Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 29 januari 2024 om 18:48
frambozentaartje schreef: ↑28-01-2024 17:35Ik zou gewoon even terugbellen en vragen hoe ze dat bedoelden. Ik herken het hoor, het overvallen worden door gekke vragen van instellingen. En dat het administratieve deel van een instelling wel verwacht dat je heel assertief en georganiseerd en constructief reageert. Als dat lukte, had je hun hulp niet nodig.
Dat je overvallen kunt worden door zo'n telefoontje vanuit het niets is heel logisch. Maar het was natuurlijk verder geen gekke vraag.
maandag 29 januari 2024 om 18:54
Ik reageer even op een oudere post: deze gedachte had ik ook, inclusief dat deze angst me totaal verlamde. In therapie bleek elke vorm van 'falen' oud zeer open te rijten, iets waarvan ik vond dat ik gefaald had/in mislukt was - en dat falen deed zo verschrikkelijk verpletterend veel pijn, dat ik er gewoon helemaal niets, echt geen korreltje mislukken meer bij kon hebben. En dus vond ik inderdaad dat ik nul fouten meer mocht maken en piekerde ik over alles.Twijfelaar schreef: ↑25-01-2024 08:54Falen is geen optie. Niet voor mijn gevoel. Ik snap dat het mag en kan, dat we allemaal mensen zijn en dus fouten maken. Acceptatie bij/voor mezelf is er niet. Ik mag geen fouten maken.
Ik hoop dat ze bij jou er ook zoiets uit vissen, de oerwond onder alle kleiner leed. Want toen me duidelijk was welk oud zeer er werd getriggerd, werd het leven gelijk lichter, leuker, beter te doen.
maandag 29 januari 2024 om 19:01
Dat alles-of-nietserige vind ik gek. Dat je alleen om,
ik noem maar wat, kwart over 9 op dinsdag in schubbe#€%veen terecht kunt en anders weer 3 maanden moet wachten. En dat er dan geen uitleg in de trant van 'we hebben toevallig een gaatje' bijkomt.
dinsdag 30 januari 2024 om 18:51
Ja, mijn geval werd dat er uitdrukkelijk bij vermeld. Ook dat er dus verder geen ruimte was op een ander moment. Ik vraag me dus ook af of dat in TO's geval ook zo was: dan zou je dat er toch bij zeggen?frambozentaartje schreef: ↑29-01-2024 19:01Dat alles-of-nietserige vind ik gek. Dat je alleen om,
ik noem maar wat, kwart over 9 op dinsdag in schubbe#€%veen terecht kunt en anders weer 3 maanden moet wachten. En dat er dan geen uitleg in de trant van 'we hebben toevallig een gaatje' bijkomt.
dinsdag 30 januari 2024 om 22:10
Morgen ga ik bellen naar ze en vragen wat de bedoeling is en wat mogelijk is. Als blijkt dat het nooit op een vrije dag van mij kan, dan moet ik me daar bij neerleggen.
Ik heb hier een paar keer de tip gekregen om de bedrijfsarts in te lichten, maar ik weet eigenlijk waarom dat nuttig zou zijn. Het is niet dat zij de situatie dan kan oplossen. Wat kan ze dan voor me betekenen als ik niet wil minderen op het werk?
Ik heb hier een paar keer de tip gekregen om de bedrijfsarts in te lichten, maar ik weet eigenlijk waarom dat nuttig zou zijn. Het is niet dat zij de situatie dan kan oplossen. Wat kan ze dan voor me betekenen als ik niet wil minderen op het werk?
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 31 januari 2024 om 01:08
Ik heb het idee dat je telkens een soort gedachtefuik inzwemt: dat je alleen hulp mag inschakelen als je precies weet wat je er aan hebt plus de garantie dat je er wat aan hebt.
Je kunt toch prima bij de bedrijfsarts aankloppen en zeggen, ik wil graag blijven werken maar er speelt wel wat? Misschien heeft je bedrijfsarts goede ideeën. In het ergste geval heb je er geen hol aan.
Je kunt toch prima bij de bedrijfsarts aankloppen en zeggen, ik wil graag blijven werken maar er speelt wel wat? Misschien heeft je bedrijfsarts goede ideeën. In het ergste geval heb je er geen hol aan.
woensdag 31 januari 2024 om 08:18
Twijfelaar schreef: ↑30-01-2024 22:10Morgen ga ik bellen naar ze en vragen wat de bedoeling is en wat mogelijk is. Als blijkt dat het nooit op een vrije dag van mij kan, dan moet ik me daar bij neerleggen.
Ik heb hier een paar keer de tip gekregen om de bedrijfsarts in te lichten, maar ik weet eigenlijk waarom dat nuttig zou zijn. Het is niet dat zij de situatie dan kan oplossen. Wat kan ze dan voor me betekenen als ik niet wil minderen op het werk?
Een bedrijfsarts geeft je op basis van je functioneren een advies met betrekking tot de invulling van je werk en je uren.
Het zou dus goed zijn een open gesprek te voeren, zonder dat jij vooraf gaat bepalen welk advies niet gegeven mag worden.
En het zou ook goed zijn als jij de tijd en de aandacht hebt om diens advies goed in je op te nemen.
Mocht je straks behandeling dienen te volgen kan het zeer helpend zijn dit voor te leggen aan de bedrijfsarts. Daarvoor moet je eerst het advies van de ggz afwachten.
•
woensdag 31 januari 2024 om 10:56
Die gedachtefuik omschrijf/ervaar ik inderdaad als pure stress en van alle chaos niet meer weten wat ik moet doen. Mezelf ergens toe aanzetten lukt dan helemaal niet.frambozentaartje schreef: ↑31-01-2024 01:14En ik snap die gedachtefuik ergens wel, het is pure stress, maar ik gun je wel iemand die met je meedenkt en waar je op kunt leunen (als je durf) en dat zou die bedrijfsarts kunnen zijn.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 31 januari 2024 om 11:00
Ik weet hoe de bedrijfarts werkt. Ben er de afgelopen jaren meermaals geweest ivm ziekmelding. Inmiddels gedeeltelijk afgekeurd en daarom geen gesprekken meer bij de BA, want voor mijn werk ben ik nu "gezond" voor de uren die ik op contract moet werken.Frizz schreef: ↑31-01-2024 08:18Een bedrijfsarts geeft je op basis van je functioneren een advies met betrekking tot de invulling van je werk en je uren.
Het zou dus goed zijn een open gesprek te voeren, zonder dat jij vooraf gaat bepalen welk advies niet gegeven mag worden.
En het zou ook goed zijn als jij de tijd en de aandacht hebt om diens advies goed in je op te nemen.
Mocht je straks behandeling dienen te volgen kan het zeer helpend zijn dit voor te leggen aan de bedrijfsarts. Daarvoor moet je eerst het advies van de ggz afwachten.
Ik heb een mailtje gestuurd met de vraag of een gesprek mogelijk is. Dus dat zal ik nu moeten afwachten.
Probleem bij de BA vind ik dat er gezegd wordt dat ik minder kan gaan werken gezien de omstandigheden en dat ik dat niet wil accepteren/doen. Dus dan is het vrij nutteloos om erheen te gaan zodat we weer zitten van "dit lijkt me verstandig door de BA" en ik die dan vooral niet minder wil gaan werken.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 31 januari 2024 om 11:06
Ik snap je wel, ik zou er eerlijk gezegd ook niet zo het nut van inzien. Belangrijk is dat je in een goede specialistische ggz terecht komt en aan de slag kan met je patronen en je herstel. En dan kijken hoe je dat met werk kan combineren.
Misschien kan je dat plan voorleggen aan die bedrijfsarts, zodat in ieder geval ergens zwart op wit staat dat er aan je herstel gewerkt wordt. Aangezien je met je leidinggevende niet zo'n goede communicatie hebt is dat misschien prettig.
Misschien kan je dat plan voorleggen aan die bedrijfsarts, zodat in ieder geval ergens zwart op wit staat dat er aan je herstel gewerkt wordt. Aangezien je met je leidinggevende niet zo'n goede communicatie hebt is dat misschien prettig.
woensdag 31 januari 2024 om 11:41
Het is inderdaad nutteloos om om advies te vragen wat je vervolgens niet wil horen.
Ik vind ook niet dat wij hier kunnen stellen of het al dan niet verstandig is om volledig door te werken. Dat hangt echt van je belastbaarheid en de mate van overvraging af.
In een compleet overspannen toestand starten met behandeling is ook niet perse verstandig, mocht daar sprake van zijn.
Dus ja, waarom zou je niet gewoon adviezen opvolgen van een bedrijfsarts en straks van de ggz?
Ik vind ook niet dat wij hier kunnen stellen of het al dan niet verstandig is om volledig door te werken. Dat hangt echt van je belastbaarheid en de mate van overvraging af.
In een compleet overspannen toestand starten met behandeling is ook niet perse verstandig, mocht daar sprake van zijn.
Dus ja, waarom zou je niet gewoon adviezen opvolgen van een bedrijfsarts en straks van de ggz?
•
woensdag 31 januari 2024 om 15:33
Ik heb aangegeven bij de BA dat ik wil kijken wat momenteel wenselijk en haalbaar is en welke stappen genomen kunnen worden als blijkt dat werken naast therapie te hoog gegrepen is.
Tja, waarom zou ik niet simpelweg adviezen opvolgen? Dan mis ik de (schijn)controle die ik nu nog heb. Daarnaast financiële onzekerheid. Ik moet zelf zorgen voor inkomen en een dak boven mijn hoofd. Niemand die dat van me over gaat nemen als ik niet kan werken. Een uitkering zou betekenen dat ik mijn huurwoning niet meer kan betalen. Dat speelt natuurlijk ook mee in mijn vasthoudendheid van werk.
Een situatie die me nu weer binnenschiet is dat ik vorig jaar rond deze tijd na anderhalf jaar ziekte en tenen lopen op het werk, eindelijk wat ademruimte kreeg. Ipv dat ik even tot rust kon komen, werd door de BA voorgesteld om dan een klas extra te gaan geven. Hierbij heb ik meermaals duidelijk aangegeven dat beginnen ook afmaken tot einde schooljaar betekent. Ik ga niet een klas overnemen om die na een maand (bijvoorbeeld) weer te laten wisselen van docent.
Uitkomst was de klas gedraaid te hebben tot einde schooljaar en weer volop tenen lopen tot nu dus, want nu blijkt dat het teveel aan het worden is en bepaalde zaken blijven liggen die wel noodzakelijk zijn.
Tja, waarom zou ik niet simpelweg adviezen opvolgen? Dan mis ik de (schijn)controle die ik nu nog heb. Daarnaast financiële onzekerheid. Ik moet zelf zorgen voor inkomen en een dak boven mijn hoofd. Niemand die dat van me over gaat nemen als ik niet kan werken. Een uitkering zou betekenen dat ik mijn huurwoning niet meer kan betalen. Dat speelt natuurlijk ook mee in mijn vasthoudendheid van werk.
Een situatie die me nu weer binnenschiet is dat ik vorig jaar rond deze tijd na anderhalf jaar ziekte en tenen lopen op het werk, eindelijk wat ademruimte kreeg. Ipv dat ik even tot rust kon komen, werd door de BA voorgesteld om dan een klas extra te gaan geven. Hierbij heb ik meermaals duidelijk aangegeven dat beginnen ook afmaken tot einde schooljaar betekent. Ik ga niet een klas overnemen om die na een maand (bijvoorbeeld) weer te laten wisselen van docent.
Uitkomst was de klas gedraaid te hebben tot einde schooljaar en weer volop tenen lopen tot nu dus, want nu blijkt dat het teveel aan het worden is en bepaalde zaken blijven liggen die wel noodzakelijk zijn.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 31 januari 2024 om 15:38
Deze had ik al eerder willen “beantwoorden”. Alhoewel beantwoorden niet echt de lading dekt.xynix schreef: ↑26-01-2024 07:13Dit is niet helemaal wat ik bedoel met ‘wat zou er gebeuren’. Veroordelen is een manier om je angst niet te hoeven voelen. Je duwt het al weg voor je de kans krijgt te voelen wat er nou eigenlijk is.
Met ‘wat zou er gebeuren’ vraag ik: wat voel je, waar ben je bang voor?
Dat mensen je uitlachen?
Dat je een mep krijgt of zonder eten naar bed moet?
Dat je zult vallen en dat je nooit op de bodem komt?
Dat je nog veel meer moet omdat het nog niet goed is?
Of nog iets heel anders?
Als dit te moeilijk is: wat gebeurt er in je lichaam? Verstijf je, duik je in elkaar? Of heb je zin om te meppen? Of juist geen energie meer?
De angst kan ik niet echt beschrijven. Enige wat voor mij vatbaar is, is de angst om in een diep gat te vallen en echt niks meer te kunnen. Nu lukken sommige dingen nog, wat als ik dadelijk echt niet meer mijn bed uitkom?
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 31 januari 2024 om 16:35
Twijfelaar schreef: ↑31-01-2024 15:38Deze had ik al eerder willen “beantwoorden”. Alhoewel beantwoorden niet echt de lading dekt.
De angst kan ik niet echt beschrijven. Enige wat voor mij vatbaar is, is de angst om in een diep gat te vallen en echt niks meer te kunnen. Nu lukken sommige dingen nog, wat als ik dadelijk echt niet meer mijn bed uitkom?
Ik bekijk het eerder andersom; misschien maak je jezelf nu zo kapot door over alle grenzen te gaan dat je daardoor volledig uitvalt.
Goede zelfzorg houdt niet in dat je niet naar je lijf (en anderen) luistert, en maar doordraaft. Dan pleeg je roofbouw.
Ik snap wel dat nu een stapje terugdoen heel moeilijk is en dat je angstig bent voor algehele instorting. Ik kon dat eigenlijk ook amper tot niet toen ik overspannen was.
•
woensdag 31 januari 2024 om 16:55
Twijfelaar schreef: ↑31-01-2024 15:33Ik heb aangegeven bij de BA dat ik wil kijken wat momenteel wenselijk en haalbaar is en welke stappen genomen kunnen worden als blijkt dat werken naast therapie te hoog gegrepen is.
Tja, waarom zou ik niet simpelweg adviezen opvolgen? Dan mis ik de (schijn)controle die ik nu nog heb. Daarnaast financiële onzekerheid. Ik moet zelf zorgen voor inkomen en een dak boven mijn hoofd. Niemand die dat van me over gaat nemen als ik niet kan werken. Een uitkering zou betekenen dat ik mijn huurwoning niet meer kan betalen. Dat speelt natuurlijk ook mee in mijn vasthoudendheid van werk.
Een situatie die me nu weer binnenschiet is dat ik vorig jaar rond deze tijd na anderhalf jaar ziekte en tenen lopen op het werk, eindelijk wat ademruimte kreeg. Ipv dat ik even tot rust kon komen, werd door de BA voorgesteld om dan een klas extra te gaan geven. Hierbij heb ik meermaals duidelijk aangegeven dat beginnen ook afmaken tot einde schooljaar betekent. Ik ga niet een klas overnemen om die na een maand (bijvoorbeeld) weer te laten wisselen van docent.
Uitkomst was de klas gedraaid te hebben tot einde schooljaar en weer volop tenen lopen tot nu dus, want nu blijkt dat het teveel aan het worden is en bepaalde zaken blijven liggen die wel noodzakelijk zijn.
Des te onverstandiger om in deze situatie naar een duurdere huurwoning te verhuizen.
woensdag 31 januari 2024 om 16:59
Dank je wel voor je antwoord.Twijfelaar schreef: ↑31-01-2024 15:38Deze had ik al eerder willen “beantwoorden”. Alhoewel beantwoorden niet echt de lading dekt.
De angst kan ik niet echt beschrijven. Enige wat voor mij vatbaar is, is de angst om in een diep gat te vallen en echt niks meer te kunnen. Nu lukken sommige dingen nog, wat als ik dadelijk echt niet meer mijn bed uitkom?
Ik ben even niet zo aanspreekbaar, ik heb zelf vrij veel stress momenteel. Gaat wel weer over, maar dan weet je dat het niks met jou te maken heeft als ik niet of traag reageer.
woensdag 31 januari 2024 om 17:17
Is het nieuwe huurhuis duurder?
Dat lees ik nergens.
In de OT staat wel:
<knip>
Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee.
<plak>
Dan lijkt verhuizen naar een groter huurhuis op de juiste plek me juist een goed idee.
Geen spanning meer dat het over twee maanden ajuus kan zijn op je plek.
Wat eten we vanavond?
woensdag 31 januari 2024 om 17:32
makreel schreef: ↑31-01-2024 17:17Is het nieuwe huurhuis duurder?
Dat lees ik nergens.
In de OT staat wel:
<knip>
Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee.
<plak>
Dan lijkt verhuizen naar een groter huurhuis op de juiste plek me juist een goed idee.
Geen spanning meer dat het over twee maanden ajuus kan zijn op je plek.
Ja, andere huurhuis is duurder. En over het ontbinden van het huurcontract heeft TO ook nog wat meer geschreven, dat dat eigenlijk toch niet echt speelt (als ik het goed begrepen heb).
TO heeft nog een huis van haar ouders wat leeg moet, daarna kan het pas verkocht (dat speelt al meer dan een jaar geloof ik? Kost dus ook elke maand weer geld). Omdat ze niet om kan gaan met het ontruimen van dat huis wil ze een opslag huren om daar de spullen op te slaan. De huidige huur plus huur voor opslag zou bij elkaar iets meer kosten dan de huur van het nieuwe huis. Daarom lijkt dat haar gunstiger. Mij niet, want die opslag (die ik onverstandig vind) kun je opzeggen en de spullen dan alsnog van de hand doen als de nood aan de man is, de nieuwe huurwoning niet (of je moet op straat willen staan en dan je kinderen niet meer bij je kunnen hebben).
TO zet zichzelf continu vast. Ze wil wel dat lg meedenkt met welke taken ze minder zou kunnen doen, maar het zelf vragen (of zeggen dat het nodig is) wil ze niet, het moet vanuit lg komen. Ze wil een klas niet overdoen aan een andere docent gedurende het jaar want dat is niet zo goed/fijn voor de leerlingen. Ze wil sowieso niet minder werken. Wel hogere lasten aangaan want ruimen gaat niet. Ze wil niet stoppen met vriend. En absoluut geen medicijnen ondanks compleet vastzitten. Intake mag niet onder werktijd. En ga maar door. En ik begrijp het, het zal allemaal onderdeel van het ziektebeeld zijn, maar ik zie dan geen andere uitkomst dan complete uitval. En dat is het laatste wat TO wil, maar wel op afstevent door krampachtig vast te blijven houden.
woensdag 31 januari 2024 om 17:51
Weet je hoe enorm stressvol het is om spullen van je ouders uit te moeten zoeken op het moment dat je door depressie geen keuzes kunt maken? Ik vind het juist heel verstandig dat ze de hele zooi heeft opgeslagen.
woensdag 31 januari 2024 om 22:39
Frizz schreef: ↑31-01-2024 16:35Ik bekijk het eerder andersom; misschien maak je jezelf nu zo kapot door over alle grenzen te gaan dat je daardoor volledig uitvalt.
waarschijnlijk heb je hier gelijk in
Goede zelfzorg houdt niet in dat je niet naar je lijf (en anderen) luistert, en maar doordraaft. Dan pleeg je roofbouw.
klopt helemaal
Ik snap wel dat nu een stapje terugdoen heel moeilijk is en dat je angstig bent voor algehele instorting. Ik kon dat eigenlijk ook amper tot niet toen ik overspannen was.
Ik heb lang nodig om besef te krijgen en een keuze te maken qua minder werken, maar ik begin langzaam wel in te zien dat ik moet gaan minderen. Het is alleen zo confronterend. Leerlingen zien je en vragen wanneer jij de lessen weer gaat geven en dat trek ik bijzonder slecht.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 31 januari 2024 om 22:41
Die paar tientjes minder gaan me echt niet redden als ik uitval.
Sorry dat ik het zo neerzet, maar als ik de nieuwe woning niet kan betalen dan kan ik deze ook niet betalen.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 31 januari 2024 om 22:42
Lief dat je toch even reageert!
Vetgedrukt: alsof je mijn gedachten kunt lezen.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 31 januari 2024 om 22:45
De nieuwe huurwoning is een paar tientjes duurder, maar vanuit een stichting dus niet afhankelijk van een particulier die zijn woning kan “opeisen”. Natuurlijk zou hij me niet 1, 2, 3 op straat kunnen zetten, maar de dreigen was er gevoelsmatig wel.makreel schreef: ↑31-01-2024 17:17Is het nieuwe huurhuis duurder?
Dat lees ik nergens.
In de OT staat wel:
<knip>
Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee.
<plak>
Dan lijkt verhuizen naar een groter huurhuis op de juiste plek me juist een goed idee.
Geen spanning meer dat het over twee maanden ajuus kan zijn op je plek.
Nieuwe huurwoning heeft me wat dat betreft rust. Daarnaast zullen bepaalde mankementen aan de woning niet aanwezig zijn die ik nu wel heb, die verlagen het woonplezier nogal.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 31-01-2024 22:46
Reden: Typefoutje
Reden: Typefoutje
0.29% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 31 januari 2024 om 22:53
Alvast sorry voor mijn felheid.
S-Groot schreef: ↑31-01-2024 17:32Ja, andere huurhuis is duurder. En over het ontbinden van het huurcontract heeft TO ook nog wat meer geschreven, dat dat eigenlijk toch niet echt speelt (als ik het goed begrepen heb). Het speelt wel, verhuurder gaf uiteraard geen garanties dat ik nog jaren kon blijven zitten. De druk is in wisselende mate aanwezig dus wellicht zat ik toen in een “goede” bui.
TO heeft nog een huis van haar ouders wat leeg moet, daarna kan het pas verkocht (dat speelt al meer dan een jaar geloof ik? Kost dus ook elke maand weer geld). Omdat ze niet om kan gaan met het ontruimen van dat huis wil ze een opslag huren om daar de spullen op te slaan. De huidige huur plus huur voor opslag zou bij elkaar iets meer kosten dan de huur van het nieuwe huis. Daarom lijkt dat haar gunstiger. Mij niet, want die opslag (die ik onverstandig vind) kun je opzeggen en de spullen dan alsnog van de hand doen als de nood aan de man is, de nieuwe huurwoning niet (of je moet op straat willen staan en dan je kinderen niet meer bij je kunnen hebben).
TO zet zichzelf continu vast. Ze wil wel dat lg meedenkt met welke taken ze minder zou kunnen doen, maar het zelf vragen (of zeggen dat het nodig is) wil ze niet, het moet vanuit lg komen. Sorry dat ik niet voor mezelf kan opkomen hoor. Ze wil een klas niet overdoen aan een andere docent gedurende het jaar want dat is niet zo goed/fijn voor de leerlingen. Ow ja, alleen aan jezelf denken is het nieuwe motto. Ze wil sowieso niet minder werken. Klopt, dat is mijn houvast en afleiding. Wel hogere lasten aangaan want ruimen gaat niet. Ze wil niet stoppen met vriend. En absoluut geen medicijnen ondanks compleet vastzitten.ja joh, ff medicijnen gaan slikken zonder te weten of ze werken en welke bijwerkingen ik krijg. Boeiend of ik nog kan werken of mijn dochter verzorgen. Als die medicijnen er maar inzitten dan komt het wel goed. Intake mag niet onder werktijd. En ga maar door. En ik begrijp het, het zal allemaal onderdeel van het ziektebeeld zijn, maar ik zie dan geen andere uitkomst dan complete uitval. En dat is het laatste wat TO wil, maar wel op afstevent door krampachtig vast te blijven houden. Daarin heb je volledig gelijk en dat probeer ik net zo krampachtig te voorkomen. Sorry dat ik het niet helder zie wat verstandig is en mijn best doe niet om te kiepen. Sorry dat ik nog niet opgegeven heb en me kapot gereden heb. Sorry dat ik het nog probeer om het goed te doen.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
