Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 26 januari 2024 om 07:13
Dit is niet helemaal wat ik bedoel met ‘wat zou er gebeuren’. Veroordelen is een manier om je angst niet te hoeven voelen. Je duwt het al weg voor je de kans krijgt te voelen wat er nou eigenlijk is.Twijfelaar schreef: ↑25-01-2024 20:27
Natuurlijk vergaat de wereld niet als ik iets fout doe, toch lukt het me niet om mijn fouten (ik maak er genoeg) te rationaliseren. Ik trek het me aan, veroordeel mezelf en duw het vervolgens diep weg.
Met ‘wat zou er gebeuren’ vraag ik: wat voel je, waar ben je bang voor?
Dat mensen je uitlachen?
Dat je een mep krijgt of zonder eten naar bed moet?
Dat je zult vallen en dat je nooit op de bodem komt?
Dat je nog veel meer moet omdat het nog niet goed is?
Of nog iets heel anders?
Als dit te moeilijk is: wat gebeurt er in je lichaam? Verstijf je, duik je in elkaar? Of heb je zin om te meppen? Of juist geen energie meer?
vrijdag 26 januari 2024 om 09:42
Ik wil van alles schrijven, maar ik loop vast op alle zaken die nog moeten gebeuren. Ik hoop komende week tijd te hebben om inhoudelijk op jullie te reageren. Er worden serieuze vragen gesteld die ik ook echt wil beantwoorden, ook als ik het antwoord (nog) niet weet. Ik lees ze echt allemaal en denk er over na, ondanks dat ik merk dat er weinig plek is om er echt over na te denken. Het lijkt soms meer op laten bezinken en daarna vergeten omdat er weer wat anders langskomt wat mijn aandacht nodig heeft. Praktische zaken vooral.
Deze wilde ik hier even delen omdat dit vaak is hoe ik het ervaar ;
Having anxiety and depression is like being scared and tired at the same time. It's the fear of failure, but no urge to be productive. It's wanting friends, but hate socializing.
It's wanting to be alone, but not wanting to be lonely. It's feeling everything at once then feeling paralyzingly numb.
De laatste zin springt er voor mij enorm uit omdat dit beschrijf wat er vaak in me omgaat. Van mega druk en onrust naar stilte en een onheilspellende kalmte.
Deze wilde ik hier even delen omdat dit vaak is hoe ik het ervaar ;
Having anxiety and depression is like being scared and tired at the same time. It's the fear of failure, but no urge to be productive. It's wanting friends, but hate socializing.
It's wanting to be alone, but not wanting to be lonely. It's feeling everything at once then feeling paralyzingly numb.
De laatste zin springt er voor mij enorm uit omdat dit beschrijf wat er vaak in me omgaat. Van mega druk en onrust naar stilte en een onheilspellende kalmte.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 26 januari 2024 om 10:09
Wellicht een raar voorbeeld maar het typeert. Misschien kunnen jullie er meer achteruit halen dan ik.
Meer dan een maand geleden een bestelling gedaan (kleding). Die ligt nog ongeopend in de doos, want wat als de bestelling tegenvalt dan moet ik er wat mee (beslissen of ik retour ga sturen en dat dan ook doen). Als de bestelling wel bevalt dan moet het gewassen worden en het liefst ook gaan dragen. Dat gaat dan misschien mensen opvallen en er wat van zeggen (kots en toch ook fijn als het opvalt).
Wat als ik de doos open maak en ik vind de kleren leuk en ze passen goed, het zou toch eng zijn als ik me niet meer hoef te storen aan mijn nu niet passende kleren? (Sarcasme)
Dus blijft het in de doos en gebeurd er niks. Elke keer als ik me dat bedenk dat voelt het zo stom en kinderachtig. Waarom lukt het me niet om me daarover heen te zetten? Alsof ik niet vooruit wil komen. Alsof ik het wel oké vind zoals het nu gaat. Alsof dit beter is dan veranderen. Want wie zegt dat het dan beter gaat worden? Ik ken niet anders dan dit.
Alsof ik al het gevoel wil vermijden. Niet alleen het negatieve maar ook het eventuele positieve als een aankoop (of wat anders) goed is.
Het klinkt zo onlogisch allemaal en ik krijg er geen vat op.
Meer dan een maand geleden een bestelling gedaan (kleding). Die ligt nog ongeopend in de doos, want wat als de bestelling tegenvalt dan moet ik er wat mee (beslissen of ik retour ga sturen en dat dan ook doen). Als de bestelling wel bevalt dan moet het gewassen worden en het liefst ook gaan dragen. Dat gaat dan misschien mensen opvallen en er wat van zeggen (kots en toch ook fijn als het opvalt).
Wat als ik de doos open maak en ik vind de kleren leuk en ze passen goed, het zou toch eng zijn als ik me niet meer hoef te storen aan mijn nu niet passende kleren? (Sarcasme)
Dus blijft het in de doos en gebeurd er niks. Elke keer als ik me dat bedenk dat voelt het zo stom en kinderachtig. Waarom lukt het me niet om me daarover heen te zetten? Alsof ik niet vooruit wil komen. Alsof ik het wel oké vind zoals het nu gaat. Alsof dit beter is dan veranderen. Want wie zegt dat het dan beter gaat worden? Ik ken niet anders dan dit.
Alsof ik al het gevoel wil vermijden. Niet alleen het negatieve maar ook het eventuele positieve als een aankoop (of wat anders) goed is.
Het klinkt zo onlogisch allemaal en ik krijg er geen vat op.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 26-01-2024 10:12
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
8.82% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 26 januari 2024 om 10:53
Ik weet dat je geen medicatie wil, maar even ter info: antidepressiva werken op de angst. Je voelt en denkt dan nog steeds alles tegelijk, maar de angst wordt minder groot, waardoor het minder overweldigend en verlammend is.Twijfelaar schreef: ↑26-01-2024 09:42
Deze wilde ik hier even delen omdat dit vaak is hoe ik het ervaar ;
Having anxiety and depression is like being scared and tired at the same time. It's the fear of failure, but no urge to be productive. It's wanting friends, but hate socializing.
It's wanting to be alone, but not wanting to be lonely. It's feeling everything at once then feeling paralyzingly numb.
De laatste zin springt er voor mij enorm uit omdat dit beschrijf wat er vaak in me omgaat. Van mega druk en onrust naar stilte en een onheilspellende kalmte.
Gewoon om ook even te laten sudderen.
vrijdag 26 januari 2024 om 10:56
Hier draait het om. En dat klinkt niet onlogisch, maar logisch. Je hebt jezelf bepaalde dingen aangeleerd om te overleven. En je weet niet of het veilig genoeg is om dat nu los te laten en iets anders te proberen.Twijfelaar schreef: ↑26-01-2024 10:09Alsof dit beter is dan veranderen. Want wie zegt dat het dan beter gaat worden? Ik ken niet anders dan dit.
vrijdag 26 januari 2024 om 11:22
Mooie tekst, en heel herkenbaar voor mij.Twijfelaar schreef: ↑26-01-2024 09:42
Deze wilde ik hier even delen omdat dit vaak is hoe ik het ervaar ;
Having anxiety and depression is like being scared and tired at the same time. It's the fear of failure, but no urge to be productive. It's wanting friends, but hate socializing.
It's wanting to be alone, but not wanting to be lonely. It's feeling everything at once then feeling paralyzingly numb.
De laatste zin springt er voor mij enorm uit omdat dit beschrijf wat er vaak in me omgaat. Van mega druk en onrust naar stilte en een onheilspellende kalmte.
Ik snap (voor een groot deel) waar je nu doorheen gaat, dus ik zal geen hulp voor je zijn maar wellicht helpt het je om te weten dat je niet alleen bent, dat er meer mensen zijn die vastzitten in angst/vermijding/overanalysatie en veel innerlijke tegenstrijdigheden.
vrijdag 26 januari 2024 om 12:40
Twijfelaar schreef: ↑26-01-2024 10:09Wellicht een raar voorbeeld maar het typeert. Misschien kunnen jullie er meer achteruit halen dan ik.
Meer dan een maand geleden een bestelling gedaan (kleding). Die ligt nog ongeopend in de doos, want wat als de bestelling tegenvalt dan moet ik er wat mee (beslissen of ik retour ga sturen en dat dan ook doen). Als de bestelling wel bevalt dan moet het gewassen worden en het liefst ook gaan dragen. Dat gaat dan misschien mensen opvallen en er wat van zeggen (kots en toch ook fijn als het opvalt).
Wat als ik de doos open maak en ik vind de kleren leuk en ze passen goed, het zou toch eng zijn als ik me niet meer hoef te storen aan mijn nu niet passende kleren? (Sarcasme)
Dus blijft het in de doos en gebeurd er niks. Elke keer als ik me dat bedenk dat voelt het zo stom en kinderachtig. Waarom lukt het me niet om me daarover heen te zetten? Alsof ik niet vooruit wil komen. Alsof ik het wel oké vind zoals het nu gaat. Alsof dit beter is dan veranderen. Want wie zegt dat het dan beter gaat worden? Ik ken niet anders dan dit.
Alsof ik al het gevoel wil vermijden. Niet alleen het negatieve maar ook het eventuele positieve als een aankoop (of wat anders) goed is.
Het klinkt zo onlogisch allemaal en ik krijg er geen vat op.
Ik snap het wel en dat is precies waarom die thuisbegeleiding handig is. De huisarts heeft je verwezen toch?
•
vrijdag 26 januari 2024 om 12:49
Dat is de verlamming in je. Je hebt aan de ene kant alle mogelijkheden en scenarios al bedacht in je hoofd en dan bedoel ik ook alle, terwijl je in aktie tot niks komt. Dus in je hoofd ben je superaktief terwijl je in aktiviteiten in je lijf tot niks komt.Twijfelaar schreef: ↑26-01-2024 10:09Wellicht een raar voorbeeld maar het typeert. Misschien kunnen jullie er meer achteruit halen dan ik.
Meer dan een maand geleden een bestelling gedaan (kleding). Die ligt nog ongeopend in de doos, want wat als de bestelling tegenvalt dan moet ik er wat mee (beslissen of ik retour ga sturen en dat dan ook doen). Als de bestelling wel bevalt dan moet het gewassen worden en het liefst ook gaan dragen. Dat gaat dan misschien mensen opvallen en er wat van zeggen (kots en toch ook fijn als het opvalt).
Wat als ik de doos open maak en ik vind de kleren leuk en ze passen goed, het zou toch eng zijn als ik me niet meer hoef te storen aan mijn nu niet passende kleren? (Sarcasme)
Dus blijft het in de doos en gebeurd er niks. Elke keer als ik me dat bedenk dat voelt het zo stom en kinderachtig. Waarom lukt het me niet om me daarover heen te zetten? Alsof ik niet vooruit wil komen. Alsof ik het wel oké vind zoals het nu gaat. Alsof dit beter is dan veranderen. Want wie zegt dat het dan beter gaat worden? Ik ken niet anders dan dit.
Dat je alle aktiviteiten in je hoofd al hebt bedacht is een bescherming. Om te voorkomen dat de kwetsbare kant van je in het dagelijkse leven voor verrassingen komt te staan en pijn krijgt.. Je hebt dus werkelijk alle scenarios van alle kanten bekeken en uitgedacht om je te beschermen en tegelijkertijd doordat het zo doorzocht is zit er niks spontaans meer aan. Je uitgedachte, doorgedachte akties zijn doods geworden- LEES: verlamt
Daarin zie je ook de grote disbalans, je hoofd neemt het overgrote werk in beslag waarbij je nadenkt over alle handelingen van alledag die je kan doen en je werkelijke aktiviteiten, bewegingen, handelingen gebeuren op een heel laag pitje.
Kan je iets herinneren van vroeger, uit je jeugd dat je een jong kind was en je spontane ervaringen had?
Bijv spelen met buurtkinderen, een uitje naar een zwembad of op schoolreisje of spelen in de regen of touwtje springen met een vriendin?
Heb je een herinnering die bij je opkomt?
Alsof ik al het gevoel wil vermijden. Niet alleen het negatieve maar ook het eventuele positieve als een aankoop (of wat anders) goed is.
Het klinkt zo onlogisch allemaal en ik krijg er geen vat op.
Ja, dat klopt ook. Je vermijdt alle kanten, negatief en positief omdat de positie waarin je je nu bevindt ook wat geeft.
Je wint er iets mee, nl een bepaalde veiligheid en overzicht. Zodat je je redelijk beschermd kunt voortbewegen, leven.
Het positieve haalt je ook van je uitzichtspost vandaan want stel dat de kleding je past en bevalt dan….betekent dat einde aan een bepaalde status quo. Dat betekent dat er automatisch ‘onveilige, onoverzichtelijke toekomstige handelingen zullen volgen want……misschien zou je wel 3 stuks meer willen kopen van dit kledingstuk…….dat betekent dat je ‘iets’ moet gaan doen aan die kleinere maat kleren in je kledingkast want er moet ruimte komen. Wat doe je daar mee? Tegelijkertijd ga je die nieuwe kleding dragen…..in de buitenwereld. Je hebt iets ‘nieuws’ aan en toont je in de buitenwereld. Misschien zegt een collega er wat over of krijg je belangstelling van gewoon mensen.
Allemaal onwelkome, onveilige gebeurtenissen waarin je pijn zou kunnen worden gedaan.
Je hoofd is overaktief en neemt de overgrote plaats in je in je leven.
Heb je ook wel dat als je denkt op bepaalde momenten dat je niet kan stoppen met denken. Ook al probeer je rust te krijgen in je hoofd, het lukt niet want je hoofd blijft geobsedeerd automatisch doordenken?
vrijdag 26 januari 2024 om 12:56
Twijfelaar schreef: ↑26-01-2024 09:42Ik wil van alles schrijven, maar ik loop vast op alle zaken die nog moeten gebeuren. Ik hoop komende week tijd te hebben om inhoudelijk op jullie te reageren.
Dat is prima. Dit is een forum en het is flexibel.
zondag 28 januari 2024 om 09:35
Snel tussendoor:
Ik werd gebeld door de instelling waar ik op de wachtlijst stond. Ze hadden plek voor een intake. Doordat dat midden tijdens mijn werk viel heb ik gezegd dat ik niet kon. Er eigenlijk van overtuigd dat een ander tijdstip ook zou kunnen. Dat bleek niet mogelijk en flabbergasted was het gesprek beëindigd.
Ik voel me niet schuldig, wel dom. Of zoiets? Ik weet niet wat het is. Het is beetje heel erg teveel momenteel.
Ik werd gebeld door de instelling waar ik op de wachtlijst stond. Ze hadden plek voor een intake. Doordat dat midden tijdens mijn werk viel heb ik gezegd dat ik niet kon. Er eigenlijk van overtuigd dat een ander tijdstip ook zou kunnen. Dat bleek niet mogelijk en flabbergasted was het gesprek beëindigd.
Ik voel me niet schuldig, wel dom. Of zoiets? Ik weet niet wat het is. Het is beetje heel erg teveel momenteel.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 28 januari 2024 om 10:48
Zou je toch die afspraak willen?Twijfelaar schreef: ↑28-01-2024 09:35Snel tussendoor:
Ik werd gebeld door de instelling waar ik op de wachtlijst stond. Ze hadden plek voor een intake. Doordat dat midden tijdens mijn werk viel heb ik gezegd dat ik niet kon. Er eigenlijk van overtuigd dat een ander tijdstip ook zou kunnen. Dat bleek niet mogelijk en flabbergasted was het gesprek beëindigd.
Ik voel me niet schuldig, wel dom. Of zoiets? Ik weet niet wat het is. Het is beetje heel erg teveel momenteel.
Op dat moment - met iets meer bedenktijd?
Of op een ander moment?
Wat eten we vanavond?
zondag 28 januari 2024 om 11:20
Ik wil de afspraak zeker (nou ja, liever niet, maar ik weet dat het nodig is om de juiste hulp te gaan krijgen. Verstand en gevoel liggen niet op een lijn.)
Wat me opviel was dat het onbespreekbaar was om tijdens werktijd die afspraak in te plannen. Ik heb aangegeven wanneer ik wel kan, maar die vrouw klonk erg beledigd dat ik niet gewoon ja zei. (Ik had net het gesprek met de maatschappelijk werker achter de rug, dus ik had geen ruimte erover na te denken.) dit valt natuurlijk uit te leggen als buiten mezelf plaatsen. Dat zie ik ook wel in, toch zie ik niet hoe ik het anders moet omschrijven. Er was voor mij op dat moment geen ruimte om mee te denken en ja te zeggen. Werk gaat voor. Altijd.
Ik dacht ook dat er overlegd kon worden mbt dag/tijd, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Na het gesprek had ik vooral het idee dat ik niet wist wat er gebeurd was. Echt een “huh, wat was dit nou.” idee. Flabbergasted.
Dus lang verhaal kort (sorry als ik teveel ratel hier), ja ik wil de afspraak, alleen op een moment buiten werk en zorg van dochter. Ik wil geen van beide belasten met mijn shit.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 28 januari 2024 om 13:17
Ah ja dat herken ik wel hoor, dat instellingen dat doen. En dan tref je blijkbaar ook een onaardig type aan de lijn.
Het goede nieuws; je bent aan de beurt.
Minder fijn; nu moet je na het weekend terugbellen en alsnog samen zoeken naar een geschikt moment.
Is vrij nemen of oppas regelen eventueel een optie?
Het goede nieuws; je bent aan de beurt.
Minder fijn; nu moet je na het weekend terugbellen en alsnog samen zoeken naar een geschikt moment.
Is vrij nemen of oppas regelen eventueel een optie?
•
zondag 28 januari 2024 om 13:36
Ik reageer hier even op. Ik sta ook op een wachtlijst (zou over 8 weken aan de beurt zijn) en had laatst een voicemail dat ik terecht kon voor een afspraak om 10u de dag erna en dat ik zsm moest terugbellen als ik die afspraak wilde. Ze belden gewoon iedereen en de eerste die 'ja' zei, kreeg de afspraak, aldus de voicemail. Ik was dus te laat en moet nu weer gewoon die 8 weken wachten.Twijfelaar schreef: ↑28-01-2024 09:35Snel tussendoor:
Ik werd gebeld door de instelling waar ik op de wachtlijst stond. Ze hadden plek voor een intake. Doordat dat midden tijdens mijn werk viel heb ik gezegd dat ik niet kon. Er eigenlijk van overtuigd dat een ander tijdstip ook zou kunnen. Dat bleek niet mogelijk en flabbergasted was het gesprek beëindigd.
Ik voel me niet schuldig, wel dom. Of zoiets? Ik weet niet wat het is. Het is beetje heel erg teveel momenteel.
Kan het zijn dat dit voor jou ook het geval was? Dat er dus één afspraak is geannuleerd en ze nu de eerste persoon zoeken om die afspraak weer te vullen?
Sorry voor het inbreken - maar misschien verduidelijkt dit iets.
zondag 28 januari 2024 om 14:17
Ik heb tijdens het gesprek aangegeven welke dagen ik wel kon, maar daar werd op gezegd dat ze het zou noteren. Doordat ik dusdanig overvallen was, heb ik niet verder gevraagd.Frizz schreef: ↑28-01-2024 13:17Ah ja dat herken ik wel hoor, dat instellingen dat doen. En dan tref je blijkbaar ook een onaardig type aan de lijn.
Het goede nieuws; je bent aan de beurt.
Minder fijn; nu moet je na het weekend terugbellen en alsnog samen zoeken naar een geschikt moment.
Is vrij nemen of oppas regelen eventueel een optie?
Vrij vragen kan, zal ik vast krijgen, maar dat wil ik liever niet. Leerlingen zijn de dupe en ik verhoog mijn eigen werkdruk ook door lessen af te zeggen.
Oppas voor dochter zou ook kunnen, maar hier zit een angst dat ik dusdanig van slag ben van de intake dat ik geen tijd heb om het te “verwerken”. Ik plande eerder de gesprekken ook zodat ik minimaal twee uur kon bijkomen zeg maar.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 28 januari 2024 om 14:19
Achteraf heb ik dat idee ook een beetje. Dat iemand afgezegd heeft. Echter was de afspraak pas over een paar weken. Dus eigenlijk geen idee.Mia schreef: ↑28-01-2024 13:36Ik reageer hier even op. Ik sta ook op een wachtlijst (zou over 8 weken aan de beurt zijn) en had laatst een voicemail dat ik terecht kon voor een afspraak om 10u de dag erna en dat ik zsm moest terugbellen als ik die afspraak wilde. Ze belden gewoon iedereen en de eerste die 'ja' zei, kreeg de afspraak, aldus de voicemail. Ik was dus te laat en moet nu weer gewoon die 8 weken wachten.
Kan het zijn dat dit voor jou ook het geval was? Dat er dus één afspraak is geannuleerd en ze nu de eerste persoon zoeken om die afspraak weer te vullen?
Sorry voor het inbreken - maar misschien verduidelijkt dit iets.
Ik heb me ook afgevraagd of mijn huisarts een seintje heeft gegeven dat er vaart achter gezet moest worden. Ik heb werkelijk geen idee. Ik hoop in ieder geval niet dat het invloed heeft op mijn wachtlijst, want ik sta sinds juni op de wachtlijst.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 28 januari 2024 om 17:35
Ik zou gewoon even terugbellen en vragen hoe ze dat bedoelden. Ik herken het hoor, het overvallen worden door gekke vragen van instellingen. En dat het administratieve deel van een instelling wel verwacht dat je heel assertief en georganiseerd en constructief reageert. Als dat lukte, had je hun hulp niet nodig.Twijfelaar schreef: ↑28-01-2024 14:19Achteraf heb ik dat idee ook een beetje. Dat iemand afgezegd heeft. Echter was de afspraak pas over een paar weken. Dus eigenlijk geen idee.
zondag 28 januari 2024 om 20:45
Twijfelaar schreef: ↑28-01-2024 14:17Ik heb tijdens het gesprek aangegeven welke dagen ik wel kon, maar daar werd op gezegd dat ze het zou noteren. Doordat ik dusdanig overvallen was, heb ik niet verder gevraagd.
Vrij vragen kan, zal ik vast krijgen, maar dat wil ik liever niet. Leerlingen zijn de dupe en ik verhoog mijn eigen werkdruk ook door lessen af te zeggen.
Oppas voor dochter zou ook kunnen, maar hier zit een angst dat ik dusdanig van slag ben van de intake dat ik geen tijd heb om het te “verwerken”. Ik plande eerder de gesprekken ook zodat ik minimaal twee uur kon bijkomen zeg maar.
Noteren? En dan?
Dat snap ik, van dat vrij vragen en dochter. Werk je parttime zodat het kan op een vrije dag?
•
maandag 29 januari 2024 om 17:54
Nou precies dat!frambozentaartje schreef: ↑28-01-2024 17:35Ik zou gewoon even terugbellen en vragen hoe ze dat bedoelden. Ik herken het hoor, het overvallen worden door gekke vragen van instellingen. En dat het administratieve deel van een instelling wel verwacht dat je heel assertief en georganiseerd en constructief reageert. Als dat lukte, had je hun hulp niet nodig.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 29 januari 2024 om 17:56
Ja geen idee wat dan. Ik ga proberen ze morgen te bellen.
Ik werk parttime (gedeeltelijk uitkering van UWV). Ik heb aangegeven welke dagen/dagdelen ik zou kunnen, maar ze wist niet of ze daar rekening mee konden houden.
Vraag ik teveel om naasts diagnostiek/therapie nog te kunnen werken? Ik weet niet of het haalbaar is qua concentratie, maar ik zou wel graag willen blijven werken. Alhoewel het me ook loodzwaar lijkt en wellicht niet handig omdat ik dan meer kans heb te vermijden.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 29 januari 2024 om 17:57
Merk je vanzelf, denk ik.Twijfelaar schreef: ↑29-01-2024 17:56Ja geen idee wat dan. Ik ga proberen ze morgen te bellen.
Ik werk parttime (gedeeltelijk uitkering van UWV). Ik heb aangegeven welke dagen/dagdelen ik zou kunnen, maar ze wist niet of ze daar rekening mee konden houden.
Vraag ik teveel om naasts diagnostiek/therapie nog te kunnen werken? Ik weet niet of het haalbaar is qua concentratie, maar ik zou wel graag willen blijven werken. Alhoewel het me ook loodzwaar lijkt en wellicht niet handig omdat ik dan meer kans heb te vermijden.
Wat eten we vanavond?
maandag 29 januari 2024 om 18:29
Dat hangt helemaal af van de ernst van je problematiek en je behandelplan. Dus dat zul je moeten horen na de intake, en als nodig ga je dan schakelen met de arbeidsarts.Twijfelaar schreef: ↑29-01-2024 17:56Ja geen idee wat dan. Ik ga proberen ze morgen te bellen.
Ik werk parttime (gedeeltelijk uitkering van UWV). Ik heb aangegeven welke dagen/dagdelen ik zou kunnen, maar ze wist niet of ze daar rekening mee konden houden.
Vraag ik teveel om naasts diagnostiek/therapie nog te kunnen werken? Ik weet niet of het haalbaar is qua concentratie, maar ik zou wel graag willen blijven werken. Alhoewel het me ook loodzwaar lijkt en wellicht niet handig omdat ik dan meer kans heb te vermijden.
•
maandag 29 januari 2024 om 18:32
Twijfelaar schreef: ↑29-01-2024 17:56Ja geen idee wat dan. Ik ga proberen ze morgen te bellen.
Ik werk parttime (gedeeltelijk uitkering van UWV). Ik heb aangegeven welke dagen/dagdelen ik zou kunnen, maar ze wist niet of ze daar rekening mee konden houden.
Vraag ik teveel om naasts diagnostiek/therapie nog te kunnen werken? Ik weet niet of het haalbaar is qua concentratie, maar ik zou wel graag willen blijven werken. Alhoewel het me ook loodzwaar lijkt en wellicht niet handig omdat ik dan meer kans heb te vermijden.
Dat hangt helemaal af van de ernst van je problematiek en je behandelplan. Dus dat zul je moeten horen na de intake, en als nodig ga je dan schakelen met de arbeidsarts.
•
maandag 29 januari 2024 om 18:41
Ik zou voorlopig blijven werken tot je ergens echt aan therapie kunt beginnen. En een tussenvorm kan natuurlijk ook: dat je je gedeeltelijk ziekmeldt (bijv. op een therapiedag) en deels blijft werken. Dat zie je dan wel weer .Twijfelaar schreef: ↑29-01-2024 17:56Ja geen idee wat dan. Ik ga proberen ze morgen te bellen.
Ik werk parttime (gedeeltelijk uitkering van UWV). Ik heb aangegeven welke dagen/dagdelen ik zou kunnen, maar ze wist niet of ze daar rekening mee konden houden.
Vraag ik teveel om naasts diagnostiek/therapie nog te kunnen werken? Ik weet niet of het haalbaar is qua concentratie, maar ik zou wel graag willen blijven werken. Alhoewel het me ook loodzwaar lijkt en wellicht niet handig omdat ik dan meer kans heb te vermijden.
maandag 29 januari 2024 om 18:47
Twijfelaar schreef: ↑29-01-2024 17:56Ja geen idee wat dan. Ik ga proberen ze morgen te bellen.
Ik werk parttime (gedeeltelijk uitkering van UWV). Ik heb aangegeven welke dagen/dagdelen ik zou kunnen, maar ze wist niet of ze daar rekening mee konden houden.
Vraag ik teveel om naasts diagnostiek/therapie nog te kunnen werken? Ik weet niet of het haalbaar is qua concentratie, maar ik zou wel graag willen blijven werken. Alhoewel het me ook loodzwaar lijkt en wellicht niet handig omdat ik dan meer kans heb te vermijden.
Naast diagnostiek werken kan prima. Diagnostiek limiteren tot de dagdelen dat je niet werkt is wel vrij bijzonder. Je beperkt daarmee de mogelijkheden en dus de snelheid waarmee je geholpen kunt worden. Het is in zo'n instelling niet 'u vraagt, wij draaien' en als je heel diep zit en heel hard hulp nodig hebt dan zetten de meeste mensen daar alles voor opzij wat geen bloedspoed is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
