Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Misschien wel, misschien niet. Het is niet dat het wat uitmaakt voor iemand. Misschien mijn kind(eren), misschien ook niet.
Misschien mijn vriend die ik maar niet de waarheid kan vertellen, misschien ook niet als hij de waarheid zou weten.

Wie zal het zeggen?

Morgen weer werken, met tegenzin. Ik haat de zon, de bloemen die weer gaan bloeien, de bomen en struiken die in de knop zitten. Het contrast wordt weer groter. Het zou een energiegevens seizoen moeten zijn en dat is het niet voor mij. Ik gun het iedereen en ik doe ook alsof het me goed doet, maar van binnen ga ik kapot. Beetje bij beetje totdat er een dag komt dat het niet meer te repareren valt.

Sorry. Ik moet er niks over zeggen. Het lost niks op. Maakt het niet beter (eerder slechter).
Sorry voor mij.

Geen excuses nodig Verbinder. Ik ben degene die alles negatief ziet, terwijl jij me probeert te helpen.

Ik snap dat het niet mijn taak was, dat ik het enkel kan proberen. Het is echter voor mij geen kwestie van proberen. Het contrast is duidelijk aanwezig.

Vanmorgen zag ik drie herten oversteken en dat zou toch een bijzondere ervaring moeten zijn? Niet iets gewoons, iets waar je je schouders bij ophaalt. Toch?
Ik weet dat ik het mooi en magisch zou "moeten" vinden, maar ik voel het niet. Dat heeft niks mer proberen er niet op te letten te maken, het is een automatisme dat ik weet dat ik dingen niet voel die ik wel zou moeten voelen. Ergens van genieten, ergens blij van worden. Het lijkt alleen op dit moment weer harder in te slaan dan voorheen. Wellicht is het voornamelijk slaapgebrek, geen idee. Gebrek aan conditie en gezond eten. Combinatie van meerdere factoren lijkt me het meest voor de hand liggend.

FromSanDiegototheBay schreef: ↑

24-02-2025 16:56

https://depressiehulp.be/thema/depressi ... n-hersenen

Ik mis de reden waarom deze link gegeven wordt. Ik weet dat ik een depressie heb en AD ga ik (vooralsnog) niet mee beginnen.

Verbinder schreef: ↑

25-02-2025 02:28

Je beschrijving is duidelijk. Ik begrijp het.
Als in, het gebeurt gewoon automatisch. En je ziet dan automatisch het contrast.

Heeel herkenbaar, de situatie van de herten en wat je beschreef over jezelf. Verschillende momenten heb ik een compleet gebrek aan gevoelens in situaties die ‘bijzonder’ zouden moeten zijn. Het is confronterend.

Ik herken en denk bepaalde dingen te begrijpen bij je Twijfelaar. Er woorden voor zien te vinden is wel een zoektocht. Het ene moment gaat het beter dan het andere.

Wat ik wilde zeggen over de situatie met de herten: je staat er anders in dan bijv bij een persoon met depressie. Je weet dat je het ongezond ervaart. Je weet dat de situatie anders beleeft kan worden.
Iemand die puur depressief is kan daar niet bij.
Ik heb hetzelfde als jou, als ik een situatie ervaar dan weet ik vaak dat ik het ongezond ervaar.

Waarom is mijn houding/reactie anders dan iemand met een depressie? Wat maakt het verschil volgens jou?

Het is inderdaad een automatisme om te weten dat het niet gezond is zoals ik reageer. Het gebeurd niet altijd / is niet altijd aanwezig op die manier. Soms kabbelen de dagen gewoon voort en doe ik wat ik behoor te doen en is dat "oke". Laatste paar dagen vooral somberheid en verdriet, maar dat lijkt vanaf gistermiddag iets minder. Geen idee waarom.
Juist dat wisselvallige vind ik zo lastig er aan. Niet weten wanneer zo'n bui op komt zetten en al helemaal niet weten hoe ik dat dan kan ombuigen naar "het gaat wel". Ik durf het ook niet te uiten richting mensen om me heen, dan gaan ze zich weer zorgen maken en dat wil ik juist voorkomen. Dat maakt wel dat het enorm eenzaam is die sombere buien.

tyche schreef: ↑

25-02-2025 08:13

Het is verdrietig dat je niet van mooie dingen kunt genieten, en ook een teken dat het niet goed met je gaat.

Je beschrijft het als iets wat je fout doet. Dat is niet zo. Iemand met een gebroken been doet het toch ook niet fout als ze niet kan hardlopen? Het is een klacht die je hebt, waar je zelf het meest onder lijdt, niet een keuze waar je schuld aan hebt.

Het is zeker een teken dat het niet goed met me gaat. Ik had me voorgenomen dat ook zo aan te geven bij de bedrijfsarts. Ik denk dat me dat tot een bepaalde hoogte ook gelukt is. Ze ziet het, maar heeft uiteraard ook geen oplossing ervoor. Gelukkig is zij wel begripvol. Dat scheelt al veel.

Iemand met een gebroken been doet niks fout is diegene niet kan hardlopen. Dat is logisch. Net zo logisch dat diegene elke dag niet kan hardlopen. Wat het voor mij niet logisch maakt is dat het momenten zijn, dagen in dit geval. Daarna lijkt het weer beter te gaan en soms zelfs hoopvol dat het ooit stabiel gaat zijn, om dan weer ingehaald te worden door de waarheid en een donkere bui. Die onvoorspelbaarheid maakt het lastig, zowel voor mij als mijn omgeving. Nooit weten in welk gemoed ik zit en of ik wel of niet kan functioneren thuis en op het werk. Dat maakt het lastig en ontastbaar. Misschien ook wel onwerkelijk?
Mij doet het dan afvragen wat ik "fout" doe om zo'n zwarte bui te ontketenen. Wat had ik kunnen doen om dat te voorkomen? Terwijl de angst erin zit dat die buien gaan toenemen op het moment dat ik (eindelijk) bij de juiste therapeut terecht ga komen.