Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 13 december 2023 om 11:28
Ik kan me heel goed voorstellen hoe diep het je geraakt heeft wat die therapeut heeft gezegd.
Zo'n therapeut is wel een soort eindstation in therapieland en dus ook nog aanbevolen door iemand die je hoog had zitten. Dat betrek je logischerwijs op jezelf als zo iemand jou opgeeft en laat vallen eigenlijk.
Ben het wel met de psychiater eens, je lijkt me een sterk en veerkrachtig persoon met alles wat je al doorstaan hebt en hoe je er nu over schrijft. Je hebt veel geïncasseerd. Ik snap dat dit niet strookt met je zelfbeeld en gevoel. Maar er gaat een kracht uit van je eerlijkheid naar jezelf toe. Je bent ook moe en de rek is eruit, dat is ook logisch.
Iemand zei eens tegen mij, jouw koppigheid, onwil en verzet zijn een teken van de pure kracht die in jou zit. Op een dag zal die in je voordeel werken. Ik ben die uitspraak nooit vergeten. Het was maar een vage kennis maar op dat moment was hij de enige persoon die in me geloofde. Maar nu heb ik inderdaad mensen om me heen die juist van me houden vanwege mijn eigenzinnigheid.
Wat ik ervan geleerd heb: probeer niet iemand te zijn die je niet bent. Geloof in jezelf ook als niemand anders dat doet. En: er is bij heel veel mensen niets te halen, waar je zou denken van wel. Maar andersom ook. Soms staan de mensen die je een hand uitsteken al een poosje naast je.
Zo'n therapeut is wel een soort eindstation in therapieland en dus ook nog aanbevolen door iemand die je hoog had zitten. Dat betrek je logischerwijs op jezelf als zo iemand jou opgeeft en laat vallen eigenlijk.
Ben het wel met de psychiater eens, je lijkt me een sterk en veerkrachtig persoon met alles wat je al doorstaan hebt en hoe je er nu over schrijft. Je hebt veel geïncasseerd. Ik snap dat dit niet strookt met je zelfbeeld en gevoel. Maar er gaat een kracht uit van je eerlijkheid naar jezelf toe. Je bent ook moe en de rek is eruit, dat is ook logisch.
Iemand zei eens tegen mij, jouw koppigheid, onwil en verzet zijn een teken van de pure kracht die in jou zit. Op een dag zal die in je voordeel werken. Ik ben die uitspraak nooit vergeten. Het was maar een vage kennis maar op dat moment was hij de enige persoon die in me geloofde. Maar nu heb ik inderdaad mensen om me heen die juist van me houden vanwege mijn eigenzinnigheid.
Wat ik ervan geleerd heb: probeer niet iemand te zijn die je niet bent. Geloof in jezelf ook als niemand anders dat doet. En: er is bij heel veel mensen niets te halen, waar je zou denken van wel. Maar andersom ook. Soms staan de mensen die je een hand uitsteken al een poosje naast je.
woensdag 13 december 2023 om 12:47
Als dochter en oma de dag na elkaar jarig zijn én jullie willen elkaar dan zien (en deels zelfde familie op bezoek) dan lijkt het mij logisch dat je van tevoren met elkaar overlegt over wie het wanneer viert. Snap dus eigenlijk niet zo goed hoe het probleem heeft kunnen ontstaan, heeft oma ineens van de afgesproken plannen afgeweken? Zo ja, jammer maar helaas: de afspraak was dit en omgooien gaan we nu niet meer doen.
Of je moet wel kinderfeest in de middag doen, in de avond naar feest oma maar gewoon niet zo lang en laat maken en volgende dag thuis weer verjaardag. Als dochter dat graag wil zou ik dat zelf wel als optie overwegen.
Of je moet wel kinderfeest in de middag doen, in de avond naar feest oma maar gewoon niet zo lang en laat maken en volgende dag thuis weer verjaardag. Als dochter dat graag wil zou ik dat zelf wel als optie overwegen.
woensdag 13 december 2023 om 14:23
Is het een idee om die weerstand tegen ad war verder te onderzoeken, Twijfelaar? Waar ben je bang voor?
Ik vind het vooral heel verdrietig om te lezen dat de positieve gevoelens, ook naar je dochter toe, ontbreken. Het proberen te compenseren op jouw manier snap ik wel, maar ik denk dat het voor haar én voor jou veel belangrijker is om die leegte te proberen aan te pakken. Je bent geen slecht mens omdat je dat zo voelt, daar heb jij immers ook niet om gevraagd. Maar nu is de situatie wel zo, en dat heeft invloed op je dochter. Dat zeg ik niet om je een schuldgevoel aan te praten (dat heb je ook al meer dan genoeg) maar omdat ik denk dat hiervoor vluchten niet alleen jouzelf tekort doet, maar ook je kind. Waarmee ik niet wil zeggen dat er een simpele of snelle oplossing is. Toch is, hoe pijnlijk ook, een optie die mogelijk kan helpen niet willen overwegen wel een keuze die je maakt.
Ik vind het vooral heel verdrietig om te lezen dat de positieve gevoelens, ook naar je dochter toe, ontbreken. Het proberen te compenseren op jouw manier snap ik wel, maar ik denk dat het voor haar én voor jou veel belangrijker is om die leegte te proberen aan te pakken. Je bent geen slecht mens omdat je dat zo voelt, daar heb jij immers ook niet om gevraagd. Maar nu is de situatie wel zo, en dat heeft invloed op je dochter. Dat zeg ik niet om je een schuldgevoel aan te praten (dat heb je ook al meer dan genoeg) maar omdat ik denk dat hiervoor vluchten niet alleen jouzelf tekort doet, maar ook je kind. Waarmee ik niet wil zeggen dat er een simpele of snelle oplossing is. Toch is, hoe pijnlijk ook, een optie die mogelijk kan helpen niet willen overwegen wel een keuze die je maakt.
What a nuanced anxiety
woensdag 13 december 2023 om 16:06
bijtie: dank je wel voor je reactie. Het is fijn te lezen dat iemand me begrijpt tot op zekere hoogte.
S-Groot: mee eens dat overleg handig was geweest. Dat heb ik altijd gedaan tot de scheiding, daarna vond ik het niet meer mijn plek om dat te doen. Ze is de moeder van mijn ex. Er waren en zijn dus geen afspraken gemaakt. Behalve de afspraak met ex dat dochter de verjaardag viert waar ze op dat moment verblijft. Toevallig dit jaar bij mij, dus vandaar dat ik plannen had gemaakt met dochter mbt kinderfeest en familiefeest.
Ik wil me best aanpassen en het kinderfeest eerder beginnen, maar dat zal ik wel eerst moeten overleggen met dochter. Alhoewel ik dat dus lastig vind omdat dochter een pleaser is en ik haar juist wil leren om voor haar eigen mening uit te komen. (Lastig als mama dat zelf niet doet...)
xynix: niet dezelfde familie want oma is van vaders kant.
Wat ik vooral lastig vind aan de vraag van oma is dat ze me voor een voldongen feit stelt, dat dochter een gedeelte meekrijgt en dan staat te draaien omdat ze niet weet wat te zeggen. Alsof de spagaat waarin ze zit nog net niet letterlijk zichtbaar wordt. De struggle spat van haar gezicht af, maar ze zegt dat er niks is.
Daarnaast wordt het probleem volledig bij mij neergelegd want oma heeft al alles geregeld terwijl ze weet dat dochter die dagen bij mij is. (En ex komt er weer makkelijk vanaf, want die weet zogenaamd nergens vanaf. "kots") Een hoop frustraties dus.
Daar wil ik doorheen prikken en kijken naar het belang van dochter. Dat zou zijn dat ze alles kan meedoen en meemaken. Maar hoe krijg ik dat georganiseerd icm haar kinderfeestje waarbij ze bepaalde wensen heeft? We zouden naar een krijspaleis gaan en daarna avondeten. Dat krijg ik niet gecombineerd met feest van oma. Zou ik eerder gaan dan zou ik lunch moeten verzorgen voor de kinderen en daarna krijspaleis. Lijkt me niet wenselijk om met een volle maag te gaan springen en rennen.
Ik zal dat moeten parkeren tot volgende week als ik dochter heb kunnen spreken.
tyche: die weerstand heb ik deels al onderzocht. Twee dingen waar ik voornamelijk mee zit. Enerzijds dat ik mezelf nu al niet vertrouw (wat is echt en wat niet) en dat dit door ad vergroot gaat worden dat wantrouwen. Voor therapie niet wenselijk als ik niet weet wat van mij is of niet.
Anderzijds het zoeken naar de juiste medicatie en dosering. De eventuele bijwerkingen, het proces voordat ze daadwerkelijk gaan werken. Ik zie niet hoe ik dat geregeld krijg met de zorg van mijn dochter en werk.
Ik weet dat ik daarmee een keuze maak door ze te weigeren. Ook hier de bevestiging voor mezelf dat het niet slecht genoeg gaat en dat ik niet echt beter wil worden. Oftewel dat ik me aanstel voor aandacht. Mezelf veroordelen is makkelijk.
S-Groot: mee eens dat overleg handig was geweest. Dat heb ik altijd gedaan tot de scheiding, daarna vond ik het niet meer mijn plek om dat te doen. Ze is de moeder van mijn ex. Er waren en zijn dus geen afspraken gemaakt. Behalve de afspraak met ex dat dochter de verjaardag viert waar ze op dat moment verblijft. Toevallig dit jaar bij mij, dus vandaar dat ik plannen had gemaakt met dochter mbt kinderfeest en familiefeest.
Ik wil me best aanpassen en het kinderfeest eerder beginnen, maar dat zal ik wel eerst moeten overleggen met dochter. Alhoewel ik dat dus lastig vind omdat dochter een pleaser is en ik haar juist wil leren om voor haar eigen mening uit te komen. (Lastig als mama dat zelf niet doet...)
xynix: niet dezelfde familie want oma is van vaders kant.
Wat ik vooral lastig vind aan de vraag van oma is dat ze me voor een voldongen feit stelt, dat dochter een gedeelte meekrijgt en dan staat te draaien omdat ze niet weet wat te zeggen. Alsof de spagaat waarin ze zit nog net niet letterlijk zichtbaar wordt. De struggle spat van haar gezicht af, maar ze zegt dat er niks is.
Daarnaast wordt het probleem volledig bij mij neergelegd want oma heeft al alles geregeld terwijl ze weet dat dochter die dagen bij mij is. (En ex komt er weer makkelijk vanaf, want die weet zogenaamd nergens vanaf. "kots") Een hoop frustraties dus.
Daar wil ik doorheen prikken en kijken naar het belang van dochter. Dat zou zijn dat ze alles kan meedoen en meemaken. Maar hoe krijg ik dat georganiseerd icm haar kinderfeestje waarbij ze bepaalde wensen heeft? We zouden naar een krijspaleis gaan en daarna avondeten. Dat krijg ik niet gecombineerd met feest van oma. Zou ik eerder gaan dan zou ik lunch moeten verzorgen voor de kinderen en daarna krijspaleis. Lijkt me niet wenselijk om met een volle maag te gaan springen en rennen.
Ik zal dat moeten parkeren tot volgende week als ik dochter heb kunnen spreken.
tyche: die weerstand heb ik deels al onderzocht. Twee dingen waar ik voornamelijk mee zit. Enerzijds dat ik mezelf nu al niet vertrouw (wat is echt en wat niet) en dat dit door ad vergroot gaat worden dat wantrouwen. Voor therapie niet wenselijk als ik niet weet wat van mij is of niet.
Anderzijds het zoeken naar de juiste medicatie en dosering. De eventuele bijwerkingen, het proces voordat ze daadwerkelijk gaan werken. Ik zie niet hoe ik dat geregeld krijg met de zorg van mijn dochter en werk.
Ik weet dat ik daarmee een keuze maak door ze te weigeren. Ook hier de bevestiging voor mezelf dat het niet slecht genoeg gaat en dat ik niet echt beter wil worden. Oftewel dat ik me aanstel voor aandacht. Mezelf veroordelen is makkelijk.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 13 december 2023 om 17:18
Hoe denken jullie hierover?Twijfelaar schreef: ↑13-12-2023 10:53Gisteravond heb ik best gemeen tegen mijn vriend gedaan. De rol van puber stond me niet slecht. Opstandig doen, afstandelijk. Uiteindelijk in bed kwamen de tranen en dan vraagt hij lief of ik het kan delen en of hij iets voor me kan doen. Beide is een nee, want er valt niks te delen (ik voelde me oprecht zo verdrietig zonder aanleiding) en niemand kan er wat aan doen. Maar hij bleef en zei dat ie er was voor me. Nou voel ik me schuldig over hoe ik doe en hoe ik hem behandel. Hij verdient zoveel meer dan ik. Ik kan zijn liefde niet beantwoorden, nu achteraf denk ik vooral dat ik hem gebruik en zo wil ik niet zijn. Hij is iemand die graag andere helpt en daarmee is ons contact ook ontstaan op het werk, omdat hij zag dat het niet goed met me ging.
Ik weet gewoon niet of ik een relatie met hem heb omdat het me nu "goed" uitkomt of omdat ik van hem houd. Ik voel me een slecht mens.
Ik merk dat ik vandaag rustiger ben en me beter schik in mijn rol als vriendin. Zo lijkt het tenminste. Geen idee of dat dadelijk ook nog zo is als hij hier is.
Het overleggen met hem valt me soms zwaar. Waar gaan we slapen, wat gaan we eten, hoe laat zijn we beide thuis? Deze standaard zaken heb ik moeite mee. Ik wil mijn gang gaan zonder na te denken hoe het zit met hem. Misschien ook wel leren om voor mezelf te zorgen, want ik ben vanaf pubertijd niet langer dan een half jaar alleen geweest. Dat lijkt me ook niet goed. Toch?
twijfelaar wijzigde dit bericht op 13-12-2023 17:20
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
13.90% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 13 december 2023 om 21:28
Over je eerder geciteerde stukje: het is gewoon zoals het is. Je vriend heeft ook een bepaald karakter en zou allang zijn weggelopen als het hem echt niet aanstond. Hij heeft, zoals je al vertelde, een zorgend karakter en bepaalde flexibiliteit.Twijfelaar schreef: ↑13-12-2023 17:18Hoe denken jullie hierover?
Het overleggen met hem valt me soms zwaar. Waar gaan we slapen, wat gaan we eten, hoe laat zijn we beide thuis? Deze standaard zaken heb ik moeite mee. Ik wil mijn gang gaan zonder na te denken hoe het zit met hem. Misschien ook wel leren om voor mezelf te zorgen, want ik ben vanaf pubertijd niet langer dan een half jaar alleen geweest. Dat lijkt me ook niet goed. Toch?
Je vraag over dat je niet langer dan een half jaar alleen bent geweest in je leven en dat je dat niet goed lijkt…ook daar is het gewoon zoals het is.
Er is geen goed of fout. Dingen en situaties zijn.
woensdag 13 december 2023 om 21:32
woensdag 13 december 2023 om 21:57
Ik heb hetzelfde, jouw levenssituatie is je levenssituatie en dat heeft allemaal z'n oorzaken en redenen. Je kan jezelf niet forceren om dat allemaal te veranderen om het normaler te krijgen. Beter om te aanvaarden hoe je bent en waar je staat zonder iets te willen veranderen.
Niet makkelijk, maar acceptatie van de status quo was bij mij wel de eerste stap van de weg uit het doolhof. Zitten en kijken naar de hele rotzooi. Al doe je dat 5 minuten per dag. Maar neem het eens allemaal in je op en kijk gewoon. Er hoeft in die 5 minuten niets te gebeuren of te veranderen. Gewoon kijken naar wat is en dat ondergaan in de hele volheid ervan.
Niet makkelijk, maar acceptatie van de status quo was bij mij wel de eerste stap van de weg uit het doolhof. Zitten en kijken naar de hele rotzooi. Al doe je dat 5 minuten per dag. Maar neem het eens allemaal in je op en kijk gewoon. Er hoeft in die 5 minuten niets te gebeuren of te veranderen. Gewoon kijken naar wat is en dat ondergaan in de hele volheid ervan.
donderdag 14 december 2023 om 07:18
Ik lees nog mee. Ik weet even niks te zeggen.
Wat betreft die AD: heb je andere mensen gesproken bij wie het wel of niet gewerkt heeft? En hoe zij omgaan met dat probleem van: wat is echt?
Ik merk dat ik mijn gevoel over AD baseer op ervaringen van mensen in m’n omgeving. Sommige positief, andere niet.
Mss zijn er op het forum wel mensen die iets over hun ervaringen willen zeggen.
Ik denk trouwens niet dat jij je aanstelt. Ik heb eerder het gevoel dat je alles kleiner maakt. Is dat een manier om er niet door overweldigd te worden?
Wat betreft die AD: heb je andere mensen gesproken bij wie het wel of niet gewerkt heeft? En hoe zij omgaan met dat probleem van: wat is echt?
Ik merk dat ik mijn gevoel over AD baseer op ervaringen van mensen in m’n omgeving. Sommige positief, andere niet.
Mss zijn er op het forum wel mensen die iets over hun ervaringen willen zeggen.
Ik denk trouwens niet dat jij je aanstelt. Ik heb eerder het gevoel dat je alles kleiner maakt. Is dat een manier om er niet door overweldigd te worden?
donderdag 14 december 2023 om 12:32
Dat laatste heb ik grote moeite mee. Ik zie dat best wel zwart - wit en dus goed of fout. Hier ligt mogelijk autisme aan ten grondslag, maar dat moet nog onderzocht gaan worden.Verbinder schreef: ↑13-12-2023 21:28Over je eerder geciteerde stukje: het is gewoon zoals het is. Je vriend heeft ook een bepaald karakter en zou allang zijn weggelopen als het hem echt niet aanstond. Hij heeft, zoals je al vertelde, een zorgend karakter en bepaalde flexibiliteit.
Je vraag over dat je niet langer dan een half jaar alleen bent geweest in je leven en dat je dat niet goed lijkt…ook daar is het gewoon zoals het is.
Er is geen goed of fout. Dingen en situaties zijn.
Ik begrijp dat situaties er zijn, maar wij mensen zitten vol met oordelen of dat goed of fout is. Ik ook. Ik vind het fout dat ik me gedraag zoals ik me gedraag tegen hem. Ik vind het fout dat ik onze relatie geheim wil houden voor de meeste mensen, alsof ik me voor hem schaam als vriend zijnde. Ik vind het fout dat ik hem niet betrek in mijn leven, dat hij bijna niks van me weet. Ik vind het fout dat ik tegen hem zeg dat ik van hem houdt terwijl ik dat niet voel.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 14 december 2023 om 12:38
Natuurlijk mag je dat vragen. Ik vind het wel een lastige vraag.
Meestal uit zich dat door afwijzend te zijn, te doen alsof het me niet interesseert (zo voelt het dan ook echt) en daarnaast ben ik ook goed in doen alsof alles goed gaat (wat natuurlijk niet zo is).
Ik speel dus vooral een toneelspel en als ik merk dat iets me raakt dan blokkeer ik en val ik stil. Ik weet dan inderdaad bijna niks meer. Geen idee of dat ook voelbaar is in mijn lijf. Wat ik ook vaker deed was een activiteit bedenken voor direct na de sessie en dan ging ik me in de sessie al voorstellen dat ik die activiteit ging doen. Een simpele boodschap, stukje fietsen (bedenken welke kan ik dan op zou rijden), dat soort dingen. Afleiding zoeken dus.
Daarnaast merk ik vermijding in het dagelijks leven door simpelweg andere dingen te doen. Niet willen denken aan mijn werk, dan neem ik me voor om thuis op te ruimen. En andersom want beide zijn een last voor me.
Ik weet niet of ik het zo goed verwoord heb. Ik sta nu overal wat verder vanaf (vermijding) dus ik vind het lastiger te beschrijven.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 14 december 2023 om 12:39
Ik denk dat ik niet snap wat je bedoelt. Waar moet ik dan naar kijken en over nadenken? Het is een compleet plaatje wat niet klopt, niet is zoals ik het graag zou willen zien. Moet ik dan letterlijk elke situatie (woning, werk, relatie, kind en noem maar op) bekijken en zeggen "dit is nu zoals het is"?bijtie schreef: ↑13-12-2023 21:57Ik heb hetzelfde, jouw levenssituatie is je levenssituatie en dat heeft allemaal z'n oorzaken en redenen. Je kan jezelf niet forceren om dat allemaal te veranderen om het normaler te krijgen. Beter om te aanvaarden hoe je bent en waar je staat zonder iets te willen veranderen.
Niet makkelijk, maar acceptatie van de status quo was bij mij wel de eerste stap van de weg uit het doolhof. Zitten en kijken naar de hele rotzooi. Al doe je dat 5 minuten per dag. Maar neem het eens allemaal in je op en kijk gewoon. Er hoeft in die 5 minuten niets te gebeuren of te veranderen. Gewoon kijken naar wat is en dat ondergaan in de hele volheid ervan.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 14 december 2023 om 12:46
Dit klinkt misschien raar, maar het voelt ergens fijn dat je nog meeleest.xynix schreef: ↑14-12-2023 07:18Ik lees nog mee. Ik weet even niks te zeggen.
Wat betreft die AD: heb je andere mensen gesproken bij wie het wel of niet gewerkt heeft? En hoe zij omgaan met dat probleem van: wat is echt?
Ik merk dat ik mijn gevoel over AD baseer op ervaringen van mensen in m’n omgeving. Sommige positief, andere niet.
Mss zijn er op het forum wel mensen die iets over hun ervaringen willen zeggen.
Ik denk trouwens niet dat jij je aanstelt. Ik heb eerder het gevoel dat je alles kleiner maakt. Is dat een manier om er niet door overweldigd te worden?
Ik heb onder een andere nick gevraagd naar ervaringen, lees ook mee bij topics waar het over AD gaat. Ik heb daarnaast met mensen in mijn omgeving gesproken erover. Toch blijft mijn weerstand groot genoeg om het niet te gaan gebruiken.
Verstandelijk kan ik zeggen dat ik alles bagatelliseer en voordoe alsof het niet zoveel voorstelt, maar dat zien buitenstaanders toch anders. Ik heb al vaker de reactie gekregen dat ik het inderdaad klein maak en dat ik er makkelijk overheen stap, maar van binnen gebeurd dat niet.
Het zou best kunnen dat het voor mij een manier is geworden om het op die manier niet te laten overheersen. Ik weet dat ik in therapie al vaker heb aangegeven dat ik gesloten ben omdat ik bang ben dat er een hele shittload over me heen komt die ik dan niet kan tegenhouden. Alsof als ik een steentje van de muur eraf haal dat de hele muur meteen omvalt.
Ik merk dat dit topic ervoor zorgt dat ik erover na blijf denken, want ik kom altijd kijken of mensen al gereageerd hebben (en dan teleurgesteld als dat niet zo is) en doordat ik dan reageer op jullie berichten ben ik er mee bezig en blijft het constant duwen op mijn schouders.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 14 december 2023 om 12:54
Ja precies gewoon zo letterlijk inderdaad. Om je heen kijken naar wat je allemaal ziet, zonder oordeel erover. Zonder nadenken als dat lukt. Probeer het eens.Twijfelaar schreef: ↑14-12-2023 12:39Ik denk dat ik niet snap wat je bedoelt. Waar moet ik dan naar kijken en over nadenken? Het is een compleet plaatje wat niet klopt, niet is zoals ik het graag zou willen zien. Moet ik dan letterlijk elke situatie (woning, werk, relatie, kind en noem maar op) bekijken en zeggen "dit is nu zoals het is"?
Ik herken de angst dat alles over je heen zal komen als je het toelaat, ik denk dat dat eigenlijk ook precies is wat er gebeurt. Als je alles wegstopt dan zit het gewoon nog altijd ergens, en dat zal naar boven komen. Daarom goed om het met iemand te doen die je begeleidt. Ik heb dat nooit alleen gekund, alles toelaten en jij hebt ook nog die kleine erbij.
donderdag 14 december 2023 om 13:18
Twijfelaar schreef: ↑14-12-2023 12:46Dit klinkt misschien raar, maar het voelt ergens fijn dat je nog meeleest.
Ook ik lees nog steeds mee al reageer ik niet veel. Bij mij zit dat in een gevoel van ongrijpbaarheid, wat waarschijnlijk je vermijding is. Voor mijn gevoel is er dan geen gesprek mogelijk. Zoals je in je stuk over vermijding zegt
(Meestal uit zich dat door afwijzend te zijn, te doen alsof het me niet interesseert (zo voelt het dan ook echt) en daarnaast ben ik ook goed in doen alsof alles goed gaat (wat natuurlijk niet zo is).
Ik speel dus vooral een toneelspel en als ik merk dat iets me raakt dan blokkeer ik en val ik stil. Ik weet dan inderdaad bijna niks meer. [...] Ik sta nu overal wat verder vanaf (vermijding) dus ik vind het lastiger te beschrijven.)
dat merk ik hier dus ook. Dat je snel weer ergens afstand van neemt en doet alsof het er niet is of helemaal niet zo groot is. Zoals een paar dagen geleden: eerst een post dat je radeloos bent en het allemaal niet meer weet. Dat klinkt heel heftig, daarom raden mensen je dan ook aan om daar hulp bij te zoeken. Dan post je een uur later dat het al beter gaat en dat als de HA-praktijk weer open is het weer over zal zijn.
Ik begrijp het mechanise wel hoor, maar ik kan daar heel erg weinig mee. Ik kan het 'radeloze' stuk dan niet erg serieus nemen, want tja, wacht een uur en het is alweer beter en morgen is het al helemaal over.
En zo gaat het met alles: het is heel erg, maar als iemand je dan serieus neemt dan hoeft het niet meer want er iets mee doen is niet nodig.
En ik snap dat een therapeut daar ook niets mee kan als die er totaal niet doorheen komt. En voor die therapeut is het z'n werk, maar voor jou is het je leven en dus ontzettend verdrietig dat het jou zelf niet lukt om er doorheen te breken en dat er nog geen hulp is geweest waarmee dat gelukt is.
Ik heb weleens gelezen dat CGT bijvoorbeeld minder goed werkt als er sprake is van autisme, dus als dat bij jou blijkt te spelen dan zou het kunnen dat er dan toch nog andere deuren open gaan, met andere vormen van therapie waarbij het je hopelijk wel lukt om door je vermijding heen te gaan. Dat hoop ik heel erg voor je.
donderdag 14 december 2023 om 14:14
Ik zal nu wel heel dom overkomen, maar ik snap het niet. Kijken naar de situatie zoals die is en dan denken "dit is het nu" en meer niet? Want als dat het is dan kan ik dat wel, met de maar dat ik het zie en kan benoemen maar het komt niet binnen. Ik kan over veel dingen verstandelijk praten alsof het niet over mij gaat maar het een verhaaltje is zeg maar. Het raakt me niet, terwijl dat eigenlijk absurd zou zijn gezien het onderwerp. Ik denk dat je bedoelt dat je zoiets dan moet laten binnen komen, ik heb dus geen flauw idee hoe ik dat zou moeten doen.bijtie schreef: ↑14-12-2023 12:54Ja precies gewoon zo letterlijk inderdaad. Om je heen kijken naar wat je allemaal ziet, zonder oordeel erover. Zonder nadenken als dat lukt. Probeer het eens.
Ik herken de angst dat alles over je heen zal komen als je het toelaat, ik denk dat dat eigenlijk ook precies is wat er gebeurt. Als je alles wegstopt dan zit het gewoon nog altijd ergens, en dat zal naar boven komen. Daarom goed om het met iemand te doen die je begeleidt. Ik heb dat nooit alleen gekund, alles toelaten en jij hebt ook nog die kleine erbij.
Gelukkig is de kleine, die zichzelf al heel groot voelt
, er niet altijd. Dat geeft mij wat ademruimte.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 14 december 2023 om 14:19
s-groot
Ik begrijp wat je bedoelt en ik snap heel goed dat mensen denken van "laat maar" want het gaat toch zo wel over of dat het allemaal niet zo serieus is. Ik heb dat bij mezelf ook. Het gaat toch wel weer voorbij dus zo erg is het niet.
De heftigheid van dat bericht was er echter wel, de nood naar rust was erg groot en het verdriet dat ik voelde was hartverscheurend. Als je me nu zou vragen hoe dat was, dan zou ik het afzwakken want het is toch weer voorbij en ik kan het me letterlijk niet herinneren hoe het toen was. Ik blok het volledig en inderdaad daar komt geen therapeut doorheen gebroken met welke hamer dan ook.
Heel soms zou ik willen dat ik er doorheen gebroken kom, dan voel ik me zo machteloos en radeloos dat dat erger voelt dan door die muur breken. Echter is mijn blokkeringsmechanisme me altijd weer te slim af.
Ik geef het nog niet op, ik hoop dat ik ooit op een dag iemand mag treffen die me helpt om mijn blokkering af te breken en die weet hoe hij/zij mij daarin kan begeleiden. Ooit op een dag....
Ik begrijp wat je bedoelt en ik snap heel goed dat mensen denken van "laat maar" want het gaat toch zo wel over of dat het allemaal niet zo serieus is. Ik heb dat bij mezelf ook. Het gaat toch wel weer voorbij dus zo erg is het niet.
De heftigheid van dat bericht was er echter wel, de nood naar rust was erg groot en het verdriet dat ik voelde was hartverscheurend. Als je me nu zou vragen hoe dat was, dan zou ik het afzwakken want het is toch weer voorbij en ik kan het me letterlijk niet herinneren hoe het toen was. Ik blok het volledig en inderdaad daar komt geen therapeut doorheen gebroken met welke hamer dan ook.
Heel soms zou ik willen dat ik er doorheen gebroken kom, dan voel ik me zo machteloos en radeloos dat dat erger voelt dan door die muur breken. Echter is mijn blokkeringsmechanisme me altijd weer te slim af.
Ik geef het nog niet op, ik hoop dat ik ooit op een dag iemand mag treffen die me helpt om mijn blokkering af te breken en die weet hoe hij/zij mij daarin kan begeleiden. Ooit op een dag....
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 14 december 2023 om 14:38
Niemand kan (en mag!) door zo'n blokkering heen breken hoor. Het is juist bedoeld als zelfbescherming en gelukkig werkt het heel erg goed. Laat je niet iets aanpraten door therapeuten die er geen heil in zien. Dat kan, maar dat betekent dus dat de problematiek voor hen te groot is waardoor het niet past.
Ik heb al een hele poos haptotherapie en ik kom daar soms helemaal afgesloten en een andere keer zonder muur. En niet eens bewust, mijn lichaam geeft dat zelf aan. Autisme of niet maakt daar ook niets uit, iedereen mag daar zijn precies zoals hij/zij is in dat moment. Ik heb daar mijn eerste ervaringen gehad dat ik mezelf niet hoefde te forceren om 'goed genoeg' te zijn, maar gewoon kon zijn op mijn manier. Soms is er al op babyleeftijd niet naar je behoeftes geluisterd of heb je je onveilig gevoeld waardoor je in jezelf terugtrekt. Dat zit zo diep, daar valt niet over te praten of iets af te breken. Met veel tijd, vertrouwen opbouwen, merkte ik dat er ook in mij een nieuwsgierigheid naar het leven zit. Ik heb dat jarenlang nooit kunnen ervaren. Zulke therapeuten zijn er dus. Ik heb ook psychotherapie gehad, daar moest ik zelf hard werken om te leren voelen, dat werkte ook wel maar was eigenlijk te heftig vind ik nu achteraf, ik ben daarna overspannen geraakt.
Maar met dat zitten en kijken bedoel ik echt alleen maar dat, er hoeft helemaal niets te gebeuren, het hoeft echt niet binnen te komen. Alleen maar zitten en om je heen kijken, 5 minuten. Dat is namelijk het tegenovergestelde van vermijden. En het is dus eigenlijk heel erg simpel, maar doe het maar eens (als vermijder)...
Ik heb al een hele poos haptotherapie en ik kom daar soms helemaal afgesloten en een andere keer zonder muur. En niet eens bewust, mijn lichaam geeft dat zelf aan. Autisme of niet maakt daar ook niets uit, iedereen mag daar zijn precies zoals hij/zij is in dat moment. Ik heb daar mijn eerste ervaringen gehad dat ik mezelf niet hoefde te forceren om 'goed genoeg' te zijn, maar gewoon kon zijn op mijn manier. Soms is er al op babyleeftijd niet naar je behoeftes geluisterd of heb je je onveilig gevoeld waardoor je in jezelf terugtrekt. Dat zit zo diep, daar valt niet over te praten of iets af te breken. Met veel tijd, vertrouwen opbouwen, merkte ik dat er ook in mij een nieuwsgierigheid naar het leven zit. Ik heb dat jarenlang nooit kunnen ervaren. Zulke therapeuten zijn er dus. Ik heb ook psychotherapie gehad, daar moest ik zelf hard werken om te leren voelen, dat werkte ook wel maar was eigenlijk te heftig vind ik nu achteraf, ik ben daarna overspannen geraakt.
Maar met dat zitten en kijken bedoel ik echt alleen maar dat, er hoeft helemaal niets te gebeuren, het hoeft echt niet binnen te komen. Alleen maar zitten en om je heen kijken, 5 minuten. Dat is namelijk het tegenovergestelde van vermijden. En het is dus eigenlijk heel erg simpel, maar doe het maar eens (als vermijder)...
vrijdag 15 december 2023 om 00:46
Ik vind dat je jezelf erg goed verwoord. Het is ook heel lastig om echt te verwoorden wat er gebeurt en in je omgaat als het zo ongrijpbaar is.
Ken je de term zelf-sabotage?
Dat is zeg maar, wat van binnen in je deels afspeelt.
Dat kan op een wat oppervlakkige manier afspelen of op een wat diepere manier.
Bij jou is dat op een diepere manier. Ik heb dat hetzelfde en herken een bepaald mechanisme wat er speelt.
Je werkt je eigen voortgang tegen door je diepe beschermingsmechanisme.
En dit beschermingsmechanisme heeft je erg geholpen in eerdere momenten in je leven. Zo kon je,ondanks alle moeilijkheden en shit, toch door funktioneren.
Soms voel je je enorm rot nu om vrij kort erna toch weer verbetering te vinden.
Dat is dat beschermingsmechanisme wat omhoog komt en afsluit en zo loop, kruip, of hinkel je weer verder.
Het is sterk en ook zeer lastig om mee te werken. Lastig om voor jezelf te begrijpen en heel lastig om voor een ander te begrijpen.
Bewust zijn van wat er van binnen in je speelt is heel belangrijk denk ik.
Want je bent je eigen meester, vijand en joker.
Naar mijn mening moet zo’n sterke ‘muur’, ‘systeem’, in gradaties opgelost worden. Dus beetje bij beetje bij beetje bij beetje. En waarbij allerlei dingen mee kunnen spelen om te helpen. Het is dus niet 1 bepaalde therapie die de oplossing is. Zoals in jouw geval haptonomie, forummen, zelf dingen op papier schrijven die je bent gaan begrijpen over jezelf ( of misschien hoeft schrijven voor jou niet en kun je het makkelijjker opslaan in je geheugen), de therapie in de toekomst maar ook de dingen die minder lekker lopen, die aan je trekken, die je gedachten behoorlijk in beslag nemen.
Je herkent je eigen valkuilen en je neemt een stapje terug zodra je neigingen voelt tot oud gedrag (zoals iemand gaan claimen etc)
Als je er meer over weet kun je meer vertellen erover naar een hulpverlener, therapeut etc. En ook dat zul je misschien doen in gradaties, naar eigen inschatting, in je eigen tijd, en dat is helemaal ok.
Misschien kun je weinig met de uitleg over zelf sabotage en dat is ook prima.
Misschien resoneert het iets bij je, ook goed.
Jouw kracht is dat je veel zelfinzicht hebt en je ben heel eerlijk naar jezelf. Ook neem je volgens mij goed de tijd naar anderen te luisteren en respekteert andermans grenzen enorm.
Ik denk ook, wat Bijtje al eerder benoemde, dat op een dag de dingen voor je gaan werken en dat je een heel krachtig persoon wordt.
Ben je meer extravert of intravert?
Ik denk dat het een goeie tip is om als je praat tegen iemand, maakt niet uit wie, om de tijd te nemen voor de communicatie.
Zo geef je jezelf ook meer tijd en ruimte om dingen te verwoorden, zeggen en heb je minder kans dat je termen, woorden gaat gebruiken die je eigenlijk liever niet had willen zeggen. Je vindt door als je die ruimte inneemt ook wat meer ruimte en neemt onrust ietsje…..af.
Veel mensen vinden het vaak prima als je meer de tijd neemt om te praten, woorden te zoeken en articuleren.
Ken je de term zelf-sabotage?
Dat is zeg maar, wat van binnen in je deels afspeelt.
Dat kan op een wat oppervlakkige manier afspelen of op een wat diepere manier.
Bij jou is dat op een diepere manier. Ik heb dat hetzelfde en herken een bepaald mechanisme wat er speelt.
Je werkt je eigen voortgang tegen door je diepe beschermingsmechanisme.
En dit beschermingsmechanisme heeft je erg geholpen in eerdere momenten in je leven. Zo kon je,ondanks alle moeilijkheden en shit, toch door funktioneren.
Soms voel je je enorm rot nu om vrij kort erna toch weer verbetering te vinden.
Dat is dat beschermingsmechanisme wat omhoog komt en afsluit en zo loop, kruip, of hinkel je weer verder.
Het is sterk en ook zeer lastig om mee te werken. Lastig om voor jezelf te begrijpen en heel lastig om voor een ander te begrijpen.
Bewust zijn van wat er van binnen in je speelt is heel belangrijk denk ik.
Want je bent je eigen meester, vijand en joker.
Naar mijn mening moet zo’n sterke ‘muur’, ‘systeem’, in gradaties opgelost worden. Dus beetje bij beetje bij beetje bij beetje. En waarbij allerlei dingen mee kunnen spelen om te helpen. Het is dus niet 1 bepaalde therapie die de oplossing is. Zoals in jouw geval haptonomie, forummen, zelf dingen op papier schrijven die je bent gaan begrijpen over jezelf ( of misschien hoeft schrijven voor jou niet en kun je het makkelijjker opslaan in je geheugen), de therapie in de toekomst maar ook de dingen die minder lekker lopen, die aan je trekken, die je gedachten behoorlijk in beslag nemen.
Je herkent je eigen valkuilen en je neemt een stapje terug zodra je neigingen voelt tot oud gedrag (zoals iemand gaan claimen etc)
Als je er meer over weet kun je meer vertellen erover naar een hulpverlener, therapeut etc. En ook dat zul je misschien doen in gradaties, naar eigen inschatting, in je eigen tijd, en dat is helemaal ok.
Misschien kun je weinig met de uitleg over zelf sabotage en dat is ook prima.
Misschien resoneert het iets bij je, ook goed.
Jouw kracht is dat je veel zelfinzicht hebt en je ben heel eerlijk naar jezelf. Ook neem je volgens mij goed de tijd naar anderen te luisteren en respekteert andermans grenzen enorm.
Ik denk ook, wat Bijtje al eerder benoemde, dat op een dag de dingen voor je gaan werken en dat je een heel krachtig persoon wordt.
Ben je meer extravert of intravert?
Ik denk dat het een goeie tip is om als je praat tegen iemand, maakt niet uit wie, om de tijd te nemen voor de communicatie.
Zo geef je jezelf ook meer tijd en ruimte om dingen te verwoorden, zeggen en heb je minder kans dat je termen, woorden gaat gebruiken die je eigenlijk liever niet had willen zeggen. Je vindt door als je die ruimte inneemt ook wat meer ruimte en neemt onrust ietsje…..af.
Veel mensen vinden het vaak prima als je meer de tijd neemt om te praten, woorden te zoeken en articuleren.
vrijdag 15 december 2023 om 04:17
Ik begrijp goed wat je bedoelt. Ik heb ook altijd een miljoen gedachten in me over goed of fout. Tegelijkertijd een herkennning van ontieglijk veel grijs gebied in het leven. Dat alles valt of staat met de individuele situatie, dynamiek, uitwerking. Dat situatie en situatie niet met elkaar vergeleken kunnen worden uiteindelijk.Twijfelaar schreef: ↑14-12-2023 12:32Dat laatste heb ik grote moeite mee. Ik zie dat best wel zwart - wit en dus goed of fout. Hier ligt mogelijk autisme aan ten grondslag, maar dat moet nog onderzocht gaan worden.
Ik begrijp dat situaties er zijn, maar wij mensen zitten vol met oordelen of dat goed of fout is. Ik ook. Ik vind het fout dat ik me gedraag zoals ik me gedraag tegen hem. Ik vind het fout dat ik onze relatie geheim wil houden voor de meeste mensen, alsof ik me voor hem schaam als vriend zijnde. Ik vind het fout dat ik hem niet betrek in mijn leven, dat hij bijna niks van me weet. Ik vind het fout dat ik tegen hem zeg dat ik van hem houdt terwijl ik dat niet voel.
vrijdag 15 december 2023 om 05:39
Een manier om hiermee om te gaan is om na zo'n sessie contact te zoeken met je therapeut (via mail of zo'n berichtenbox). Gewoon beschrijven wat er gebeurt 'je vroeg me dit of zei dat en toen dacht ik aan boodschappen doen, was vermijding maar op dat moment lukte het me niet om het anders te doen'. Dan ga je toch het contact aan en daar kan je therapeut weer wat mee.Twijfelaar schreef: ↑14-12-2023 12:38Natuurlijk mag je dat vragen. Ik vind het wel een lastige vraag.
Meestal uit zich dat door afwijzend te zijn, te doen alsof het me niet interesseert (zo voelt het dan ook echt) en daarnaast ben ik ook goed in doen alsof alles goed gaat (wat natuurlijk niet zo is).
Ik speel dus vooral een toneelspel en als ik merk dat iets me raakt dan blokkeer ik en val ik stil. Ik weet dan inderdaad bijna niks meer. Geen idee of dat ook voelbaar is in mijn lijf. Wat ik ook vaker deed was een activiteit bedenken voor direct na de sessie en dan ging ik me in de sessie al voorstellen dat ik die activiteit ging doen. Een simpele boodschap, stukje fietsen (bedenken welke kan ik dan op zou rijden), dat soort dingen. Afleiding zoeken dus.
vrijdag 15 december 2023 om 07:57
Wat een duidelijke uitleg. Voor mij heel herkenbaar. Ik zit er momenteel mee te worstelen omdat ik probeer een patroon te doorbreken. Dan speelt het altijd 2x zo hard op. Ik heb de opdracht gekregen om er alleen maar bij te blijven en te observeren wat er allemaal gebeurt, en alleen dat is al moeilijk genoeg.
Ik vind ook dat je veel inzicht heb in je patronen Twijfelaar. Dat zelfbewustzijn gaat je helpen om de weg uit het doolhof te vinden. Ik vind het veelzeggend hoe je je eigen vermijding herkent en beschrijft. De meeste mensen rationaliseren en zeggen "therapie werkt niet" of "mijn vriend is claimend." Patronen herkennen is nog iets heel anders dan patronen doorbreken maar het is wel de eerste stap.
vrijdag 15 december 2023 om 08:21
vrijdag 15 december 2023 om 08:28
smorre schreef: ↑15-12-2023 08:21Ik ben een meelezer in dit topic en volgens mij voldoe ik daarmee precies aan wat TO vraagt: een luisterend oor en verder nix.
Want; geen opname, geen AD, geen therapie, etc.
Alleen een luisterend oor.
Welnu, die heb je. En ik ben vast niet de enige meelezer hier. Goed bezig dus
Nou ja, wat een ontzettend lullige laatste regel, achterlijk gedrag. Je zet jezelf in elk geval goed voor schut hiermee.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
