Psyche
alle pijlers
Hoe rouw(de) jij?
maandag 22 november 2021 om 13:57
Mijn vader is een week geleden overleden en nu de begrafenis voorbij is en de rust is wedergekeerd vraag ik me af: en nu?
Ik snap dat elk proces anders is, maar benieuwd naar verhalen van hoe dit bij anderen verliep of loopt.
Vandaag zou ik weer gaan werken, want dacht moet toch een keer beginnen. Manager verbaasde zich dat ik er alweer (online) was, maar met koffie op de bank mijn mails gelezen, daarna in bad gegaan en toen met een boek op de bank.
Ik snap dat elk proces anders is, maar benieuwd naar verhalen van hoe dit bij anderen verliep of loopt.
Vandaag zou ik weer gaan werken, want dacht moet toch een keer beginnen. Manager verbaasde zich dat ik er alweer (online) was, maar met koffie op de bank mijn mails gelezen, daarna in bad gegaan en toen met een boek op de bank.
maandag 22 november 2021 om 18:52
Gecondoleerd. Wat verdrietigJuultje schreef: ↑22-11-2021 17:17Gecondoleerd, Arequipa.
Ik zit nog een fase voor jou, mijn vader is afgelopen woensdag vrij plotseling overleden. Hij was met Alzheimer opgenomen in een zorginstelling en heeft daar Corona opgelopen. Toen hij daarvan zo goed als hersteld was, kreeg hij een beroerte, waar hij een paar uur later aan overleden is. Komende donderdag is de uitvaart, dus we zitten nog volop in het regelen, ik heb geen idee hoe ik me daarna zal voelen. Nu voel ik het verdriet vooral constant op de achtergrond aanwezig en zijn er af en toe tranen, maar ik heb het gevoel dat ik het nu nog wegduw om deze dagen door te komen.
Ik heb vandaag wel wat gewerkt, ik heb een eigen bedrijf en kan niet zomaar niets doen. Ik heb er uren over gedaan om alle mails sinds woensdag te beantwoorden. Niet dat het er zo veel waren, maar omdat elke mail veel meer tijd kostte dan normaal.
Sterkte, ook voor de anderen die hier gepost hebben
Heel veel sterkte met alles.
maandag 22 november 2021 om 19:07
Mijn moeder is In juni overleden , mooie leeftijd en een vrij kort ziekbed. Hierdoor ook de zorg om mijn vader , daarvoor al , en nu nog steeds na opname in een zorginstelling.
Het gaat goed, heb normale relaxte dingen naast het regelen gedaan zoals gesport (zelfs gezwommen in een meer de ochtend van de begrafenis) ,stapje voor stapje verder. Veel te regelen samen met broer/zus en een week na de crematie weer aan het werk (gelukkig veel thuis kunnen werken). Het ouderlijk huis moet opgeruimd worden , de financiën, contacten , familie etc. Kost best veel tijd allemaal , maar dat is nou eenmaal zo. Probeer vooral aan jezelf te denken en je rust te nemen en afleiding. Lekker wandelen in de natuur doet mij heel goed.
Het gaat goed, heb normale relaxte dingen naast het regelen gedaan zoals gesport (zelfs gezwommen in een meer de ochtend van de begrafenis) ,stapje voor stapje verder. Veel te regelen samen met broer/zus en een week na de crematie weer aan het werk (gelukkig veel thuis kunnen werken). Het ouderlijk huis moet opgeruimd worden , de financiën, contacten , familie etc. Kost best veel tijd allemaal , maar dat is nou eenmaal zo. Probeer vooral aan jezelf te denken en je rust te nemen en afleiding. Lekker wandelen in de natuur doet mij heel goed.
maandag 22 november 2021 om 19:14
Wat verdrietig. Gecondoleerd en heel veel sterkte!Juultje schreef: ↑22-11-2021 17:17Gecondoleerd, Arequipa.
Ik zit nog een fase voor jou, mijn vader is afgelopen woensdag vrij plotseling overleden. Hij was met Alzheimer opgenomen in een zorginstelling en heeft daar Corona opgelopen. Toen hij daarvan zo goed als hersteld was, kreeg hij een beroerte, waar hij een paar uur later aan overleden is. Komende donderdag is de uitvaart, dus we zitten nog volop in het regelen, ik heb geen idee hoe ik me daarna zal voelen. Nu voel ik het verdriet vooral constant op de achtergrond aanwezig en zijn er af en toe tranen, maar ik heb het gevoel dat ik het nu nog wegduw om deze dagen door te komen.
Ik heb vandaag wel wat gewerkt, ik heb een eigen bedrijf en kan niet zomaar niets doen. Ik heb er uren over gedaan om alle mails sinds woensdag te beantwoorden. Niet dat het er zo veel waren, maar omdat elke mail veel meer tijd kostte dan normaal.
Sterkte, ook voor de anderen die hier gepost hebben
maandag 22 november 2021 om 19:53
Jeetje, gecondoleerd! Wat een narigheid.Juultje schreef: ↑22-11-2021 17:17Gecondoleerd, Arequipa.
Ik zit nog een fase voor jou, mijn vader is afgelopen woensdag vrij plotseling overleden. Hij was met Alzheimer opgenomen in een zorginstelling en heeft daar Corona opgelopen. Toen hij daarvan zo goed als hersteld was, kreeg hij een beroerte, waar hij een paar uur later aan overleden is. Komende donderdag is de uitvaart, dus we zitten nog volop in het regelen, ik heb geen idee hoe ik me daarna zal voelen. Nu voel ik het verdriet vooral constant op de achtergrond aanwezig en zijn er af en toe tranen, maar ik heb het gevoel dat ik het nu nog wegduw om deze dagen door te komen.
Ik heb vandaag wel wat gewerkt, ik heb een eigen bedrijf en kan niet zomaar niets doen. Ik heb er uren over gedaan om alle mails sinds woensdag te beantwoorden. Niet dat het er zo veel waren, maar omdat elke mail veel meer tijd kostte dan normaal.
Sterkte, ook voor de anderen die hier gepost hebben
Kom gerust hier van je afschrijven, hier is de begrafenis ook afgelopen weekend geweest dus nog erg vers allemaal.
Wat heftig lijkt me ook dat je werkzaamheden maar oplopen.
Sterkte komende dagen!
dinsdag 23 november 2021 om 07:19
Ik herken dit gevoel, de eerste tijd leefde ik op de automatische piloot, het verdriet kwam pas later. Zeg gerust tegen je vriend dat je even niet weet hoe en wat. Ik maakte mezelf gek door net te doen alsof het allemaal prima ging, achteraf geen wijs besluit. Dof, verdrietig, boos, je mag het allemaal voelen, er is geen goed of fout.
Gecondoleerd en veel sterkte (ook vpor andere posters).
dinsdag 23 november 2021 om 08:11
Dankjewel. Vandaag doe ik weer helemaal niks, morgen werk ik mijn mail weer bij. Veel meer hoeft er nu ook niet. Het is ook wel fijn een beetje afleiding.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 23 november 2021 om 08:13
Ik kan me hier wel wat bij voorstellen. Doordat mijn vader Alzheimer had, moesten we de afgelopen jaren al stukje bij beetje afscheid van hem nemen. Ik voelde daar niet altijd veel bij en soms sloeg het verdriet hierom ineens in alle hevigheid toe. Misschien is dit net zoiets, maar dan heftiger, omdat het al je gevoel verdooft en niet alleen je verdriet. Ik zou hier ook zeker over praten met je vriend.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 23 november 2021 om 09:33
Herkenbaar. Ik denk dat het een natuurlijk mechanisme is. Alsof je in 'standby' modus staat anders komt het verlies te hard binnen.
dinsdag 23 november 2021 om 09:54
Jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn, familie had Corona en net toen het beter leek te gaan toch ineens overleden.Juultje schreef: ↑22-11-2021 17:17Gecondoleerd, Arequipa.
Ik zit nog een fase voor jou, mijn vader is afgelopen woensdag vrij plotseling overleden. Hij was met Alzheimer opgenomen in een zorginstelling en heeft daar Corona opgelopen. Toen hij daarvan zo goed als hersteld was, kreeg hij een beroerte, waar hij een paar uur later aan overleden is. Komende donderdag is de uitvaart, dus we zitten nog volop in het regelen, ik heb geen idee hoe ik me daarna zal voelen. Nu voel ik het verdriet vooral constant op de achtergrond aanwezig en zijn er af en toe tranen, maar ik heb het gevoel dat ik het nu nog wegduw om deze dagen door te komen.
Ik heb vandaag wel wat gewerkt, ik heb een eigen bedrijf en kan niet zomaar niets doen. Ik heb er uren over gedaan om alle mails sinds woensdag te beantwoorden. Niet dat het er zo veel waren, maar omdat elke mail veel meer tijd kostte dan normaal.
Sterkte, ook voor de anderen die hier gepost hebben
We hebben de uitvaart net achter de rug, ik loop dus wat dagen “op je voor”, maar heb eigenlijk geen idee hoe het met me gaat…
Ik hik tegen aan het werk gaan aan, ik weet echt niet waar ik de energie vandaan moet halen.
Een zebra is geen paard met strepen
dinsdag 23 november 2021 om 09:58
Ach jeetje....gecondoleerd en veel sterkte ook!Jamaarhoe schreef: ↑23-11-2021 09:54Jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn, familie had Corona en net toen het beter leek te gaan toch ineens overleden.
We hebben de uitvaart net achter de rug, ik loop dus wat dagen “op je voor”, maar heb eigenlijk geen idee hoe het met me gaat…
Ik hik tegen aan het werk gaan aan, ik weet echt niet waar ik de energie vandaan moet halen.
dinsdag 23 november 2021 om 09:59
Dat gevoel heb ik ook… en als ik het binnen laat dan is het alsof er een vrachtwagen tegen me aan knalt en dan moet ik zo hard huilen….
Er lopen hier ook nog kinderen dat maakt het helemaal lastig want als ik huil hebben ze daar soms weer verdriet van
Een zebra is geen paard met strepen
dinsdag 23 november 2021 om 10:03
Gecondoleerd!
Ik heb helaas een zeer verdrietig en zeer onverwacht verlies meegemaakt. Kortgeleden. Ik ben er echt even helemaal ondersteboven van geweest. Niet gewerkt, niet geslapen, niet gegeten. Nadat alles geregeld was omtrent het afscheid heb ik veel rust genomen. En we zijn met het gezin naar Aruba gegaan. Dat kon net en heeft me enorm veel goed gedaan. Alleen maar in de zon een boek gelezen, beetje gezwommen, lekker gegeten.
En nu komt het verdriet bij vlagen (nu bijvoorbeeld) terug. Dat is okay. Dan stromen de tranen even en dan ga ik weer door.
Ik heb opgeschreven hoe ik dit rouwproces doormaak en heb me voorgenomen om dat de volgende keer bij een groot verlies weer ga doen. Dus rust nemen (niet werken) en een week naar een zonnige bestemming.
Ik heb helaas een zeer verdrietig en zeer onverwacht verlies meegemaakt. Kortgeleden. Ik ben er echt even helemaal ondersteboven van geweest. Niet gewerkt, niet geslapen, niet gegeten. Nadat alles geregeld was omtrent het afscheid heb ik veel rust genomen. En we zijn met het gezin naar Aruba gegaan. Dat kon net en heeft me enorm veel goed gedaan. Alleen maar in de zon een boek gelezen, beetje gezwommen, lekker gegeten.
En nu komt het verdriet bij vlagen (nu bijvoorbeeld) terug. Dat is okay. Dan stromen de tranen even en dan ga ik weer door.
Ik heb opgeschreven hoe ik dit rouwproces doormaak en heb me voorgenomen om dat de volgende keer bij een groot verlies weer ga doen. Dus rust nemen (niet werken) en een week naar een zonnige bestemming.
dinsdag 23 november 2021 om 10:10
Gecondoleerd TO 
Ik denk/merk, dat rouwen voor ieder anders is en dat het ook veel te maken heeft met de wijze waarop iemand overlijdt.
Lang geleden is mijn vader overleden na een ziekteperiode van 3 jaar. Hij koos toen voor euthanasie. Wat het voor mijn moeder en mij makkelijk maakte was dat het zijn eigen keuze was. Er waren geen opties meer. Het voelde als "het is goed zo". Hij werd op zaterdags gecremeerd en maandags was ik weer op het werk.
Mijn man is 2 jaar geleden overleden na een ziekteperiode van 2 jaar. Ondanks dat iedereen het in zijn omgeving wist dat het verkeerd zou aflopen wilde mijn man daar niets van weten. De kanker had hem echt ingehaald. Toen hij overleed was hij een schim van de man die hij ooit was. Wel overheerste bij mij het gevoel: het had niet anders kunnen aflopen en merk ik -achteraf- dat ik in die periode ervoor al aan het rouwen ben geslagen.
Met de uitvaartmevrouw heb ik hele gesprekken gehad. Zij vertelde me ook, dat de onverwachte overlijdens het ergste zijn. Die leveren qua rouwverwerking (de meeste) problemen op. Daar kan ik wel in meegaan. Het rouwen is me uiteindelijk makkelijk afgegaan. Ik was alleen heel erg moe. En dat heeft lang geduurd.
Hoe dan ook: sterkte, doe het op je eigen manier, neem er de tijd voor.
Ik denk/merk, dat rouwen voor ieder anders is en dat het ook veel te maken heeft met de wijze waarop iemand overlijdt.
Lang geleden is mijn vader overleden na een ziekteperiode van 3 jaar. Hij koos toen voor euthanasie. Wat het voor mijn moeder en mij makkelijk maakte was dat het zijn eigen keuze was. Er waren geen opties meer. Het voelde als "het is goed zo". Hij werd op zaterdags gecremeerd en maandags was ik weer op het werk.
Mijn man is 2 jaar geleden overleden na een ziekteperiode van 2 jaar. Ondanks dat iedereen het in zijn omgeving wist dat het verkeerd zou aflopen wilde mijn man daar niets van weten. De kanker had hem echt ingehaald. Toen hij overleed was hij een schim van de man die hij ooit was. Wel overheerste bij mij het gevoel: het had niet anders kunnen aflopen en merk ik -achteraf- dat ik in die periode ervoor al aan het rouwen ben geslagen.
Met de uitvaartmevrouw heb ik hele gesprekken gehad. Zij vertelde me ook, dat de onverwachte overlijdens het ergste zijn. Die leveren qua rouwverwerking (de meeste) problemen op. Daar kan ik wel in meegaan. Het rouwen is me uiteindelijk makkelijk afgegaan. Ik was alleen heel erg moe. En dat heeft lang geduurd.
Hoe dan ook: sterkte, doe het op je eigen manier, neem er de tijd voor.
dinsdag 23 november 2021 om 10:19
Ik denk dat dat een heel normaal mechanisme is. Je hele gevoel staat "uit". Dus toen mijn ouders overleden, vond ik het bijvoorbeeld van mezelf knap gek dat ik onbedaarlijk kon lachen om een vriendin of om iets op TV, maar voor mijn vriend nauwelijks gevoel kon opbrengen. Ik voelde niet eens meer dat ik hem leuk vond. En ook al leek het soms goed te gaan met mij (zie het voorbeeld van het lachen), het matte gevoel was allesoverheersend. Groot wereldnieuws kwam niet binnen, gezeur van mensen over onbeduidende zaken maakte mij witheet van woede (dus DIE emotie had ik dan weer wel), ik voelde me lusteloos en verdoofd en veroordeelde mezelf snoeihard dat ik weinig verdriet om mijn overleden dierbare leek te voelen maar wel de stad in ging voor nieuwe schoenen.
Wat ik maar wil zeggen: rouw is een raar proces en er bestaat geen handig spoorboekje voor. Ik denk dat het belangrijk is dat je elk gevoel "er laat zijn", dus ook dat verdoofde gevoel. Niet weten wat je met je vriend moet is helemaal niet gek en ook niet erg, je hoeft nu namelijk even helemaal niks. Misschien kun je aan je vriend uitleggen dat je hele gevoel voor alles nu even stil ligt en dat je daardoor dus mat overkomt, maar dat je zijn steun zeer waardeert. Meer hoef je daarmee nu niet te doen.
Sterkte. TO, een ouder verliezen is een aardsverschuivend iets.
dinsdag 23 november 2021 om 11:50
Dit is echt precies hoe ik het voel, kan weinig hebben en wel lachen om mn kind of een stomme grap van mn moeder. Maar verder doet me weinig en zit wel online te winkelen. Probeer even niks van mezelf te vinden en gewoon maar te doen wat goed voelt maar zelfs dat weet ik niet.LadyTramp schreef: ↑23-11-2021 10:19Ik denk dat dat een heel normaal mechanisme is. Je hele gevoel staat "uit". Dus toen mijn ouders overleden, vond ik het bijvoorbeeld van mezelf knap gek dat ik onbedaarlijk kon lachen om een vriendin of om iets op TV, maar voor mijn vriend nauwelijks gevoel kon opbrengen. Ik voelde niet eens meer dat ik hem leuk vond. En ook al leek het soms goed te gaan met mij (zie het voorbeeld van het lachen), het matte gevoel was allesoverheersend. Groot wereldnieuws kwam niet binnen, gezeur van mensen over onbeduidende zaken maakte mij witheet van woede (dus DIE emotie had ik dan weer wel), ik voelde me lusteloos en verdoofd en veroordeelde mezelf snoeihard dat ik weinig verdriet om mijn overleden dierbare leek te voelen maar wel de stad in ging voor nieuwe schoenen.
Wat ik maar wil zeggen: rouw is een raar proces en er bestaat geen handig spoorboekje voor. Ik denk dat het belangrijk is dat je elk gevoel "er laat zijn", dus ook dat verdoofde gevoel. Niet weten wat je met je vriend moet is helemaal niet gek en ook niet erg, je hoeft nu namelijk even helemaal niks. Misschien kun je aan je vriend uitleggen dat je hele gevoel voor alles nu even stil ligt en dat je daardoor dus mat overkomt, maar dat je zijn steun zeer waardeert. Meer hoef je daarmee nu niet te doen.
Sterkte. TO, een ouder verliezen is een aardsverschuivend iets.
Dank voor je verhaal, voel me weer iets ‘normaler’.
dinsdag 23 november 2021 om 12:05
Gecondoleerd, sterkte! Denk dat wij in, voor zover dat je kan zeggen, in de zelfde fase.Jamaarhoe schreef: ↑23-11-2021 09:54Jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn, familie had Corona en net toen het beter leek te gaan toch ineens overleden.
We hebben de uitvaart net achter de rug, ik loop dus wat dagen “op je voor”, maar heb eigenlijk geen idee hoe het met me gaat…
Ik hik tegen aan het werk gaan aan, ik weet echt niet waar ik de energie vandaan moet halen.
Ook andere schrijvers, dank voor de verhalen en steun.
dinsdag 23 november 2021 om 12:06
Arequipa schreef: ↑23-11-2021 11:50Dit is echt precies hoe ik het voel, kan weinig hebben en wel lachen om mn kind of een stomme grap van mn moeder. Maar verder doet me weinig en zit wel online te winkelen. Probeer even niks van mezelf te vinden en gewoon maar te doen wat goed voelt maar zelfs dat weet ik niet.
Dank voor je verhaal, voel me weer iets ‘normaler’.
Als anonieme mensen op een damesforum exact hetzelfde beschrijven, dan is het dus "normaal".
Inderdaad: probeer even niks van jezelf te vinden. Dat deed ik destijds wel, ik vond dat ik raar deed en daar veroordeelde ik mezelf om, en op den duur resulteerde dat erin dat ik me dan maar ging gedragen zoals ik dacht dat het hoorde. Keihard doorgaan dus, masker op en doen alsof het goed met me ging. Met als gevolg, uiteraard, dat de klap daarna alsnog kwam, op een moment dat ik het niet verwachtte en ook niet kon gebruiken.
Doen wat op dat moment goed lijkt te voelen lijkt me een heel slimme. En als je dan eigenlijk niet eens weet wat nou precies goed voelt en wat niet: ook goed. Ik gruwel altijd van de uitspraak "lief voor jezelf zijn", maar in dit soort situaties is het wel precies wat je nodig hebt: met een milde blik naar jezelf kijken, accepteren dat niks voelen blijkbaar nu even is hoe het werkt voor jou en het maar gewoon dag voor dag nemen.
En, voor wat het waard is: ik beloof je dat het beter wordt. Zoals je je nu voelt: zo blijft het niet - het wordt echt beter.
dinsdag 23 november 2021 om 12:12
Fijn dit topic. Mijn moeder is op 10 oktober overleden en sindsdien sta ik in overlevingsstand ofzo. Ik heb nog niet gehuild en voel me daar soms best rot over, want ik had een goede band met mijn moeder en mis haar ook echt wel. Ook is er wel een opluchting dat hij een hoop bespaard is gebleven. Ik heb ook het idee dat ik raar aan het rouwen ben (raar als in anders dan ik verwachtte).
Ik heb het heel druk met omscholen en stagelopen en gewoon thuis met man en twee puberzonen. Ik ben ook erg vol in mijn hoofd. En in de avond soms echt op maar niet kunnen slapen.
Ik heb het heel druk met omscholen en stagelopen en gewoon thuis met man en twee puberzonen. Ik ben ook erg vol in mijn hoofd. En in de avond soms echt op maar niet kunnen slapen.
dinsdag 23 november 2021 om 12:25
Zo ontzettend herkenbaar!!LadyTramp schreef: ↑23-11-2021 12:06Als anonieme mensen op een damesforum exact hetzelfde beschrijven, dan is het dus "normaal".
Inderdaad: probeer even niks van jezelf te vinden. Dat deed ik destijds wel, ik vond dat ik raar deed en daar veroordeelde ik mezelf om, en op den duur resulteerde dat erin dat ik me dan maar ging gedragen zoals ik dacht dat het hoorde. Keihard doorgaan dus, masker op en doen alsof het goed met me ging. Met als gevolg, uiteraard, dat de klap daarna alsnog kwam, op een moment dat ik het niet verwachtte en ook niet kon gebruiken.
Doen wat op dat moment goed lijkt te voelen lijkt me een heel slimme. En als je dan eigenlijk niet eens weet wat nou precies goed voelt en wat niet: ook goed. Ik gruwel altijd van de uitspraak "lief voor jezelf zijn", maar in dit soort situaties is het wel precies wat je nodig hebt: met een milde blik naar jezelf kijken, accepteren dat niks voelen blijkbaar nu even is hoe het werkt voor jou en het maar gewoon dag voor dag nemen.
En, voor wat het waard is: ik beloof je dat het beter wordt. Zoals je je nu voelt: zo blijft het niet - het wordt echt beter.
dinsdag 23 november 2021 om 19:59
Jeetje, ook zo plotseling dus, net als je denkt dat het goed gaat komen. Gecondoleerd en veel sterkte.Jamaarhoe schreef: ↑23-11-2021 09:54Jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn, familie had Corona en net toen het beter leek te gaan toch ineens overleden.
We hebben de uitvaart net achter de rug, ik loop dus wat dagen “op je voor”, maar heb eigenlijk geen idee hoe het met me gaat…
Ik hik tegen aan het werk gaan aan, ik weet echt niet waar ik de energie vandaan moet halen.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 23 november 2021 om 20:05
Gecondoleerd. De periode is bij mij nog maar kort, maar het slechte inslapen merk ik ook al. Zondag was ik doodmoe, maar slapen lukte niet.Carry_lm schreef: ↑23-11-2021 12:12Fijn dit topic. Mijn moeder is op 10 oktober overleden en sindsdien sta ik in overlevingsstand ofzo. Ik heb nog niet gehuild en voel me daar soms best rot over, want ik had een goede band met mijn moeder en mis haar ook echt wel. Ook is er wel een opluchting dat hij een hoop bespaard is gebleven. Ik heb ook het idee dat ik raar aan het rouwen ben (raar als in anders dan ik verwachtte).
Ik heb het heel druk met omscholen en stagelopen en gewoon thuis met man en twee puberzonen. Ik ben ook erg vol in mijn hoofd. En in de avond soms echt op maar niet kunnen slapen.
Wat ik mijn kinderen ook heb verteld: in rouw is alles goed, als het voor jou maar goed voelt. Dus als zij niets willen zeggen of voorlezen, is dat prima, ook als bv een neef dat wel doet. Dat geldt voor ons volwassenen natuurlijk net zo. Hoe je rouwt is niet 'raar', het past bij jou en de band die je met je dierbare had.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
woensdag 24 november 2021 om 08:10
Juultje schreef: ↑23-11-2021 20:05Gecondoleerd. De periode is bij mij nog maar kort, maar het slechte inslapen merk ik ook al. Zondag was ik doodmoe, maar slapen lukte niet.
Wat ik mijn kinderen ook heb verteld: in rouw is alles goed, als het voor jou maar goed voelt. Dus als zij niets willen zeggen of voorlezen, is dat prima, ook als bv een neef dat wel doet. Dat geldt voor ons volwassenen natuurlijk net zo. Hoe je rouwt is niet 'raar', het past bij jou en de band die je met je dierbare had.
Allereerst: gecondoleerd.
Met het vetgedrukte ben ik het niet eens: sommige mensen gaan helemaal op slot en kunnen niet eens huilen terwijl ze toch echt een hechte band met hun dierbare hadden. Voor mij gold dat bijvoorbeeld: ik plengde geen traan en ging zelfs nieuwe schoenen die ik niet eens nodig had kopen in de stad. Denken dat jouw manier van rouwen past bij de band die je met de overledene had, kan dus een fikse valkuil zijn.
woensdag 24 november 2021 om 10:43
Dit eigenlijk. Ongemerkt bouwde ik heel veel spanning op terwijl ik de draad weer had opgepakt.ñuca schreef: ↑22-11-2021 14:38Ik heb niet bewust gerouwd om mijn ouders. Maar ik kreeg wel een tijdelijke dwangneurose (als kind toen mijn vader overleed) en een depressie (na mijn moeders dood)
Ik denk dus dat je het vooral niet weg moet duwen en denken dat het leven zo snel mogelijk door moet gaan. Want dan haalt het je later misschien op een andere manier onderuit .
