Psyche
alle pijlers
Hoe verder na verlies partner?
zondag 4 oktober 2009 om 16:49
Dag allemaal,
Ik post normaal onder een andere nick maar ik zou dit graag gescheiden willen houden van mijn andere posts hier op het forum.
De titel zegt het waarschijnlijk al, ik ben vorige week mijn partner verloren door een onoplettende autobestuurder.
De afgelopen week is op de een of andere manier volledig aan me voorbij gegaan maar nu na de begrafenis lijkt het besef meer en meer te komen...hij komt nooit meer terug.
Hier zit ik dan in een veel te groot huis met heel veel spullen waar ik niet van weet ik er mee aan moet vangen.
Het verdriet is zo alles overheersend momenteel, kan alleen nog maar huilen en schreeuwen.
Ik weet dat niemand me hierbij kan helpen, en dat ik hier zelf doorheen moet komen maar die pijn maakt me zo lam. Kom ik hier ooit overheen?
Ik post normaal onder een andere nick maar ik zou dit graag gescheiden willen houden van mijn andere posts hier op het forum.
De titel zegt het waarschijnlijk al, ik ben vorige week mijn partner verloren door een onoplettende autobestuurder.
De afgelopen week is op de een of andere manier volledig aan me voorbij gegaan maar nu na de begrafenis lijkt het besef meer en meer te komen...hij komt nooit meer terug.
Hier zit ik dan in een veel te groot huis met heel veel spullen waar ik niet van weet ik er mee aan moet vangen.
Het verdriet is zo alles overheersend momenteel, kan alleen nog maar huilen en schreeuwen.
Ik weet dat niemand me hierbij kan helpen, en dat ik hier zelf doorheen moet komen maar die pijn maakt me zo lam. Kom ik hier ooit overheen?
zondag 4 oktober 2009 om 17:00
tipje: www.jjpv.nl
En een dikke
(Wilde een heel verhaal aan je schrijven maar mijn hoofd is wat warrig vandaag dus vandaar zo kort, sorry)
En een dikke
(Wilde een heel verhaal aan je schrijven maar mijn hoofd is wat warrig vandaag dus vandaar zo kort, sorry)
zondag 4 oktober 2009 om 17:05
Je grootste nachtmerrie is waarheid geworden. Het lijkt mij het belangrijkste dat je nu geen (emotionele) beslissingen neemt. Neem de tijd om te huilen, te gillen, te gooien. Je moet eerst door een diep dal voordat je weer van mooie momenten kunt genieten. Ervoor weglopen kan helaas niet. Nu zijn de mensen om je heen er ook erg mee bezig, dus zoek die steun die je nodig hebt. Voor hen gaat de dagelijkse gang van zaken eerder een rol spelen dan voor jou. Ik heb hier geen ervaring mee, wel met verdrongen verdriet, vandaar mijn opmerkingen. Sterkte! Je zult het nodig hebben.
zondag 4 oktober 2009 om 17:07
Pandora, ijskoud handje om mijn keel bij het lezen van jouw bericht. Gecondoleerd meid, met je enorme, ontzagwekkende verlies.
Ik weet zelf niet hoe het is om een partner te verliezen en ervaring heb ik alleen uit de tweede hand van mijn beste vriendin, die in 2005 haar man verloor. Zij vertelde me dat je de eerste tijd wel doorkomt, door de drukte die een overlijden met zich meebrengt. Als alle bloemen weg zijn, de kaartenstroom stopt, als mensen geen eten meer komen brengen en iedereen doorgaat met zijn/haar leven, dan pas komt het werkelijke rouwen zegt zij.
Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die jou gaan steunen. Ook als het een paar maanden of een jaar verder is.
Die begrijpen dat er voor jou zoiets groots gebeurd is dat je niet 'gezellig mee wil doen' soms. Omdat je dat gewoon niet kunt, al zou je het willen.
Schrijven met lotgenoten, ook dat kan helpen. Op internet zijn vast sites te over en ook hier op het forum zijn vrouwen die meemaakten wat jij meemaakt nu, hopelijk kunnen ook zij (als zij dat willen natuurlijk) een steun voor je zijn.
Dit is slechts informatie die ik kreeg van mijn vriendin, ik zou je meer vanuit mijn eigen ervaring willen adviseren maar meer dan dit soort tips en ideeën kan ik je niet bieden. Ik hoop dat anderen met meer komen.
Meid, ik wens je ontzettend veel sterkte. Niemand kan het lichter maken voor jou. Was het maar zo, dan zou ik het zéker proberen........
Ik weet zelf niet hoe het is om een partner te verliezen en ervaring heb ik alleen uit de tweede hand van mijn beste vriendin, die in 2005 haar man verloor. Zij vertelde me dat je de eerste tijd wel doorkomt, door de drukte die een overlijden met zich meebrengt. Als alle bloemen weg zijn, de kaartenstroom stopt, als mensen geen eten meer komen brengen en iedereen doorgaat met zijn/haar leven, dan pas komt het werkelijke rouwen zegt zij.
Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die jou gaan steunen. Ook als het een paar maanden of een jaar verder is.
Die begrijpen dat er voor jou zoiets groots gebeurd is dat je niet 'gezellig mee wil doen' soms. Omdat je dat gewoon niet kunt, al zou je het willen.
Schrijven met lotgenoten, ook dat kan helpen. Op internet zijn vast sites te over en ook hier op het forum zijn vrouwen die meemaakten wat jij meemaakt nu, hopelijk kunnen ook zij (als zij dat willen natuurlijk) een steun voor je zijn.
Dit is slechts informatie die ik kreeg van mijn vriendin, ik zou je meer vanuit mijn eigen ervaring willen adviseren maar meer dan dit soort tips en ideeën kan ik je niet bieden. Ik hoop dat anderen met meer komen.
Meid, ik wens je ontzettend veel sterkte. Niemand kan het lichter maken voor jou. Was het maar zo, dan zou ik het zéker proberen........
zondag 4 oktober 2009 om 17:09
zondag 4 oktober 2009 om 17:11
wat ik weet van het rouwen van mensen om me heen, is dat er een aantal stadia zijn waar je doorheen moet. Ken de stadia niet precies hoor, maar gaat een beetje in de trant van "verdriet, ontkenning, boosheid, berusten, accepteren". Het is niet gezegd dat deze fases in een logische volgorde komen, maar ze komen wel.
Meid, wat een verdriet voor jou. Veel sterkte!
Meid, wat een verdriet voor jou. Veel sterkte!
zondag 4 oktober 2009 om 17:41
Jeeetje Pandora, wat verschrikkelijk.
Ik zou ook geen overhaaste beslissingen nemen. Laat de spullen lekker staan en bedenk pas wat je er mee gaat doen als je het aan kunt. Doe nu alleen waar je jezelf toe kunt zetten. En gooi je emoties eruit. Het mag. Dit is echt mijn worst nightmare. En ik geef je een hele dikke
Sterkte.
Ik zou ook geen overhaaste beslissingen nemen. Laat de spullen lekker staan en bedenk pas wat je er mee gaat doen als je het aan kunt. Doe nu alleen waar je jezelf toe kunt zetten. En gooi je emoties eruit. Het mag. Dit is echt mijn worst nightmare. En ik geef je een hele dikke
Sterkte.
zondag 4 oktober 2009 om 17:45
Oh wat verschrikkelijk voor je. Zomaar weg, dat heeft echt tijd nodig. Bah klinkt dat cliché he. Tijd heelt niet alle wonden maar laat je wel zien dat er toch nog veel dingen zijn om voor te leven. Beloof jezelf dat je wacht tot je die dingen weer kunt zien voordat je het leven een stempel geeft als zijnde voor eeuwig klote.
Voor nu? Voor nu heeft dat totaal geen zin allemaal, dit is enkel een periode van rouw. Heel veel sterkte
Voor nu? Voor nu heeft dat totaal geen zin allemaal, dit is enkel een periode van rouw. Heel veel sterkte
zondag 4 oktober 2009 om 17:49
Bedankt voor jullie lieve reacties.
Het is voelt zo oneerlijk en onwerkelijk, zo is hij er nog en zo is hij voorgoed weg.
Ik heb hem nog zoveel te vertellen en wil hem nog zoveel vragen. Nooit meer zal ik zijn zachte warme handen in de mijne voelen. Nooit meer lieve mailtjes en grappige smsjes, het is zo stil zonder hem.
Tijd heelt alle wonden zegt men, geef mij dan maar alle tijd op de hele wereld.
Het is voelt zo oneerlijk en onwerkelijk, zo is hij er nog en zo is hij voorgoed weg.
Ik heb hem nog zoveel te vertellen en wil hem nog zoveel vragen. Nooit meer zal ik zijn zachte warme handen in de mijne voelen. Nooit meer lieve mailtjes en grappige smsjes, het is zo stil zonder hem.
Tijd heelt alle wonden zegt men, geef mij dan maar alle tijd op de hele wereld.
zondag 4 oktober 2009 om 17:51
Wat afgrijselijk ! Gecondoleerd. Woorden schieten echt te kort. Een vriendin is half juli haar man verloren door een motor ongeluk. Als ik me voorstel hoe ze zich moet voelen dan schieten de tranen in mijn ogen. Ik weet dat zij veel heeft aan structuur, het vasthouden aan een bepaald dagritme. Mensen hebben bij wie ze kan eten of die bij haar komen eten. Ze is nu, ruim 2 maanden later, begonnen met af en toe een ochtend werken. Ook is ze bij een "lotgenoten-groep" gegaan. Omdat alleen lotgenoten snappen wat ze nu doormaakt.
Ik hoop dat je heel veel lieve en zorgzame mensen om je heen hebt die voor je klaar staan, die er ook actief voor je zijn en die jou de ruimte geven om op jouw manier met je verdriet om te gaan. Enorm veel sterkte toegewenst !!!
Ik hoop dat je heel veel lieve en zorgzame mensen om je heen hebt die voor je klaar staan, die er ook actief voor je zijn en die jou de ruimte geven om op jouw manier met je verdriet om te gaan. Enorm veel sterkte toegewenst !!!
