Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 17 januari 2024 om 17:10
Misschien dat dat het is xynix. Dat ik te moe ben om iets te bevatten.
Vrijdag naar de huisarts en het liefst zeg ik af want ik ben weer afgevlakt en emotioneel niet het idee dat het zo slecht gaat / slechter dan het was. Rationeel kan ik wel bedenken dat het niet goed gaat, maar daar kan de huisarts niks aan veranderen. Dus ik mis even de noodzaak voor mezelf om door te pakken en te gaan vrijdag en aan te geven dat het slecht gaat.
Het speelt hierin mee dat leidinggevende afgelopen week totaal niet reageerde op mijn opmerkingen dat het niet meer gaat en dat werk me teveel is. Ben in die zin weer met beide voeten op de grond gezet dat leidinggevende niet snapt wat er gaande is en al helemaal niet snapt hoe die kan helpen. Maar ja, dat weet ik zelf ook niet
Vrijdag naar de huisarts en het liefst zeg ik af want ik ben weer afgevlakt en emotioneel niet het idee dat het zo slecht gaat / slechter dan het was. Rationeel kan ik wel bedenken dat het niet goed gaat, maar daar kan de huisarts niks aan veranderen. Dus ik mis even de noodzaak voor mezelf om door te pakken en te gaan vrijdag en aan te geven dat het slecht gaat.
Het speelt hierin mee dat leidinggevende afgelopen week totaal niet reageerde op mijn opmerkingen dat het niet meer gaat en dat werk me teveel is. Ben in die zin weer met beide voeten op de grond gezet dat leidinggevende niet snapt wat er gaande is en al helemaal niet snapt hoe die kan helpen. Maar ja, dat weet ik zelf ook niet
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 17 januari 2024 om 23:49
Dat had leidinggevende inderdaad kunnen doen, zeker gezien mijn voortraject. Het geeft voor mij vooral de bevestiging dat met lg niet te praten valt, geen verstand van zaken heeft.
Ik zou dus niet weten wat ik op papier moet zetten.
Ik weet dat ik passief suïcidaal ben geweest, ik vergeet het alleen, duw het weg en inmiddels sta ik stijf van de stress vanwege de sneeuwval, de huurwoning die ik toegewezen heb gekregen, op stapel staande verjaardag van dochter. Het is te veel maar kan/mag/wil niks minderen. Ik heb er niks aan als iemand zegt wat ik moet laten vallen want daar luister ik niet naar. Ik accepteer geen hulp, dus waarom zou ik dan hulp vragen?
Ik zou dus niet weten wat ik op papier moet zetten.
Ik weet dat ik passief suïcidaal ben geweest, ik vergeet het alleen, duw het weg en inmiddels sta ik stijf van de stress vanwege de sneeuwval, de huurwoning die ik toegewezen heb gekregen, op stapel staande verjaardag van dochter. Het is te veel maar kan/mag/wil niks minderen. Ik heb er niks aan als iemand zegt wat ik moet laten vallen want daar luister ik niet naar. Ik accepteer geen hulp, dus waarom zou ik dan hulp vragen?
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 18 januari 2024 om 00:19
Ik heb kind verteld over huurwoning. Naast teleurstelling, want niet dorp van vader, ook blijdschap want meer plek en een tuin. Besproken dat kind eerlijk mag zijn, ook als ze het niks vindt dat hele nieuwe woning idee.
Ik kan niet peilen. De schermpjes waren belangrijker. Is dat vluchtgedrag van kind of de huidige interesse?
De sneeuw, ik wil er doorheen lopen. Wandelen, sleeën, sneeuwballen gevecht. Roepend in de ruimte want ik heb geen conditie, zou na twee minuten al moe zijn, goede warme kleding heb ik niet want alles is te klein geworden. Ik te dik dus.
Aanvaring op het werk. Huilbui. Niemand die er nog naar vraagt. Als je je werk maar doet, maakt niks uit als je op je tenen loopt en het eigenlijk niet red. Als zij er maar geen last van hebben.
De puinzooi blijft. Nieuw huis te groot om opgeruimd te houden. Ik kan het niet. Een grote mensen huis. Ik kan een studentenflat nog niet schoon en overzichtelijk houden.
Mezelf verzorgen. Wat is dat? Teveel eten, ongezond eten, te laat naar bed, doorgaan tot ik omval. Wanneer mag ik stoppen van mezelf? Wanneer is het genoeg?
Schuldgevoel richting ouders. Niks meer in huis gedaan. Niet naar graf geweest. Slechte gedachten over ze. Ze niet missen. Alsof ze er nooit geweest zijn. Slechte dochter ben ik.
Vriend is druk. Betrek hem nergens in. Geen verbinding voelen. Liever alleen zijn?
Ik kan niet peilen. De schermpjes waren belangrijker. Is dat vluchtgedrag van kind of de huidige interesse?
De sneeuw, ik wil er doorheen lopen. Wandelen, sleeën, sneeuwballen gevecht. Roepend in de ruimte want ik heb geen conditie, zou na twee minuten al moe zijn, goede warme kleding heb ik niet want alles is te klein geworden. Ik te dik dus.
Aanvaring op het werk. Huilbui. Niemand die er nog naar vraagt. Als je je werk maar doet, maakt niks uit als je op je tenen loopt en het eigenlijk niet red. Als zij er maar geen last van hebben.
De puinzooi blijft. Nieuw huis te groot om opgeruimd te houden. Ik kan het niet. Een grote mensen huis. Ik kan een studentenflat nog niet schoon en overzichtelijk houden.
Mezelf verzorgen. Wat is dat? Teveel eten, ongezond eten, te laat naar bed, doorgaan tot ik omval. Wanneer mag ik stoppen van mezelf? Wanneer is het genoeg?
Schuldgevoel richting ouders. Niks meer in huis gedaan. Niet naar graf geweest. Slechte gedachten over ze. Ze niet missen. Alsof ze er nooit geweest zijn. Slechte dochter ben ik.
Vriend is druk. Betrek hem nergens in. Geen verbinding voelen. Liever alleen zijn?
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 18 januari 2024 om 07:18
Ik pik deze eruit want die is het makkelijkst op te lossen: als je sokken, schoenen en muts nog wel passen, is er niks aan de hand. Dan koop je voor weinig lang ondergoed/ een legging en een T-shirt met lange mouwen bij de Zeeman of de Action. Aandien onder de kleren die nog wel passen en naar buiten. Twee minuten is ook prima.Twijfelaar schreef: ↑18-01-2024 00:19
De sneeuw, ik wil er doorheen lopen. Wandelen, sleeën, sneeuwballen gevecht. Roepend in de ruimte want ik heb geen conditie, zou na twee minuten al moe zijn, goede warme kleding heb ik niet want alles is te klein geworden. Ik te dik dus.
Haal adem.
donderdag 18 januari 2024 om 07:41
Dat vermijd ik nu als de pest. Ik focus op alles behalve mijn lijf. Ik wil die onrust niet voelen en voeden.
Nu focus op werk en zaken voor kind vandaag goed regelen. Daarna zie ik wel weer verder.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 18 januari 2024 om 07:45
Met het lezen van je tips heb ik al drie tegenargumenten gemaakt. Jas is te klein, ik wil niet twee minuten (ik wil minimaal een uur) als dat niet kan dan laat het maar, geen kleren kopen voor eenmalig / onzin, alsof ik echt naar buiten ga dan wel.xynix schreef: ↑18-01-2024 07:18Ik pik deze eruit want die is het makkelijkst op te lossen: als je sokken, schoenen en muts nog wel passen, is er niks aan de hand. Dan koop je voor weinig lang ondergoed/ een legging en een T-shirt met lange mouwen bij de Zeeman of de Action. Aandien onder de kleren die nog wel passen en naar buiten. Twee minuten is ook prima.
Haal adem.
Sorry, ik weet dat ik mezelf tegenspreek, neerhaal, tegenhoud.
Ik ben gisteravond wel even buiten geweest, maar het blije ontspannen gevoel van een wandeling, het even genieten, het kwam niet. Dus het heeft geen zin. Zo ervaar ik het dan.
Ik denk terug aan mijn rennen door de bossen met dit weer, de uitdaging, het doorzetten, het niet piekeren (wat ik wel deed, maar nu idealiter vergeet), het alleen zijn, de rust. Dat was geen goede, maar het hielp toen wel soms eventjes.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 18 januari 2024 om 08:09
Die lg is geen psycholoog (in elk geval niet de psycholoog van TO), TO zit het beetje wat ze vertelt met een big smile te vertellen en ze dacht eraan zich ziek een week geleden te melden maar heeft het toch niet gedaan, het gaat dus weer goed. Daarnaast ga ik er vanuit (ja, aanname) dat lg al vaak tegen dingen aangelopen is met TO, zoals het niet willen aannemen van advies/ideeën, het bagatelliseren als lg wel ergens doorheen prikt etc. (TO wíl niet serieus genomen worden, want dat triggert enorm veel angsten). En TO kan zelf élk moment contact opnemen met de BA maar doet het niet.
Het is heel naar, het heeft allemaal met nog niet anders kunnen/durven te maken, maar je bent/hebt zelf de sleutel uit deze hel Twijfelaar. Dat is doodeng, maar het geeft/biedt je ook controle.
donderdag 18 januari 2024 om 10:18
S-Groot: Mijn lg is zeker geen psycholoog, maar als iemand die na een traject van twee jaar gehalveerd is in werkuren en dan aangeeft het eigenlijk niet meer geregeld te krijgen (big smile of niet) en aangeeft dat sommige taken nu al niet lukken dan vind ik het raar dat lg geen concrete stappen zet. Ik heb ook aangegeven dat ik de mogelijke uitkomst van een bijeenkomst (in de week na het gesprek) erg lastig vond en bang was dat dit zou zorgen dat ik het niet meer kon overzien. Is het dan zo raar om te verwachten dat ze een keer check hoe het gegaan is? Misschien verwacht ik te veel en was mijn vorige lg daarin juist teveel betrokken. Met die lg had ik in ieder geval wel een klik en die wist ook meer. Huidige lg laat ik er juist veel buiten want er is geen begrip, geen empathie, lg heeft geen idee hoe het is (burn-out / depressie).
Lg heeft nog nooit ergens doorheen geprikt en ja ik houd lg op afstand, juist omdat ik merk dat het niet oprecht is wat gezegd wordt. Zo komt lg tenminste op mij over.
Deze even quoten: "Het is heel naar, het heeft allemaal met nog niet anders kunnen/durven te maken, maar je bent/hebt zelf de sleutel uit deze hel Twijfelaar. Dat is doodeng, maar het geeft/biedt je ook controle. "
Ik snap en weet dat ik het moet aangaan, maar dat gaat niet alleen. Hoe kan ik iets aangaan als de juiste hulp er niet is? Hulp die ik tot nu toe had was niet toereikend en heeft in die zin gezorgd voor nog meer angst en vermijding, want wat helpt dan wel?
@Frizz: sorry dat ik het vraag (het voelt ook zo stom), maar bedoel je pagina 11 of 12, want ik zie niks schokkends wat ik niet al besproken heb met de huisarts (in grote lijnen) want mijn hele levensverhaal daar ophangen gaat niet en de flarden die ik hier opschrijf zijn ook niet meer dan dat. Flarden. Soms een opleving, soms onrust, soms niks.
En lieve mensen, ik mag de huurwoning huren, ik moet alleen nog akkoord geven. Ik moet weer een drempel over. Waarom ook alweer dit huis? Hoe ga ik de verhuizing regelen zonder in te storten? Dochter is akkoord en ziet het wel zitten, ex ook, dus waar maak ik me nog druk om zou je zeggen. Nou geen idee. De keuze maken? Veranderen van omgeving. (Is dit dan een kenmerk van de mogelijke aanwezigheid van autisme?) Daarover viel me van de week ook iets in, een typisch voorbeeld, maar ik kan het me niet meer herinneren wat het was. Dat levert alweer stress op, weer iets vergeten, weer iets wat ik had moeten opschrijven en niet gedaan heb.
Lg heeft nog nooit ergens doorheen geprikt en ja ik houd lg op afstand, juist omdat ik merk dat het niet oprecht is wat gezegd wordt. Zo komt lg tenminste op mij over.
Deze even quoten: "Het is heel naar, het heeft allemaal met nog niet anders kunnen/durven te maken, maar je bent/hebt zelf de sleutel uit deze hel Twijfelaar. Dat is doodeng, maar het geeft/biedt je ook controle. "
Ik snap en weet dat ik het moet aangaan, maar dat gaat niet alleen. Hoe kan ik iets aangaan als de juiste hulp er niet is? Hulp die ik tot nu toe had was niet toereikend en heeft in die zin gezorgd voor nog meer angst en vermijding, want wat helpt dan wel?
@Frizz: sorry dat ik het vraag (het voelt ook zo stom), maar bedoel je pagina 11 of 12, want ik zie niks schokkends wat ik niet al besproken heb met de huisarts (in grote lijnen) want mijn hele levensverhaal daar ophangen gaat niet en de flarden die ik hier opschrijf zijn ook niet meer dan dat. Flarden. Soms een opleving, soms onrust, soms niks.
En lieve mensen, ik mag de huurwoning huren, ik moet alleen nog akkoord geven. Ik moet weer een drempel over. Waarom ook alweer dit huis? Hoe ga ik de verhuizing regelen zonder in te storten? Dochter is akkoord en ziet het wel zitten, ex ook, dus waar maak ik me nog druk om zou je zeggen. Nou geen idee. De keuze maken? Veranderen van omgeving. (Is dit dan een kenmerk van de mogelijke aanwezigheid van autisme?) Daarover viel me van de week ook iets in, een typisch voorbeeld, maar ik kan het me niet meer herinneren wat het was. Dat levert alweer stress op, weer iets vergeten, weer iets wat ik had moeten opschrijven en niet gedaan heb.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 18 januari 2024 om 11:31
Twijfelaar schreef: ↑18-01-2024 07:41Dat vermijd ik nu als de pest. Ik focus op alles behalve mijn lijf. Ik wil die onrust niet voelen en voeden.
Nu focus op werk en zaken voor kind vandaag goed regelen. Daarna zie ik wel weer verder.
Ja, begrijp ik
donderdag 18 januari 2024 om 12:43
Nee. Verhuizen is voor iedereen stressvol. Google maar, ik geloof dat het in de top 3 staat van dingen waar mensen het meest stress van krijgen.Twijfelaar schreef: ↑18-01-2024 10:18Ik moet weer een drempel over. Waarom ook alweer dit huis? Hoe ga ik de verhuizing regelen zonder in te storten? Dochter is akkoord en ziet het wel zitten, ex ook, dus waar maak ik me nog druk om zou je zeggen. Nou geen idee. De keuze maken? Veranderen van omgeving. (Is dit dan een kenmerk van de mogelijke aanwezigheid van autisme?)
Gelukkig zijn er ook talloze lijstjes over verhuizen te vinden, wat je moet doen in welke week. Hoef je niks te onthouden, kan je gewoon uitprinten en afvinken.
Het kan natuurlijk best dat je in het autistisch spectrum zit, en als ik de rest van je posts lees lijkt het me niet uitgesloten, maar verhuizen is voor iedereen eng en onoverzichtelijk.
donderdag 18 januari 2024 om 12:43
Nee. Verhuizen is voor iedereen stressvol. Google maar, ik geloof dat het in de top 3 staat van dingen waar mensen het meest stress van krijgen.Twijfelaar schreef: ↑18-01-2024 10:18Ik moet weer een drempel over. Waarom ook alweer dit huis? Hoe ga ik de verhuizing regelen zonder in te storten? Dochter is akkoord en ziet het wel zitten, ex ook, dus waar maak ik me nog druk om zou je zeggen. Nou geen idee. De keuze maken? Veranderen van omgeving. (Is dit dan een kenmerk van de mogelijke aanwezigheid van autisme?)
Gelukkig zijn er ook talloze lijstjes over verhuizen te vinden, wat je moet doen in welke week. Hoef je niks te onthouden, kan je gewoon uitprinten en afvinken.
Het kan natuurlijk best dat je in het autistisch spectrum zit, en als ik de rest van je posts lees lijkt het me niet uitgesloten, maar verhuizen is voor iedereen eng en onoverzichtelijk.
donderdag 18 januari 2024 om 15:21
@bijtie: ik snap wat je zegt, maar het voelt als een aanval. Ik heb wel hulp gevraagd, alleen nog niet toereikend (of zoiets). Ik heb hulp vanuit maatschappelijk werk voor de communicatie tussen mij en ex. Ik sta op de wachtlijst voor diagnostisering zodat ik de (hopelijk) juiste hulp ga krijgen. Ik ga naar een haptonoom om stapjes te maken. Sorry, maar het is echt niet zo dat ik niks doe.
Ik schiet hier even vol van in de verdediging. Sorry
Ik schiet hier even vol van in de verdediging. Sorry
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 18 januari 2024 om 15:24
Ik probeer me te bedenken wat ik de huisarts morgen ga vertellen en ik kom er niet uit. Hoe stom kan een mens zijn dat dat niet lukt?
Pagina printen zoals Frizz aangeeft kost teveel papier en dat vind ik zonde. Tijd investeren en alleen mijn reacties eruit filteren heb ik geen energie (en zin) voor. Ik vraag me ook af of daar echt in staat waar het om draait. Het lijken futiliteiten. Alsof het niks voorstelt.
Pagina printen zoals Frizz aangeeft kost teveel papier en dat vind ik zonde. Tijd investeren en alleen mijn reacties eruit filteren heb ik geen energie (en zin) voor. Ik vraag me ook af of daar echt in staat waar het om draait. Het lijken futiliteiten. Alsof het niks voorstelt.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 18 januari 2024 om 15:29
Ik mis mijn vorige lg die meer wist van mijn situatie, waarmee ik eindelijk zo ver was dat we afspraken dat hij even zou controleren hoe ik ervoor stond. Sect een moment in de week dat ik op gesprek moest komen, even contact, even weten dat er iemand is die het wat boeit. Iemand die echt betrokken is.
Maar ook die lg heeft me in de steek gelaten. Mooie beloften gemaakt en ze niet nagekomen. Weer bevestiging dat niemand te vertrouwen is.
Maar ook die lg heeft me in de steek gelaten. Mooie beloften gemaakt en ze niet nagekomen. Weer bevestiging dat niemand te vertrouwen is.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 18 januari 2024 om 15:31
Jouw reacties selecteren, kopiëren en plakken in Word een idee? Als je dat overzicht niet hebt, wil ik het ook wel voor je doenTwijfelaar schreef: ↑18-01-2024 15:24Ik probeer me te bedenken wat ik de huisarts morgen ga vertellen en ik kom er niet uit. Hoe stom kan een mens zijn dat dat niet lukt?
Pagina printen zoals Frizz aangeeft kost teveel papier en dat vind ik zonde. Tijd investeren en alleen mijn reacties eruit filteren heb ik geen energie (en zin) voor. Ik vraag me ook af of daar echt in staat waar het om draait. Het lijken futiliteiten. Alsof het niks voorstelt.
donderdag 18 januari 2024 om 15:52
Dat denk ik ook. Allereerst ik respecteer jou en de moeilijke situatie waar je in zit en ik zie ook dat je het probeert, en dat je zo eerlijk mogelijk bent. Maar ik zie je nog niets doen wat anders is dan wat je altijd al deed. De kleine stap die voor jou echt heel groot is. Bijvoorbeeld vertellen aan je vriend hoe het echt met je gaat, en hem betrekken bij je verhuizing. Of misschien heb je andere mensen in je omgeving die je kunnen helpen. Dat bedoelde ik met dat deze situatie misschien jou uitnodigt/dwingt om nu wel die stap te zetten.Twijfelaar schreef: ↑18-01-2024 15:21Ik heb wel hulp gevraagd, alleen nog niet toereikend (of zoiets).
donderdag 18 januari 2024 om 16:01
Twijfelaar schreef: ↑18-01-2024 15:21Ik heb wel hulp gevraagd, alleen nog niet toereikend (of zoiets).
Je hebt zeker hulp gevraagd. En je doet je stinkende best. Maar met deze hulp ben je nog niet voldoende geholpen. Vandaar dat ik zo hamer op thuisbegeleiding.
•
donderdag 18 januari 2024 om 22:45
Dat heb ik inmiddels gedaan en geprint. Stom dat ik hier eerst moet schrijven dat het niet lukt en daarna het toch gedaan heb. Alsof ik mezelf voor de gek houd.Irish_Wasser_Woman schreef: ↑18-01-2024 15:31Jouw reacties selecteren, kopiëren en plakken in Word een idee? Als je dat overzicht niet hebt, wil ik het ook wel voor je doen
Lief dat je aanbied het voor me te doen. Ben nu natuurlijk wel benieuwd welke reacties jij zou selecteren
maar daar zal ik niet achter komen want ik heb liever niet dat je ze quote.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 18 januari 2024 om 22:48
@bijtie, ik betrek vriend er wel enigzins in hoor. Hij weet en ziet ook dat het slecht gaat momenteel. Dat alles me tegenstaat en dat ik “op” ben. Maar meer dan een knuffel en een schouder om op te leunen kan ik niet ontvangen. Ik laat meer niet toe.
@frizz, als de huisarts morgen niet weet wat te doen dan zal ik thuisbegeleiding voorstellen. Misschien dat dat iets voor me is.
@frizz, als de huisarts morgen niet weet wat te doen dan zal ik thuisbegeleiding voorstellen. Misschien dat dat iets voor me is.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
