Psyche
alle pijlers
Hoe moet ik het beschrijven
vrijdag 9 juli 2010 om 23:49
Weet niet eens hoe ik dit topic moet beginnen.
Ben een vrijgezellen moeder met een dubbele relatie naar mijn ex en vader van mijn kinderen. Wil hem niet meer terug maar heb er veel moeite mee te zien dat hij ongelukkig is in zijn nieuwe relatie omdat ik nog wel van hem hou, op de 1e plaats als vader voor mijn kinderen maar ook op een andere platonische manier, meer als een broer of zo.
Hij deelt nog steeds met mij zijn echte zorgen en niet met zijn huidige vriendin. dit is voor mij erg verwarrend, heb hier afstand van proberen te nemen maar merk dat ik zelf hetzelfde doe met daarbij de kanttekening dat ik geen nieuwe partner heb zoals hij wel heeft.
We zijn nu 2,5 jaar uit elkaar en ik merk dat ik alles nu een plaatsje heb kunnen geven, kan alleen en met de kinderen gelukkig zijn, maar heb ook van die momenten dat ik me waardeloos voel. Wil dan het liefst alleen zijn, huil veel en kan het gevoel verstandelijk niet plaatsen.
Sta nu open voor een nieuwe relatie alleen weet niet hoe ik het moet aanpakken. Internet daten is niets voor mij. Aangezien ik alles alleen doe financieel is het ook niet mogelijk om de kroeg in te duiken en daar iemand te ontmoeten. (ga wel af en toe, maar merk dan dat alles is veranderd) Voel me met mijn 37 jaar gewoon oud en mis een arm om me heen. Natuurlijk krijg ik die als het nodig is van vrienden maar ik wil gewoon speciaal zijn voor iemand!
Heb soms het gevoel manisch depressief te zijn, zit zelf in de zorg en weet hoe dit werkt, ik herken mijn valkuilen en los deze op wanneer ik ze tegen kom, maar hoe voorkom ik dat ik ze tegen kom? Ben nu gewoon erg in de war.
Het is een erg lange inleiding geworden maar wist niet hoe ik het anders duidelijk kon omschrijven (al komt het nu misschien erg verward over!)
Zijn er mensen hier die dit herkennen?
Ben een vrijgezellen moeder met een dubbele relatie naar mijn ex en vader van mijn kinderen. Wil hem niet meer terug maar heb er veel moeite mee te zien dat hij ongelukkig is in zijn nieuwe relatie omdat ik nog wel van hem hou, op de 1e plaats als vader voor mijn kinderen maar ook op een andere platonische manier, meer als een broer of zo.
Hij deelt nog steeds met mij zijn echte zorgen en niet met zijn huidige vriendin. dit is voor mij erg verwarrend, heb hier afstand van proberen te nemen maar merk dat ik zelf hetzelfde doe met daarbij de kanttekening dat ik geen nieuwe partner heb zoals hij wel heeft.
We zijn nu 2,5 jaar uit elkaar en ik merk dat ik alles nu een plaatsje heb kunnen geven, kan alleen en met de kinderen gelukkig zijn, maar heb ook van die momenten dat ik me waardeloos voel. Wil dan het liefst alleen zijn, huil veel en kan het gevoel verstandelijk niet plaatsen.
Sta nu open voor een nieuwe relatie alleen weet niet hoe ik het moet aanpakken. Internet daten is niets voor mij. Aangezien ik alles alleen doe financieel is het ook niet mogelijk om de kroeg in te duiken en daar iemand te ontmoeten. (ga wel af en toe, maar merk dan dat alles is veranderd) Voel me met mijn 37 jaar gewoon oud en mis een arm om me heen. Natuurlijk krijg ik die als het nodig is van vrienden maar ik wil gewoon speciaal zijn voor iemand!
Heb soms het gevoel manisch depressief te zijn, zit zelf in de zorg en weet hoe dit werkt, ik herken mijn valkuilen en los deze op wanneer ik ze tegen kom, maar hoe voorkom ik dat ik ze tegen kom? Ben nu gewoon erg in de war.
Het is een erg lange inleiding geworden maar wist niet hoe ik het anders duidelijk kon omschrijven (al komt het nu misschien erg verward over!)
Zijn er mensen hier die dit herkennen?
zaterdag 10 juli 2010 om 00:06
Ik weet niet hoe lang jij en je ex zijn samen geweest en hoe lang hij nu in zijn huidige relatie zit? Soms val je vaak terug op de ex partner omdat het vertrouwd voelt, zeker na zoveel jaren. Je weet zeker dat je hem niet terug wilt?
Wat die depressieve gevoelens betreft; ik weet alleen uit eigen ervaring dat hoe meer je je verzet tegen het feit dat je dit niet wilt voelen, het zeer zeker harder zal aankomen dan dat je dingen accepteert en over je heen laat komen.
Kant-en-klaar-oplossingen heb ik niet voor je, helaas....
Wat die depressieve gevoelens betreft; ik weet alleen uit eigen ervaring dat hoe meer je je verzet tegen het feit dat je dit niet wilt voelen, het zeer zeker harder zal aankomen dan dat je dingen accepteert en over je heen laat komen.
Kant-en-klaar-oplossingen heb ik niet voor je, helaas....
zaterdag 10 juli 2010 om 00:14
hallo cola,
kan je verhaal niet helemaal volgen;is voor mij een beetje warrig, maar misschien is dat juist waar je nu "last" van hebt, dat je beetje in de war bent.
Het lijkt erop dat je nog veel voelt voor je ex, maar dat die gevoelens verder gaan dan broer / zus of vriendschap; waarom is het dan zo verwarrend dat hij nog steeds steun zoekt bij je?
mij lijkt dat je hem eerst moet loslaten (of niet en wel weer een relatie opbouwen??) voordat je je weer op de datingmarkt stort.
Als je gebruik wilt maken van datingsites; op relatieplanet kun je gratis inschrijven, zelf ka nje niet zo veel, andere betalende mensen kunnen wel e-mail en zo achterlaten. Ook heb je een paar keer per jaar een actie dat je wel gratis alles kan doen. Knuz is een geheel gratis site.
Het laaste stukje over md en valkuilen snap ik niet helemaal.
Kan me wel goed voorstellen dat omdat dingen zo verwarrend zijn en ook zeker niet optimaal, het zal niet makkelijk zijn om in je 1tje een gezinnetje draaiende te houden het gemis van een partner bla bla dat dit invloed heeft op je stemming . Je schrijft dat je werkt in de zorg en weet wat je valkuilen zijn. Neem aan dat je ook kan bepalen wanneer het zorgwekkend? wordt...
ik heb geen relatie, eigenlijk nooit gehad ehhh dus helemaal geen verstand van relaties. Het zou kunnen dat ik echt volledig de plank mis sla...
Maar wil je wel heel veel sterkte wensen.
kan je verhaal niet helemaal volgen;is voor mij een beetje warrig, maar misschien is dat juist waar je nu "last" van hebt, dat je beetje in de war bent.
Het lijkt erop dat je nog veel voelt voor je ex, maar dat die gevoelens verder gaan dan broer / zus of vriendschap; waarom is het dan zo verwarrend dat hij nog steeds steun zoekt bij je?
mij lijkt dat je hem eerst moet loslaten (of niet en wel weer een relatie opbouwen??) voordat je je weer op de datingmarkt stort.
Als je gebruik wilt maken van datingsites; op relatieplanet kun je gratis inschrijven, zelf ka nje niet zo veel, andere betalende mensen kunnen wel e-mail en zo achterlaten. Ook heb je een paar keer per jaar een actie dat je wel gratis alles kan doen. Knuz is een geheel gratis site.
Het laaste stukje over md en valkuilen snap ik niet helemaal.
Kan me wel goed voorstellen dat omdat dingen zo verwarrend zijn en ook zeker niet optimaal, het zal niet makkelijk zijn om in je 1tje een gezinnetje draaiende te houden het gemis van een partner bla bla dat dit invloed heeft op je stemming . Je schrijft dat je werkt in de zorg en weet wat je valkuilen zijn. Neem aan dat je ook kan bepalen wanneer het zorgwekkend? wordt...
ik heb geen relatie, eigenlijk nooit gehad ehhh dus helemaal geen verstand van relaties. Het zou kunnen dat ik echt volledig de plank mis sla...
Maar wil je wel heel veel sterkte wensen.
zaterdag 10 juli 2010 om 00:41
Cola, je bent gescheiden, zegt over hem heen te zijn, maar hij deelt wél zijn zorgen met je. Waarom? Zolang het de kinderen aangaat is dat wel begrijpelijk, maar verder zie ik niet in waarom je dat zou willen. En wat bedoel je met dat je hetzelfde doet? Waarom zou je jouw zorgen met hem willen delen? Zeker als het contact niet altijd even goed is lijkt me dat helemaal niet wenselijk.
Als je denkt dat je (manisch) depressief bent, zou ik met je huisarts gaan praten. En je vooral niet op anderen te richten. Eigenwaarde en geluk zouden uit jezelf moeten komen, niet uit een relatie.
Ik denk niet dat je valkuilen kunt voorkomen. Gedeeltelijk wel natuurlijk (ik zou beginnen met je zorgen niet meer met je ex, maar met je familie en vrienden te delen bijvoorbeeld), maar nooit helemaal. Je kunt er wel proberen beter mee om te gaan. Als je niet begrijpt waar het vandaan komt omdat je leven eigenlijk wel leuk is, probeer dit dan voor jezelf te herhalen, vooral in tijden waarin het even wat minder gaat. Niet dat je nooit meer mag huilen, maar meer dat je het in je achterhoofd houdt. Dus dat je je realiseert dat je veel hebt, maar dat je je nu slecht voelt (boehoehoe), maar dat dat vast ook wel weer snel over gaat. Werkt bij mij in ieder geval perfect. Volgende dag kan ik me dan afvragen waar ik me ook alweer zo druk over heb gemaakt.
Ten slotte:
Als je denkt dat je (manisch) depressief bent, zou ik met je huisarts gaan praten. En je vooral niet op anderen te richten. Eigenwaarde en geluk zouden uit jezelf moeten komen, niet uit een relatie.
Ik denk niet dat je valkuilen kunt voorkomen. Gedeeltelijk wel natuurlijk (ik zou beginnen met je zorgen niet meer met je ex, maar met je familie en vrienden te delen bijvoorbeeld), maar nooit helemaal. Je kunt er wel proberen beter mee om te gaan. Als je niet begrijpt waar het vandaan komt omdat je leven eigenlijk wel leuk is, probeer dit dan voor jezelf te herhalen, vooral in tijden waarin het even wat minder gaat. Niet dat je nooit meer mag huilen, maar meer dat je het in je achterhoofd houdt. Dus dat je je realiseert dat je veel hebt, maar dat je je nu slecht voelt (boehoehoe), maar dat dat vast ook wel weer snel over gaat. Werkt bij mij in ieder geval perfect. Volgende dag kan ik me dan afvragen waar ik me ook alweer zo druk over heb gemaakt.
Ten slotte:
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
zaterdag 10 juli 2010 om 09:44
In eerste instantie allemaal vast bedankt voor de reactie!
Om eerst maar even te antwoorden en het minder warrig te maken, we zijn 13 jaar samen geweest en nu 2 jaar uit elkaar. Doordat we een co-ouderschap hebben zien we elkaar gemiddeld 2x per week en dit gaat op een vriendschappelijke basis. Hij heeft nu een jaar een relatie met deze vrouw maar daarvoor en ook tijdens ons huwelijk ook met anderen.
Wat hij nog deelt is bijvoorbeeld dat hij tegen het overspannen aan zit en het zo druk heeft, hij zit dan ook echt te huilen. Als ik vraag waarom hij daarmee bij mij aankomt krijg ik te horen dat zij hem niet begrijpt. Ik zie ook dat hij overspannen raakt en het een uitwerking heeft op mijn kinderen en dat doet me zo'n pijn. Niet dat hij overspannen raakt want dat heb ik hem ook gewoon gezegd hij leidt een dubbel leven, wil een leven opbouwen met zijn nieuwe vriendin en haar kinderen en een eigen leven houden met zijn kinderen. Dat is nu zijn probleem en daar kan en wil ik niets mee.
kinderen verwijs ik als het daarom gaat ook terug naar hem maar wel met wat handvaten zodat ze het bespreekbaar kunnen maken.
Wat ik zelf bijv. met hem deel was een tijdje geleden dat mijn vader (waar hij nog steeds goed mee overweg kan) mogelijk kanker had. Gelukkig was dit niet zo maar hij steunt me dan.
Krijg die steun ook van vriendinnen maar hij kent me dan zo goed en legt de vinger op de zere plek.
Wil hem zeker niet terug, hij heeft me teveel pijn gedaan en als we geen kinderen hadden samen had ik hem nooit meer willen zien! Heb geen zin meer in die pijn, dit heeft me zeker een jaar gekost want het 1e jaar had ik hem zo alles vergeven maar nu echt niet meer. Heb hierbij ook professionele hulp gehad.
Stort me ook niet meteen op de dating markt maar merk dat ik er steeds meer aan toe ben om weer eens iemand om me heen te hebben, weet alleen niet hoe ik het moet aanpakken. Datingsites al eens geprobeerd maar echt niets voor mij. Mijn gevoel van eigenwaarde is ook niet meer zo groot. Voel me erg onzeker in situaties dat ik iemand tegenkom, zie al snel allerlei beren op de weg. Had een paar weken geleden bijv. een leuke man ontmoet, voelde een echte klik maar kreeg een onderbuik gevoel. Nu achteraf kwam dat ook uit, hij zei gescheiden te zijn maar blijkt er nog middenin te zitten. Heb gewoon geen zin om een rebound vrouw te worden.
Heb door de hulp die ik gehad heb ook aandachtspunten meegekregen als ik mij niet goed voel en het te lang door gaat kan ik gelijk terug komen, heb een paar maanden geleden weer 3 maanden AD geslikt maar ben daar gelukkig alweer vanaf. Ben er wel blij mee dat ik nu zelf weet wanneer ik een stap terug moet zetten.
Gisteren had ik gewoon een hele rare dag, voelde me volmaakt gelukkig had net een weekje vrij gehad, heerlijk eerst tot mezelf gekomen en daarna 6 dagen met de kinderen was weer helemaal bijgetankt. Werken was erg relaxed tot mijn collega kwam, helemaal in tranen, had net te horen gekregen dat het zoontje van haar vriendin, 4 jaar oud, was opgegeven een hersentumor en niets meer aan te doen. Voelde gewoon haar pijn en dacht gelijk als het mij maar niet overkomt. Heb 's avonds ook even de kinderen gebeld gewoon om ze even te horen. Daarna nog plezier gehad met mijn vriendin maar bleef door mijn hoofd spoken, kon het niet geheel los laten. Toen mijn vriendin weg was voelde ik me erg alleen, zoiets wil ik dan het liefst delen met een partner en dan komt het gemis weer van iemand waarvoor je speciaal bent, die speciaal voor jou is.
Allemaal heel logisch en te verklaren vraag me alleen soms af of het niet te grote pieken en dalen zijn die dan erg snel op elkaar volgen. Heb nu eenmaal een verleden en wil nooit meer zo diep zinken als ik ben geweest 2 jaar geleden (zag geen reden meer om door te gaan behalve de kinderen)
Nu gaat het wel weer sta weer met 2 benen op de grond, maar ja vraag me dan wel gelijk af hoelang dit weer zo blijft!
Om eerst maar even te antwoorden en het minder warrig te maken, we zijn 13 jaar samen geweest en nu 2 jaar uit elkaar. Doordat we een co-ouderschap hebben zien we elkaar gemiddeld 2x per week en dit gaat op een vriendschappelijke basis. Hij heeft nu een jaar een relatie met deze vrouw maar daarvoor en ook tijdens ons huwelijk ook met anderen.
Wat hij nog deelt is bijvoorbeeld dat hij tegen het overspannen aan zit en het zo druk heeft, hij zit dan ook echt te huilen. Als ik vraag waarom hij daarmee bij mij aankomt krijg ik te horen dat zij hem niet begrijpt. Ik zie ook dat hij overspannen raakt en het een uitwerking heeft op mijn kinderen en dat doet me zo'n pijn. Niet dat hij overspannen raakt want dat heb ik hem ook gewoon gezegd hij leidt een dubbel leven, wil een leven opbouwen met zijn nieuwe vriendin en haar kinderen en een eigen leven houden met zijn kinderen. Dat is nu zijn probleem en daar kan en wil ik niets mee.
kinderen verwijs ik als het daarom gaat ook terug naar hem maar wel met wat handvaten zodat ze het bespreekbaar kunnen maken.
Wat ik zelf bijv. met hem deel was een tijdje geleden dat mijn vader (waar hij nog steeds goed mee overweg kan) mogelijk kanker had. Gelukkig was dit niet zo maar hij steunt me dan.
Krijg die steun ook van vriendinnen maar hij kent me dan zo goed en legt de vinger op de zere plek.
Wil hem zeker niet terug, hij heeft me teveel pijn gedaan en als we geen kinderen hadden samen had ik hem nooit meer willen zien! Heb geen zin meer in die pijn, dit heeft me zeker een jaar gekost want het 1e jaar had ik hem zo alles vergeven maar nu echt niet meer. Heb hierbij ook professionele hulp gehad.
Stort me ook niet meteen op de dating markt maar merk dat ik er steeds meer aan toe ben om weer eens iemand om me heen te hebben, weet alleen niet hoe ik het moet aanpakken. Datingsites al eens geprobeerd maar echt niets voor mij. Mijn gevoel van eigenwaarde is ook niet meer zo groot. Voel me erg onzeker in situaties dat ik iemand tegenkom, zie al snel allerlei beren op de weg. Had een paar weken geleden bijv. een leuke man ontmoet, voelde een echte klik maar kreeg een onderbuik gevoel. Nu achteraf kwam dat ook uit, hij zei gescheiden te zijn maar blijkt er nog middenin te zitten. Heb gewoon geen zin om een rebound vrouw te worden.
Heb door de hulp die ik gehad heb ook aandachtspunten meegekregen als ik mij niet goed voel en het te lang door gaat kan ik gelijk terug komen, heb een paar maanden geleden weer 3 maanden AD geslikt maar ben daar gelukkig alweer vanaf. Ben er wel blij mee dat ik nu zelf weet wanneer ik een stap terug moet zetten.
Gisteren had ik gewoon een hele rare dag, voelde me volmaakt gelukkig had net een weekje vrij gehad, heerlijk eerst tot mezelf gekomen en daarna 6 dagen met de kinderen was weer helemaal bijgetankt. Werken was erg relaxed tot mijn collega kwam, helemaal in tranen, had net te horen gekregen dat het zoontje van haar vriendin, 4 jaar oud, was opgegeven een hersentumor en niets meer aan te doen. Voelde gewoon haar pijn en dacht gelijk als het mij maar niet overkomt. Heb 's avonds ook even de kinderen gebeld gewoon om ze even te horen. Daarna nog plezier gehad met mijn vriendin maar bleef door mijn hoofd spoken, kon het niet geheel los laten. Toen mijn vriendin weg was voelde ik me erg alleen, zoiets wil ik dan het liefst delen met een partner en dan komt het gemis weer van iemand waarvoor je speciaal bent, die speciaal voor jou is.
Allemaal heel logisch en te verklaren vraag me alleen soms af of het niet te grote pieken en dalen zijn die dan erg snel op elkaar volgen. Heb nu eenmaal een verleden en wil nooit meer zo diep zinken als ik ben geweest 2 jaar geleden (zag geen reden meer om door te gaan behalve de kinderen)
Nu gaat het wel weer sta weer met 2 benen op de grond, maar ja vraag me dan wel gelijk af hoelang dit weer zo blijft!
zaterdag 10 juli 2010 om 13:15
Je schrijft dat je erg onzeker bent. Je schrijft het niet letterlijk, maar uit je woorden maak ik een beetje op dat je bedrogen bent. Maar je blijft een vrij intens contact met je ex, diegene waardoor je waarschijnlijk zo onzeker bent geraakt (?), houden.
Ik zou het contact met je ex op een laag pitje zetten. Snap dat het heel vertrouwd is om bijv. met hem over je vader te praten. Maar ik denk dat als je wat meer los komt van hem je veel beter in staat bent om wat aan je eigenwaarde te doen. Je eigen boontjes doppen en samen met vrienden/familie je angsten/problemen bespreken, en niet met hem. Hij komt overigens op mij over alsof hij het maar wat makkelijk vindt dat zijn ex ook nog een fijn luisterend oor voor hem heeft. Ook helemaal niet fair van hem t.o.v. zijn nieuwe vriendin. Laat hem lekker voor wat ie is, je hebt hem niet nodig. Je hebt zelf al bewezen een sterke vrouw te zijn!
Ik zou het contact met je ex op een laag pitje zetten. Snap dat het heel vertrouwd is om bijv. met hem over je vader te praten. Maar ik denk dat als je wat meer los komt van hem je veel beter in staat bent om wat aan je eigenwaarde te doen. Je eigen boontjes doppen en samen met vrienden/familie je angsten/problemen bespreken, en niet met hem. Hij komt overigens op mij over alsof hij het maar wat makkelijk vindt dat zijn ex ook nog een fijn luisterend oor voor hem heeft. Ook helemaal niet fair van hem t.o.v. zijn nieuwe vriendin. Laat hem lekker voor wat ie is, je hebt hem niet nodig. Je hebt zelf al bewezen een sterke vrouw te zijn!
zaterdag 10 juli 2010 om 13:36
@nova78, wat je zegt klopt helemaal, moet het gewoon zakelijk houden maar dat is gewoon erg moeilijk door het co-ouderschap.
We willen niet de kinderen bij de deur eruit gooien en klaar. We hebben buiten dat ook nog gezamenlijke vrienden waarbij we elkaar tegen komen op verjaardagen etc.
Heb al wel veel meer afstand genomen van hem, maar ja verstand en gevoel gaan soms niet samen.
Maar ga er weer verder aan werken.
We willen niet de kinderen bij de deur eruit gooien en klaar. We hebben buiten dat ook nog gezamenlijke vrienden waarbij we elkaar tegen komen op verjaardagen etc.
Heb al wel veel meer afstand genomen van hem, maar ja verstand en gevoel gaan soms niet samen.
Maar ga er weer verder aan werken.
zaterdag 10 juli 2010 om 13:46
Goed dat jullie voor de kinderen proberen om het contact goed te houden. Daar kunnen meer gescheiden ouders een voorbeeld aan nemen! Ik begrijp denk ik wel hoe je je voelt. Hij heeft je ontzettend gekwetst, je wou hem niet meer ondanks dat je nog veel van hem hield, en je bent er erg onzeker door geworden. Ik denk zelf dat je in een fase zit. Dat je over een paar jaar als je dit terug leest je niet meer begrijpt dat dit ooit je gevoel voor hem is geweest. Ik denk hoe meer jouw eigenwaarde groeit, hoe meer je dat gaat uitstralen, en hoe meer je op gaat vallen naar andere mannen toe. Maar ik denk dat eerst je je zelfvertrouwen terug moet krijgen en het begin is afstand van hem nemen. Hoe moeilijk dat ook zal zijn. Maar je moet verder, en je kunt het.
zaterdag 10 juli 2010 om 23:33
@Nova78, zoals jij het zegt klopt het helemaal al snap ik nu al niet meer hoe ik ooit op die andere manier van hem heb kunnen houden. Tijdje geleden toen hij iets teveel had gedronken op een feestje van de kinderen deed hij een poging om me te "versieren" zijn vriendin was al weg en we waren met 2en aan het opruimen. Heb toen mijn spullen gepakt en ben vertrokken! Voelde erg goed moet ik zeggen, daarna is er tijdelijk meer afstand geweest maar daar zag ik dat de kinderen last van hadden. Nu is hij weer poeslief maar dat heeft een andere reden (financieel)
zondag 11 juli 2010 om 12:52
Je geeft zelf het antwoord al...hij deugd niet. Hij wil van twee walletjes eten en volgens mij weet hij precies hoe hij op je gevoel kan inpraten. Jij moet weer zien hoe veel meer veel leukere mannen er op deze aarde rondlopen. Niet om gelijk een relatie op te starten, maar om je gevoel naar hem ontzettend te doen afzwakken....Internetdaten was niks voor jou?
