Psyche
alle pijlers
Hoe rouw(de) jij?
maandag 22 november 2021 om 13:57
Mijn vader is een week geleden overleden en nu de begrafenis voorbij is en de rust is wedergekeerd vraag ik me af: en nu?
Ik snap dat elk proces anders is, maar benieuwd naar verhalen van hoe dit bij anderen verliep of loopt.
Vandaag zou ik weer gaan werken, want dacht moet toch een keer beginnen. Manager verbaasde zich dat ik er alweer (online) was, maar met koffie op de bank mijn mails gelezen, daarna in bad gegaan en toen met een boek op de bank.
Ik snap dat elk proces anders is, maar benieuwd naar verhalen van hoe dit bij anderen verliep of loopt.
Vandaag zou ik weer gaan werken, want dacht moet toch een keer beginnen. Manager verbaasde zich dat ik er alweer (online) was, maar met koffie op de bank mijn mails gelezen, daarna in bad gegaan en toen met een boek op de bank.
maandag 22 november 2021 om 14:03
het gaat mij bij op en af.. Mijn moeder overleedt eind augustus na ziekbed van 6 maanden, mijn vader is al eerder overleden.
Het is met vlagen niet op de voorgrond en omgekeerd.. Bij sommige momenten mis ik haar enorm en soms weer niet..
Alles is goed.. wil je werken .. goed. wil je niets.. ook goed.. Er is geen standaard voor rouwen
Het is met vlagen niet op de voorgrond en omgekeerd.. Bij sommige momenten mis ik haar enorm en soms weer niet..
Alles is goed.. wil je werken .. goed. wil je niets.. ook goed.. Er is geen standaard voor rouwen
maandag 22 november 2021 om 14:08
Ik weet het 3 jaar na het overlijden van mijn vader nog niet.
Het verdriet slaat en sloeg me soms om de oren, en soms is alles neutraal.
Ik ben ook na een week al aan het werk gegaan, achteraf zijn hele dagen in een waas voorbij gegaan.
Ik deed maar wat en eigenlijk nog steeds. Ieder proces gaat anders en je kan iemand maar 1 keer verliezen dus je kan het ook niet weten.
Sterkte
Het verdriet slaat en sloeg me soms om de oren, en soms is alles neutraal.
Ik ben ook na een week al aan het werk gegaan, achteraf zijn hele dagen in een waas voorbij gegaan.
Ik deed maar wat en eigenlijk nog steeds. Ieder proces gaat anders en je kan iemand maar 1 keer verliezen dus je kan het ook niet weten.
Sterkte
maandag 22 november 2021 om 14:09
Ik volgde mijn gevoel en dat was vooral vasthouden aan mijn normale structuur. Dus na de uitvaart weer aan het werk. Het overviel mij soms op de meest vreemde plaatsen maar dat houd je toch niet tegen. Als het komt dan komt het. Je kunt niet ‘vooruit’ rouwen.
Veel sterkte TO
Veel sterkte TO
Nee heb je, ja kun je krijgen
maandag 22 november 2021 om 14:11
maandag 22 november 2021 om 14:13
Dank voor de reacties. De ziekte en het overlijden heeft 9 weken geduurd, weken waar ik nauwelijks alleen was en al was ik het dan was ik er nog mee bezig.
Nu merk ik dat ik alleen wil zijn (en met kind dan) en niet zoveel voel. Kan wel tranen opwekken door alle rouwkaarten te lezen maar voel me dof. Heb nog niet zo lang een relatie en merk ook met hem, ik voel het even allemaal niet. Terwijl hij me zo goed heeft gesteund de afgelopen tijd. Probeer daar nu geen conclusies uit te trekken want het is een heftige tijd (geweest) maar tegelijkertijd voel ik me ook normaal.
Nu merk ik dat ik alleen wil zijn (en met kind dan) en niet zoveel voel. Kan wel tranen opwekken door alle rouwkaarten te lezen maar voel me dof. Heb nog niet zo lang een relatie en merk ook met hem, ik voel het even allemaal niet. Terwijl hij me zo goed heeft gesteund de afgelopen tijd. Probeer daar nu geen conclusies uit te trekken want het is een heftige tijd (geweest) maar tegelijkertijd voel ik me ook normaal.
maandag 22 november 2021 om 14:21
Mijn vader is 6 weken geleden overleden. Ik ben 2 dagen na de crematie weer aan het werk gegaan. Helaas heb ik veeleisend werk, dat je niet rustig aan of half kunt doen. In een omgeving waarin iedereen altijd gewoon maar door gaat. Dus ook geen extra aandacht van collega's, leidinggevende oid. Werk valt me zwaar, ik kan me slecht concentreren terwijl dat erg nodig is.
De eerste 3 weken na de crematie kwam het nog zo niet binnen. Net als jij, een dof gevoel, ik vroeg me af waarom ik niet huilde. Sinds 2 weken ben ik moe, overprikkeld, slecht geconcentreerd, verdrietig en is alles me teveel. Bij een iets te volle agenda (ook al zijn het leuke dingen) breekt het zweet me uit. Ik heb vooral behoefte aan rust aan m'n hoofd. En vooral geen verwachtingen. Behalve mijn hele naaste familie, vriend en 1 of 2 vriendinnen vind ik iedereen irritant, en wil ik eigenlijk niemand zien.
Mijn moeder overleed een aantal jaar geleden en ook dat komt nu terug.
Daarnaast komt er nu de hele afwikkeling van hun huis ed bij kijken. Ik heb het gevoel 2 levens aan het opruimen te zijn.
Rouwen is volgens mij voor iedereen anders en volgens mij komt het vanzelf en kun je er ook niet zoveel aan doen behalve zo goed mogelijk mee te bewegen (wat mij mbt werk dus niet lukt). Er misschien alleen voor waken dat je er niet al te erg voor wegloopt, mocht je die neiging hebben. Rust inbouwen, voor je hoofd en gevoel, om dingen te verwerken, overdenken, voelen. En doen waar je behoefte aan heb (wel praten, niet praten, slapen, enz).
Ik lees nu 'Je bent jong en je rouwt wat'. Ben nog niet zo ver maar tot nu toe herkenbaar en het raakt me, het maakt dat ik m'n eigen gevoelens beter voel.
De eerste 3 weken na de crematie kwam het nog zo niet binnen. Net als jij, een dof gevoel, ik vroeg me af waarom ik niet huilde. Sinds 2 weken ben ik moe, overprikkeld, slecht geconcentreerd, verdrietig en is alles me teveel. Bij een iets te volle agenda (ook al zijn het leuke dingen) breekt het zweet me uit. Ik heb vooral behoefte aan rust aan m'n hoofd. En vooral geen verwachtingen. Behalve mijn hele naaste familie, vriend en 1 of 2 vriendinnen vind ik iedereen irritant, en wil ik eigenlijk niemand zien.
Mijn moeder overleed een aantal jaar geleden en ook dat komt nu terug.
Daarnaast komt er nu de hele afwikkeling van hun huis ed bij kijken. Ik heb het gevoel 2 levens aan het opruimen te zijn.
Rouwen is volgens mij voor iedereen anders en volgens mij komt het vanzelf en kun je er ook niet zoveel aan doen behalve zo goed mogelijk mee te bewegen (wat mij mbt werk dus niet lukt). Er misschien alleen voor waken dat je er niet al te erg voor wegloopt, mocht je die neiging hebben. Rust inbouwen, voor je hoofd en gevoel, om dingen te verwerken, overdenken, voelen. En doen waar je behoefte aan heb (wel praten, niet praten, slapen, enz).
Ik lees nu 'Je bent jong en je rouwt wat'. Ben nog niet zo ver maar tot nu toe herkenbaar en het raakt me, het maakt dat ik m'n eigen gevoelens beter voel.
maandag 22 november 2021 om 14:27
Gecondoleerd.
Voor mij was/ is rouwen niet een actief iets. Niet iets wat ik wel of niet doe. Het verdriet komt en gaat en lijkt stuurloos. Dan ben ik een periode verdoofd en lijkt niks me te raken, dan weer een tijd kan ik door alles eraan herinnerd worden en huilen om de simpelste dingen. Geen peil op te trekken. Het zal wel goed zijn denk ik?
Voor mij was/ is rouwen niet een actief iets. Niet iets wat ik wel of niet doe. Het verdriet komt en gaat en lijkt stuurloos. Dan ben ik een periode verdoofd en lijkt niks me te raken, dan weer een tijd kan ik door alles eraan herinnerd worden en huilen om de simpelste dingen. Geen peil op te trekken. Het zal wel goed zijn denk ik?
maandag 22 november 2021 om 14:38
Ik heb niet bewust gerouwd om mijn ouders. Maar ik kreeg wel een tijdelijke dwangneurose (als kind toen mijn vader overleed) en een depressie (na mijn moeders dood)
Ik denk dus dat je het vooral niet weg moet duwen en denken dat het leven zo snel mogelijk door moet gaan. Want dan haalt het je later misschien op een andere manier onderuit .
Ik denk dus dat je het vooral niet weg moet duwen en denken dat het leven zo snel mogelijk door moet gaan. Want dan haalt het je later misschien op een andere manier onderuit .
maandag 22 november 2021 om 14:41
Gecondoleerd TO.
Bij mij was het ook geen actief proces. Die stadia van rouw die je schijnt te kunnen onderscheiden, herken ik ook niet.
20 jaar (moeder) en 10 jaar (vader) na dato vind ik het nog steeds erg verdrietig dat ze er niet meer zijn maar hoe ik gerouwd heb,.. kan er geen antwoord op geven.
Veel sterkte.
Bij mij was het ook geen actief proces. Die stadia van rouw die je schijnt te kunnen onderscheiden, herken ik ook niet.
20 jaar (moeder) en 10 jaar (vader) na dato vind ik het nog steeds erg verdrietig dat ze er niet meer zijn maar hoe ik gerouwd heb,.. kan er geen antwoord op geven.
Veel sterkte.
maandag 22 november 2021 om 14:44
@Eefje677 Herkenbaar. Gecondoleerd, en wat heftig lijkt me het met je baan. Ik heb gelukkig een baan waar ik mijn uren aan kan passen bij wat goed voor mij is en krijg daar ruimte voor. Ik heb vanochtend de podcast van Liesbeth Rasker ontdekt ‘dag voor dag’ lijkt me wel wat geloof ik.
Mijn natuurlijke neiging is de meest effectieve strategie te zoeken en er vervolgens achter te komen dat je altijd eerst moet vallen. Dus ik wil er niet ‘overheen’ komen, ik ga er doorheen en ik zie wel hoe. Maar vind het ongrijpbaar en dat maakt het lastig.
Mijn natuurlijke neiging is de meest effectieve strategie te zoeken en er vervolgens achter te komen dat je altijd eerst moet vallen. Dus ik wil er niet ‘overheen’ komen, ik ga er doorheen en ik zie wel hoe. Maar vind het ongrijpbaar en dat maakt het lastig.
arequipa wijzigde dit bericht op 22-11-2021 14:52
1.28% gewijzigd
maandag 22 november 2021 om 14:48
Ik heb niet actief gerouwd. Ben gewoon verder gegaan met mijn leven en heb per moment gekeken hoe ik me voelde. Ben twee weken na de uitvaart weer aan het werk gegaan. Dat was achteraf misschien iets te vroeg, maar heeft ook geen grote problemen veroorzaakt. Half beginnen kon bij mij niet echt, maar ik het ging best prima.
Gecondoleerd.
Gecondoleerd.
maandag 22 november 2021 om 14:53
Mijn vader is trouwens een jaar lang ziek geweest, een heel onrustige periode met spoedopnames en dan weer naar huis, veel dingen regelen, revalidatiecentra, beschikbare plekken, allerlei logistiek, medische verklaringen, steeds gespannen dat er weer een telefoontje kwam. Dus bij mij heerste na overlijden ook wel een gevoel van rust. Het is klaar nu. Ik hoef niet meer bij elk telefoontje het ergste te verwachten. Dat was ergens ook wel fijn.novaviva schreef: ↑22-11-2021 14:48Ik heb niet actief gerouwd. Ben gewoon verder gegaan met mijn leven en heb per moment gekeken hoe ik me voelde. Ben twee weken na de uitvaart weer aan het werk gegaan. Dat was achteraf misschien iets te vroeg, maar heeft ook geen grote problemen veroorzaakt. Half beginnen kon bij mij niet echt, maar ik het ging best prima.
Gecondoleerd.
maandag 22 november 2021 om 14:54
Gecondoleerd.
Bij mij kwam het en ging het en kwam het en ging het. Met sommige mensen vond ik het fijn om erover te praten met anderen juist niet. Ik ging vrij snel weer werken. Afleiding zou goed zijn. En dat was het vaak ook. Maar ik merkte ook dat ik snel geïrriteerd raakte. Dan mopperde iemand dat de koffie te sterk was of zo en blies dat helemaal op en dan dacht ik; wat zeik jij nou. Toen heb ik heel veel gehad aan mijn man die zaken in perspectief kon zetten en vooral; die luisterde, structuur bood en voor mij zorgde. Rouwen is een proces, er staat niet echt een tijd voor.
Bij mij kwam het en ging het en kwam het en ging het. Met sommige mensen vond ik het fijn om erover te praten met anderen juist niet. Ik ging vrij snel weer werken. Afleiding zou goed zijn. En dat was het vaak ook. Maar ik merkte ook dat ik snel geïrriteerd raakte. Dan mopperde iemand dat de koffie te sterk was of zo en blies dat helemaal op en dan dacht ik; wat zeik jij nou. Toen heb ik heel veel gehad aan mijn man die zaken in perspectief kon zetten en vooral; die luisterde, structuur bood en voor mij zorgde. Rouwen is een proces, er staat niet echt een tijd voor.
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
maandag 22 november 2021 om 14:59
Allereerst gecondoleerd 
Mijn vader is begin juni geheel plotseling overleden. Het verdriet was overweldigend....Niet alleen het verdriet dat ik mijn vader kwijt was, maar óók omdat hem geen langer leven gegund was. Hij wilde nog zoveel. Het ging er niet in dat hij 's middags nog hier was en 8 uur later ineens dood....Ik was er ziek van (in combi met bloedarmoede). Dacht echt dat het nooit meer 'beter' zou gaan voelen. Hij was mijn steun en toeverlaat.
Nu, bijna 5 maanden verder, kan ik zeggen dat ik niet meer dagelijks huil. Dat was de eerste maanden wel zo. Niet continu, maar toch wel dagelijks een keer.
Het verdriet en gemis zijn er nog steeds. Als ik aan hem denk, verandert mijn ademhaling en voel ik de tranen, maar gelukkig niet meer zoals toen. Het verdriet zit nu wel weer even meer aan de oppervlakte, omdat we bezig zijn met zijn asbestemming....
Ik mis hem echt vreselijk, dat zal zo blijven....Ik voel ook nog steeds veel onrust.
Sterkte. En het komt zoals het komt. Je kunt in dit proces niks 'doen', behalve toegeven aan verdriet als dat wel opkomt.
Mijn vader is begin juni geheel plotseling overleden. Het verdriet was overweldigend....Niet alleen het verdriet dat ik mijn vader kwijt was, maar óók omdat hem geen langer leven gegund was. Hij wilde nog zoveel. Het ging er niet in dat hij 's middags nog hier was en 8 uur later ineens dood....Ik was er ziek van (in combi met bloedarmoede). Dacht echt dat het nooit meer 'beter' zou gaan voelen. Hij was mijn steun en toeverlaat.
Nu, bijna 5 maanden verder, kan ik zeggen dat ik niet meer dagelijks huil. Dat was de eerste maanden wel zo. Niet continu, maar toch wel dagelijks een keer.
Het verdriet en gemis zijn er nog steeds. Als ik aan hem denk, verandert mijn ademhaling en voel ik de tranen, maar gelukkig niet meer zoals toen. Het verdriet zit nu wel weer even meer aan de oppervlakte, omdat we bezig zijn met zijn asbestemming....
Ik mis hem echt vreselijk, dat zal zo blijven....Ik voel ook nog steeds veel onrust.
Sterkte. En het komt zoals het komt. Je kunt in dit proces niks 'doen', behalve toegeven aan verdriet als dat wel opkomt.
maandag 22 november 2021 om 15:44
Gecondoleerd, wat een heftige tijd heb je achter de rug. En nu is er rust en komt het verdriet.
Ik ben eerst mijn moeder verloren aan kanker en daarna mijn dochter aan het einde van de zwangerschap. Rouwen kun je zeker wel actief doen, door bijvoorbeeld te schrijven of muziek te luisteren. Ik heb voor mijn dochter een hele afspeellijst gemaakt met liedjes die bij haar passen of me aan haar doen denken. En ik heb uren gewandeld, in mijn eentje en dan kwamen de tranen vanzelf. Ook door over mijn moeder of dochter te praten verwerk ik mijn verdriet. Ik heb fotoalbums gemaakt en ik heb een plekje in een kapel waar ik af en toe een kaarsje aansteek. Het beeld van maria met een baby in haar armen geeft me het idee dat mijn dochter bij mijn moeder is. Er is geen goed of kwaad, soms doe je het bewust en soms onbewust. In het negin kan het verdriet je opeten en verrassen, maar het wordt milder en anders. Wat mij het meeste helpt is de tranen te paten komen. Zoals ik altijd tegen mijn dochters zeg: Missen is niet erg, het betekent dat je heel veel van iemand houdt. En zo omarm ik mijn tranen.
Neem de tijd. Doe het op jouw manier.
Ik ben eerst mijn moeder verloren aan kanker en daarna mijn dochter aan het einde van de zwangerschap. Rouwen kun je zeker wel actief doen, door bijvoorbeeld te schrijven of muziek te luisteren. Ik heb voor mijn dochter een hele afspeellijst gemaakt met liedjes die bij haar passen of me aan haar doen denken. En ik heb uren gewandeld, in mijn eentje en dan kwamen de tranen vanzelf. Ook door over mijn moeder of dochter te praten verwerk ik mijn verdriet. Ik heb fotoalbums gemaakt en ik heb een plekje in een kapel waar ik af en toe een kaarsje aansteek. Het beeld van maria met een baby in haar armen geeft me het idee dat mijn dochter bij mijn moeder is. Er is geen goed of kwaad, soms doe je het bewust en soms onbewust. In het negin kan het verdriet je opeten en verrassen, maar het wordt milder en anders. Wat mij het meeste helpt is de tranen te paten komen. Zoals ik altijd tegen mijn dochters zeg: Missen is niet erg, het betekent dat je heel veel van iemand houdt. En zo omarm ik mijn tranen.
Neem de tijd. Doe het op jouw manier.
maandag 22 november 2021 om 16:08
Gecondoleerd, wat verdrietig.Arequipa schreef: ↑22-11-2021 14:13Dank voor de reacties. De ziekte en het overlijden heeft 9 weken geduurd, weken waar ik nauwelijks alleen was en al was ik het dan was ik er nog mee bezig.
Nu merk ik dat ik alleen wil zijn (en met kind dan) en niet zoveel voel. Kan wel tranen opwekken door alle rouwkaarten te lezen maar voel me dof. Heb nog niet zo lang een relatie en merk ook met hem, ik voel het even allemaal niet. Terwijl hij me zo goed heeft gesteund de afgelopen tijd. Probeer daar nu geen conclusies uit te trekken want het is een heftige tijd (geweest) maar tegelijkertijd voel ik me ook normaal.
Rouwen doet iedereen op z’n eigen manier. Het enige wat ik als vuistregel zou aanhouden, is nu geen grote beslissingen nemen. Je voelt je normaal zeg je, maar dat kan ook heel bedrieglijk zijn. Ik zou je vriend wel uitleggen hoe je je nu voelt, dan kun je tenminste even de afstand nemen die je kennelijk nodig hebt.
maandag 22 november 2021 om 16:08
Gecondoleerd TO. Ik heb je andere topic ook gelezen. Wat is het snel gegaan.
Ik heb mijn vader ruim 9 jaar geleden verloren ik heb veel te weinig om hem gerouwd. Ik mocht er niet aan toegeven van mezelf. Ik hd net een paar welen een nieuwe baan en vanuit werkgever kwam vooral irritatie dat ik tijdens mijn sollicitatie niet had verteld dat mijn vader zo ziek was. Het was, op zijn zachts gezegd, niet bepaald een warm bad en ik was toen veel banger mijn baan te verliezen dan dat ik zorgde voor mezelf en voor mijn rouwproces. Uiteindelijk ben ik die baan ook verloren, maar dat bleek een zege.
Ik ging maar door en door en door en dat is niet goed. Ik had privé ook nog wat andere hele nare dingen te verwerken en heel wat te stellen met mijn moeder die echt compleet van het padje af was.
Uiteindelijk heeft het niet willen of, voor mijn gevoel, niet kunnen toegeven aan het verdriet mijn leven compleet van koers gehaald (dat werkt namelijk heel ver door) en voor een groot deel (op carrière gebied) verpest.
Ik was toentertijd vrijgezel en ik had zoveel zorgen. Als ik nu weleens terugkijk op mezelf van toen kan ik overvallen worden door een gevoel van medelijden. Ik had veel beter voor mezelf moeten zorgen. Ik was veel en veel te hard voor mezelf.
Dat is ook wat ik jou wil meegeven. Geef toe aan wat je voelt en laat het er zijn. Niemand kan jou vertellen wat voor jou het beste werkt, maar stop het niet weg, want het haalt je altijd in.
Ik wens je heel veel sterkte. Wees lief voor jezelf.
Ik heb mijn vader ruim 9 jaar geleden verloren ik heb veel te weinig om hem gerouwd. Ik mocht er niet aan toegeven van mezelf. Ik hd net een paar welen een nieuwe baan en vanuit werkgever kwam vooral irritatie dat ik tijdens mijn sollicitatie niet had verteld dat mijn vader zo ziek was. Het was, op zijn zachts gezegd, niet bepaald een warm bad en ik was toen veel banger mijn baan te verliezen dan dat ik zorgde voor mezelf en voor mijn rouwproces. Uiteindelijk ben ik die baan ook verloren, maar dat bleek een zege.
Ik ging maar door en door en door en dat is niet goed. Ik had privé ook nog wat andere hele nare dingen te verwerken en heel wat te stellen met mijn moeder die echt compleet van het padje af was.
Uiteindelijk heeft het niet willen of, voor mijn gevoel, niet kunnen toegeven aan het verdriet mijn leven compleet van koers gehaald (dat werkt namelijk heel ver door) en voor een groot deel (op carrière gebied) verpest.
Ik was toentertijd vrijgezel en ik had zoveel zorgen. Als ik nu weleens terugkijk op mezelf van toen kan ik overvallen worden door een gevoel van medelijden. Ik had veel beter voor mezelf moeten zorgen. Ik was veel en veel te hard voor mezelf.
Dat is ook wat ik jou wil meegeven. Geef toe aan wat je voelt en laat het er zijn. Niemand kan jou vertellen wat voor jou het beste werkt, maar stop het niet weg, want het haalt je altijd in.
Ik wens je heel veel sterkte. Wees lief voor jezelf.
meisje22 wijzigde dit bericht op 22-11-2021 16:25
2.20% gewijzigd
maandag 22 november 2021 om 16:14
Er is al veel zinnigs gezegd, mijn toevoeging:
Rouw heeft veel gezichten, daarvan is verdriet er maar eentje van..... toen ik mijn man veel te jong (40) verloor was ik vooral verrast door hoe rouw ook leegte is...een schreeuwende leegte, gecombineerd met tomeloze onrust......dit galmde maar door mij heen en wilde niet uitstromen,
tegelijk was er ook drive......tomeloze kracht om door te leven zoals ik het nooit eerder gevoeld had.
Rouw heeft veel gezichten, daarvan is verdriet er maar eentje van..... toen ik mijn man veel te jong (40) verloor was ik vooral verrast door hoe rouw ook leegte is...een schreeuwende leegte, gecombineerd met tomeloze onrust......dit galmde maar door mij heen en wilde niet uitstromen,
tegelijk was er ook drive......tomeloze kracht om door te leven zoals ik het nooit eerder gevoeld had.
maandag 22 november 2021 om 17:10
Dankjewel voor je verhaal! Zat afgelopen maand nog ‘even’ tussendoor in een sollicitatiegesprek, waar ik ook niks over m’n vader had gezegd maar ben afgewezen omdat ze me hard vonden overkomen. Denk dat ik elke vorm van emotie probeerde buiten te houden. In ieder geval ben ik blij dat ik niet ook nog een nieuwe baan ben aan gegaan en jouw verhaal zorgt daar nog meer voor.meisje22 schreef: ↑22-11-2021 16:08Gecondoleerd TO. Ik heb je andere topic ook gelezen. Wat is het snel gegaan.
Ik heb mijn vader ruim 9 jaar geleden verloren ik heb veel te weinig om hem gerouwd. Ik mocht er niet aan toegeven van mezelf. Ik hd net een paar welen een nieuwe baan en vanuit werkgever kwam vooral irritatie dat ik tijdens mijn sollicitatie niet had verteld dat mijn vader zo ziek was. Het was, op zijn zachts gezegd, niet bepaald een warm bad en ik was toen veel banger mijn baan te verliezen dan dat ik zorgde voor mezelf en voor mijn rouwproces. Uiteindelijk ben ik die baan ook verloren, maar dat bleek een zege.
Ik ging maar door en door en door en dat is niet goed. Ik had privé ook nog wat andere hele nare dingen te verwerken en heel wat te stellen met mijn moeder die echt compleet van het padje af was.
Uiteindelijk heeft het niet willen of, voor mijn gevoel, niet kunnen toegeven aan het verdriet mijn leven compleet van koers gehaald (dat werkt namelijk heel ver door) en voor een groot deel (op carrière gebied) verpest.
Ik was toentertijd vrijgezel en ik had zoveel zorgen. Als ik nu weleens terugkijk op mezelf van toen kan ik overvallen worden door een gevoel van medelijden. Ik had veel beter voor mezelf moeten zorgen. Ik was veel en veel te hard voor mezelf.
Dat is ook wat ik jou wil meegeven. Geef toe aan wat je voelt en laat het er zijn. Niemand kan jou vertellen wat voor jou het beste werkt, maar stop het niet weg, want het haalt je altijd in.
Ik wens je heel veel sterkte. Wees lief voor jezelf.
maandag 22 november 2021 om 17:17
Gecondoleerd, Arequipa.
Ik zit nog een fase voor jou, mijn vader is afgelopen woensdag vrij plotseling overleden. Hij was met Alzheimer opgenomen in een zorginstelling en heeft daar Corona opgelopen. Toen hij daarvan zo goed als hersteld was, kreeg hij een beroerte, waar hij een paar uur later aan overleden is. Komende donderdag is de uitvaart, dus we zitten nog volop in het regelen, ik heb geen idee hoe ik me daarna zal voelen. Nu voel ik het verdriet vooral constant op de achtergrond aanwezig en zijn er af en toe tranen, maar ik heb het gevoel dat ik het nu nog wegduw om deze dagen door te komen.
Ik heb vandaag wel wat gewerkt, ik heb een eigen bedrijf en kan niet zomaar niets doen. Ik heb er uren over gedaan om alle mails sinds woensdag te beantwoorden. Niet dat het er zo veel waren, maar omdat elke mail veel meer tijd kostte dan normaal.
Sterkte, ook voor de anderen die hier gepost hebben
Ik zit nog een fase voor jou, mijn vader is afgelopen woensdag vrij plotseling overleden. Hij was met Alzheimer opgenomen in een zorginstelling en heeft daar Corona opgelopen. Toen hij daarvan zo goed als hersteld was, kreeg hij een beroerte, waar hij een paar uur later aan overleden is. Komende donderdag is de uitvaart, dus we zitten nog volop in het regelen, ik heb geen idee hoe ik me daarna zal voelen. Nu voel ik het verdriet vooral constant op de achtergrond aanwezig en zijn er af en toe tranen, maar ik heb het gevoel dat ik het nu nog wegduw om deze dagen door te komen.
Ik heb vandaag wel wat gewerkt, ik heb een eigen bedrijf en kan niet zomaar niets doen. Ik heb er uren over gedaan om alle mails sinds woensdag te beantwoorden. Niet dat het er zo veel waren, maar omdat elke mail veel meer tijd kostte dan normaal.
Sterkte, ook voor de anderen die hier gepost hebben
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
maandag 22 november 2021 om 17:23
Graag gedaan. Als ik zo vrij mag zijn, als je nu prettig zit met fijne collega's blijf daar dan (voorlopig). Ik las al iets over je werkgever wat erg begripvol overkomt. Je hebt een pittige tijd voor de boeg. Het is fijn als je mensen om je heen hebt die je kennen, die weten hoe je werkt, dat is echt heel prettig.Arequipa schreef: ↑22-11-2021 17:10Dankjewel voor je verhaal! Zat afgelopen maand nog ‘even’ tussendoor in een sollicitatiegesprek, waar ik ook niks over m’n vader had gezegd maar ben afgewezen omdat ze me hard vonden overkomen. Denk dat ik elke vorm van emotie probeerde buiten te houden. In ieder geval ben ik blij dat ik niet ook nog een nieuwe baan ben aan gegaan en jouw verhaal zorgt daar nog meer voor.
Helaas is het bedrijf waar ik werkte (voor die vreselijke baan) failliet gegaan. Ik werkte daar vijf jaar met heel veel plezier en ik was erg hecht met mijn collega's. Daar hd ik ook al zoveel verdriet van en ik denk dat het allemaal anders was gelopen als ik daar nog had gewerkt toen mijn vader stierf.
maandag 22 november 2021 om 18:38
Ach Juultje, in de dagen voor de uitvaart komt er zo vreselijk veel op je af, dan zou je toch niet moeten werken. Ik snap dat het soms niet anders is hoor, maar jeetje, pittig. Let op jezelf.
Ik vind dit nu al een fijn topic. Om verhalen te lezen van mensen die weten waar het over gaat, die het hebben mee gemaakt. Het is aan anderen haast niet uit te leggen, is mijn ervaring.
Sterkte voor iedereen
Ik vind dit nu al een fijn topic. Om verhalen te lezen van mensen die weten waar het over gaat, die het hebben mee gemaakt. Het is aan anderen haast niet uit te leggen, is mijn ervaring.
Sterkte voor iedereen
