Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 19 januari 2024 om 09:13
In de wachtkamer bij de huisarts. Een papier met een aantal berichten bij me, maar de gedachte dat ik hier voor onzin zit is erg aanwezig. Geen idee of ik de goede teksten eruit gepikt hebt, of duidelijk blijkt het soms mis gaat. Ik heb werkelijk geen idee.
Stel ik me niet aan? Zo voelt het namelijk wel. Het gaat toch redelijk?
Stel ik me niet aan? Zo voelt het namelijk wel. Het gaat toch redelijk?
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 19 januari 2024 om 16:08
Ik denk dat ik wel alles verteld heb (met een lach op mijn gezicht).
Huisarts stelde thuisbegeleiding voor en is direct ermee aan de slag gegaan. Huisarts heeft contact gehad met de persoon van maatschappelijk werk waar ik af en toe kwam voor advies rondom de communicatie met mijn ex. Die persoon heeft ook al contact met mij gezocht (whatsapp) en ik sta nu stil. Durf zijn bericht niet te openen, laat staan beantwoorden. Hij stelt uiteraard een huisbezoek voor en ik verlam. Ik weet niet waar ik het zoeken moet en heb de neiging om het huis te gaan opruimen (moet sowieso ivm aanstaande verjaardag binnenkort). Ergens hoop ik dat hij dadelijk nog een berichtje stuurt om te checken of alles oke is, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Het spelletje is begonnen. Dat is zoals ik het nu ervaar. Wel hulp willen, geen hulp willen, afhankelijk opstellen, onafhankelijk willen zijn, erkenning zoeken, erkenning afhouden. De wirwar aan emoties die niet bij te houden zijn, de onrust die in mij zit maar niet voelbaar aanwezig, de gedachten die stil staan en dan weer in sneltreinvaart doordenderen. Oftewel: chaos en stilvallen.
Huisarts stelde thuisbegeleiding voor en is direct ermee aan de slag gegaan. Huisarts heeft contact gehad met de persoon van maatschappelijk werk waar ik af en toe kwam voor advies rondom de communicatie met mijn ex. Die persoon heeft ook al contact met mij gezocht (whatsapp) en ik sta nu stil. Durf zijn bericht niet te openen, laat staan beantwoorden. Hij stelt uiteraard een huisbezoek voor en ik verlam. Ik weet niet waar ik het zoeken moet en heb de neiging om het huis te gaan opruimen (moet sowieso ivm aanstaande verjaardag binnenkort). Ergens hoop ik dat hij dadelijk nog een berichtje stuurt om te checken of alles oke is, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Het spelletje is begonnen. Dat is zoals ik het nu ervaar. Wel hulp willen, geen hulp willen, afhankelijk opstellen, onafhankelijk willen zijn, erkenning zoeken, erkenning afhouden. De wirwar aan emoties die niet bij te houden zijn, de onrust die in mij zit maar niet voelbaar aanwezig, de gedachten die stil staan en dan weer in sneltreinvaart doordenderen. Oftewel: chaos en stilvallen.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 19 januari 2024 om 16:19
Wat goed van jou, je hebt de stap gezet en nu komt je zelfbescherming in werking en je bent je daar bewust van. Veel meer hoef je niet te doen, dan deze gevoelens te doorstaan. In je hoofd klopt het niet, dat is normaal als je iets doet wat van je beschermingsmechanisme eigenlijk niet mag en je hebt ook nog geen bewijs dat dit het juiste is.
vrijdag 19 januari 2024 om 16:30
Ik heb een stap gezet, de huisarts, maar val alweer stil bij het contact met maatschappelijk werk. Ik snap het principe een stap vooruit en twee stappen achteruit natuurlijk en ik weet dat ik hem uiteindelijk wel een berichtje terug zou sturen, maar het voelt en is echt niet oke nu. Zoals ik hem nu bewust negeer terwijl ik van hem altijd snel een reactie verwacht en snap dat hem dat niet altijd lukt.
Hij heeft me tot nu toe altijd fijn geholpen, open communicatie en een situatie van meerdere kanten bekijken. Het is alsof ik hem nu fout behandel, het niet oke is zoals ik nu tegen hem doe (of vooral dus niet).
Ik ben ook bang dat ik verbinding ga voelen die er niet is, dat ik me dingen ga inbeelden, dat ik afhankelijk ga worden, dat ik teleurgesteld ga worden (mede omdat mijn verwachtingen niet overeenkomen met de werkelijkheid). Oftewel heb ik me nu in een situatie gemanoeuvreed die niet helpend is.
Hij heeft me tot nu toe altijd fijn geholpen, open communicatie en een situatie van meerdere kanten bekijken. Het is alsof ik hem nu fout behandel, het niet oke is zoals ik nu tegen hem doe (of vooral dus niet).
Ik ben ook bang dat ik verbinding ga voelen die er niet is, dat ik me dingen ga inbeelden, dat ik afhankelijk ga worden, dat ik teleurgesteld ga worden (mede omdat mijn verwachtingen niet overeenkomen met de werkelijkheid). Oftewel heb ik me nu in een situatie gemanoeuvreed die niet helpend is.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 19 januari 2024 om 16:50
Het zijn hele normale menselijke gevoelens en angsten, tenminste voor mij wel, maar ik ben ook al jaren in therapie.
Er is niets mis mee als je pas maandag terug appt, zodra deze angst is gezakt. Angst piekt scherp, kleurt je gedachten en verlamt je. Maar het is tijdelijk. Je mag het in jouw tempo doen, je doet niets verkeerd.
Er is niets mis mee als je pas maandag terug appt, zodra deze angst is gezakt. Angst piekt scherp, kleurt je gedachten en verlamt je. Maar het is tijdelijk. Je mag het in jouw tempo doen, je doet niets verkeerd.
zaterdag 20 januari 2024 om 03:10
Het hoort er ook allemaal bij, hoe lastig ook.Twijfelaar schreef: ↑19-01-2024 16:30
Hij heeft me tot nu toe altijd fijn geholpen, open communicatie en een situatie van meerdere kanten bekijken. Het is alsof ik hem nu fout behandel, het niet oke is zoals ik nu tegen hem doe (of vooral dus niet).
Ik ben ook bang dat ik verbinding ga voelen die er niet is, dat ik me dingen ga inbeelden, dat ik afhankelijk ga worden, dat ik teleurgesteld ga worden (mede omdat mijn verwachtingen niet overeenkomen met de werkelijkheid). Oftewel heb ik me nu in een situatie gemanoeuvreed die niet helpend is.
Ik weet niet of de maatschappelijk werker bekent is met het feit dat je psychische problemen hebt en op de wachtlijst staat voor diagnose/ behandeling maar anders kun je dat ook vermelden. Zo voel je misschien dat het ok en legitiem is om al die tegenstrijdige rottige gevoelens in je te hebben. Niet prettig, absoluut niet, maar ok. Omdat je psychische problemen hebt. En je zou dingen kunnen delen met hem, afhankelijk van waar je je comfortabel mee voelt. Hij is tenslotte een hulpverlener.
zaterdag 20 januari 2024 om 08:28
Nee dat durf ik dus ook niet. Heb ik wel even over getwijfeld om dat te doen, maar daar maak ik het ook extra beladen mee. (Met niet reageren niet natuurlijk -sarcasme uit-)
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 20 januari 2024 om 08:31
Ik weet niet of ik daar blij van word dat ik whatsapp heb met hem. Of bedoel je whatsapp in het algemeen?
Doordat ik hem wil negeren, kan ik ook niet reageren op andere berichten. Dan ziet hij (alsof hij dat controleert) dat ik online ben geweest. Ja die functie kan ik uitzetten, maar dat vind ik zelf een fijne functie.
Net whatsapp aangeslingerd en andere appjes beantwoord. Alleen die van hem ongelezen laten staan. Ik heb me voorgenomen het te parkeren tot vanavond. Eerst deze dag met verschillende obstakels door zien te komen.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 20 januari 2024 om 08:33
O nee. Dat durf ik echt niet. Veel te veel informatie. Ik weet ook niet waar de grens nu ligt qua wat ik moet of wil delen. Hij was een afgebakend stukje (communicatie met ex stroomlijnen).Irish_Wasser_Woman schreef: ↑19-01-2024 21:28Selecteer je laatste reactie, kopieer, en plak in What's appDan hoef je niet (meer) na te denken over een reactie, maar snapt hij hoe jouw brein werkt
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 20 januari 2024 om 08:36
Hij is een hulpverlener maar geen psycholoog. Ik heb hem in het begin wel iets verteld, maar dat klopt niet meer. (Ik had toen een tijdje een psycholoog, maar dat is gestopt. Voornamelijk door mijn eigen houding en diegene kon daar (zeer begrijpelijk) niet mee omgaan. )Verbinder schreef: ↑20-01-2024 03:10Het hoort er ook allemaal bij, hoe lastig ook.
Ik weet niet of de maatschappelijk werker bekent is met het feit dat je psychische problemen hebt en op de wachtlijst staat voor diagnose/ behandeling maar anders kun je dat ook vermelden. Zo voel je misschien dat het ok en legitiem is om al die tegenstrijdige rottige gevoelens in je te hebben. Niet prettig, absoluut niet, maar ok. Omdat je psychische problemen hebt. En je zou dingen kunnen delen met hem, afhankelijk van waar je je comfortabel mee voelt. Hij is tenslotte een hulpverlener.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 20 januari 2024 om 08:38
Was dat maar zo. Ik weet dat hij ook in het weekend zijn berichten bekijkt. Soms tenminste. Dus dat is ook niet safe.
Wel voorgenomen vanavond een bericht te schrijven. Ben vooral bang dat ik er een heel verhaal tegenaan hang en daarna me rot voel omdat ik teveel heb verteld. Zoeken naar een balans dus zodat het behapbaar blijft voor me.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 20 januari 2024 om 08:45
zaterdag 20 januari 2024 om 08:47
Je hebt heel erg veel gedachtes waarbij je van alles invult voor de maatschappelijk werker.
Kun je bedenken dat dat jouw -niet realistische- gedachten zijn?
Ik werk al jaren met kwetsbare mensen en noch ik noch mijn collega’s denken zo over cliënten of hun appjes.
Ikzelf zou hoogstens denken; ‘och wat rot voor haar zeg dat appen zoveel spanning kost’, of als ik weet dat je zoiets echt spannend vind en ik krijg een appje denken; ‘wat een held, ze heeft het gedaan!’.
Diskwalificerende gedachten zitten in jouw hoofd, maar niet in die van de ander.
Kun je bedenken dat dat jouw -niet realistische- gedachten zijn?
Ik werk al jaren met kwetsbare mensen en noch ik noch mijn collega’s denken zo over cliënten of hun appjes.
Ikzelf zou hoogstens denken; ‘och wat rot voor haar zeg dat appen zoveel spanning kost’, of als ik weet dat je zoiets echt spannend vind en ik krijg een appje denken; ‘wat een held, ze heeft het gedaan!’.
Diskwalificerende gedachten zitten in jouw hoofd, maar niet in die van de ander.
•
zaterdag 20 januari 2024 om 08:54
Ik moet dit echt even parkeren. Focus op de andere ellende van deze dag. Dat ik dat enigszins goed doorsta. Wel in mijn achterhoofd dat ik nog iets moet. Hopelijk word ik niet veel geappt vandaag, want zijn bericht heb ik vastgezet. Anders zou ik het helemaal “vergeten”.
Even weggehaald wie ik gequote heb. Goed dat je die conversatie hebt vastgezet. Je kunt ook even een proefbericht maken (niet in de conversatie maar in een notitie op je laptop, mobiel of op papier), dan kun je even laten bezinken of je dat een goed bericht vindt en weet je dat er al íets op papier staat zodat je er vanavond minder tegenaan hoeft te hikken.
zaterdag 20 januari 2024 om 11:23
Nee hoor, dat is jouw angstgevoel. Het is heel normaal om niet gelijk te reageren en ook met laten weten dat reageren nu niet lukt is niets mis.Twijfelaar schreef: ↑20-01-2024 08:27Voor mijn idee wel. Ik had meteen moeten reageren. Nu is het raar wat ik ook zou reageren.
Hij is geen date die met smart zit te wachten op een appje en die overanalyseert wat je precies zegt, hij is een hulpverlener die laat weten dat hij beschikbaar is, en de bal ligt nu bij jou. Jezelf vertellen dat elke optie die je nu hebt raar/beladen/verkeerd is, is een angstreactie uit vermijding.
What a nuanced anxiety
zondag 21 januari 2024 om 11:32
Getriggerd door dit topic (viewtopic.php?t=503535&p=35168783&start=#p35168783) want ik herken zoveel in de aanloop naar mijn eigen relatie.
Ik houd hem sinds mijn bezoek aan de huisarts weer op afstand. Dat doe ik wel vaker als het me teveel is. Hij accepteert dat tot nu toe nog altijd. Waarom? Omdat hij echt van me houdt en een lieve man is of is er iets anders? Is het een rode vlag dat hij bijna 20 jaar ouder dan mij is?
Ik heb aan het begin van het contact (op het werk en daarna buiten werk) vaak gedacht dat ik puur de vriendschap, zijn luisterend oor en steun nodig had. Toch heb ik op een gegeven moment de stap richting relatie gezet (niet bewust eigenlijk) en sindsdien zijn we alle tijd samen die we kunnen zijn.
De twijfels die ik telkens voel beginnen me wel op te breken. Ik zou willen dat we terug konden naar de vriendschap, maar dat lijkt me een illusie.
Heeft hij me richting scheiding geduwd of was het slechts een luisterend oor, een steun? (zomaar een vraag die ik mezelf al vaker gesteld heeft)
Ik houd hem sinds mijn bezoek aan de huisarts weer op afstand. Dat doe ik wel vaker als het me teveel is. Hij accepteert dat tot nu toe nog altijd. Waarom? Omdat hij echt van me houdt en een lieve man is of is er iets anders? Is het een rode vlag dat hij bijna 20 jaar ouder dan mij is?
Ik heb aan het begin van het contact (op het werk en daarna buiten werk) vaak gedacht dat ik puur de vriendschap, zijn luisterend oor en steun nodig had. Toch heb ik op een gegeven moment de stap richting relatie gezet (niet bewust eigenlijk) en sindsdien zijn we alle tijd samen die we kunnen zijn.
De twijfels die ik telkens voel beginnen me wel op te breken. Ik zou willen dat we terug konden naar de vriendschap, maar dat lijkt me een illusie.
Heeft hij me richting scheiding geduwd of was het slechts een luisterend oor, een steun? (zomaar een vraag die ik mezelf al vaker gesteld heeft)
twijfelaar wijzigde dit bericht op 21-01-2024 15:31
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
7.43% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
