Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 12 december 2023 om 01:30
Je twijfelt (bijna) altijd en kunt niet beslissen……dat is ook een zijnstoestand.
We leven in een dualiteiten wereld en ieder ervaart die op zijn manier.
Jij ervaart die van binnen in je. En dat is ok. Niet leuk, maar ok
Misschien ben je van binnen meer gericht op het accepteren dat je niet overal uit ‘moet komen’. Dat het balen is dat je innerlijk maar niet een knoop kunt doorhakken maar dat het niet verkeerd is.
Alles kan en mag bestaan. Het is gewoon zoals het is.
Ik begrijp dat je een maatje zou willen om mee te delen.
Hier op Viva delen is een goeie, en dat doe je al.
Als je nog weer eens een topic opent zou je kunnen beginnen met: Ik wil graag mijn ervaringen of gevoel delen. Ik zoek niet persee naar oplossingen, vooral naar een luisterend oor.
Je hebt volgens mij veel inzicht in jezelf en begrijpt je innerlijke dynamiek.
Je kan jezelf ook goed verwoorden!
We leven in een dualiteiten wereld en ieder ervaart die op zijn manier.
Jij ervaart die van binnen in je. En dat is ok. Niet leuk, maar ok
Misschien ben je van binnen meer gericht op het accepteren dat je niet overal uit ‘moet komen’. Dat het balen is dat je innerlijk maar niet een knoop kunt doorhakken maar dat het niet verkeerd is.
Alles kan en mag bestaan. Het is gewoon zoals het is.
Ik begrijp dat je een maatje zou willen om mee te delen.
Hier op Viva delen is een goeie, en dat doe je al.
Als je nog weer eens een topic opent zou je kunnen beginnen met: Ik wil graag mijn ervaringen of gevoel delen. Ik zoek niet persee naar oplossingen, vooral naar een luisterend oor.
Je hebt volgens mij veel inzicht in jezelf en begrijpt je innerlijke dynamiek.
Je kan jezelf ook goed verwoorden!
dinsdag 12 december 2023 om 01:54
Je vertelde dat je je veel moe voelt, lusteloos en waarschijnlijk nog veel meer rottige ‘down’ gevoelens.
Waarschijnlijk speelt er van binnen in je een gigantische strijd plaats.
Waarschijnlijk ben je van binnen enorm aan het strijden met ‘hoe’ je bent. Hoe de situatie zou moeten zijn.
En dat put uit, enorm zelfs! Gigantisch put dat uit. Want je gooit je energie er met bakken uit.
Je bent aan het strijden tegen iets wat gewoon ‘is’. Dit is de situatie zoals hij is maar………
Je bent zo aan het vechten met jezelf, accepteert niet hoe je bent en hebt daar van binnen enorme grote oordelen over.
Ik denk dat het hier vooral om gaat, leren accepteren dat het is zoals het is.
Mocht je in die situatie een huis hebben aanvaart, prima. Zo niet, dan is dat ook zoals het is.
Er zijn best goeie boeken over dit thema geschreven.
Eentje is geschreven door Byron Katie: Loving what is.
Het is geschreven in het engels maar misschien is het in het nederlands vertaalt. Dat weet ik niet.
Maar zeker een aanrader.
Er zijn nog meer boeken over dat thema, ik zal m’n koppie er even over laten gaan.
Waarschijnlijk speelt er van binnen in je een gigantische strijd plaats.
Waarschijnlijk ben je van binnen enorm aan het strijden met ‘hoe’ je bent. Hoe de situatie zou moeten zijn.
En dat put uit, enorm zelfs! Gigantisch put dat uit. Want je gooit je energie er met bakken uit.
Je bent aan het strijden tegen iets wat gewoon ‘is’. Dit is de situatie zoals hij is maar………
Je bent zo aan het vechten met jezelf, accepteert niet hoe je bent en hebt daar van binnen enorme grote oordelen over.
Ik denk dat het hier vooral om gaat, leren accepteren dat het is zoals het is.
Mocht je in die situatie een huis hebben aanvaart, prima. Zo niet, dan is dat ook zoals het is.
Er zijn best goeie boeken over dit thema geschreven.
Eentje is geschreven door Byron Katie: Loving what is.
Het is geschreven in het engels maar misschien is het in het nederlands vertaalt. Dat weet ik niet.
Maar zeker een aanrader.
Er zijn nog meer boeken over dat thema, ik zal m’n koppie er even over laten gaan.
dinsdag 12 december 2023 om 15:47
Verbinder: ik ken mezelf helemaal niet twijfelend. Ik was juist goed in keuzes maken. In mijn huwelijk was ik de drijvende kracht, degene die alles regelde en dus ook alle beslissingen nam. Dus dit constant gepieker en heen en weer, dat hoort niet bij me denk ik, maar anderzijds zou ik het ook al die jaren verbloemd kunnen hebben. Meer alsof ik toen geen keuze en vrijheid had om te twijfelen want het moest gebeuren (van simpel boodschappen en eten tot de lastigere keuzes mbt dochter), nu kan ik voor een rek eten staan en geen idee hebben wat ik ga koken. Alsof de drijfveer ontbreekt.
Ik durf niet op viva te blijven delen omdat ik bang ben dat mensen me gaan herkennen of weer gaan aandringen om naar de huisarts te gaan. Soms wil ik best heftige dingen kwijt die ik twee minuten later alweer wil weghalen, dus meestal houd ik mezelf tegen om hier te posten.
Daarnaast als ik post dan komt dat claimende en het teleurgestelde omdat niemand reageert of niet snel genoeg. Alsof ik er toe doe voor andere mensen hier. Natuurlijk niet, maar toch zit dat dan in mijn hoofd. Dat ik er niet toe doe, zie je nou wel want niemand reageert nu op je. Die gedachtenstroom probeer ik te vermijden door niet te posten.
Je hebt volgens mij veel inzicht in jezelf en begrijpt je innerlijke dynamiek.
Je kan jezelf ook goed verwoorden!
Dank je wel dat je dit zo schrijft. Ik denk dat ik best wel inzicht in mezelf heb en weet wat mijn valkuilen zijn, alleen ik kan er niks mee doen. Ik snap het, maar ik doe er niks mee. Beetje dat idee.
Verwoorden lukt ook niet altijd, vooral op de rustige momenten, dat zijn ook de momenten dat ik inhoudelijk wat meer reageer omdat ik dan kan afwegen wat ik wel en niet denk en hoe ik wil reageren.
Mee eens dat ik een innerlijke strijd voer. Dat doe ik bewust maar ook veel onbewust. Ik lijk daar geen vat op te krijgen.
De boekentip zal ik proberen te onthouden, alleen heb ik al zoveel boeken die ik wil lezen vanwege mijn problematiek en geen een die ik daadwerkelijk gekocht heb en mee aan de gang ben gegaan. Het voelt niet alsof daar ruimte voor is, of dat ik daar echt ruimte voor wil maken.
Ik durf niet op viva te blijven delen omdat ik bang ben dat mensen me gaan herkennen of weer gaan aandringen om naar de huisarts te gaan. Soms wil ik best heftige dingen kwijt die ik twee minuten later alweer wil weghalen, dus meestal houd ik mezelf tegen om hier te posten.
Daarnaast als ik post dan komt dat claimende en het teleurgestelde omdat niemand reageert of niet snel genoeg. Alsof ik er toe doe voor andere mensen hier. Natuurlijk niet, maar toch zit dat dan in mijn hoofd. Dat ik er niet toe doe, zie je nou wel want niemand reageert nu op je. Die gedachtenstroom probeer ik te vermijden door niet te posten.
Je hebt volgens mij veel inzicht in jezelf en begrijpt je innerlijke dynamiek.
Je kan jezelf ook goed verwoorden!
Dank je wel dat je dit zo schrijft. Ik denk dat ik best wel inzicht in mezelf heb en weet wat mijn valkuilen zijn, alleen ik kan er niks mee doen. Ik snap het, maar ik doe er niks mee. Beetje dat idee.
Verwoorden lukt ook niet altijd, vooral op de rustige momenten, dat zijn ook de momenten dat ik inhoudelijk wat meer reageer omdat ik dan kan afwegen wat ik wel en niet denk en hoe ik wil reageren.
Mee eens dat ik een innerlijke strijd voer. Dat doe ik bewust maar ook veel onbewust. Ik lijk daar geen vat op te krijgen.
De boekentip zal ik proberen te onthouden, alleen heb ik al zoveel boeken die ik wil lezen vanwege mijn problematiek en geen een die ik daadwerkelijk gekocht heb en mee aan de gang ben gegaan. Het voelt niet alsof daar ruimte voor is, of dat ik daar echt ruimte voor wil maken.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 12 december 2023 om 15:52
Ik was van plan om gisteren het gesprek te openen met mijn vriend over onze relatie, maar het is me niet gelukt. Ik weet ook niet of ik een nieuwe poging wil wagen. Ik ben bang dat ik hem kwets en dat ik hem kwijtraak. Hij geeft me in ieder geval nog iets van steun.
Dat ik nauwelijks iets met hem deel vind ik moeilijk te bekroppen. Ik vind dat je in een relatie open en eerlijk naar elkaar moet zijn, maar hij weet niet waar ik mee bezig ben, heeft geen idee van de huurwoning. Stomme kleine dingen die ik niet vertel, geen idee waarom. Misschien omdat hij vaak zijn oordeel, mening en adviezen al klaar heeft staan? Ik weet alleen dat dit geen basis is voor een relatie. Zeker niet omdat ik geen liefde voel voor hem, voor niemand voel ik liefde. Ik weet niet of ik dat wel kan voelen. Wat het is. Het is ongrijpbaar en niet te verklaren.
Dat ik nauwelijks iets met hem deel vind ik moeilijk te bekroppen. Ik vind dat je in een relatie open en eerlijk naar elkaar moet zijn, maar hij weet niet waar ik mee bezig ben, heeft geen idee van de huurwoning. Stomme kleine dingen die ik niet vertel, geen idee waarom. Misschien omdat hij vaak zijn oordeel, mening en adviezen al klaar heeft staan? Ik weet alleen dat dit geen basis is voor een relatie. Zeker niet omdat ik geen liefde voel voor hem, voor niemand voel ik liefde. Ik weet niet of ik dat wel kan voelen. Wat het is. Het is ongrijpbaar en niet te verklaren.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 12 december 2023 om 15:58
Ik begrijp dat je liever iemand wil om tegen aan te praten, die zich begripvol opstelt en geen weerwoord geeft. Sorry, maar gebaseerd op je laatste berichten ga ik toch even laten weten wat me opvalt. En als je daar niks mee wilt doen, even goede vrienden.
- Je voelt geen liefde, schrijf je. Je weet ook niet of je van je vriend houdt.
- Je was nooit besluiteloos, maar nu wel.
- Soms denk en voel je heftige dingen, die je hier niet wilt posten.
Ik denk: als het waggelt en kwaakt, grote kans dat je met een eend te maken hebt. Weet je zeker dat dit geen depressie is? En dat je niet toch (sorry) bij de huisarts aan zou moeten kloppen om hulp te vragen? Vorige keer was je teleurgesteld omdat de huisarts het over opnames had, maar onthou: jij bepaalt wat er gaat gebeuren en hoe, jij hebt het stuur in handen. Maar volgens mij gaat het slechter met je dan je nu zelf ziet (of wilt zien) en heb je hulp nodig.
Bovendien: je bent niet alleen en je bent niet de enige die zich zo voelt, ook al denk je nu van wel. En het kan beter worden, dat verdien je.
Dan hou ik vanaf nu mijn mond.
Ik wens je veel sterkte.
- Je voelt geen liefde, schrijf je. Je weet ook niet of je van je vriend houdt.
- Je was nooit besluiteloos, maar nu wel.
- Soms denk en voel je heftige dingen, die je hier niet wilt posten.
Ik denk: als het waggelt en kwaakt, grote kans dat je met een eend te maken hebt. Weet je zeker dat dit geen depressie is? En dat je niet toch (sorry) bij de huisarts aan zou moeten kloppen om hulp te vragen? Vorige keer was je teleurgesteld omdat de huisarts het over opnames had, maar onthou: jij bepaalt wat er gaat gebeuren en hoe, jij hebt het stuur in handen. Maar volgens mij gaat het slechter met je dan je nu zelf ziet (of wilt zien) en heb je hulp nodig.
Bovendien: je bent niet alleen en je bent niet de enige die zich zo voelt, ook al denk je nu van wel. En het kan beter worden, dat verdien je.
Dan hou ik vanaf nu mijn mond.
Ik wens je veel sterkte.
Wat eten we vanavond?
dinsdag 12 december 2023 om 17:18
Claimen en teleurgesteld zijn is niet hetzelfde hè? Logisch dat je je teleurgesteld of niet gezien voelt als mensen niet of traag op je reageren. En dat mag je ook prima zo voelen.Twijfelaar schreef: ↑12-12-2023 15:47Daarnaast als ik post dan komt dat claimende en het teleurgestelde omdat niemand reageert of niet snel genoeg. Alsof ik er toe doe voor andere mensen hier. Natuurlijk niet, maar toch zit dat dan in mijn hoofd. Dat ik er niet toe doe, zie je nou wel want niemand reageert nu op je. Die gedachtenstroom probeer ik te vermijden door niet te posten. en, dat zijn ook de momenten dat ik inhoudelijk wat meer reageer omdat ik dan kan afwegen wat ik wel en niet denk en hoe ik wil reageren.
Claimen is een stap verder. Dat is dat je ons op het matje gaat roepen omdat we je in de steek laten. Of eindeloos gaat posten dat er niemand begrijpt hoe moeilijk he het hebt. Dat xie ik jr niet doen. Je bent misschien teleurgesteld, maar je staat wel op je eigen benen.
Wat kan helpen, is om terug te denken aan momenten van vroeger waar je je ook in de steek gelaten voelde. Het kan zijn dat het verdriet niet echt over nu gaat, maar over toen.
dinsdag 12 december 2023 om 17:33
Voel je liefde voor je dochter?Twijfelaar schreef: ↑12-12-2023 15:52Zeker niet omdat ik geen liefde voel voor hem, voor niemand voel ik liefde. Ik weet niet of ik dat wel kan voelen. Wat het is. Het is ongrijpbaar en niet te verklaren.
dinsdag 12 december 2023 om 17:37
Makreel: ik weet zeker dat dit een depressie is. Die is gediagnosticeerd. Paar jaar geleden al. Alleen heeft hulp tot nu toe niet het gewenste effect gehad.
Van mij hoef je je mond niet te houden. Integendeel. Het is niet dat ik geen advies of tips wil, waar ik slecht tegen kan is dat sommige zaken direct veroordeeld worden. Niet perse hier, maar om me heen. Als ik iets vertel over mijn ex dan krijg ik te horen dat hij slecht is, een narcist en weet ik wat meer. Dus vertel ik niks meer over mijn ex. Daar heb ik nu hulp voor van maatschappelijk werk om hier zakelijk e zonder emotie op te leren reageren.
Ik heb geen behoefte aan de “arme jij dat je het zo zwaar hebt” want dat haal ik toch onderuit. Dus alleen begripvol en geen weerwoord is niet wat ik zoek. Een weerwoord is prima als het ergens op slaat en niet zomaar uit de lucht komt vallen.
Vrijdag heb ik een telefonische afspraak met de huisarts. Weliswaar voor iets anders, maar wellicht pak ik het wel even op hoever mentaal gaat.
Van mij hoef je je mond niet te houden. Integendeel. Het is niet dat ik geen advies of tips wil, waar ik slecht tegen kan is dat sommige zaken direct veroordeeld worden. Niet perse hier, maar om me heen. Als ik iets vertel over mijn ex dan krijg ik te horen dat hij slecht is, een narcist en weet ik wat meer. Dus vertel ik niks meer over mijn ex. Daar heb ik nu hulp voor van maatschappelijk werk om hier zakelijk e zonder emotie op te leren reageren.
Ik heb geen behoefte aan de “arme jij dat je het zo zwaar hebt” want dat haal ik toch onderuit. Dus alleen begripvol en geen weerwoord is niet wat ik zoek. Een weerwoord is prima als het ergens op slaat en niet zomaar uit de lucht komt vallen.
Vrijdag heb ik een telefonische afspraak met de huisarts. Weliswaar voor iets anders, maar wellicht pak ik het wel even op hoever mentaal gaat.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 12 december 2023 om 19:01
xynix: claimen en teleurstelling is niet hetzelfde, dat klopt. Ik zal ook zeker niet proberen te claimen, maar ik heb wel het idee om dat te doen. Ik beheers mezelf om dat niet te gaan doen, maar de gedachten en gevoelens zijn er wel.
Waarschijnlijk is de teleurstelling en het verdriet een gevolg van situaties uit mijn jeugd echter kom ik daar niet bij. Dat stuk is volledig afgesloten. Mijn jeugd en adolescentie is nagenoeg een zwart gat met hier en daar een herinnering. Ik kan niet terug naar iets waar ik geen herinneringen aan heb.
Je vraag vind ik confronterend, want mijn eerste reactie is een vette NEE. Ze is nu bij haar vader en ik mis haar niet. Zou haar nu niet bij me willen hebben. Ik zou haar uiteraard wel verzorgen als ze hier is en haar ook aandacht proberen te geven en het idee proberen te geven dat ik van haar houd, maar ik voel het niet. Heel soms dan komt er een vlaag van "ja ik houd van haar" maar die komen niet zo vaak voor. Sorry.
(Mijn verwachting nu is dat ik afgeschoten ga worden omdat ik geen goede moeder ben, want welke moeder houd nou niet van haar kind?)
Waarschijnlijk is de teleurstelling en het verdriet een gevolg van situaties uit mijn jeugd echter kom ik daar niet bij. Dat stuk is volledig afgesloten. Mijn jeugd en adolescentie is nagenoeg een zwart gat met hier en daar een herinnering. Ik kan niet terug naar iets waar ik geen herinneringen aan heb.
Je vraag vind ik confronterend, want mijn eerste reactie is een vette NEE. Ze is nu bij haar vader en ik mis haar niet. Zou haar nu niet bij me willen hebben. Ik zou haar uiteraard wel verzorgen als ze hier is en haar ook aandacht proberen te geven en het idee proberen te geven dat ik van haar houd, maar ik voel het niet. Heel soms dan komt er een vlaag van "ja ik houd van haar" maar die komen niet zo vaak voor. Sorry.
(Mijn verwachting nu is dat ik afgeschoten ga worden omdat ik geen goede moeder ben, want welke moeder houd nou niet van haar kind?)
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 12 december 2023 om 19:10
Is er wel gekeken destijds ook naar persoonlijkheidsproblematiek? Klinkt alsof je jeugdtrauma's meedraagt. Ik weet het natuurlijk niet, maar mijn geheugen aan mijn jeugd was ook een zwart gat en daar kwam behoorlijk wat naar boven in therapie. Je sluit niet voor niets je gevoelens af. Depressie is het gevolg. Dat gaat niet vanzelf over, het wil gezien worden en moet verwerkt worden. Vooral nu je zo vast loopt en stilstaat al jaren lang.
Als ik je lees doe je me denken aan mijn moeder, zij kon ook geen liefde voelen voor mij en had ook zo veel moeite met het leven. Zij is nooit aan die verwerking toegekomen. Ze is altijd zo alleen geweest.
Ik wou dat er hulp voor jou zou zijn Twijfelaar, want het leven hoeft echt niet voor altijd zo te zijn. Ook voor jou is iets anders mogelijk dan dit. Misschien als je dit vrijdag nog eens voorlegt aan de huisarts kan er een nieuwe doorverwijzing komen.
Als ik je lees doe je me denken aan mijn moeder, zij kon ook geen liefde voelen voor mij en had ook zo veel moeite met het leven. Zij is nooit aan die verwerking toegekomen. Ze is altijd zo alleen geweest.
Ik wou dat er hulp voor jou zou zijn Twijfelaar, want het leven hoeft echt niet voor altijd zo te zijn. Ook voor jou is iets anders mogelijk dan dit. Misschien als je dit vrijdag nog eens voorlegt aan de huisarts kan er een nieuwe doorverwijzing komen.
woensdag 13 december 2023 om 02:36
Sorry voor mijn eerdere aanname dat je altijd een twijfelaar bent geweest.
Ik begrijp de dingen die je schrijft, ook je behoud qua delen op het forum.
Het is iets heel lastigs.
Je mag me pm’en als je wil
Wat misschien iets opluchting kan geven is zingen. En dan bedoel ik niet in een koor. Meer af en toe meezingen met een liedje wat je mooi of bijzonder vindt. In je eigen huis.
Dat kan ook iets ontlading, rust geven. Maar ik weet niet of je daar de energie voor hebt.
Ik begrijp de dingen die je schrijft, ook je behoud qua delen op het forum.
Het is iets heel lastigs.
Je mag me pm’en als je wil
Wat misschien iets opluchting kan geven is zingen. En dan bedoel ik niet in een koor. Meer af en toe meezingen met een liedje wat je mooi of bijzonder vindt. In je eigen huis.
Dat kan ook iets ontlading, rust geven. Maar ik weet niet of je daar de energie voor hebt.
verbinder wijzigde dit bericht op 13-12-2023 03:45
3.16% gewijzigd
woensdag 13 december 2023 om 03:42
Verder eens met Bijtje.
Zou je het kunnen bekostigen om naar een particulier therapeut te gaan?
Welke therapeut(en) heb je gezien toen je hulp werd aangeboden vanuit werk? Heb je daarnaast nog wel eens een therapeut bezocht?
Vind je dat de haptonomie je iets biedt? Volgens mij wel he.
Zou je overwegen om een andere haptonoom te zoeken die je vaker kunt zien?
Zou je het kunnen bekostigen om naar een particulier therapeut te gaan?
Welke therapeut(en) heb je gezien toen je hulp werd aangeboden vanuit werk? Heb je daarnaast nog wel eens een therapeut bezocht?
Vind je dat de haptonomie je iets biedt? Volgens mij wel he.
Zou je overwegen om een andere haptonoom te zoeken die je vaker kunt zien?
woensdag 13 december 2023 om 07:38
Dan snap ik dat je zo’n moeite wilt doen voor een gezellige kerst, want dan voel je niet vanzelf dat het goed zit.Twijfelaar schreef: ↑12-12-2023 19:01
Je vraag vind ik confronterend, want mijn eerste reactie is een vette NEE. Ze is nu bij haar vader en ik mis haar niet. Zou haar nu niet bij me willen hebben.
Ik weet niet of moeders vanzelf van hun kinderen houden, ik ben geen moeder. Maar ik neem zomaar aan dat het de depressie is die hier spreekt en niet jijzelf.
Je houdt dus niet van je vriend, niet van je kind, bij je schaarse vrienden kun je niet terecht en je ouders zijn overleden. En je ex zit je actief dwars. Wat eenzaam lijkt me dat…. En wat doodvermoeiend om zo jezelf overeind te houden de hele dag… zijn er nog wel dingen die je mooi of lekker vindt? (In mijn zwartste dagen was soms een kopje koffie het lichtpuntje van de dag.)
En antidepressiva wil je niet? Ik kan me niet meer herinneren of je daarover iets geschreven hebt.
woensdag 13 december 2023 om 10:25
@bijtie: ik heb geen idee of er gekeken is naar persoonlijkheidsproblematiek. Ik heb zoveel therapeuten gezien en gesproken (valt wel mee, maar ik ben er klaar mee) en ik weet zeker dat de oorsprong zit in mijn jeugd, vooral rondom de scheiding van mijn ouders. Nadeel is dat ik dat zo goed geblokkeerd heb dat ik er niet bij kom. De laatste therapeut wilde niet met me aan de slag omdat mijn vermijding te hoog was en ze daardoor niet door mijn onwil heen kon prikken die ik daar tentoonstelde. Heel begrijpelijk natuurlijk, maar voor mij een extra bevestiging dat ik niet begrepen wordt en niet echt gezien.
Wat je schrijft over je moeder is confronterend. Mijn moeder kon dat ook niet en vond/vind het leven ook zwaar (denk ik, want geen contact met haar). Ze kon goed zorgen voor kleine kinderen, maar eenmaal wat groter kon ze gaan verzorgende kant minder laten zien of gebruiken. Ik weet niet hoe dat is gegaan en werkt bij haar. Ik herken wel veel terug van haar in mezelf. Ik heb altijd gezegd nooit zo te willen worden als haar, maar ik ben het wel geworden en ik krijg geen andere route uitgestippeld. Mis daarin de hulp om een andere weg in te slaan.
Wat je schrijft over je moeder is confronterend. Mijn moeder kon dat ook niet en vond/vind het leven ook zwaar (denk ik, want geen contact met haar). Ze kon goed zorgen voor kleine kinderen, maar eenmaal wat groter kon ze gaan verzorgende kant minder laten zien of gebruiken. Ik weet niet hoe dat is gegaan en werkt bij haar. Ik herken wel veel terug van haar in mezelf. Ik heb altijd gezegd nooit zo te willen worden als haar, maar ik ben het wel geworden en ik krijg geen andere route uitgestippeld. Mis daarin de hulp om een andere weg in te slaan.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 13 december 2023 om 10:40
@Verbinder: ik neem het je niet kwalijk dat je die aanname deed, je hoeft dan ook zeker geen sorry te zeggen. Ik snap dat ik heel twijfelend over kom dus logisch dat je aanneemt dat ik altijd zo geweest bent.
Het zijn nu vooral de grote vraagstukken waar ik echt op vastloop en doordat ik zo moe ben van al die keuzes lukken de kleine keuzes ook niet meer zoals "wat ga ik eten" of "welke kleren trek ik aan vandaag". Zo simpel, maar voor mij soms een gevecht.
Dank je wel voor je aanbod om te pm-en. Daar zal ik over nadenken of ik dat durf.
Zingen doe ik meestal wel, ik kies vaak juist sombere muziek zodat de tranen even komen en er dan iets van ontlading is. Zeker als mijn dochter bij me is, dan doe ik dat op weg naar huis. Even zingen en huilen zodat ik daarna weer door kan.
Op dit moment weet ik niet of ik het kan bekostigen om een particuliere therapeut te zien. De haptonoom wordt gedeeltelijk vergoed als ik de rekeningen zou declarenen. Ook weer zoiets simpels...
Korte samenvatting van mijn therapeutisch verleden (of hoe dat ook omschreven mag worden): ggz vanuit huisarts, overstap naar team van verschillende invalshoeken via werkgever ivm uitval op werk, verschillende gesprekken met andere therapeut voor diagnose stelling via werkgever, intake bij therapeut particulier (die wilde me niet helpen ivm mijn hakken in het zand houding), therapeut via werkgever. Die laatste is helemaal fout gegaan, want ik werd afhankelijk van hem, geobsedeerd mag ik gerust zeggen. Dat heb ik heel snel met mannelijke therapeuten. Dit zal ook ergens zijn reden hebben, maar geen ruimte om dat ook nog eens te onderzoeken.
Nu alleen dus de haptonoom ongeveer een afspraak per maand en op de wachtlijst van diagnostiek.
In mijn jeugd bij maatschappelijk werk geweest en ook ggz, maar door omstandigheden is dat niks geworden.
De haptonoom die ik nu bezoek bied me iets van houvast, maar het is te weinig. De afspraken te lage frequentie. Dit heb ik al bespreekbaar proberen te maken, maar ze heeft een volle agenda en mijn werkdagen matchen vaak niet. Ook speelt mee dat ik in de tijd met dochter veel beperkter ben qua afspreken.
Ik heb altijd een andere therapeut op het oog gehad, maar dat is een man en ik ben echt bang dat mijn andere problematiek dan meer gaat opspelen en het alleen maar erger wordt.
In het team van therapeuten waar ik via werkgever was, had ik graag nog een kans gekregen. Zij bieden alleen vaste trajecten aan qua duur, maar zij durfden het niet aan bij mij. Een therapeut had ik echt een klik mee, die zij ook rechtuit waar het op stond en was daarnaast begripvol. Voor mij de goede mix, maar helaas is zij geen optie meer. Ik denk daar eigenlijk nooit meer aan, maar dit soort vragen triggeren wel om er weer aan te denken en dan verzand ik in mijn droombeeld van hoe het was en ik leuk dat beeld altijd op. Denk ik, want eigenlijk heb ik geen idee of mijn beeld over haar of die andere therapeut klopt omdat ik me van alles inbeeld. Die twijfel, die twijfel aan mezelf en wat ik denk en voel, die is het lastigste. Ik vertrouw mezelf niet.
Het zijn nu vooral de grote vraagstukken waar ik echt op vastloop en doordat ik zo moe ben van al die keuzes lukken de kleine keuzes ook niet meer zoals "wat ga ik eten" of "welke kleren trek ik aan vandaag". Zo simpel, maar voor mij soms een gevecht.
Dank je wel voor je aanbod om te pm-en. Daar zal ik over nadenken of ik dat durf.
Zingen doe ik meestal wel, ik kies vaak juist sombere muziek zodat de tranen even komen en er dan iets van ontlading is. Zeker als mijn dochter bij me is, dan doe ik dat op weg naar huis. Even zingen en huilen zodat ik daarna weer door kan.
Op dit moment weet ik niet of ik het kan bekostigen om een particuliere therapeut te zien. De haptonoom wordt gedeeltelijk vergoed als ik de rekeningen zou declarenen. Ook weer zoiets simpels...
Korte samenvatting van mijn therapeutisch verleden (of hoe dat ook omschreven mag worden): ggz vanuit huisarts, overstap naar team van verschillende invalshoeken via werkgever ivm uitval op werk, verschillende gesprekken met andere therapeut voor diagnose stelling via werkgever, intake bij therapeut particulier (die wilde me niet helpen ivm mijn hakken in het zand houding), therapeut via werkgever. Die laatste is helemaal fout gegaan, want ik werd afhankelijk van hem, geobsedeerd mag ik gerust zeggen. Dat heb ik heel snel met mannelijke therapeuten. Dit zal ook ergens zijn reden hebben, maar geen ruimte om dat ook nog eens te onderzoeken.
Nu alleen dus de haptonoom ongeveer een afspraak per maand en op de wachtlijst van diagnostiek.
In mijn jeugd bij maatschappelijk werk geweest en ook ggz, maar door omstandigheden is dat niks geworden.
De haptonoom die ik nu bezoek bied me iets van houvast, maar het is te weinig. De afspraken te lage frequentie. Dit heb ik al bespreekbaar proberen te maken, maar ze heeft een volle agenda en mijn werkdagen matchen vaak niet. Ook speelt mee dat ik in de tijd met dochter veel beperkter ben qua afspreken.
Ik heb altijd een andere therapeut op het oog gehad, maar dat is een man en ik ben echt bang dat mijn andere problematiek dan meer gaat opspelen en het alleen maar erger wordt.
In het team van therapeuten waar ik via werkgever was, had ik graag nog een kans gekregen. Zij bieden alleen vaste trajecten aan qua duur, maar zij durfden het niet aan bij mij. Een therapeut had ik echt een klik mee, die zij ook rechtuit waar het op stond en was daarnaast begripvol. Voor mij de goede mix, maar helaas is zij geen optie meer. Ik denk daar eigenlijk nooit meer aan, maar dit soort vragen triggeren wel om er weer aan te denken en dan verzand ik in mijn droombeeld van hoe het was en ik leuk dat beeld altijd op. Denk ik, want eigenlijk heb ik geen idee of mijn beeld over haar of die andere therapeut klopt omdat ik me van alles inbeeld. Die twijfel, die twijfel aan mezelf en wat ik denk en voel, die is het lastigste. Ik vertrouw mezelf niet.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 13 december 2023 om 10:41
Het is niet jouw schuld. Als je vergelijkbare dingen hebt meegemaakt als ik, en nu heb je die kleine meid erbij, dan ga je gewoon overleven en daar kom je niet vanzelf uit, helaas is dat wat het is.
Ik zag ook dat ik dezelfde kant op ging als mijn moeder. Maar ik heb geen kinderen en had het geluk dat ik zelf therapie kon betalen. Maar ik kwam er wel pas in therapie achter hoe ver van normaal ik, en mijn moeder ook, verwijderd waren van wat een normaal leven is. Voor mij was het normaal hoe ik dacht over mezelf. Ik zag niet hoe erg je als mens jezelf kapot kan maken mentaal, ik dacht dat het goed voor me was omdat ik anders zou afglijden.
Het klopt dat een gemiddelde psycholoog daar niet tegen opgewassen is, en dat je dan (iets wat voelt als) een sneer krijgt dat je onwillig en koppig bent, en dan word je opgegeven (zo voelt het). Dat is mij overkomen als kind en tiener, ik had zo'n grote muur opgebouwd dat ik me stoer en opstandig gedroeg en me met verkeerde dingen bezig hield. Ik zou wel aan de wereld laten zien dat ze mij niet kunnen raken.
Logisch dat daar veel pijn en angst achter zat, maar dat hulpeloze meisje ziet niemand meer als je eenmaal "volwassen" bent. En dan geef je het maar op. En geef je voortaan maar jezelf de schuld van alles en dat wordt zo normaal dat je er niet bij stilstaat. Ik had nooit gedacht dat ik mezelf ermee zou beschadigen en mijn lichaam, maar dat gebeurde en dat heeft me de ogen geopend dat ik precies zo zou eindigen als mijn beide ouders.
Er zijn ervaren vrijgevestigde therapeuten waar je heen kan, die dit wel heel erg begrijpen, die niet oordelen en weten wat trauma met een volwassene doet. Maar ook de haptotherapie die je helpt kan je inderdaad misschien ergens anders ook krijgen. Ik hoop dat je jezelf niet opgeeft, ook al voel je het niet, er is altijd verandering mogelijk en ook jij verdient begrip, begeleiding en een luisterend oor.
Ik zag ook dat ik dezelfde kant op ging als mijn moeder. Maar ik heb geen kinderen en had het geluk dat ik zelf therapie kon betalen. Maar ik kwam er wel pas in therapie achter hoe ver van normaal ik, en mijn moeder ook, verwijderd waren van wat een normaal leven is. Voor mij was het normaal hoe ik dacht over mezelf. Ik zag niet hoe erg je als mens jezelf kapot kan maken mentaal, ik dacht dat het goed voor me was omdat ik anders zou afglijden.
Het klopt dat een gemiddelde psycholoog daar niet tegen opgewassen is, en dat je dan (iets wat voelt als) een sneer krijgt dat je onwillig en koppig bent, en dan word je opgegeven (zo voelt het). Dat is mij overkomen als kind en tiener, ik had zo'n grote muur opgebouwd dat ik me stoer en opstandig gedroeg en me met verkeerde dingen bezig hield. Ik zou wel aan de wereld laten zien dat ze mij niet kunnen raken.
Logisch dat daar veel pijn en angst achter zat, maar dat hulpeloze meisje ziet niemand meer als je eenmaal "volwassen" bent. En dan geef je het maar op. En geef je voortaan maar jezelf de schuld van alles en dat wordt zo normaal dat je er niet bij stilstaat. Ik had nooit gedacht dat ik mezelf ermee zou beschadigen en mijn lichaam, maar dat gebeurde en dat heeft me de ogen geopend dat ik precies zo zou eindigen als mijn beide ouders.
Er zijn ervaren vrijgevestigde therapeuten waar je heen kan, die dit wel heel erg begrijpen, die niet oordelen en weten wat trauma met een volwassene doet. Maar ook de haptotherapie die je helpt kan je inderdaad misschien ergens anders ook krijgen. Ik hoop dat je jezelf niet opgeeft, ook al voel je het niet, er is altijd verandering mogelijk en ook jij verdient begrip, begeleiding en een luisterend oor.
woensdag 13 december 2023 om 10:47
@xynix: precies, door me moeite te doen lijkt het alsof ik kan laten zien dat ik van haar houd, want een goede moeder houdt van haar kind. Ik moet altijd oppassen dat ik niet overcompenseer en haar ook leer dat er regels zijn. Ik wil haar niet opvoeden als verwend prinsesje, maar het gebeurd wel, zeker ook in "strijd" met haar vader waar veel meer is toegestaan.
Geen idee of moeders vanzelf van hun kinderen houden, bij mijn moeder heb ik dat nooit ervaren. Ik denk dat ik in dat opzicht op haar lijk, ik doe heel veel voor mijn dochter, maar gevoelsmatig ben ik niet beschikbaar zoals zou moeten.
Ik luister naar haar, neem haar gevoel serieus en troost haar als ze verdrietig is. Dat lukt allemaal wel, op verstand, niet op gevoel.
Het vermoeden bestaat dat ik al heel lang in meer of mindere mate last heb gehad van depressies (of een lange?), ik ken het bijna niet anders dan dit. In de periode dat ik kon zorgen voor anderen ging het wel iets beter, maar toen was ik ook vaak somber.
Soms kan ik wel genieten van iets kleins. Dit is het laatste half jaar wel een stuk minder tot helemaal niet. Daarvoor had ik voor mijn idee iets meer ruimte is mijn dagelijks leven. Geen idee eigenlijk wat er toen anders was. Het weer zal daarin ook een rol spelen vermoed ik.
Antidepressiva zijn een no go voor mij. Ik voel daar een weerstand tegen die niet uit te leggen is. Ik heb pogingen gedaan om ervaringen op te zoeken en mezelf de spiegel voor te houden dat dit ook geen werkbare situatie is. Helaas kon ik mezelf niet overtuigen om te beginnen.
Geen idee of moeders vanzelf van hun kinderen houden, bij mijn moeder heb ik dat nooit ervaren. Ik denk dat ik in dat opzicht op haar lijk, ik doe heel veel voor mijn dochter, maar gevoelsmatig ben ik niet beschikbaar zoals zou moeten.
Ik luister naar haar, neem haar gevoel serieus en troost haar als ze verdrietig is. Dat lukt allemaal wel, op verstand, niet op gevoel.
Het vermoeden bestaat dat ik al heel lang in meer of mindere mate last heb gehad van depressies (of een lange?), ik ken het bijna niet anders dan dit. In de periode dat ik kon zorgen voor anderen ging het wel iets beter, maar toen was ik ook vaak somber.
Soms kan ik wel genieten van iets kleins. Dit is het laatste half jaar wel een stuk minder tot helemaal niet. Daarvoor had ik voor mijn idee iets meer ruimte is mijn dagelijks leven. Geen idee eigenlijk wat er toen anders was. Het weer zal daarin ook een rol spelen vermoed ik.
Antidepressiva zijn een no go voor mij. Ik voel daar een weerstand tegen die niet uit te leggen is. Ik heb pogingen gedaan om ervaringen op te zoeken en mezelf de spiegel voor te houden dat dit ook geen werkbare situatie is. Helaas kon ik mezelf niet overtuigen om te beginnen.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 13 december 2023 om 10:53
Gisteravond heb ik best gemeen tegen mijn vriend gedaan. De rol van puber stond me niet slecht. Opstandig doen, afstandelijk. Uiteindelijk in bed kwamen de tranen en dan vraagt hij lief of ik het kan delen en of hij iets voor me kan doen. Beide is een nee, want er valt niks te delen (ik voelde me oprecht zo verdrietig zonder aanleiding) en niemand kan er wat aan doen. Maar hij bleef en zei dat ie er was voor me. Nou voel ik me schuldig over hoe ik doe en hoe ik hem behandel. Hij verdient zoveel meer dan ik. Ik kan zijn liefde niet beantwoorden, nu achteraf denk ik vooral dat ik hem gebruik en zo wil ik niet zijn. Hij is iemand die graag andere helpt en daarmee is ons contact ook ontstaan op het werk, omdat hij zag dat het niet goed met me ging.
Ik weet gewoon niet of ik een relatie met hem heb omdat het me nu "goed" uitkomt of omdat ik van hem houd. Ik voel me een slecht mens.
Ik weet gewoon niet of ik een relatie met hem heb omdat het me nu "goed" uitkomt of omdat ik van hem houd. Ik voel me een slecht mens.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 13 december 2023 om 10:58
Als ik dan toch bezig ben met shit hier neer te gooien. Een concrete situatie. (Dit haal ik misschien weg ivm herkenbaarheid.)
Dochter en oma zijn de dag na elkaar jarig. Bedoeling was dat dochter op zaterdag kinderfeest zou hebben en dan zondag familie en vrienden op bezoek. Echter heeft oma nu aangegeven dat zij op zaterdag haar feest houdt in de avond en dat ze dochter er graag bij wilt hebben. Aan mij om alles op te lossen en een keuze te maken. Wat mij betreft een onmogelijke keuze. Ik wil dochter niet weghouden van het feest van oma, maar ik wil ook dochters keuze om haar kinderfeest op zaterdag te vieren respecteren. Beide op een dag lijkt me onhaalbaar aangezien het kinderfeest in de middag / vroege avond zou zijn. Als dochter daarna ook nog naar feest van oma gaat dan is ze de dag erna doodmoe.
Oma zou het jammer vinden als kleindochter niet erbij is (begrijpelijk), heeft wel alles al geregeld qua uitnodigingen en eten. Het voelt alsof ik voor het blok gezet word en dochter uiteindelijk de dupe waar daar wordt op ingepraat om alsnog de planning van het kinderfeest om te gooien. Dit kan omdat ik nog niks gereserveerd heb, maar jeetje hoe doe ik het goed? Hoe houd ik iedereen in dit plaatje tevreden?
Dochter en oma zijn de dag na elkaar jarig. Bedoeling was dat dochter op zaterdag kinderfeest zou hebben en dan zondag familie en vrienden op bezoek. Echter heeft oma nu aangegeven dat zij op zaterdag haar feest houdt in de avond en dat ze dochter er graag bij wilt hebben. Aan mij om alles op te lossen en een keuze te maken. Wat mij betreft een onmogelijke keuze. Ik wil dochter niet weghouden van het feest van oma, maar ik wil ook dochters keuze om haar kinderfeest op zaterdag te vieren respecteren. Beide op een dag lijkt me onhaalbaar aangezien het kinderfeest in de middag / vroege avond zou zijn. Als dochter daarna ook nog naar feest van oma gaat dan is ze de dag erna doodmoe.
Oma zou het jammer vinden als kleindochter niet erbij is (begrijpelijk), heeft wel alles al geregeld qua uitnodigingen en eten. Het voelt alsof ik voor het blok gezet word en dochter uiteindelijk de dupe waar daar wordt op ingepraat om alsnog de planning van het kinderfeest om te gooien. Dit kan omdat ik nog niks gereserveerd heb, maar jeetje hoe doe ik het goed? Hoe houd ik iedereen in dit plaatje tevreden?
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 13 december 2023 om 11:09
@bijtie: dank je wel voor je openheid. Ik krijg echt het idee dat je het snapt en dat idee is fijn. Natuurlijk wens ik je niet toe wat ik doormaak en had ik het graag anders voor je gezien!
Achteraf gezien had ik nooit kinderen mogen krijgen, maar door bepaalde dingen is dat toch gebeurd. Dit zeggen voelt al niet goed, alsof dochter er niet mag zijn. Dat zou je als moeder nooit zeggen, maakt van mij een slechte moeder omdat ik het wel zeg. ?
Ik heb eens een psychiater gesproken die letterlijk zei dat ik het nog goed deed voor iemand die zoveel had meegemaakt. Ik kon alleen maar denken "waar heeft die het over?". Niet dat ik het als normaal zie wat ik meedraag, maar meer omdat zijn alternatieven (drank, drugs, sex) voor mij geen optie waren juist door de problematiek. Hij bedoelde het misschien als compliment, maar zo heb ik dat echt niet ervaren.
Als ik zou weten welke therapeut me kan helpen dan zou ik wellicht de stap wagen. De vrijgevestigde therapeut die niet door mijn vermijding kon heenprikken was geadviseerd door een therapeut die ik hoog had zitten. Dat juist zij (de vrijgevestigde) me niet wilde helpen ivm de vermijding is hard aangekomen.
Ik wil, kan, durf nu geen energie te steken in een zoektocht naar een andere therapeut. Eerst de feestdagen overleven en terug naar het ritme van werken. Stiekem hoop ik dat daarna de ggz zich meldt dat ik de wachtlijst doorstaan heb.
Deze week een afspraak bij de haptonoom, misschien dat ik het daar nog eens bespreek om een vaste dag/tijdstip een afspraak te hebben zodat het frequenter is.
Optie bij de huisarts laat ik nog open.
Achteraf gezien had ik nooit kinderen mogen krijgen, maar door bepaalde dingen is dat toch gebeurd. Dit zeggen voelt al niet goed, alsof dochter er niet mag zijn. Dat zou je als moeder nooit zeggen, maakt van mij een slechte moeder omdat ik het wel zeg. ?
Ik heb eens een psychiater gesproken die letterlijk zei dat ik het nog goed deed voor iemand die zoveel had meegemaakt. Ik kon alleen maar denken "waar heeft die het over?". Niet dat ik het als normaal zie wat ik meedraag, maar meer omdat zijn alternatieven (drank, drugs, sex) voor mij geen optie waren juist door de problematiek. Hij bedoelde het misschien als compliment, maar zo heb ik dat echt niet ervaren.
Als ik zou weten welke therapeut me kan helpen dan zou ik wellicht de stap wagen. De vrijgevestigde therapeut die niet door mijn vermijding kon heenprikken was geadviseerd door een therapeut die ik hoog had zitten. Dat juist zij (de vrijgevestigde) me niet wilde helpen ivm de vermijding is hard aangekomen.
Ik wil, kan, durf nu geen energie te steken in een zoektocht naar een andere therapeut. Eerst de feestdagen overleven en terug naar het ritme van werken. Stiekem hoop ik dat daarna de ggz zich meldt dat ik de wachtlijst doorstaan heb.
Deze week een afspraak bij de haptonoom, misschien dat ik het daar nog eens bespreek om een vaste dag/tijdstip een afspraak te hebben zodat het frequenter is.
Optie bij de huisarts laat ik nog open.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 13 december 2023 om 11:11
Nou even de makkelijkste vraag: niet. In dit plaatje kun je niet iedereen tevreden houden. Je probeert nu een probleem op te lossen dat iemand anders gecreëerd heeft, namelijk oma. Leg het probleem terug bij oma. Laat haar het maar oplossen.
Mss dochter laten logeren bij oma. Dan zit oma zelf met een moe kind de volgende dag.
Mss dochter laten logeren bij oma. Dan zit oma zelf met een moe kind de volgende dag.
woensdag 13 december 2023 om 11:23
xynix: ik kan dochter bij oma laten logeren, maar ik zou op zondag graag haar verjaardagsfeest voor familie willen geven, anders wordt dit meteen twee weekenden later ivm co-ouderschap. Dus dan is dochter doodmoe tijdens haar eigen feestje. Een recept voor problemen.
Ik wil het sowieso volgende week met dochter zelf bespreken, proberen uit te vogelen hoe zij het graag wilt doen. Het is alleen zo lastig in te schatten of ze sociaal wenselijke antwoorden geeft (richting mij of oma) of dat ze echt haar mening geeft. Zij vindt het namelijk altijd moeilijk om haar mening te geven.
Ik wil het sowieso volgende week met dochter zelf bespreken, proberen uit te vogelen hoe zij het graag wilt doen. Het is alleen zo lastig in te schatten of ze sociaal wenselijke antwoorden geeft (richting mij of oma) of dat ze echt haar mening geeft. Zij vindt het namelijk altijd moeilijk om haar mening te geven.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
