Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 24 januari 2024 om 14:13
@makreel
Voor mijn idee heb ik er ook geen invloed op. Dat klinkt misschien wel heel raar, maar als ik de hakken in het zand zet (want natuurlijk doe ik dat zelf), dan krijg ik dat gedrag niet aangepast.
Als ik vervelend of afstandelijk doe tegen vriend dan krijg ik dat niet aangepast. Ik merk wel dat ik het doe, maar ik heb er geen controle over.
Klinkt niet logisch hè.
Voor mijn idee heb ik er ook geen invloed op. Dat klinkt misschien wel heel raar, maar als ik de hakken in het zand zet (want natuurlijk doe ik dat zelf), dan krijg ik dat gedrag niet aangepast.
Als ik vervelend of afstandelijk doe tegen vriend dan krijg ik dat niet aangepast. Ik merk wel dat ik het doe, maar ik heb er geen controle over.
Klinkt niet logisch hè.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 24 januari 2024 om 14:53
Klinkt totaal niet logisch, daarom goed dat je hulp krijgt denk ik?Twijfelaar schreef: ↑24-01-2024 14:13@makreel
Voor mijn idee heb ik er ook geen invloed op. Dat klinkt misschien wel heel raar, maar als ik de hakken in het zand zet (want natuurlijk doe ik dat zelf), dan krijg ik dat gedrag niet aangepast.
Als ik vervelend of afstandelijk doe tegen vriend dan krijg ik dat niet aangepast. Ik merk wel dat ik het doe, maar ik heb er geen controle over.
Klinkt niet logisch hè.
Er zijn op dit forum vast mensen die je daarbij beter kunnen adviseren dan ik, maar dit viel me gewoon op in de manier waarop je schrijft.
Wat eten we vanavond?
woensdag 24 januari 2024 om 15:45
En met heel veel niks doen en piekeren toch, als ik je goed heb gelezen?Twijfelaar schreef: ↑24-01-2024 13:55Sorry, even alles vetgedrukt gereageerd en dus gequote.
Ik weet dat ik kleine stapjes moet maken om tot verandering te komen, het lijkt echter alsof er geen ruimte is om daadwerkelijk stapjes te gaan maken omdat alles zo vol zit met dingen die moeten. (Werk, zorgen voor dochter, verhuizing, relatie)
Kan het dat je wel tijd hebt maar geen ruimte ervaart in je hoofd?
•
woensdag 24 januari 2024 om 18:14
Is er een klein stapje dat je wèl kunt en wilt maken? Eentje hè, niet meteen 10.Twijfelaar schreef: ↑24-01-2024 13:55Ik weet dat ik kleine stapjes moet maken om tot verandering te komen, het lijkt echter alsof er geen ruimte is om daadwerkelijk stapjes te gaan maken omdat alles zo vol zit met dingen die moeten. (Werk, zorgen voor dochter, verhuizing, relatie)
En is er een stapje dat over een handeling gaat, niet over het resultaat? Dus niet: ik wil 5 kilo afvallen. Maar: ik wil morgen 1 x een glas water in plaats van een glas cola.
Falen hoort erbij. Niemand heeft gezegd dat je niet mag falen.
Is het je bekend dat je van pure stress verliefd kunt worden? Is mij een paar keer gebeurd. Ik weet niet hoe dat werkt. Ksn dat bij jou meespelen?
woensdag 24 januari 2024 om 18:27
Twijfelaar schreef: ↑24-01-2024 13:55Dat gesprek aangaan vind ik dus super moeilijk en dan klap ik snel dicht. Dan komt er niks meer uit me, omdat ik het simpelweg niet over mijn lippen krijg.
Je doet net alsof dit de reden is, maar dat is het natuurlijk niet. Het gaat veel verder: je wíl het hem niet laten weten. Want als het alleen om dichtklappen zou gaan dan zou je het opschrijven en het hem laten lezen. Maar die stap zet je ook niet, omdat je het niet wil.
En dat je geen ruimte voelt voor alle kleine stapjes omdat er al zoveel andere dingen moeten, daarvan weet je zelf ook al dat er wel degelijk ruimte is maar dat jij die niet wil maken.
Ik zie dus ook wat makreel zegt: je plaatst alles graag buiten jezelf (en met een hoop verborgen lagen), als iets wat je overkomt en daarmee kun je er ook niet op aangesproken worden. Maar dat is dus niet hoe het zit.
Goed dat je de hulp niet gaat stoppen. Verder hoop ik dat je echt snel aan dat diagnostische traject kunt beginnen, daar wél open zult zijn en er een diagnose uitkomt waar zowel jij als de hulpverleners iets mee kunnen (en dat jij je dan ook laat begeleiden).
woensdag 24 januari 2024 om 19:59
Als dit echt waar is, dan heb je wellicht meer aan een priester of een sjamaan. Want dan ben je bezeten.Twijfelaar schreef: ↑24-01-2024 14:13
Als ik vervelend of afstandelijk doe tegen vriend dan krijg ik dat niet aangepast. Ik merk wel dat ik het doe, maar ik heb er geen controle over.
Dat zeg ik niet om flauw te doen, maar om dat dat is wat je beschrijft: er zit iets in jou waar je geen enkele controle over hebt.
En er zijn serieus mensen die zich met de uitdrijving bezighouden. Ook nog een optie, als hulpverlening toch een doodlopende weg is. (N.b. Dat zeg ik niet hè, dat zeg jij.)
woensdag 24 januari 2024 om 21:31
Geeft nietTwijfelaar schreef: ↑24-01-2024 12:51Sorry dat ik zo wantrouwend ben. Er is nu eenmaal geen garantie dat niemand me zal herkennen, een stukje controle die er niet is.
woensdag 24 januari 2024 om 22:42
Ik begrijp denk ik wel deels wat er in je omgaat Twijfelaar. Het is een bepaalde controle die in de diepte,bij je zit, die errrug lastig is om mee te werken. Het is inderdaad als dat het een eigen leven leidt en je na jaren van ervaring en zien hoe het werkt bij je voelt als dat je dweilt met de kraan open.
En toch is dat waar het om gaat…….
Iets in jezelf ( een krachtig stuk) heeft op een bepaald punt in je leven besloten tegen te gaan werken. Omdat het toen waarschijnlijk heel moeilijk was en je absoluut niet met de situatie om kon gaan. Een ander zou misschien opspringen, weglopen of keihard schreeuwen en de strijd aangaan. Van zich afzetten, met spullen gooien. Noem maar op. Alles om kenbaar te maken dat je hier niet mee om kan gaan, dat je dit niet wilt.
Omdat het niet in je zit om je zo te uiten, om van je te laten horen heeft het verzet zich naar binnen gekeerd. Het is compleet geinternaliseerd.
Ik heb dat ook en ik herken veel bij je. Natuurlijk heb ik het gericht op mijn omstandigheden maar er zijn zeker veel dezelfde mechanismen.
Je zult trouwens door niet veel mensen begrepen worden. Maar dat heb je zeker al wel ervaren.
De oplossing zit hem in het ontknopen van het mazennet op een manier zoals de knopen erin kwamen. En ik bedoel niet in dezelfde omstandigheden, zeker niet.
Maar ten eerste kost het veel tijd. De opbouw van de tegenwerking heeft waarschijnlijk langere tijd geduurd. De ontrafeling duurt ook lang. Dat is een wet.
Verder gaat het beetje bij beetje….je kunt geen grote stappen verwachten.
Verder helpt alles in je leven om te ontknopen. Elk element……
Niet 1 ding, op zichzelf. Het zijn alle dingen samen.
En ik weet dat je het niet zo zal voelen maar dat kan ook niet want jouw eigen ‘diepe’ controle moet opgelost worden.
Dan kan je ook niet merken dat er voortgang zit….want al had je dat dan kon je dat op een bepaald stuk weer tegen jezelf gaan werken.
Dus ook al doe je dingen, je neemt hulp aan, je maakt stappen en je vraagt je af ‘hier gaan we weer, het is hetzelfde liedje, toch ga je voort…….
Alleen is het niet op dat moment in de vorm die jij verwacht.
Maar daar gaat het om, zou het gaan zoals jij wilde, dan ging het direkt in een
U- bend.
En toch is dat waar het om gaat…….
Iets in jezelf ( een krachtig stuk) heeft op een bepaald punt in je leven besloten tegen te gaan werken. Omdat het toen waarschijnlijk heel moeilijk was en je absoluut niet met de situatie om kon gaan. Een ander zou misschien opspringen, weglopen of keihard schreeuwen en de strijd aangaan. Van zich afzetten, met spullen gooien. Noem maar op. Alles om kenbaar te maken dat je hier niet mee om kan gaan, dat je dit niet wilt.
Omdat het niet in je zit om je zo te uiten, om van je te laten horen heeft het verzet zich naar binnen gekeerd. Het is compleet geinternaliseerd.
Ik heb dat ook en ik herken veel bij je. Natuurlijk heb ik het gericht op mijn omstandigheden maar er zijn zeker veel dezelfde mechanismen.
Je zult trouwens door niet veel mensen begrepen worden. Maar dat heb je zeker al wel ervaren.
De oplossing zit hem in het ontknopen van het mazennet op een manier zoals de knopen erin kwamen. En ik bedoel niet in dezelfde omstandigheden, zeker niet.
Maar ten eerste kost het veel tijd. De opbouw van de tegenwerking heeft waarschijnlijk langere tijd geduurd. De ontrafeling duurt ook lang. Dat is een wet.
Verder gaat het beetje bij beetje….je kunt geen grote stappen verwachten.
Verder helpt alles in je leven om te ontknopen. Elk element……
Niet 1 ding, op zichzelf. Het zijn alle dingen samen.
En ik weet dat je het niet zo zal voelen maar dat kan ook niet want jouw eigen ‘diepe’ controle moet opgelost worden.
Dan kan je ook niet merken dat er voortgang zit….want al had je dat dan kon je dat op een bepaald stuk weer tegen jezelf gaan werken.
Dus ook al doe je dingen, je neemt hulp aan, je maakt stappen en je vraagt je af ‘hier gaan we weer, het is hetzelfde liedje, toch ga je voort…….
Alleen is het niet op dat moment in de vorm die jij verwacht.
Maar daar gaat het om, zou het gaan zoals jij wilde, dan ging het direkt in een
U- bend.
donderdag 25 januari 2024 om 08:48
Het is zeker goed dat ik hulp krijg.
Wellicht doe ik het teveel af alsof ik er geen invloed op heb, dat zou best kunnen. Want uiteindelijk ben ik degene die moet veranderen. Dat snap ik heus wel. Het is alleen lastig veranderen als alles in je schreeuwt dat je het niet moet doen.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 25 januari 2024 om 08:50
Effectief heb ik wel tijd maar benut ik die niet. Dan ben ik aan het piekeren of mezelf aan het afleiden zodat ik niet bewust pieker, want onbewust gebeurd er toch van alles denk ik.
Ik ervaar inderdaad geen ruimte in mijn hoofd. Mijn grootste “verlangen” is rust. Mentale rust. Niks moeten, niks hoeven. Alleen rust.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 25 januari 2024 om 08:54
Falen is geen optie. Niet voor mijn gevoel. Ik snap dat het mag en kan, dat we allemaal mensen zijn en dus fouten maken. Acceptatie bij/voor mezelf is er niet. Ik mag geen fouten maken.xynix schreef: ↑24-01-2024 18:14Is er een klein stapje dat je wèl kunt en wilt maken? Eentje hè, niet meteen 10.
En is er een stapje dat over een handeling gaat, niet over het resultaat? Dus niet: ik wil 5 kilo afvallen. Maar: ik wil morgen 1 x een glas water in plaats van een glas cola.
Falen hoort erbij. Niemand heeft gezegd dat je niet mag falen.
Is het je bekend dat je van pure stress verliefd kunt worden? Is mij een paar keer gebeurd. Ik weet niet hoe dat werkt. Ksn dat bij jou meespelen?
Ik ga wel stapjes maken. Zo heb ik voor vandaag weer wat dingen opstaan van werk die moeten en morgen wil ik de kerstspullen gaan opruimen. (Ja die staan er ook nog.)
Ik probeer dus niet de hele woonkamer op te ruimen, alleen de kerstspullen. Zo heb ik het ook besproken met maatschappelijk werker. Duurt bij mij alleen even voordat iets een concreet plan wordt.
Verliefd van pure stress? Poeh, ik denk eerlijk gezegd niet dat dat bij mij speelt. Ik denk eerder dat ik gevallen ben voor zijn steun en aandacht. Dat hij er was, dat hij me zag.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 25 januari 2024 om 08:54
Falen is geen optie. Niet voor mijn gevoel. Ik snap dat het mag en kan, dat we allemaal mensen zijn en dus fouten maken. Acceptatie bij/voor mezelf is er niet. Ik mag geen fouten maken.xynix schreef: ↑24-01-2024 18:14Is er een klein stapje dat je wèl kunt en wilt maken? Eentje hè, niet meteen 10.
En is er een stapje dat over een handeling gaat, niet over het resultaat? Dus niet: ik wil 5 kilo afvallen. Maar: ik wil morgen 1 x een glas water in plaats van een glas cola.
Falen hoort erbij. Niemand heeft gezegd dat je niet mag falen.
Is het je bekend dat je van pure stress verliefd kunt worden? Is mij een paar keer gebeurd. Ik weet niet hoe dat werkt. Ksn dat bij jou meespelen?
Ik ga wel stapjes maken. Zo heb ik voor vandaag weer wat dingen opstaan van werk die moeten en morgen wil ik de kerstspullen gaan opruimen. (Ja die staan er ook nog.)
Ik probeer dus niet de hele woonkamer op te ruimen, alleen de kerstspullen. Zo heb ik het ook besproken met maatschappelijk werker. Duurt bij mij alleen even voordat iets een concreet plan wordt.
Verliefd van pure stress? Poeh, ik denk eerlijk gezegd niet dat dat bij mij speelt. Ik denk eerder dat ik gevallen ben voor zijn steun en aandacht. Dat hij er was, dat hij me zag.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 25 januari 2024 om 13:02
Nou dan snap ik wel dat het zo muurvast lijkt te zitten. Als je geen fouten mag maken, kan je niet eens meer ademhalen want stel je voor dat je je verslikt.Twijfelaar schreef: ↑25-01-2024 08:54Falen is geen optie. Niet voor mijn gevoel. Ik snap dat het mag en kan, dat we allemaal mensen zijn en dus fouten maken. Acceptatie bij/voor mezelf is er niet. Ik mag geen fouten maken.
Waarom mag jij als enige mens op de hele wereld geen fouten maken? Wat zou er gebeuren als je iets fout doet?
donderdag 25 januari 2024 om 20:18
Ik heb meermaals gedacht hem een brief te schrijven of in ieder geval mijn bedenkingen op papier te zetten en het hem te laten lezen. De reden dat ik het niet doe is vermijding. Niet durven. Niet wetende hoe hij het op gaat pakken en hoe van daaruit verder. Dan kies ik dus voor het bekende wat niet goed is, maar wel bekend. Is dat goed? Nee. Moet ik actie ondernemen? Ja. Maar zo simpel als het klinkt, zo moeilijk vind ik het.S-Groot schreef: ↑24-01-2024 18:27Je doet net alsof dit de reden is, maar dat is het natuurlijk niet. Het gaat veel verder: je wíl het hem niet laten weten. Want als het alleen om dichtklappen zou gaan dan zou je het opschrijven en het hem laten lezen. Maar die stap zet je ook niet, omdat je het niet wil.
En dat je geen ruimte voelt voor alle kleine stapjes omdat er al zoveel andere dingen moeten, daarvan weet je zelf ook al dat er wel degelijk ruimte is maar dat jij die niet wil maken.
Ik zie dus ook wat makreel zegt: je plaatst alles graag buiten jezelf (en met een hoop verborgen lagen), als iets wat je overkomt en daarmee kun je er ook niet op aangesproken worden. Maar dat is dus niet hoe het zit.
Goed dat je de hulp niet gaat stoppen. Verder hoop ik dat je echt snel aan dat diagnostische traject kunt beginnen, daar wél open zult zijn en er een diagnose uitkomt waar zowel jij als de hulpverleners iets mee kunnen (en dat jij je dan ook laat begeleiden).
Uit je reactie haal ik vooral onbegrip. Dat neem ik je niet kwalijk. Ik begrijp het ook niet wat er zo diep zit dat ik niet doorzet, ik voel echter wel dat die blokkade er zit en die is niet tastbaar. Geen idee van de oorsprong, maar hij zit er en ik weet niet hoe ik die moet omzeilen of afbreken. Sorry.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 25 januari 2024 om 20:21
Ik heb deze reactie met enige vorm van sarcasme gelezen, want ik ben echt niet bezeten. Ik denk eerder dat ik nooit heb leren omgaan met emoties en dat ik daardoor er niet altijd controle over heb. Het vervelend doen tegen mijn vriend heeft (vul ik in, geen idee of het klopt) als functie om te testen hoeveel hij van me kan hebben, hoeveel hij voor me overheeft en misschien ook wel dat ik het daarna kan “goedmaken” door weer lief te zijn. Maar dit vul ik heel erg in, want ik doe dit dus niet bewust.xynix schreef: ↑24-01-2024 19:59Als dit echt waar is, dan heb je wellicht meer aan een priester of een sjamaan. Want dan ben je bezeten.
Dat zeg ik niet om flauw te doen, maar om dat dat is wat je beschrijft: er zit iets in jou waar je geen enkele controle over hebt.
En er zijn serieus mensen die zich met de uitdrijving bezighouden. Ook nog een optie, als hulpverlening toch een doodlopende weg is. (N.b. Dat zeg ik niet hè, dat zeg jij.)
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 25 januari 2024 om 20:24
Hier moet ik een paar keer doorheen lezen, want ik krijg niet helemaal helder wat je precies bedoelt.Verbinder schreef: ↑24-01-2024 22:42Ik begrijp denk ik wel deels wat er in je omgaat Twijfelaar. Het is een bepaalde controle die in de diepte,bij je zit, die errrug lastig is om mee te werken. Het is inderdaad als dat het een eigen leven leidt en je na jaren van ervaring en zien hoe het werkt bij je voelt als dat je dweilt met de kraan open.
En toch is dat waar het om gaat…….
Iets in jezelf ( een krachtig stuk) heeft op een bepaald punt in je leven besloten tegen te gaan werken. Omdat het toen waarschijnlijk heel moeilijk was en je absoluut niet met de situatie om kon gaan. Een ander zou misschien opspringen, weglopen of keihard schreeuwen en de strijd aangaan. Van zich afzetten, met spullen gooien. Noem maar op. Alles om kenbaar te maken dat je hier niet mee om kan gaan, dat je dit niet wilt.
Omdat het niet in je zit om je zo te uiten, om van je te laten horen heeft het verzet zich naar binnen gekeerd. Het is compleet geinternaliseerd.
Ik heb dat ook en ik herken veel bij je. Natuurlijk heb ik het gericht op mijn omstandigheden maar er zijn zeker veel dezelfde mechanismen.
Je zult trouwens door niet veel mensen begrepen worden. Maar dat heb je zeker al wel ervaren.
De oplossing zit hem in het ontknopen van het mazennet op een manier zoals de knopen erin kwamen. En ik bedoel niet in dezelfde omstandigheden, zeker niet.
Maar ten eerste kost het veel tijd. De opbouw van de tegenwerking heeft waarschijnlijk langere tijd geduurd. De ontrafeling duurt ook lang. Dat is een wet.
Verder gaat het beetje bij beetje….je kunt geen grote stappen verwachten.
Verder helpt alles in je leven om te ontknopen. Elk element……
Niet 1 ding, op zichzelf. Het zijn alle dingen samen.
En ik weet dat je het niet zo zal voelen maar dat kan ook niet want jouw eigen ‘diepe’ controle moet opgelost worden.
Dan kan je ook niet merken dat er voortgang zit….want al had je dat dan kon je dat op een bepaald stuk weer tegen jezelf gaan werken.
Dus ook al doe je dingen, je neemt hulp aan, je maakt stappen en je vraagt je af ‘hier gaan we weer, het is hetzelfde liedje, toch ga je voort…….
Alleen is het niet op dat moment in de vorm die jij verwacht.
Maar daar gaat het om, zou het gaan zoals jij wilde, dan ging het direkt in een
U- bend.
Het diepe controledrang denk ik wel te herkennen / begrijpen, maar voor de rest tast ik nog in het duister. Wellicht te druk en moe om er goed over na te denken nu.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 25 januari 2024 om 20:27
Gelukkig gaat het niet zo ver dat ik nadenk over het ademhalen
Waarom is een goed vraag, ik heb geen idee. Het is een angst die aanwezig is en me verlamt bij tijden.
Natuurlijk vergaat de wereld niet als ik iets fout doe, toch lukt het me niet om mijn fouten (ik maak er genoeg) te rationaliseren. Ik trek het me aan, veroordeel mezelf en duw het vervolgens diep weg.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 25-01-2024 20:28
Reden: Typefout
Reden: Typefout
0.28% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 25 januari 2024 om 20:36
donderdag 25 januari 2024 om 22:27
Twijfelaar schreef: ↑25-01-2024 20:18Ik heb meermaals gedacht hem een brief te schrijven of in ieder geval mijn bedenkingen op papier te zetten en het hem te laten lezen. De reden dat ik het niet doe is vermijding. Niet durven. Niet wetende hoe hij het op gaat pakken en hoe van daaruit verder. Dan kies ik dus voor het bekende wat niet goed is, maar wel bekend. Is dat goed? Nee. Moet ik actie ondernemen? Ja. Maar zo simpel als het klinkt, zo moeilijk vind ik het.
Uit je reactie haal ik vooral onbegrip. Dat neem ik je niet kwalijk. Ik begrijp het ook niet wat er zo diep zit dat ik niet doorzet, ik voel echter wel dat die blokkade er zit en die is niet tastbaar. Geen idee van de oorsprong, maar hij zit er en ik weet niet hoe ik die moet omzeilen of afbreken. Sorry.
Dat snap ik, je hebt heel veel moeite met gewezen worden op je gedrag, dat kun je nauwelijks verdragen lijkt het (is geen (waarde)oordeel, enkel wat ik zie gebeuren). Daarom kun je eigenlijk ook niet meer goed lezen wat er staat. Ik snap namelijk heel goed dat je het ontzettend moeilijk vindt, ik spreek je echter aan op iets anders en dat is hoe je het beschrijft (en je daarmee indekt). Want jij beschrijft dingen als 'ik kan dat niet want dan klap ik dicht' en dus tja, niks aan te doen. Maar zo is het niet: je doet het niet omdat je heel erg bang bent (want er zijn andere oplossingen dan het vertellen, je kunt het ook schrijven en daar kies je niet voor, door die angst). Dat probeer ik je duidelijk te maken en dat doe ik omdat je dan ook voor jezelf helderder krijgt wat er speelt (en er dan ook meer een gesprek kan zijn). Het kan heel goed zijn dat het voor jou zo automatisch gaat dat je niet doorhebt dat je dit doet, maar dan kan dit dus een begin van bewustwording zijn. Of niet, als je dat nog niet aankunt.
donderdag 25 januari 2024 om 22:38
Zou het kunnen dat je, doordat je voortdurend aan het onderzoeken bent waar dat gevoel van weerstand vandaan komt, waarom het daar is, wat de verklaring is, de weerstand die je voelt juist groeit?Twijfelaar schreef: ↑25-01-2024 20:18Uit je reactie haal ik vooral onbegrip. Dat neem ik je niet kwalijk. Ik begrijp het ook niet wat er zo diep zit dat ik niet doorzet, ik voel echter wel dat die blokkade er zit en die is niet tastbaar. Geen idee van de oorsprong, maar hij zit er en ik weet niet hoe ik die moet omzeilen of afbreken. Sorry.
Wat eten we vanavond?
donderdag 25 januari 2024 om 22:58
Ja, probeer dat.Twijfelaar schreef: ↑25-01-2024 20:24Hier moet ik een paar keer doorheen lezen, want ik krijg niet helemaal helder wat je precies bedoelt.
Als je vragen hebt, stel ze hoor!
verbinder wijzigde dit bericht op 26-01-2024 00:29
0.00% gewijzigd
vrijdag 26 januari 2024 om 00:47
En je herkent waarschijnlijk veel van verschillende psychische ziektebeelden in jezelf maar geen van allen dekken wat jij volledig ervaart.
Ik wil vooral zeggen dat je op de goeie weg zoals je bent ook al voelt dat niet zo.
Je eigen diepe tegenwerking moet ontknoopt worden, dat kost tijd, veel tijd.
Als de ontknoping bezig is zul je merken dat je minder je hakken in het zand zet, je minder snel verlamt raakt in situaties, aktiviteiten makkelijker lukken dan nu, je minder snel verliefd wordt, je makkelijker een keuze kunt maken en dat je minder gaat vermijden…………
Ik wil vooral zeggen dat je op de goeie weg zoals je bent ook al voelt dat niet zo.
Je eigen diepe tegenwerking moet ontknoopt worden, dat kost tijd, veel tijd.
Als de ontknoping bezig is zul je merken dat je minder je hakken in het zand zet, je minder snel verlamt raakt in situaties, aktiviteiten makkelijker lukken dan nu, je minder snel verliefd wordt, je makkelijker een keuze kunt maken en dat je minder gaat vermijden…………
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
