Hoe leven op orde stellen?

Twijfelaar zondag 29 oktober 2023 om 20:00

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling

2.39% gewijzigd

Hope is the first step on the road to disappointment

Verbinder maandag 22 januari 2024 om 02:33

Twijfelaar schreef: ↑
21-01-2024 11:32
Heeft hij me richting scheiding geduwd of was het slechts een luisterend oor, een steun? (zomaar een vraag die ik mezelf al vaker gesteld heeft)

Ik vroeg me af hoe je dit bedoelde?
Van wat ik van je verschillende stukjes in je topic heb begrepen over je vriend is dat hij iemand is die graag wat voor een ander wil doen, er voor een ander wil zijn en hierin vrij onvoorwaardelijk is. En dat hij ook iemand is die erg graag in een relatie wil zijn en veel met zijn partner samen wil doen.

Twijfelaar maandag 22 januari 2024 om 16:51

Ik heb net pas gereageerd op de berichten van maatschappelijk werk. Nu is het duimen draaien en wachten op een reactie.
Geen idee waar ik mee bezig ben. Het voelt allemaal zo nutteloos.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar dinsdag 23 januari 2024 om 11:10

Woensdag (morgen

)een afspraak gepland, bij mij thuis.

Dit voelt niet goed, het is niet goed, het komt niet goed. Het is teveel, te druk.
Op werk neemt de druk weer toe, ik sla weer dicht. Lg die weer bewijst niet betrokken te zijn. Ik moet door, wil door, maar niks lukt. Er wachten pittige tijden op me en het verlamt me. Ik moet aan de slag, maar het tegengestelde gebeurd. Ik wil niet weer volledig thuis zitten, niet weer...

Hope is the first step on the road to disappointment

S-Groot dinsdag 23 januari 2024 om 11:26

Twijfelaar schreef: ↑
23-01-2024 11:10
Woensdag (morgen )een afspraak gepland, bij mij thuis.

Dit voelt niet goed, het is niet goed, het komt niet goed. Het is teveel, te druk.
Op werk neemt de druk weer toe, ik sla weer dicht. Lg die weer bewijst niet betrokken te zijn. Ik moet door, wil door, maar niks lukt. Er wachten pittige tijden op me en het verlamt me. Ik moet aan de slag, maar het tegengestelde gebeurd. Ik wil niet weer volledig thuis zitten, niet weer...

Ideaal. Kunnen ze gewoon zien hoe het is en merken hoe moeilijk je het allemaal vindt.

Dat je lg niet betrokken is is jammer, maar je kunt gewoon naar de BA, maak daar maar een afspraak mee.

tyche dinsdag 23 januari 2024 om 11:27

Wat goed Twijfelaar, jij hebt toch die stap gezet die dit mogelijk maakt.
Ik denk dat het heel zinvol is om iemand anders naast je te hebben die de twijfelcirkel kan helpen doorbreken en die de interne dialoog waarmee je jezelf steeds zo klein maakt kan uitdagen. Daarvoor is het wel nodig dat jij je openstelt. Veel succes!

What a nuanced anxiety

Twijfelaar dinsdag 23 januari 2024 om 11:45

S-Groot schreef: ↑
23-01-2024 11:26
Ideaal. Kunnen ze gewoon zien hoe het is en merken hoe moeilijk je het allemaal vindt.

Dat je lg niet betrokken is is jammer, maar je kunt gewoon naar de BA, maak daar maar een afspraak mee.

Ze? Hij komt volgens mij alleen, maar oh god, kan dat ook nog dat hij met een collega komt? Hij heeft daar niks over gezegd. Ik lees alleen dat hij komt, niet dat hij iemand meeneemt?

De bedrijfsarts, tja, ook al zoiets. Geen idee wat die voor me kan doen momenteel als ik niet weet wat ik nodig heb. Daar heb ik al meerdere gesprekken gehad en aangegeven dat het teveel was en dat ik desondanks niet minder zou gaan werken. Om dat nu weer daar te gaan verkondigen lijkt me niet echt nuttig.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar dinsdag 23 januari 2024 om 11:47

tyche schreef: ↑
23-01-2024 11:27
Wat goed Twijfelaar, jij hebt toch die stap gezet die dit mogelijk maakt.
Ik denk dat het heel zinvol is om iemand anders naast je te hebben die de twijfelcirkel kan helpen doorbreken en die de interne dialoog waarmee je jezelf steeds zo klein maakt kan uitdagen. Daarvoor is het wel nodig dat jij je openstelt. Veel succes!

Je eerste zin negeer ik maar even, want ik ben het totaal niet met je eens.

Het open stellen gaat nog wel problemen opleveren hoor. Ik zie de bui van een zogenaamd verliefd gevoel alweer hangen en ik wil daar niet meer komen. Mijn vorige therapeut heeft me daarom geweigerd om nog contact op te nemen en ik zie het nu gewoon weer gebeuren, alleen in een iets langzamer tempo omdat de omstandigheden iets anders zijn. De uitkomst is onvermijdelijk

Het levert alleen maar spanning op. Ik haat mezelf hierom.

Hope is the first step on the road to disappointment

S-Groot dinsdag 23 januari 2024 om 12:04

Twijfelaar schreef: ↑
23-01-2024 11:45
Ze? Hij komt volgens mij alleen, maar oh god, kan dat ook nog dat hij met een collega komt? Hij heeft daar niks over gezegd. Ik lees alleen dat hij komt, niet dat hij iemand meeneemt?

De bedrijfsarts, tja, ook al zoiets. Geen idee wat die voor me kan doen momenteel als ik niet weet wat ik nodig heb. Daar heb ik al meerdere gesprekken gehad en aangegeven dat het teveel was en dat ik desondanks niet minder zou gaan werken. Om dat nu weer daar te gaan verkondigen lijkt me niet echt nuttig.

"Ze" als in: de gemeente. Het is echt supergoed dat je dit in gang gezet hebt. Zet door. Voor jezelf én voor je kinderen.

Over de BA: jij klaagt dat je lg niet begripvol genoeg is, dan kun je in plaats daarvan naar de BA. Maar als je sowieso niet wil aangeven (of vragen) wat je anders wil/nodig hebt dan maakt het ook niet zoveel uit bij wie je gaat inderdaad.
Persoonlijk zou ik zeggen: dat waar jij begrip voor wil van je lg, dat waarvan jij wil dat je lg zou zeggen/aanbieden, dát is wat jouw wensen zijn en die kun je zelf aangeven. Dat vind jij heel moeilijk, jij wil graag dat een ander dat voor je doet, maar je wéét het wel. Daar moet je je dan niet achter verschuilen, geef dan gewoon aan dat je het doodeng vindt om te doen. Ik heb het idee dat je dat niet aangeeft omdat je bang bent dat je daar dan adviezen over krijgt, dan is het makkelijker om de lg de schuld te geven want daar hebben wij geen invloed op.

S-Groot dinsdag 23 januari 2024 om 12:05

Twijfelaar schreef: ↑
23-01-2024 11:47
Je eerste zin negeer ik maar even, want ik ben het totaal niet met je eens.

Het open stellen gaat nog wel problemen opleveren hoor. Ik zie de bui van een zogenaamd verliefd gevoel alweer hangen en ik wil daar niet meer komen. Mijn vorige therapeut heeft me daarom geweigerd om nog contact op te nemen en ik zie het nu gewoon weer gebeuren, alleen in een iets langzamer tempo omdat de omstandigheden iets anders zijn. De uitkomst is onvermijdelijk
Het levert alleen maar spanning op. Ik haat mezelf hierom.

Heb je dat ook bij vrouwen? Zo nee, dan om een vrouwelijke hulpverlener vragen als je straks een indicatie krijgt voor ambulante hulp.

Verbinder dinsdag 23 januari 2024 om 12:15

Twijfelaar schreef: ↑
23-01-2024 11:10
Dit voelt niet goed, het is niet goed, het komt niet goed. Het is teveel, te druk.
Op werk neemt de druk weer toe, ik sla weer dicht. Lg die weer bewijst niet betrokken te zijn. Ik moet door, wil door, maar niks lukt. Er wachten pittige tijden op me en het verlamt me. Ik moet aan de slag, maar het tegengestelde gebeurd. Ik wil niet weer volledig thuis zitten, niet weer...

Je vertelde over de herhaling van gebeurtenissen, zoals een verliefd gevoel krijgen.
Blijf erover schrijven Twijfelaar. Je kunt op het forum op een anonieme manier je tegenstrijdige gevoelens delen, je diepste binnenwereld en de strijd die er plaatsvindt

Twijfelaar dinsdag 23 januari 2024 om 13:01

S-Groot schreef: ↑
23-01-2024 12:04
"Ze" als in: de gemeente. Het is echt supergoed dat je dit in gang gezet hebt. Zet door. Voor jezelf én voor je kinderen.

Over de BA: jij klaagt dat je lg niet begripvol genoeg is, dan kun je in plaats daarvan naar de BA. Maar als je sowieso niet wil aangeven (of vragen) wat je anders wil/nodig hebt dan maakt het ook niet zoveel uit bij wie je gaat inderdaad.
Persoonlijk zou ik zeggen: dat waar jij begrip voor wil van je lg, dat waarvan jij wil dat je lg zou zeggen/aanbieden, dát is wat jouw wensen zijn en die kun je zelf aangeven. Dat vind jij heel moeilijk, jij wil graag dat een ander dat voor je doet, maar je wéét het wel. Daar moet je je dan niet achter verschuilen, geef dan gewoon aan dat je het doodeng vindt om te doen. Ik heb het idee dat je dat niet aangeeft omdat je bang bent dat je daar dan adviezen over krijgt, dan is het makkelijker om de lg de schuld te geven want daar hebben wij geen invloed op.

BA is op zich wel begripvol, in ieder geval meer dan lg. Maar om nou een afspraak in te plannen om even mij ei kwijt te kunnen, daar vind ik het niet belangrijk genoeg voor. Beetje dat idee?
Vetgedrukte: ik weet niet wat mijn wensen zijn, in ieder geval niet hoe ik die gezamenlijk tot uitvoer moet brengen. Wat ik wil is niet te combineren. Ik wil mijn uren blijven werken (want afleiding en niemand die het van me over gaat nemen, leuk joh onderwijs), ik wil vooruit komen ipv het overleven wat ik nu doe, maar zodra ik een poging tot vooruit komen doe zak ik door de grond en loopt alles in de soep. Dat maatschappelijk werk morgen langs gaat komen trekt een hele zware wissel op me. Ik kon me normaal nog wel focussen op werk, maar het lukt nu gewoon niet. Mijn brein werkt niet mee zeg maar.
Bij elke reactie die ik hier schrijf schieten de tranen in mijn ogen en voel ik me verloren. Dus wat wil ik dan? Ik wil niet meer geheel uitvallen op werk, maar ik wil ook niet minderen in werk. Het zal toch een van de twee moeten gaan worden...

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar dinsdag 23 januari 2024 om 13:22

S-Groot schreef: ↑
23-01-2024 12:05
Heb je dat ook bij vrouwen? Zo nee, dan om een vrouwelijke hulpverlener vragen als je straks een indicatie krijgt voor ambulante hulp.

Minder aanwezig, maar het afhankelijke en opeisen van aandacht zullen wel blijven, alleen in mindere mate. Ik heb in die zin nog weinig ervaring met vrouwelijke hulpverleners.
Je voorstel om voor een vrouwelijke hulpverlener te vragen is mij ook door mijn hoofd geschoten, maar de gedachte dat ik hem dan kwijt ben overheerst. Nu al. Ik wil hem niet kwijt. Bovenal wil ik niet weer moeten toegeven aan dat probleem. Hij is datgene wat ik nodig heb: onpartijdig en niet veroordelend.

(Ondertussen voel ik me als een klein kind dat aan het drammen is om iets niet te hoeven afgeven. Het moet en zal gaan zoals ik het WIL, terwijl ik nergens recht op heb en niks te willen heb.) Het is zo verwarrend.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar dinsdag 23 januari 2024 om 13:25

Verbinder schreef: ↑
23-01-2024 12:15

Je vertelde over de herhaling van gebeurtenissen, zoals een verliefd gevoel krijgen.
Blijf erover schrijven Twijfelaar. Je kunt op het forum op een anonieme manier je tegenstrijdige gevoelens delen, je diepste binnenwereld en de strijd die er plaatsvindt

Dit triggert. Krijg hier extreem het gevoel dat je een bekende van me bent en op deze manier probeert me aan het praten te krijgen / houden. Onzin natuurlijk, want hoe groot is die kans nou helemaal? Belachelijk dat ik het denk, vind ik zelf. Toch kan ik die gedachte niet weghalen en twijfel ik of het verstandig is om hier te blijven schrijven.
Ik merk namelijk ook dat als niemand reageert, ik dat heel slecht kan "loslaten". Duh, mensen moeten werken, hebben andere bezigheden, zijn niet verplicht te reageren en noem maar op, toch valt me dat zwaar.

Hope is the first step on the road to disappointment

makreel dinsdag 23 januari 2024 om 13:33

Twijfelaar schreef: ↑
23-01-2024 13:01
BA is op zich wel begripvol, in ieder geval meer dan lg. Maar om nou een afspraak in te plannen om even mij ei kwijt te kunnen, daar vind ik het niet belangrijk genoeg voor. Beetje dat idee?
Vetgedrukte: ik weet niet wat mijn wensen zijn, in ieder geval niet hoe ik die gezamenlijk tot uitvoer moet brengen. Wat ik wil is niet te combineren. Ik wil mijn uren blijven werken (want afleiding en niemand die het van me over gaat nemen, leuk joh onderwijs), ik wil vooruit komen ipv het overleven wat ik nu doe, maar zodra ik een poging tot vooruit komen doe zak ik door de grond en loopt alles in de soep. Dat maatschappelijk werk morgen langs gaat komen trekt een hele zware wissel op me. Ik kon me normaal nog wel focussen op werk, maar het lukt nu gewoon niet. Mijn brein werkt niet mee zeg maar.
Bij elke reactie die ik hier schrijf schieten de tranen in mijn ogen en voel ik me verloren. Dus wat wil ik dan? Ik wil niet meer geheel uitvallen op werk, maar ik wil ook niet minderen in werk. Het zal toch een van de twee moeten gaan worden...

Ik denk dat je misschien deze overweging kunt voorleggen aan de bedrijfsarts?
Niet ongerust worden Twijfelaar, blijf hier rustig schrijven. Hoe zou iemand jou kunnen herkennen?

Wat eten we vanavond?

Twijfelaar dinsdag 23 januari 2024 om 13:36

Weet iemand hoe het werkt als je een nieuwe (kleinere) aanstelling hebt bij dezelfde werkgever en je dan toch weer (gedeeltelijk) uitvalt?

Ik ben bang voor wat gaat komen. Ik wil het zo graag uit de weg gaan, maar ik weet dat me dat niet helpt. Ik moet nu doorzetten, niet dat ik de afspraak voor morgen nog kan afzeggen zonder gezichtsverlies.

Hope is the first step on the road to disappointment

makreel dinsdag 23 januari 2024 om 13:42

Twijfelaar schreef: ↑
23-01-2024 13:36
Weet iemand hoe het werkt als je een nieuwe (kleinere) aanstelling hebt bij dezelfde werkgever en je dan toch weer (gedeeltelijk) uitvalt?

Ik ben bang voor wat gaat komen. Ik wil het zo graag uit de weg gaan, maar ik weet dat me dat niet helpt. Ik moet nu doorzetten, niet dat ik de afspraak voor morgen nog kan afzeggen zonder gezichtsverlies.

Je bent erg ver vooruit aan het denken. Doe eerst die afspraak van morgen en kijk dan verder. Misschien kun je bij de maatschappelijk werker deze vraag neerleggen?

Wat eten we vanavond?

Twijfelaar dinsdag 23 januari 2024 om 17:42

Ik krijg het niet over mijn lippen om te zeggen dat ik alleen wil zijn. Ik heb geen behoefte aan gezelschap, aan iemand om me heen. Ik wil alleen zijn. Tv aan en tijd doden. Geen rekening houden met iemand. Mijn eigen ding doen zonder na te hoeven denken hoe laat ik “thuis” moet zijn.
In mijn eigen puinhoop zitten ipv me op bezoek voelen bij vriend.
Rust!!!

Hope is the first step on the road to disappointment

S-Groot dinsdag 23 januari 2024 om 20:13

Geeft niet, het is okee dat je het niet uitspreekt, dat dat nu niet lukt. Morgen ben je weer thuis.

Verbinder dinsdag 23 januari 2024 om 23:50

Twijfelaar schreef: ↑
23-01-2024 13:25
Dit triggert. Krijg hier extreem het gevoel dat je een bekende van me bent en op deze manier probeert me aan het praten te krijgen / houden. Onzin natuurlijk, want hoe groot is die kans nou helemaal? Belachelijk dat ik het denk, vind ik zelf. Toch kan ik die gedachte niet weghalen en twijfel ik of het verstandig is om hier te blijven schrijven.
Ik merk namelijk ook dat als niemand reageert, ik dat heel slecht kan "loslaten". Duh, mensen moeten werken, hebben andere bezigheden, zijn niet verplicht te reageren en noem maar op, toch valt me dat zwaar.

Ik woon niet in Nederland.
Je kunt ook naar de tijden van mijn postings kijken.

Twijfelaar woensdag 24 januari 2024 om 12:51

Verbinder schreef: ↑
23-01-2024 23:50
Ik woon niet in Nederland.
Je kunt ook naar de tijden van mijn postings kijken.

Sorry dat ik zo wantrouwend ben. Er is nu eenmaal geen garantie dat niemand me zal herkennen, een stukje controle die er niet is.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar woensdag 24 januari 2024 om 12:55

Het huisbezoek is geweest en ik kan me alleen maar afvragen waarom ik dit ben aangegaan. Het is niet dat ik niet vooruit wil gaan, maar ik zal het zelf moeten doen en daar ligt logischerwijs ook het probleem.
Iemand die met me meekijkt levert hakken in het zand op, iemand die tips aandraagt heb ik zelf al bedacht of denk ik van dat ze niet werken voor me. Het is dus weer niet goed. Alsof ik niet geholpen wil worden? Of dat ik wel vooruit wil, maar dat ik er niks voor wil doen? Zo komt het op mezelf nu over in ieder geval. Voor elk scenario heb ik een antwoord waarom het niet kan. Oftewel ik modder maar weer door zonder het idee te hebben dat het me gaat helpen.

What's wrong with me?

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar woensdag 24 januari 2024 om 13:18

Ik word (ben) er moedeloos van zoals ik ben. Het gedraai en gedoe. Het vermijden en tegenwerken.
De "wat heb je nodig" is om te kotsen, want ik heb werkelijk geen flauw idee.

Ow ja, nog zo'n dooddoener: "wat vind je leuk om te doen?". Niks, HELEMAAL niks. Het lukt niet, het gaat niet, het wilt niet. Dus sta ik stil en klaag ik nog maar even verder.

Hope is the first step on the road to disappointment

Anoniem_670295c5b7b2b woensdag 24 januari 2024 om 13:22

Twijfelaar schreef: ↑
24-01-2024 12:55
What's wrong with me?

Geen idee, maar aan je teksten te zien generaliseer je te veel.
Heb je op ELK scenario een negatief antwoord? Of alleen op de scenario’s die je vanochtend besproken hebt? Wil je helemaal niet geholpen worden? Of luistert het alleen maar erg nauw, omdat je gevoelig bent? Word je verliefd op elke hulpverlener? Of is dat toevallig één keer gebeurd?

Als je uit je vaste (negatieve) groef wilt, is het zaak om aandacht aan de details te geven. De grote lijnen weet je nog niet, want je gaat immers iets nieuws doen. Je weet dus niet of het ‘altijd’ zo gaat.

Je hoeft helemaal niet te geloven dat het gaat helpen. Je moet het gewoon uitproberen en je daar in vastbijten.

Je hoeft helemaal niet te weten dat de verhuizing iets oplost. Je moet gewoon dozen inpakken. Je hoeft helemaal niet te weten of je vriend de man van je leven is. Je moet het gesprek met hem aangaan dat je het NU nodig hebt om vaker op jezelf te zijn.

Twijfelaar woensdag 24 januari 2024 om 13:55

xynix schreef: ↑
24-01-2024 13:22
Geen idee, maar aan je teksten te zien generaliseer je te veel.
Heb je op ELK scenario een negatief antwoord? Zo goed als, ja dus. Of alleen op de scenario’s die je vanochtend besproken hebt? Er zijn vanochtend weinig scenario's besproken. Op andere scenario's die ik zelf bedacht had, was het ook een negatief antwoordWil je helemaal niet geholpen worden? Ik wil niet blijven leven zoals het nu is. Dat is niet hetzelfde als geholpen willen worden. Ik hoop (niet goed) dat ik nog niet de juiste persoon/hulp ben tegengekomenOf luistert het alleen maar erg nauw, omdat je gevoelig bent? Dat zou kunnen. Geen idee of ik gevoelig ben. Word je verliefd op elke hulpverlener? Of is dat toevallig één keer gebeurd? Niet toevallig één keer geweest, ook zonder de officiele hulpverlener rol is dit al meerdere malen gebeurd. Inmiddels een vier keer bij een man, waarvan twee keer hulpverlener. Andere twee keer waren behulpzame mensen in omgeving (zonder verdere details te willen geven) Bij vrouwelijke hulpverleners sta ik minder (anders?) open voor hulp. Bij vrouwen voornamelijk het gevoel dat ik het zelf moet doen, dat ze me niet snappen. Bij mannen sneller ee nafhankelijkheidsgevoel en hun aandacht / zorg nodig hebben.

Als je uit je vaste (negatieve) groef wilt, is het zaak om aandacht aan de details te geven. De grote lijnen weet je nog niet, want je gaat immers iets nieuws doen. Je weet dus niet of het ‘altijd’ zo gaat.

Je hoeft helemaal niet te geloven dat het gaat helpen. Je moet het gewoon uitproberen en je daar in vastbijten. Dat probeer ik, maar ik faal constant.

Je hoeft helemaal niet te weten dat de verhuizing iets oplost. Je moet gewoon dozen inpakken. Dat ga ik doen, er is wat dat aan gaat geen weg terug Je hoeft helemaal niet te weten of je vriend de man van je leven is. Dat ervaar ik anders. Ik heb nu het gevoel dat ik hem gebruik en dat vind ik zacht gezegd niet oke van mezelf.Je moet het gesprek met hem aangaan dat je het NU nodig hebt om vaker op jezelf te zijn. Dat gesprek aangaan vind ik dus super moeilijk en dan klap ik snel dicht. Dan komt er niks meer uit me, omdat ik het simpelweg niet over mijn lippen krijg.

Sorry, even alles vetgedrukt gereageerd en dus gequote.

Ik weet dat ik kleine stapjes moet maken om tot verandering te komen, het lijkt echter alsof er geen ruimte is om daadwerkelijk stapjes te gaan maken omdat alles zo vol zit met dingen die moeten. (Werk, zorgen voor dochter, verhuizing, relatie)

Hope is the first step on the road to disappointment

makreel woensdag 24 januari 2024 om 14:09

Twijfelaar schreef: ↑
24-01-2024 13:55
Sorry, even alles vetgedrukt gereageerd en dus gequote.

Ik weet dat ik kleine stapjes moet maken om tot verandering te komen, het lijkt echter alsof er geen ruimte is om daadwerkelijk stapjes te gaan maken omdat alles zo vol zit met dingen die moeten. (Werk, zorgen voor dochter, verhuizing, relatie)

Het valt me op dat je in je antwoorden de actie buiten jezelf plaatst.
Je schrijft hierboven bijvoorbeeld: het lijkt alsof er geen ruimte is om... Je schrijft in een ander bericht: iemand die met me meekijkt levert hakken in het zand op. Niet: bij iemand die meekijkt zet IK mijn hakken in het zand.

Alsof het iets is, zoals het weer, waar jij geen enkele invloed op kunt uitoefenen.

Wat eten we vanavond?

Actieve topics