Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 24 december 2023 om 11:43
bijtie: ik herken zo veel in je laatste post. Het voelen van emoties, de veiligheid nodig hebben om daaraan toe te kunnen geven.
Bij therapie heb ik vaker aangegeven dat ik bang ben voor wat er gaat komen als ik niet vermijd, dat er dan een donker zwart gat op me wacht waar ik in val en niet meer uitkom. Alsof er een shitload aan ellende over me heen komt die ik niet kan verdragen. Jij beschrijft het beter, maar ik denk dat we hetzelfde bedoelen. Ik durf dat dus niet aan en maak tot nu toe elke keer de keuze om door te gaan op de ingeslagen weg en vooral te kijken naar de praktische zaken. Alhoewel ik daar ook niet echt verder in kom.
Neem dat huurhuis als voorbeeld. Eerst dacht ik dacht ik echt dat dat me vooruit zou kunnen helpen. Nu ik aan het wachten ben of ik daadwerkelijk kan gaan huren zie ik alleen de obstakels nog en heb ik geen idee waarom ik dit ooit wilde. Een extra jaar overbruggen in het appartement is toch te doen? Waarom dan al dat extra werk op de hals halen? Ik zal er toch vrij snel weer weggaan als dochter besluit in andere stad te gaan studeren. De voordelen (tuin, extra ruimte) ben ik alweer vergeten of bagetaliseer ik. Het is gewoon stom hoe ik met alles om ga. Van verheugen op en mijn vriend ermee willen verrassen tot die hele woning niet willen.
Ik word een beetje schijtziek van mijn eigen handelen en gedachten. Wetende dat ik ook de enige ben die het anders kan gaan doen.
Bij therapie heb ik vaker aangegeven dat ik bang ben voor wat er gaat komen als ik niet vermijd, dat er dan een donker zwart gat op me wacht waar ik in val en niet meer uitkom. Alsof er een shitload aan ellende over me heen komt die ik niet kan verdragen. Jij beschrijft het beter, maar ik denk dat we hetzelfde bedoelen. Ik durf dat dus niet aan en maak tot nu toe elke keer de keuze om door te gaan op de ingeslagen weg en vooral te kijken naar de praktische zaken. Alhoewel ik daar ook niet echt verder in kom.
Neem dat huurhuis als voorbeeld. Eerst dacht ik dacht ik echt dat dat me vooruit zou kunnen helpen. Nu ik aan het wachten ben of ik daadwerkelijk kan gaan huren zie ik alleen de obstakels nog en heb ik geen idee waarom ik dit ooit wilde. Een extra jaar overbruggen in het appartement is toch te doen? Waarom dan al dat extra werk op de hals halen? Ik zal er toch vrij snel weer weggaan als dochter besluit in andere stad te gaan studeren. De voordelen (tuin, extra ruimte) ben ik alweer vergeten of bagetaliseer ik. Het is gewoon stom hoe ik met alles om ga. Van verheugen op en mijn vriend ermee willen verrassen tot die hele woning niet willen.
Ik word een beetje schijtziek van mijn eigen handelen en gedachten. Wetende dat ik ook de enige ben die het anders kan gaan doen.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 24 december 2023 om 11:54
Enigzins bekend met hulpverlening vanuit de gemeente (voor communicatie met ex) en bij diegene zag ik inderdaad nooit een veroordeling. Ook niet naar ex met mijn eenzijdige toelichting. Hij vulde niks in, bekeek alles met een open blik. Zo blij met zijn hulp en ondersteuning! Ik heb er wel eens aan gedacht hem te vragen of er meer mogelijk is qua hulp, maar toch nooit door durven zetten. Hulp vragen en accepteren is erg moeilijk voor me. Mijn vriend wil me graag helpen, maar hoe dichterbij iemand komt staan, hoe verder weg ik hem duw en dat mechanisme wil ik zo min mogelijk in werking zetten dus houd ik alle hulp af. Ondanks dat vriend "bewezen" heeft dat hij zich niet zo snel laat wegjagen.
Misschien een goede optie om toch naar te kijken. Ik zit vol met plannen qua vakantie. Onderwijs, dus ik heb twee weken vakantie, maar voor mijn idee zit die al volledig volgepland met activiteiten (opruimen ouderlijk huis, administratie in orde maken, toetsen nakijken, dochter 6 dagen bij me die aandacht en uitjes verdient). Het levert me nu vooral spanning en onrust op. Hoe moet ik dit alles in de komende twee weken gaan doen zonder uitgeput te raken, meer dan ik nu ben.
Een uurtje opruimen zorgt voor een dag niks kunnen doen. Iets wat voor mezelf onbespreekbaar is. Als mijn vriend komende week bij me is dan heb ik geen enkel moment voor mezelf (ja dat kan ik vragen, maar dat doe ik dus niet). Het benauwd me, mijn denken en doen. Ik zie dat ik veel daarvan zelf schuld ben, dat wil helaas niet zeggen dat ik sterk genoeg ben om er daadwerkelijk wat aan te doen.
De opluchting die jij beschrijft herken ik deels. Helaas is die van dusdanige korte duur door mijn eigen gedachtestroom dat dit, dit en dit (dan volgt een ellenlange te doen lijst) dat ik de halve seconde van opluchting alweer kwijt ben. Ik probeer prioriteiten te maken in de te doen lijst, maar dat blijft bij proberen en vooral te kijken naar de zaken die stel op sprong aandacht nodig hebben (vooral werkgerelateerd en qua boodschappen/verzorging dochter), daarna is het potje energie, motivatie alweer op.
Misschien een goede optie om toch naar te kijken. Ik zit vol met plannen qua vakantie. Onderwijs, dus ik heb twee weken vakantie, maar voor mijn idee zit die al volledig volgepland met activiteiten (opruimen ouderlijk huis, administratie in orde maken, toetsen nakijken, dochter 6 dagen bij me die aandacht en uitjes verdient). Het levert me nu vooral spanning en onrust op. Hoe moet ik dit alles in de komende twee weken gaan doen zonder uitgeput te raken, meer dan ik nu ben.
Een uurtje opruimen zorgt voor een dag niks kunnen doen. Iets wat voor mezelf onbespreekbaar is. Als mijn vriend komende week bij me is dan heb ik geen enkel moment voor mezelf (ja dat kan ik vragen, maar dat doe ik dus niet). Het benauwd me, mijn denken en doen. Ik zie dat ik veel daarvan zelf schuld ben, dat wil helaas niet zeggen dat ik sterk genoeg ben om er daadwerkelijk wat aan te doen.
De opluchting die jij beschrijft herken ik deels. Helaas is die van dusdanige korte duur door mijn eigen gedachtestroom dat dit, dit en dit (dan volgt een ellenlange te doen lijst) dat ik de halve seconde van opluchting alweer kwijt ben. Ik probeer prioriteiten te maken in de te doen lijst, maar dat blijft bij proberen en vooral te kijken naar de zaken die stel op sprong aandacht nodig hebben (vooral werkgerelateerd en qua boodschappen/verzorging dochter), daarna is het potje energie, motivatie alweer op.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 24 december 2023 om 12:00
Lieve verbinder: dank voor je zoektocht. Dat stel ik erg op prijs.Verbinder schreef: ↑24-12-2023 03:32Ik zag dat je bij Aaltje Reuver bijv een afspraak krijgt binnen 2 weken als je kontakt opneemt.
Ze zit wel in het zuiden van het land dus dan moet je daar wel wat dichter voor in de buurt zitten. Aan de andere kant kan een stukje reizen voor een goede prettige therapeut het wel waard zijn.
Wat ik merkte tijdens het lezen van post is dat bij mij de hakken in het zand gaan en deze vorm voor mij nogal zweverig overkomt. Sorry. Ik wil hierbij niet zeggen dat deze vorm van therapie niet kan werken, ik denk alleen dat dit voor mij nog te vroeg komt. Klinkt dat logisch? Ik zie maandelijks (liefst vaker) een haptonoom, maar zelfs dat is nog erg zweverig voor mij. Echter in het kader van leren voelen, leek mij dit een eerste goed stap. De weg die ik bewandeld heb om bij de haptonoom te beginnen was nogal een abrupte. Als ik dit had doordacht dan was ik er nooit gekomen. Hier heb ik (op een foute manier) een handje hulp bij gehad.
Ik ga de website van Aaltje Reuver bewaren, wellicht dat dit voor mij op een later tijdstip wel een goed plan is.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 24 december 2023 om 12:37
Ik begrijp dat het zweverig overkomt.
Het is het echter niet. Want ademhaling is de ingang tot emoties/ voelen.
Denk aan: als je bang bent of schrikt hou je je adem in, als je boos bent versnelt de adem etc.
Sommige websites komen wat zweverig over.
En je moet ook zeker een therapeut met website kiezen wat je aanspreekt, waarbij je je comfortabel voelt.
De therapievorm kan een ingang voor je zijn. Gezien je eerder vroeg, welke therapie zou me kunnen helpen?
Het is het echter niet. Want ademhaling is de ingang tot emoties/ voelen.
Denk aan: als je bang bent of schrikt hou je je adem in, als je boos bent versnelt de adem etc.
Sommige websites komen wat zweverig over.
En je moet ook zeker een therapeut met website kiezen wat je aanspreekt, waarbij je je comfortabel voelt.
De therapievorm kan een ingang voor je zijn. Gezien je eerder vroeg, welke therapie zou me kunnen helpen?
zondag 24 december 2023 om 12:47
Klinkt bekend. Met als aanvulling; het is helemaal niet gek dat het zo gaat mbt die nieuwe woning, dat is gewoon hoe een mens werkt. Je raakt overspoeld door angst en dat verlamt, daardoor zie je niet meer waarom je het wilde. Het is niet erg. Alles in het leven is vallen en opstaan. Je wil iets beters voor jezelf en je kind en dat komt echt wel, maar misschien is niet nu het moment ervoor. Of misschien ook wel, en ga je toch wel die stappen zetten als het huis doorgaat.Twijfelaar schreef: ↑24-12-2023 11:43bijtie: ik herken zo veel in je laatste post. Het voelen van emoties, de veiligheid nodig hebben om daaraan toe te kunnen geven.
Bij therapie heb ik vaker aangegeven dat ik bang ben voor wat er gaat komen als ik niet vermijd, dat er dan een donker zwart gat op me wacht waar ik in val en niet meer uitkom. Alsof er een shitload aan ellende over me heen komt die ik niet kan verdragen. Jij beschrijft het beter, maar ik denk dat we hetzelfde bedoelen. Ik durf dat dus niet aan en maak tot nu toe elke keer de keuze om door te gaan op de ingeslagen weg en vooral te kijken naar de praktische zaken. Alhoewel ik daar ook niet echt verder in kom.
Neem dat huurhuis als voorbeeld. Eerst dacht ik dacht ik echt dat dat me vooruit zou kunnen helpen. Nu ik aan het wachten ben of ik daadwerkelijk kan gaan huren zie ik alleen de obstakels nog en heb ik geen idee waarom ik dit ooit wilde. Een extra jaar overbruggen in het appartement is toch te doen? Waarom dan al dat extra werk op de hals halen? Ik zal er toch vrij snel weer weggaan als dochter besluit in andere stad te gaan studeren. De voordelen (tuin, extra ruimte) ben ik alweer vergeten of bagetaliseer ik. Het is gewoon stom hoe ik met alles om ga. Van verheugen op en mijn vriend ermee willen verrassen tot die hele woning niet willen.
Ik word een beetje schijtziek van mijn eigen handelen en gedachten. Wetende dat ik ook de enige ben die het anders kan gaan doen.
Die angst voor het zwarte gat is ook herkenbaar.
En de enorme lijst met taken waardoor alles bij voorbaat al vol zit en overloopt, wat ontmoedigend is.
En ik heb niet eens een kind of een relatie, ik ben maar alleen met mezelf en vind het al snel te veel, raak snel overweldigd als ik voel dat mensen iets van me willen of verwachten. Als ik in jouw schoenen stond zou ik zeker weten nergens aan toe komen.
Je mag respect hebben voor hoe je je staande houdt en hoe hard je wel niet werkt, op zoek naar oplossingen, ondanks dat je dagelijks ontmoedigd raakt en geen uitweg meer ziet. Ik heb respect voor je kracht en je moed om eerlijk te zijn tegen jezelf. Velen doen dat niet en rationaliseren er maar op los, jij bent op het punt dat je aan jezelf durft toe te geven hoe bang je bent en dat het je niet lukt op deze manier.
Ik heb mensen ontmoet voorbij de 70 die nu zeggen: ik had eerder om hulp moeten vragen, dan had ik er nog wat van kunnen maken. Mijn tante van in de 70 heeft de hulp van een therapeut die door haar overlevingsmechanisme heen prikte afgewezen omdat ze het brutaal en maar achterlijk vond van zo'n geitenwollen sok. Nu denkt ze nog vaak aan die man, één van de weinigen die haar echt zag. Ik denk dat het heel normaal is dat we daar doodsbang voor zijn, misschien de meeste mensen wel. Dus straf jezelf er niet om af, dat hoeft niet. Probeer eens of je zonder oordeel naar jezelf kan kijken, het mens dat je bent met alles wat jou gevormd heeft. Een ieder die in jouw schoenen stond had waarschijnlijk hetzelfde gedaan, gewoon overleven op basis van de inzichten die je hebt en hopen op het beste.
zondag 24 december 2023 om 13:25
Ik snap wel dat je opluchting van korte duur is, want je bent gewend meteen daarna weer ontevreden te zijn over iets anders.
Toch ga je pas leren tevreden te zijn door wel stapjes te zetten. Met iemand, zou ik zeggen. Diegene kan dan namelijk actief stil staat bij de vooruitgang die je boekt. Dat helpt bij je eigen bewustwording.
Ik zou die man van de gemeente gewoon bellen. Je hoeft niet meteen alles op tafel te gooien toch? En hij gaat vast niet ineens voor je bepalen wat ermee moet. Bovendien zal er ook tijd overheen gaan voor hij iets kan regelen. Zet gewoon een klein stapje, het kleinste stapje dat je durft!
Verder heb ik niet je hele topic gelezen en vind ik dat terughoudendheid gepast is met betrekking tot advies voor behandeling e.d.
Desalniettemin ben ik benieuwd of er ooit uitgebreide diagnostiek heeft plaatsgevonden waarbij ook is gekeken naar trauma en hechting.
Het zou zo zonde zijn als je therapie volgt die niet passend (genoeg?) is voor je problematiek. Dan wordt je alleen maar bevestigd in de gedachte dat niks en niemand jou kan helpen.
Toch ga je pas leren tevreden te zijn door wel stapjes te zetten. Met iemand, zou ik zeggen. Diegene kan dan namelijk actief stil staat bij de vooruitgang die je boekt. Dat helpt bij je eigen bewustwording.
Ik zou die man van de gemeente gewoon bellen. Je hoeft niet meteen alles op tafel te gooien toch? En hij gaat vast niet ineens voor je bepalen wat ermee moet. Bovendien zal er ook tijd overheen gaan voor hij iets kan regelen. Zet gewoon een klein stapje, het kleinste stapje dat je durft!
Verder heb ik niet je hele topic gelezen en vind ik dat terughoudendheid gepast is met betrekking tot advies voor behandeling e.d.
Desalniettemin ben ik benieuwd of er ooit uitgebreide diagnostiek heeft plaatsgevonden waarbij ook is gekeken naar trauma en hechting.
Het zou zo zonde zijn als je therapie volgt die niet passend (genoeg?) is voor je problematiek. Dan wordt je alleen maar bevestigd in de gedachte dat niks en niemand jou kan helpen.
frizz wijzigde dit bericht op 24-12-2023 14:51
50.20% gewijzigd
•
zondag 24 december 2023 om 14:35
Frizz: Wil je aub de qoute weghalen?
De man van de gemeente (maatschappelijk werk of iets dergelijks) kan ik in januari een berichtje sturen hierover. Puur om te informeren wat er mogelijk is. Probleempje is alleen dat er binnen die organisatie nogal wat veranderingen op stapel zijn en hij wellicht ook niet weet wat wel en niet kan. Voor mij een reden (lees smoes) om het uit te stellen, zoals ik alles in mijn leven uitstel. Het is niet alleen de puinzooi, het is zoveel meer wat er speelt.
Ik weet niet welk advies van behandeling je precies op doelt, maar ik had Verbinder gevraagd welke therapie zou kunnen bij haar ideëen mbt het leren loslaten. Daarom dat daar dus een heel concreet advies staat.
Er is wel en niet een uitgebreide diagnostiek geweest. Vanuit arbeidsinvalhoek is er van alles onderzocht en daar kwam ook wel wat uit, maar ik kan me niet herinneren dat er concrete diagnoses zijn gesteld behalve depressie (zeer waarschijnlijk vanaf mijn jeugd aanwezig).
Ik sta nu op de wachtlijst voor diagnostiek persoonlijkheids stoornissen (zoiets dergeljiks, ik weet niet meer hoe het precies benoemd werd). Bij de huisarts moeten kiezen voor deze wachtlijst of autisme. Voor beide keuzes was wat te zeggen en het was een 50-50 keuze. Het vermoeden van autisme heb ik al vaker gehoord, maar ik heb ook al gehoord dat een therapeut na verschillende gesprekken (denk aan wekelijks gesprekken voor meer dan een jaar) aangaf te twijfelen aan het autisme vermoeden.
Mijn vermoeden is dat er vast een stukje autisme aanwezig is (want herkenbaar vanuit familie), maar daarnaast vooral hechtigsproblematiek aanwezig is. Trauma waarschijnlijk ook, maar dat is een vaag vermoeden omdat ik me geen situatie kan herinneren dat als trauma moet dienen. Twijfel wel of dit wellicht dusdanig diep is weggeduwd dat ik het niet weet. Daardoor ook de angst dat als ik eenmaal echt toegeef aan gevoel/herinneringen/therapie dat ik een hoop ellende over me uitgestort krijg die ik niet aan kan.
De man van de gemeente (maatschappelijk werk of iets dergelijks) kan ik in januari een berichtje sturen hierover. Puur om te informeren wat er mogelijk is. Probleempje is alleen dat er binnen die organisatie nogal wat veranderingen op stapel zijn en hij wellicht ook niet weet wat wel en niet kan. Voor mij een reden (lees smoes) om het uit te stellen, zoals ik alles in mijn leven uitstel. Het is niet alleen de puinzooi, het is zoveel meer wat er speelt.
Ik weet niet welk advies van behandeling je precies op doelt, maar ik had Verbinder gevraagd welke therapie zou kunnen bij haar ideëen mbt het leren loslaten. Daarom dat daar dus een heel concreet advies staat.
Er is wel en niet een uitgebreide diagnostiek geweest. Vanuit arbeidsinvalhoek is er van alles onderzocht en daar kwam ook wel wat uit, maar ik kan me niet herinneren dat er concrete diagnoses zijn gesteld behalve depressie (zeer waarschijnlijk vanaf mijn jeugd aanwezig).
Ik sta nu op de wachtlijst voor diagnostiek persoonlijkheids stoornissen (zoiets dergeljiks, ik weet niet meer hoe het precies benoemd werd). Bij de huisarts moeten kiezen voor deze wachtlijst of autisme. Voor beide keuzes was wat te zeggen en het was een 50-50 keuze. Het vermoeden van autisme heb ik al vaker gehoord, maar ik heb ook al gehoord dat een therapeut na verschillende gesprekken (denk aan wekelijks gesprekken voor meer dan een jaar) aangaf te twijfelen aan het autisme vermoeden.
Mijn vermoeden is dat er vast een stukje autisme aanwezig is (want herkenbaar vanuit familie), maar daarnaast vooral hechtigsproblematiek aanwezig is. Trauma waarschijnlijk ook, maar dat is een vaag vermoeden omdat ik me geen situatie kan herinneren dat als trauma moet dienen. Twijfel wel of dit wellicht dusdanig diep is weggeduwd dat ik het niet weet. Daardoor ook de angst dat als ik eenmaal echt toegeef aan gevoel/herinneringen/therapie dat ik een hoop ellende over me uitgestort krijg die ik niet aan kan.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 24 december 2023 om 14:47
Klaagmodus 
Ik voel me ellendig, zowel mentaal als fysiek. Somberheid en onrust zorgen voor een niet te stoppen drang naar ongezond eten. Dus ik snoep en snaai waar het maar kan terwijl ik daarnaast de vele extra kilo's niet kan uitstaan. Ik ben ronduit dik geworden, kleren passen niet meer, conditie is flut en wat doe ik? Ik snoep vooral nog wat extra's om ook die emoties weg te drukken, wat natuurlijk niet zo werkt.
Een aantal jaar geleden was ik helemaal af van het snoepen, ik vond het niet eens meer lekker. Toen had ik controle (dat was ook niet gezond, maar een obsessie geworden) en ik zou dat graag terug willen. Niet meer snoepen, me weer fijn voelen in/met mijn lichaam ondanks dat ik weet dat dat waarschijnlijk onder invloed van de depressie was en ik helemaal niet tevreden was met mijn lichaam. Het was zo anders dan nu. Ik kan dat niet uitleggen.
Ik weet niet waar te beginnen. Minder snoepen, meer bewegen, huis opruimen, taken voor werk, huis ouders leegruimen, woning zoeken, omgangsregeling met ex veranderen (want zorg dochter valt me zwaar), communicatie met ex verbeteren, tijd en energie in dochter steken ipv haar laten gamen. Het is een puinhoop, nog steeds.
Dochter verheugd zich op cadeau voor kerst bij vader, gezeik rondom haar kinderfeest (wat nu opgelost lijkt, maar mijn frustraties richting ex-schoonmoeder blijft aanwezig), ex waarvan ik niet kan peilen of hij dingen meent of niet, mijn wantrouwendheid riching mensen om me heen, de "goede" bedoelingen, het niet gezien worden door omgeving, tegengesteld het zielig voordoen (doe ik dat expres?) om aandacht te krijgen. Ik ben een vat van tegenstellingen en ik weet niet meer wat bij mij hoort en wat niet. Het is me teveel momenteel.
Ik voel me ellendig, zowel mentaal als fysiek. Somberheid en onrust zorgen voor een niet te stoppen drang naar ongezond eten. Dus ik snoep en snaai waar het maar kan terwijl ik daarnaast de vele extra kilo's niet kan uitstaan. Ik ben ronduit dik geworden, kleren passen niet meer, conditie is flut en wat doe ik? Ik snoep vooral nog wat extra's om ook die emoties weg te drukken, wat natuurlijk niet zo werkt.
Een aantal jaar geleden was ik helemaal af van het snoepen, ik vond het niet eens meer lekker. Toen had ik controle (dat was ook niet gezond, maar een obsessie geworden) en ik zou dat graag terug willen. Niet meer snoepen, me weer fijn voelen in/met mijn lichaam ondanks dat ik weet dat dat waarschijnlijk onder invloed van de depressie was en ik helemaal niet tevreden was met mijn lichaam. Het was zo anders dan nu. Ik kan dat niet uitleggen.
Ik weet niet waar te beginnen. Minder snoepen, meer bewegen, huis opruimen, taken voor werk, huis ouders leegruimen, woning zoeken, omgangsregeling met ex veranderen (want zorg dochter valt me zwaar), communicatie met ex verbeteren, tijd en energie in dochter steken ipv haar laten gamen. Het is een puinhoop, nog steeds.
Dochter verheugd zich op cadeau voor kerst bij vader, gezeik rondom haar kinderfeest (wat nu opgelost lijkt, maar mijn frustraties richting ex-schoonmoeder blijft aanwezig), ex waarvan ik niet kan peilen of hij dingen meent of niet, mijn wantrouwendheid riching mensen om me heen, de "goede" bedoelingen, het niet gezien worden door omgeving, tegengesteld het zielig voordoen (doe ik dat expres?) om aandacht te krijgen. Ik ben een vat van tegenstellingen en ik weet niet meer wat bij mij hoort en wat niet. Het is me teveel momenteel.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 24 december 2023 om 14:56
Ik heb de quote weggehaald.
Je kan de man van de gemeente ook nu al een e-mail sturen, je hoeft niet voor hem te denken.
Goed dat er diagnostiek gaat plaatsvinden. Binnen de reguliere ggz is steeds meer aandacht voor vroegkinderlijk trauma, hechting en de gevolgen daarvan. De kern aanpakken is vast doodeng, maar hopelijk maakt het je leven daarna wel lichter.
Je kan de man van de gemeente ook nu al een e-mail sturen, je hoeft niet voor hem te denken.
Goed dat er diagnostiek gaat plaatsvinden. Binnen de reguliere ggz is steeds meer aandacht voor vroegkinderlijk trauma, hechting en de gevolgen daarvan. De kern aanpakken is vast doodeng, maar hopelijk maakt het je leven daarna wel lichter.
•
zondag 24 december 2023 om 15:19
Hier is advies van jezelf:
Kijk aan!!!Twijfelaar schreef: ↑22-12-2023 16:24De onrust is vanzelf weggegaan. Dat gebeurd meestal, uiteindelijk. Duurt de ene keer langer dan de andere keer.
Twijfelaar schreef: ↑24-12-2023 14:47Klaagmodus
Ik voel me ellendig, zowel mentaal als fysiek. Somberheid en onrust zorgen voor een niet te stoppen drang naar ongezond eten. Dus ik snoep en snaai waar het maar kan terwijl ik daarnaast de vele extra kilo's niet kan uitstaan. Ik ben ronduit dik geworden, kleren passen niet meer, conditie is flut en wat doe ik? Ik snoep vooral nog wat extra's om ook die emoties weg te drukken, wat natuurlijk niet zo werkt.
Een aantal jaar geleden was ik helemaal af van het snoepen, ik vond het niet eens meer lekker. Toen had ik controle (dat was ook niet gezond, maar een obsessie geworden) en ik zou dat graag terug willen. Niet meer snoepen, me weer fijn voelen in/met mijn lichaam ondanks dat ik weet dat dat waarschijnlijk onder invloed van de depressie was en ik helemaal niet tevreden was met mijn lichaam. Het was zo anders dan nu. Ik kan dat niet uitleggen.
Ik weet niet waar te beginnen. Minder snoepen, meer bewegen, huis opruimen, taken voor werk, huis ouders leegruimen, woning zoeken, omgangsregeling met ex veranderen (want zorg dochter valt me zwaar), communicatie met ex verbeteren, tijd en energie in dochter steken ipv haar laten gamen. Het is een puinhoop, nog steeds.
Dochter verheugd zich op cadeau voor kerst bij vader, gezeik rondom haar kinderfeest (wat nu opgelost lijkt, maar mijn frustraties richting ex-schoonmoeder blijft aanwezig), ex waarvan ik niet kan peilen of hij dingen meent of niet, mijn wantrouwendheid riching mensen om me heen, de "goede" bedoelingen, het niet gezien worden door omgeving, tegengesteld het zielig voordoen (doe ik dat expres?) om aandacht te krijgen. Ik ben een vat van tegenstellingen en ik weet niet meer wat bij mij hoort en wat niet. Het is me teveel momenteel.
Wat eten we vanavond?
zondag 24 december 2023 om 15:32
Sorry dat je zo worstelt met alles en vooral met jezelf. Ik heb een angststoornis en herken je deels: je weet niet meer wie je bent, welke gedachten en gevoelens je kunt vertrouwen en welke niet. Het is echt een eenzaam kutgevoel wat gemakkelijk door anderen gebagatelliseerd kan worden (althans, zo voelt het voor mij, terwijl sommige dingen natuurlijk echt niet zo groot zijn als ik ze.maak).Twijfelaar schreef: ↑24-12-2023 14:47Klaagmodus
Ik voel me ellendig, zowel mentaal als fysiek. Somberheid en onrust zorgen voor een niet te stoppen drang naar ongezond eten. Dus ik snoep en snaai waar het maar kan terwijl ik daarnaast de vele extra kilo's niet kan uitstaan. Ik ben ronduit dik geworden, kleren passen niet meer, conditie is flut en wat doe ik? Ik snoep vooral nog wat extra's om ook die emoties weg te drukken, wat natuurlijk niet zo werkt.
Een aantal jaar geleden was ik helemaal af van het snoepen, ik vond het niet eens meer lekker. Toen had ik controle (dat was ook niet gezond, maar een obsessie geworden) en ik zou dat graag terug willen. Niet meer snoepen, me weer fijn voelen in/met mijn lichaam ondanks dat ik weet dat dat waarschijnlijk onder invloed van de depressie was en ik helemaal niet tevreden was met mijn lichaam. Het was zo anders dan nu. Ik kan dat niet uitleggen.
Ik weet niet waar te beginnen. Minder snoepen, meer bewegen, huis opruimen, taken voor werk, huis ouders leegruimen, woning zoeken, omgangsregeling met ex veranderen (want zorg dochter valt me zwaar), communicatie met ex verbeteren, tijd en energie in dochter steken ipv haar laten gamen. Het is een puinhoop, nog steeds.
Dochter verheugd zich op cadeau voor kerst bij vader, gezeik rondom haar kinderfeest (wat nu opgelost lijkt, maar mijn frustraties richting ex-schoonmoeder blijft aanwezig), ex waarvan ik niet kan peilen of hij dingen meent of niet, mijn wantrouwendheid riching mensen om me heen, de "goede" bedoelingen, het niet gezien worden door omgeving, tegengesteld het zielig voordoen (doe ik dat expres?) om aandacht te krijgen. Ik ben een vat van tegenstellingen en ik weet niet meer wat bij mij hoort en wat niet. Het is me teveel momenteel.
Toch is een positief signaal: het klinkt alsof je jarenlang op een automatische piloot hebt geleefd die niet gezond voor je was. Maar het was makkelijk want automatisch, dus je houdt er aan vast. Ik denk dat het misschien een goed teken is dat je jezelf een beetje kwijt raakt: misschien gaat dat meer ruimte geven voor een gezondere band met jezelf en jouw leven. Je moet die oude 'ongezonde' manieren (en dus 'jezelf') wel een beetje kwijtraken om ruimte te geven voor de ander. Je ziet ook heel erg duidelijk in waar je de mist ingaat en ook al ben je nog niet in staat/durf je nog niet om 'de gezonde weg' te nemen: het begint met dit inzicht!! Hoe kut het ook voelt om je zo verlaten te voelen.
Misschien is dit een piepklein lichtpuntje voor je. En neem baby stapjes: laat dat snoepen even voor wat het is; dat komt later wel. Begin met iets "kleins": stuur een email naar de meneer van de gemeente, of probeer de kerstdagen te overleven. Voor jou waarschijnlijk geen kleine dingen, maar begin iig met één ding en niet met van alles tegelijk.
maandag 25 december 2023 om 00:14
maandag 25 december 2023 om 06:54
Twijfelaar schreef: ↑25-12-2023 00:14Het voelt allemaal zo nutteloos. Er is geen doel, het wordt niet beter. Ik ben zo moe van het vechten, het overleven, het niet mogen opgeven.
Ik wou dat ik nooit kinderen had gekregen.
maandag 25 december 2023 om 09:16
Het gebeurd alleen de laatste tijd weer vaker dan ik gewend ben. Het ging een hele tijd goed. Eens per maand huilbuien en extra somber, ik vermoed door hormonen. De rest standje overleven maar te doen.
Nu met kerst en vakantie is het weer extra rot allemaal.
Dochter heeft vanmorgen in sneltreinvaart haar cadeautjes uitgepakt die ik gisteravond nog huilend heb staan inpakken. Nu is ze aan het gamen. Film kijken samen wilt ze niet, “want die ga ik met papa kijken”. Auw.
Het wordt echt tijd uitzitten voordat ze over een uurtje naar papa gaat. En ik geweldige moeder ben er niet eens rouwig om.
Nu met kerst en vakantie is het weer extra rot allemaal.
Dochter heeft vanmorgen in sneltreinvaart haar cadeautjes uitgepakt die ik gisteravond nog huilend heb staan inpakken. Nu is ze aan het gamen. Film kijken samen wilt ze niet, “want die ga ik met papa kijken”. Auw.
Het wordt echt tijd uitzitten voordat ze over een uurtje naar papa gaat. En ik geweldige moeder ben er niet eens rouwig om.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 25 december 2023 om 10:21
Wat doe je toch lelijk tegen jezelf. Het doet gewoon pijn om te lezen.Twijfelaar schreef: ↑25-12-2023 09:16Het wordt echt tijd uitzitten voordat ze over een uurtje naar papa gaat. En ik geweldige moeder ben er niet eens rouwig om.
En excuses maken als je er doorheen zit is nergens voor nodig. Geef jezelf een schouderklopje dat je daar ook weer doorheen gekomen bent.
Geef jezelf een schouderklopje dat dochter durft aangeven wat ze wil. Dat wou je immers graag! Dat ze geen pleaser is die dan maar twee keer film gaat kijken.
Ja ik weet het, schouderklopjes maken niet dat je het leven ineens zinvol vindt.
Maar er zit een heel streng wezen in jouw hoofd dat je voortdurend aanvalt en onderuit haalt. En wat jij dan doet is pal staan en klappen incasseren. Ik zou je gunnen dat je leert duiken en terugvechten.
maandag 25 december 2023 om 10:36
Ik denk dat zowel je kind als iets in jou zelf gewoon proberen om eerlijk tegen je te zijn.
Je zal ooit vroeger geleerd hebben dat dat betekent dat jij een slecht mens bent en iets verkeerd doet. Die boodschap eruit halen hielp jou waarschijnlijk om je staande te houden. Als alles jouw schuld is, geeft dat de illusie dat je het dus beter kan doen, het geeft jou een gevoel van controle.
Nu krijg je signalen dat die methode niet meer werkt. Je kind en jij zelf vragen om ruimte om zichzelf te zijn, om aandacht en acceptatie. Gevoelens kan je succesvol wegdrukken maar je betaalt altijd een prijs. Je kind spiegelt precies hoe je dit altijd doet. Wachten tot het weggaat, totdat je weer rust hebt en alleen blijft met je schuldgevoelens. Die zijn rot, maar die zijn wel bekend en daar kan je wel mee omgaan. Je ware gevoelens toelaten en alle pijn die in je zit, daar kan je niet mee omgaan. Dus kies je weer voor vermijden, en daarmee schuif je ook je dochter aan de kant.
Dat is de prijs die je betaalt voor dergelijke patronen, je "koopt" veiligheid in ruil voor alle verbinding met anderen verliezen.
Ik weet hoe machteloos dit voelt. Maar hiernaar kijken is nodig om tot het besef te komen dat je dit altijd zal blijven doen, en dat je dit nooit in je eentje zal kunnen ombuigen. Een mens in jouw situatie kan dat niet zonder hulp van buitenaf. En zelfs met hulp zal je in het begin één stap voorwaarts en twee stappen terug zetten, omdat het verleden je zal inhalen en overspoelen met alles wat onderdrukt is geweest. Maar: je hoeft dit niet alleen te doen. Ook in jou zit de kracht en het vermogen om te herstellen van ongezonde patronen en die kracht kan en zal aangeboord worden in therapie.
Ben trouwens blij om te lezen dat je voor de persoonlijkheidsdiagnostiek hebt gekozen want die route gaat over jeugdtrauma. Een persoonlijkheidsstoornis kan je zien als een normale menselijke reactie op een niet zo normale opvoeding.
Je zal ooit vroeger geleerd hebben dat dat betekent dat jij een slecht mens bent en iets verkeerd doet. Die boodschap eruit halen hielp jou waarschijnlijk om je staande te houden. Als alles jouw schuld is, geeft dat de illusie dat je het dus beter kan doen, het geeft jou een gevoel van controle.
Nu krijg je signalen dat die methode niet meer werkt. Je kind en jij zelf vragen om ruimte om zichzelf te zijn, om aandacht en acceptatie. Gevoelens kan je succesvol wegdrukken maar je betaalt altijd een prijs. Je kind spiegelt precies hoe je dit altijd doet. Wachten tot het weggaat, totdat je weer rust hebt en alleen blijft met je schuldgevoelens. Die zijn rot, maar die zijn wel bekend en daar kan je wel mee omgaan. Je ware gevoelens toelaten en alle pijn die in je zit, daar kan je niet mee omgaan. Dus kies je weer voor vermijden, en daarmee schuif je ook je dochter aan de kant.
Dat is de prijs die je betaalt voor dergelijke patronen, je "koopt" veiligheid in ruil voor alle verbinding met anderen verliezen.
Ik weet hoe machteloos dit voelt. Maar hiernaar kijken is nodig om tot het besef te komen dat je dit altijd zal blijven doen, en dat je dit nooit in je eentje zal kunnen ombuigen. Een mens in jouw situatie kan dat niet zonder hulp van buitenaf. En zelfs met hulp zal je in het begin één stap voorwaarts en twee stappen terug zetten, omdat het verleden je zal inhalen en overspoelen met alles wat onderdrukt is geweest. Maar: je hoeft dit niet alleen te doen. Ook in jou zit de kracht en het vermogen om te herstellen van ongezonde patronen en die kracht kan en zal aangeboord worden in therapie.
Ben trouwens blij om te lezen dat je voor de persoonlijkheidsdiagnostiek hebt gekozen want die route gaat over jeugdtrauma. Een persoonlijkheidsstoornis kan je zien als een normale menselijke reactie op een niet zo normale opvoeding.
dinsdag 26 december 2023 om 13:01
Lieve mensen, ik heb al jullie reacties gelezen en voel de noodzaak om te reageren (inhoudelijk), maar het lukt even niet. Heb niet de rust en ruimte om dat nu weloverwogen te doen. Deze week samen met vriend, alhoewel ik ga pogen om hier en daar wat eigen tijd te hebben. Geen idee nog hoe ik dat kan bewerkstelligen zonder hem teleur te stellen.
Sorry dat ik (nog niet) inhoudelijk reageer op jullie bijdragen en vragen.
Sorry dat ik (nog niet) inhoudelijk reageer op jullie bijdragen en vragen.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 26 december 2023 om 13:18
Voor mezelf gesproken, ik verwacht nooit een reactie op mijn bijdragen. Als ik een medemens kan bijstaan doe ik dat graag, maar ik ben gewoon een anonieme forummer voor jou dus ik heb nooit de verwachting dat er iets mee gebeurt. Zou een beetje gek zijn als dit topic je leven zou veranderen. Het is gewoon jouw plek om wat te schrijven en wij reageren wel als het ons uitkomt, meer niet.
Maar ik snap je gevoel wel, ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben!
Maar ik snap je gevoel wel, ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben!
woensdag 27 december 2023 om 23:24
Ik had me echt voorgenomen om een dag(deel) alleen te zijn, maar zelfs dat blijkt te moeilijk voor me om aan te geven. Hoe moeilijk kan zoiets nou eenmaal zijn?
Dat hij teleurgesteld zal zijn is blijkbaar genoeg reden voor mij om niks te zeggen en hem dan maar op te zadelen met huilbuien en een pokkehumeur.
Dat hij teleurgesteld zal zijn is blijkbaar genoeg reden voor mij om niks te zeggen en hem dan maar op te zadelen met huilbuien en een pokkehumeur.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
