder gedaan en je hoeft er niet goed in te zijn.
anoniem_66fe539526f72 wijzigde dit bericht op 01-02-2024 10:58
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
41.61% gewijzigd
donderdag 1 februari 2024 om 13:47
Het is niet dat ik dit niet eerder al zelf bedacht heb. Maakt echter niet dat ik het anders ga aanpakken. Ik heb me ziekgemeld, ben minder gaan werken, heb intensieve therapie geprobeerd (4 a 5 afspraken per week met verschillende personen). Het heeft niet geholpen. Ik kwam niet door de muur (vermijding) heen en zij konden mij (blijkbaar) niet de handvatten geven die ik nodig had. Die therapie is inmiddels afgesloten omdat het een traject voor bepaalde tijd was.
Ik weet heus wel dat ik zo niet verder kom en dat dit niet de oplossing is, echter thuis gaan zitten niksen is ook niet de oplossing. Of is het goed als ik thuis op de bank ga zitten niksen en het mezelf kwalijk nemen dat ik niks meer kan? Lijkt me niet. maar joh, ik zie het vast allemaal fout.
(ik schrijf dit nogal fel op, omdat ik het idee krijg dat je denkt dat ik opzettelijk niet mee werk en dat idee heb ik totaal niet. Het is geen opzet, het is volgens mij een kwestie van niet kunnen. Alsof je een vlinder vraagt om te gaan vliegen voordat de pop ontwikkelt is en de vleugels nog moeten ontpoppen.)
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 1 februari 2024 om 13:48
Ik wacht nog op een reactie van de bedrijfsarts. Ik vermoed dat ik daar volgende week pas wat van hoor.
Ik ga zeker nog door, het is alleen veel. Echt veel. Nu doorzetten want het moet, volgende week zie ik wel weer verder.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 1 februari 2024 om 13:49
donderdag 1 februari 2024 om 17:12
Twijfelaar schreef: ↑01-02-2024 13:47Het is niet dat ik dit niet eerder al zelf bedacht heb. Maakt echter niet dat ik het anders ga aanpakken. Ik heb me ziekgemeld, ben minder gaan werken, heb intensieve therapie geprobeerd (4 a 5 afspraken per week met verschillende personen). Het heeft niet geholpen. Ik kwam niet door de muur (vermijding) heen en zij konden mij (blijkbaar) niet de handvatten geven die ik nodig had. Die therapie is inmiddels afgesloten omdat het een traject voor bepaalde tijd was.
Ik weet heus wel dat ik zo niet verder kom en dat dit niet de oplossing is, echter thuis gaan zitten niksen is ook niet de oplossing. Of is het goed als ik thuis op de bank ga zitten niksen en het mezelf kwalijk nemen dat ik niks meer kan? Lijkt me niet. maar joh, ik zie het vast allemaal fout.
(ik schrijf dit nogal fel op, omdat ik het idee krijg dat je denkt dat ik opzettelijk niet mee werk en dat idee heb ik totaal niet. Het is geen opzet, het is volgens mij een kwestie van niet kunnen. Alsof je een vlinder vraagt om te gaan vliegen voordat de pop ontwikkelt is en de vleugels nog moeten ontpoppen.)
Oh nee hoor dat idee heb ik helemaal niet.
Wat ik lees is dat je het inzicht hebt maar je gedrag (nog) niet kan aanpassen. De vraag is dan hoe dat komt en wat daarvoor nodig is.
•
donderdag 1 februari 2024 om 18:14
Ik denk dat je allang vleugels hebt, maar nog denkt dat je een pop bent.Twijfelaar schreef: ↑01-02-2024 13:47(ik schrijf dit nogal fel op, omdat ik het idee krijg dat je denkt dat ik opzettelijk niet mee werk en dat idee heb ik totaal niet. Het is geen opzet, het is volgens mij een kwestie van niet kunnen. Alsof je een vlinder vraagt om te gaan vliegen voordat de pop ontwikkelt is en de vleugels nog moeten ontpoppen.)
Wat eten we vanavond?
donderdag 1 februari 2024 om 18:40
Iemand die jarenlang vastzit kan niet op aanraden van het vivaforum haar vleugels uitslaan en allerlei stappen zetten denk ik? Ze ervaart zelfs in therapie veel weerstand. Dat zijn geen patronen die je even omgooit of waar je omheen kan, zelfs niet als je er inzicht in hebt. Als dat zou kunnen hadden we geen GGZ met lange wachtlijsten.
donderdag 1 februari 2024 om 23:51
Soms wil ik dat ik het lef had gehad om te crashen met mijn auto. Ergens van een brug rijden of met hoge snelheid tegen een vangrail. Het doen lijken alsof het een ongeluk is, zodat de kinderen niks wisten van de eigenlijke reden zodat ze daar geen trauma van kregen.
Nog liever had ik mijn plannen uitgevoerd voordat ze geboren waren. Dan had niemand last van me gehad.
Nog liever had ik mijn plannen uitgevoerd voordat ze geboren waren. Dan had niemand last van me gehad.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 2 februari 2024 om 02:07
Dat geloof ik niet.
Het is echt een onvermogen op dit moment. Ik zeg het omdat ik dingen herken en ook TO een beetje wil steunen want ik weet dat het echt is om gek van te worden wat er kan spelen.
vrijdag 2 februari 2024 om 07:29
Ja, over dat crashen met die auto: dan kun je ook niet voor je kind zorgen en laat je ook je klas in de kou staan. Misschien kun je beter verlangen dat je het lef zou hebben om voor jezelf te gaan zorgen.
Ik snap de wens dat het in één keer klaar is. Maar je ziet hoop ik zelf ook nog dat je echt echt echt iets anders moet doen om de situatie te veranderen. En dat misschien medicijnen proberen minder erg is dan met geweld verongelukken. Of dat minder werken misschien aardiger is tegenover de hulpdiensten die je van het asfalt moeten rapen.
Als je echt geen andere uitweg meer ziet: bel direct een hulplijn.
Op dit forum mag je niet over zelfdoding praten omdat het mensen triggert.
Ik snap de wens dat het in één keer klaar is. Maar je ziet hoop ik zelf ook nog dat je echt echt echt iets anders moet doen om de situatie te veranderen. En dat misschien medicijnen proberen minder erg is dan met geweld verongelukken. Of dat minder werken misschien aardiger is tegenover de hulpdiensten die je van het asfalt moeten rapen.
Als je echt geen andere uitweg meer ziet: bel direct een hulplijn.
Op dit forum mag je niet over zelfdoding praten omdat het mensen triggert.
zaterdag 3 februari 2024 om 10:23
Geen bericht is een goed bericht. Toch even laten weten dat ik er nog ben. Pittige en drukke tijd want ik moet veel doen. Sorry dat ik het zo omschrijf, maar ben erg bang voor herkenning.
Zal na het weekend weer reageren/schrijven.
Weet aub dat ik me soms heel somber kan voelen maar dat ik er niks mee zal doen. Vandaar ook de “had ik maar”. Nu teveel verantwoordelijkheden, teveel consequenties voor anderen als ik dat besluit zou nemen.
Zal na het weekend weer reageren/schrijven.
Weet aub dat ik me soms heel somber kan voelen maar dat ik er niks mee zal doen. Vandaar ook de “had ik maar”. Nu teveel verantwoordelijkheden, teveel consequenties voor anderen als ik dat besluit zou nemen.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 8 februari 2024 om 11:59
Sorry dat ik nu pas weer aanwezig ben hier. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat te schrijven. Het gaat niet goed, dat is duidelijk. Veel onrust, veel vermijding.
Schrijven zorgt voor meer onrust. Ik wil het kwijt wat er allemaal gebeurd, maar ik mis iets om het daadwerkelijk te delen.
Wellicht een hele praktische vraag waar ik geen keuze in kan maken. Ik kan kleerkasten overnemen van de vorige huurder. Goede degelijke kasten, maar niet helemaal mijn smaak. Vraagprijs is niet onredelijk, maar in totaal ben ik al best wat geld kwijt aan spulletjes die ik (tegen een redelijke prijs) kan overkopen. Mijn huidige kasten zou ik moeten verkopen en daarnaast moet ik ook nog overleggen met dochter wat zij wil. Al met al veel spanning en stress voor een stomme keuze. Ik voel me daar zo dom over dat ik zelfs dat niet kan beslissen.
Ik probeer op een rijtje te krijgen waarom het wel of niet handig is om de kasten over te nemen, maar wellicht hebben jullie nog goede bedenkingen waarom ik het wel of niet zou moeten doen. (Qua kosten, ja het is extra geld, maar op zich kan ik het missen. Gelukkig. Ik mag eigenlijk helemaal niet klagen.)
Schrijven zorgt voor meer onrust. Ik wil het kwijt wat er allemaal gebeurd, maar ik mis iets om het daadwerkelijk te delen.
Wellicht een hele praktische vraag waar ik geen keuze in kan maken. Ik kan kleerkasten overnemen van de vorige huurder. Goede degelijke kasten, maar niet helemaal mijn smaak. Vraagprijs is niet onredelijk, maar in totaal ben ik al best wat geld kwijt aan spulletjes die ik (tegen een redelijke prijs) kan overkopen. Mijn huidige kasten zou ik moeten verkopen en daarnaast moet ik ook nog overleggen met dochter wat zij wil. Al met al veel spanning en stress voor een stomme keuze. Ik voel me daar zo dom over dat ik zelfs dat niet kan beslissen.
Ik probeer op een rijtje te krijgen waarom het wel of niet handig is om de kasten over te nemen, maar wellicht hebben jullie nog goede bedenkingen waarom ik het wel of niet zou moeten doen. (Qua kosten, ja het is extra geld, maar op zich kan ik het missen. Gelukkig. Ik mag eigenlijk helemaal niet klagen.)
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
