Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 28 december 2023 om 07:07
Heel moeilijk, weet ik uit ervaring.
En stel, het lukt: dan krijg je die ochtend alleen en dan blijf je onrustig, met het idee dat het “niet mag”.
Ik weet geen oplossing. Behalve oefenen, oefenen, oefenen. Maar misschien is het daarvoor nog niet de tijd.
Gaat hij z’n eigen gang, als hij bij jou is? Of wil hij vanalles samen doen?
donderdag 28 december 2023 om 09:38
donderdag 28 december 2023 om 09:44
Xynix: precies zoals je het beschrijft zal het zijn. Als het me al lukt om een tijd alleen “af te dwingen” dan zal ik constant schuld voelen omdat ik dit wil en hem niet op de eerste plek zet. Die onrust zal ik voelen waardoor ik waarschijnlijk niet eens wat gedaan krijg.
Als hij bij mij is dan wilt hij helpen. Inmiddels heb ik wel duidelijk gemaakt dat ik dat niet goed vind. Zelfs over het uitruimen van een vaatwasser kan ik me druk maken dat hij dat doet. Ondanks dat ik weet dat dat erg ongezond van me is en hij dat ook kan doen, maakt het me onrustig en levert het spanning op bij mij. Het vreet energie en ik sluit me af. Niet bevorderlijk voor de relatie uiteraard.
Besluit hij op de bank te gaan zitten niksen dan voel ik me in de gaten gehouden en gecontroleerd. Dat doet hij niet, maar puur de aanwezigheid is al voldoende.
Misschien is het nog te vroeg om te oefenen hiermee, mijn gedachte zegt meer dat ik niet geschikt ben voor een relatie. Dat dat te vroeg is. Dat ik beter eerst mijn eigen weg kan vinden en stabiel kan zijn voordat ik een relatie heb. Het kan ook destructief gedrag van me zijn, dus twijfel ik nog even rustig verder.
Als hij bij mij is dan wilt hij helpen. Inmiddels heb ik wel duidelijk gemaakt dat ik dat niet goed vind. Zelfs over het uitruimen van een vaatwasser kan ik me druk maken dat hij dat doet. Ondanks dat ik weet dat dat erg ongezond van me is en hij dat ook kan doen, maakt het me onrustig en levert het spanning op bij mij. Het vreet energie en ik sluit me af. Niet bevorderlijk voor de relatie uiteraard.
Besluit hij op de bank te gaan zitten niksen dan voel ik me in de gaten gehouden en gecontroleerd. Dat doet hij niet, maar puur de aanwezigheid is al voldoende.
Misschien is het nog te vroeg om te oefenen hiermee, mijn gedachte zegt meer dat ik niet geschikt ben voor een relatie. Dat dat te vroeg is. Dat ik beter eerst mijn eigen weg kan vinden en stabiel kan zijn voordat ik een relatie heb. Het kan ook destructief gedrag van me zijn, dus twijfel ik nog even rustig verder.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 28 december 2023 om 09:51
Je zou aan je vriend kunnen vragen wat hij ervan vindt als je wat tijd voor jezelf wilt nemen?Twijfelaar schreef: ↑28-12-2023 09:44Xynix: precies zoals je het beschrijft zal het zijn. Als het me al lukt om een tijd alleen “af te dwingen” dan zal ik constant schuld voelen omdat ik dit wil en hem niet op de eerste plek zet. Die onrust zal ik voelen waardoor ik waarschijnlijk niet eens wat gedaan krijg.
Als hij bij mij is dan wilt hij helpen. Inmiddels heb ik wel duidelijk gemaakt dat ik dat niet goed vind. Zelfs over het uitruimen van een vaatwasser kan ik me druk maken dat hij dat doet. Ondanks dat ik weet dat dat erg ongezond van me is en hij dat ook kan doen, maakt het me onrustig en levert het spanning op bij mij. Het vreet energie en ik sluit me af. Niet bevorderlijk voor de relatie uiteraard.
Besluit hij op de bank te gaan zitten niksen dan voel ik me in de gaten gehouden en gecontroleerd. Dat doet hij niet, maar puur de aanwezigheid is al voldoende.
Misschien is het nog te vroeg om te oefenen hiermee, mijn gedachte zegt meer dat ik niet geschikt ben voor een relatie. Dat dat te vroeg is. Dat ik beter eerst mijn eigen weg kan vinden en stabiel kan zijn voordat ik een relatie heb. Het kan ook destructief gedrag van me zijn, dus twijfel ik nog even rustig verder.
Als we ervan uitgaan dat hij een volwassen man is, die zelf zijn eigen beslissingen kan nemen, kun je ervan uit gaan dat wat hij zegt wel zo ongeveer klopt.
Wat eten we vanavond?
donderdag 28 december 2023 om 09:57
Makreel, hoe bedoel je dat? “Wat tijd voor mezelf nemen”?
Bedoel je dat ik een ochtend alleen thuis wil zijn of dat ik meer afstand wil in de relatie?
Ik merk ook dat het hele lat-relatie principe me zwaar valt. Alsof ik vanzelf in een afstoten en aantrekken situatie ben gekomen. Ik mis hem nauwelijks als ik met dochter ben terwijl hij juist vaak zegt me te missen en van me houdt. Ik kan dat niet beantwoorden en dat maakt me bang, bang dat ik niet de juiste intenties heb richting hem.
Bedoel je dat ik een ochtend alleen thuis wil zijn of dat ik meer afstand wil in de relatie?
Ik merk ook dat het hele lat-relatie principe me zwaar valt. Alsof ik vanzelf in een afstoten en aantrekken situatie ben gekomen. Ik mis hem nauwelijks als ik met dochter ben terwijl hij juist vaak zegt me te missen en van me houdt. Ik kan dat niet beantwoorden en dat maakt me bang, bang dat ik niet de juiste intenties heb richting hem.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 28 december 2023 om 10:09
Zoals ik het lees communiceren jullie niet. Althans, niet over jullie binnenwereld. Het gevaar daarvan is dat je dus voor de ander gaat invullen wat hij/zij denkt en voelt, en zoals ik het lees gaan jullie daar dan ook je gedrag op afstemmen.
Maar wie weet hebben jullie beiden andere behoeften dan jullie van elkaar weten.
Wie weet haalt hij opgelucht adem als blijkt dat jij even iets voor jezelf wil doen; hé hé dan kan hij even onderuit op de bank.
Mijn vriend (ook LAT) vindt het heerlijk als hij iets voor mij kan doen terwijl ik voor zoon zorg. Gaat ie even het oud papier wegbrengen, een pakketje voor me ophalen, de schuur opruimen etc. Maar als ik dat niet zeg weet hij ook niet altijd dat het moet gebeuren.
Maar wie weet hebben jullie beiden andere behoeften dan jullie van elkaar weten.
Wie weet haalt hij opgelucht adem als blijkt dat jij even iets voor jezelf wil doen; hé hé dan kan hij even onderuit op de bank.
Mijn vriend (ook LAT) vindt het heerlijk als hij iets voor mij kan doen terwijl ik voor zoon zorg. Gaat ie even het oud papier wegbrengen, een pakketje voor me ophalen, de schuur opruimen etc. Maar als ik dat niet zeg weet hij ook niet altijd dat het moet gebeuren.
•
donderdag 28 december 2023 om 10:21
Ik zou beginnen met een ochtend alleen thuis of in je eentje een wandelingetje maken, zoals je eerder schreef.Twijfelaar schreef: ↑28-12-2023 09:57Makreel, hoe bedoel je dat? “Wat tijd voor mezelf nemen”?
Bedoel je dat ik een ochtend alleen thuis wil zijn of dat ik meer afstand wil in de relatie?
Ik merk ook dat het hele lat-relatie principe me zwaar valt. Alsof ik vanzelf in een afstoten en aantrekken situatie ben gekomen. Ik mis hem nauwelijks als ik met dochter ben terwijl hij juist vaak zegt me te missen en van me houdt. Ik kan dat niet beantwoorden en dat maakt me bang, bang dat ik niet de juiste intenties heb richting hem.
Die grote vragen over de relatie en principes lijken nogal verlammend te werken bij jou.
Zonder enige professionele verstand van zaken, kan het misschien volgens mij zo zijn dat je depressie ervoor zorgt dat je weinig voelt als je bij hem bent. Toen ik depressief was, was dat mijn waarschuwing: of ik mijn man nou zag of niet, het interesseerde me allebei niet, het was allemaal bluhhh. Juist die desinteresse en het ontbreken van het voelen van verbinding, op wat voor manier dan ook, was bij mij een onderdeel van m'n depressie.
makreel wijzigde dit bericht op 28-12-2023 10:24
Reden: Aanvulling.
Reden: Aanvulling.
22.29% gewijzigd
Wat eten we vanavond?
donderdag 28 december 2023 om 10:26
Mijn vriend uit zich redelijk. Tenminste dat idee heb ik. Ik daarentegen uit me helemaal niet, behalve met huilbuien en gefrustreerd kinderachtig gedrag. Tijdens zo’n huilbui kan ik soms laten merken hoe diep ik zit en heb ik ook al eens uitgesproken dat ik niet weet hoe het tussen ons zit, dat ik twijfel aan ons. Verder dan dat kom ik niet. Ik wil hem niet kwetsen, maar zie tegelijkertijd dat ik door niet eerlijk te zijn hem juist kwets. Uiteindelijk.
Van begin af aan gaf ik bij een vriendin aan dat mijn gevoel voor hem niet klopte, maar zij lachte me uit toen we uiteindelijk een relatie kregen. Want haha zie je nou dat je verliefd bent, terwijl ik het niet echt ben geweest. Denk ik. Dit is mijn standaard reactie op een man die me liefdevolle aandacht geeft, ik kan me daarin verliezen en vervolgens denken dat die man een relatie wilt en dan ga ik pleasen. Zo vul ik nu voor mezelf in hoe het gegaan is en dat dit fout is wat ik nu doe. Ermee stoppen wordt een heel ander verhaal. Ik zou graag vrienden willen blijven, want het is soms best gezellig samen en we hebben wat aan elkaar, maar het hele verplichte relatie gedoe dat zou wat minder mogen.
Het klinkt vast warrig, dat vind ik het zelf tenminste. Ik weet niet waar ik goed aan doe en mijn gevoel is afwezig.
Van begin af aan gaf ik bij een vriendin aan dat mijn gevoel voor hem niet klopte, maar zij lachte me uit toen we uiteindelijk een relatie kregen. Want haha zie je nou dat je verliefd bent, terwijl ik het niet echt ben geweest. Denk ik. Dit is mijn standaard reactie op een man die me liefdevolle aandacht geeft, ik kan me daarin verliezen en vervolgens denken dat die man een relatie wilt en dan ga ik pleasen. Zo vul ik nu voor mezelf in hoe het gegaan is en dat dit fout is wat ik nu doe. Ermee stoppen wordt een heel ander verhaal. Ik zou graag vrienden willen blijven, want het is soms best gezellig samen en we hebben wat aan elkaar, maar het hele verplichte relatie gedoe dat zou wat minder mogen.
Het klinkt vast warrig, dat vind ik het zelf tenminste. Ik weet niet waar ik goed aan doe en mijn gevoel is afwezig.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 28 december 2023 om 10:29
Dit bedoel ik.Twijfelaar schreef: ↑28-12-2023 10:26Het klinkt vast warrig, dat vind ik het zelf tenminste. Ik weet niet waar ik goed aan doe en mijn gevoel is afwezig.
Wat eten we vanavond?
donderdag 28 december 2023 om 10:30
Bijtie, volgens mij schreef jij ergens iets over gevoel blokkeren. Dat je ervoor gekozen hebt om juist te leren voelen en daardoor (na een zwart gat) een mooier en waardevoller leven hebt nu. Daar zit ik al een tijdje over na te denken, want ik herken dat. Bij therapie voorheen al vaker aangegeven dat ik terug wil naar die zombie uitvoering. Laat mij maar niks voelen, maar het lukt me niet meer om daar naar terug te gaan. Voor mijn idee sta ik inmiddels in een doolhof waarin ik verdwaal. De ingang (gevoelloos zijn) is verdwenen en de uitgang is onvindbaar. Soms kom ik er wat dichterbij en dan schiet er opeens een muur uit de grond die die weg blokkeert. Waarschijnlijk mijn eigen onderbewustzijn die zichzelf kapot wilt maken.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 28 december 2023 om 11:19
Makreel: ik begrijp nu wat je zegt. Probleem voor mij is echter dat ik in het begin van de relatie ook depressief was en toen wel wat voelde voor hem.
Ze zeggen wel eens dat je tijdens een depressie geen grote besluiten moet nemen, dat heb ik wel gedaan want ik heb mijn gezin in de steek gelaten. Tijdens therapie werd voorzichtig de conclusie getrokken dat mijn huwelijk de depressie triggerde, maar inmiddels zit ik bijna op hetzelfde punt als toen.
Waar ik misschien ook bang voor ben is dat als deze depressie ooit over of minder zal zijn (wishful thinking) dat ik dan nog steeds niks voel voor mijn vriend en dat ik hem dus al die tijd gebruikt heb.
Ik zie op dit moment alleen de nadelen en dat kost zo veel energie. Energie die ik ook kan steken in mijn eigen woonruimte op orde maken, taken van werk regelen, zorgen voor mijn dochter. Juist doordat ik geen ruimte durf in te nemen, niet durf te zeggen dat ik even alleen wil zijn en dingen voor mezelf wil doen, blijft bij mij alles liggen en loop ik tegen de achterstallige dingen op. Natuurlijk zijn die niet opgelost zonder relatie, maar ik denk wel dat het dan eenvoudiger zou zijn.
Niet meer nadenken over waar we gaan eten/slapen, niet meer nadenken over wat ik mee moet nemen en of ik niks vergeet als ik weer richting huis vertrek. Constant in de gaten houden wat hij wilt zodat ik daarop kan afstemmen. Het valt me al een tijdje zwaar terwijl dit eerder beter ging. Dan deed ik dat gewoon, nu komt het vaker met tegenzin dat ik bij hem op de bank zit, dat ik dan liever in mijn eentje thuis op de bank zit wat tv te kijken.
Wellicht is het te zwart-wit bij mij. Ik zie ook geen andere modus dan deze relatie zoals die nu gaat of geen relatie hebben.
Ze zeggen wel eens dat je tijdens een depressie geen grote besluiten moet nemen, dat heb ik wel gedaan want ik heb mijn gezin in de steek gelaten. Tijdens therapie werd voorzichtig de conclusie getrokken dat mijn huwelijk de depressie triggerde, maar inmiddels zit ik bijna op hetzelfde punt als toen.
Waar ik misschien ook bang voor ben is dat als deze depressie ooit over of minder zal zijn (wishful thinking) dat ik dan nog steeds niks voel voor mijn vriend en dat ik hem dus al die tijd gebruikt heb.
Ik zie op dit moment alleen de nadelen en dat kost zo veel energie. Energie die ik ook kan steken in mijn eigen woonruimte op orde maken, taken van werk regelen, zorgen voor mijn dochter. Juist doordat ik geen ruimte durf in te nemen, niet durf te zeggen dat ik even alleen wil zijn en dingen voor mezelf wil doen, blijft bij mij alles liggen en loop ik tegen de achterstallige dingen op. Natuurlijk zijn die niet opgelost zonder relatie, maar ik denk wel dat het dan eenvoudiger zou zijn.
Niet meer nadenken over waar we gaan eten/slapen, niet meer nadenken over wat ik mee moet nemen en of ik niks vergeet als ik weer richting huis vertrek. Constant in de gaten houden wat hij wilt zodat ik daarop kan afstemmen. Het valt me al een tijdje zwaar terwijl dit eerder beter ging. Dan deed ik dat gewoon, nu komt het vaker met tegenzin dat ik bij hem op de bank zit, dat ik dan liever in mijn eentje thuis op de bank zit wat tv te kijken.
Wellicht is het te zwart-wit bij mij. Ik zie ook geen andere modus dan deze relatie zoals die nu gaat of geen relatie hebben.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 28 december 2023 om 11:21
Frizz: klopt, ik ga maar een keer per maand en soms zelfs minder omdat het niet uitkomt met vooruit plannen. Komende afspraak is pas begin februari dus gaan nu twee maanden voorbij.
Ik ga naar een haptonoom en sta op de wachtlijst voor ggz. Diagnostiek voor persoonlijkheidsstoornissen als ik me niet vergis. Geen idee hoe lang die wachtlijst nog duurt, sta er bijna een half jaar op inmiddels.
Ik ga naar een haptonoom en sta op de wachtlijst voor ggz. Diagnostiek voor persoonlijkheidsstoornissen als ik me niet vergis. Geen idee hoe lang die wachtlijst nog duurt, sta er bijna een half jaar op inmiddels.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 28 december 2023 om 11:29
Te zwart-wit inderdaad. En dan sla je jezelf ook nog de hele tijd om de oren met alles wat je niet doet en wat je zou moeten doen maar wat je niet doet maar wat je eigenlijk wel zou moeten doen maar je doet het niet maar je moet het wel...Twijfelaar schreef: ↑28-12-2023 11:19Wellicht is het te zwart-wit bij mij. Ik zie ook geen andere modus dan deze relatie zoals die nu gaat of geen relatie hebben.
Een verliefdheid kan een depressie tijdelijk verlichten. Even door je depressie heen prikken zeg maar.
Niet blijvend. Het zou kunnen dat het bij jullie zo is begonnen. Een depressie is ook niet statisch, ook al lijkt het wel zo als je erin zit. De ene dag is het een dikke deken, de andere dag een lakentje. Maar als je onder die deken zit, lijkt het alsof het altijd zo is geweest en ook altijd zo zal blijven. Dat is hetzelfde zwart-wit denken.
Wat eten we vanavond?
donderdag 28 december 2023 om 12:17
Twijfelaar schreef: ↑28-12-2023 11:21Frizz: klopt, ik ga maar een keer per maand en soms zelfs minder omdat het niet uitkomt met vooruit plannen. Komende afspraak is pas begin februari dus gaan nu twee maanden voorbij.
Ik ga naar een haptonoom en sta op de wachtlijst voor ggz. Diagnostiek voor persoonlijkheidsstoornissen als ik me niet vergis. Geen idee hoe lang die wachtlijst nog duurt, sta er bijna een half jaar op inmiddels.
Hoe vindt de haptonoom dat het gaat?
Als ik jouw problematiek lees vraag ik me echt af of dit nu het juiste is; eens in de maand of twee maanden een therapie om te gaan voelen terwijl er helemaal geen begeleiding is hoe je dan vervolgens moet omgaan met die gevoelens.
Als er mogelijk sprake is van trauma of ernstige hechtingsproblemen is dat niet de juiste therapie voor jou; je hebt geen vangnet, geen veerkracht en onvoldoende professionele begeleiding.
Ik zou dat toch eens met de haptonoom bespreken.
•
donderdag 28 december 2023 om 12:34
Ja klopt, Het is een natuurlijk proces dat die zombiestaat nu niet meer werkt. Omdat wat je hier zoal leest en wat je bij de haptonoom doet waarschijnlijk, resoneert met je diepere gevoelens. En dat veroorzaakt turbulentie. Dat is heel beangstigend weet ik uit ervaring, dan heb je nergens rust meer. Je kan paniekaanvallen krijgen zelfs. Het is wel iets wat van nature wil gebeuren en wat ieder mens ook aankan. Je transformeert vanuit zelfbescherming naar opnieuw kwetsbaar leren te zijn en kunnen voelen wat er te voelen is. Als kind konden we die gevoelens niet hanteren, daarom is het weggestopt en uitgeschakeld. Het is heel mooi eigenlijk dat een kind dat zo oplost. Alleen eruit loskomen zodra dat weer kan is wel moeilijk en lukt ook lang niet iedereen meer later in het leven. Je bouwt een soort van vertrouwd gevoel van eigenwaarde op, hoe minimaal ook, waar je je aan vasthoudt waardoor sommige mensen nooit gaan inzien wat er eigenlijk allemaal in ze leeft, iets wat zo veel beter is dan wat nu vertrouwd en bekend is. Je gebruikt de helft, een kwart van jouw potentie nog niet eens. Maar volgens mij leeft dit idee niet echt onder de mensen in het algemeen, helaas. We denken meer in termen van stoornissen ofzo. Ik heb meerdere van zulke diagnoses ontvangen, maar ben ze wel ook inmiddels ontgroeid dankzij alle therapie. Er zat toch ergens wel een normaal mens ook in mij ondanks het pad van zelfdestructie dat ik sinds mijn 15e bewandeld heb.Twijfelaar schreef: ↑28-12-2023 10:30Bijtie, volgens mij schreef jij ergens iets over gevoel blokkeren. Dat je ervoor gekozen hebt om juist te leren voelen en daardoor (na een zwart gat) een mooier en waardevoller leven hebt nu. Daar zit ik al een tijdje over na te denken, want ik herken dat. Bij therapie voorheen al vaker aangegeven dat ik terug wil naar die zombie uitvoering. Laat mij maar niks voelen, maar het lukt me niet meer om daar naar terug te gaan. Voor mijn idee sta ik inmiddels in een doolhof waarin ik verdwaal. De ingang (gevoelloos zijn) is verdwenen en de uitgang is onvindbaar. Soms kom ik er wat dichterbij en dan schiet er opeens een muur uit de grond die die weg blokkeert. Waarschijnlijk mijn eigen onderbewustzijn die zichzelf kapot wilt maken wil beschermen.
Pijn echt kunnen voelen en (uiteindelijk, na jaren therapie) mijn verzet opgeven was heel gezond voor mij, het bracht me in contact met het trauma van emotioneel verlaten worden door mijn ouders en te gaan rouwen om het verlies en alle onverwerkte ervaringen van vroeger die ik had weggestopt. In een paar jaar tijd kan je toch ongemerkt heel erg groeien op die manier, en een onafhankelijk en sterk mens worden. Je gaat door een dal maar je voelt ergens wel dat dit een "goed" dal is en goede pijn en tranen, goede eenzaamheid, die iets opruimen in jezelf. Als je maar die innerlijke pijn kan toelaten.
Je eigen verzet, wat compleet een automatisme is, opgeven is het moeilijkst. Het wil je beschermen tegen "het kwaad"; je eigen gevoelens. Het doet zich in allerlei vormen voor. Zodra er iets op het punt staat door te dringen in je bewustzijn, een helderheid of inzicht dan komt daar die muur weer voor. Daarom duurt het allemaal zo lang en lukt het vaak helemaal niet, ook in therapie niet. Mensen zeggen dan: de therapie werkt niet. Kon je dat innerlijke verzet er maar uit halen via een hersenoperatie of met medicijnen maar dat kan denk ik niet, niet zonder bijwerkingen. Maar misschien helpen antidepressiva daar wel iets bij.
Ik hoop dat je via persoonlijkheidsdiagnostiek goede therapie vergoed kan krijgen, dat gaat jou zo veel helpen hierbij. Hopelijk duurt het niet al te lang meer. Het zal toch gewoon verder modderen zijn tot die tijd. Probeer het jezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Het zijn allemaal gewoon menselijke dingen die je ervaart in jouw situatie.
donderdag 28 december 2023 om 12:35
In een van je eerdere geschreven berichtjes beschreef je dat veel van je problemen zouden kunnen stammen uit de tijd dat je ouders gingen scheiden.
Was je toen jong? En werd je voor de keuze gestelt bij wie je zou gaan wonen?
Ik dacht er even aan omdat het thema teleurstellen erg speelt en je je verlamt voelt vaak om te kunnen reageren/besluiten te nemen.
Ik zou me dan heel goed kunnen voorstellen dat dat vanuit je kindertijd stamt waarin je loyaal wil zijn aan beide ouders en voor een onmogelijke keuze wordt gestelt ofzo.
Zo onmogelik dat je ‘verlamt’ in jezelf en er maar niet uit kan komen.
Want een kind wil dat er van hem gehouden wordt, door beide ouders.
Voel vrij om erop te reageren of niet hoor.
Was je toen jong? En werd je voor de keuze gestelt bij wie je zou gaan wonen?
Ik dacht er even aan omdat het thema teleurstellen erg speelt en je je verlamt voelt vaak om te kunnen reageren/besluiten te nemen.
Ik zou me dan heel goed kunnen voorstellen dat dat vanuit je kindertijd stamt waarin je loyaal wil zijn aan beide ouders en voor een onmogelijke keuze wordt gestelt ofzo.
Zo onmogelik dat je ‘verlamt’ in jezelf en er maar niet uit kan komen.
Want een kind wil dat er van hem gehouden wordt, door beide ouders.
Voel vrij om erop te reageren of niet hoor.
vrijdag 29 december 2023 om 11:44
Jullie schrijven zoveel herkenbare en rake dingen, ik kan er voor nu niet op reageren want ik weet niet meer waar ik het zoeken moet.
Ik heb vanmorgen de verhuurder gebeld en die gaf aan nog een laatste check te moeten doen, maar waarschijnlijk krijg ik de woning toegewezen en ik ben de weg even helemaal kwijt. Ik duw het weg, de kans dat ik de woning ga krijgen, maar ook de kans dat ik hem niet ga krijgen. Ik weet het niet meer.
Nu maar opruimen in huis van mijn ouders.
Ik heb vanmorgen de verhuurder gebeld en die gaf aan nog een laatste check te moeten doen, maar waarschijnlijk krijg ik de woning toegewezen en ik ben de weg even helemaal kwijt. Ik duw het weg, de kans dat ik de woning ga krijgen, maar ook de kans dat ik hem niet ga krijgen. Ik weet het niet meer.
Nu maar opruimen in huis van mijn ouders.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 29 december 2023 om 13:21
Dit zou bij mij ook zo gaan ja, maximale interne chaos. Bij velen misschien wel. Niet voor niets staan verhuizingen in de top10 van stressvolle levensgebeurtenissen.
Ga je mogelijk verhuizen, met een lastige ex in je leven terwijl het buiten de afspraken valt, een kind, een depressie, een ingewikkelde relatie, .... en dan weet je nog niet eens zeker of dit allemaal nou gaat gebeuren of niet. Toppunt van stress.
Ga je mogelijk verhuizen, met een lastige ex in je leven terwijl het buiten de afspraken valt, een kind, een depressie, een ingewikkelde relatie, .... en dan weet je nog niet eens zeker of dit allemaal nou gaat gebeuren of niet. Toppunt van stress.
maandag 8 januari 2024 om 05:50
Lieve mensen, ik weet dat er nog vragen open staan die ik wil beantwoorden maar ik kom er niet aan toe. “Niet aan toe” als in “niet over na willen denken want confronterend”.
Het is een chaos in mijn hoofd momenteel. Ik vermoed vandaag te horen of de andere huurwoning doorgaat of niet, maar ik zit zo in de stress van alles dat ik erover na denk me ziek te melden. En dan niet voor alleen vandaag. Ik zie op tegen het werk, de stress, de onrust, de vele mensen. Ik wil niet gaan.
Anderzijds denk ik dat als ik eenmaal weer in die flow zit dat het wel gaat. Ik weet het ook niet. Wat gebeurd er als ik nu besluit niet te werken? Wat gebeurd er dan met mij? Zak ik de afgrond in of kom ik tot rust? Moet ik de huurwoning dan laten doorgaan of niet? Kan ik dan wel nog voor dochter zorgen of niet? Alles in mij schreeuwt om totale afstand te nemen van alles en iedereen, maar ik weet niet of dat het destructieve in mij is of juist niet. Ik heb geen flauw idee wat ik moet doen.
Waarschijnlijk ga ik dadelijk in de flow toch dochter naar school brengen en dan zelf naar het werk. Toch geen hulp inschakelen want ja wie moet ik inschakelen? Huisarts? Bedrijfsarts?
Ik weet hoe ik klink nu en dat zal ook de vermoeidheid wel zijn van een week niet kunnen doorslapen (externe factor) en de depressie die daardoor versterkt wordt. En niet te vergeten de hormonen, want bijna ongesteld maar loop weer achter op schema.
Het is een chaos in mijn hoofd momenteel. Ik vermoed vandaag te horen of de andere huurwoning doorgaat of niet, maar ik zit zo in de stress van alles dat ik erover na denk me ziek te melden. En dan niet voor alleen vandaag. Ik zie op tegen het werk, de stress, de onrust, de vele mensen. Ik wil niet gaan.
Anderzijds denk ik dat als ik eenmaal weer in die flow zit dat het wel gaat. Ik weet het ook niet. Wat gebeurd er als ik nu besluit niet te werken? Wat gebeurd er dan met mij? Zak ik de afgrond in of kom ik tot rust? Moet ik de huurwoning dan laten doorgaan of niet? Kan ik dan wel nog voor dochter zorgen of niet? Alles in mij schreeuwt om totale afstand te nemen van alles en iedereen, maar ik weet niet of dat het destructieve in mij is of juist niet. Ik heb geen flauw idee wat ik moet doen.
Waarschijnlijk ga ik dadelijk in de flow toch dochter naar school brengen en dan zelf naar het werk. Toch geen hulp inschakelen want ja wie moet ik inschakelen? Huisarts? Bedrijfsarts?
Ik weet hoe ik klink nu en dat zal ook de vermoeidheid wel zijn van een week niet kunnen doorslapen (externe factor) en de depressie die daardoor versterkt wordt. En niet te vergeten de hormonen, want bijna ongesteld maar loop weer achter op schema.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 08-01-2024 06:37
Reden: Typo
Reden: Typo
0.14% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 8 januari 2024 om 09:12
Je klinkt oververmoeid, overspannen of opgebrand. Ik hoop echt dat het je lukt vandaag de huisarts te bellen: je mag hulp vragen! En jij mag ook het tempo van de die hulp bepalen: je hoeft niet in 1x een hele beerput open te trekken! Dat mag geleidelijk en langzaam, op jouw tempo. Maar misschien is het wel tijd voor die eerste stap, de huisarts.
Succes, TO!
Succes, TO!
maandag 8 januari 2024 om 12:11
Twijfelaar schreef: ↑08-01-2024 05:50Lieve mensen, ik weet dat er nog vragen open staan die ik wil beantwoorden maar ik kom er niet aan toe. “Niet aan toe” als in “niet over na willen denken want confronterend”.
Het is een chaos in mijn hoofd momenteel. Ik vermoed vandaag te horen of de andere huurwoning doorgaat of niet, maar ik zit zo in de stress van alles dat ik erover na denk me ziek te melden. En dan niet voor alleen vandaag. Ik zie op tegen het werk, de stress, de onrust, de vele mensen. Ik wil niet gaan.
Anderzijds denk ik dat als ik eenmaal weer in die flow zit dat het wel gaat. Ik weet het ook niet. Wat gebeurd er als ik nu besluit niet te werken? Wat gebeurd er dan met mij? Zak ik de afgrond in of kom ik tot rust? Moet ik de huurwoning dan laten doorgaan of niet? Kan ik dan wel nog voor dochter zorgen of niet? Alles in mij schreeuwt om totale afstand te nemen van alles en iedereen, maar ik weet niet of dat het destructieve in mij is of juist niet. Ik heb geen flauw idee wat ik moet doen.
Waarschijnlijk ga ik dadelijk in de flow toch dochter naar school brengen en dan zelf naar het werk. Toch geen hulp inschakelen want ja wie moet ik inschakelen? Huisarts? Bedrijfsarts?
Ik weet hoe ik klink nu en dat zal ook de vermoeidheid wel zijn van een week niet kunnen doorslapen (externe factor) en de depressie die daardoor versterkt wordt. En niet te vergeten de hormonen, want bijna ongesteld maar loop weer achter op schema.
Ik weet dat het waarschijnlijk geen echt effect zal hebben, maar ik hoop dat je je toch echt ziek gaat melden en inderdaad naar de BA gaat en echt hulp gaat zoeken. Ik hoop dat je in gaat zien hoe ziek je bent en hoeveel hulp jij (en daarmee je kinderen) nodig hebben.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
